Pet Shop Boys – Electric

Οι Pet Shop Boys αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα της ηλεκτρονικής σκηνής που εδώ και τρεις δεκαετίες βγάζουν τραγούδια με άκρως χορευτική διάθεση. Αναμφισβήτητα ανήκουν στους πρωτεργάτες της εναλλακτικής dance, house και new wave μουσικής με αμέτρητες επιτυχίες στο πάνθεόν τους, συναυλίες στις οποίες γίνεται πραγματικά πανικός από το κοινό και δίσκους που σκαρφαλώνουν με χαρακτηριστική άνεση στις πολύ υψηλές θέσεις των charts πολλών χωρών. Φέτος δυο είναι τα καλά νέα. Το πρώτο είναι πως οι Άγγλοι επιστρέφουν με καινούριο άλμπουμ πριν καλά καλά συμπληρωθεί ένας χρόνος από την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου τους, “Elysium”. Το δεύτερο καλό νέο είναι πως οι Pet Shop Boys έρχονται στην χώρα μας μετά από αρκετά χρόνια για μια και μοναδική συναυλία στα πλαίσια του Ejekt Festival.

Οι Neil Tennant και Chris Lowe έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές με τις δυνατές pop μελωδίες τους και δείχνουν να το διασκεδάζουν ακόμα αφού τα τραγούδια που συνθέτουν μέχρι και σήμερα μπορούν να θεωρηθούν πρωτοποριακά. Ο καινούριος δίσκος του βρετανικού δίδυμου είναι ο 12ος, φέρει τον τίτλο “Electric”, περιλαμβάνει εννιά κομμάτια, ένα μινιμαλιστικό εξώφυλλο ενώ σε αυτά τα τραγούδια το ένα είναι διασκευή. Το άλμπουμ ανοίγει έτσι όπως αρμόζει να ανοίξει ένα πόνημα των Pet Shop Boys, δηλαδή με τέρμα τα γκάζια και ηλεκτρονικοί ήχοι να σε στροβυλίζουν. Το “Axis” με την πολλή χορευτική διάθεσή του πραγματοποιεί το ξεκίνημα του δίσκου ενώ μπαίνεις αμέσως στο κλίμα του συγκροτήματος. Η συνέχεια είναι ίδια με το “Bolshy” να ανεβάζει ακόμα περισσότερο τον ρυθμό και να ακούμε και τους πρώτους στίχους. Ο Chris Lowe κάνει τα μαγικά του πάνω από το συνθεσάιζερ και το λάπτοπ με τις πορωτικές λούπες ενώ τα κρουστά βάζουν και εκείνα με την σειρά τους το λιθαράκι. Τα “Love Is A Bourgeois Construct” και “Fluorescent” ρίχνουν κάπως τους τόνους, ωστόσο δεν μπορείς να πεις πως περνούν απαρατήρητα. Φτάνουμε στο ατμοσφαρικό “Inside Dream”, το οποίο δίνει ένα πιο δυνατό beat ιδανικό για dancefloor, όπως έχει χαρακτηρίσει τις φετινές συνθέσεις του το συγκρότημα.

Η συνέχεια ανήκει στην διασκευή που αυτή δεν είναι άλλη από το “The Last To Die” του Bruce Springsteen (Wrecking Ball). Μια πολύ ενδιαφέρουσα και «γλυκιά» εκτέλεση του γνωστού τραγουδιού ενώ αμέσως μετά πέφτουμε πάνω στο “Shouting In The Evening”, ίσως το πιο ψυχεδελικό κομμάτι του δίσκου με την επαναληπτική «πριονιά» να κολλάει αμέσως στα αυτιά σου αλλά και ο συνδυασμός με τα πλήκτρα να το κάνει μια από τις πιο καλές στιγμές του “Electric”. Με το “Thursday” γυρνάμε σε παλαιότερες μουσικές του τύπου disco ενώ για το τέλος υπάρχει το δεύτερο μέχρι στιγμής single, “Vocal”. Με το συγκεκριμένο κομμάτι μας αποχαιρετούν οι Pet Shop Boys έτσι ακριβώς όπως μας καλωσόρισαν, με χορευτική διάθεση και το τέμπο στα ύψη. Το “Electric” είναι εξαιρετικό άλμπουμ, με τραγούδια που σε κάνουν με την μια να χορέψεις, να ανέβεις και φυσικά να τα ακούς και να τα ξανακούς χωρίς καμία φοβία μήπως και τα βαρεθείς. Οι Pet Shop Boys, μετά το όχι και τόσο εντυπωσιακό, περσινό “Elysium”, επιστρέφουν με τον καλύτερο τρόπο και με εννιά καινούρια τραγούδια ανάμεσα στα οποία θα βρεις σίγουρα τουλάχιστον τρία που θα κολλήσεις πραγματικά μαζί τους.

