The Legend of the Firefly

There was a time when young

and old stars could talk to
Bathala. One day, the young stars
learned that they become part of
a black hole when they grow old.
The young stars feared losing
their light. They asked Bathala for
help.
“I have a solution. But you
have to give up a lot,” said
Bathala. “You need to leave the
heavens and live on land.” Some
of the younger stars agreed.
On a dark night, you might
chance upon these stars. They
have turned into tiny twinkling
bugs whose tails flicker as they
fly from place to place.
At Last!
 The spotted egg finally
hatched. Out came a little bird
who was afraid. The tree
where his mother built their
nest was just too tall. “I don’t
know how to fly,” he thought.
He looked around for his
mother, but she was not
there. Where could she be?
He looked down and felt his
legs shake. He started to get
dizzy and fell out of his nest.
He quickly flapped his wings.
At last– he was flying.

The Owl and the Rooster

 While the other owls slept in
the day time, Hootie slept at
night. She always yawned and
fell asleep when her friends
asked her to hoot with them.
This made her sad because
she liked hooting a lot. One
day, she met a rooster who
could not wake up in the
morning. He could not awaken
the villagers. This made the
rooster unhappy. Hootie said,
“I know how to help you. I’ll
hoot in the morning so you
can wake up to do your job!”
Chameleons

Chameleons are extraordinary

animals. They are one of the few
animals that can change their
color. This is their way of hiding
themselves. Chameleons that
live in trees are often green.
Those that live in desert lands
are usually brown.
It is also their way of keeping
warm. Turning a darker shade
helps them absorb more heat.
They also change colors to send
messages to other chameleons.
Their bright colors may attract
another chameleon or warn
enemies.
Pedrito’s Snack
The bell rang. “It’s snack time!”
Pedrito shouted and ran out of the
room. He sat on a bench under a tall
tree.
In Pedrito’s lunch bag were three soft
buns. He got the first one and took a
bite. “Mmmm,” said Pedrito. Just then,
a sparrow sat on the bench. It was
looking at him. Pedrito didn’t mind. He
went on and finished his bun.
Then Pedrito got his second bun. He
took a big bite and said “Mmmm!” The
sparrow was still looking at him. It also
moved closer. But still, Pedrito did not
mind. He went on and finished his bun.
Finally, Pedrito got his last bun. He
was about to take a bite when the
sparrow flew up to his shoulder. Pedrito
smiled, cut the bun in two and said to
himself, “I think someone also likes
bread and butter.”
Amy’s Good Deed
Amy loves walking home from
school to see the colors of the
leaves and listen to the birds sing.
But one day, she heard a soft cry.
It came from under a bush.
“Should I go near?” Amy
wondered. As it grew louder, Amy
decided she must help the poor
thing.
Amy crept closer and held her
arm out. Just when she was about
to reach out, she saw a pair of
eyes and heard a loud “Hissss!!!!”
She also felt a sharp pain. “Ouch!”
Amy cried. Her arm had four long
scratch marks. Amy was upset.
She really thought she was doing
a good deed.
The Cow and the Carabao
Long ago, a farmer had a carabao
and a cow. The carabao was bigger but
the cow worked just as hard.
One day, the farmer said, “I can get
more from my farm if my carabao works
all day and my cow works all night.”
This went on for a month 'til finally, the
carabao cried, “It is just too hot to work
all day!” “Want to go for a swim?”
asked the cow. “It will cool you off.” The
carabao happily agreed. They went off
without the farmer’s consent.
Before swimming, they hung their
skins on a tree branch. But it wasn’t
long till the farmer went looking for
them. Upon seeing the farmer, they
rushed to put on their skins. In their
rush, the carabao had worn the cow’s
skin and the cow had worn the
carabao’s skin.
From then on, cows have sagging
skin while carabaos have tight skin.
Ang Matanda
Tanghaling tapat na. Marami sa mga mag-
aaral ang nagmamadali nang umuwi. Walang
lilim na masisilungan kahit saan.
Sa gitna ng initan ay may isang matandang
babaeng may dalang malaking balutan. Palinga-
linga ang matanda. Parang may hinahanap ito.
Maraming batang mabilis na nagdadaan sa tabi
niya.
“Mga bata,” ang sabi ng matanda. Ngunit
hindi siya pinapansin ng mga bata. Paminsan-
minsan, may ilang batang napapalingon sa
kanya, ngunit patuloy pa rin ang matulin nilang
lakad.
Dumating si Nelia. Nagmamadali rin si Nelia
na makauwi. Nagugutom na kasi siya.
 Napansin niya ang matanda. Nakita niya ang
nakakaawang ayos nito.
“Bakit po, Lola?” ang tanong ni Nelia.
“Ay Ineng” ang sagot ng matanda. “Naligaw
ako. Saan ba ang papunta sa istasyon ng bus?”
“Doon lang iyon sa kabilang kanto, Lola.”
Kahit na pagod si Nelia, inihatid niya ang
matanda.
Bago sumakay sa bus ang matanda ay
hinaplos si Nelia sa ulo. “Pagpapalain ka ng
Diyos, Ineng,” ang sabi nito sa kanya.

