Alfredo Nicola/Son përzoné

Son përzoné

son përzoné ’d n’afann ch’a m’ancaden-a
a la dosseur ’d në sguard ch’i l’hai robà,
che adess, an nascondij, l’é mach na pen-a,
feria brusanta d’una lama afoà.
An vers l’avnì, scurì ’d na nivoren-a,
van-a lusinga d’un pensé malsoà,
ël pass ë-strach a meuv a malëpen-a
gheub ’d na fassin-a ’d seugn dai but sëcà.
scoto mè peis dë sparm, mè peis ëd gel,
con na pàura fòla ch’a m’angosa,
sorziera ghignonanta e sbefignosa.
J’euj, anviscà da l’ameror dl’afel,
ans la batùa spëssa dla toa pòrta,
tabusso disperà na veuja mòrta.

Da Spers 1969