Papers by László Bálint Nagy
Abris (Abraham) Silberman (Budapest, 1896 – New York City, 1968) was an acknowledged art dealer, ... more Abris (Abraham) Silberman (Budapest, 1896 – New York City, 1968) was an acknowledged art dealer, collector, the co-owner of the E. & A. Silberman Galleries (with his brother Elkan Silberman) in New York.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Múlt és Jövő. XXXIII. évf. 2022/3.sz. 105-118.o., 2022
A 19. század egyik legnagyobb hatású gondolkodója, Arthur Schopenhauer pesszimista filozófiája a ... more A 19. század egyik legnagyobb hatású gondolkodója, Arthur Schopenhauer pesszimista filozófiája a magyar irodalomban Reviczky Gyula, Komjáthy Jenő, Asbóth János és Gárdonyi Géza műveit inspirálta, ám a filozófia területén – Immanuel Kant és Georg Wilhelm Friedrich Hegel dominanciája révén – gyakorlatilag teljesen hatástalan maradt. A fiatal Szomory Dezső – huszonévesen, 1893 és 1896 között Párizsban írt – A tudósok című regényében egy fiktív filozófiai összegzés, Ádám Ferenc: Az elmaradhatatlan philosophiája című művének leírásával „pótolja” ezt a hiányt.
Szomory regénye az akkori, félfeudális Magyarország és tudományos-kulturális „csúcsszerve”, a Magyar Tudományos Akadémia világába nyújt bepillantást: a történet egy fiktív plágiumügyben csúcsosodik ki, amelynek során kiderül, az Akadémia tudósai – Ádám Ferenc kivételével – külföldi művek „magyarításával” szerezték tudományos fokozataikat és érdemeiket. A rendszerkritikai műben az MTA-elnök Ádám Ferenc igazi tragikus hős, aki társadalmilag elért pozíciója ellenére mindvégig kívülállónak számít a tudósok közösségében. Pesszimista filozófus, egy monumentális filozófiai mű alkotója. Sorsa a magány, majd – miután megtudja, hogy a veje a felesége szeretője volt – az idegösszeroppanás, a pszichiátria. Főműve, Az elmaradhatatlan philosophiája eszmeiségében Schopenhauert, címében pedig egy általa használt terminust, továbbá Eduard von Hartmann Az öntudatlan filozófiája című munkáját is idézi.
Schopenhauer főművében az „elmaradhatatlan” kifejezést „az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedések” („der unausbleiblichen Leiden des Lebens”) értelmében használja. A tágabb szövegkontextus az általa menekülésként értelmezett öngyilkossággal, gyermekgyilkossággal, abortusszal kapcsolatos gondolatmenete: „Egészen hasonló tévút volna, ha valaki azt gondolná: ugyanazt, amit az önkéntes szüzességgel elér, produkálhatná ő maga a természet céljainak meghiúsításával ott a megtermékenyítéskor, vagy éppen az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedéseket tekintve, újszülöttek halálát módolná ki, ahelyett, hogy mindent megtenne inkább, hogy annak, aki az életbe igyekszik, életútját biztosítsa. Mert ha életakarat van jelen, akkor, mint az egyedül metafizikusát vagy a magánvalót, nem törheti meg erőszak... Az akaratot nem számolhatja fel más, csak megismerés. ... Csak ennek a megismerésnek a következményeképpen számolhatja fel önmagát az akarat, s végezheti be evvel együtt a szenvedést is, amely jelenségétől elszakíthatatlan: nem lehetséges ez azonban fizikai erőszak révén, amilyen a csíra elpusztítása vagy az újszülött megölése vagy az öngyilkosság. ... Ezért kell a természet céljait minden módon támogatni, mihelyt az életakarat, mely a természet legbensőbb lényege, már döntött.”
Schopenhauer ezen passzusai párhuzamba állíthatók Szomory Dezső az Elbukottak című, első novelláskötetében található „Nyomorúság” című novellájában az abortuszkísérlet szemléletes leírásával. A freudi pszichoanalízis hatását is tükröző mű főhőse idegösszeomlásának ez az abortuszkísérlet és az ennek okán keletkezett testi sérülés az okozója, csakúgy, mint az őt és féltestvéreit teljesen magára hagyó apa, a reménytelen szerelem és a félfeudális magyar társadalom részéről történő elutasítás.
Felmerül a kérdés, miért nem egyszerűen Schopenhauer utánzata Szomory: A tudósok c. regényében Ádám Ferenc műve, Az elmaradhatatlan philosophiája, annak ellenére, hogy a német filozófus főművének struktúrája és gondolatai köszönnek vissza a fiktív mű soraiban.
Az elmaradhatatlan mint schopenhaueri terminológia középpontba helyezésével és schopenhaueri szellemben – hangsúlyozva a szó etimológiájából fakadó hiány, illetve kifejezhetetlenség jellegét is – a fogalom megcsömörlésként, undorként való értelmezésével Ádám Ferenc koncepciója az egzisztencializmus, Sartre irányába mutat előre, miként Hartmann filozófiája Freud és Jung irányába fejleszthető tovább. Emellett személyes mondanivalóját Ádám Ferenc hitelesen, adekvát formában, egyedi stílusban fogalmazta meg. Alkotásának fő erénye a zeneiség és gondolatritmusra épülő szerkezet.
Ha megíródott volna Az elmaradhatatlan philosophiája, a filozófiatörténet fontos állomása lenne (és nemcsak magyarországi viszonylatban), mégha olyannyira magán viseli is Schopenhauer eszmeiségét.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
A PEME XXIV. PhD – Konferenciájának előadásai (Budapest, 2022. november 17.). Bp., 2022, PEME (Professzorok az Európai Magyarországért Egyesület). Szerkesztette: Dr. Koncz István és Szova Ilona. 105-118.o. / https://peme.hu/wp-content/uploads/2022/12/XXIV.-PhD-Konferencia-konyv.pdf , 2022
Bár 1992 és 2005 között eredményesen működött Békés Itala Gondolatiskolája, a pedagógiai szakirod... more Bár 1992 és 2005 között eredményesen működött Békés Itala Gondolatiskolája, a pedagógiai szakirodalom nem foglalkozott eddig a színésznő által létrehozott interdiszciplináris kezdeményezés elemzésével. Jelen sorok írója számára a Gondolatiskola – középiskolásként megélve és mai élettapasztalatom tükrében, utólagos reflexióként – felért egy egyetemi szak elvégzésével. Életre szóló élményt jelentett, mely mind a mai napig alapjaiban meghatározza a világról és a művészetről való felfogásomat. Írásomban ezért a Gondolatiskola és az ezt elméleti síkon továbbfejlesztő Gömbszínház átfogó elemzésére teszek kísérletet, főként az egyetlen összegző forrásra, Békés Itala Hogyan lettem senki c. könyvének vonatkozó részeire támaszkodva.
