Ανακατεύω σε ένα μπολ τις 3 κούπες ζάχαρη,το νερό,το λάδι και το νισεστέ.
Τα αφήνω στην άκρη
Σε κατσαρόλα μεγάλη,ρίχνω λίγο λίγο τη ζάχαρη να γίνει καραμέλα.Δηλ.ρίχνω πρώτα λίγη και όταν λιώσει ρίχνω άλλη λίγη.
Και συνεχίζω έτσι μέχρι να λιώσει όλη και να σκουρήνει το χρώμα της.
Προσθέτω το μίγμα με το νισεστέ και ανακατεύω συνέχεια μέχρι να δέσει όλο το μίγμα και να ξεκολλάει από την κατσαρόλαΜην τρομάξετε αν το δείτε και κάνει κομμάτια καραμέλας τον δουλεύετε συνέχεια και θα λιώσει.
Προσθέτω και τα αμύγδαλα.
Το αδειάζω σε ταψάκι 28-30 εκ.το στρώνω με ένα κουτάλι,πασπαλίζω με λίγη ζάχαρη,και το βάζω στο γκριλ του φούρνου στην πιο υψηλή θερμοκρασία για 6-8 λεπτά να καραμελώσει η επιφάνεια!
Η ΜΙΝΩΑ [1]ήταν μία από τις τρεις αρχαίες πόλεις της Αμοργού βρίσκεται επάνω από το λιμάνι των Καταπόλων, στην νότια πλαγιά του βουνώδους λόφου. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης, όπως και των άλλων πόλεων της Αμοργού, αναγνώρισε το 1837 ο L. Ros, ο οποίος, όχι μόνον περιέγραψε αναλυτικά όλα τα, τότε καλύτερα, σωζόμενα οικοδομήματα, αλλά ταύτισε και μερικά από τα αναφερόμενα στις επιγραφές, όπως το θέατρο. Τα ευρήματα από τις πρώτες «ανασκαφές» της ΓαλλικήςΑρχαιολογικής Σχολής Αθηνών το 1888, κυρίως οι επιγραφές (τα περισσότερα σήμερα στο Μουσείο Σύρου) προσέθεσαν νέες πληροφορίες για την ιστορία της πόλεως από τους ελληνιστικούς χρόνους (από τον 3ο αιώνα π.Χ.) έως την Ρωμαϊκή περίοδο (τον 3ο αιώνα μ.Χ.).
Οι συστηματικές όμως, επιφανειακές και ανασκαφικές έρευνες άρχισαν το 1981 από την Λ. Μαραγκού (καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), υπό την αιγίδα της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας. Τα κτηριακά λείψανα και τα πάμπολλα κινητά ευρήματα άλλαξαν ριζικά την εικόνα που συνάγεται από τις πληροφορίες των επιγραφών. Έτσι, από το 1985 διαπιστώθηκε ότι η αρχαιότερη κατοίκηση στην Μινώα ανάγεται στην Ύστερη Νεολιθικήπερίοδο, την 4η π.Χ. χιλιετία. Τα κινητά ευρήματα, χειροποίητη κεραμική, πήλινα ειδώλια και αιχμές βελών οψιδιανούαπό την κορυφή του λόφου (υψόμετρο 255 μ. από την θάλασσα) και από τα σπήλαια στην βόρεια κλιτύ, αποτελούν αψευδείς μαρτυρίες για την παλαιότερη εγκατάσταση στην 4η π.Χ. χιλιετία.
Για την συνέχιση της ζωής και στην νότια πλαγιά του λόφου κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, την 3η π.Χ. χιλιετία, μαρτυρούν τα θραύσματα μαρμάρινων κυκλαδικών ειδωλίων, πήλινων αγγείων και οψιδιανών, που βρέθηκαν διάσπαρτα κάτω από τα ερείπια των μεταγενεστέρων κτισμάτων των ιστορικών χρόνων. Στην 2η π.Χ. χιλιετία, κατά την Μέση και Ύστερη Εποχή του Χαλκού, φαίνεται, πως, για άγνωστους ακόμα λόγους, δεν συνεχίστηκε η ζωή στον βουνώδη λόφο, αλλά μετατοπίστηκε στην περιοχή του λιμένος, κοντά στην βόρεια ακτή, στο Ξυλοκερατίδι, όπου έχουν εντοπιστεί σημαντικά λείψανα του μυκηναϊκού πολιτισμού.
