Jump to ratings and reviews
Rate this book
Rate this book
El origen es una excavación en los años de adolescencia de Thomas Bernhard. Una invectiva salvaje contra el sistema educativo en general, contra el nacionalismo y el catolicismo —estas "enfermedades" que el autor sitúa en pie de igualdad como dos rituales igualmente lesivos para la dignidad humana—, y contra Salzburgo, su ciudad adoptiva y cuasinatal, una ciudad símbolo de la belleza, el arte y la cultura, pero en realidad un atroz dispositivo para el suicidio, un museo de la muerte.

Se trata de un libro espeluznante en el que la palabra más frecuente quizá sea "horror": no en vano, escribir, para Bernhard, consiste en una metódica y posiblemente catártica exploración del horror. Pero es, a su vez, un libro admirablemente escrito, una muestra concluyente del virtuosismo verbal del autor. Las repeticiones obsesivas de determinadas palabras-clave, las variaciones que desarrollan en sus ampliaciones más significadas más profundas, las frases meándricas y la utilización paranoica de ciertas expresiones están ampliamente representadas, así como también el certero instinto musical del autor.

132 pages, Paperback

First published January 1, 1975

Loading interface...
Loading interface...

About the author

Thomas Bernhard

293 books2,242 followers
Thomas Bernhard was an Austrian writer who ranks among the most distinguished German-speaking writers of the second half of the 20th century.

Although internationally he’s most acclaimed because of his novels, he was also a prolific playwright. His characters are often at work on a lifetime and never-ending major project while they deal with themes such as suicide, madness and obsession, and, as Bernhard did, a love-hate relationship with Austria. His prose is tumultuous but sober at the same time, philosophic by turns, with a musical cadence and plenty of black humor.

He started publishing in the year 1963 with the novel Frost. His last published work, appearing in the year 1986, was Extinction. Some of his best-known works include The Loser (about a student’s fictionalized relationship with the pianist Glenn Gould), Wittgenstein’s Nephew, and Woodcutters.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
570 (39%)
4 stars
612 (42%)
3 stars
218 (14%)
2 stars
44 (3%)
1 star
11 (<1%)
Displaying 1 - 30 of 139 reviews
Profile Image for Guille.
903 reviews2,685 followers
December 16, 2020

“Siempre fui un aguafiestas, con cada aliento, con cada línea que escribo. Mi existencia, durante toda mi vida, ha molestado siempre. Siempre he molestado, y siempre he irritado. Todo lo que escribo, todo lo que hago, es molestia e irritación. Toda mi vida como existencia no es otra cosa que un molestar y una irritación ininterrumpidos."
Si en los libros de Bernhard que no tienen el marchamo explícito de autobiográfico ya es manifiesto que todo, forma y fondo, está únicamente al servicio de la expresión y explicación del narrador (autor) más que para el transcurso de unos hechos, en estos relatos todo se hace aún más notorio. En el Origen, primero de sus relatos autobiográficos, el autor narra su paso por la ciudad y las instituciones educativas de Salzburgo (ahora con el crucifijo, antes con el retrato de Hitler), y nos confiesa: “No describo mis actos sino mi ser”.

Esta vomitona de exabruptos, en la forma en la que acostumbra a expresarse el autor, que tiene por contexto a los primeros bombardeos a la ciudad durante la SGM, tiene como víctimas principales a los establecimientos educativos, la institución familiar y, en fin, toda aquella sociedad austriaca que sin duda tuvo una gran influencia en la formación de la personalidad del autor. Un continuo y prolongado monólogo en el que no existen argumentaciones sino un enorme grito de denuncia, de repulsa y de impotencia contenido en dos enormes párrafos construidos con larguísimas frases continuamente interrumpidas por comentarios que no tienen otro fin que el de subrayar lo ya dicho y redicho en una serie ininterrumpida de repeticiones y reiteraciones que conforman una enorme y asfixiante letanía que nos describe mejor que cualquier otro tipo de exposición la personalidad obsesiva, tremendista y traumática del autor y que condiciona absolutamente todo su discurso.
Profile Image for Mª Carmen.
778 reviews
April 17, 2024
Segundo libro que leo de Bernhard tras "El malogrado". Es oficial, me declaro fan suya.

Quiero indicar que la edición que yo he leído no es la que consta aquí sino una compilación de los cinco retratos juntos por el orden en que fueron escritos. Los voy a leer poco a poco y reseñaré cada uno por separado, de ahí la elección de estos otros libros en GR. Dicho esto, pasemos al lío.

Mis impresiones.

Primer libro de cinco retratos autobiográficos, "El origen", "El sótano", "El aliento", "El frío" y "Un niño". Miguel Sáenz, autor del prólogo de la edición que yo he leído, nos indica que no son relatos autobiográficos en sentido estricto (el autor nunca pretendió pasarlos por tal cosa), sino que en ellos, cito literal, "Bernhard ha intentado explicarse a sí mismo o, mejor, crear el personaje literario que le hubiera gustado ser...".Es importante leerlos en orden para apreciar la evolución del pensamiento del autor.

En "El origen", el autor de manera obsesiva, en tono de denuncia repleta de ira e impotencia, pasa revista a las instituciones educativas de segunda enseñanza de Salzburgo, su ciudad. Lo hace en dos momentos, uno, en 1943, durante la Segunda Guerra Mundial, cuando el instituto al que se refiere seguía las directrices educativas nazis. El otro, ya en la posguerra, regentado por una orden religiosa católica. Para Bernhard, como para tantos otros antes y después de él, la educación tal y como está concebida, no fomenta ni el pensamiento ni el espíritu crítico, sino que es el medio del que el poder se sirve para adoctrinar a los ciudadanos. En su paso por el instituto Bernhard no encontró grandes diferencias entre los métodos que nazis o católicos utilizaban a la hora de "fabricar" los unos al buen nazi y los otros al buen católico.

"Los crímenes de educación, tal como se cometen por todas partes, en todo el mundo en los establecimientos de enseñanza [...], se cometen siempre en nombre de alguna de esas personalidades extraordinarias, ya se llame esa personalidad extraordinaria Hitler o Jesús y así sucesivamente".

En este darle palos al sistema educativo convencional, el autor tampoco se los ahorra a la familia como pilar del mismo. Personas ineducadas nos dice, que a su vez generan personas ineducadas en un bucle infinito.

La novela está narrada en primera persona con el estilo que caracteriza el pensamiento del autor. Un monólogo no lineal en tono combativo y catastrofista (que tiene mucho de soliloquio), sin apenas puntos y aparte y con palabras, frases e ideas, que se repiten de forma recurrente. El resultado final es una obra de prosa admirable. Difícil imaginar que párrafos de dos páginas en los que repite en cada línea frases como, pongo por caso, "la habitación de los zapatos", de lugar a algo tan bello. Este hombre era un genio de la palabra escrita, de eso no tengo la menor duda.

Señalar, por último, las reflexiones sobre el papel de Salzburgo en la cultura y las artes, una ciudad a la que considera pura fachada. Interesante su punto de vista.

En conclusión. Primer relato de los cinco "autobiográficos" que componen el volumen. Muy bien escrito con el estilo difícil que le caracteriza, pone de manifiesto el pensamiento de Bernhard sobre la educación, la familia y los centros de enseñanza. Recomendable, aunque no para todos.
Profile Image for Semjon.
713 reviews460 followers
July 23, 2022
Nach meinem ersten, erfolglosen Leseversuch eines Buchs von Thomas Bernhard in seinem Todesjahr 1989 war dieser Autor in meiner Unlesbar-Schublade gelandet. Nach über 30 Jahren habe ich ihm nun nochmal eine Chance mit dem ersten Band seiner fünfteiligen Autobiografie gegeben. Und es hat mich wirklich umgehauen. Allerdings kann ich auch verstehen, dass ich als junger Mensch mit diesem Schreibstil weniger anfangen konnte.

