281119

Τα τελευταία βράδια νιώθω την ανάγκη να μείνω μόνη μου σπίτι. Να περπατήσω ή να πάω ένα σινεμά μόνη μου. Στην Αγγλία το έκανα αναγκαστικά αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου το απολάμβανα μαζί με λίγη περηφάνια. Περήφανη μετανάστρια coping alone στην κορπορειτ ξεγυγμνωμένη απο ανέσεις ζωή μου στο Λονδίνο. Κάπου, κάποιος, σε μια άλλη διάσταση ίσως θα χειροκροτούσε αλλα εγώ τυφλωμένη απο τα υποτιθέμενα προνόμια μου δεν έβλεπα τη σκατίλα και τη μιζέρια που έσερνα απο πίσω.

Μου άρεσε η μοναξιά. Τουλάχιστον εκεί ένιωθα οτι είχα όσο χωρο και χρόνο να εκφραστώ όπως θέλω χωρίς να με κρίνει κάποιος. At my pace. Κάπως έτσι μπορώ και ανασαίνω.

Μερικές φορές στις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς δεν αντέχω και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Υπάρχει κάτι τόσο βαρύ που μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως προκύπτει. Έτσι ένιωσα προχτές πάλι αλλά η αίσθηση έφερε μαζί και τόσο ξεκάθαρες εικόνες.

Πως γυρνώντας σε ένα σπίτι άδειο στο παρόν, γεμάτο αγαθά, σταθερότητα και αγάπη μπορεί να με πάει πίσω στο παρελθόν σε ένα σπίτι πνιγμένο στην μιζέρια, στη σιωπή μα γεμάτο καταπιεστικές φιγούρες; Προσπαθώ να καταλάβω τις συνδέσεις λες και παω να λύσω κανέναν γρίφο που θα μου ανοίξει την πόρτα σε μια ευτυχισμένη ζωή χωρίς ocd. Κάποιες στιγμές γίνεται καταπιεστικά και αυτό. Αλλες φορές το αφήνω να μου έρχεται χωρίς πολύ επεξεργασία. Όλα είναι αποδεκτά σε κάθε φάση πλέον.

Θυμάμαι τη γιαγιά μου πόσο καταπιεσμένη χωρίς προσωπικότητα υπήρχε δίπλα μου σαν αίσθηση και ζεστασιά τα βράδια που βλέπαμε σειρές μαζί με τον παππού μου. Δε μπορούσα να καταλάβω αν ήταν ένα ήρεμο έδαφος εκείνες τις στιγμές και στην πραγματικότητα διασκεδάζανε μέσα στη σιωπή. Μάλλον έτσι περνούσαν καλά μεταξύ τους. Απο την άλλη ενώ ένιωθα ζεστασιά ένιωθα και μια αιωρούμενη μιζέρια να κάθεται πάνω στο σβέρκο μου και να μου αποτρέπει να υπάρχω σαν παιδί με ανάγκες. Αόρατη μεστη σιωπή. Οτιδήποτε αλλο είχε επιπτώσεις απο τον Νόνο. Καθωσπρεπισμός και μισογυνία. Είτε απο αυτόν είτε απο αυτήν.

Η μισογυνία με πόνεσε οχι τόσο πολύ οταν ερχόταν απο τη γιαγιά μου παρόλο που ερχόταν στην χειρότερη μορφή της. Πιο πολύ απο την μητέρα μου. Την μητέρα που δεν αγαπήθηκε απο την ιδια την μητέρα της. Προσπάθησε όσο μπορούσε στην αρχή και το αισθάνομαι ακόμα όπως αισθάνομαι και όταν δεν μπορούσε άλλο λίγο πριν πεθάνει. Έβλεπα τη λύπη μεσα στα μάτια της.

Ήθελα τόσα να πώ, να μου δωθεί λίγος χώρος να υπάρχω ανάμεσα τους, να έχω μια υπόσταση σαν παιδί, σαν ενήλικας και εμαθά να τα εκδηλώνω σε ξένους κύκλους.