Η ακρόπολις της Μινώας και θέα προς τα Κατάπολα
Στους πρώιμους ιστορικούς χρόνους ανάγεται ο πρώτος οικιστικός πυρήνας της πόλεως της Μινώας. Τα πρόσφατα αρχαιολογικά δεδομένα κατέδειξαν ότι εντοπίζεται στα χαμηλότερα άνδηρα της νότιας πλαγιάς του λόφου, στην ίδια θέση που είχαν εγκατασταθεί, σύμφωνα με την γραπτή παράδοση, γύρω στον 11ο π.Χ. αιώνα, οι Ίωνεςάποικοι. Έκτοτε, συνεχής κατοίκηση στην ίδια θέση, φαίνεται, ότι δεν επέτρεψε την διάσωση εκτεταμένων οικοδομικών λειψάνων των λεγόμενων ΠρωτοΓεωμετρικών χρόνων (11ος – 10ος π.Χ. αιώνας), ενώ πολυάριθμα είναι τα κινητά ευρήματα, κυρίως κεραμική. Στην περίοδο αυτήν χρονολογείται ο τοίχος του περίβολου με την θυσία θεμελίων, που περικλείει τον πρώτο λατρευτικό χώρο, εκεί, όπου, στους ελληνστικούς χρόνους, τον 3ο π.Χ. αιώνα, κτίστηκε ο μαρμάρινος ναός.
Σε μικρή απόσταση από τον λατρευτικό χώρο βρέθηκαν πάμπολλα, ποικίλων ειδών αντικείμενα και αποκαλύφθηκαν σημαντικά κτηριακά λείψανα χρονολογούμενα στην πρώιμη και μέση Γεωμετρική περίοδο, στον 9ο και 8ο π.Χ. αιώνα. Ξεχωριστή θέση μεταξύ των κτηριακών καταλοίπων έχει ο ταφικός περίβολος.
Στο τέλος της Γεωμετρικής περιόδου, περίπου στον ύστερο 8ο π.Χ. αιώνα, ο οικισμός, για άγνωστους ακόμα λόγους, τειχίζεται, στα σημεία όπου δεν είναι φυσικά οχυρωμένος, όπως στην ανατολική κλιτύ και στα κατώτερα άνδηρα, στην «Κάτω πόλη». Το τείχος με τους πύργους-προμαχώνες προσδίδει στον οικισμό την μορφή οχυρωμένης πόλης. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερα σωζόμενους τειχισμένους οικισμούς των προκλασσικών χρόνων στον γεωγραφικό χώρο των Κυκλάδων.
Στην φυσική Ακρόπολη, στην μοναδική προσπελάσιμη ανατολική πλαγιά, το τείχος σώζεται σε μήκος 40 μ. και ύψος 3,20 μ., με την πυλίδακαι τον ορθογώνιο πύργο στην ΒΑ. απόληξη. Λίγα μέτρα από την πυλίδα, στην κορυφή του βουνώδους λόφου, βρίσκεται το Ιερό. Ισχυρός αναλημματικός καμπυλόγραμμοςτοίχος περικλείει το λατρευτικό κτηριακό συγκρότημα, που αποτελείται από ένα ορθογώνιο τραπεζιόσχημο «οίκο» με κτιστό θρανίο για τα αναθήματα, έναν «πρόδομο» με λίθινη τράπεζα προσφορών στα ανατολικά, και δύο πλευρικά διαμερίσματα στην βόρεια πλευρά.
Όπως διαπιστώνεται από τα κινητά ευρήματα, η ζωή του ιερού διαρκεί τουλάχιστον χίλια χρόνια, από τον ύστερο 8ο π.Χ. αιώνα έως και τον 3ο – 4ο μ.Χ. αιώνα. Η ταύτιση της λατρευόμενης θεότητας έως τους αρχαϊκούς χρόνους, τον 6ο π.Χ. αιώνα, είναι προβληματική. Το είδος των ευρημάτων και θραύσμα ενεπίγραφου αγγείου του 4ου π.Χ. αιώνα με το όνομα του Διονύσου, καθώς και ο χαρακτήρας των λατρευτικών πράξεων, στηρίζουν την ταύτιση της λατρευόμενης θεότητας με τον Διόνυσο έως και τους όψιμους ελληνιστικούς χρόνους. Τότε, σύμφωνα με την μαρτυρία των ευρημάτων, κυρίως λύχνων, ο Διόνυσος εξομοιώνεται με τον αιγυπτιακής προέλευσης Σάραπι, ο οποίος λατρεύεται έως και τον πρώιμο 4ο μ.Χ. αιώνα.
Από την Αρχαϊκή περίοδο (650 – 480 π.Χ.) και τους Κλασσικούς χρόνους (480 – 330 π.Χ.), μολονότι τα πολυάριθμα κινητά ευρήματα και οι επιγραφές αποτελούν αψευδείς μαρτυρίες για την συνέχιση της ζωής στην πόλη της Μινώας, ελάχιστα οικοδομικά λείψανα έχουν έως τώρα αποκαλυφθεί. Ευάριθμα όμως είναι τα έως το 1991 αποκαλυφθέντα στην Κάτω Πόλη κτηριακά κατάλοιπα, κυρίως δημόσια οικοδομήματα των Ελληνιστικών χρόνων (330 – 31 π.Χ.) και της Ρωμαιοκρατίας (31 π.Χ. – πρώιμος 4ος μ.Χ. αιώνας). Στους πρώιμους Ελληνιστικούς χρόνους, στον όψιμο 4ο π.Χ. αιώνα, χρονολογείται η διαμόρφωση της μνημειακής μαρμάρινης πύλης, με τις λιθόκτιστες παραστάδες, το μονόλιθο κατώφλι και τον λίθινο διπλό αγωγό.