A Gondolatiskola igazi kulcsa a „senki”-ség megélése, hogy az egyén – ennek átélésével, megélésével – „valami”-vé, „valaki”-vé válhasson és ezáltal a személyisége kiteljesedjen. A Gondolatiskola személyiségformáló hatását – a ma és a jövő távlatából – az egykori résztvevők életútjának tágabb perspektívájából lehet felmérni.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
In 1866, a year before his death, Artur Grottger created two monumental drawings: Muzyka and Kome... more In 1866, a year before his death, Artur Grottger created two monumental drawings: Muzyka and Komedia (now in the National Museum in Warsaw). The interaction of the music and the theater, two inspiring, different art forms of Romanticism, gives the key to Grottger’s art. However, the question arises: Why “comedy” – not “drama”? Thalia or Melpomene?
The other part of Grottger’s oeuvre enlightens his ideas of the sociology and philosophy of music. He made some portraits of “unknown” performers. From the last two years of his life, the drawings Blind Gipsy Musician /1866/ and Poor Musician Girl /1867/ represent the artists living like pariahs on the periphery of society. The fiddlers of Blind Gipsy Musician and the Poor Musician Girl show spiritual similarities to the fiddler paintings of Marc Chagall and the musical Fiddler on the Roof. The common message is the testimony to music and art – as a touching ars poetica – under conditions of oppression, persecution and exclusion. In the compositions of Grottger’s two drawings, the posters have a central role on the wall. In the Blind Gipsy Musician, there are two mourning cards and two ball posters. The last ball poster is torn in half at the edge of the wall. It’s a vanitas symbol par excellence just like the contrast of the Poor Musician Girl. The shabby fiddler girl is perhaps playing a klezmer melody. In the background, the ball poster is the “entrance” of the aristocratic world, where she has never been accepted as an “outlaw”.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Profin indulhatok a sikeres jövőnek. Bp., 2021, Professzorok az Európai Magyarországért Egyesület. 129-131. o.
A Gondolatiskola mind a mai napig meghatározza a világról és a művészetről való felfogásomat. Az ... more A Gondolatiskola mind a mai napig meghatározza a világról és a művészetről való felfogásomat. Az alapelv: mindenki tehetséges valamiben. Csak saját magunk lehetünk, arra építkezve, ami implicit belénk van kódolva. Ennek megvalósítása egy életen tartó folyamat – a fejlődést saját magunkhoz képest kell nézni. Akkor állhat ki valaki a világ felé, ha van mondanivalója és ezt közvetíteni tudja. A művészeti ágak kölcsönösen hatnak egymásra, a művészet lényege pedig a „láttatás” – ennek révén lehet hiteles az önkifejezés. Békés Itala Hogyan lettem senki c. könyvének üzenete: az életben a minőségi változást az énközpontúságból való kiszakadás jelenti. A megüresítést, az ego „megölését”, a „senkivé válás” útját nem lehet „megspórolni”. A Gondolatiskola igazi kulcsa a „senki”-ség megélése, hogy az egyén – ennek átélésével, megélésével – „valami”-vé, „valaki”-vé válhasson és ezáltal a személyisége kiteljesedjen. Ennek a mondanivalónak a megértéséhez számomra – és itt nem akarok nagy szavakat használni – a megtérés csodája kellett: egy roma közösségben, egy tisztító ima által befogadtam Istent, Krisztust és a Szent Szellemet; átéltem Krisztus szenvedését, de ugyanakkor szembenéztem a saját bűneimmel és átéltem a szabadító kegyelmet. Soha többet nem fogyasztottam drogtartalmú gyógyszereket.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Co-Authors: Laura Beregszászi, Ketrin Dabrovszky, Lizett Lehoczky, Cintia Nagy, Kevin Marton, Esz... more Co-Authors: Laura Beregszászi, Ketrin Dabrovszky, Lizett Lehoczky, Cintia Nagy, Kevin Marton, Eszter Deliága, Grácia Verebes, Ráchel Sanel Bódi. /
A teljes kiadvány linkje:
https://peme.hu/wp-content/uploads/2021/07/PEME_Profi-indula%CC%81s_teljes.pdf /
Nagy László Bálint: A tehetséggondozás útja Békés Itala koncepciójában. Szubjektív emlékek a Gondolatiskoláról. (129-131. o.);
Beregszászi Laura – Dabrovszky Ketrin – Lehoczky Lizett – Nagy Cintia: „Nem érzem, hogy meg kellene mutatnom, micsoda rendes ember vagyok.” Önkéntes segítés a XXII. kerületi Roma Önkormányzat jótékonysági akcióiban – ahogyan az elnök, Daróczi Károly látja… (19-26. o.);
Marton Kevin: Holokauszt gyerekszemmel. Sárdi Mária holokauszt-monodrámája a Fészek Művészklubban. (65-75. o.) – benne: Sárdi Mária: Kislány a pokolban – napló, holokauszt-monodráma. Összefoglaló részletek. (72-75. o.);
Deliága Eszter: Fotók és szövegek. (81-89. o.);
Verebes Grácia: Rajzok és szövegek. (90-93. o.);
Bódi Ráchel Sanel: Rajzok. (95-97. o.);
Nagy László Bálint: Acéllufi legyőzve! Waskito Sastra Jindra influenszer videója. (100-101. o.)
Bookmarks Related papers MentionsView impact
A cathartic vision of “the Hungarian Pauline”, Gizella Rumy as Emese, the foremother of the Hunga... more A cathartic vision of “the Hungarian Pauline”, Gizella Rumy as Emese, the foremother of the Hungarian Árpád dynasty, and her idol Pauline Viardot, after the Portrait of Pauline Viardot as Saint Cecilia by Ary Scheffer, are the main characters of the enigmatic drawing entitled The Dream of Emese by the Hungarian Romantic painter Soma Orlai Petrich. Unfortunately, Orlai Petrich’s original drawing is lost. The work has been survived and it has become widely known in Hungary, reaching almost every household, through the lithograph of Joseph Marastoni. The Dream of Emese demonstrates that Orlai’s ideal was not only Eugène Delacroix (emphasized by Kitti Felföldi) but Ary Scheffer, too. The adequate title of the drawing could be “Pauline’s Wonder – The Dream of the Muse”.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The great breakthrough of the Cari giorni from Giuseppe Persiani's Ines de Castro came in 2007 wh... more The great breakthrough of the Cari giorni from Giuseppe Persiani's Ines de Castro came in 2007 when Cecilia Bartoli’s CD entitled Maria dedicated to Maria Malibran was released. Under the baton of Adam Fischer, Bartoli recorded the greatest hits of Malibran, giving a sympathetic portrait of her artistic predecessor...
The message and the mood of Cari giorni invoke the tragic verses of Francesca da Rimini by Dante: "Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felice nella miseria"...
This famous quote could be inspired directly Persiani. Regarding the text of the Cari giorni, the similarities could be clear references to Dante's text:
- “Cari giorni a me sereni d'innocenza e di virtù” – “del tempo felice”;
- “foste brevi, siete spenti, né a brillar tornate più.” – “che ricordarsi”;
- “Nel dolor è scorsa intera la prim'ora dell'età” – “nella miseria”;
- “mia giornata innanzi sera nel dolor tramonterà.” – “nessun maggior dolore”.