Parol sa may Bintana

Disyembre na naman.
Tumulo ang luha sa mga mata ni Julia.
Nakita niya ang nakasabit na parol sa
sulok ng kanilang bahay. Gawa iyon ng
kanilang ama. Nilagyan niya ng ilaw ang
parol at isinabit ito sa may bintana.
Kay ganda ng parol! Tumayo si Julia at
hinawakan ang parol. Tandang- tanda niya
pa ang kasiyahan nilang mag-anak noong
nakaraang Pasko.
“Huwag kayong malulungkot,” sabi ng
kanyang ama. “Aalis ako upang mabigyan
kayo ng magandang kinabukasan.”
“Ingatan ninyo ang parol. Magsisilbi
itong gabay sa inyong mga gagawin,”
paliwanag ng ama noong bago umalis sa
kanilang bahay.
“Tama si Itay. Kahit nasa malayo siya,
ang parol na ito ang magpapaalala sa amin
sa kanya at sa kanyang mga pangaral.”
Parang napawi ang lungkot ni Julia,
napangiti siya sabay kuha sa parol.

Bakasyon ni Heber
Isinama si Heber ng kanyang Tito Mar
sa Rizal upang makapag- bakasyon.
Masayang-masaya siya dahil nakita niya sa
unang pagkakataon ang Pista ng mga
Higantes. Ang pistang ito ay naganap
kahapon, ika-23 ng Nobyembre.
Ginugunita sa pistang ito ang patron ng
mga mangingisda na si San Clemente.
Pinakatampok sa pista ang
matatangkad na tau-tauhang yari sa papel.
Dinamitan at nilagyan ng makukulay na
palamuti upang mas maging kaakit-akit sa
manonood. Ang mga higante ay
karaniwang may taas na apat hanggang
limang talampakan o sampu hanggang
labindalawang talampakan. Ang mga
deboto naman ay nakasuot ng damit-
mangingisda.
 Hiniram ni Heber ang camera ni Tito
Mar at kumuha siya ng maraming litrato.
Gusto niyang ipakita ang mga litrato sa
kanyang mga magulang. Ipakikita rin niya
ang mga ito sa kanyang mga kaibigan at
kaklase. Hinding hindi niya makalilimutan
ang araw na ito.