Η πύλη βρίσκεται στην βόρεια απόληξη του οχυρωματικού πύργου, και σε επαφή με τον τοίχο του ταφικού περιβόλου. Εσωτερικά της πύλης, Β από το κατώφλι βρίσκεται η λαξευμένη στον φυσικό βράχο κλίμαξ (παραπάνω φωτογραφία), που οδηγεί στα ανώτερα άνδηρα της πόλεως, στον λατρευτικό χώρο και στο ΒΔ εργαστηριακό συγκρότημα.
Στον λατρευτικό χώρο δεσπόζει ο μαρμάρινος ναός με το λατρευτικό άγαλμα στον σηκό. Η ακέφαλη ενδεδυμένη ανδρική μορφή πιθανώς εικονίζει τον Απόλλωνα. Βορειοδυτικά από τον ναό, σε υψηλότερο άνδηρο βρίσκεται το εργαστήριο κεραμικής με τον κλίβανο και το φρέαρ, λαξευμένα στον φυσικό βράχο.
Στην πρώιμη Ελληνιστική περίοδο, στο τέλος του 4ου π.Χ. αιώνα, χρονολογείται και το Γυμνάσιο, γνωστό από τις επιγραφές. Μολονότι δεν έχει ολοκληρωθεί η ανασκαφή, το οικοδόμημα του Γυμνασίου, με τον άριστης διατήρησης οικίσκο του αποχωρητηρίου, έχει μνημειακό χαρακτήρα.
Από τα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, όταν η Αμοργός συγκαταλέγεται στις «φυγάδες νήσους», στους τόπους εξορίας Ρωμαίων πολιτικών, η ζωή σταδιακά μετατοπίζεται στον λιμένα και, μετά από την επικράτηση του χριστιανισμού, τον 4ο μ.Χ. αιώνα, η πόλις της Μινώας εγκαταλείπεται οριστικά.
Συνταγή για πανεύκολο νηστίσιμο κέικ πορτοκαλιού με απλά υλικά για τη περίοδο της Σαρακοστής αλλά και για κάθε περίοδο νηστείας. Για το πρωινό μικρών και μεγάλων ή για μαμαδίστικο γλυκάκι μέσα στη μέρα
Υλικά
Φυσικό χυμό πορτοκάλι 530 ml
Αλεύρι για όλες τις χρήσεις 550 γραμμάρια
Μπέικιν πάουντερ 2 κουταλάκια του γλυκού
Σοδα 1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική
Ξύσμα πορτοκαλιού από 1 πορτοκάλι
Ζαχαρη 300 γραμμάρια
Ηλιέλαιο 170 ml
Ξύδι 2 κουταλιές της σούπας
Αλατι 1 πρέζα
Για το πασπάλισμα
Ζάχαρη άχνη κατά βούληση
Το κέικ είναι η πιο εύκολη επιλογή για γλυκό. Περιλαμβάνει τις περισσότερες φορές υλικά που όλοι έχουμε στο σπίτι μας, ενώ μπορούμε σε κάθε περίπτωση να πειραματιστούμε με υλικά και γεύσεις. Σήμερα σας έχουμε ένα απλό, παραδοσιακό, φουσκωτό κέικ πορτοκαλιού για τη νηστεία.
Εκτέλεση
Αρχικά βάζουμε σε ένα μπολ το αλεύρι για όλες τις χρήσεις, το αλάτι και το μπέικιν πάουντερ. Σε ένα άλλο μπολ προσθέτουμε τον χυμό πορτοκαλιού και διαλύουμε μέσα την μαγειρική σόδα, μέχρι να αφρίσει. Προσθέτουμε και την ζάχαρη.
Ρίχνουμε το ξύδι και το ηλιέλαιο και στο τέλος σιγά σιγά το αλεύρι για όλες τις χρήσεις και το ξύσμα πορτοκαλιού και ανακατεύουμε με μία μαρίζ. Βάζουμε λαδόκολλα σε ένα ταψί 26 εκατοστών και μεταφέρουμε εκεί το μείγμα.
Ψήνουμε στους 180 βαθμούς Κελσίου, σε προθερμασμένο φούρνο, στις αντιστάσεις, στη μεσαία σχάρα, για 50 λεπτά. Αφού ψηθεί, το βγάζουμε, το αφήνουμε να κρυώσει και το πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.
Tips για το πιο εύκολο νηστίσιμο κέικ πορτοκαλιού
Αντί για λαδόκολλα μπορούμε να αλευρώσουμε και να λαδώσουμε καλά το ταψί μας. Γίνεται και σε φόρμα.
