What do you think?
Rate this book
The Story of a Nobody
Chekhov’s little-known literary gem is a profound and moving work, combining the political tensions of the day with a tale of deep poignancy and sorrow. With St. Petersburg awash with extravagant, dissolute bureaucrats concerned only with increasing their vast riches, a secret movement infiltrates one of its members into one such household. Once there, the man sees for himself the profligacy that he has sworn to oppose?yet he also sees purposelessness throughout life. Determining to follow his own values, he embarks upon a new path, little knowing that this too will lead him to tragedy?a tragedy he will find impossible to bear.
99 pages, Paperback
First published January 1, 1889
85 people are currently reading
2468 people want to read
About the author
Anton Chekhov
5,501 books9,539 followersDramas, such as
The Seagull
(1896, revised 1898), and including "A Dreary Story" (1889) of Russian writer Anton Pavlovich Chekhov, also Chekov, concern the inability of humans to communicate.
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Born ( Антон Павлович Чехов ) in the small southern seaport of Taganrog, the son of a grocer. His grandfather, a serf, bought his own freedom and that of his three sons in 1841. He also taught to read. A cloth merchant fathered Yevgenia Morozova, his mother.
"When I think back on my childhood," Chekhov recalled, "it all seems quite gloomy to me." Tyranny of his father, religious fanaticism, and long nights in the store, open from five in the morning till midnight, shadowed his early years. He attended a school for Greek boys in Taganrog from 1867 to 1868 and then Taganrog grammar school. Bankruptcy of his father compelled the family to move to Moscow. At the age of 16 years in 1876, independent Chekhov for some time alone in his native town supported through private tutoring.
In 1879, Chekhov left grammar school and entered the university medical school at Moscow. In the school, he began to publish hundreds of short comics to support his mother, sisters and brothers. Nicholas Leikin published him at this period and owned Oskolki (splinters), the journal of Saint Petersburg. His subjected silly social situations, marital problems, and farcical encounters among husbands, wives, mistresses, and lust; even after his marriage, Chekhov, the shy author, knew not much of whims of young women.
Nenunzhaya pobeda , first novel of Chekhov, set in 1882 in Hungary, parodied the novels of the popular Mór Jókai. People also mocked ideological optimism of Jókai as a politician.
Chekhov graduated in 1884 and practiced medicine. He worked from 1885 in Peterburskaia gazeta.
In 1886, Chekhov met H.S. Suvorin, who invited him, a regular contributor, to work for Novoe vremya, the daily paper of Saint Petersburg. He gained a wide fame before 1886. He authored The Shooting Party , his second full-length novel, later translated into English. Agatha Christie used its characters and atmosphere in later her mystery novel The Murder of Roger Ackroyd . First book of Chekhov in 1886 succeeded, and he gradually committed full time. The refusal of the author to join the ranks of social critics arose the wrath of liberal and radical intelligentsia, who criticized him for dealing with serious social and moral questions but avoiding giving answers. Such leaders as Leo Tolstoy and Nikolai Leskov, however, defended him. "I'm not a liberal, or a conservative, or a gradualist, or a monk, or an indifferentist. I should like to be a free artist and that's all..." Chekhov said in 1888.
The failure of The Wood Demon , play in 1889, and problems with novel made Chekhov to withdraw from literature for a period. In 1890, he traveled across Siberia to Sakhalin, remote prison island. He conducted a detailed census of ten thousand convicts and settlers, condemned to live on that harsh island. Chekhov expected to use the results of his research for his doctoral dissertation. Hard conditions on the island probably also weakened his own physical condition. From this journey came his famous travel book.
Chekhov practiced medicine until 1892. During these years, Chechov developed his concept of the dispassionate, non-judgmental author. He outlined his program in a letter to his brother Aleksandr: "1. Absence of lengthy verbiage of political-social-economic nature; 2. total objectivity; 3. truthful descriptions of persons and objects; 4. extreme brevity; 5. audacity and originality; flee the stereotype; 6. compassion." Because he objected that the paper conducted against Alfred Dreyfus, his friendship with Suvorin ended
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 395 reviews
April 4, 2025
Anton Chekhov is an unarguable master in painting vivid and colourful portraits of human beings.
In his brilliant tale, An Anonymous Story the three worlds collide:
The first is the world of ideals – the narrator is an idealist and dreamer…
The second is the world of hypocrisy and deception…
The third is the world of innocence and sincerity…
When these worlds collide the world of ideals breaks, the world of innocence collapses while the world of deception doesn’t even wince.
In his brilliant tale, An Anonymous Story the three worlds collide:
The first is the world of ideals – the narrator is an idealist and dreamer…
I was in the first stage of consumption, and was suffering from something else, possibly even more serious than consumption. I don’t know whether it was the effect of my illness or of an incipient change in my philosophy of life of which I was not conscious at the time, but I was, day by day, more possessed by a passionate, irritating longing for ordinary everyday life. I yearned for mental tranquillity, health, fresh air, good food. I was becoming a dreamer, and, like a dreamer, I did not know exactly what I wanted. Sometimes I felt inclined to go into a monastery, to sit there for days together by the window and gaze at the trees and the fields; sometimes I fancied I would buy fifteen acres of land and settle down as a country gentleman; sometimes I inwardly vowed to take up science and become a professor at some provincial university. I was a retired navy lieutenant; I dreamed of the sea, of our squadron, and of the corvette in which I had made the cruise round the world. I longed to experience again the indescribable feeling when, walking in the tropical forest or looking at the sunset in the Bay of Bengal, one is thrilled with ecstasy and at the same time homesick. I dreamed of mountains, women, music, and, with the curiosity of a child, I looked into people’s faces, listened to their voices.
The second is the world of hypocrisy and deception…
Everything abstract, everything belonging to the domain of thought and feeling, was to him boring and incomprehensible, like music to one who has no ear. He looked at people simply from the business point of view, and divided them into competent and incompetent. No other classification existed for him. Honesty and rectitude were only signs of competence. Drinking, gambling, and debauchery were permissible, but must not be allowed to interfere with business. Believing in God was rather stupid, but religion ought be safeguarded, as the common people must have some principle to restrain them, otherwise they would not work. Punishment is only necessary as deterrent. There was no need to go away for holidays, as it was just as nice in town.
The third is the world of innocence and sincerity…
To follow freely the promptings of the heart does not always give good people happiness. To feel free and at the same time to be happy, it seems to me, one must not conceal from oneself that life is coarse, cruel, and merciless in its conservatism, and one must retaliate with what it deserves – that is, be as coarse and as merciless in one’s striving for freedom.
When these worlds collide the world of ideals breaks, the world of innocence collapses while the world of deception doesn’t even wince.
July 10, 2024
When Chekhov wrote this novella in the late 1800s, he fully knew that it would be viewed as subversive and inflammatory by the Russian censors. Nevertheless, he gave the matter a great deal of thought, held his nerve and decided not to pull the plug. And I'm pleased he stood by his convictions.
And isn't it wonderful to be able to invite Anton Chekhov into your home? Without once opening his mouth or asking me to turn the heating down, he kept me entertained while I sat back and enjoyed tea and crumpets.
The story:
In Tsarist Russia, Stepan becomes the personal valet to a hedonistic nobleman, Georgy (Orlov) Vanychi. It transpires that Stepan is every bit as educated as his master and is secretly on a mission to get close to Orlov's father, a prominent government official whom he intends to assassinate.
Aside from talking supercilious nonsense into the early hours with his brattish friends, Orlov has a mistress – one Zanaida Fyodorovna - who put me in mind of Flaubert's Emma Bovary.
One day, an extremely awkward situation presents itself on Orlov's doorstep, upsetting his applecart (I'm speaking metaphorically, of course; Orlov doesn't own an applecart, and in any case is far too rich and lazy to sell apples on his doorstep).
It turns out that Orlov, an incorrigible bachelor, might not be the knight in shining armour that Fyodorovna had imagined him to be … quelle surprise!
As ever with Chekhov, human traits are exquisitely observed; he paints flawed characters as deftly as Degas painted ballerinas and must have taken great pleasure in ridiculing the self-indulgent lifestyles of the idle rich.
As events spiral out of control, Stepan's secret mission begins to unravel, and I found the ensuing melodrama to be highly gratifying indeed.
Alas, the ending was as abrupt and as indeterminate as the annoying endings we see on any number of Netflix movies these days. Grrrr! Sort it out, Netflix!
So I docked Mr Chekhov one star for that, but he is still welcome into my home at any time!
And isn't it wonderful to be able to invite Anton Chekhov into your home? Without once opening his mouth or asking me to turn the heating down, he kept me entertained while I sat back and enjoyed tea and crumpets.
The story:
In Tsarist Russia, Stepan becomes the personal valet to a hedonistic nobleman, Georgy (Orlov) Vanychi. It transpires that Stepan is every bit as educated as his master and is secretly on a mission to get close to Orlov's father, a prominent government official whom he intends to assassinate.
Aside from talking supercilious nonsense into the early hours with his brattish friends, Orlov has a mistress – one Zanaida Fyodorovna - who put me in mind of Flaubert's Emma Bovary.