Thomas Bernhard will mit dem Buch andeuten, welche Ursachen dazu geführt haben, dass die Welt und er nicht in Frieden und Zufriedenheit miteinander existieren können und konnten. Der Untertitel "Andeutung" vermag einen sehr vorsichtig zu Werke gehenden Autor mit differenziertem Blick auf die Zwischentöne in die Vorstellung des Lesers bringen. Wenn man dann aber schon die ersten Seiten liest, wird man geradezu weggeblasen von einem Sturm an Wut, Anschuldigungen, Anklagen und Abrechnungen gegenüber den Menschen, der Stadt, dem Staat und der Kirche in seiner Salzburger Heimat. Nach der Lektüre muss man glauben, dass es neben Salzburg eigentlich keine schlimmere Ansammlung von Menschen geben kann auf diesem Planeten. Da kann man schon verstehen, dass Bernhard das ungeliebte und wahrscheinlich auch unverstandene Kind seiner Heimat war.

Bernhard wurde 1931 geboren und wuchs in keiner heilen Familienstruktur auf. Der Vater hat Frau und Kind verlassen, die Mutter kam mit ihrem Ältesten Thomas nicht zurecht, zu ihrem zweiten Ehemann und seinen Halbgeschwistern entstand keine freundschaftliche Beziehung. Lediglich der Großvater stellte die einzige, liebevolle Bezugsperson dar, der Bernhard uneingeschränktes Vertrauen schenkte. Thomas Bernhard berichtet in diesem Buch über seine Jugendzeit bis zum 15. Lebensjahr, in dem er das verhasste Gymnasium abbrach und in eine Lehre ging. Detailliert geht er dabei auf die Tyrannei ein, die zunächst die nationalsozialistische Erziehung und später die erzkatholische Erziehung bei ihm und allen anderen Kindern anrichtete. Letztlich bestand für ihn kein Unterschied zwischen Faschismus und Katholizismus, denn die Bildungsmethoden änderten sich nach 1945 nicht. Statt Hitler hing jetzt das Kreuz an der Wand, was den einzigen Unterschied darstellte.

Der Schreibstil Bernhards ist wirklich gewöhnungsbedürftig. Ich bin gerade mit Thomas Mann als Parallellektüre einiges gewohnt gewesen was die Satzlängen angeht, aber Bernhard stellt dies noch in den Schatten. Die Sätze türmen sich wie Wellenberge, durch ständiges Wiederholen und vor allem Präzisieren zu regelrecht Anklagekaskaden auf. Die Sprachmelodie ist ein ständiges Crescendo. Ich stellte mir Bernhard beim Lesen am Rednerpult vor, permanent mit dem Zeigefinger auf das Holz klopfend beim Lamentieren. Das ist die reine, gewaltige Energie der Worte, die einem da entgegen sprudelt. Das würde ich gerne als Solostück auf einer Theaterbühne erleben.

Allerdings ist das Buch nichts für sonnige Gemüter, die gerne Wohlfühlbücher lesen. Bernhard ist zutiefst pessimistisch und misanthropisch. Er gibt der Welt, der Familie und den Mitschülern aber auch keine Chance, eine Beziehung zu ihm aufzubauen. Er geht von Anfang an auf Rebellion und misstraut den Menschen. Jeder von uns kennt aber das Gefühl der Ausgrenzung und des Unverstandenseins. Ich selbst hätte gerne in diesen Momenten die Sprachgewalt Bernhards gehabt, die Welt als solches mal komplett zusammenzuscheißen. Das Buch hat mir gutgetan in seiner ganzen Negativität. Womöglich fällt es einfacher ihn zu verstehen, wenn man mehr Lebenserfahrung und -enttäuschung erlebt hat. Ich werde die folgenden vier Bände auf jeden Fall auch noch lesen.
Profile Image for Dagio_maya .
1,021 reviews316 followers
March 14, 2019
Storia di un detenuto pedagogico


”(...)queste annotazioni vanno prese adesso e non più tardi, perché in questo momento riesco a immedesimarmi senza remore nella condizione della mia fanciullezza e della mia adolescenza (…) almeno per accenno, perché fin troppo facilmente viene poi ad un tratto il tempo del mero abbellimento e dell’inammissibile attenuazione”

Testo autobiografico, pubblicato nel 1975, in cui Bernhard rievoca gli anni del collegio coincidenti con gli ultimi anni di guerra ed i primi del dopoguerra.
La città è Salisburgo ( ”per chi la conosca e conosca i suoi abitanti, è un cimitero delle fantasie e dei desideri, bello in superficie ma in effetti spaventoso sotto questa superficie.”) ed il collegio stesso rispecchiano l'Austria di quegli anni nella sua esaltazione patologica degli ideali nazisti.
Sono anni per Bernhard di terrore e paura.
Stretto in una morsa: tra il desiderio di compiacere il nonno (in realtà anarchico ma la tempo stesso desideroso che il nipote abbia la migliore istruzione) e una quotidianità che, giorno dopo giorno, lo umilia e lo soffoca in quanto:

”meccanismo pedagogico statal–fascista-sadico che era il sistema pedagogico dominante nello Stato secondo le regole allora vigenti della pangermanica arte dell’educazione dell’uomo, ossia dell’annientamento dell’uomo, e infatti anche il giovane uscito e sfuggito da un simile istituto e cioè collegio – e di lui sto parlando, unicamente di lui – risulta annientato per il resto della sua vita e per il resto della sua dubitosa esistenza, a prescindere dalla sua persona e da che cosa potrà accadergli: comunque, in ogni caso, egli rimane un essere umiliato a morte e contemporaneamente disperato e quindi irrimediabilmente perduto in conseguenza del suo soggiorno in un simile carcere pedagogico quale detenuto pedagogico, benché poi sopravviva, come e dove capiti, per vari decenni.”

Intanto scoppia la guerra che con l’intensificare dei bombardamenti lascerà in Bernhard una traccia indelebile: quel senso straziante della precarietà individuale di cui sentirà l'eco e le grida per il resto della sua vita.
Terminata la guerra il collegio riaprirà i battenti trasformandosi da Istituto Nazional-socialista a Istituto Cattolico. I mutamenti sono solo di facciata ma per il giovane Bernhard continua ad essere una struttura repressiva:

”Molto semplicemente in quel periodo il mio animo è stato quasi annichilito, e di questo offuscamento dell’animo e ottenebramento dell’animo in quanto annientamento dell’animo nessuno si è mai accorto, non una sola persona si è accorta che si trattava di uno stato morboso in quanto malattia mortale, contro il quale e contro la quale nulla è stato fatto.

Se Bernhard fosse un quadro sarebbe “L'urlo” di Munch;
se fosse un genere musicale sarebbe un martellante punk...

Traduzioni del dissenso e dell'angoscia esistenziale in forme d'arte.
Profile Image for Enrique.
523 reviews293 followers
April 16, 2023
De nuevo en el submundo de Bernhard, sincero y agresivo en modo extremo.Este creo que es su libro más crudo. Apenas usa la ironía de que suele hacer gala y entra de lleno en los demonios que le acucian desde niño, su obsesión por el suicidio desde joven.

Es su primera publicación y se nota que no tiene suficientemente rodados los mecanismos de su escritura posterior característica (aunque su estilo es perfectamente reconocible): varía el narrador, no usa la ironía como decía y no abusa en exceso de sus reiteraciones tan recurrentes (aunque las hay).
Es un látigo y una maquina de atacar a tres instituciones principalmente, 1) el nacionalsocialismo de su infancia, 2) el catolicismo de su juventud y 3) su Salzburgo preciosa y culta para turista, pero asfixiante, provinciana y pequeño burguesa para sus habitantes, lo más alejado que existe para un creador:

"Salzburgo es una fachada pérfida, en la que el mundo pinta ininterrumpidamente su falsedad, y detrás de la cual el creador tiene que atrofiarse y pervertirse y morirse lentamente. Mi ciudad de origen es en realidad una enfermedad mortal, con la que sus habitantes nacen o son arrastrados y, si en un momento decisivo no se van, se suicidan súbitamente, directa o indirectamente (...)".