Μελετητές έφεραν στο φως τα ευρήματα της πρώτης γνωστής αγροτικής κοινωνίας, στη βορειοδυτική Αφρική, η οποία ανάγεται στην τελευταία φάση της Νεολιθικής Περιόδου, περί το 3400-2900 π.Χ.
Πρόκειται για την πιο πρώιμη και την μεγαλύτερη αγροτική κοινωνία που έχει ανακαλυφθεί στην Αφρική, πέρα από την περιοχή του Νείλου και έχει ομοιότητες με σύγχρονες τοποθεσίες στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι ανασκαφές και η ανακάλυψη έγιναν στο Μαρόκο.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Antiquity, και αποκαλύπτει τη σημασία του Μαγκρέμπ (βορειοδυτική Αφρική) στην ανάδυση των σύνθετων κοινωνιών στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Η σημασία της τοποθεσίας στην αρχαιότητα
Έχοντας ακτές στην Μεσόγειο, σύνορα στην έρημο της Σαχάρας και τη μικρότερη θαλάσσια διάβαση ανάμεσα σε Αφρική και Ευρώπη, το Μαγκρέμπ είναι ήταν η τέλεια τοποθεσία για να αποτελέσει το κέντρο μεγάλων πολιτιστικών εξελίξεων. Όπως όλα δείχνουν, αυτό ξεκίνησε από πολύ παλιά.
Η σημασία της τοποθεσίας στη διάρκεια της Παλαιολιθικής, της Εποχής του Σιδήρου και των Ισλαμικών περιόδων, είναι γνωστή από τεκμήρια που έχουν ήδη συγκεντρωθεί από πολλά σημεία της. Υπάρχει όμως ένα κενό στη γνώση της αρχαιολογίας του Μαγκρέμπ, ανάμεσα στο 4.000 και το 1.000 π.Χ., μια περίοδο δυναμικών αλλαγών σχεδόν σ’ ολόκληρη την Μεσόγειο.
Με την πρόθεση να κλείσει αυτό το χάσμα, ο Youssef Bokbot (INSAP), η Cyprian Broodbank (Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ) και ο Giulio Lucarini (CNR-ISPC και ISMEO) έχουν πραγματοποιήσει διεεπιστημονικές αρχαιολογικές εργασίες στο Oued Beht, στο Μαρόκο, με αποκαλυπτικά αποτελέσματα.
Ο καθηγητής Broodbank εξηγεί: «Για περισσότερο από 30 χρόνια, ήμουν σίγουρος ότι από την αρχαιολογία της Μεσογείου, της ύστερης προϊστορικής βορείου Αφρικής, έλειπε κάτι σημαντικό». «Τώρα τουλάχιστον, γνωρίζουμε ότι αυτό ισχύει και μπορούμε να δούμε τη δυναμική συνεισφορά της Αφρικής στην ανάδυση και τις αλληλεπιδράσεις των πρώιμων κοινωνιών της Μεσογείου».
Τα ευρήματα αποκαλύπτουν ότι η τοποθεσία ήταν το μεγαλύτερο γεωργικό συγκρότημα αυτής της περιόδου στην Αφρική εκτός της περιοχής του Νείλου. Όλα τα στοιχεία δείχνουν την παρουσία ενός αγροτικού οικισμού μεγάλης κλίμακας – παρόμοιου μεγέθους με την Τροία της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού, γράφουν οι ερευνητές.
Σε δήλωση τύπου, οι ίδιοι αναφέρουν: «Για περισσότερο από έναν αιώνα, το τελευταίο μεγάλο κενό της μεταγενέστερης μεσογειακής προϊστορίας είναι ο ρόλος που διαδραματίζουν οι κοινωνίες των Μεσογειακών ακτών της Αφρικής, δυτικά της Αιγύπτου.
Λίθινα εργαλεία από το Oued Beht: a & b) Kάτω λίθοι λείανσης- c) Άνω μύλος που επαναχρησιμοποιήθηκε ως αμόνι. (Πηγή: Lorena Lombardi & Moad Radi/Antiquity Publications Ltd)
Οι ανακαλύψεις μας αποδεικνύουν ότι αυτό το χάσμα οφείλεται όχι στην έλλειψη σημαντικής προϊστορικής δραστηριότητας, αλλά στη σχετική έλλειψη έρευνας και δημοσίευσης. Η υδάτινη δίοδος Oued Beht επιβεβαιώνει τον κεντρικό ρόλο του Μαγκρέμπ στην εμφάνιση τόσο των μεσογειακών όσο και των ευρύτερων αφρικανικών κοινωνιών».
Άνευ προηγουμένου ανακαλύψεις
Η ομάδα ανακάλυψε κατάλοιπα από εξημερωμένα φυτά και ζώα, κεραμικά και λίθινα σκεύη, όλα χρονολογούμενα στην ύστερη Νεολιθική περίοδο. Οι ανασκαφές τους αποκάλυψαν επίσης εκτενή στοιχεία για βαθείς λάκκους αποθήκευσης.