The conscious conception could be the result of intensive teamwork of the composer Persiani, the performer Malibran, the librettist Salvadore Cammarano (also the librettist of Lucia di Lammermoor by Donizetti and Il trovatore by Verdi) and the synopsis writer Giovanni Emanuele Bidera…
It has a special significance why Pauline Viardot chose the Cari giorni to perform in memory of her sister. She performed the aria at her German debut at the Leipzig Gewandhaus on 19 August 1843 with Felix Mendelssohn-Bartholdy, Clara Schumann and the 12-year-old child prodigy Joseph Joachim...
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The roots of the art of the Ellinger family are the klezmer and the Jewish cantorial tradition. T... more The roots of the art of the Ellinger family are the klezmer and the Jewish cantorial tradition. The violinist Gustav Ellinger (1810 -1898) and the tenor Josef Ellinger (1820-1891) sons of the klezmer musician Jakab (Jacob) Ellinger, were born in Óbuda, in a thriving Jewish community.
Gustav Ellinger was the only klezmer musician from Óbuda, who was engaged by the Court Theatre of Buda as a violinist when he was 17 years old. Soon he started his official studies – with the second year! – at the Vienna Conservatory. He graduated with honors and he became the concertmaster of the Wiener Hofoper. After a year, he returned to Pest, where he devoted his life to music pedagogy. He often traveled abroad to study the latest innovations. His most acknowledged pupils were Joseph Joachim, Leopold von Auer, Jakob Grün and Edmund (Ödön) Singer.
The assimilation of the Ellinger family, the way from the closed community to the bourgeoisie, is represented the Ellinger-palace, at 2/b László Németh Street (2/b János Kis Street at that time) in the District VI of Budapest. It was designed by the significant architect János Jedlicska, who sold it to the old Gustav Ellinger on 9 April 1892. The interior, the stairwell and the courtyard of the Ellinger palace are entirely reconstructed, but the façade requires a large-scale renovation.
The building is a record of the self-representation of an internationally acknowledged bourgeois artist family…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
“A fiddler on the roof. Sounds crazy, no? But in our little village of Anatevka, you might say ev... more “A fiddler on the roof. Sounds crazy, no? But in our little village of Anatevka, you might say every one of us is a fiddler on the roof, trying to scratch out a pleasant, simple tune without breaking his neck. It isn’t easy. … And how do we keep our balance? That I can tell you in a word – Tradition!” – as Tevye expresses in the Prologue of the musical Fiddler on the Roof after the short stories entitled Tevye the Dairyman by Sholem Aleichem. The fiddler has a central role in other works of Aleichem: Stempenyu, a novel (1888) and – after revision – a drama (1905) about a wondering klezmer musician, a representative of a centuries-old tradition musical tradition. Stempenyu is a self-aware artist, who realized his talent and abilities. His feelings express the tragedy of several generations of extraordinary klezmer players and Jewish cantors. The very first line of “the Stempenyus” came into the limelight and became widely-known violinists in the secularized world at the beginning of the 19th century: Franz and Joseph Böhm, Ferdinand David, Gustav Ellinger, David Ridley-Kohne and Heinrich Wilhelm Ernst. Joseph Joachim, Jakob Grün and Leopold von Auer are significant artists of the next generation of “the Stempenyus”. They chose to assimilate into the Western culture and the musical life. Despite their assimilation, the basement of their talent, knowledge and technique was determined by the klezmer tradition. This “branch of klezmer”, leaving the shtetl behind, has continued on the concert podium and in the field of classical music. The klezmer technique has become an integral and inseparable part of classical music. The technique and the teaching method of Leopold von Auer are integral parts of the recent violin education all over the world.
The masters of Leopold von Auer were Gustav Ellinger, David Ridley-Kohne and Joseph Joachim. Auer and Joachim were prominent members of the Viardot’s circle. This is why the cultural organizer muse, the singer, composer and singing teacher Pauline Viardot has important merits in the field of doing justice to the “pleasant, simple tune without breaking his neck”.
The debut of Leopold von Auer was an important event of the breakthrough of “the Stempenyus”. As a 10-year-old child prodigy, he gave a successful solo recital on 9 March 1856 in the former concert hall of Budapest, at the Hotel Europe. One week later, on 16 March, he participated in a gala concert in the Hungarian National Theatre in Pest. Auer appeared with recognized artists of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper) and the Hungarian National Theatre in Pest: the coloratura soprano Cornelia von Hollósy and the Ellinger couple, the tenor Josef Ellinger and the soprano / mezzo-soprano Therese Ellinger-Engst. Cornelia von Hollósy and Josef Ellinger were stage partners of Pauline Viardot, too…
“My progress might have been satisfactory, for in the course of time my teacher had me make my début at the National Opera House in a great benefit concert. I played the Mendelssohn Concerto, at that time almost a novelty, and I remember perfectly well that in honor of the event there was made for me a new costume in the Hungarian style, of which I was very proud. My father turned everything topsy-turvy in his efforts to take part in the triumph of his son…” – Leopold von Auer wrote his memories in his book My Long Life in Music about his first symphonic concert in the Hungarian National Theatre in Pest…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The Hungarian national romantic novelist Mór Jókai pointed out the linguistic problems of the Hun... more The Hungarian national romantic novelist Mór Jókai pointed out the linguistic problems of the Hungarian operatic stages in his satirical review of the Hungarian debut of the Italian-based Spanish tenor Emmanuele Carrión in the Hungarian National Theatre in Pest (Budapest). The language confusion of the performance of Rossini’s Il barbiere di Siviglia with the guest artist and the native company on 3 July 1856 was continued during the Hungarian summer tours of Carrión in 1856 and 1857. The poet János Vajda characterized and named the tenor as “the singer of the heart”…
The coloratura soprano, Cornelia von Hollósy /also often mentioned as Cornelia Lonovics Hollósy or Cornelia L. Hollósy/, a celebrated singer of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper), as well as active in Pest, Warsaw and Bucharest, found a satisfying solution to the problem in 1857: she sang the duets in Italian with her colleague. As Dr. Sámuel Diósszilágyi, the biographer of the soprano, summarized it: “The press rebuked her for this, despite the fact it was a basic courtesy from a native artist towards a guest.”
After their first appearance in Rigoletto on 7 July 1857, János Vajda didn’t deal with the “linguistic scandal” committed by Hollósy. He emphasized that “the loving couple” were on the same wavelength, representing the highest artistic value: “Carrion is special and L. Hollósy is unique. When they sing together, the close similarities of their personalities and the characteristics of their art are so evident that you couldn’t choose better Gilda for Carrion. Both of them have such a singing style, which is characterized by tenderness and the greatest subtlety. We havent’t heard any other artist yet, who can express the deepest, almost inexpressible tender feelings of the human heart with such enchanting pianissimos like them.”
