BALANGKAS SA PAGSUSURI NG MAIKLING KWENTO

NI: DIVINE GRACE V. GALORIO

I. PANIMULA

a. Pamagat ng Katha - “Sandaang damit”

b. May-akda – Fanny Garcia

Si Fanny A. Garcia (ipinanganak noong Pebrero 26, 1949 sa

Malabon, Rizal na ngayon ay Malabon City) ay siyang guro,
manunulat, mananaliksik, editor, at tagapag- salin. Nagtapos siya
sa University of the Philippines-Diliman. Siya ay nagwagi ng 2005
National Book Award para sa Autobiography ng Manila Critics
Circle para sa librong Erick Slumbook: Paglalakbay Kasama ang
Anak Kong Autistic (2004).
Si Fanny A. Garcia ay isa ring premyadong manunulat sa Carlos
Palanca Memorial Awards for Literature sa mga kategoryang
maikling kwento, sanaysay, iskrip, at kuwentong pambata. May
labindalawa na siyang libro kasama na ang bersyong Ingles na
"Journeys with My Autistic Son (2009)." Sa kasalukuyan (2012),
nagtuturo siya sa De La Salle University-Manila at sa University
of the Philippines-Diliman. Nakapagturo na rin siya noon sa
Philippine Science High School.

II. TAUHAN

 Batang Babae- isang batang mahirap na may luma, kupas na at

punong puno pa ng sulsi na damit at ang kanyang baong
tinapay ay pirasong tinapay na karaniway walang palaman. May
sandaang damit.

 Ina ng batang babae- tauhang lapad sa kwento.

  Mga Kaklase ng batang babae- mayayaman at tila magaganda ang
mga damit, ang lagging tumutukso sa batang mahirap.

III. TAGPUAN
Ang kwento ay naganap sa silid aralan kung saan nagana pang
panunukso at sa bahay ng mahirap ng batang babae kung saan
binisita nila ito dahil ilang araw ng di pumapasok sa paaralan.

IV. MGA SIMBOLO / TAYUTAY

Laging nasa isang sulok. Kapag nakaupo na’y tila ipinagkit

Ang natagpuan nilang bahay ay sira-sira at nakagiray na sa
kalumaan.
Sila ay pinatuloy at nakita nila ang maliit na kabuuan ng
kabahayan na salat na salat sa marangyang kasangkapan

V. BUOD NG KATHA

May isang batang mahirap. Nag-aaral siya. Sa paaralan ay

kapansin-pansin ang
kaniyang pagiging walang-imik. Malimit siyang nag-iisa. Laging
nasa isang sulok. Kapag nakaupo na’y tila ipinagkit. Laging
nakayuko, mailap ang mga mata, sasagot lamang kapag tinatawag ng
guro. Halos paanas pa kung magsalita.
Naging mahiyain siya sapagkat maaga niyang natuklasang kaiba ang
kaniyang
kalagayan sa mga kaklase. Ipinakita at ipinabatid nila iyon sa
kaniya. Mayayaman
sila. Magaganda at iba-iba ang kanilang damit na pamasok sa
paaralan. Malimit nila
siyang tuksuhin sapagkat ang kaniyang damit, kahit nga malinis,
ay halatang luma na,
palibhasa’y kupasin at punung-puno ng sulsi.

Kapag oras na ng kainan at labasan na ng kani-kanilang pagkain,

halos ayaw niyang
ilitaw ang kaniyang baon. Itatago niya sa kandungan ang kaniyang
pagkain, pipiraso ng
pakonti-konti, tuloy subo sa bibig, mabilis upang hindi malaman
ng mga kaklase ang
kaniyang dalang pagkain. Sa sulok ng kaniyang mata ay
masusulyapan niya ang mga
pagkaing nakadispley sa ibabaw ng pupitre ng mga kaklase:
mansanas, sandwiches,
kending may iba-ibang hugis at kulay na pambalot na palara.