Σύγχρονες τοποθεσίες με παρόμοιες τάφρους, έχουν βρεθεί στην άλλη πλευρά των Στενών του Γιβραλτάρ στην Ιβηρική Χερσόνησο, όπου τα ευρήματα από ελεφαντόδοντο και αυγά στρουθοκαμήλου έχουν αποδείξει τη σύνδεση με την Αφρική. Αυτό υποδηλώνει ότι το Μαγκρέμπ συνέβαλε στην ευρύτερη ανάπτυξη της δυτικής Μεσογείου κατά την τέταρτη χιλιετία π.Χ..
Ανατροπή της αντίληψης για την περιοχή
Τα ευρήματα αποδεικνύουν ότι η Oued Beht και το βορειδυτικό Μαγκρέμπ ήταν καθοριστικής σημασίας περιοχές της ευρύτερης Μεσογείου. Οι ανακαλύψεις αυτές αλλάζουν την αντίληψή μας σχετικά με την ύστερη προϊστορία της Μεσογείου και της Αφρικής, σημειώνουν οι συγγραφείς της μελέτης.
Όπως δηλώνουν οι συγγραφείς του άρθρου: «Είναι σημαντικό να εντάξουμε την υδάτινη οδό Oued Beht μέσα σε ένα ευρύτερο εξελισσόμενο και συνεκτικό πλαίσιο που αγκαλιάζει τους λαούς και απ’ τις δύο πλευρές της Μεσογειακής – Ατλαντικής πύλης κατά τη διάρκεια της τέταρτης και της τρίτης χιλιετίας π.Χ. — και, την πιθανότητα της κίνησης και προς τις δύο κατευθύνσεις, ώστε να δούμε ότι πρόκειται για μια αμιγώς αφρικανικής καταγωγής κοινότητα που συνέβαλε ουσιαστικά στη διαμόρφωση αυτού του κοινωνικού κόσμου».
Αυτή η έρευνα επιτάσσει μια εκ νέου αξιολόγηση του ρόλου του Μαγκρέμπ στη διάρκεια αυτής της μεταβατικής περιόδου, υποδεικνύοντας ότι η Βόρεια Αφρική όχι μόνο δεν ήταν στο περιθώριο, αλλά αντίθετα, συνέβαλε σημαντικά στις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις και εξελίξεις σ’ ολόκληρη την Μεσόγειο.
Για τη ζύμη: 2 + 3/4 (345γρ) κούπες αλεύρι γοχ 1/4 κουπας (50γρ) ζάχαρη 1 κγ αλάτι 1 φακελάκι μαγιά ξηρή 3/4 κούπας (180ml) γάλα 1/4 κούπας ή 4 κσ (60γρ) βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου 1 μεγάλο αυγό
Για τη γέμιση: 1/4 κούπας ή 4κσ (60γρ) βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου 1/4 κούπας (50γρ) ζάχαρη μαλακή σκούρα καφέ ή κρυσταλλική καστανή 1 κσ κανέλα
Για το βανιλια icing: 1 κουπα (120γρ) άχνη ζάχαρη 2 κσ γάλα 1 κγ βανιλια εκχύλισμα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ : Στο κάδο του μίξερ βαζετε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το αλάτι και τη μαγιά και ανακατεύετε. Ζεσταίνετε το γάλα με το βούτυρο μεχρι να λιώσει και το προσθέτετεστο κάδο του μίξερ. Προσοχή να μην είναι καυτό και κάψετε τη μαγιά. Αν ειναι πολυ ζεστό περίμενε λίγο να κρυώσει ελάχιστα. Προσθετετε και το αυγό και με το γαντζο ζυμώνετε. Ίσως χρειαστεί λιγο αλευρακι ακόμη, 2 με 3 κσ. Τη ζυμη την θέλουμε να είναι μαλακή.
Μολις ξεκολλάει από τα τοιχώματα ειναι ετοιμη. Την βγαζετε σε αλευρωμενη ελαφρά επιφανεια και την ζυμώνετε για 3 λεπτά. Σχηματιζετε μια μπαλα την καλύπτετε με μια πετσετα και την αφηνετε να ξεκουραστεί. Στο μεταξύ ετοιμάζετε τη γεμιση. Σε ενα μπωλ ανακατευετε τη ζάχαρη με την κανέλα.
Με ενα πλαστη ανοίγετε τη ζυμη σε ορθογώνιο 30×38εκ. Αλειφετε σε όλη την επιφάνεια το βουτυρο και πασπαλίζετε με τη κανελοζαχαρη, πιέστε ελαφρά να κολλήσει στο βούτυρο. Κοβετε με τη ροδα πίτσας ή κοφτερό μαχαίρι σε 6 λωρίδες.