Carrión also showed his gratitude to the Hungarian audience: in his benefit gala for the National Theater´s Pension Fund, on 1 August 1857, he sang La donna è mobile from Verdi’s Rigoletto in Hungarian with tremendous success…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Cornelia von Hollósy /Kornélia Hollósy/ (Gherteniș, 13 April 1827 – Dombegyháza, 10 February 1890... more Cornelia von Hollósy /Kornélia Hollósy/ (Gherteniș, 13 April 1827 – Dombegyháza, 10 February 1890), “the Hungarian nightingale” of Armenian descent, was a significant coloratura soprano in the 19th century. She was a celebrated artist not only in Hungary but in Poland and Romania, too. As a recognized interpreter of the great bel canto roles, she was invited to the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper) in 1850, where – besides her notable roles: Lucia, Linda and Amina – she made her role debut as Marguerite de Valois in Meyerbeer’s Les Huguenots. Both as a symbol of the resistance and as a Central European artist, she represented the ideas of “art as a cultural weapon against oppression” and “art without borders”. At the cradle of the Hungarian social development and salon culture, a new era has started with her charity work and social devotion.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
François /Ferenc, Franz/ Kleinberger (Budapest, 8 June 1858 – Paris, 10 June 1937), an important ... more François /Ferenc, Franz/ Kleinberger (Budapest, 8 June 1858 – Paris, 10 June 1937), an important art dealer at the turn of the 19th and 20th centuries and the first part of the 20th century. He was based in Vienna, Karlovy Vary, Paris and New York. He specialized in the works of Old Masters (from Netherlands /mainly Rembrandt and Rubens/, Germany /Holbein/, Spain /El Greco, Zurbarán/ and Italy), French masters (Watteau, Delacroix, Corot, Harpignies) and Hungarian masters (Mihály Munkácsy, László Paál, József Rippl-Rónai). His father, David Kleinbeger Dombai, an art dealer in Hungary, led the Kleinberger & Son First Hungarian Art Gallery (Első Magyar Műkereskedés) at 15 Andrássy Avenue, opened in 1 October 1882.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The mezzo-soprano Jozefa Dunkl-Grinzweil was the daughter of Norbert Grinzweil, the co-founder of... more The mezzo-soprano Jozefa Dunkl-Grinzweil was the daughter of Norbert Grinzweil, the co-founder of the first Hungarian music publishing company, the Rózsavölgyi & Co. After the death of the co-owner Gyula Rózsavölgyi, the pianist Johann Nepomuk Dunkl /Dunkel/, Jozefa’s husband, a talented pupil of Franz Liszt and Anton Rubinstein, became the leader. He was an excellent pianist and piano accompanist. He frequently played with Franz Liszt and Hans von Bülow as their piano chamber partner.
Jozefa Dunkl-Grinzweil had an important concert career: she participated in the concerts of Liszt, Brahms and Clara Schumann in Hungary. Although she was a recognized singer, she had only one stage performance: she portrayed the extremely demanding role of Fidès in Le prophète, composed by Meyerbeer for the vocal abilities of Pauline Viardot. The event took place in the National Theater in Arad in 1868, during the tour of the world premiere’s tenor, Gustave-Hippolyte Roger, at the very end of his career…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
During the Risorgimento, Garibaldi’s Redshirts were forced to leave Italy many times because of t... more During the Risorgimento, Garibaldi’s Redshirts were forced to leave Italy many times because of the arrest warrants against them. The warriors often lived incognito, under pseudonyms in other countries and they continued their profession, too. Two singers among them, Giovanni Mitrovich and Carlo Raverta appeared in various opera stages of Hungary and Transylvania… The Italian bass Giovanni Mitrovich was the lover and companion of Helena Blavatsky, the later founder of theosophy. Blavatsky and the theosophical literature call the mysterious artist as Agardi Metrovich. Giovanni Mitrovich can be unambiguously identified by comparison of the daily entries of Blavatsky’s diary, the Almanach and playbills of the National Theater of Cluj from 1867, a review of the Kolozsvári Közlöny (Cluj Journal), the database of Teatro La Fenice in Venice and the monographs of Dezső Braun and Nicolae Ivan about the Timișoara Opera. Blavatsky’s diary mentions the “tenor Rossi”: Carlo Raverta.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Napút. Vol. XXII. No. 2. March 2020. p. 86-109. / http://epa.oszk.hu/03900/03995/00152/pdf/EPA03995_naput_2020_02_086-109.pdf , 2020
Az énekesként kétségkívül tehetséges „magyar Pauline Viardot”, Rumy-Csányi Gizella Orlai Petrich ... more Az énekesként kétségkívül tehetséges „magyar Pauline Viardot”, Rumy-Csányi Gizella Orlai Petrich zsarnokellenes képeinek ihletőjeként és a Sappho-kép adományozójaként fontos alakja (lehetne) a magyar kultúrtörténet preurbánus korszakának. Mindenesetre a példaképe iránti tisztelete és lehetséges találkozásuk, a családi konfliktusa az énekművészi hivatás választása miatt, valós vagy látens múzsaként való kapcsolata a festő Orlai Petrich Somával, egész életét végigkísérő szerelme az ezoterikus gyógyító Dr. Péczely Ignáccal és – a letagadott 12 évvel és az anyja nevénél a nagynénje nevének megadásával – a halotti anyakönyv elírásai Turgenyev tollára kívánkoztak volna. A még birtokában maradt, a lefoglalástól és az árveréstől éppen a Nemzeti Múzeum közgyűjteménye részére történő ajándékozással megmenekített Sappho-festmény – gyűjtéstörténeti megközelítéssel – mintegy padlón felejtett kulcsként, miként Keserü Katalin, Galamb Zsuzsanna és kutatócsoportja megfejtette, bármikor megírja az adományozó-modellje saját korában megíratlan maradt titoknovelláját. Orlai Petrich titokzatos múzsája nemcsak az „O ma lyre immortelle” történelmi korokon átívelő eszméjét hirdeti, hanem azt is hitelesen elbeszéli a számunkra, miért csúszott ki lába alól a talaj... Rumy-Csányi Gizella "titoknaplója" a valóságban is "megíródott", a XIX. század Magyarországán. A szöveg a stilizált realitás stilizációja. A történet bármikor újrajátszható…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
The culture of the Hungarian graphical restoration at the Museum of Fine Arts Budapest was born d... more The culture of the Hungarian graphical restoration at the Museum of Fine Arts Budapest was born during the period of the Austro-Hungarian Empire, oriented by the German and Austrian tradition, mainly based on the practices of the Viennese Albertina and the Berliner Kupferstichkabinett and it was sadly broken under the communist Rákosi regime in 1950. The rebirth of this tradition started in the 1970s and 1980s when the leadership of the Museum of Fine Arts Budapest and the Collection of Prints and Drawings drafted the claim of the necessity of an educated graphic restorer. The artistic approach was brought into prominence by the Director General Klára Garas, the Vice Directors Miklós Szabó and Tihamér Szentléleky and the department leaders Ágnes Katona-Czobor and Teréz Gerszi. The recent leader of the graphical restoration workshop, the Munkácsy Prize winner István Pankaszi has such a professional career path like the development of the first five decades at the Museum of Fine Arts Budapest.
The history of the workshop is the projection of not only the life of the Museum of Fine Arts but the sociology of the Hungarian society in the 20th century, too. The German-oriented bourgeois world of the Austro-Hungarian Empire; the development of Budapest as a metropolis – also due to that craftsmen’s work, who arrived from the recently disannexed areas; the social advancement of an artist-artificer from the servant-valet status; the Second World War and the communist dictatorship, both destroying the achieved results; later a development, at first as a possibility, then a reality after a procession of relearning and recreation… – It’s the life of the Hungarians. We must appreciate and protect the workshop for the future!