One day, an extremely awkward situation presents itself on Orlov's doorstep, upsetting his applecart (I'm speaking metaphorically, of course; Orlov doesn't own an applecart, and in any case is far too rich and lazy to sell apples on his doorstep).
It turns out that Orlov, an incorrigible bachelor, might not be the knight in shining armour that Fyodorovna had imagined him to be … quelle surprise!
As ever with Chekhov, human traits are exquisitely observed; he paints flawed characters as deftly as Degas painted ballerinas and must have taken great pleasure in ridiculing the self-indulgent lifestyles of the idle rich.
As events spiral out of control, Stepan's secret mission begins to unravel, and I found the ensuing melodrama to be highly gratifying indeed.
Alas, the ending was as abrupt and as indeterminate as the annoying endings we see on any number of Netflix movies these days. Grrrr! Sort it out, Netflix!
So I docked Mr Chekhov one star for that, but he is still welcome into my home at any time!
June 23, 2025
أثناء القراءة أخذت هذان الاقتباسان و فكرت فى أن تكون المراجعة عن اختلاف عقليتى الرجل و المرأة و خصوصا فى مسائل الحب و الزواج و الحرية
01
02
و لكن بعدما رأيت مراجعة صديقي عبد الرحمن فتحى فمن ذا الذى يستطيع أن يضيف حرفا واحد على هذه المراجعة الرائعة
December 17, 2017
يا الله كم أحببت تلك القصة !كم أحببتك يا ستيبان وأشفقت عليك !!
كعادة تشيكوف .لن تكفيك قراءة واحدة لتفهم كل ما يرمي إليه ..ينبغي أن تعود لعدة عبارات مرة أخري لتجد لها معني اخر ..
تشيكوف هو جملة حية بإختصار ..يمكنك أن تقرأها من اليمين لليسار فتعطيك معني ..
وتقرأها من اليسار لليمين فتعطيك معني اخراُ ..من أين يا روسي يا معشوقي لك هذا ؟؟
لنبدأ إذا : بسم الله :
لقد راقبت كل شيء .,وعرفت كل شيء .لقد إكتشفتهم علي حقيقتهم السوداء يا ستيبان ..نعم..بعد أن رماك القدر لتكن خادما لدي شابا كأرلوف ..
أرلوف ..هو شاب هذا العصر وشاب أي عصر ..هو تلك النوعية من الشباب التي لا تبالي بأي شيء..يعش فقط من أجل متعته وغرائزه وراحته ..لا يهم أن تكن علي حساب أي شخص ..المهم نفسه ونفسه ..
هو شخصية هذا الشاب العنصري ,المتفلسف ,الثري ,لاعب القمار ..
وفوق هذا كله ..هو ملحد .
راقب ستيبان مسار حياة هذا الشاب لحظة بلحظة
يقرأ جريدته .يلهو بالمساء مع أصدقائه بلعبة الورق .يلهو بقلب زينائيدا في الصباح .وهكذا ..
ااه بالحديث عن زينائيدا ..تلك الجميلة العاشقة الواهمة الفاتنة ..
قل لي يا ستيبان هل أحببتها بالفعل ؟؟ عطرها الاخاذ ..صوتها الحاني ..حركاتها الفراشية ؟؟ أجبني هيا !
أخافُ ..أخافُ التورط فيكِ ..
التعلق فيكِ
التعثر فيكِ
التوحد فيكِ
وإني ..أحبكِ .. :)
---------------------------------------------
مرت الأيام واستمرت الزيارات ببيت أرلوف ..هؤلاء هم أصدقائه ..ولكن.. لنترك هذا كله ولنقل ..
تشيكوف يا مجنون !!!
كيف تقوم بتعرية الأنفس بتلك الكيفية !؟.
أعتقد أن تشيكوف يضع جزءا من روحه بكل شخص يقابله ..يرصد تحركاتهم وأحاديثهم حتي مع أنفسهم ..ليكشف الكل لنا ببراعة ..سبر أغوار الأنفس ..هي تلك المَلكة العبقرية لدي أنطون ..
**يا الله كم شفيت غليلي عندما ركض ستيبان خلف كوكوشين وضربه وصفعه بلفة ورقة الجرائد ..يا الله كم أسعدتني :D :D
**تتقاطع القصة لتظهر لنا تلك الجميلة مرة أخري في الخلفية ..وهاقد تركت زوجها من أجل وغد أحمق يدعي أرلوف .. ولكن ستيبان ..ستيبان لم يكن يحسده علي جميلته التي يتجاهلها ..لا لم يفعل ..
(هل أحببتها حقا يا عزيزي)
---------------------------------------------
رواية بطلها الحوار
لنقل أن البطل الأساسي هو الحوار في تلك الرواية ..الحوار هو من أدار الرواية وأمسك بزمامها بطريقة مبتكرة ذكية ..
الحوار الذي بث فينا طاقات تشيكوف المكبوتة ..والتي رسمت القصة ومنحنياتها ..
البناء التصاعدي والبناء التنازلي
في أول الأمر ظهر أرلوف بحلة المثقف الرافض وظهر لزينائيدا بحلة العاشق
ظهر لنا ستيبان بحلة الخادم الضعيف الغير متزن المشوش في أغلب الأحيان
ظهر لنا رجل الدولة –والد أرلوف- بحلة الرجل السيء الفاسد
في المنحني الثاني من القصة يهدم تشيكوف كل ما رصه ووضعه ..
أرلوف يخدع زينائيدا وظهر لها علي حقيقته
ستيبان ليس خادما ..وليس أحمقا وشديد الإتزان الفكري ومثقف
أرلوف ليس سوي سطحي ساذج وجبان
رجل الدولة ليس ذلك الرجل السيء
هدم بناء أعتقد :)
---------------------------------------------
الجزء الأعظم في الرواية
هنا اضطررت إلي رفع التقييم من 3 نجمات إلي رباعية كاملة ..فقط لتلك الرسالة الكاملة الصادقة العذبة ..
تلك اللحظة التي خرج فيها ستيبان عن شعوره ..ليكتب كل ما أردنا قوله وما لم نرد قوله ..
ليعبث ويثور ..رسالة ستيبان إلي أرلوف ..نقطة تحول عظيمة :) ..
-إنني مريض ضعيف مقهور معنويا ..لا أستطيع أن أكتب لك ..لقد واتتني رغبة في إذلالك ..أما الان يبدو لي أنني لا أملك الحق في ذلك
فأنت وأنا ..! كلانا سقطنا ..وكلانا لن ننهض أبدا .ورسالتي هذه حتي لو كانت بليغة وفظيعة ! فإنها ستكون كالطرق علي غطاء تابوت ..مهما طرقت لن توقظ من فيه .فليس بإستطاعة أية جهود أن تدفيء دمك البارد اللعين
ليس من الصعب تفسير سبب سقوطي وضعفي ..فأنا مثل شمشون ..حملت علي ظهري بوابة غزة لأنقلها إلي قمة الجبل ولم أشعر بالإعياء إلا بعد أن انطفأ شبابي ..
لقد أدركت أن هذه البوابة أكبر من طاقتي ..ولقد خدعت نفسي :")
لقد عانيت المرض والجوع وليس عندي مأوي ..ذكرياتي أليمة يتحاشاها ضميري ..
ولكن لماذا سقطت أنت ؟ أية أسباب أدت لسقوطك ؟ أنت حتي قبل أن تبدأ حياتك سارعت بنزع صورة الله ومثاله عنك ..
تحولت إلي حيوان جبان ينبح ويخيف الاخرين لأنه هو نفسه خائف !!!
وكم تحيا بملل ..!
نعم ملل مطبق خانق كالزنزانة الفردية ..تحاول الهروب كالجبان فتلعب الورق ثماني ساعات !
وعن سخريتك ؟ أوه ..كم أفهمها جيدا ..فالفكر الحي الثاقب لا يحتمل لعقل كسول فارغ ..ولكي لا يزعج هدوئك إخترت السخرية ..
-أنت كالجندي الجبان الذي هرب من ميدان القتال .ولكي يغطي علي خزيه ..أخذ يسخر من الحرب ومن الشجاعة
وفي إحدي قصص ديستوفيسكي يطأ الرجل العجوز صورة طفلته ..لأنه أخطأ في حقها :’)
_لذلك تحيط نفسك عن عمد بأناس لا يجيدون إلا تملق ضعفك ..لذا ليست مصادفة أنك تخشي الدروع الي تلك الدرجة
وعن موقفك من المرأة .لقد تربينا عالفجور .ولكننا ندعي بشرا لأننا يبنغي أن نقهر في نفوسنا الوحش .أنت تعرف كل الأفكار ..أنت تري الحقيقة ؟ولكنك لم تمض نحوها بل فزعت منها .فقط لتؤكد لنفسك أنك لست المذنب بل المرأة .وأنها وضيعة مثل موقفك منها ..