Ευτυχώς, τους ευχαριστώ.

Απώλειες pt. 2

Στα 30ανω μου πλεον, κοιτάω πίσω σε αυτό το μπλογκ που άνοιξα πριν απο δεκα+ χρόνια και σκέφτομαι πόσο βοηθητικό υπήρξε σε στιγμές που δεν ήξερα να εκφραστώ.

Νομίζω είναι η ηλικιά που λίγο μπουχτιζεις απο αυτά που σου συμβαίνουν και δεν μπορείς να εξηγήσεις. Αν είσαι τυχερός, κανεις ένα pause να δείς τι είναι όλα αυτά που σέρνεις χρόνια τώρα μαζί.

Γυρω στα 19 μου που γέμιζα αυτό την μπλογκοσφαιρα με ποστ υπερκαφριλας για τον θάνατο της μητέρας μου, έψαχνα να βρώ empathy ή τουλάχιστον να νίωσω κάτι μέσω ενός άλλου ανθρωπου που θα διαβαζε μπας και συνελθω απο αυτον τον περίεργο συναισθηματικό ληθαργο που βρισκόμουν. Μπας και κάποιος μου επιβεβαίωνε την σκληρότητα όλων αυτων των στιγμών που βίωσα στα 12-13 μου.

Δεν υπάρχει σκληρότερο πράγμα να βλέπεις ενα γονιό να λιώνει σε ένα κρεβάτι, να χάνει τη δυναμη του μέρα με τη μέρα, τη λογική του, να ρουφιέται και να καταλήγει μια κρύα μάζα σε ενα νεκροτομείο, υπερβαμμένη, στολισμένη για ένα χριστιανικό τσίρκο. Πάγος, σα το νεκρό κρέας στην αγορά. Σα την πιο τραυματική αίσθηση έβερ.

Μπορώ να λέω και άλλες καφριλες που όσο και αν με συγκινούν καταβάθος τις βρίσκω πλέον απίστευτα ανθρωπινες με τα μάτια ενός ενήλικα. Αλλά αυτό το παιδί, το δικό μου τουλάχιστον, ήθελε πολύ δουλειά και αναγνώριση τα τελευταία τρια χρόνια για να ισορροπήσει ένα τσικ.

Μακάρι να ήταν μόνο τα φανερά τραύματα μέσα σε όλο αυτό αλλά I guess η θεραπεία σε μαθαίνει κάποια στιγμή να έχεις αντοχές να αποδεχθείς και όλα τα άλλα βάρη.

Φυσικά και η ζωή συμβαίνει και σε βοηθάει να φτάνεις σε συνειδητοποιήσεις πιο γρήγορα και απο τις προσπάθειες του θεραπευτή σου.

Για χρόνια έβλεπα την κηδεία της μητέρας μου στα όνειρα μου. Σε πολλά απο αυτά τα όνειρα ήταν εκει διπλά σαν θεατής ή για κάποιο περιεργο λόγο σηκωνόταν και ερχοταν ξανα σπίτι ζωντανή. Δε τρόμαζα ποτε αλλά μου φαίνονταν τόσο περίεργο να επιστρέφει μετα απο τοσα χρονια, δεν ηξερα καν πως να υπάρχω απεναντι της. Το πιο σουρεαλιστικό βέβαια ήταν πριν τρία χρόνια όταν επέστρεψα Ελλάδα. Κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου στο Λονδίνο και ήταν τόσο γλυκό. Θα έφευγα πρώτη με το αεροπλάνο. Ο πατέρας μου ήταν και αυτός εκεί με τα αδέρφια μου και μαζεύαν το σπιτι για να γυρίσουμε όλοι μαζι. Παρόλο που δεν είχα την ίδια αισθηση για αυτή, ήταν κατί απίστευτα ανακουφιστικό.