Aun más duro resulta la comparación que hace durante buena parte del libro de el nacionalsocialismo y el catolicismo:

"Y si mi sospecha de que, en el trato con Jesucristo, se trataba de lo mismo que un año antes solo con Hitler, se vio pronto confirmada. Si examinamos los cánticos y los coros que se cantan a fin de glorificar a alguna de esas personalidades extraordinarias (...), todos esos cánticos y coros no son más que la expresión de la tontería y de la vileza y de la falta de carácter de los que esos cánticos con esos textos, y ese aturdimiento general, mundial".
Profile Image for Esther.
124 reviews34 followers
June 26, 2024
Primer libro que leo de este autor y debo decir que me ha impactado. Con una forma muy particular de escribir, que puede atraparte y envolverte por completo o no (a mí sí); consigue transmitir un sinfín de sentimientos que traspasan las páginas y te encogen. Hay tanto odio y rencor en este libro...

Parece ser que El origen (1975) es el inicio de una serie de relatos autobiográficos. Le siguen El sótano (1976), El aliento (1978), El frío (1981) y Un niño (1981); los cuales seguiré leyendo sin duda.

En el primero aborda la época en la que era un adolescente. Su entorno era Salzburgo y la Segunda Guerra Mundial. Su escritura es un chorro constante de odio, horror, pesimismo, rechazo hacia la sociedad, rechazo hacia la familia, rechazo hacia la educación (nacionalsocialista primero y católica después), rechazo a su ciudad natal, rechazo y odio a todo.

Toda la obra es un único monólogo en la que el escritor va vomitando todo ese odio vivido en su adolescencia; él lo escribe de adulto por lo que ese odio es, por lo que se intuye en la lectura, si cabe mayor; por la vulnerabilidad que él considera que se tiene a esa edad, esa indefensión, ese modelaje, ese adoctrinamiento tan fácil de conseguir en la adolescencia. Con esas repeticiones a la hora de escribir para que su mensaje quede aún más grabado, tenga más peso, cale aún más.

"lo que hoy puedo soportar sin más y pasar por alto sin más no podía soportarlo ni pasarlo por alto en esos años de aprendizaje y de estudios, y hablo de ese estado de torpeza y desamparo total del muchacho que son la torpeza y el desamparo total de todo ser humano en esa edad sin protección."

El odio hacia los progenitores y la familia es brutal; de hecho resultan estremecedoras sus reflexiones sobre esto.

"Necesitó treinta años para quitar otra vez los escombros con que sus progenitores, como padres, lo cubrieron, para ser otra vez el ser humano que sin duda fue en el primer instante y al que esos progenitores suyos que eran sus padres, padres que eran su progenitores, cubrieron con la secular basura sentimental e intelectual que era su ignorancia." Brutal.

La crítica a las instituciones educativas es continua en todo el relato. El adoctrinamiento nazi o católico lo asemeja en sus vivencias.

"En el fondo, no había absolutamente ninguna diferencia entre el sistema nacionalsocialista y el católico en el internado, todo tenía sólo otra mano de pintura y todo tenía sólo otras denominaciones, pero las secuencias y las consecuencias eran las mismas".

"Crecimos intelectualmente encajados entre el Catolicismo y el Nacionalsocialismo y fuimos finalmente aplastados entre Hitler y Jesucristo como calcamonías para idiotizar al pueblo".

Una crítica a la sociedad que siempre aplasta al débil; vamos el bullying de nuestra época; también lo toca en su monólogo: "La sociedad, como comunidad, sólo encuentra su diversión en la deformidad de uno o de algunos individuos de su seno, eso se puede observar durante toda la vida, y se explota a las víctimas hasta que se las lleva totalmente a su perdición".

Solamente hay una figura en el libro que desprende optimismo y amor para él; su abuelo "Él fue el único de mis maestros por mí reconocido".

Un libro corto al menos, porque esa cantidad de odio y pesimismo que desprende sería si no, insoportable. Una manera de escribir que no es fácil de leer, pero si te llega es magistral. Un 5 estrellas porque siempre se las doy a aquellos libros que consiguen removerme y, porque transmitir de esa forma (aunque todo sea odio y rencor) me parece que muy pocos lo consiguen.

Un libro muy particular; no me atrevería a recomendarlo aunque a mí me haya encantado o más bien sobrecogido.

Gracias M. Carmen; por tu reseña he descubierto esta joya.
Profile Image for plainzt .
808 reviews106 followers
January 17, 2025
Thomas Bernhard'ın eserlerini okumaya çok yanlış yerden başlamışım. Odun Kesmek'i okuyup iki yıldız vermiş, Yok Etme: Bir Parçalanma'yı ise yarım bırakmıştım. Yazarı anlamak için kesinlikle otobiyografisi olan bu seriyle başlamak gerekli.

Neden - Bir Değini kitabında yazar korkunç kelimesinin yetersiz kaldığı çocukluğunu anlatıyor. İkinci Dünya Savaşına denk gelen ilk/ortaokulda Nasyonal Sosyalizm zulmüne katlanmak zorunda kalıp lise yıllarında Katolik inancının dogmaları ile mücadele etmiş. Bir yandan ciğerleri hasta. Ailesi ayrı bir üzüntü kaynağı. Anne baba ortalıkta yok, çok sevdiği büyükbabasını erkenden kaybediyor. Thomas Bernhard'ın hayatta kalmış olması mucize gerçekten. 10'lu yaşlarda bir çocuğa intiharı düşündürten ortamlarda büyüdüğünü okuyunca öfkesini anlamak kolaylaşıyor.

Oldtimer okuma grubumuzun adminlerinden Özgür sağolsun tavsiyeleri ile güzel bir yol çizmişti bana. Gruptaki arkadaşların paylaşımları da faydalı oluyor. Ödüllerim kitabı ile devam ediyorum külliyata. Otobiyografiye de devam tabii. Bu yıl Thomas Bernhard yılı olacak benim için.

Çevirmen Sezer Duru'nun, editör Bülent Doğan'ın ve kapak tasarımı ve teknik hazırlıktan sorumlu Gülay Tunç'un emeklerine sağlık.
Profile Image for Markus.
238 reviews87 followers
June 5, 2018
Was muss ein 12-Jähriger erlebt haben, damit er, im Luftschutzkeller des Internats sitzend, hofft, eine Bombe möge das verhasste Internat, diese Geisteszerstörungsanstalt in Trümmer legen und so seinem Martyrium ein Ende setzen? Die Rede ist vom Johanneum in Salzburg, bis 1938 katholisches Internat, dann NS-Internat und ab 1945 wieder katholisches Internat, wo zuerst der nationalsozialistische und dann der katholische Ungeist die Basis für Thomas Bernhards lebenslanges Leiden und zugleich für eines der bedeutsamsten literarischen Vermächtnisse der österreichischen Nachkriegsgesellschaft legte.

Bernhard erzählt im ersten Teil des biographischen Romans vom täglichen Geigeüben in der Schuhkammer des Internats, wo er seinen nie ausgeführten Selbstmord probt. Er berichtet von den sich im Grunde dieser unverschämtesten und heimtückischsten und verbrecherischesten aller Erziehungslügen vollkommen bewussten Erziehungsberechtigten, speziell vom SA-Mann Grünkern, dem Internatsleiter, der Bernhard täglich aus reiner Bosheit ohrfeigt. Er spricht über seine Lern- und Studierzeit, die vornehmlich eine Selbstmordgedankenzeit war. Und immer wieder kommt er auf diesen Todesboden zurück, nämlich die Stadt Salzburg, die in ihrer weltberühmten Schönheit fortwährend die Menschen erdrückt, die hier unverschuldeter Weise geboren wurden.

Die massive Bombardierung Salzburgs beendet tatsächlich seinen Aufenthalt, die vielen Toten, das Chaos und die Verwüstung hinterlassen tiefe Wunden in der Psyche des jungen Thomas. Das Internat und die halbe Stadt sind zerstört und seine Großeltern holen ihn zu sich nach Traunstein. Sein Großvater ist sein einziger Halt, auf langen Waldspaziergängen macht er ihn mit Montaigne bekannt, Bernhard bezeichnet ihn als die einzige nützliche und für sein ganzes Leben entscheidende Schule.