أنت رجل ضعيف ,تعيس ,منفر
---------------------------------------------
(((أخيرا)))
الفكرة مكررة والقصة متوقعة ولكن لمسة تشيكوف تغير كل شيء
ستكون لي قراءة أخري مع تلك النوفيلا إن شاء الله ..ولنقل أن مجلدات كاملة لن توفي ��نطون حقه أبدا ..
اه يا ستيبان يا مسكين أنت لست مثلهم
**
أنت لم تنتهز فرصة ضعف زينائيدا لتكن رجلها وتملك قلبها في لحظة الوهن
أنت لم تنتهز فرصة مقدرتك علي إيذاء والد أرلوف لأنك لست مثلهم
أنت لم تسرق أرلوف ولا حتي أصدقائه لأنك لست مثلهم يا صديقي ..
أنت نقي . أبدا لست مثلهم :)
_________________________
لا أخفي عليكم شيئا ..لقد رأيتك يا تشيكوف ورأيت كل ما تريد قوله في ستيبان ..نعم ستيبان وحده ..ولا تقل لي أنها مصادفة أن يكون ستيبان مريض بالسل مثلك ..مصادفة ؟؟!
أشك ... رأيتك يا ماكر :) ..
))ولكن السؤال هو ؟
لماذا تعبنا ؟ ولماذا نكن بالبداية جريئين متقدين نبلاء مؤمنين ! فلماذا نصبح مفلسين تماما ؟
ولماذا لا نحاول بعد أن سقطنا مرة أن ننهض ؟ وإذا ما فقدنا شيئا .؟ لا نبحث عنه ؟ ..لماذا :") ؟
ولماذا نطأ شبابنا الطاهر الرائع لنكبت الخوف !
إن الأمال العذبة تكويني ..ااه كم أريد أن أعيش ..أن أحيا حياة مقدسة .. بلا شوائب !
فلتتشبث بقوة ببقايا حياتك ..ولتنقذها ..!
((
تحياتي :)
__
كعادة تشيكوف .لن تكفيك قراءة واحدة لتفهم كل ما يرمي إليه ..ينبغي أن تعود لعدة عبارات مرة أخري لتجد لها معني اخر ..
تشيكوف هو جملة حية بإختصار ..يمكنك أن تقرأها من اليمين لليسار فتعطيك معني ..
وتقرأها من اليسار لليمين فتعطيك معني اخراُ ..من أين يا روسي يا معشوقي لك هذا ؟؟
لنبدأ إذا : بسم الله :
لقد راقبت كل شيء .,وعرفت كل شيء .لقد إكتشفتهم علي حقيقتهم السوداء يا ستيبان ..نعم..بعد أن رماك القدر لتكن خادما لدي شابا كأرلوف ..
أرلوف ..هو شاب هذا العصر وشاب أي عصر ..هو تلك النوعية من الشباب التي لا تبالي بأي شيء..يعش فقط من أجل متعته وغرائزه وراحته ..لا يهم أن تكن علي حساب أي شخص ..المهم نفسه ونفسه ..
هو شخصية هذا الشاب العنصري ,المتفلسف ,الثري ,لاعب القمار ..
وفوق هذا كله ..هو ملحد .
راقب ستيبان مسار حياة هذا الشاب لحظة بلحظة
يقرأ جريدته .يلهو بالمساء مع أصدقائه بلعبة الورق .يلهو بقلب زينائيدا في الصباح .وهكذا ..
ااه بالحديث عن زينائيدا ..تلك الجميلة العاشقة الواهمة الفاتنة ..
قل لي يا ستيبان هل أحببتها بالفعل ؟؟ عطرها الاخاذ ..صوتها الحاني ..حركاتها الفراشية ؟؟ أجبني هيا !
أخافُ ..أخافُ التورط فيكِ ..
التعلق فيكِ
التعثر فيكِ
التوحد فيكِ
وإني ..أحبكِ .. :)
---------------------------------------------
مرت الأيام واستمرت الزيارات ببيت أرلوف ..هؤلاء هم أصدقائه ..ولكن.. لنترك هذا كله ولنقل ..
تشيكوف يا مجنون !!!
كيف تقوم بتعرية الأنفس بتلك الكيفية !؟.
أعتقد أن تشيكوف يضع جزءا من روحه بكل شخص يقابله ..يرصد تحركاتهم وأحاديثهم حتي مع أنفسهم ..ليكشف الكل لنا ببراعة ..سبر أغوار الأنفس ..هي تلك المَلكة العبقرية لدي أنطون ..
**يا الله كم شفيت غليلي عندما ركض ستيبان خلف كوكوشين وضربه وصفعه بلفة ورقة الجرائد ..يا الله كم أسعدتني :D :D
**تتقاطع القصة لتظهر لنا تلك الجميلة مرة أخري في الخلفية ..وهاقد تركت زوجها من أجل وغد أحمق يدعي أرلوف .. ولكن ستيبان ..ستيبان لم يكن يحسده علي جميلته التي يتجاهلها ..لا لم يفعل ..
(هل أحببتها حقا يا عزيزي)
---------------------------------------------
رواية بطلها الحوار
لنقل أن البطل الأساسي هو الحوار في تلك الرواية ..الحوار هو من أدار الرواية وأمسك بزمامها بطريقة مبتكرة ذكية ..
الحوار الذي بث فينا طاقات تشيكوف المكبوتة ..والتي رسمت القصة ومنحنياتها ..
البناء التصاعدي والبناء التنازلي
في أول الأمر ظهر أرلوف بحلة المثقف الرافض وظهر لزينائيدا بحلة العاشق
ظهر لنا ستيبان بحلة الخادم الضعيف الغير متزن المشوش في أغلب الأحيان
ظهر لنا رجل الدولة –والد أرلوف- بحلة الرجل السيء الفاسد
في المنحني الثاني من القصة يهدم تشيكوف كل ما رصه ووضعه ..
أرلوف يخدع زينائيدا وظهر لها علي حقيقته
ستيبان ليس خادما ..وليس أحمقا وشديد الإتزان الفكري ومثقف
أرلوف ليس سوي سطحي ساذج وجبان
رجل الدولة ليس ذلك الرجل السيء
هدم بناء أعتقد :)
---------------------------------------------
الجزء الأعظم في الرواية
هنا اضطررت إلي رفع التقييم من 3 نجمات إلي رباعية كاملة ..فقط لتلك الرسالة الكاملة الصادقة العذبة ..
تلك اللحظة التي خرج فيها ستيبان عن شعوره ..ليكتب كل ما أردنا قوله وما لم نرد قوله ..
ليعبث ويثور ..رسالة ستيبان إلي أرلوف ..نقطة تحول عظيمة :) ..
-إنني مريض ضعيف مقهور معنويا ..لا أستطيع أن أكتب لك ..لقد واتتني رغبة في إذلالك ..أما الان يبدو لي أنني لا أملك الحق في ذلك
فأنت وأنا ..! كلانا سقطنا ..وكلانا لن ننهض أبدا .ورسالتي هذه حتي لو كانت بليغة وفظيعة ! فإنها ستكون كالطرق علي غطاء تابوت ..مهما طرقت لن توقظ من فيه .فليس بإستطاعة أية جهود أن تدفيء دمك البارد اللعين
ليس من الصعب تفسير سبب سقوطي وضعفي ..فأنا مثل شمشون ..حملت علي ظهري بوابة غزة لأنقلها إلي قمة الجبل ولم أشعر بالإعياء إلا بعد أن انطفأ شبابي ..
لقد أدركت أن هذه البوابة أكبر من طاقتي ..ولقد خدعت نفسي :")
لقد عانيت المرض والجوع وليس عندي مأوي ..ذكرياتي أليمة يتحاشاها ضميري ..
ولكن لماذا سقطت أنت ؟ أية أسباب أدت لسقوطك ؟ أنت حتي قبل أن تبدأ حياتك سارعت بنزع صورة الله ومثاله عنك ..
تحولت إلي حيوان جبان ينبح ويخيف الاخرين لأنه هو نفسه خائف !!!
وكم تحيا بملل ..!
نعم ملل مطبق خانق كالزنزانة الفردية ..تحاول الهروب كالجبان فتلعب الورق ثماني ساعات !
وعن سخريتك ؟ أوه ..كم أفهمها جيدا ..فالفكر الحي الثاقب لا يحتمل لعقل كسول فارغ ..ولكي لا يزعج هدوئك إخترت السخرية ..
-أنت كالجندي الجبان الذي هرب من ميدان القتال .ولكي يغطي علي خزيه ..أخذ يسخر من الحرب ومن الشجاعة
وفي إحدي قصص ديستوفيسكي يطأ الرجل العجوز صورة طفلته ..لأنه أخطأ في حقها :’)
_لذلك تحيط نفسك عن عمد بأناس لا يجيدون إلا تملق ضعفك ..لذا ليست مصادفة أنك تخشي الدروع الي تلك الدرجة
وعن موقفك من المرأة .لقد تربينا عالفجور .ولكننا ندعي بشرا لأننا يبنغي أن نقهر في نفوسنا الوحش .أنت تعرف كل الأفكار ..أنت تري الحقيقة ؟ولكنك لم تمض نحوها بل فزعت منها .فقط لتؤكد لنفسك أنك لست المذنب بل المرأة .وأنها وضيعة مثل موقفك منها ..
