Η ποδηλάτισσα

Φαντάζομαι την ποδηλάτισσα να κεντάει ένα σύννεφο και να λέει:

μια δυο πέφτουν οι σταγονίτσες στο νερό
και μου θυμίζουν το κουδουνάκι
που είχα χάσει από καιρό
κι όπως κατρακυλάει το νερό
θυμάμαι τις ρόδες που τόσο αγαπώ
κι όπως σταματάει το νερό
σκέφτομαι τα φρένα
που έμειναν ενθύμιο λειψό

ήρθα σ΄ αυτού του σύννεφου την άκρη
κι έπαψα πια να κάνω πετάλι
μα πια ο ασημένιος μου ο δρόμος
είναι σαν αυτό το μυτερό βελόνι
μέσα στην καρδιά
όπως είχα και παλιά
το δικό μου το τιμόνι


Βασιλική Ν.

21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Τους "μικρούς γαλαξίες" του Νικηφόρου Βρεττάκου διαλέξαμε να διαβάσουμε και να συζητήσουμε για την ημέρα της ποίησης... Τους μικρούς γαλαξίες που κατοικούν τη γη μας... Τους μικρούς γαλαξίες της τάξης μας...

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας

αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.

Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν

σαν πέτρες που βλέπονται.

Όμως, εσύ,

δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες

μες από μένα, κάτω απ’ τα τόξα μου,

όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,

κάτω απ’ τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας

μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.

Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη

λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι

κάτω απ’ τη θέα τους -

Ήσουν νερό,

κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.

Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες

οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα

δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,

στο στήθος, στο μέτωπο.

Τ’ άστρα το βλέπουνε, ότι:

δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον

κατοικούμε τη γη

Αγγελής ο ζωηρός

Θα σας πω για ένα παιδί

που το λένε Αγγελή

κι η μαμά του το μαλώνει

γιατί δεν στέκεται στιγμή.

Μα κάθε μέρα που η μαμά

πρέπει να πάει στη δουλειά

η γιαγιά του τον φροντίζει,

που πολύ τον καμαρώνει

γιατί μοιάζει στον μπαμπά.

Κι όταν έρχεται η ώρα

η μανούλα να γυρίσει,

η γιαγιά τον φιλάει

τάζοντας του κι άλλα δώρα.

Μα όλο αυτό το πηγαινέλα

της μαμάς της φέρνει τρελά.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα

κάτι την αναστατώνει
και τα φρύδια της σηκώνει.

''Είναι, λέει από τη λύπη

γιατί ο μπαμπάς σου όλο λείπει''.

Ταξιδεύει διαρκώς,

γιατί είναι ναυτικός.

Μα σαν έρθει ο μπαμπάς,

μέρες έρχονται χαράς!

Ο Αγγελής μας ξεφαντώνει

και κανείς δεν του θυμώνει!

Μαρία

Ανρύ Ματίς, Η μουσική

Δυο γυναίκες ψηλές

τραγουδούν με γλυκές φωνές.

(Αποστόλης και Μιχάλης)

Μια γυναίκα ξάπλωσε

και παίζει την κιθάρα

ενώ η άλλη κάθεται

μες στις νότες ταξιδεύει

(Χριστίνα)

Η ξεχασμένη γυναίκα παίζει

με την κιθάρα

και η άλλη την ακούει

με μεγάλη της λαχτάρα

(Ειρήνη)

Δύο γυναίκες ψηλές παίζουν

τραγούδια με μελωδικές φωνές

μέσα σε ένα σπίτι με ωραίες ζωγραφιές

(Νίκος Κ. Μάρκος Β. Γιώργος Απ.)

Ο τυφλός γέρος κιθαριστής του Πάμπλο Πικάσο

Εις της νύχτας το σκοτάδι

ο γεράκος ο τυφλός

την κιθάρα του βαστάει

κι απομένει μοναχός

Βάγγος

Παίζοντας μελαγχολικά

την κιθάρα στα τυφλά

ο γέρος ο φτωχός

νέας τέχνης δημιουργός

Μαρία

Ο τυφλός κιθαριστής

μες στη νύχτα, στο σκοτάδι

παίζει ανέμελος κιθάρα

λυπημένος, μοναχός

Βίβιαν

Μελαγχολία, θλίψη, λύπη

στάζει του κιθαριστή η καρδιά

σκοτάδι τον έχει περικυκλώσει

και φως δεν βλέπει πια

Βασιλική

Πάμπλο Πικάσο: Τρεις μουσικοί

Τρεις μουσικοί
με νότες και πάθος
ψάχνουν να βρουν
της μουσικής το βάθος
(Τόλης)

τρεις μουσικοί

σκορπίζουν νότες

με πάθος και ζωή

(Γιώργος Μπ.)

τρεις φίλοι καρδιακοί

παίζουν με πάθος μουσική

με νότες και με χρώματα

της καρδιάς τ΄αρώματα

(Ειρήνη)

τρεις μουσικοί

με δύναμη και πάθος

βαστώντας τα όργανά τους

αλλάζουν χρώμα στη ζωή

(Βάγγος)

Τρεις φίλοι καλοί

παίζουν με πάθος μουσική

κι από μέσα τους σκορπίζουν νότες

στη στιγμή

(Μάρκος)

Χρώματα σχήματα γεμάτοι
τρεις περίεργοι μουσικοί
νότες πολλές κρατώντας
προσπαθώντας να παίξουν
μελωδία μαγική
(Μαρία)

Ανθρώπινα σχήματα

και χρώματα

παίζουν μουσική

με πάθος και ενέργεια

αγκαλιά όλα μαζί

(Χριστίνα)

Ο Πικάσο παθιασμένος

ζωγραφίζει σχήματα και νότες

για της χαράς τη νιότη

(Νίκος)

τρεις μουσικοί παραμορφωμένοι 

από σχήματα περικυκλωμένοι

παίζουν μουσική κρατώντας

το πάθος κάθε μίας νότας

(Βίβιαν)