Mit dem Ende des Krieges bringt ihn der Großvater zurück nach Salzburg, er möchte, dass sein Enkel eine ordentliche Schulbildung bekommt. Das Internat ist notdürftig in Stand gesetzt, wieder in katholischer Hand und bildet den Ausgangspunkt für den zweiten Teil des Buches.

Im Grunde hatte es gar keinen Unterschied zwischen dem nationalsozialistischen und dem katholischen System im Internat gegeben, es hatte alles nur einen anderen Anstrich und alles hatte nur andere Bezeichnungen, die Wirkungen und die Auswirkungen waren die gleichen gewesen. Wo früher das Hitlerbild hing, hing jetzt das Kreuz. War früher ein Nazi der Peiniger, war es jetzt der Prälat.

Bernhard wechselt von der Andräschule ins Gymnasium, naturgemäß ist auch das ein Fiasko: Diese Professoren waren nichts anderes als Kranke, deren Höhepunkt als Krankheitszustand immer der Unterricht gewesen ist, und nur Stumpfsinnige oder Kranke wie Stumpfsinnige und Kranke sind Gymnasialprofessoren, denn was sie tagtäglich lehren und auf die Köpfe ihrer Opfer schütten, ist nichts als Stumpfsinn und Krankheit und in Wahrheit ein jahrhundertealter faul gewordener Unterrichtsstoff als Geisteskrankheit, in welchem das Denken jedes einzelnen Schülers ersticken muß.

Bernhard weist im Titel und später noch ausführlicher darauf hin, dass es sich bei dem Text um eine Andeutung handelt, im Gegensatz zu einem vollständigen und wahrheitsgetreuen Bericht. Es soll die Sichtweise des 12-Jährigen angedeutet werden, an die sich der erwachsene Autor mehr oder weniger deutlich erinnert.

Ich muss gestehen, dass ich Thomas Bernhard lange Zeit verweigert habe. Diese ganze misanthropische Suada ohne jeden Absatz mit den seitenlangen, vertrackten Schachtelsätzen und dem ganzen einerseits und andererseits erschien mir naturgemäß auf das Äußerste abschreckend. Als ich es doch probierte war ich vor allem von der Musikalität dieser Prosa überrascht. Sprachmelodie, Rhythmus und Flow zogen mich wie von selber durch die Seiten. Es fließt von Thema zu Thema, verliert sich in Variationen, kommt wieder zurück, fasst zusammen, wie eine moderne Sonate. Die präzise Analyse des Leidens, in dieser musikalischen Sprache vorgetragen, geht tief unter die Haut.

Bernhards Unleidlichkeit - so meine ich - ist nur sein Schutz vor seiner Verletzlichkeit, seine Hoffnungslosigkeit die Antwort auf die Ohnmacht vor allen Autoritäten, deren Willkür er sich ohne jeden Rückhalt ausgeliefert fühlte. Dieses Buch ist wie ein Schlüssel zu allen anderen Werken. Bernhard ist nicht der Querulant und Aufrührer, als der er gerne gesehen wird, er ist ein Verletzter, ein Leidender. Hier lernt man die Ursache für sein lebenslanges Leiden, das er nur im Schreiben bewältigen konnte, kennen. Wer Bernhard verstehen will, sollte unbedingt dieses Buch lesen.

In dem immer gleich deprimierenden oder wenigstens irritierenden Geistes- oder Gefühlszustand oder Geistes- und Gefühlszustand, der mich heute augenblicklich befällt, wenn ich in dieser Stadt ankomme, mit einer alles in mir verletzenden barometrischen Fallheftigkeit auch noch nach zwanzig Jahren, frage ich mich nach der Ursache dieses Geistes- oder Gefühlszustands, besser Geistes- und Gemütszustands.
Profile Image for Özgür.
160 reviews158 followers
November 15, 2022
Bernhard’ın şimdiye kadar okuduğum en etkileyici kitabı oldu. Belki kendisini doğrudan anlattığı, araya başka karakterler koymadan gözler önüne serdiği için bu kadar çarpıcıydı. Bernhard gibi toplumu en hafif tabirle sevmeyen birinin otobiyografisini yazması garip gelebilir. Bir yerde yaşam öyküsünü neden paylaştığını şöyle ifade ediyor:“Zaman zaman kafamdan yaşam öykümü açığa vurmamak geçiyor. … . Şiddetle kendimi tanıtmaya ihtiyaç duyuyorum; kaç kişiye olacağı önemli değil, yeter ki doğru tanıtayım; ya da daha doğrusu, Montaigne'in dediği gibi, hiçbir şeyde gözüm yok, ama dünyadaki her şeyden çok sadece adımı bilenlerin beni yanlış tanımalarından korkuyorum.”
Yaşam öyküsüne ilişkin bu “anlatı”da Bernhard kendisini şekillendiren pek çok kişiye ve hususa (eğitim sisteminin ve darkafalı öğretmenlerin yeni nesilleri nasıl mahvettiği, İkinci Dünya Savaşı’nın korkutucu iklimi ve sonrasında yaşanan sefalet, toplumun farklı olanlara karşı acımasız tutumu gibi) “değini”yor. Önemli gördüğünüz kısımları işaretlemeye başladığınızda altı çizilmemiş satırların azınlıkta kaldığını gördüğünüz bu kitabı sadece Bernhard’ı doğru tanımak isteyenlere değil hepimizi şekillendiren kurumları farklı bir gözle görmek isteyenlere de tavsiye ederim.
Profile Image for Kansas.
734 reviews414 followers
December 14, 2023

https://kansasbooks.blogspot.com/2023...

"Y en ese instante vi todo el desamparo de los que de pronto penetran sin transición en la guerra, al hombre completamente sometido y humillado que, de súbito, cobra conciencia de su desamparo y su falta de sentido."


Reconozco que me he vuelto adicta a Bernhard, tampoco es que haya leído mucho, pero sí es verdad que después de "Corrección" me quedé bastante enganchada y se puede decir que esta serie de relatos autobiográficos han llegado en el mejor momento, en el sentido de que estoy segura de que me van a preparar para entender de dónde venía este hombre. “El origen. Una indicación” es el primero de una serie de cinco textos en torno a su vida y aunque el tema de las autobiografías me hace ser muy desconfiada (salvo con Nabokov y su eterno jugueteo lúdico, nada más lejos de Bernhard), realmente después de haber terminado este primer tomo de su vida, poco me importa lo que haya añadido Bernhard de su cosecha para hacer la historia más ¿llevadera?? Solo puedo decir que desde el primer momento me sobrecogió este sufrimiento tan íntimo de un niño que con doce años se encuentra completamente solo en un entorno de pesadilla: “la atmósfera, esa atmósfera que oprime y lo mata todo en un niño desvalido”. Mi enganche, que estoy segura que se ha convertido ya en un crush crónico por este autor, tiene mucho que ver con la atmósfera envolvente en la que ha conseguido sumirme porque además es raro que en una temática aparentemente tan desoladora, me encontrara durante el día, deseando volver a él, casi como si fuera alguien muy cercano. No sé como he llegado a este punto pero durante las 97 páginas de este primer relato autobiográfico el hechizo ha sido permanente por la belleza del serpenteo de la prosa y por la concatenación de ritmos musicales “Y el violín fue también, al fin y al cabo, mi instrumento de melancolía más precioso." Salzburgo, nacionalsocialismo, ataques aéreos, un internado dirigido por un tal Grünkranz, simbolo nazi por excelencia, y un niño de doce años que solo encuentra refugio en el cuarto de los zapatos junto a un violín, un refugio que solo le servía para sumirse más en la desesperanza. El subtítulo de este relato, “una indicación”, entiendo que está sugiriendo que la narración aunque sea autobiográfica, es la memoria que perdura en el adulto de ese niño completamente solo en un Salzburgo bombardeado, la memoria que perdura del sufrimiento en el internado nacionalsocialista primero y católico después, y el aislamiento permanente que solo le hacía ansiar hacerse invisible para siempre, Bernhard indica o alude al orígen del hombre en el que se convertiría.