Βουτυρωνετε μια ταρτιερα ή ταψάκι 23εκ με βούτυρο.
Την πρώτη λωρίδα την τυλίγετε ρολακι και τοποθετειτε στο κέντρο της ταρτιερας. Μετά κάθε μια λωρίδα την τυλίγετε σαν σαλιγκάρι ξεκινώντας παντα απο το τελειωμα της προηγούμενης (εχω βιντεακι στο πρώτο σχόλιο και φωτογραφίες). Αν σας έχει πέσει γεμιση μαζευτε καιωπασπασπαλιστε απο πανω στο τέλος. Καλυπτετε με μεμβρανη η πετσέτα και αφηνετε σε ζεστό περιβάλλον να φουσκώσει για 1 – 2 ώρες, εξαρτάται από το ποσο ζεστος ειναι ο χώρος. Το δικό μου στην 1 ωρα ήταν έτοιμο.
Όταν είναι έτοιμο, δηλαδή έχει διπλασιαστεί σε όγκο ψήνετε σε προθερμασμενο φούρνο για 30 με 35 λεπτά αναλογα τον φουρνο. Αν δείτε ότι παίρνει έντονο χρώμα στις άκρες καλυψτε με λίγο αλουμινοχαρτο και χαρτί ψησίματος. Όσο ψήνεται ετοιμάζετε το γλασο βανίλιας. Σε ενα μπωλ βαλετε τα υλικα και ανακατεύετε καλά. Αν σας βγει πηχτο και το θέλετε πιο αραιό προσθέστε ελάχιστο γάλα. Το βγάζετε απο το φούρνο και το αφηνετε σε σχάρα για 10 λεπτά.
Περιχύνετε μετά με το γλασο και απολαμβάνετε. Ειναι πολυ αφράτο και παρα πολυ νόστιμο!! Απο τις πιο ωραίες συνταγές για ρολα κανελας
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές στο σπήλαιο Ulukoy, ανέδειξαν τα πρώιμα σημάδια ανθρώπινης ζωής (Φωτογραφία: ΑΑ).
Μέσα σε μια σπηλιά, σε περιοχή γνωστή για την αρχαιολογική της σημασία, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τεχνουργήματα ηλικίας 450.000. Αυτά που διαπίστωσαν μπορεί να αλλάξουν την κατανόησή μας για την πρώιμη ζωή των ανθρώπων της περιοχής.
Οι έρευνες γίνονται στην κοιλάδα Γκορς, στο Κιζιλέπε, της πόλης Μαρντίν, στην Τουρκία. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα τεχνουργήματα στο σπήλαιο Ulukoy. Η ανασκαφή, με επικεφαλής ερευνητές από το πανεπιστήμιο Artuklu της πόλης Mardin (MAU), έφεραν στο φως στοιχεία που μπορούν να αλλάξουν τα όσα ξέραμε για το πώς ζούσαν οι πρώτοι – πρώτοι άνθρωποι που κατοίκησαν στην περιοχή.
Αποκαλύπτοντας τα κατάβαθα της ιστορίας
Η σπηλιά, έχει 23 μέτρα μήκος και 16 μέτρα βάθος. Ήταν το κυρίαρχο σημείο ενδιαφέροντος των αρχαιολογικών ανασκαφών που απέβλεπαν στην ανακάλυψη των πιο πρώιμων σημείων ζωής. Σύμφωνα με τον επιστημονικό σύμβουλο της ανασκαφής, τον αναπληρωτή καθηγητή Ergul Kodas, οι επιφανειακές έρευνες έδειξαν ότι η σπηλιά περιείχε υπολείμματα της Παλαιολιθικής Εποχής, πάνω από 20.000 χρόνια πίσω, στο παρελθόν.
Η κοιλάδα Γκορς, στην Μαρντίν, έχει αναδείξει ιστορικά ευρήματα από την Ύστερη Ρωμαϊκή, την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο, την περίοδο των Σελτζούκων Τούρκων και τις Οθωμανικές περιόδους, ενώ ήταν το επίκεντρο πολλών αρχαιολογικών μελετών.
Η κοιλάδα Γκορς, στην Μαρντίν, ήταν ανέκαθεν επίκεντρο αρχαιολογικών μελετών (Φωτογραφία: ΑΑ)
Μετά από την επιφανειακή μελέτη που διεξήχθη με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Kodas, το 2002, ξεκίνησε μια σωστική ανασκαφή, υπό την αιγίδα του μουσείου Μαρντίν. Η ανασκαφική ομάδα, την οποία απαρτίζουν αρχαιολόγοι, ανθρωπολόγοι, εθελοντές φοιτητές, προχώρησε, στην πρώτη περίοδο των ανασκαφών, σε σημαντικές ανακαλύψεις που περιείχαν τεχνουργήματα ηλικίας 200.000 ετών.