أنت رجل ضعيف ,تعيس ,منفر
---------------------------------------------
(((أخيرا)))
الفكرة مكررة والقصة متوقعة ولكن لمسة تشيكوف تغير كل شيء
ستكون لي قراءة أخري مع تلك النوفيلا إن شاء الله ..ولنقل أن مجلدات كاملة لن توفي ��نطون حقه أبدا ..
اه يا ستيبان يا مسكين أنت لست مثلهم
**
أنت لم تنتهز فرصة ضعف زينائيدا لتكن رجلها وتملك قلبها في لحظة الوهن
أنت لم تنتهز فرصة مقدرتك علي إيذاء والد أرلوف لأنك لست مثلهم
أنت لم تسرق أرلوف ولا حتي أصدقائه لأنك لست مثلهم يا صديقي ..
أنت نقي . أبدا لست مثلهم :)
_________________________
لا أخفي عليكم شيئا ..لقد رأيتك يا تشيكوف ورأيت كل ما تريد قوله في ستيبان ..نعم ستيبان وحده ..ولا تقل لي أنها مصادفة أن يكون ستيبان مريض بالسل مثلك ..مصادفة ؟؟!
أشك ... رأيتك يا ماكر :) ..
))ولكن السؤال هو ؟
لماذا تعبنا ؟ ولماذا نكن بالبداية جريئين متقدين نبلاء مؤمنين ! فلماذا نصبح مفلسين تماما ؟
ولماذا لا نحاول بعد أن سقطنا مرة أن ننهض ؟ وإذا ما فقدنا شيئا .؟ لا نبحث عنه ؟ ..لماذا :") ؟
ولماذا نطأ شبابنا الطاهر الرائع لنكبت الخوف !
إن الأمال العذبة تكويني ..ااه كم أريد أن أعيش ..أن أحيا حياة مقدسة .. بلا شوائب !
فلتتشبث بقوة ببقايا حياتك ..ولتنقذها ..!
((
تحياتي :)
__
January 16, 2021
داستانی که جناب چخوف روایت کرده داستان یک زندگی معمولی ایست ، انسانی که منتظر فرا رسیدن مرگ خود است دچار شک و تردید در تمامی جنبه های زندگی خود شده و این تردید زندگی او را به کل نابود کرده است .
قهرمان داستان چخوف نمونه انسانی ایست که به مقصد خود نرسیده ، زندگی او از بیرون پر معنی به نظر می رسد اما در داخل پوچ و تهی ایست .
درپایان نیکلای استپانویچ جناب چخوف یک انسان سرخورده و دلمُرده است که اسیر یک زندگی خسته کننده و ملال آور و اسیر عادت شده ، او هیچ دستاوردی نداشته و هیچ کس او را به خاطر نخواهد آورد .
قهرمان داستان چخوف نمونه انسانی ایست که به مقصد خود نرسیده ، زندگی او از بیرون پر معنی به نظر می رسد اما در داخل پوچ و تهی ایست .
درپایان نیکلای استپانویچ جناب چخوف یک انسان سرخورده و دلمُرده است که اسیر یک زندگی خسته کننده و ملال آور و اسیر عادت شده ، او هیچ دستاوردی نداشته و هیچ کس او را به خاطر نخواهد آورد .
June 10, 2025
The narrator of The Story of a Nobody is a revolutionary who goes undercover as a servant in the household of a senior government official’s son, hoping to gather information to aid his clandestine activities.
The protagonist’s story is somewhat patchy and lacks credibility, but the doomed love affair he silently—if not indifferently—witnesses is rendered with Chekhov’s genius for portraying the hopelessness and futility of life in late nineteenth-century Russia. Like the great jazz divas Billie Holiday and Ella Fitzgerald, he has a gift for transforming pain, despair, and sadness into something beautiful, multi-layered, nuanced, and deeply moving.
The protagonist’s story is somewhat patchy and lacks credibility, but the doomed love affair he silently—if not indifferently—witnesses is rendered with Chekhov’s genius for portraying the hopelessness and futility of life in late nineteenth-century Russia. Like the great jazz divas Billie Holiday and Ella Fitzgerald, he has a gift for transforming pain, despair, and sadness into something beautiful, multi-layered, nuanced, and deeply moving.
December 17, 2017
"قرأت هذه الرسالة بينما كانت سونيا تجلس على الطاولة تنظر الي بإنتباه, دون ان تطرف عيناها، وكأنما كانت تعرف أن مصيرها يتقرر".
هكذا انها تشيخوف قصته بالحزن والالم على مصير هذه الطفلة التي جاءت بعلاقة غير شرعية بين امرأة متزوجة وعشيقهاوقام الرجل المجهول بتربيتها حتى الان.
الطفلة التي تعبر عن اي علاقة غير شرعية تؤدي الى الالم والندم.
امرأة سارت وراء قلبها وتركت زوجها كما فعلت انا كارنينا لتذهب وتعيش مع من تحب. ولكنه ذاق بها ذرعا واصبح يغيب عن المنزل من اجل ان لا يراها.
وهذا الرجل المجهول الذي يخدم سيده ويرى اعماله وكيف يعامل هذه المرأة ويقع في غرامها بعد ان يغادر البيت معهه. ولكنه لا يعترف بحبه وهي تعرف انه يحبها ولكنها ترفض هذا الحب ولا تريد ان تلعب دور العشيقة مرة اخرى.
لا اعرف كيف يجذبك تشيخوف الى اسلوبه فأنت تقرأ بدون ان تشعر بالوقت والصفحات تمر زتنهي القصه ثم تقف مبهورا.
هكذا انها تشيخوف قصته بالحزن والالم على مصير هذه الطفلة التي جاءت بعلاقة غير شرعية بين امرأة متزوجة وعشيقهاوقام الرجل المجهول بتربيتها حتى الان.
الطفلة التي تعبر عن اي علاقة غير شرعية تؤدي الى الالم والندم.
امرأة سارت وراء قلبها وتركت زوجها كما فعلت انا كارنينا لتذهب وتعيش مع من تحب. ولكنه ذاق بها ذرعا واصبح يغيب عن المنزل من اجل ان لا يراها.
وهذا الرجل المجهول الذي يخدم سيده ويرى اعماله وكيف يعامل هذه المرأة ويقع في غرامها بعد ان يغادر البيت معهه. ولكنه لا يعترف بحبه وهي تعرف انه يحبها ولكنها ترفض هذا الحب ولا تريد ان تلعب دور العشيقة مرة اخرى.
لا اعرف كيف يجذبك تشيخوف الى اسلوبه فأنت تقرأ بدون ان تشعر بالوقت والصفحات تمر زتنهي القصه ثم تقف مبهورا.
February 29, 2024
چخوف این کتاب رو تحت تاثیر مرگ برادرش نوشته. زندگی یک پروفسور و استاد دانشگاه رو بازگو میکنه در دورانی که با توجه به بیماری ای که داره و در کتاب توضیح میده که ۶ ماه دیگه میمیره، زندگی اون دورانش رو تعریف میکنه که میل به ارتباط برقرار کردن با دیگران رو نداره و خودشو نسبت به دنیای اطرافش بیگانه میبینه.
October 1, 2019
"هنگامی که انسان فاقد آن چیزی باشد که والاتر و نیرومندتر از همه ی تاثیرات بیرونی است.یک سرما خوردگی کافیست تا توازن زندگی اش را از دست بدهد و رفته رفته هر پرنده ای را جغد و هر صدایی را پارس یک سگ بشنود."
از متن کتاب
از متن کتاب
January 12, 2020
حکایت غمبار
نیازی به گذر از سطر اول نیست تا که دریابی حکایت غمبار شاهکاری از داستان نویسی چخوف است..طلیعه عصر طلایی داستان پردازی چخوف..
شاهکار چخوف چیزی نیست جز زندگی واقعی,در حقیقی ترین شکل آن..شاهکار چخوف همواره آشناست برای تمام کسانی که زندگی کرده اند..و چه شاهکاری بالاتر از این...که زندگی واقعی را از ذهن بر کاغذ منقوش کرد..
نیازی به گذر از سطر اول نیست تا که دریابی حکایت غمبار شاهکاری از داستان نویسی چخوف است..طلیعه عصر طلایی داستان پردازی چخوف..
شاهکار چخوف چیزی نیست جز زندگی واقعی,در حقیقی ترین شکل آن..شاهکار چخوف همواره آشناست برای تمام کسانی که زندگی کرده اند..و چه شاهکاری بالاتر از این...که زندگی واقعی را از ذهن بر کاغذ منقوش کرد..