Bookmarks Related papers MentionsView impact
In 1911, the significant composer, art collector and attorney Dr. Armin Stern (1862-1922) donated... more In 1911, the significant composer, art collector and attorney Dr. Armin Stern (1862-1922) donated Ary Scheffer’s Mary with a Woman Saint to the Museum of Fine Arts in Budapest. Later the painting was deposed to the General Accounting Office in Budapest (now the building of the Hungarian Ministry of Foreign Affairs), where it was lost during the Second World War. The main character of the painting could be Pauline Viardot. This thesis could be confirmed not only by the contemporary description of the painting but Stern’s master, Albert Dietrich close connection to the Scheffer-Viardot circle through Robert Schumann, Julius Rietz and Johannes Brahms, even the influence of Byron, Delacroix and Adolphe Adam in Stern’s music. The iconography and the historical background of Scheffer’s Saint Cecilia connecting closely with Gounod’s Sapho help to decode the Hungarian Romantic painter Soma Orlai Petrich’s two masterworks, Sappho and Saint Cecilia, both painted one decade after the French works. Its model, “The Hungarian Pauline”, Gizella Rumy-Csányi (wife of Dr. Ignaz von Péczely, the founder of iridology) could be the protagonist of an unwritten “secret-novella” of Turgenev…
Bookmarks Related papers MentionsView impact
One of the most important bourgeois art collectors of the Austro-Hungarian Empire was the lawyer ... more One of the most important bourgeois art collectors of the Austro-Hungarian Empire was the lawyer and landowner Dr. Julius (Gyula) Bischitz (1853-1927). He collected mainly Hungarian and Austrian paintings, porcelain and netsukes with a conservative, highbrow taste. He intended to bequeath his entire collection to the Museum of Fine Arts Budapest and the Museum of Applied Arts Budapest, but his 20 years younger wife auctioned it in Vienna. Now the emblematic painting of his collection, Anton Romako’s Admiral Tegetthoff in the Naval Battle of Lissa is in the Belvedere Museum in Vienna. He donated only the Budapest Animal Model-Book to the Museum of Fine Arts Budapest and 21 Japanese netsukes to the Ferenc Hopp Museum of Eastern Asiatic Arts.
Bookmarks Related papers MentionsView impact
Uploads
Papers by László Bálint Nagy
Szomory regénye az akkori, félfeudális Magyarország és tudományos-kulturális „csúcsszerve”, a Magyar Tudományos Akadémia világába nyújt bepillantást: a történet egy fiktív plágiumügyben csúcsosodik ki, amelynek során kiderül, az Akadémia tudósai – Ádám Ferenc kivételével – külföldi művek „magyarításával” szerezték tudományos fokozataikat és érdemeiket. A rendszerkritikai műben az MTA-elnök Ádám Ferenc igazi tragikus hős, aki társadalmilag elért pozíciója ellenére mindvégig kívülállónak számít a tudósok közösségében. Pesszimista filozófus, egy monumentális filozófiai mű alkotója. Sorsa a magány, majd – miután megtudja, hogy a veje a felesége szeretője volt – az idegösszeroppanás, a pszichiátria. Főműve, Az elmaradhatatlan philosophiája eszmeiségében Schopenhauert, címében pedig egy általa használt terminust, továbbá Eduard von Hartmann Az öntudatlan filozófiája című munkáját is idézi.
Schopenhauer főművében az „elmaradhatatlan” kifejezést „az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedések” („der unausbleiblichen Leiden des Lebens”) értelmében használja. A tágabb szövegkontextus az általa menekülésként értelmezett öngyilkossággal, gyermekgyilkossággal, abortusszal kapcsolatos gondolatmenete: „Egészen hasonló tévút volna, ha valaki azt gondolná: ugyanazt, amit az önkéntes szüzességgel elér, produkálhatná ő maga a természet céljainak meghiúsításával ott a megtermékenyítéskor, vagy éppen az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedéseket tekintve, újszülöttek halálát módolná ki, ahelyett, hogy mindent megtenne inkább, hogy annak, aki az életbe igyekszik, életútját biztosítsa. Mert ha életakarat van jelen, akkor, mint az egyedül metafizikusát vagy a magánvalót, nem törheti meg erőszak... Az akaratot nem számolhatja fel más, csak megismerés. ... Csak ennek a megismerésnek a következményeképpen számolhatja fel önmagát az akarat, s végezheti be evvel együtt a szenvedést is, amely jelenségétől elszakíthatatlan: nem lehetséges ez azonban fizikai erőszak révén, amilyen a csíra elpusztítása vagy az újszülött megölése vagy az öngyilkosság. ... Ezért kell a természet céljait minden módon támogatni, mihelyt az életakarat, mely a természet legbensőbb lényege, már döntött.”
Schopenhauer ezen passzusai párhuzamba állíthatók Szomory Dezső az Elbukottak című, első novelláskötetében található „Nyomorúság” című novellájában az abortuszkísérlet szemléletes leírásával. A freudi pszichoanalízis hatását is tükröző mű főhőse idegösszeomlásának ez az abortuszkísérlet és az ennek okán keletkezett testi sérülés az okozója, csakúgy, mint az őt és féltestvéreit teljesen magára hagyó apa, a reménytelen szerelem és a félfeudális magyar társadalom részéről történő elutasítás.
Felmerül a kérdés, miért nem egyszerűen Schopenhauer utánzata Szomory: A tudósok c. regényében Ádám Ferenc műve, Az elmaradhatatlan philosophiája, annak ellenére, hogy a német filozófus főművének struktúrája és gondolatai köszönnek vissza a fiktív mű soraiban.
Az elmaradhatatlan mint schopenhaueri terminológia középpontba helyezésével és schopenhaueri szellemben – hangsúlyozva a szó etimológiájából fakadó hiány, illetve kifejezhetetlenség jellegét is – a fogalom megcsömörlésként, undorként való értelmezésével Ádám Ferenc koncepciója az egzisztencializmus, Sartre irányába mutat előre, miként Hartmann filozófiája Freud és Jung irányába fejleszthető tovább. Emellett személyes mondanivalóját Ádám Ferenc hitelesen, adekvát formában, egyedi stílusban fogalmazta meg. Alkotásának fő erénye a zeneiség és gondolatritmusra épülő szerkezet.
Ha megíródott volna Az elmaradhatatlan philosophiája, a filozófiatörténet fontos állomása lenne (és nemcsak magyarországi viszonylatban), mégha olyannyira magán viseli is Schopenhauer eszmeiségét.
A Gondolatiskola igazi kulcsa a „senki”-ség megélése, hogy az egyén – ennek átélésével, megélésével – „valami”-vé, „valaki”-vé válhasson és ezáltal a személyisége kiteljesedjen. A Gondolatiskola személyiségformáló hatását – a ma és a jövő távlatából – az egykori résztvevők életútjának tágabb perspektívájából lehet felmérni.