"Esos cruces de frontera eran necesarios porque no tenía a nadie en Salzburgo que me lavara la ropa, ni tampoco nadie con quien pudiera hablar, y porque ese joven, siempre que le es posible, con tanta frecuencia como puede, va a ver al ser en quien tiene más confianza, y al que quiere más, y ese era mi abuelo. [...] Esos cruces de frontera fueron para mí lo más inquietante de mi vida."


Después de este primer relato y de haber conocido a un Thomas Bernhard entre los doce y los quince años, entiendo de dónde le viene este odio acérrimo por su país y concretamene por la ciudad de Salzburgo pero este perfil “gruñón” de continuo enfado yo casi diría que tiene mucho de máscara. El adulto sigue herido cuando recuerda a ese niño que fue y este sufrimiento que transmite con tanta sensibilidad, no puede venir de alguien que viviera eternamente odiando, sino que es una coraza para protegerse de esta vulnerabilidad que seguía acarreando desde esta niñez y que se narra tan íntimamente en "El Origen. Una indicación".


“Mis recuerdos más hermosos son los paseos con mi abuelo, caminatas de horas en medio de la naturaleza, y las observaciones hechas en esas caminatas, que él supo desarrollar en mi poco a poco, convirtiendolas en un arte de la observación. Atento a todo lo que mi abuelo me mostraba y demostraba, tengo que considerar esa época con mi abuelo como la única escuela útil y decisiva para toda mi vida, orque fue él y nadie más quién me enseño la vida y me hizo conocer la vida, al hacerme conocer antes que nada naturaleza.”


Desde el primer momento la prosa fluye, se pierde y resurge en un bucle continuo, una prosa que está intimamente ligada al sufrimiento pero no sentí este sufrimiento como un handicap, todo lo contrario, porque la belleza de algunos pasajes, superan con creces este sufrimiento desolador. Igual con este relato de su autobiografía Bernhard quisiera reafirmarse y exponer públicamente los motivos por los que no estaba en paz con el mundo y por eso quizás a menudo cambia el punto de vista del narrador, algunas veces escribe en primera persona y antes de terminar una de sus largas frases, la acaba en tercera persona. No hay párrafos, el texto se alarga en un bucle infinito, enlazando un tema con otro. No todo es desolación y desesperanza, hay momentos luminosos, pero no me alargaré al respecto porque lo mejor es descubrirlo por uno mismo. Preparada para la segunda parte: El Sótano.


“Y además: no hay nada más dificil, pero tampoco más útil, que describirse a sí mismo. Hay que ponerse a prueba, darse órdenes a sí mismo y situarse en el lugar exacto. A eso estoy siempre dispuesto, porque me describo siempre, y no describo mis actos sino mi ser. Y además: me he fijado como norma decir todo lo que me atreva a hacer, incluso desvelo pensamientos, que, en realidad, no pueden publicarse. Y además: si quiero conocerme, es para conocerme como verdaderamente soy, hago un inventario de mi mismo. Esas frases y otras las he escuchado a menudo, sin comprenderlas, de mi abuelo, el escritor, cuando lo acompañaba en sus paseos, él amaba Montaigne, y ese amor lo comparto con mi abuelo. “

♫♫♫ Sewer Sickness - The Soft Moon ♫♫♫
Profile Image for A. Raca.
764 reviews165 followers
October 18, 2020
Ergenlik yıllarında o kadar şey tecrübe etmiş ki, tam 2. Dünya Savaşı'nın ortası, Nasyonal Sosyalist bir okul. Birçok vahşet, korku, bomba, aynı zamanda ergenlik, aile...
O döneme dair birçok kitap okuyoruz ama Bernhard'dan okumak çok başka.
Beşlemenin ikinci kitabına başlamamak için zor duruyorum. (Çok uzatmam.)

"Dünyaya getirilir, ama yetiştirilmeyiz. Bizi dünyaya getirenler, yarattıkları yeni insanı yok etmek için gereken her türlü beceriksizliği ve akılsızlığı yaparlar."

"Nasyonal Sosyalizm ile Katoliklik bulaşıcı hastalıklardan, ruh hastalıklarından başka bir şey değildir."
Profile Image for Sinem A..
475 reviews280 followers
August 8, 2016
Bernhard kelimelerle öyle sihirli cümleler kuruyor ki ben ağzım açık öylece okuyor ve böylesine sihirli bir edebiyat içinde kayboluyorum.
Profile Image for Hakan.
772 reviews603 followers
May 1, 2015
Öfkeli yazar Thomas Bernhard'ın özyaşamöyküsü beşlemesinin ilk kitabı Neden'i bir oturuşta ve keyifle okudum. Zaten kısa, 90 sayfalık bir kitap. Bernhard'ın daha önce okuduğum romanlarından/anlatılarından Avusturya toplumuna bakışını, tepkisini biliyordum. Bu kitapta da bu hususta sözünü sakınmıyor. Eserin bence bir vurucu yönü de, savaşın getirdiği tahribatı yakıcı bir şekilde işlemesi. Salzburg ve civarında ikinci dünya savaşının son yılında yaşadıklarını dile getiriyor. Tabii yatılı okul ortamındaki önce Nazi, savaş sonrasında da Katolik tahakkümünü, bunların esasen birbirinden farkı olmadığını vurgulayarak anlatması da etkileyici. Tavsiye ederim.
Profile Image for soulAdmitted.
279 reviews65 followers
December 27, 2017
“I fatti sono sempre spaventosi e noi non abbiamo il diritto di coprirli con l’angoscia che da essi ci deriva, un’angoscia che in ognuno di noi opera morbosamente e si alimenta senza posa, e non abbiamo il diritto di falsificare così l’intera storia della natura trasformandola in storia dell’uomo, né di tramandare tutta questa storia come una storia da noi sempre falsificata”.

Il “detenuto pedagogico” Bernhard mi appare qui come un ragazzo caparbio che trascrive. Sembra che ci consegni, o ci affidi, la trasposizione minuziosa di un racconto condiviso - con la voce spezzata, un accento volutamente estraneo e ridondanze necessarie al respiro - in una notte del millenovecentoquarantaquattro, nella galleria/rifugio della Glockengasse. In una qualsiasi Salisburgo del mondo e del tempo. In fumo.
Profile Image for Dragan.
101 reviews18 followers
September 1, 2020
Pre impulzivno, u jednom dahu, bujica riječi, pre izravan. Ja sam čitateljska dušica koja to voli malo uvijenije, sporije, nekako mekše i laganije.
Profile Image for Sini.
564 reviews152 followers
January 18, 2020
"De oorzaak" is mijn derde Thomas Bernhard in vrij korte tijd, en niet mijn laatste. Want op de een of andere manier krijg ik geen genoeg van zijn schuimbekkend fulminerende stijl, die ook nu weer hoogtij viert: het boek van 148 bladzijden bestaat uit precies twee alinea's, vol steeds bozere en gekrenktere zinnen zonder het rustpunt van een witregel, en veel zinnen razen wel een hele pagina door en lijken zich bij iedere komma steeds meer te voeden met de eigen gekrenkte en wanhopige woede. Veel mensen zullen niet houden van die stijl, veel mensen zullen niet houden van die bijna verlammende zwartgalligheid. Maar mij fascineert dat juist. Zoals het mij ook fascineert dat "De oorzaak", een van Bernhards vijf autobiografische vertellingen, dezelfde ademloze en hyperbolische stijl heeft als zijn romans. Volgens sommigen is het zelfs het meest rabiate boek dat hij ooit schreef, en dus nog extremer in zijn zwartgalligheid dan de toch opmerkelijk zwartgallige romans.