Biyaya ng Bulkan
Isa sa mga ipinagmamalaking bulkan sa
bansa ang Bulkang Mayon na matatagpuan sa
Albay. Tanyag ang bulkang ito dahil sa taglay
nitong halos perpektong hugis apa. Dinarayo
ito ng mga dayuhang bisita, maging ng mga
kapwa Pilipino.
Sinasabing ang Bulkang Mayon ang
pinakaaktibong bulkan sa Pilipinas dahil sa
dalas ng pagsabog nito. Pinakamatindi ang
pagsabog nito noong Pebrero 1, 1814, kung
saan ang mga bayan sa paligid nito ay
natabunan at mahigit sa 1200 katao ang
namatay. Maraming nasirang bahay sa paligid
ng bulkan, pati na rin ang malaking simbahan
ng Cagsawa. Ang natitirang alaala na lamang
ng simbahan na ito ay ang tore nito na
makikitang malapit sa bulkan.
Bagamat mapanganib ang Bulkang Mayon,
isa rin naman itong biyaya sa mga naninirahan
malapit doon. Ang mga umagos na lupa at
abo sanhi ng mga pagsabog ay nagsilbing
pataba pagkalipas ng ilang taon.
Bilang patunay, itinuturing ang Albay na isa
sa mga may mayayamang lupang sakahan sa
rehiyon ng Bicol. Sa mga lupang sakahang ito
nagbubuhat ang mga produktong abaka,
niyog, palay at gulay.
Ama ng Wikang Pambansa
Si Manuel Quezon ay isang masigla at
masipag na lider. Anumang gawaing ninanais
niya ay isinasakatuparan niya agad. Ayaw
niya na may masayang na panahon dahil
naniniwala siya na ang oras ay ginto.
Mahalaga ang bawat sandali kaya’t hindi niya
ito inaaksaya. Ayon sa kanya, ang magagawa
ngayon ay hindi na dapat ipagpabukas pa.
Naging kawal siya noong panahon ng
himagsikan. Naging gobernador din siya, at
matapos nito ay naging senador. Naging
kinatawan pa siya ng Pilipinas sa Washington,
United States of America. Si Quezon ay
mahusay sa batas dahil siya ay isang
abogado. Di nagtagal, siya ay naging
pangulo ng Senado ng Pilipinas at nahalal na
pangulo ng Komonwelt o ng Malasariling
Pamahalaan noon.
Sa pamamagitan ng pagsasakatuparan ng
Katarungang Panlipunan, binigyan niya ng
pantay na pagpapahalaga ang mahihirap at
mayayaman. Si Quezon din ang nagpasimula
sa pagkakaroon natin ng pambansang wika.
Kung hindi dahil sa kanya, walang isang wika
na magbubuklod sa lahat ng Pilipino. Dahil
dito, siya ay tinawag na “Ama ng Wikang
Pambansa.”
Puno pa rin ng Buhay
Sa kapaligiran ng bansang Pilipinas, marami
ang makikitang punong niyog. Kahit saang panig
ng bansa, may mga produktong ibinebenta na
galing sa puno ng niyog.
Ang niyog ay tinaguriang puno ng buhay. Ang
mga bahagi nito mula ugat hanggang dahon ay
napakikinabangan. Ang laman ng niyog ay
ginagawang buko salad, buko pie at minatamis.
Ginagamit din ito bilang sangkap sa paggawa ng
arina, mantikilya, sabon, krudong langis, at iba pa.
Natuklasan ni Dr. Eufemio Macalalag, Jr., isang
urologist na ang pag- inom ng sabaw ng buko araw-
araw ay nakatutulong sa kidney ng isang tao.
Nadiskubre rin niya na nakatutulong ang araw-araw
na pag-inom nito para maiwasan ang pagkabuo ng
bato sa daanan ng ihi (urinary tract). Ginagamit
din itong pamalit ng dextrose.
Natuklasan pa na mas maraming protina ang
nakukuha sa gata ng niyog kaysa sa gatas ng baka.
May 2.08 porsiyento ng protina ang gata
samantalang 1.63 porsyento lamang ang sa gatas
ng baka. Ang langis ng niyog ay nagagamit din
bilang preservative, lubricant, pamahid sa anit, at
iba pa.
 Ang bulaklak ng niyog ay ginagawang suka at
alak. Ang ubod naman ay ginagawang atsara,
sariwang lumpiya, at panghalo sa mga lutuing
karne o lamang dagat. Pati ang ugat nito ay
ginagamit pang panlunas sa iba’t ibang
karamdaman.
A Wake Up Call
By Ma. Melanie L. Padohinog

Elisa is a simple girl who loves to stay in her

room all day. She spends her time playing with
her cellphone. She only gets out of her room
when it is time to eat. Her parents would usually
scold her because of her attitude.
“Elisa, will you please go out for a while? It
seems that you are too caught up with your
cellphone. Can’t you help me in the kitchen? I’m
so busy right now,” her mother said.
“Wait for a while, Mom,” Elisa answered. “I
just need to finish this video,” she added.
“How many hours will I wait for you, Elisa? I
need you right now!”, yelled mom.
“For a while mom! I just really need to finish
this”, answered Elisa.
This angered mom. “If you will not get out of
your room in a minute, I will confiscate your
cellphone and I will not return it to you
anymore,” her mother said.
Elisa quickly went out of her room and said,
“I’m sorry, Mom. I had been unhelpful to you. I
promise I will not spend most of my time
watching You Tube and playing Mobile Legends.
I hope you will forgive me.”
“It’s all right, Elisa. I just hope next time you
will be responsible enough in using your
gadgets. Remember that there is right time for
that”, mom explained.