The other part of Grottger’s oeuvre enlightens his ideas of the sociology and philosophy of music. He made some portraits of “unknown” performers. From the last two years of his life, the drawings Blind Gipsy Musician /1866/ and Poor Musician Girl /1867/ represent the artists living like pariahs on the periphery of society. The fiddlers of Blind Gipsy Musician and the Poor Musician Girl show spiritual similarities to the fiddler paintings of Marc Chagall and the musical Fiddler on the Roof. The common message is the testimony to music and art – as a touching ars poetica – under conditions of oppression, persecution and exclusion. In the compositions of Grottger’s two drawings, the posters have a central role on the wall. In the Blind Gipsy Musician, there are two mourning cards and two ball posters. The last ball poster is torn in half at the edge of the wall. It’s a vanitas symbol par excellence just like the contrast of the Poor Musician Girl. The shabby fiddler girl is perhaps playing a klezmer melody. In the background, the ball poster is the “entrance” of the aristocratic world, where she has never been accepted as an “outlaw”.
A teljes kiadvány linkje:
https://peme.hu/wp-content/uploads/2021/07/PEME_Profi-indula%CC%81s_teljes.pdf /
Nagy László Bálint: A tehetséggondozás útja Békés Itala koncepciójában. Szubjektív emlékek a Gondolatiskoláról. (129-131. o.);
Beregszászi Laura – Dabrovszky Ketrin – Lehoczky Lizett – Nagy Cintia: „Nem érzem, hogy meg kellene mutatnom, micsoda rendes ember vagyok.” Önkéntes segítés a XXII. kerületi Roma Önkormányzat jótékonysági akcióiban – ahogyan az elnök, Daróczi Károly látja… (19-26. o.);
Marton Kevin: Holokauszt gyerekszemmel. Sárdi Mária holokauszt-monodrámája a Fészek Művészklubban. (65-75. o.) – benne: Sárdi Mária: Kislány a pokolban – napló, holokauszt-monodráma. Összefoglaló részletek. (72-75. o.);
Deliága Eszter: Fotók és szövegek. (81-89. o.);
Verebes Grácia: Rajzok és szövegek. (90-93. o.);
Bódi Ráchel Sanel: Rajzok. (95-97. o.);
Nagy László Bálint: Acéllufi legyőzve! Waskito Sastra Jindra influenszer videója. (100-101. o.)
The message and the mood of Cari giorni invoke the tragic verses of Francesca da Rimini by Dante: "Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felice nella miseria"...
This famous quote could be inspired directly Persiani. Regarding the text of the Cari giorni, the similarities could be clear references to Dante's text:
- “Cari giorni a me sereni d'innocenza e di virtù” – “del tempo felice”;
- “foste brevi, siete spenti, né a brillar tornate più.” – “che ricordarsi”;
- “Nel dolor è scorsa intera la prim'ora dell'età” – “nella miseria”;
- “mia giornata innanzi sera nel dolor tramonterà.” – “nessun maggior dolore”.
The conscious conception could be the result of intensive teamwork of the composer Persiani, the performer Malibran, the librettist Salvadore Cammarano (also the librettist of Lucia di Lammermoor by Donizetti and Il trovatore by Verdi) and the synopsis writer Giovanni Emanuele Bidera…
It has a special significance why Pauline Viardot chose the Cari giorni to perform in memory of her sister. She performed the aria at her German debut at the Leipzig Gewandhaus on 19 August 1843 with Felix Mendelssohn-Bartholdy, Clara Schumann and the 12-year-old child prodigy Joseph Joachim...
Gustav Ellinger was the only klezmer musician from Óbuda, who was engaged by the Court Theatre of Buda as a violinist when he was 17 years old. Soon he started his official studies – with the second year! – at the Vienna Conservatory. He graduated with honors and he became the concertmaster of the Wiener Hofoper. After a year, he returned to Pest, where he devoted his life to music pedagogy. He often traveled abroad to study the latest innovations. His most acknowledged pupils were Joseph Joachim, Leopold von Auer, Jakob Grün and Edmund (Ödön) Singer.
The assimilation of the Ellinger family, the way from the closed community to the bourgeoisie, is represented the Ellinger-palace, at 2/b László Németh Street (2/b János Kis Street at that time) in the District VI of Budapest. It was designed by the significant architect János Jedlicska, who sold it to the old Gustav Ellinger on 9 April 1892. The interior, the stairwell and the courtyard of the Ellinger palace are entirely reconstructed, but the façade requires a large-scale renovation.
The building is a record of the self-representation of an internationally acknowledged bourgeois artist family…
The masters of Leopold von Auer were Gustav Ellinger, David Ridley-Kohne and Joseph Joachim. Auer and Joachim were prominent members of the Viardot’s circle. This is why the cultural organizer muse, the singer, composer and singing teacher Pauline Viardot has important merits in the field of doing justice to the “pleasant, simple tune without breaking his neck”.
The debut of Leopold von Auer was an important event of the breakthrough of “the Stempenyus”. As a 10-year-old child prodigy, he gave a successful solo recital on 9 March 1856 in the former concert hall of Budapest, at the Hotel Europe. One week later, on 16 March, he participated in a gala concert in the Hungarian National Theatre in Pest. Auer appeared with recognized artists of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper) and the Hungarian National Theatre in Pest: the coloratura soprano Cornelia von Hollósy and the Ellinger couple, the tenor Josef Ellinger and the soprano / mezzo-soprano Therese Ellinger-Engst. Cornelia von Hollósy and Josef Ellinger were stage partners of Pauline Viardot, too…
“My progress might have been satisfactory, for in the course of time my teacher had me make my début at the National Opera House in a great benefit concert. I played the Mendelssohn Concerto, at that time almost a novelty, and I remember perfectly well that in honor of the event there was made for me a new costume in the Hungarian style, of which I was very proud. My father turned everything topsy-turvy in his efforts to take part in the triumph of his son…” – Leopold von Auer wrote his memories in his book My Long Life in Music about his first symphonic concert in the Hungarian National Theatre in Pest…
The coloratura soprano, Cornelia von Hollósy /also often mentioned as Cornelia Lonovics Hollósy or Cornelia L. Hollósy/, a celebrated singer of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper), as well as active in Pest, Warsaw and Bucharest, found a satisfying solution to the problem in 1857: she sang the duets in Italian with her colleague. As Dr. Sámuel Diósszilágyi, the biographer of the soprano, summarized it: “The press rebuked her for this, despite the fact it was a basic courtesy from a native artist towards a guest.”
After their first appearance in Rigoletto on 7 July 1857, János Vajda didn’t deal with the “linguistic scandal” committed by Hollósy. He emphasized that “the loving couple” were on the same wavelength, representing the highest artistic value: “Carrion is special and L. Hollósy is unique. When they sing together, the close similarities of their personalities and the characteristics of their art are so evident that you couldn’t choose better Gilda for Carrion. Both of them have such a singing style, which is characterized by tenderness and the greatest subtlety. We havent’t heard any other artist yet, who can express the deepest, almost inexpressible tender feelings of the human heart with such enchanting pianissimos like them.”