November 28, 2023
یه روزهایی توی زندگی هستش که آدم دلش میخواد غر بزنه، دوست داره از زمین و زمان ایراد بگیره
یا اصلا یه وقتایی هست آدم ممکنه یه نگاه به گذشتهش بندازه و ببینه با اینکه به نظر بقیه خیلی زندگی موفق و فوقالعادهای داشته، از نگاه خودش اونجوری که دلش میخواسته زندگی نکرده و همهی سعی و تلاشها و بدوبدوهایی که توی عمرش انجام داده برای خودش بیمعنی میشه.
فکر میکنم همهی ما این حسها رو توی یه برهههایی از زندگی تجربه کردیم. حالا فرض کنیم این شخص یک فرد مسن باشه که از نظر بقیه چیزی کم و کسر نداره توی زندگیش، خانواده، شغل مناسب، جایگاه اجتماعی مناسب و پسانداز نسبتا خوب. این آدم ممکنه یه روز از خواب بیدار بشه و با خودش فکر کنه که این چه زندگی بود من داشتم و یا این همه زحمت و تلاش برای چی!
به نظرم این داستان میتونه یه برش از زندگی هرکدوم از ما یا اطرفیان ما باشه
اسم کتاب آمادهم کرده بود که یه داستان ملالآور رو بخونم ولی خب اصلا اونطوری نبود و به نظرم داستان خوبی بود
پانوشت: واقعا بین همه ملیتها، طنزی که نویسندههای روسی دارند خیلی با ذائقه ایرانی جماعت چفت و جور میشه. یه جورایی مثل زندگی واقعی میمونه که وسط هزارتا بدبختی و ناراحتی یهو یه سوژه خندهدار پیش میاد که آدم نمیدونه بخنده یا گریه کنه
یا اصلا یه وقتایی هست آدم ممکنه یه نگاه به گذشتهش بندازه و ببینه با اینکه به نظر بقیه خیلی زندگی موفق و فوقالعادهای داشته، از نگاه خودش اونجوری که دلش میخواسته زندگی نکرده و همهی سعی و تلاشها و بدوبدوهایی که توی عمرش انجام داده برای خودش بیمعنی میشه.
فکر میکنم همهی ما این حسها رو توی یه برهههایی از زندگی تجربه کردیم. حالا فرض کنیم این شخص یک فرد مسن باشه که از نظر بقیه چیزی کم و کسر نداره توی زندگیش، خانواده، شغل مناسب، جایگاه اجتماعی مناسب و پسانداز نسبتا خوب. این آدم ممکنه یه روز از خواب بیدار بشه و با خودش فکر کنه که این چه زندگی بود من داشتم و یا این همه زحمت و تلاش برای چی!
به نظرم این داستان میتونه یه برش از زندگی هرکدوم از ما یا اطرفیان ما باشه
اسم کتاب آمادهم کرده بود که یه داستان ملالآور رو بخونم ولی خب اصلا اونطوری نبود و به نظرم داستان خوبی بود
پانوشت: واقعا بین همه ملیتها، طنزی که نویسندههای روسی دارند خیلی با ذائقه ایرانی جماعت چفت و جور میشه. یه جورایی مثل زندگی واقعی میمونه که وسط هزارتا بدبختی و ناراحتی یهو یه سوژه خندهدار پیش میاد که آدم نمیدونه بخنده یا گریه کنه
January 29, 2019
داستان روایتی از روزهای پایانی عمر یک پروفسور است. او در این روزها وقتی به چیزهایی که به دست آورده نگاه می کند گاهی احساس رضایت می کند و گاهی احساس خسران. مرتبه ی علمی خوبی دارد و در جامعه از احترام زیادی برخوردار است اما فقیر است. دخترش دارد به دام یک مرد دغل می افتد و زنش را هم مثل روزهای اول دوست نمی دارد. هنگامی که دوستش مرده، سرپرستی دختر دوستش را به عهده گرفته و این دختر هم که یک هنرمند ناکام است، پروفسور از همه بیشتر با او احساس راحتی می کند و گویی به او عشق می ورزد و دختر هم که در روزهای روایت داستان زن جوانی می باشد پروفسور را دوست می دارد.
به نظرم پروفسور در این کتاب خود چخوف است. چخوفی که هم پزشک بود هم نمایشنامه نویس و در جای جای کتاب نظراتش درباره ی علم و هنر به چشم می خورد. این کتاب یک داستان ملال انگیز نیست، بلکه داستانی از یک زندگی ملال انگیز است.
به نظرم پروفسور در این کتاب خود چخوف است. چخوفی که هم پزشک بود هم نمایشنامه نویس و در جای جای کتاب نظراتش درباره ی علم و هنر به چشم می خورد. این کتاب یک داستان ملال انگیز نیست، بلکه داستانی از یک زندگی ملال انگیز است.
July 3, 2023
چخوف اینطوریه که میگی یه صفحه بخونم یهو میبینی کتاب تموم شد و تو میمونی و فکر هایی که بعد کتاب به سراغت میان.
June 17, 2020
Another story by Chekhov which made me finish the last page and stare in a space for ten minutes. Another story of big ideas facing little lives. This one maybe a little more tragic than melancholic. But again it is done with such an effortless touch. I've read a lot by him but i am still to meet the repetition of in his characters. All people are different and they are alive in his stories. They never really come across as "characters".
The short-lived time of liberalism in Russia of the late 19th century corresponds with the second period of his art. He is interested in ideas flowing in the air. But he is not an adapt. The complexity and multiplicity of these ideas from nihilism and scepticism to revolutionary zeal penetrate his stories. But they never overshadow people in them. During the period between 1887-1896 he writes longer stories which were later classified by his scholars in Russia as "ideological novellas":
"Ordinary story" 1889
"Duel" 1891
"Ward 6" 1892
"Anonymous story" 1893 - it is this one. It is called "The tale by an unknown man" in Russian.
"Three years" 1894
"Black monk" 1894
"The house with mezzanine" 1896
"My life" 1896
I've read all but 2 of them. And all of them raise the questions without an easy answer. But at the same time, they talk about real alive people, not about abstract overshadowing absolutes sticking out from behind the lines like in the books by some other great Russians.
The result: "Reading his biography, no-one would ask why? and how? what is the meaning? But everyone would say: he is right." That is the phrase Chekhov said about someone else. But he might as well talk about himself and his stories.
The short-lived time of liberalism in Russia of the late 19th century corresponds with the second period of his art. He is interested in ideas flowing in the air. But he is not an adapt. The complexity and multiplicity of these ideas from nihilism and scepticism to revolutionary zeal penetrate his stories. But they never overshadow people in them. During the period between 1887-1896 he writes longer stories which were later classified by his scholars in Russia as "ideological novellas":
"Ordinary story" 1889
"Duel" 1891
"Ward 6" 1892
"Anonymous story" 1893 - it is this one. It is called "The tale by an unknown man" in Russian.
"Three years" 1894
"Black monk" 1894
"The house with mezzanine" 1896
"My life" 1896
I've read all but 2 of them. And all of them raise the questions without an easy answer. But at the same time, they talk about real alive people, not about abstract overshadowing absolutes sticking out from behind the lines like in the books by some other great Russians.
The result: "Reading his biography, no-one would ask why? and how? what is the meaning? But everyone would say: he is right." That is the phrase Chekhov said about someone else. But he might as well talk about himself and his stories.
June 1, 2020
برای من نوشتن از مرد نا شناخته اثری چون کوبیدن بر در تابوت دارد,کوبیدنی که بیداری ای در پی ندارد..رگه ی مشکی نوشته در زمینه ای سفید در جلو چشمانم رژه می روند,و من همان رسوخ سستی و همان مرگ زندگی را در اورلف میبینم که در خود مشاهده میکنم
"هیچ تلاشی قادر نیست روح نفرین شد�� و مرده تو را بیدار کند و تو خودت بهتر از من بر این حقیقت اگاهی"
نه..نه..این جمله هرگز پایان من نخواهد بود,اکنون قلب و مغز من مشتاق به نوشتنند بدون انکه حرفی برای گفتن داشته باشند..تنها یک چیز..نه..این پایان ما نخواهد بود..نمیدانم چگونه..اما نه..تسلیم گذر چرخ زمان از جاده ی محدود زندگی ام نخواهم شد.
"هیچ تلاشی قادر نیست روح نفرین شد�� و مرده تو را بیدار کند و تو خودت بهتر از من بر این حقیقت اگاهی"
نه..نه..این جمله هرگز پایان من نخواهد بود,اکنون قلب و مغز من مشتاق به نوشتنند بدون انکه حرفی برای گفتن داشته باشند..تنها یک چیز..نه..این پایان ما نخواهد بود..نمیدانم چگونه..اما نه..تسلیم گذر چرخ زمان از جاده ی محدود زندگی ام نخواهم شد.
July 13, 2021
میگویند فلاسفه وخردمندان واقعی به همه چیز بی اعتنایند.این حرف درستی نیست،
بی اعتنایی یعنی فلج روح،
یعنی مرگ پیش از موعد.
ص102
در خوانش بعدی، توضیح میدم چطور کتابی بود
چون قرار یکبار دیگه بخونمش.
( ◜‿◝ )
بی اعتنایی یعنی فلج روح،
یعنی مرگ پیش از موعد.