Φέτος, η ομάδα έσκαψε ακόμη πιο βαθιά, αποκαλύπτοντας τεχνουργήματα από την Παλαιολιθική Εποχή, τα οποία υπολογίζεται ότι έχουν ηλικία 450.000 ετών. Ο Kodas εξήγησε ότι «Οι αρχικές έρευνες, μας οδήγησαν στην πεποίθηση ότι το σημείο χρονολογείται πριν από το 20.000 π.Χ».
Βαθύτερες ανασκαφές, έφεραν στο φως νέα στρώματα που επεξέτειναν σημαντικά το χρονικό αυτό όριο, αποκαλύπτοντας ότι το σημείο κατοικείτο και μέχρι πριν από 450.000 έως 500.000 χρόνια.
Τα νέα στρώματα και τα τεχνουργήματα που ανακαλύφθηκαν, σηματοδοτούν το τέλος της Αχελαίας Περιόδου.
Ματιά στην πρώιμη ανθρώπινη ζωή
Τα τεχνουργήματα που έχουν βρεθεί στο σπήλαιο Ulukoy, είναι κυρίως λίθινα και οστέινα, γεγονός που ρίχνει φως στη διατροφή και τον τρόπο ζωής των πρώτων κατοίκων της περιοχής. Ο Kodas τόνισε τη σημασία των ευρημάτων, παρατηρώντας ότι, παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες γύρω από τον πληθυσμό των ζώων και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της περιόδου.
Μεταξύ των ανακαλύψεων, βρέθηκαν λίθινα εργαλεία του πολιτιστικού συγκροτήματος Acheulo-Yabrudian και ένα σύμπλεγμα αρχαιολογικών πολιτισμών στο Λεβάντε, στο τέλος της Κάτω Παλαιολιθικής Εποχής, τα οποία συνήθως βρίσκονται στην περιοχή του Λεβάντε και της Συρίας και τα οποία ανάγονται σε πάνω από 200.000 χρόνια πίσω.
Τα ευρήματα αυτά, μαζί με εκείνα της Αχελαίας Περιόδου, μαρτυρούν μια ευρύτερη πολιτιστική σύνδεση ανάμεσα στην νοτιοανατολική Ανατολία και τις διαδρομές που οδηγούν στην Αφρική.
Βιομηχανία Χουμάλ, η 1η στην Ανατολία
Μία από τις πιο καθοριστικές ανακαλύψεις, ήταν τα ευρήματα της βιομηχανίας Χουμάλ, μία παράδοση που, μέχρι πρότινος, αναφέρεται μόνο στη Συρία. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τεχνουργήματα του συγκεκριμένου είδους στην Ανατολία.
Ο Kodas εξήγησε: «Τα ευρήματα του σπηλαίου Ulukoy, μας έχουν προσφέρει εργαλεία που σχετίζονται με τη βιομηχανία Χουμάλ, ειδικά τα επιμήκη, σε σχήμα λεπίδας εργαλεία, φτιαγμένα από πυριτόλιθο ή οψιδιανό. Η ανακάλυψη επαληθεύει τις πολιτιστικές συνδέσεις ανάμεσα στην περιοχή αυτή και το πέρασμα στο Λεβάντε».
Η εξερεύνηση στο σπήλαιο Ulukoy
Το σπήλαιο Ulukoy είναι ξεχωριστό, ως το πρώτο σημείο της Βόρειας Μεσοποταμίας που υπόκειται αποκλειστικά σε Παλαιολιθική ανασκαφή. Ενώ η περιοχή έχει υποβληθεί σε πολλές Νεολιθικές μελέτες, η πρόσφατη, σηματοδοτεί ένα ξεχωριστό ορόσημο για την Παλαιολιθική μελέτη.
Η ανασκαφική ομάδα ανακάλυψε στην πρώτη περίοδο των ανασκαφών, τεχνουργήματα ηλικίας 200.000 ετών. (Φωτογραφία: ΑΑ).
Σύμφωνα με τον Kodas: «Έχουν πραγματοποιηθεί επιφανειακές μελέτες σ’ ολόκληρη την νοτιοανατολική Ανατολία, όμως το Ulukoyείναι η πρώτη ανασκαφή σε σπήλαιο αποκλειστικά αφιερωμένη στηνΠαλαιολιθική Εποχή».
«Τα υλικά που ήρθαν στο φως από την ανασκαφή αυτή, μας οδηγούν στην καλύτερη κατανόηση και άλλων, κοντινών οικισμών, κάνοντας τη συγκεκριμένη ανακάλυψη, πολύτιμη. Αν και έχουν πραγματοποιηθεί εκτεταμένες μελέτες στη Νεολιθική εποχή, στη Νοτιοανατολική Ανατολία, αυτή είναι πρώτη, ουσιαστική ανασκαφή της Παλαιολιθικής Εποχής».