Σταμάτησα να βλέπω φέρετρα και εκκλησίες όταν πήγα στη κηδεία της γιαγιάς μου. Δεν είχα ξανακλάψει ποτέ έτσι. Ήμουν τυχερή επιτέλους, να βιώνω ένα φυσιολογικό αποχαιρετισμό μιας γεμάτης ζωής μιας άλλης μαμάς.

Limbo

Κατά τα θρησκευτικά λεγόμενα η Λίμπο είναι μια απροσδιόριστη μετα θάνατον κατάσταση στην οποία οι αβάπτιστες ψυχές παραμένουν εως ότου κριθεί να ακολουθήοσυν προς τον κάτω κόσμο για να τσουρουφληθούν, βασανιστούν επ'αορίστου για τα όποια ανεπίτρεπτα και ασυχγώρητα αμαρτήματα τους αναλογίζονται. Η Λίμπο σαν έννοια εμπεριέχει γκριζίλα και καταχνιά. Η Λίμπο σαν είκονα κατεμέ θα μπορούσε να είναι ενας τεράστιος μαύρος χνουδωτομαλλιαρός γιγαντάς-τέρας που ειναι αλυσωδεμένος σ'εναν μικρό ξύλινο πάσαλο και κάνει κύκλους βαθειά μέσα σε μια υγρή και σκοτεινή σπηλιά, ξεχασμένη απο το χρόνο και απο άλλες οντότητες. Η τιμωρία χωρίς τιμωρία. Ένας κύκλος δίχως τέλος.

Σαν καλό νεαρό μέλος της ελληνικής καθολικής κοινότητας εμαθα να εκτελώ σωστά τα τελετουργικά προς την θεία άφεση και να μην αμφισβητώ αυτούς που γνωρίζουν διότι αυτοί θέλαν το καλο μου. Υπάρχω και η υπαρξή μου πρέπει να είναι όσο πιο κοντά στο αγνό και αθώο λευκό περιστέρι που έστεκε ως αγιο πνεύμα στο θόλο της εκκλησίας πανω απο την αγια τράπεζα. Η εξομολόγιση λοιπόν ήταν ένα καλό ξέπλυμα απο όποιες ηθικές ακαθαρσίες βάραιναν την ψυχή σου. Πολλές φορές έψαχνα λόγους να παρουσιάσω ή ατοπήματα που υπέπεσα για να ζητήσω συγχώρεση μα δεν μπορούσα να τα εντοπύσω εύκολα.. Παραταύτα οι ενοχές ήταν πάντα εκεί. Μα κάτι πρέπει να έκανα δε γίνεται..φυσικά...αντιμίλησες....πάρε πέντε πάτερ ημών.

Εξομολόγηση όσο πιο συχνα γινόταν. Στις μεγάλες γιορτές ή ανα φασεις κατα τα θρησκευτικά στο σχολείο.

Η έννοια της εξάγνισης και της συγχώρεσης είναι βασικοί μηχανισμοί χειραγώγισης της θρησκευτικής μάζας. Μια κοινότητα γεμάτη τόση αγάπη που ακόμα και οι θέσεις εντός της εκκλησίας δειχνανε την ποιότητα και το βάρος των αμαρτιών σου. Στην είσοδο κάθονταν πάντα οι οχι και τόσο αποδεκτοί ενώ οι πιο πιστοί και σωστοί όσο γίνεται πιο κοντά στο ιερό. Για έναν λόγο μου έκαναν παντα εντύπωση οι κύριοι που κάθονταν σε αυτές τις θέσεις δίπλα απο την πόρτα. Σαν κάτι να περιμένανε. Μερικές φορές, οταν δεν υπηρετουσα στο ιερό, καθόμουν και γω με τον πάτερα μου εκει. Κάπως έτσι σε ενα τέτοιο σκηνικό κοντα στα εξομολογητήρια συνέδεσα την εννοια του καθαρτήριου. Οι ψυχές που περιμένουν να έρθουν κοντά στη λύτρωση, να εξαγνιστούν για να μπορέσουν να μεταβούν στον Παράδεισο.