ص102
در خوانش بعدی، توضیح میدم چطور کتابی بود
چون قرار یکبار دیگه بخونمش.
( ◜‿◝ )
December 18, 2020
4.5
به من بگو چه میخواهی تا بگویم که هستی
داستان ملالانگیز، راجع به کشاکشها و آشوبهای درونی مردی به "نیکلای استپانویچ" هستش که در زندگی حرفهایش به عنوان یک پزشک و یک استاد دانشگاه به سطوح بسیار عالی موفقیت دست پیدا کرده اما اخیرا متوجه شده به بیماری مهلکی دچار شده و لاجرم بزودی خواهد مرد.
شهرت، نشانهای افتخار و موفقیتهای کاری که مدت مدیدی مثل یک پرده در جلوی چشم نیکلای قرار گرفته بود و در آینه اونها، نیکلای شصت و دو ساله خودش رو مردی خوشبخت احساس میکرد، حالا با فرا رسیدن مرگ بیارزش شده و از جلوی چشمهاش کنار رفته و اون رو در مقابله با سوالات اساسی راجع به زندگیش تنها گذاشته. غافل از اینکه با به تعویق انداختن این پرسشها و رسوب تدریجی ایام بر روح و قلب آدمی، جواب دادن به این پرسشها مشکل و مشکلتر میشه به طوری که حالا نیکلای استپانوویچ ما برای یافتن پاسخ سوالهاش، در تنهایی خودش گم شده و نسبت به همه کس و همه چیز بدبین و بیتفاوت شده اما افسوس که وقتی باقی نمونده.
کتاب تماما بر احولات نیکلای استپانوویچ تمرکز داره و ریتم کتاب کند و حتی شاید کمی ملالآور(!) بنظر برسه. اما اگر خواننده به تعمق در احوالات انسانها علاقه داشته باشه، باید گفت از این جهت کتابی فوقالعادست. یک نکته مثبت دیگه کتاب، از نظر من، پایانبندی کتاب بود. زمانی که نیکلای استپانویچ آنچنان در تنهایی خودش وامونده و اونقدر درمانده شده که قادر نیست به تنها کسی که واقعا دوستش داره (کاتیا) کمکی بکنه و در مقابل اون همه گریه و خواهش، در کمال عجز میگه: "کاتیا، هیچ چیزی به عقلم نمیرسد. فعلا بیا صبحانه بخوریم. برای گریه کردن وقت زیاد هست! چند ماهی بیشتر از عمر من باقی نمانده".
یعنی اوج انفعال و بیمعنایی فردی که تا اینقدر از بیرون موفق و سرشناس بنظر میرسه اما به مثابه ستارهای که عمرش به پایان رسیده باشه، در خودش فرو ریخته و خاموش شده. پایانی سرد و تراژیک برای یک زندگی ملالانگیز.
به من بگو چه میخواهی تا بگویم که هستی
"در این نشستنم بر یک تخت غریبه و در تلاشم برای شناخت خویشتن، در همه افکار، احساسات و ذهنیتهایی که درباره همه چیز دارم، هیچ وجه اشتراکی وجود ندارد که بتواند همه اینها را در یک کل واحد گرد آورد. جای یک چیز اصلی، یک چیز بسیار مهم در همه خواستههایم، و در میلم به زندگی خالی است... من مغلوب شدهام"
داستان ملالانگیز، راجع به کشاکشها و آشوبهای درونی مردی به "نیکلای استپانویچ" هستش که در زندگی حرفهایش به عنوان یک پزشک و یک استاد دانشگاه به سطوح بسیار عالی موفقیت دست پیدا کرده اما اخیرا متوجه شده به بیماری مهلکی دچار شده و لاجرم بزودی خواهد مرد.
شهرت، نشانهای افتخار و موفقیتهای کاری که مدت مدیدی مثل یک پرده در جلوی چشم نیکلای قرار گرفته بود و در آینه اونها، نیکلای شصت و دو ساله خودش رو مردی خوشبخت احساس میکرد، حالا با فرا رسیدن مرگ بیارزش شده و از جلوی چشمهاش کنار رفته و اون رو در مقابله با سوالات اساسی راجع به زندگیش تنها گذاشته. غافل از اینکه با به تعویق انداختن این پرسشها و رسوب تدریجی ایام بر روح و قلب آدمی، جواب دادن به این پرسشها مشکل و مشکلتر میشه به طوری که حالا نیکلای استپانوویچ ما برای یافتن پاسخ سوالهاش، در تنهایی خودش گم شده و نسبت به همه کس و همه چیز بدبین و بیتفاوت شده اما افسوس که وقتی باقی نمونده.
کتاب تماما بر احولات نیکلای استپانوویچ تمرکز داره و ریتم کتاب کند و حتی شاید کمی ملالآور(!) بنظر برسه. اما اگر خواننده به تعمق در احوالات انسانها علاقه داشته باشه، باید گفت از این جهت کتابی فوقالعادست. یک نکته مثبت دیگه کتاب، از نظر من، پایانبندی کتاب بود. زمانی که نیکلای استپانویچ آنچنان در تنهایی خودش وامونده و اونقدر درمانده شده که قادر نیست به تنها کسی که واقعا دوستش داره (کاتیا) کمکی بکنه و در مقابل اون همه گریه و خواهش، در کمال عجز میگه: "کاتیا، هیچ چیزی به عقلم نمیرسد. فعلا بیا صبحانه بخوریم. برای گریه کردن وقت زیاد هست! چند ماهی بیشتر از عمر من باقی نمانده".
یعنی اوج انفعال و بیمعنایی فردی که تا اینقدر از بیرون موفق و سرشناس بنظر میرسه اما به مثابه ستارهای که عمرش به پایان رسیده باشه، در خودش فرو ریخته و خاموش شده. پایانی سرد و تراژیک برای یک زندگی ملالانگیز.
December 22, 2021
حرف نهایی روایتی را که رو به سوی ملال دارد، چخوف از زبان پیرمرد در اواخر کتاب میزند: "به او نگاه میکنم و شرمزده میشوم که از او خوشبختترم. من اندکی پیش از مرگ، در غروب عمر خود بود که متوجه فقدان آن چیزی شدم که رفقای فیلسوف ما اسمش را ایده کلی میگذارند. ولی روح این دختر بینوا در تمام عمر سرپناه و آسایش نداشته و نخواهد داشت؛ در تمام عمر!"
بر این اساس، تمام داستان روایت کشف پیرمرد از مواجهه با این واقعیت ترسناک است؛ فهم لحظهای اگزیستانسیال. به یکباره درمییابد رشتهای کلی که میتوانسته تمام تجربیات زندگیاش را به هم پیوند دهد، در سراسر زندگی ناموجود بوده و فقدان آن نه تنها داستان زندگیاش را ملالانگیز کرده بوده، بلکه باعث حس خسران در پایان عمر شده است.
به راستی، یافتن چنین ایدهای کلی و روشنگر برای زندگی اگر زودتر در اندیشه پیرمرد ظهور کرده بود موجد حس خوشبختی بود، یا این خاصیت دوران پیری و نگریستن به تجربههای زندگی است؟
رگههای امپرسیونیستی را در همین اثر میتوان در اندیشه چخوف یافت. یعنی برخلاف تفکر رئالیستی رایج در اندیشه نویسندگان روس، اینجا نه با خود واقعیت، بلکه با تاثیر آن بر ذهنیت شخصیت اصلی داستان مواجه هستیم که گاه در لحظاتی رخ مینماید، امّا همین لحظات خط اصلی داستان را تعیین میکند.
بر این اساس، تمام داستان روایت کشف پیرمرد از مواجهه با این واقعیت ترسناک است؛ فهم لحظهای اگزیستانسیال. به یکباره درمییابد رشتهای کلی که میتوانسته تمام تجربیات زندگیاش را به هم پیوند دهد، در سراسر زندگی ناموجود بوده و فقدان آن نه تنها داستان زندگیاش را ملالانگیز کرده بوده، بلکه باعث حس خسران در پایان عمر شده است.
به راستی، یافتن چنین ایدهای کلی و روشنگر برای زندگی اگر زودتر در اندیشه پیرمرد ظهور کرده بود موجد حس خوشبختی بود، یا این خاصیت دوران پیری و نگریستن به تجربههای زندگی است؟
رگههای امپرسیونیستی را در همین اثر میتوان در اندیشه چخوف یافت. یعنی برخلاف تفکر رئالیستی رایج در اندیشه نویسندگان روس، اینجا نه با خود واقعیت، بلکه با تاثیر آن بر ذهنیت شخصیت اصلی داستان مواجه هستیم که گاه در لحظاتی رخ مینماید، امّا همین لحظات خط اصلی داستان را تعیین میکند.
September 15, 2019
من این کتاب رو خیلی دوست دارم ودلیلش هم داستان بسیار جذابیه که طوری نوشته شده که من که پونزده سالمه هم تونستم با احساسات یک پیرمرد دم مرگ ارتباط برقرار کنم .خیلی خیلی پیشنهاد میشه.میتونید از همین الان شصت هفتاد سالگی تون رو تجربه کنید بلکه وقتی رسیدید به اون سن خیلی شوکه نشید.