Carrión also showed his gratitude to the Hungarian audience: in his benefit gala for the National Theater´s Pension Fund, on 1 August 1857, he sang La donna è mobile from Verdi’s Rigoletto in Hungarian with tremendous success…
Jozefa Dunkl-Grinzweil had an important concert career: she participated in the concerts of Liszt, Brahms and Clara Schumann in Hungary. Although she was a recognized singer, she had only one stage performance: she portrayed the extremely demanding role of Fidès in Le prophète, composed by Meyerbeer for the vocal abilities of Pauline Viardot. The event took place in the National Theater in Arad in 1868, during the tour of the world premiere’s tenor, Gustave-Hippolyte Roger, at the very end of his career…
The history of the workshop is the projection of not only the life of the Museum of Fine Arts but the sociology of the Hungarian society in the 20th century, too. The German-oriented bourgeois world of the Austro-Hungarian Empire; the development of Budapest as a metropolis – also due to that craftsmen’s work, who arrived from the recently disannexed areas; the social advancement of an artist-artificer from the servant-valet status; the Second World War and the communist dictatorship, both destroying the achieved results; later a development, at first as a possibility, then a reality after a procession of relearning and recreation… – It’s the life of the Hungarians. We must appreciate and protect the workshop for the future!
Szomory regénye az akkori, félfeudális Magyarország és tudományos-kulturális „csúcsszerve”, a Magyar Tudományos Akadémia világába nyújt bepillantást: a történet egy fiktív plágiumügyben csúcsosodik ki, amelynek során kiderül, az Akadémia tudósai – Ádám Ferenc kivételével – külföldi művek „magyarításával” szerezték tudományos fokozataikat és érdemeiket. A rendszerkritikai műben az MTA-elnök Ádám Ferenc igazi tragikus hős, aki társadalmilag elért pozíciója ellenére mindvégig kívülállónak számít a tudósok közösségében. Pesszimista filozófus, egy monumentális filozófiai mű alkotója. Sorsa a magány, majd – miután megtudja, hogy a veje a felesége szeretője volt – az idegösszeroppanás, a pszichiátria. Főműve, Az elmaradhatatlan philosophiája eszmeiségében Schopenhauert, címében pedig egy általa használt terminust, továbbá Eduard von Hartmann Az öntudatlan filozófiája című munkáját is idézi.
Schopenhauer főművében az „elmaradhatatlan” kifejezést „az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedések” („der unausbleiblichen Leiden des Lebens”) értelmében használja. A tágabb szövegkontextus az általa menekülésként értelmezett öngyilkossággal, gyermekgyilkossággal, abortusszal kapcsolatos gondolatmenete: „Egészen hasonló tévút volna, ha valaki azt gondolná: ugyanazt, amit az önkéntes szüzességgel elér, produkálhatná ő maga a természet céljainak meghiúsításával ott a megtermékenyítéskor, vagy éppen az élettel elmaradhatatlanul járó szenvedéseket tekintve, újszülöttek halálát módolná ki, ahelyett, hogy mindent megtenne inkább, hogy annak, aki az életbe igyekszik, életútját biztosítsa. Mert ha életakarat van jelen, akkor, mint az egyedül metafizikusát vagy a magánvalót, nem törheti meg erőszak... Az akaratot nem számolhatja fel más, csak megismerés. ... Csak ennek a megismerésnek a következményeképpen számolhatja fel önmagát az akarat, s végezheti be evvel együtt a szenvedést is, amely jelenségétől elszakíthatatlan: nem lehetséges ez azonban fizikai erőszak révén, amilyen a csíra elpusztítása vagy az újszülött megölése vagy az öngyilkosság. ... Ezért kell a természet céljait minden módon támogatni, mihelyt az életakarat, mely a természet legbensőbb lényege, már döntött.”
Schopenhauer ezen passzusai párhuzamba állíthatók Szomory Dezső az Elbukottak című, első novelláskötetében található „Nyomorúság” című novellájában az abortuszkísérlet szemléletes leírásával. A freudi pszichoanalízis hatását is tükröző mű főhőse idegösszeomlásának ez az abortuszkísérlet és az ennek okán keletkezett testi sérülés az okozója, csakúgy, mint az őt és féltestvéreit teljesen magára hagyó apa, a reménytelen szerelem és a félfeudális magyar társadalom részéről történő elutasítás.
Felmerül a kérdés, miért nem egyszerűen Schopenhauer utánzata Szomory: A tudósok c. regényében Ádám Ferenc műve, Az elmaradhatatlan philosophiája, annak ellenére, hogy a német filozófus főművének struktúrája és gondolatai köszönnek vissza a fiktív mű soraiban.
Az elmaradhatatlan mint schopenhaueri terminológia középpontba helyezésével és schopenhaueri szellemben – hangsúlyozva a szó etimológiájából fakadó hiány, illetve kifejezhetetlenség jellegét is – a fogalom megcsömörlésként, undorként való értelmezésével Ádám Ferenc koncepciója az egzisztencializmus, Sartre irányába mutat előre, miként Hartmann filozófiája Freud és Jung irányába fejleszthető tovább. Emellett személyes mondanivalóját Ádám Ferenc hitelesen, adekvát formában, egyedi stílusban fogalmazta meg. Alkotásának fő erénye a zeneiség és gondolatritmusra épülő szerkezet.
Ha megíródott volna Az elmaradhatatlan philosophiája, a filozófiatörténet fontos állomása lenne (és nemcsak magyarországi viszonylatban), mégha olyannyira magán viseli is Schopenhauer eszmeiségét.
A Gondolatiskola igazi kulcsa a „senki”-ség megélése, hogy az egyén – ennek átélésével, megélésével – „valami”-vé, „valaki”-vé válhasson és ezáltal a személyisége kiteljesedjen. A Gondolatiskola személyiségformáló hatását – a ma és a jövő távlatából – az egykori résztvevők életútjának tágabb perspektívájából lehet felmérni.
The other part of Grottger’s oeuvre enlightens his ideas of the sociology and philosophy of music. He made some portraits of “unknown” performers. From the last two years of his life, the drawings Blind Gipsy Musician /1866/ and Poor Musician Girl /1867/ represent the artists living like pariahs on the periphery of society. The fiddlers of Blind Gipsy Musician and the Poor Musician Girl show spiritual similarities to the fiddler paintings of Marc Chagall and the musical Fiddler on the Roof. The common message is the testimony to music and art – as a touching ars poetica – under conditions of oppression, persecution and exclusion. In the compositions of Grottger’s two drawings, the posters have a central role on the wall. In the Blind Gipsy Musician, there are two mourning cards and two ball posters. The last ball poster is torn in half at the edge of the wall. It’s a vanitas symbol par excellence just like the contrast of the Poor Musician Girl. The shabby fiddler girl is perhaps playing a klezmer melody. In the background, the ball poster is the “entrance” of the aristocratic world, where she has never been accepted as an “outlaw”.
