Αστέρι
μου ζούσα μέσα στη σιωπή, την αγαπούσα.
Τα μάτια της θολά, πως με
κρατούσαν συντροφιά από την αϋπνία.
Δεν
κατάφερα να την αποχωριστώ δυο μήνες τώρα
που
προσπαθούσα στο κελί της να κρυφτώ.
Οι
απολαύσεις στο μηδέν, ξαφνικά
σκιές
σχηματιστήκαν στα μάτια μου από κάτω.
Με το
ίδιο κοκαλάκι πιασμένα τα μαλλιά
στο
μπάνιο, στο σπίτι, στο κρεβάτι.
Η φωνή
της απαλή να μου θυμίζει το μουντιάλ
κι εγώ
κάθε τρεις και λίγο να βυθίζομαι στο όνομά της..
Τόσος
αγώνας, τόσα παράσιτα
κι
ούτε μια φωνή από μέσα μου να μη βγαίνει.
Τόση
αγωνία αν θα με αναζητήσεις σαν τη δροσιά
που
περίμεναν τα γεράνια μου απ’ τον ήλιο.
Μες
στην αφάνεια τα όνειρα δεν είχαν θέση στην καρδιά μου,
τρόμαξα
σχεδόν, ν’ αναγνωρίσω αν είμαι εγώ ή μια ψευδαίσθηση.
Αν
υπήρχε λογική και τελικά εξαντλήθηκα.
Στέκομαι
και κοιτάζω τα ρούχα μου κρεμασμένα στη ντουλάπα
αυτή η
ματιά με κάνει να θέλω, να την αδειάσω, να τα πετάξω,
τίποτα
δεν έχει νόημα από όλα αυτά
ένα
μέρος του εαυτού μου με ταρακουνά
να βγω
έξω στην Ερμού ή να βρεθώ με κόσμο στην πλατεία
ο
χρόνος μια κουρδισμένη μηχανή που κινείται βιαστικά
κι εγώ
κατάκοπη απ’ όσα νοιώθω..
Αστέρι
μου σήμερα είναι πάλι Κυριακή
πέρασαν τόσες ημέρες,
έχασα την ημερομηνία των γενεθλίων
σου
τα Σαββατοκύριακα που θα πηγαίναμε
για μπάνιο
τόσες διαδρομές που πέρασα άφωνη ήταν
σκοτεινά και παγωμένα.
Τελικά είδα με μεγάλα γράμματα μια
λέξη, έξοδος και βγήκα.
Είναι σαν να πέρασαν κι άλλα τρία
χρόνια. Άλλαξαν τα πάντα.
Τώρα, συνηθίζω στο φως, τον καθαρό
αέρα
είμαι έτοιμη να ανοίξω την πόρτα,
όλα καλά,
αρχίζω από τώρα..
tuki