Het boek is één ademloze monoloog van een naamloze ik- figuur (in wie we dus Bernhard zelf kunnen herkennen), die woest terugkijkt op zijn ontredderde jeugd in het Salzburg van tijdens en na WO II. Met behoorlijk barokke hyperbolen braakt hij zijn desperate gal uit over zijn van angst en zelfmoordfantasie doordesemde tijden in het door Nazi's bestuurde internaat, waarin vele uren en dagen van zijn jeugd in angst en onderdrukking zijn versmoord. Met tamelijk adembenemende zinnen evoceert hij de sfeer in de gangen van de onveilige schuilkelders tijdens en zelfs vlak voor de vele bombardementen: "Evenals wij waren zij allang gewend geraakt aan de stervenden her en der in de gang, hadden zij allang de gangen en hun verschrikkelijke duisternis als hun onontkoombare dagelijkse verblijfplaats geaccepteerd, evenals de ononderbroken vernedering en onttakeling van hun persoonlijkheid". De onttakeling en ontreddering van de ik-figuur zelf wordt bijzonder pregnant gevat in de lange beschrijvingen van een schoenenhok, waarin de ik-figuur muziek oefent maar vooral zelfmoordfantasieën koestert: die zelfmoordfantasieën zijn als het ware zijn eigen muziek, die hij in totale afzondering en verborgenheid componeert en uitvoert. Precies dat is de zeer private kunst van de zeer kunstzinnige ik- figuur. Precies dat is wellicht zelfs de oorsprong van het zo eigenzinnige ritme van de zinnen die je leest: muzikaliteit, geboren in pijn en doodsverlangen.

Dat, in combinatie met de hyperbolische beschrijvingen van oorlogstaferelen en de angst daarvoor, vragen aardig wat incasseringsvermogen van de lezer. Vooral ook omdat die ellenlange, steeds woedender wordende zinnen je geen enkel rustpunt gunnen. Maar eigenlijk nog verbazender is hoe de monoloog nog woedender en wanhopiger wordt zodra de tijden vlak na de oorlog worden beschreven. Die oorlog is een leerervaring op zich: "In die tijd heb ik voor mijn hele leven, door ook in de stad, wat niemand meer wil weten, de verschrikkelijkste en deerniswekkendste ellende te aanschouwen, geleerd en ervaren hoe vreselijk het leven en het bestaan in het algemeen zijn, en hoe weinig waard, helemaal niets waard, in de oorlog". Maar die ervaring leert hem dus tegelijk dat het leven in vredestijd eveneens vreselijk is. In oorlogstijden is het leven op zijn groteskst, maar ook in vredestijd is het leven grotesk en vreselijk. Zeker in het Salzburg van de ik zijn jeugd, een stad die volgens hem iedereen met zijn geroemde schoonheid volkomen versmoort en waarin volgens hem eigenlijk alleen het verborgen verval en leed waarachtig zijn. Temeer omdat de katholieken, die dan de leiding overnemen van het internaat, niets beter zijn dan de Nazi's: beide ideologieën verminken de kinderen door gehoorzaamheid af te dwingen voor een Grootse Persoon, en het maakt niks uit dat dit bij de ene ideologie Christus is en bij de andere Hitler. Opvoeders maken bovendien sowieso hun kinderen kapot, zoals ook zijzelf door hun ouders in de knop gebroken zijn. De middelbare school is niks meer of minder dan een "geestesvernietigingsinrichting", of "verrottingscentra" die hun leerlingen opvoeden tot "onnatuur". Zelf mislukte de ik- figuur uiteraard helemaal op het gymnasium, uit pure verachting voor het schoolsysteem. Slechts twee mensen uit dat gymnasium staan hem nog bij: een verlamde medeleerling en een uiterst lelijke leraar Pittioni, beiden tot in het extreme getreiterd door iedereen. Maar ook dat is leerzaam: "De verlamde architectenzoon aan de ene en Pittioni aan de andere kant waren voor mij de figuren die het gymnasium beheersten, juist diegenen, aan wie de verschrikking van een niets ontziende samenleving, in dit geval de schoolgemeenschap, dag na dag zichtbaar werd". Want elk gezelschap van twee of meer personen zoekt gretig naar zwakkeren en gebrekkigen, en verenigt zich in het kapotmaken en doodtreiteren van die zwakkeren en gebrekkigen. Aldus de schuimbekkende, wanhopige en zeer gekrenkte verteller.

Aldus raast de ik- figuur ons dus 148 pagina's lang toe. In twee alinea's die dus nog veel langer zijn dan mijn al best lange alinea's hierboven, gevuld met bovengemiddeld spectaculaire zinnen en verbazende hyperbolen. Soms moest ik daar behoorlijk om lachen, zoals je ook om groteske karikaturen lachen moet. Maar ik was vooral vaak verbluft en zelfs lamgeslagen door het steeds maar verder opgevoerde crescendo van wanhopige woede en gekrenktheid, temeer omdat dit crescendo na WO II des te harder maar doorgaat en doorgaat en doorgaat. En ik werd ook nogal getroffen door de combinatie van nabijheid en afstand: zoals gezegd is "De oorzaak" onderdeel van een cyclus van vijf autobiografische vertellingen, maar de verteller blijft naamloos, de hyperbolische stijl zorgt voor een ondertoon van onwaarschijnlijkheid die je in normale autobiografieën niet ziet, en de verteller herhaalt meerdere malen dat hij alleen schetsen en aanduidingen te bieden heeft en geen volledige werkelijkheid. Ook begrijp ik uit diverse recensies dat meerdere details in "De oorzaak" verzonnen zijn of uitvergroot. Dit is kortom een autobiografie en toch ook weer niet, een "autobiografische vertelling" (zoals sommige recensenten het noemen) die feit en fictie mengt en mij meer op afstand houdt dan een autobiografie pleegt te doen. Alsof Bernhard zich aan ons toont en zich tegelijk walgend van ons afkeert, zichzelf onthult en zich tegelijk voor onze bezoedelende blikken verbergt...… Alsof hij mijn aandacht vraagt voor zijn persoon en tegelijk zijn middelvinger naar mij opheft... Alsof hij wil dat ik hem leer kennen en tegelijk ook niet. Daarom noem ik hem in dit stukje consequent de verteller of de ik- figuur, niet Thomas Bernhard, al was het maar omdat de ik-figuur deels wel samenvalt met Thomas Bernhard maar niet helemaal.

Vaak wordt Thomas Bernhard een "overdrijvingskunstenaar" genoemd, een term die hij ook zelf in enkele van zijn boeken heeft gebruikt. Dat is dan naar mijn gevoel bedoeld als het soort overdrijving dat de karikatuur kenmerkt: de karikatuur die bepaalde facetten van de werkelijkheid scherp uitvergroot of extra nadrukkelijk accentueert, en precies daardoor die aspecten juist beter laat zien. Bovendien is het voor mij zelfs maar de vraag of de ik- figuur zelf wel vindt dat het om karikaturiserende overdrijving gaat. Misschien gaat het in zijn beleving juist om een gevoeligheid die zijn afgestompte medemensen niet kennen, of een scherpte van waarheidsgetrouwe waarneming waartoe zij niet in staat (willen) zijn. De ik-figuur zegt bijvoorbeeld: "Zelfs op het gevaar af zich daarmee bij al deze oogkleppendragers onmogelijk te maken en voor de zoveelste maal voor gek te worden versleten, dient men staande te houden dat deze stad tijdens eeuwen van katholicisme een vulgair opgebruikte snol is, die al sedert tientallen jaren door het nationaalsocialisme op brute wijze verkracht wordt, met alle afstotelijke ziektes van dien.". Als dit geen hyperbool is, dan weet ik het niet meer, en bij het beeld van de vulgair opgebruikte snol denk ik met een nerveuze grinnik wel iets van "poe, poe, dat gaat wel erg ver". Maar ja, dat maakt mij voor de ik- figuur een "oogkleppendrager" die gewoon de vreselijke kanten van het bestaan niet kan of wil zien. Althans niet zo scherp als de ik- figuur die ziet. Of liever: tot in zijn haarvaten voelt. En iedereen lacht hem uit om dat gevoel, die overgevoeligheid. Maar hij walgt van ons, en wapent zich op voorhand met woede tegen ons onbegrip, omdat wij te afgestompt zijn om met hem mee te voelen.