Ang panunukso ng mga kaklase ay hindi nagwawakas sa kaniyang mga

damit.
Tatangkain nilang silipin kung ano ang kaniyang pagkain at sila’y
magtatawanan kapag
nakita nilang ang kaniyang baon ay isa lamang pirasong tinapay na
karaniwa’y walang
palaman. Kaya lumayo siya sa kanila. Naging walang kibo. Mapag-
isa.
Ang nangyayaring ito’y hindi naman lingid sa kaniyang ina. Sa
bahay ay di minsan
o makalawa siyang umuuwing umiiyak dahil sa panunukso ng mga
kaklase, at siya’y
magsusumbong. Mapapakagat-labi ang kaniyang ina, matagal itong
hindi makakakibo,
at sabay haplos nito sa kaniyang buhok at paalong sasabihin sa
kaniya, hayaan mo
sila anak, huwag mo silang pansinin, hamo, kapag nakakuha ng
maraming pera ang
iyong ama, makakapagbaon ka na rin ng masasarap na pagkain,
mabibili na rin kita ng
maraming damit.
At lumipas pa ang maraming araw. Ngunit ang ama’y hindi pa rin
nakapag-uwi ng
maraming pera kaya ganoon pa rin ang kanilang buhay. Natutuhan
niyang sarilinin ang pagdaramdam sa panunukso ng mga kaklase

Hanggang isang araw ay natuto siyang lumaban.

Sa buong pagtataka nila’y bigla na lamang nagkatinig ang mahirap
na batang
babaeng laging kupasin, puno ng sulsi, at luma ang damit, ang
batang laging kakaunti
ang baong pagkain. Yao’y isa na naman sanang pagkakataong walang
magawa ang
kaniyang mga kaklase at siya na naman ang kanilang tinutukso.
“Alam n’yo,” aniya sa malakas at nagmamalaking tinig, “ako’y may
sandaang damit sa
bahay.” Nagkatinginan ang kaniyang mga kaklase, hindi sila
makapaniwala.
“Kung totoo ya’y ba’t lagi na lang luma ang suot mo?”
Mabilis ang naging tugon niya, “Dahil iniingatan ko ang aking
sandaang damit.
Ayokong maluma agad.” “Sinungaling ka! Ipakita mo muna sa’min
para kami maniwala!” Iisang tinig na sabi nila sa batang mahirap.
“Hindi ko madadala rito. Baka makagalitan ako ni Nanay. Kung
gusto n’yo’y sasabihin
ko na lang kung ano ang tabas, kung ano ang tela, kung ano ang
kulay, kung may laso o bulaklak.”
At nagsimula na nga siyang maglarawan ng kaniyang mga damit. Ayon
sa kaniya’y
may damit siya para sa iba-ibang okasyon. May damit siyang
pambahay, pantulog,
pampaaralan, pansimbahan, at iba pa.
Naging mahaba ang kaniyang pagkukuwento. Paano’y inilarawan niya
hanggang
kaliit-liitang detalye ang bawat isa sa kaniyang sandaang damit.
Tulad halimbawa ng
isang damit na pandalo niya sa pagtitipon. Makintab na rosas ang
tela nito na sinabugan ng pinaggupit-gupit na mumunting bulaklak
at makikislap na rosas at puting abaloryo. Bolga ang manggas. May
tig-isang malaking laso sa magkabilang balikat. Hanggang sakong
ang haba ng damit.
O kaya’y ang kaniyang dilaw na pantulog na may prutas sa kuwelyo,
manggas, at
laylayan. O ang kaniyang puting pansimba na may malapad na
sinturon at malalaking
bulsa. Mula noo’y naging kaibigan niya ang mga kaklase. Ngayo’y
siya ang naging
tagapagsalita at sila naman ang kaniyang tagapakinig. Lahat
sila’y natutuwa sa kaniyang
kuwento tungkol sa sandaang damit. Nawala ang kaniyang
pagkamahiyain. Naging
masayahin siya bagaman patuloy pa rin ang kaniyang pamamayat
kahit ngayo’y
nabibigyan nila siya ng kapiraso ng kanilang baong mansanas o
sandwich, isa o dalawang kendi.
Ngunit isang araw ay hindi pumasok sa klase ang mahirap na batang
babaeng may
sandaang damit. Saka ng sumunod na araw. At nang sumunod pa. At
pagkaraan ng isang linggong hindi niya pagpasok ay nabahala ang
kaniyang mga kaklase at guro.
Isang araw ay nagpasya silang dalawin ang batang matagal na
lumiban sa klase. Ang
natagpuan nilang bahay ay sira-sira at nakagiray na sa kalumaan.
Sumungaw ang isang babaeng payat, iyon ang ina ng batang mahirap.
Pinatuloy
sila at nakita nila ang maliit na kabuuan ng kabahayan na salat
na salat sa anumang
marangyang kasangkapan. At sa isang sulok ay isang lumang teheras
at doon nakaratay ang batang babaeng may sakit pala. Ngunit sa
mga dumalaw ay di agad ang maysakit ang napagtuunang-pansin kundi
ang mga papel na maayos na maayos na nakahanay at nakadikit sa
dingding na kinasasandigan ng teheras. Lumapit sila sa sulok na
yaon at nakita nilang ang mga papel na nakadikit sa dingding ay
ang drowing ng bawat isa sa kaniyang sandaang damit. Magaganda,
makukulay. Naroong lahat ang kaniyang naikuwento. Totoo’t naroon
ang sinasabi niyang rosas na damit na pandalo sa pagtitipon.
Naroon din ang drowing ng kaniyang pantulog, ang kaniyang
pansimba, ang sinasabi niyang pamasok sa paaralan na kailanma’y
hindi nasilayan ng mga kaklase dahil ayon sa kaniya’y nakatago’t
iniingatan niya sa bahay.
Sandaang damit na pawang iginuhit lamang.
 VI. GALAW NG PANGYAYARI