Τα ευρήματα από τις αδιάλειπτες ανασκαφές είναι ανεκτίμητης αξίας, ενώ ο Kodas τονίζει τη σημασία της μελλοντικής έρευνας στην περαιτέρω εξερεύνηση και την κατανόηση του οικισμού και της περιοχής. «Τα δεδομένα που έχουμε συλλέξει μέχρι στιγμής, είναι εξαιρετικής σημασίας, ενώ οι ανασκαφές που σχεδιάζουμε για τα επόμενα χρόνια, θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το αρχαίο αυτό σημείο», εξηγεί.
Ο Kodas εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στο τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, το Κυβερνείο της πόλης Mardin, το περιφερειακό κυβερνείο του Kiziltepe και το μουσείο της Μαρντίν, για την υποστήριξή τους, η οποία οδήγησε στις ανακαλύψεις.
Οι αρχαιολόγοι που εργάζονται στον αρχαιολογικό χώρο της Μίτλα, στο πλαίσιο του προγράμματος Lyobaa, επαλήθευσαν την ύπαρξη ενός δικτύου από υπόγειους θαλάμους και τούνελ, στον «τόπο των νεκρών» των Ζαποτέκων.
Οι Ζαποτέκοι ήταν ιθαγενής προκολομβιανός πολιτισμός που άνθησε στην Κοιλάδα της Οαχάκα, στη Νότια Κεντρική Αμερική.
Κατά την προκολομβιανή περίοδο αποτέλεσαν έναν από τους κύριους πολιτισμούς της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής. Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν την ύπαρξη του πολιτισμού τους πριν τουλάχιστον 2500 χρόνια.
Ο πολιτισμός των Ζαποτέκων
Ο αρχαιολογικός χώρος της Μίτλα, συνδέεται με τον πολιτισμό των Ζαποτέκων, στην κοιλάδα Οαχάκα στη σημερινή πολιτεία Οαχάκα στο νότιο Μεξικό.
Το έργο Lyobaa, διεξάγεται από μια διεπιστημονική ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής από το Εθνικό Ινστιτούτο Ιστορίας και Ανθρωπολογίας του Μεξικό (INAH), το Αυτόνομο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Μεξικό (UNAM), και την Ένωση Αρχαιολογικής Έρευνας και Εξερεύνησης (ARX).
Η ομάδα αξιοποίησε προηγμένες γεωφυσικές μεθόδους, όπως το Ραντάρ Διείσδυσης Εδάφους (GPR), Τομογραφία Ηλεκτρικής Αντίστασης (ERT), και Σεισμική Τομογραφία Θορύβου, αποκαλύπτοντας την ύπαρξη ενός μεγάλου κενού κάτω από το κύριο ιερό στην εκκλησία του Απόστολου Παύλου στη Μίτλα, καθώς και ένα δίκτυο από σήραγγες που εκτείνονταν σε αρκετές κατευθύνσεις.
Πηγή: arxproject.org
«Η πύλη στον Κάτω Κόσμο»
Σύμφωνα με δελτίο τύπου για το έργο της Lyobaa: «Η νέα ανακάλυψη εναρμονίζεται με αρχαίες αναφορές, συμπεριλαμβανομένων του ιστορικού του Δομινικανικού Τάγματος, Φρανσίσκο Μπούργκοα, ο οποίος περιγράφει έναν λαβύρινθο από θαλάμους και σήραγγες κάτω από τον χώρο, ο οποίος θεωρούταν, από τους αρχαίους Ζαποτέκους, η πύλη για τον Κάτω Κόσμο, ή αλλιώς η Lyobaa».
Επιπλέον, η ομάδα ταυτοποίησε και άλλες υπόγειες γεωφυσικές ανωμαλίες στα τμήματα Calvario και Arroyo, καθώς και στο νότιο τμήμα των επιφανειακών δομών, οι οποίες μπορεί να αντιστοιχούν σε περισσότερους ανεξερεύνητους θαλάμους ή τύμβους.
Πηγή: arxproject.org
«Η τεχνολογία του Ραντάρ Διείσδυσης Εδάφους, αποκάλυψε πιθανά ευρήματα μίας πρώιμης σκάλας του μνημείου, κάτω από το ισόγειο του Παλατιού στο τμήμα με τους κίονες», γεγονός που βοήθησε τους ερευνητές να υπολογίσουν τη χρονολογία του χώρου, εξήγησαν οι εκπρόσωποι του έργου για τη Lyobaa.
Το έργο αποσκοπεί να επαληθεύσει τα στοιχεία με περισσότερες ανιχνεύσεις και αρχαιολογικές ανασκαφές που θα προσδιορίσουν την ακριβή φύση των γεωφυσικών ανωμαλιών που έχουν αναγνωριστεί.
Ο αρχαιολογικός χώρος της Μίτλα, συνδέεται με τον πολιτισμό των Ζαποτέκων, στην κοιλάδα Οαχάκα στη σημερινή πολιτεία Οαχάκα στο νότιο Μεξικό. Φωτογραφία: ARX Project
