Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες

Στη Χαλκιδική αυτόν τον καιρό μαίνεται μια μάχη. Μια μικρή κοινωνία εναντίον ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος, Γαλάτες εναντίον Ρωμαίων. Στη μάχη αυτή βρίσκονται αντιμέτωπες δυο πολύ διαφορετικές λογικές. Αυτή που υποστηρίζει ότι η φύση είναι η μεγαλύτερη περιουσία των ανθρώπων και πρέπει να τη διαφυλάξουμε πάση θυσία και η «λογική» του κέρδους με κάθε τίμημα.
Απ’ τη μία πλευρά οι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής και απ’ την άλλη η El Dorado Gold, μια εταιρία καναδικών συμφερόντων. Η El Dorado αγόρασε μια έκταση στις Σκουριές Χαλκιδικής προκειμένου να εξορύξει χρυσό. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πουλήθηκε η έκταση και για τα κέρδη που (δεν) θα αποκομίσει το Ελληνικό δημόσιο από τη συμφωνία, θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, αλλά δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι πως η επένδυση, μαζί με τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσει, θα δημιουργήσει και μόλυνση του περιβάλλοντος στην περιοχή, κάτι που οι κάτοικοι δεν θέλουν να επιτρέψουν.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ένα ζήτημα που αφορά στους κατοικούς μιας πόλης της Β. Ελλάδος βρίσκεται σε ένα περιοδικό για την Κρήτη. Ο λόγος είναι ότι οι Σκουριες είναι πολύ πιο κοντά στην Κρήτη απο όσο νομίζουμε. Και συγκέκριμένα πιο κοντά στη Νότια Κρήτη.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα μάθαμε για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στα νότια της Κρήτης. Ακούσαμε πως είναι τόσο μεγάλα που θα μπορούσαν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Και ενώ οι περισσότεροι δέχτηκαν την είδηση με ενθουσιασμό, κάποιοι υπενθύμιζαν ότι καμιά επένδυση δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Εξόρυξη πετρελαίου στο Λιβυκό πέλαγος, ακόμα και αν γινόταν με τις καλύτερες συνθήκες, θα άλλαζε για πάντα την εικόνα της νότιας ακτής της Κρήτης. Ιδίως αν αναλογιστούμε πως την ίδια στιγμή συζητείται και η κατασκευή λιμένα στο Τυμπάκι.
Σχοινάρια, Πρέβελη, Αγ. Παυλος, Ελαφονήσι, Παλιόχωρα, Κεδρόδασος, Λέντας, Γαύδος.
Είναι κάτι παραπάνω από φυσικά τοπία. Είναι κομμάτι της ζωής των κατοίκων της Κρήτης. Όχι μόνο γι’ αυτούς αλλά και για εκατομμύρια επισκέπτες. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής, για πόσα χρήματα θα δεχόμασταν να χαθούν ή έστω, να χάσουν κάτι από την σημερινή τους εικόνα αυτά τα μέρη; Για πόσα χρήματα θα στερούσαμε από τις μελλοντικές γενιές όσα ζήσαμε εμείς  σ’ εκείνα τα μέρη, τις μέρες και τις νύχτες μας εκεί;
Γι’ αυτό σου λέω, οι Σκουριές είναι δίπλα μας. Και αν πέσουν, η σειρά μας δεν θ’ αργήσει.

«Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται». Παλιά ινδιάνικη προφητεία

Στις Σκουριές, αδέλφια, στις Σκουριές

Στις Σκουριές αυτές τις μέρες εμφανίστηκε το Μέλλον. Έκοψε βόλτες μέσα στο χωριό, πόζαρε ανέμελα μπροστά στις κάμερες, χτύπησε επίμονα τις πόρτες των κατοίκων. Όσοι είχαν τα μάτια ανοιχτά το είδαν.

Αυτό που είδαν είναι πως η μάχη στις Σκουριές δεν είναι υπόθεση των κατοίκων της Χαλκιδικής. Δεν είναι μια μάχη ανάμεσα στην ανάπτυξη και το περιβάλλον. Ούτε ανάμεσα στις "δυνάμεις του χθες" και του "αύριο". Στη Χαλκιδική μάχονται η λογική με το παράλογο.

Όταν το 2008 έσκασε η χρηματοπιστωτική φούσκα, κάποιοι αφελείς πίστεψαν ότι οι ιθύνοντες πήραν το μάθημα τους. Δεν μπορεί, μετά από μια τέτοια μαλακία θα έβαζαν πια μυαλό και ο ορθολογισμός θα συνέχιζε εκεί που σταμάτησε ο παραλογισμός, σκέφτηκαν. Αυτό που δεν έλαβαν υπ' όψιν τους ήταν πως οι ιθύνοντες δεν γινόταν να πάρουν το μάθημα τους. Διότι οι ιθύνοντες, οι εξουσιαστές μας, δεν είναι άνθρωποι που λειτουργούν λογικά. Οι εξουσιαστές μας είναι άνθρωποι βαριά άρρωστοι. Είναι εθισμένοι. Και η ουσία τους δεν είναι ούτε η κόκα, ούτε η ηρωίνη. Η ουσία τους είναι ο χρυσός.

Δεν προκαλεί έκπληξη η αντίδραση των εξουσιαστών μας στις Σκουριές. Οι επιθέσεις στους κατοίκους, τα δακρυγόνα στα σχολεία, τα M-16 της Αντιτρομοκρατικής. Στις Σκουριές δεν διακυβεύεται αφηρημένο χρήμα, ψεύτικα νούμερα στην οθόνη, υποκατάστατα. Στις Σκουριές βρέθηκε "καθαρή" η ουσία της ουσίας. Και ως γνωστόν, τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσα στον εθισμένο και τη δόση του. Ούτε ο νόμος, ούτε το δίκιο και το άδικο. Ούτε καν τα παιδιά.

Διάβασα ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα φιλοξενούνται στο εξής οι τοξικομανείς. Έχω πολύ κακή άποψη για τους εξουσιαστές μας αλλά αυτή η είδηση πραγματικά με σόκαρε. Η απόφαση αυτή δείχνει ποιοι είναι πραγματικά οι εξουσιαστές μας. Μπορεί σε όλους τους ανθρώπους να φέρονται απαίσια, αλλά στα πρεζάκια όφειλαν να δείξουν κάποια κατανόηση. Εάν οι εξουσιαστές μας είχαν την παραμικρή ενσυναίσθηση, τα πρεζάκια θα έπρεπε να αποτελούν την ιερή κάστα στην κοινωνία μας.

Αλληλεγγύη στον αγώνα της Χαλκιδικής