SIMULA – Nagsimula ang kwento sa paglalarawan ng may akda sa

batang babae. Inilarawan niya ito bilang isang batang walang
imik, madalas na nag-iisa at mahiyain. Kapag oras ng pagkain ay
halos ayaw nyang ipakitaang kanyang baon. Ipinahayag din ang
panunuksong nararansan nito sa kanyang mga kaklase dahil sa
kanyang lumang damit.
GITNA – Ang unti -unti nang nakakaunawa ang bata sa kalagayan ng
kanilang pamilya. At pinili niyang sarilinin ang kanyang
pagdaramdam at hindi na si ya nagsusumbong sa kanyang ina.
Hanggang sa isang araw ay natuto siyang lumaban.bigla nalang
natutong sumagot. Mula noon ay naging kaibigan nya ang kanyang
mga kaklase. Ngayon siya na lagi ang nagsasalita at sila ang
nakikinig.
WAKAS- pagkaraan ng isang lingong hindi pagpasok ng batang babae
nagpasya silang dalawin ito sa kanilang bahay. At natagpuan nila
ang bahay ay sira sira at nakgiray na sa kalumaan. Sa isang sulok
ay isang lumang papag at doon nakaratay ang batang babaing may
sakit pala. Ngunit sa mga dumalaw ay di agad ang maysakit ang
napagtuunan ng pansin kundi ang mga papel na maayos na nakadikit
sa dingding sa may tabi ng papag. Lumapit sila sa sulok at nakita
nilang ang mga papel na nakadikit sa dingding ay yaong mga
drowing ng bawat isa sa sandaang papel. Magaganda, makukulay. At
naroon lahat ang kanyang ikenwentong ang sandaang damit na pawang
drowing lamang

VII. PAGSUSURI
A. URI NG PANITIKAN - Ang “Sandaang damit ni Fanny
Garcia” ay isang uri ng Maikling Kwento na naglalahad ng
pangungutya, pang aasar at pang iinis o pang aapi na di
katangtanggap sa lipuanan.

B. ESTILO NG PAGLALAHAD
Ang ginamit na manunulat sa estilo ng paglalahad ay
sa paraang Linear dahil sa pagkakasunod sunod ng
pangyayaring naganap sa buhay ng batang babae.

C. SARILING REAKSYON
Sa kwentong aking nabasa, napag tanto ko mga kaklse ng
batang babae, masama ang mangutya ng iba para lang sa
ikasasaya nila. At para naman sa batang babae hindi
kailangan magsinungaling para lang matanggap ng mga
kaklase.

D. Aral/PAg-uugnay sa tunay na siwasyon ng buhay. 

hindi kailangan magsinungaling para lang matanggap ng
iba. At walang masama sa pagiging mahirap basta may
pangarap.