Read More

Dark Skies

Οι Daniel και Lacy Barrett ζουν μια γαλήνια προαστιακή ζωή στην Αμερική, σε ένα μεγάλο σπίτι με τα δύο τους παιδιά. Έχουν μερικά προβλήματα λόγο της απόλυσης του Daniel από την δουλειά του, αλλά πιστεύουν πως δεν υπάρχει κάτι που θα τους καταβάλει σημαντικά. Αυτό θα αλλάξει όταν θα αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα μέσα στο σπίτι, που δεν θα μπορούν να εξηγήσουν. Όταν καταλάβουν πως υπάρχει κάτι τρομακτικό και άγνωστο που τους κυνηγάει θα προσπαθήσουν να βρουν όποια βοήθεια μπορούν για να σώσουν την οικογένειά τους.

Το Dark Skies είναι ένα θρίλερ τρόμου από τον παραγωγό των Insidious και Paranormal Activity, Jason Blum, με την επιρροή και των δύο να είναι παραπάνω από εμφανής. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος αυτής της ταινίας είναι ο Scott Stewart, δημιουργός των αρκετά μέτριων Legion και Priest. Αυτή τη φορά η δουλειά του είναι αρκετά καλύτερη, πιο προσεγμένη και θεματικά πολύ λιγότερο fantasy.
Το cast είναι μικρό καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ασχολείται με τους δύο γονείς, τον Josh Hamilton και την Keri Russell. Η απόδοση και των δύο είναι αρκετή για το είδος της ταινίας αλλά σίγουρα δεν κάνουν κάτι για να ξεχωρίσουν σε αυτήν. Κύριο μειονέκτημα της ταινίας, που την συγκρατεί και δεν την ανεβάζει επίπεδο, είναι η έλλειψη αρκετών τρομακτικών σκηνών. Παρότι τρόμου, η ταινία έχει ελάχιστες σκηνές που προσφέρουν πραγματικό τρόμο και αυτό φυσικά είναι καταστροφικό για ταινία του είδους.

Αν και η δουλειά του Scott Stewart είναι σίγουρα καλύτερη από αυτή που μας είχε δείξει στις προηγούμενες ταινίες του, το Dark Skies κυμαίνεται σε ρηχά νερά, χωρίς να καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. Δυστυχώς, ειδικά στον χώρο του τρόμου, οι ταινίες πρέπει αναγκαστικά να έχουν κάποια συγκεκριμένα στοιχεία ώστε να θεωρούνται αξιοπρεπείς και άξιες θέασης και, το Dark Skies κάπου τα έχανε αυτά.

Read More

Susanne Sundfor – The Silicone Veil

Με μια σταθερή – και ταπεινή – πορεία από το 2007 η Susanne Sundfor χτίζει το δικό της όνομα στην εναλλακτική μουσική σκηνή της Νορβηγίας και πλέον της Ευρώπης. Το “The Brothel” ήταν το δεύτερο άλμπουμ της και κυκλοφόρησε το 2010 με το οποίο απέκτησε διεθνή φήμη και πήγε την Νορβηγίδα ένα επίπεδο παραπάνω. Πριν λίγους μήνες επέστρεψε με τον καινούριο της δίσκο, “The Silicone Veil”, και μια επιτυχημένη guest εμφάνιση στο soundtrack που έφτιαξαν οι Μ83 για την ταινία “Oblivion”. Η Susanne Sundfor μπορεί πλέον να θεωρείται μια κλασική αξία για ένα διαφορετικό είδος της σκηνής της Νορβηγίας.

Ο δίσκος περιλαμβάνει «εύκολα» και «δύσκολα» τραγούδια. Τα πρώτα είναι συνήθως τα singles τα οποία δε αγγίζουν πιο γρήγορα και σου μένουν πιο εύκολα. Τα δεύτερα είναι τα (ακόμα πιο) «μυστήρια» κομμάτια του άλμπουμ. Και στις δυο περιπτώσεις, όμως, παραδέχεσαι την στιχουργική και την ενορχήστρωση της Susanne Sundfor ενώ το μόνο πράγμα που γίνεται είναι να ακολουθούμε πιστά τη Νορβηγίδα σε όσα μας παρουσιάζει. Η pop που συνθέτει έχει πολλά παρακλάδια. Dream pop, alternative pop είναι μερικά από τα «σίγουρα» πράγματα που θα ακούσεις. Ωστόσο, η 27χρονη τραγουδοποιός προσθέτει στα τραγούδια της και μια σειρά από έγχορδα, όπως βιολιά και βιόλες, τα οποία σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά που χρησιμοποιεί δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που κατά κύριο λόγο θα συναντήσεις στις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Η Susanne Sundfor έφτασε με το “The Silicone Veil” στο Νο1 της χώρας της και δείχνει να ανεβαίνει θέσεις γενικότερα στην Ευρώπη και δικαίως καθώς με τον δίσκο της θα ενθουσιαστείς.