"De oorzaak" is naar mijn idee in elk geval een felle aanklacht tegen het vreselijke bestaan en onze ongevoeligheid voor die groteske vreselijkheid. Tegelijk is het misschien ook een essayistisch zelfonderzoek. Opmerkelijk genoeg zegt de ik- figuur immers een paar keer dat hij Montaigne zeer bewondert. Nou is Montaigne, door zijn afgewogen en genuanceerde essayistiek, waarin elk pro en contra van elk facet van de werkelijkheid aandachtig wordt onderzocht, wel ongeveer het tegendeel van de altijd fulminerende verteller in "De oorzaak". Maar in die essayistiek streeft Montaigne ook naar een zo gefacetteerd en geschakeerd mogelijk beeld van zijn eigen ik, een beeld dat veel dieper en waarheidsgetrouwer is dan alleen zijn naam of publieke reputatie. Geldt iets dergelijks eveneens voor de anonieme ik- figuur? Wil hij recht doen aan alle gevoeligheid, frustratie en pijn die voor "oogkleppendragers" taboe zijn maar voor zijn identiteit kenmerkend? Is "De oorzaak" daarmee, behalve een groteske tekening van een volgens de verteller groteske wereld, ook een zo waarheidsgetrouw en dus zo pijnlijk mogelijk zelfportret van die verteller? En - gezien het autobiografische gehalte ervan- misschien dus zelfs van Thomas Bernhard zelf? Is dit boek dus één langgerekt en uitgeschreeuwd "dit ben ik, dit is mijn wereld, stik er maar in"? Een uitgeschreeuwd boek waarin Bernhard zich, zoals eerder gezegd, aan ons toont maar zich tegelijk meteen ook voor ons verbergt, wellicht omdat hij walgt bij de gedachte dat hij zich nu toont aan oogkleppendragers die hem zullen uitlachen en miskennen?

Ik weet het niet. Maar ik vind het wel fascinerend om dit boek zo te lezen. Sowieso zoog dit boek mij helemaal op, door zijn compromisloze zwartgalligheid, door zijn obsederende lange zinnen vol steeds gekrenktere herhaling, en door zijn vaak verbazende hyperbolen en groteske taferelen. Het fascineerde mij, ondanks de oogkleppendrager in mijzelf. En om die reden sla ik nu meteen weer een nieuwe Bernhard open.
Profile Image for Yakup Öner.
165 reviews109 followers
January 3, 2021
Eğer değerli bir yazarın külliyatını incelemeyi düşünüyorsanız, öncelikle çocukluğuna dair anlatılara ulaşmakta çok fayda vardır. Çünkü yazarın bilincindeki parlak fikri veya imhasını ancak o dönemine şahit olarak vakıf olabiliriz. Bu kitap Thomas Bernhard'ın çocukluğundaki derinliğine ve etkilenişlerine bir göz atıyor.
Profile Image for Jorge Morcillo.
Author 5 books63 followers
May 10, 2023


Primer libro de la autobiografía absolutamente devastador.

Son los años de adolescencia de un jovencísimo Thomas Bernhard. La guerra no ha acabado. Los bombardeos destrozan las ciudades austriacas y alemanas. Salzburgo es una pocilga en la que pensar en el suicidio es lo más común. Y luego ese personaje siniestro, Grünkranz, que cuando llega la paz se reproduce en el prefecto del Tío Franz.

Pocas veces un libro resulta tan cruel. Salvo la amable figura del abuelo, todo lo demás está imbuido de un espíritu maligno, empezando por la ciudad de Salzburgo, a la que Bernhard dedica un montón de calificativos.

Lo llamativo es que allí dónde existía un retrato de Hitler luego se pone una cruz y allí donde se cantaban canciones de loa ahora se cantan otras. El catolicismo y el nacionalsocialismo equiparados en un mismo cáncer: “En el fondo, no había absolutamente ninguna diferencia entre el sistema nacionalsocialista y el católico en el internado, todo tenía solo otra mano de pintura y todo tenía solo otras denominaciones, pero la secuencias y las consecuencias eran las mismas”.

Una entrada por la puerta grande a la autobiografía.
Profile Image for Ermina.
309 reviews2 followers
February 28, 2022
Slušala sam Godspeed You Black Emperor dok sam čitala ovo vrhunsko, crnom bojom obojeno djelo.

Bernhard opisuje Salzburg tokom Drugog svjetskog rata, pri čemu ne krije gađenje prema ovom gradu, stanovnicima, sprezi između nacionalsocijalizma i katolicizma (Hitler vs. Isus). Boravak u internatu zaraženom hitlerstvom kontrast je gimnazijskom katoličanskom obrazovanju. Vrlo dobro!
Profile Image for Tubi(Sera McFly).
345 reviews61 followers
March 2, 2016
"Çocuklar üzerinde işlenen eğitim suçları, en ağır suçlardandır" diyor Thomas Bernhard.
Gel de katılma.
Profile Image for trovateOrtensia .
233 reviews264 followers
September 14, 2017
Bernhard rivive gli anni dell’”educazione a morte” nel collegio di Salisburgo, gli anni che sono per lui l’origine del perturbamento, dello sradicamento perpetuo della sua esistenza a venire, gli anni della ferita mortale mai sanata. Ma il discorso della memoria fatica a conservare un andamento lineare, ad essere distaccato resoconto di ciò che è stato: perché ciò che è stato continua ad essere, e il racconto spesso si rapprende, si frammenta, precipita condensandosi in prossimità di certi nodi semantici, si avvita in un gorgo, un maelstrom di dolore e di rabbia impotente - per poi riemergere, quasi con fatica, e temporaneamente riprendere il suo corso. E di nuovo il ricordo s’ incaglia contro il dolore, poche parole - sempre le stesse - insistentemente reiterate prendono il sopravvento e, in questo ripetersi ossessivo e opprimente, la possibilità di dire si inceppa, si avviluppa su se stessa risolvendosi in balbuzie, in iterazione ossessiva e infantile di alcuni lemmi su cui, solo, cade l’accento: distruzione, annientamento, disperazione, snaturamento, rovina, rovina, rovina...
Una lettura vertiginosa, un libro violentissimo.
Profile Image for Bilge Guler.
45 reviews6 followers
May 3, 2015
"Şimdi İsa'nın bedeninin her gün ve yaklaşık yılda üç yüz kere yenip yutulması, Adolf Hitler'e verilen günlük selamdan farklı değildi; birbirlerinden bütünüyle farklı iki şahıs söz konusu idiyse de, törenin niyet ve etki açısından aynı olduğu izlenimine sahiptim. ... Nazi döneminde ve sonrasında yaptığımız gibi, hangisi olursa olsun sözüm ona olağanüstü olan kişiliği yüceltmek ve ona saygı göstermek amacıyla söylenen şarkılar ve içilen antların, hep aynı metinler, biraz başka sözcüklerle de olsa hep aynı müzikler eşliğinde aynı metinler olduğunu söylemek zorundayız ve sonuçta bu şarkı ve antlar, onları söyleyenlerin aptallığının, alçaklığının ve karaktersizliğinin ifadesidir, daima bu şarkı ve antları söyleyenlerin kafasızlığıdır ve bu, genel, dünya çapında bir kafasızlıktır."
Profile Image for Yahya.
162 reviews8 followers
March 1, 2023
Otobiyografik beşlemenin ilk kitabı yazarın ortaokul ve lise anılarına dayanan oldukça agresif ve karamsar bir yapıya sahip. Yaşadığı dönemi düşününce aslında çok da şaşırtıcı değil. Salzburg'ta Nazi Almanyasının sonuna denk gelen ve yatılı bir yurtta geçen bir çocukluğun çok eğlenceli geçmesi beklenemez. Özellikle dönemin hakim olduğu katı ve baskıcı düzenle fikirleriniz uyuşmuyorsa. Böyle olunca da bunun çocukluğunuz, hatta bütün hayatınız üzerinde tahrip edici bir etki bırakmadan geçmesi imkansız. Yazarın kitapta kulandığı üslup yaşadığı şehrin kasvetli havasını ve ruhundan izler taşıdığını okurken çoğu zaman fark ediyorsunuz ve siz de aynı atmosfere çekilmiş oluyorsunuz bir anda.