Είναι συγκλονιστικό πως κάποιες εννοιες διαγράφονται βαθειά στο ασυνείδητο όσο και αν τις αποθούμε απο μέσα μας. Μια βαθειά δυσλειτουργική κοινωνία ξεγυμνωμένη απο τις αγνές τις ποιότητες και παντελώς απομακρυσμένη απο την έννοια της κοντινότητας, της αποδοχής και τα συναισθήματα της αγάπης και της χαράς. Αντιδράμε μηχανικά με θυμό, στεναχώρια και ενοχή γιατί σε μια κρίσιμη στιγμη της ζωής μας αυτά εδραίωσαμε μαζί με τους σημαντικούς μας δημιουργούς. Επαναλαμβάνουμε λάθη με την ευχή πως την επόμηνη φορά θα είμαστε πιο σωστοί και αγνοί. Κύκλοι ή καταστροφικά δραματικά τρίγωνα (κάτα Karpman ευαγγέλλιον). Μέχρι που ίσως κανεις ένα στόπ και παρατηρείς τον μαύρο σου τον εαυτό να αντιδράει σαν σε μια λούπα. Καημένε Μουφάσα, τι σου έμελε να πάθεις, ξανά και ξανά. Πόσο κρίμα και πόση φθορά για φαντάσματα του παρελθόντος ή και μή. Πόσο παραπλανητικό το βουητό εντός σου.

Ίσως μια μέρα αυτό το βουητό περάσει επιτέλους στο απαρατήρητο και μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά μέσα μας πέρα απο τις όποιες παρεμβολές. 

Ϊσως μια μέρα δώσουμε στους εαυτούς μας αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη μέσα στην τόσο διαστρεβλωμένη μας Λίμπο.

Vesponi

Είχα πάντοτε ένα απροσδιόριστο ίσως μελαγχολικό/φοβικό συναίσθημα για τη θάλασσα που δε μπορώ να εξηγήσω φούλι.

Θυμάμαι τον πατέρα μου που απο όταν ήμουν μικρή ποτέ δεν έχανε το χαμόγελο του ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται συγκλονιστικό πως με τόσες σκοτούρες είναι τόσο κούλ. Με εντυπωσιάζει πως κάποιοι άνθρωποι αποβάλλουν αυτοκαταστροφικές σκέψεις ή ίσως απλά τα θάβουν πολύ βαθειά μέσα τους για να μην επηρεάζονται. Εξεπτιονέλ.

Σε στιγμές λοιπόν, που καιγόταν το σύμπαν άφηνε τα πάντα στη μέση, με έβαζε πάνω στη βέσπα του και πέρναμε τους δρόμους. Πολλές φορές καταλήγαμε στην ιχθυόσκαλα, κυρίως απογευματινές ώρες που η αγορά ήταν κλειστή. Καθόμασταν απο την πλευρά που κοιτούσε προς τον Πατραϊκό και χαζεύαμε τα κύματα και άλλους που ψαρεύανε στα βραχάκια. Μου φαινόταν τρομερό πως ηρεμούσε ενώ απο πίσω υπήρχε το χάος. Νομίζω ποτέ μου δε το έκανα ρέτζιστερ μέσα μου αυτό το φίλινγκ. Πάντα υπήρχε μια μόνιμη ανησυχία, να δραπετεύσω, να φύγω μακρυά απο αυτή την πολή και απο όλα. Πολλές φορές τον κατηγορούσα για το τόσο ανθυγειηνό περιβάλλον που μας άφησε να μεγαλώσουμε όμως εκείνες τις στιγμές δίπλα στη θάλασσα μπορούσα να νίωσω όλη του τη θλίψη.