May 13, 2019
داستان رو (تئاتر صوتی) و با کارگردانی میکائیل شهرستانی گوش دادم. فوق العاده بود.
میکائیل شهرستانی به حق نوشته های آنتوان چخوف رو به خوبی کارگردانی و بازی میکنه و انتخاب بازیگرانی که بی نظیرن!
داستانهای آنتوان چخوف هم که بحثی نیست جز اینکه بگم مث همیشه عالی بود.
میکائیل شهرستانی به حق نوشته های آنتوان چخوف رو به خوبی کارگردانی و بازی میکنه و انتخاب بازیگرانی که بی نظیرن!
داستانهای آنتوان چخوف هم که بحثی نیست جز اینکه بگم مث همیشه عالی بود.
October 18, 2019
مکالمه ای ملال انگیز برای داستانی ملال انگیز
----------------------------------------
[چخوف در حال پاک کردن عینک گِردش خطاب به تالستوی]
!! جون جدم نیستی در حدم
: [تالستوی دستی به ریش طویل خود میکشد]
لعنت بر تو ای شِبه اجنبی بیگانه پرست . لااقل زورم رسید ایوان ایلیچ را به کام مرگ کشاندم .. تو چه کردی که اینگونه به خود میبالی و مرا دیس میکنی ؟
: [چخوف]
بُرووووو مرد حسابی اگه نیکلای استپانوویچم مثل ایوان ایلیچ تو بُزدل بود که خودمو دار میزدم.
: [تالستوی]
هر گاه توانستی کتابی گُنده بنویسی ؛ آنوقت بیا و با ما کَل کَل کن .
: [چخوف]
شما گُنده نویس . شما شاخ اصن . ولمون کن عامو
طرف میمیره بعد میره تو نور . بالیووده مگه ؟
نه شروع بلدی ، نه پایان بلدی، از خودت موعظه ام که میکنی . اندازه هیکل مام کتاب مینویسه پیر خرفت وراج
:// کوتاه و جذاب بنویس . عین خودوم
: [تالستوی که خونش به جوش آمده و کم آورده ]
!!! ایشالا خون ریزی مغزی بنمایی راحت شویم از دستت ای سیبیل قشنگ
پ ن : سپاس از یگانه اختر تابناک گودریدز از باب معرفی که دُرُست بعد ایوان ایلیچ بخوانیمش . دم سربازی چسبیدیم به مرگ ولش نمیکنیم
----------------------------------------
[چخوف در حال پاک کردن عینک گِردش خطاب به تالستوی]
!! جون جدم نیستی در حدم
: [تالستوی دستی به ریش طویل خود میکشد]
لعنت بر تو ای شِبه اجنبی بیگانه پرست . لااقل زورم رسید ایوان ایلیچ را به کام مرگ کشاندم .. تو چه کردی که اینگونه به خود میبالی و مرا دیس میکنی ؟
: [چخوف]
بُرووووو مرد حسابی اگه نیکلای استپانوویچم مثل ایوان ایلیچ تو بُزدل بود که خودمو دار میزدم.
: [تالستوی]
هر گاه توانستی کتابی گُنده بنویسی ؛ آنوقت بیا و با ما کَل کَل کن .
: [چخوف]
شما گُنده نویس . شما شاخ اصن . ولمون کن عامو
طرف میمیره بعد میره تو نور . بالیووده مگه ؟
نه شروع بلدی ، نه پایان بلدی، از خودت موعظه ام که میکنی . اندازه هیکل مام کتاب مینویسه پیر خرفت وراج
:// کوتاه و جذاب بنویس . عین خودوم
: [تالستوی که خونش به جوش آمده و کم آورده ]
!!! ایشالا خون ریزی مغزی بنمایی راحت شویم از دستت ای سیبیل قشنگ
پ ن : سپاس از یگانه اختر تابناک گودریدز از باب معرفی که دُرُست بعد ایوان ایلیچ بخوانیمش . دم سربازی چسبیدیم به مرگ ولش نمیکنیم
September 15, 2024
یهخواننده از یهداستان کوتاه بیشتر از این چی میتونه بخواد؟!
چخوف واقعا نابغه داستانکوتاه نویسی بود. هر چیزی که بخواید این کتاب داشت. فلسفههای گوناگون، بعد روانشناختی غنی، اوضاع اجتماعی روسیه زمان نوشته شدت کتاب(اشاره بهوضعیت تئاتر، هنر، تحصیل و علم جوانان و ...)
این کتاب من رو تا حدی یاد مرگ ایوان ایلیچ هم انداخت با اینکه محتوا و هدف متفاوتی داشتن ولی تم یکسانی داشتن. مرگ!
با فردی ۶۲ ساله که بسیار سرشناس و موفق هستش طرف هستیم که قراره ۶ ماه دیگه بمیره. مواجهه نیکالای استپانویچ با ملال، حس تهی بودن، پوچ بودن همه افتخارات و آوازهها، نرسیدن بهمعنای کلی زندگی و خیلی چیزای دیگه باعث شد تا این داستان کوتاه فوقالعاده بهیکی از داستان کوتاههای موردعلاقه من تبدیل بشه.
بهشخصه قلم و سبک چخوف رو خیلی زیاد دوس دارم و باهاش ارتباط میگیرم.
نقد چخوف در باب علم و افراد بهظاهر متفکر و روشنفکر هم جالب هستش. بعضی مفاهیم عینا در اتاق شماره ۶ هم وجود داشتن.
ترجمه استاد گلکار هم که نیازی به تعریف و تمجید من نداره انقدر که زیبا و چشمنواز هست.🤍
امتیاز من ۴.۵ از ۵ هستش.
چخوف واقعا نابغه داستانکوتاه نویسی بود. هر چیزی که بخواید این کتاب داشت. فلسفههای گوناگون، بعد روانشناختی غنی، اوضاع اجتماعی روسیه زمان نوشته شدت کتاب(اشاره بهوضعیت تئاتر، هنر، تحصیل و علم جوانان و ...)
این کتاب من رو تا حدی یاد مرگ ایوان ایلیچ هم انداخت با اینکه محتوا و هدف متفاوتی داشتن ولی تم یکسانی داشتن. مرگ!
با فردی ۶۲ ساله که بسیار سرشناس و موفق هستش طرف هستیم که قراره ۶ ماه دیگه بمیره. مواجهه نیکالای استپانویچ با ملال، حس تهی بودن، پوچ بودن همه افتخارات و آوازهها، نرسیدن بهمعنای کلی زندگی و خیلی چیزای دیگه باعث شد تا این داستان کوتاه فوقالعاده بهیکی از داستان کوتاههای موردعلاقه من تبدیل بشه.
بهشخصه قلم و سبک چخوف رو خیلی زیاد دوس دارم و باهاش ارتباط میگیرم.
نقد چخوف در باب علم و افراد بهظاهر متفکر و روشنفکر هم جالب هستش. بعضی مفاهیم عینا در اتاق شماره ۶ هم وجود داشتن.
ترجمه استاد گلکار هم که نیازی به تعریف و تمجید من نداره انقدر که زیبا و چشمنواز هست.🤍
امتیاز من ۴.۵ از ۵ هستش.
July 15, 2025
Conflicted
This was an interesting read — not perfect, but certainly thought-provoking. It’s full of conflict, emotional outbursts, and bold ideas that still feel daring today.
I appreciated the wisdom Chekhov infused into the protagonist, especially his philosophical reflections. There was a unique glimpse into how maids and lower-class workers perceive the world, and I thought the story would go deeper in that direction. But then the narrative unexpectedly shifted — the servant becomes a gentleman, and that twist felt misplaced. It diluted the focus and emotional strength of the story.
The love story was particularly hard to digest. It was painful and toxic — she suffered deeply under the weight of an arrogant, self-centered man, while completely dismissing the one who truly loved her. That theme — of mistaking cruelty for passion — was heartbreaking, and frustratingly real.
There were so many powerful ideas here, but the structure didn’t come together. It felt like two different stories stitched together — a match in form but not in spirit. Beautiful fragments, but the whole lacked cohesion.
This was an interesting read — not perfect, but certainly thought-provoking. It’s full of conflict, emotional outbursts, and bold ideas that still feel daring today.
I appreciated the wisdom Chekhov infused into the protagonist, especially his philosophical reflections. There was a unique glimpse into how maids and lower-class workers perceive the world, and I thought the story would go deeper in that direction. But then the narrative unexpectedly shifted — the servant becomes a gentleman, and that twist felt misplaced. It diluted the focus and emotional strength of the story.
The love story was particularly hard to digest. It was painful and toxic — she suffered deeply under the weight of an arrogant, self-centered man, while completely dismissing the one who truly loved her. That theme — of mistaking cruelty for passion — was heartbreaking, and frustratingly real.
There were so many powerful ideas here, but the structure didn’t come together. It felt like two different stories stitched together — a match in form but not in spirit. Beautiful fragments, but the whole lacked cohesion.