A teljes kiadvány linkje:
https://peme.hu/wp-content/uploads/2021/07/PEME_Profi-indula%CC%81s_teljes.pdf /
Nagy László Bálint: A tehetséggondozás útja Békés Itala koncepciójában. Szubjektív emlékek a Gondolatiskoláról. (129-131. o.);
Beregszászi Laura – Dabrovszky Ketrin – Lehoczky Lizett – Nagy Cintia: „Nem érzem, hogy meg kellene mutatnom, micsoda rendes ember vagyok.” Önkéntes segítés a XXII. kerületi Roma Önkormányzat jótékonysági akcióiban – ahogyan az elnök, Daróczi Károly látja… (19-26. o.);
Marton Kevin: Holokauszt gyerekszemmel. Sárdi Mária holokauszt-monodrámája a Fészek Művészklubban. (65-75. o.) – benne: Sárdi Mária: Kislány a pokolban – napló, holokauszt-monodráma. Összefoglaló részletek. (72-75. o.);
Deliága Eszter: Fotók és szövegek. (81-89. o.);
Verebes Grácia: Rajzok és szövegek. (90-93. o.);
Bódi Ráchel Sanel: Rajzok. (95-97. o.);
Nagy László Bálint: Acéllufi legyőzve! Waskito Sastra Jindra influenszer videója. (100-101. o.)
The message and the mood of Cari giorni invoke the tragic verses of Francesca da Rimini by Dante: "Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felice nella miseria"...
This famous quote could be inspired directly Persiani. Regarding the text of the Cari giorni, the similarities could be clear references to Dante's text:
- “Cari giorni a me sereni d'innocenza e di virtù” – “del tempo felice”;
- “foste brevi, siete spenti, né a brillar tornate più.” – “che ricordarsi”;
- “Nel dolor è scorsa intera la prim'ora dell'età” – “nella miseria”;
- “mia giornata innanzi sera nel dolor tramonterà.” – “nessun maggior dolore”.
The conscious conception could be the result of intensive teamwork of the composer Persiani, the performer Malibran, the librettist Salvadore Cammarano (also the librettist of Lucia di Lammermoor by Donizetti and Il trovatore by Verdi) and the synopsis writer Giovanni Emanuele Bidera…
It has a special significance why Pauline Viardot chose the Cari giorni to perform in memory of her sister. She performed the aria at her German debut at the Leipzig Gewandhaus on 19 August 1843 with Felix Mendelssohn-Bartholdy, Clara Schumann and the 12-year-old child prodigy Joseph Joachim...
Gustav Ellinger was the only klezmer musician from Óbuda, who was engaged by the Court Theatre of Buda as a violinist when he was 17 years old. Soon he started his official studies – with the second year! – at the Vienna Conservatory. He graduated with honors and he became the concertmaster of the Wiener Hofoper. After a year, he returned to Pest, where he devoted his life to music pedagogy. He often traveled abroad to study the latest innovations. His most acknowledged pupils were Joseph Joachim, Leopold von Auer, Jakob Grün and Edmund (Ödön) Singer.
The assimilation of the Ellinger family, the way from the closed community to the bourgeoisie, is represented the Ellinger-palace, at 2/b László Németh Street (2/b János Kis Street at that time) in the District VI of Budapest. It was designed by the significant architect János Jedlicska, who sold it to the old Gustav Ellinger on 9 April 1892. The interior, the stairwell and the courtyard of the Ellinger palace are entirely reconstructed, but the façade requires a large-scale renovation.
The building is a record of the self-representation of an internationally acknowledged bourgeois artist family…
The masters of Leopold von Auer were Gustav Ellinger, David Ridley-Kohne and Joseph Joachim. Auer and Joachim were prominent members of the Viardot’s circle. This is why the cultural organizer muse, the singer, composer and singing teacher Pauline Viardot has important merits in the field of doing justice to the “pleasant, simple tune without breaking his neck”.
The debut of Leopold von Auer was an important event of the breakthrough of “the Stempenyus”. As a 10-year-old child prodigy, he gave a successful solo recital on 9 March 1856 in the former concert hall of Budapest, at the Hotel Europe. One week later, on 16 March, he participated in a gala concert in the Hungarian National Theatre in Pest. Auer appeared with recognized artists of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper) and the Hungarian National Theatre in Pest: the coloratura soprano Cornelia von Hollósy and the Ellinger couple, the tenor Josef Ellinger and the soprano / mezzo-soprano Therese Ellinger-Engst. Cornelia von Hollósy and Josef Ellinger were stage partners of Pauline Viardot, too…
“My progress might have been satisfactory, for in the course of time my teacher had me make my début at the National Opera House in a great benefit concert. I played the Mendelssohn Concerto, at that time almost a novelty, and I remember perfectly well that in honor of the event there was made for me a new costume in the Hungarian style, of which I was very proud. My father turned everything topsy-turvy in his efforts to take part in the triumph of his son…” – Leopold von Auer wrote his memories in his book My Long Life in Music about his first symphonic concert in the Hungarian National Theatre in Pest…
The coloratura soprano, Cornelia von Hollósy /also often mentioned as Cornelia Lonovics Hollósy or Cornelia L. Hollósy/, a celebrated singer of the Wiener Hofoper (now Wiener Staatsoper), as well as active in Pest, Warsaw and Bucharest, found a satisfying solution to the problem in 1857: she sang the duets in Italian with her colleague. As Dr. Sámuel Diósszilágyi, the biographer of the soprano, summarized it: “The press rebuked her for this, despite the fact it was a basic courtesy from a native artist towards a guest.”
After their first appearance in Rigoletto on 7 July 1857, János Vajda didn’t deal with the “linguistic scandal” committed by Hollósy. He emphasized that “the loving couple” were on the same wavelength, representing the highest artistic value: “Carrion is special and L. Hollósy is unique. When they sing together, the close similarities of their personalities and the characteristics of their art are so evident that you couldn’t choose better Gilda for Carrion. Both of them have such a singing style, which is characterized by tenderness and the greatest subtlety. We havent’t heard any other artist yet, who can express the deepest, almost inexpressible tender feelings of the human heart with such enchanting pianissimos like them.”
Carrión also showed his gratitude to the Hungarian audience: in his benefit gala for the National Theater´s Pension Fund, on 1 August 1857, he sang La donna è mobile from Verdi’s Rigoletto in Hungarian with tremendous success…
Jozefa Dunkl-Grinzweil had an important concert career: she participated in the concerts of Liszt, Brahms and Clara Schumann in Hungary. Although she was a recognized singer, she had only one stage performance: she portrayed the extremely demanding role of Fidès in Le prophète, composed by Meyerbeer for the vocal abilities of Pauline Viardot. The event took place in the National Theater in Arad in 1868, during the tour of the world premiere’s tenor, Gustave-Hippolyte Roger, at the very end of his career…
The history of the workshop is the projection of not only the life of the Museum of Fine Arts but the sociology of the Hungarian society in the 20th century, too. The German-oriented bourgeois world of the Austro-Hungarian Empire; the development of Budapest as a metropolis – also due to that craftsmen’s work, who arrived from the recently disannexed areas; the social advancement of an artist-artificer from the servant-valet status; the Second World War and the communist dictatorship, both destroying the achieved results; later a development, at first as a possibility, then a reality after a procession of relearning and recreation… – It’s the life of the Hungarians. We must appreciate and protect the workshop for the future!