Oldukça beğendim.
4.5/5
Profile Image for Oscar.
2,134 reviews550 followers
February 20, 2013
’El origen. Una indicación’, es la primera parte se su autobiografía en cinco libros de Thomas Bernhard (‘El sótano’, ‘El aliento’, ‘El frío’ y ‘Un niño’ son el resto; algunos incluyen también ‘El sobrino de Wittgenstein’). En ’El origen’, Bernhard nos habla de Salzburgo, ciudad en la que se crió y estudió. Bernhard arremete sin piedad sobre Austria en general, y sobre Salzburgo en particular: ”Todo en esa ciudad está en contra de lo creador... la hipocresía es su fundamento, y su mayor pasión la falta de espíritu... Salzburgo es una fachada pérfida, en la que el mundo pinta ininterrumpidamente su falsedad... Mi ciudad de origen es en realidad una enfermedad mortal”. Pero esta crítica a la hipocresía de la sociedad austriaca, no es más que una denuncia a la hipocresía de la humanidad en general.

La novela se divide en dos partes. En la primera, ‘Grünzkranz’, arremete contra la brutalidad del nazismo desde la perspectiva de un alumno residente en un internado, en una Salzburgo bajo la influencia del nacionalsocialismo. Bernhard se cuestiona la enseñanza. El colegio, el instituto, son establecimientos en donde el espíritu queda aniquilado. Piensa que estamos perdidos desde el mismo nacimiento. Culpa a los progenitores, exculpa a las madres. El internado es un centro represor, un castigo para los niños. Y fuera, en las galerías, bombas y cadáveres. En la segunda parte, ‘El tío Franz’, el catolicismo ha sustituido al nacionalsocialismo tras la victoria aliada, y para Bernhard son la misma cosa, no hay mucha diferencia. Los métodos de enseñanza son los mismos. Al final la educación siempre está influenciada por alguna ideología, nacionalsocialista en un caso, católica en el otro, y es por eso que Bernhard aboga por un cambio en el sistema educativo. Al final, Bernhard solo es indulgente con la figura de su abuelo, al que tanto debe, y al que recuerda con cariño.

Escrito en un solo párrafo, sin puntos aparte, el sello de Bernhard está presente. Es decir, la repetición de palabras clave durante la narración, exponiendo una idea repetidamente, volviendo sobre sus pasos para volver a retomarla. Avanza sobre unos hechos, por una línea narrativa, volviendo periódicamente a pasar por la línea recorrida, por los mismos hechos, retrocediendo para ello, aunque solo sea para recordar brevemente qué hechos está tratando, pero solo para seguir avanzando a continuación.

’El origen’ es un libro duro, sombrío, no apto para depresivos, en el que las ideas, reflexiones y experiencias de este gran autor quedan patentes. A través de esta novela conocemos un poco más a Bernhard, un escritor que estuvo rodeado por la muerte y la enfermedad.
Profile Image for Filip Đukić.
37 reviews2 followers
January 29, 2020
Thomas Bernhard kao autor ne donosi mnogo ideja, misli, neću istaknuti u pozitivnom kontekstu, ali barem stvaranja psiholoških odrednica odnosno detektiranja razloga malograđanštine koja je po njemu prožeta kroz cijelo djetinjstvo u kratkom autobiografskom romanu "Uzrok". Ono što Bernhard pokušava je zgaditi čitatelju cijelu austrijsku kulturu, način razmišljanja, spajajući nacizam s katoličanstvom, odlazeći toliko daleko da izjednačava kršćane s nacistima. U toj percepciji njegova razmišljanja vidi se samo destrukcija i iako je ovo autobiografski zapis, on ipak ne uobličuje književne parametre već samo kao svojevrsne transrkipte navodi užase rata i svoju bezgraničnu mržnju u svim poljima života koje je iskusio i doživio. Samim time autor, koji naravno ne treba ponuditi rješenje, on guši čitatelja s monotonim iskazivanjem prijezira i gađenja, ocrnjući tako osnovnu i srednju školu koju je išao (zapravo cijeli školski sustav), a da pri tome ne objašnjava što je u istom manjkavo ili barem da ukaže na jedan razlog zbog kojeg smatra kako su osnovna i srednja škola uništavači čovjekova mladog duha. Već na početku djela, Bernhard predočava brojke samoubojstva građana Salzburga gdje sam i sam pomislio kako će sada ući u psihološke smjernice ljudi koji žive na tom području, ali umjesto toga Bernhard samo piše kako mu se ti građani i ljudi oko njega gade. Ponavljam, razumijem kako je ovo autobiografija no za jednog književnika fali živosti pisanja ako ga barem nema u osobnoj biografiji. Radnja ovog romana, autobiografije, prati Bernhardovo razdoblje od osnovne i srednje škole gdje se autor prisjeća nacističkog odgoja koji je poslije zamijenjen katoličkim, a sve završava njegovim napuštanjem srednje škole kada je imao 15. godina. Zanimljivo je da Bernhard niti u jednom trenutku svog iskazivanja prijezira i gađenja prema društvu, dakle niti u jednom trenutku ne daje svoj osobnu analizu i možebitne slabosti koje je on napravio već sustavno okrivljuje društvo, vjeru, politiku, roditelje ističući djeda kao jedinu pozitivnu osobu koja je imala utjecaj na njega, ali i djed ga je kao takav poremetio natjeravši ga da upiše gimnaziju što autor karakterizira kao promašaj u svakom pogledu, pišući, kako je gimnazija uništila većinu mladih ljudi, no opet, kao kroz cijelo djelo, ne daje jasne razloge ili ih barem ne pokušava objasniti. Morao sam staviti ocjenu 2 zbog svega navedenog iako ću pokušati pronaći njegova djela koja nisu vezana za autobiografiju.
Profile Image for Gabril.
920 reviews224 followers
August 1, 2024
La potenza miracolosa dell'iterazione è la cifra della scrittura di Bernhard: limpida, martellante, ripetitiva come uno strumento di percussione. E percuote - in effetti - gli animi e le coscienze con la trascrizione della propria verità, secondo gli insegnamenti di Montaigne: "se voglio conoscere me stesso, lo faccio per conoscermi davvero, e faccio l'inventario di me stesso".
Impressiona dunque la descrizione del convitto nazionalsocialista che, in seguito alla ricostruzione postbellica, si trasformerà in un istituto cattolico, dove l'adolescente Thomas trascorrerà anni infelici.
Impressiona che al posto del quadro di Hitler venga messo il crocifisso (senza nemmeno ritinteggiare la parete, tanto che l'alone dell'effigie precedente continuerà ad essere turpemente visibile).
Impressiona che inni e rituali, pur cambiando destinatario, rimangano gli stessi: "sono sempre e soltanto le persone incoscienti che cantano quegli inni e quei cori, e si tratta di un'incoscienza diffusa, generalizzata".
E purtroppo, come ancora oggi possiamo constatare, "sempre esisteranno simili inneggiate e glorificate personalità straordinarie, non importa di che genere e sempre esisteranno simili delitti educativi capitali commessi ai danni dell'umanità adolescente".
Profile Image for Mauro Barea.
Author 5 books83 followers
March 14, 2022
Un libro rompedor, una autobiografía autodestructiva, a ratos estremecedora, que deja pensando no solo en su historia, en su vivencia personalísima, sino en la forma en que narra. Brutal.
A veces me preguntaba cómo se vivía realmente la guerra del lado de los alemanes y austriacos, es decir, no el enfoque judío, de los campos, el Holocausto... Pues Bernhard es claro, y empieza con una autobiografía peculiar, sin puntos y aparte, y es que no los necesita. Dividido de forma certera en dos partes, Bernhard narra magistralmente sus puntos de vista sobre el nacionalsocialismo, los bombardeos de los aliados y finalmente el catolicismo ultra resultante de la posguerra en el lado alemán-austriaco.
Solo diré que hay que leer a Bernhard.
Hay que leerlo.
Paso directamente a El sótano.
Profile Image for Jale.
120 reviews43 followers
February 3, 2016
Bernhard'ın Salzburg'da geçirdiği ilk gençliğini anlattığı öz yaşam öyküsünün ilk kitabı. II. Dünya Savaşı'nın dehşetini derinden hissettiren Bernhard, eğitim sistemine tüm öfkesini de bu kitapta açığa vuruyor.
Displaying 1 - 30 of 139 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.