Κρατάς ένα θεό εσύ
μες στ’ όνομά σου κρύο και τον σκορπίζεις
πάλι και πάλι σα βιος δικό σου
καημένε
Τον βγάνεις απ’ τα Ευαγγέλια
τη γενειάδα του δίνεις σ’ ένα κινούμενο σκουλήκι
να γίνεται
κλωστή ανάπηρη η κάθε άκρη της
και το άσπρο του φελόνι
το σηκώνεις μέσα σου και το προστάζεις
με δύο σκοτάδια
να σου παραδοθεί, θέλεις να γίνεις θεατρίνος
Μια πτώση
κοντοστέκει φρενάροντας
στις φλέβες
Σηκώνει ιδρώτες από ψυχές που δεν άντεξαν
να τυλίγεις το θεό
πιο μοναξιά από μοναξιά
Κάτω απ’ το δέρμα σου μεγάλη σπάζει η πτώση
Σε ματαιώνει ο θεός
Που σ’ ένα βήμα γλίστρησες
από το σάλιο του Εγώ
copyright Κατερίνα Κατσίρη
Art by Raffaello Sorbi