Δε ξέρω τι σημαίνει να είσαι δυνατός τελικά, αυτός που υπομένει για να κατακτήσει κάτι καλύτερο ή αυτός που παραδέχεται πόσο ευάλωτος είναι και πορεύεται με αυτά που έχει;

Επίσης, δε ξέρω γιατί τα λέω αυτά αλλά συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια ποτέ μου δε του είχα αφιερώσει κάτι. Πάντως η βέσπα τσουλάει μια χαρά ακόμα και σήμερα.

070216

Εσωτερικά ψαχουλέματα και υπεραναλύσεις. Το μότο των ημερών μου.
Μερικές φορές αφήνομαι στο άγνωστο και αναμένω.
Μερικές φορές βγάζω τις παρωπίδες που φοράω ως επι τω πλείστω και αγναντεύω το άπειρω. Μερικές φορές θυμάμαι να κάνω φόκους γυρω μου. Στο τόσο κοντινό μου περιβάλλον που διαρκώς και ηλιθιδώς αγνοώ. Λανθασμένες, εγωϊστικές και σπασμωδικές κίνησεις, όλο το σκόρπιο χάος μου ψάχνει ένα τρόπο να πάρει μια μορφή έκφρασης.

--
Διάβαζα πρόσφατα ένα βιβλίο που βρέθηκε τυχαία στην τσάντα μου «the poetics of space» του Gaston Bachelard. Αναλύει αυτός ο κύριος το πως εκλαμβάνουμε τους χώρους γύρω μας και πιο συγκεκριμένα την ιερότητα του προσωπικού μας χώρου άκα σπιτιού. Πόσο σημαντικό είναι αυτό το καταφύγιο που έχει καταγραφεί βαθειά στο μυαλο και τις αναμνήσεις μας αφού αποτελεί τα κύρια σκηνικά προσωπικών στιγμών, στέγαστρο και προστασία μας απο φοβίες, άγχοι και ποικίλες εχθρότητες του έξω κόσμου. Λέει λοιπόν σε ένα σημείο και το κρατάω:

Through dreams, the various dwelling-places in our lives co-penetrate and retain the treasures of former days. And after we are in the new house, when memories of other places we have lived in come back to us, we travel to the land of Motionless Childhood, motionless the way all immemorial things are. We comfort ourselves by reliving memories of protection. Something closed must retain our memories, while leaving them their original value as images. Memories of outside world will never have the same tonality as those of home and, by recalling these memories, we add to our store of dreams; we are never real historians, but always near poets, and our emotion is perhaps nothing but an expression of a poetry that was lost.

Πόσο μπορώ να συμφωνήσω με αυτή την όμορφη διατύπωση. Το πατρικό μου, διαρκώς εμπεριέχεται σε όλες αυτές τις αναμνήσεις θαλπωρής και ξεγνοιασιάς, να ανακαλώ σχεδόν καθημερινά και να αναρωτιέμαι που χάνονται όλες αυτές οι στιγμές και οι αισθήσεις. Ενώ χάνονται όλες οι άλλες οι αισθήσεις, ακόμα και οι ανθρωποι, ξετρυπώνω εικόνες που μου λείπουν, ή καλυτερα στιγμές που μου λείπουν για να κάνω ένα εσωτερικό μπούστ απ και να συνεχίσω την ανιαρή καθημερινότητα μου.

Αν υπάρχει μια στιγμή που θα ηθελα να διατυπώσω σε ένα χαρτί ή σε ένα μουσικό κόμματι είναι αυτά τα χειμωνιατικα μεσημεριανά που γυρνούσα απο το σχολείο, κοντά τρείς με τέσσερις, εκεί που το φώς αφηνει μια μελένια χροιά πάνω στα ύφασματα που με τόση ευλάβια μάζευε και έραβε η μητέρα μου, τα λουλουδένια παπλώματα στις ροζ και μάυρες αποχρώσεις, τα πορσελάνινα μπιμπελό και τις κεντιτές κουρτίνες που πέρναγε απειρες ώρες με τη γιαγιά να σχεδιάζει (η λεγώμενη προίκα), όλα αυτά, μια εικόνα καταφύγιο και εσωτερικής γαλήνης.