February 16, 2019
در یک روزِ کمی تا قسمتی ابری پا به این جهانِ فانی می گذاریم، راه رفتن، غذا خوردن و ابراز احساسات کردن را یاد میگیریم به مدرسه می رویم، دوست پیدا میکنیم، در مدرسه چیزهایی که به ما کمک کنند تا زندگی را ادامه دهیم و کمتر آزار ببینیم یاد نمیگیریم، لذت بردن از مسیر رویاها و آمال مان را یاد نمیگیریم و همیشه در حالِ دویدن هستیم غافل از اینکه به این سوال جوابی داشته باشیم: به کجا چنین شتابان؟؟
درنهایت روزی برحسب اتفاق زمین میخوریم وقتی زمین خوردیم به زمین و زمان و باعث و بانی زمین خوردنمان فحش میدهیم و بیشتر و بیشتر بزرگ میشویم. هر ل��ظه که می گذرد، نسبت به لحظه قبل، روحِ ما به آتشفشانی که بعد سالها ناچار به غیرفعال شدن است، نزدیک تر میشود، تا اینکه بعد چند سال روحِ لطیف جایِ خود را به روحِ یخ زده و بی تفاوت نسبت به اتفاقات پیرامونمان می دهد.
هنوز تلنگر هایِ بیرحم زندگانی کافی نیست؛ در اویل جوانی متوجه قدرت پول میشویم!!وقتی که اتفاقی فردی را میبینیم و عاشقش میشویم و سرنوشت بی رحمانه تصمیم میگیرد به ما درسِ بزرگی یاد بدهد، تلنگر مهیبی که سبب میشود عشق خود را از دست بدهیم :|
بعد آن عشق حقیقی مان در چهره هر آدمی که می بینیم به دنبال ردپایی از آن"شخصِ خاصِ خودمان"هستیم. در نهایت با فردی که فکر میکنیم بیشتر شبیه آن"شخصِ خاصِ خودمان"است ازدواج میکنیم و خواسته یا ناخواسته صاحب فرزند میشویم. فرزندمان بزرگ میشود وَ یک سرگذشت ملال انگیز دیگر به سرگذشت ملال ِ انگیز خودمان اضافه میشود وَ این سیر باطل و بیهوده همچنان تا زمانی که حتی یک جنبنده روی این کره خاکی باشد، ادامه خواهد یافت....
بله این است سرگذشت ِملال انگیز ما انسانها....
درنهایت روزی برحسب اتفاق زمین میخوریم وقتی زمین خوردیم به زمین و زمان و باعث و بانی زمین خوردنمان فحش میدهیم و بیشتر و بیشتر بزرگ میشویم. هر ل��ظه که می گذرد، نسبت به لحظه قبل، روحِ ما به آتشفشانی که بعد سالها ناچار به غیرفعال شدن است، نزدیک تر میشود، تا اینکه بعد چند سال روحِ لطیف جایِ خود را به روحِ یخ زده و بی تفاوت نسبت به اتفاقات پیرامونمان می دهد.
هنوز تلنگر هایِ بیرحم زندگانی کافی نیست؛ در اویل جوانی متوجه قدرت پول میشویم!!وقتی که اتفاقی فردی را میبینیم و عاشقش میشویم و سرنوشت بی رحمانه تصمیم میگیرد به ما درسِ بزرگی یاد بدهد، تلنگر مهیبی که سبب میشود عشق خود را از دست بدهیم :|
بعد آن عشق حقیقی مان در چهره هر آدمی که می بینیم به دنبال ردپایی از آن"شخصِ خاصِ خودمان"هستیم. در نهایت با فردی که فکر میکنیم بیشتر شبیه آن"شخصِ خاصِ خودمان"است ازدواج میکنیم و خواسته یا ناخواسته صاحب فرزند میشویم. فرزندمان بزرگ میشود وَ یک سرگذشت ملال انگیز دیگر به سرگذشت ملال ِ انگیز خودمان اضافه میشود وَ این سیر باطل و بیهوده همچنان تا زمانی که حتی یک جنبنده روی این کره خاکی باشد، ادامه خواهد یافت....
بله این است سرگذشت ِملال انگیز ما انسانها....
May 16, 2024
به جز چندین داستان کوتاه پراکنده از چخوف، اولین اثری بود که از این نویسنده خواندم و متاسفانه برام جذاب نبود و واقعا ملال انگیز جلو میرفت و کشش داستانی اصلا نداشت و تنها بخش هایی که مربوط به زندگی کاتیا و ارتباطش با نیکلای جالب بود و از لحاظ مضمون و مقصود، شبیه کتاب به مرگ ایوان ایلیچ تولستوی بود.
March 3, 2023
از دید من ، خیلی پراحساس بود... بخصوص فصل آخرش
October 2, 2023
هر کس همان چیزیست که از زندگی میخواهد.
May 15, 2020
It is appeared to be the favourite Chekhov's story of Thomas Mann:
"If references are to be made and praises bestowed, then I must certainly mention A Tedious Tale, for it is my favorite among all Chekhov’s stories, an outstandingly fascinating work which for gentleness, sadness, and strangeness has no equal in the literary world. It is an astonishing production; if for no other reason, because this tale, allegedly “tedious’ yet actually overwhelming, is put into the mouth of an old man by a young man of thirty with the utmost sympathy and understanding."
This is the one of the most famous quotes from the story:
"Every feeling and every thought lives an isolated existence in my mind; and the most experienced analyst will not discover in my judgments on science, the theatre, literature, etc., etc., what people call a central idea, or the God of living men. And if that is lacking, there is nothing but the void…It is not in the least surprising therefore that the last months of my life have been darkened by thoughts and feelings worthy of a slave and a barbarian and that indifference is now my portion. For if something higher and stronger than all external circumstances does not inform the life of a man, then indeed a common cold is enough to disturb his equilibrium; and all his pessimism or optimism together with his great and little thoughts are merely symptoms and nothing else. I am defeated. Why, then, should I continue to think or to argue? No, I shall simply sit and wait for what is coming in silence.
And just a few notes from me. First of all, the argument still persist whether this view expressed by the character was the view by Chekhov. Chekhov said categorically no. But many critics and the readers still think it is the case about "the central idea" or its lack there of in his work. I think the argument is misplaced. It is always interesting though how much of the author's thought and personality is expressed in his work and how straightforward is to see it.
And another thought. For me, this was not the core of the story. For me the core was how helpless one could become in spite of the superfluously successful life. And how then one is incapable of emotionally giving. Emptiness could be tragic.
"If references are to be made and praises bestowed, then I must certainly mention A Tedious Tale, for it is my favorite among all Chekhov’s stories, an outstandingly fascinating work which for gentleness, sadness, and strangeness has no equal in the literary world. It is an astonishing production; if for no other reason, because this tale, allegedly “tedious’ yet actually overwhelming, is put into the mouth of an old man by a young man of thirty with the utmost sympathy and understanding."
This is the one of the most famous quotes from the story:
"Every feeling and every thought lives an isolated existence in my mind; and the most experienced analyst will not discover in my judgments on science, the theatre, literature, etc., etc., what people call a central idea, or the God of living men. And if that is lacking, there is nothing but the void…It is not in the least surprising therefore that the last months of my life have been darkened by thoughts and feelings worthy of a slave and a barbarian and that indifference is now my portion. For if something higher and stronger than all external circumstances does not inform the life of a man, then indeed a common cold is enough to disturb his equilibrium; and all his pessimism or optimism together with his great and little thoughts are merely symptoms and nothing else. I am defeated. Why, then, should I continue to think or to argue? No, I shall simply sit and wait for what is coming in silence.
And just a few notes from me. First of all, the argument still persist whether this view expressed by the character was the view by Chekhov. Chekhov said categorically no. But many critics and the readers still think it is the case about "the central idea" or its lack there of in his work. I think the argument is misplaced. It is always interesting though how much of the author's thought and personality is expressed in his work and how straightforward is to see it.
And another thought. For me, this was not the core of the story. For me the core was how helpless one could become in spite of the superfluously successful life. And how then one is incapable of emotionally giving. Emptiness could be tragic.
December 31, 2016
بیهیچ دلیلی به گریه میافتم و سرم را زیر بالش پنهان میکنم. در این زمان میترسم کسی وارد شود، میترسم که ناگهان بمیرم، از اشکهایم خجالت میکشم و کلاً اتفاق تحملناپذیری در درونم میافتد. احساس میکنم بیش از این نه میتوانم چراغم را ببینم، نه کتابهایم را، نه سایههای کف اتاق را. نمی توانم صداها را تحمل کنم. نیرویی نامرئی و غیرقابل درک مرا با خشونت از آپارتمانم بیرون میراند. از جا میپرم، شتابزده لباس میپوشم و با احتیاط، بدون اینکه اهل خانه متوجه بشوند، بیرون میروم. کجا باید بروم؟
June 14, 2021
کتابی بینهایت جذاب و خواندنی
Displaying 1 - 30 of 395 reviews