Εδώ συνειδητοποιώ ότι δε ξέρω τι νόημα έχει αυτό το πόστ.. αλλά μάλλον σαν τους χωρους και αυτα τα γραπτά λειτουρούγουν σαν memory stores.        

161015

Ίσως ένα απο τα πιο δύσκολα πραγματα στη ζωή του ανθρώπου είναι να αποδεχτεί ότι μεγαλώνει.

Ωρίμανση μάλλον σημαίνει να αποδέχεσαι οτι δεν υπάρχει επιστροφή πίσω στα ξέγνοιαστα παιδικά σου καταφύγια.

Εκεί που οι μόνες σου ανυσηχίες ήταν αν θα ξυπνήσεις νωρίς το Σάββατο το πρωί να μην χάσεις τα κινούμενα σχέδια.

Ωρίμανση είναι να αποδέχεσαι τον κάθε θάνατο στη ζωή σου και να προχωράς.

Το που μάλλον άγνωστο και αβέβαιο.

Stranger

13814

- This is probably the only song I like, I didn't really pay attention to the rest of the album

- No way, it's my favourite one as well..

I want to
You knew that I would want to
It makes me feel bad
But I've been waiting for a long time
I want to
Yes I've wanted to
Long before you
I want to
And I've been waiting for a long time

I want to
I always wanted to belong to
The freak scene
Or anyone who had set their mind to
Never follow suit again
Because they have to
I want to

I always wanted to belong to

*btw όλο το Clinging to a scheme γαμάει.

Tropicini

170614 by Bernie on Mixcloud

Oxon

Εψές το βράδυ είχα ένα πολύ κουλό όνειρο. Η course leader μου λέει ήθελε να μάθει το blogspot μου. Μετά πήρε ένα λάστιχο και άρχισε να μας βρέχει και μια κοπέλα προσπαθούσε να μου δείξει το εσώρουχο της και άλλα πολλά που δεν έχουν απολύτως καμία λογική. Είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες κουλαμάρες αλλά όταν συνδιάζονται με ένα blurry feeling που παραμένει ακόμα και όταν έχω ξυπνήσει, προβληματίζομαι δεόντος. Κάποιος κάτι θέλει να μου πεί. Μια εποχή τελειώνει και γώ στα 26 κοντά 27 πλέον αρνούμαι να παρατήσω την ανέμελη φοιτητική ζωή (wait what?). Διόρθωση, να ξαναπαρατήσω ήθελα να πώ. Με μερικές διαφορές πλέον. Είμαι σε μια ξένη χώρα έχοντας (ευελπιστώ σύντομα) ένα νέο χαρτί στα χέρια μου. Παρόλα αυτά νιώθω ότι περιφέρομαι (ακόμα) σε ένα silent hill χωρίς διέξοδο. Φοβάμαι αυτά που με περιμένουν. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να είναι τόσο για τον πέο όπως ήταν στην Αθήνα. Εργασιάκα πάντα γιατί γενικά..το σπίτι μου λείπει πολύ. Και το φαγητό. Και η φύση στην Ελλάδα. Και κάποιοι φίλοι. Και οι γάτες που σπανίζουν εδώ. Αλλά όσο και αν μου λείπει η Αθήνα, δεν ντρέπομαι να πώ ότι πέρασα έναν απο τους πιο γαμάτους χρόνους ever and I'm so greedy I even want more.

Άν ένα πράγμα θα ήθελα να κρατήσω απο την Αγγλία είναι οι ποδηλατοβόλτες και η ξάπλες στα γρασίδια με The smiths στα αυτιά. Χιπστερ νοτ. Γαμάει.