Read More

Happiness Never Comes Alone

Ο Sacha ως ορκισμένος εργένης που είναι βγαίνει κάθε βράδυ για ποτά, χρούς και ξέφρενα πάρτυ. Επίσης, ως συνθέτης και εκπληκτικός πιανίστας ξενυχτάει συνθέτοντας κομμάτια και με το μπουκάλι ποτού ανά χείρας. Από την άλλη, η Charlotte είναι χωρισμένη μητέρα τριών παιδιών ενώ ζει από τα χρήματα του πρώην άντρα της, ο οποίος είναι διευθυντής διαφημιστής εταιρείας. Η ζωή έπαιξε το παιχνίδι της με αποτέλεσμα αυτοί οι δυο άνθρωποι να συναντηθούν και να ερωτευθούν αμέσως παρόλο που οι μέχρι τότε δρόμοι τους και οι απόψεις τους για την ζωή είναι εντελώς διαφορετικοί.

Κλασική γαλλικούρα κομεντί που σίγουρα στην μέχρι τώρα ζωή σου έχεις δει μια παρόμοια. Ήρθε το καλοκαίρι, άνοιξαν οι θερινοί κινηματογράφοι και μαζί με όλα αυτά ήρθαν και ταινίες όπως το “Happiness Never Comes Alone” να μας γλυκάνουν τα βράδια. Η ταινία πραγματικά δεν σου αφήνει κάτι μετά το τέλος της. Υπάρχουν κάποιες σκηνές που προκαλούν γέλιο και γενικότερα η ώρα περνάει εύκολα και ευχάριστα. Ωστόσο, όσο και να θες να πεις καλή κουβέντα για το γαλλικό φιλμ που μόλις είδες δεν μπορείς. Κρεμιέσαι μόνο από τα ευτράπελα που συμβαίνουν και όχι από το κλασικό πλέον σενάριο ή την απλή σκηνοθεσία.

Gad Elmaleh (Le Capital) και Sophie Marceau δεν ενθουσιάζουν και δεν απογοητεύουν ως πρωταγωνιστικό δίδυμο. Μάλλον περνούν και οι δυο απαρατήρητοι όπως και το “Happiness Never Comes Alone”, το οποίο δεν παρουσιάζει απολύτως τίποτα το ξεχωριστό και απλώς βρίσκεσαι εσύ να παρακολουθείς μια γαλλική κομεντί που δεν προσφέρει κάτι.

Read More

The Black Angels – Indigo Meadow

Ολοένα και περισσότερες μπάντες ξεφυτρώνουν και παίζουν μουσικές των 60’s και 70’s. Εν έτει 2013 έχουμε γυρίσει για τα καλά σε εκείνες τις εποχές όπου η ψυχεδελική ροκ μεσουρανούσε. Την ίδια δουλειά κάνουν και οι Black Angels από το Τέξας οι οποίοι φέτος κυκλοφορούν τον τέταρτο δίσκο τους. Από το 2006 μέχρι και πρόπερσυ είχαν στην πλάτη τους τρία άλμπουμ και κάποια ΕΡs. Το “Indigo Meadow”, όπως ονομάζεται το καινούριο πόνημα της αμερικανικής μπάντας, παρουσιάζει όλη την καλή διάθεση να σε γυρίσει κάμποσες δεκαετίες πίσω, τότε που το garage και τα «παιδιά των λουλουδιών» βρίσκονταν στην επικαιρότητα.

Οι Black Angels με το νέο τους δίσκο μπαίνουν ακόμα περισσότερο στα μουσικά μονοπάτια εκείνων των εποχών καθώς ακολουθούν μια πιο κιθαριστική πορεία. Υπάρχουν, βεβαίως, και τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τα πλήκτρα αλλά σε μικρότερη συχνότητα. Το “Indigo Meadow” πάντως μας τα μπερδεύει κάπως. Δείχνει να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την ατμόσφαιρα της τότε εποχής και αυτό ίσως κουράζει. Υπάρχουν τραγούδια που σε υπνωτίζουν και σε κάνουν να χάνεσαι στις παραμορφωμένες μελωδίες. Από την άλλη, θα ακούσεις και κομμάτια τα οποία είναι αξιόλογα και η επανάληψή τους είναι αναπόφευκτη. Ωστόσο, τα 13 τραγούδια που απαρτίζουν τον δίσκο δημιουργούν ένα συνοθύλευμα «βρώμικων» ήχων που κουράζει με εξαίρεση το τελευταίο “Black Isn’t Black” που διαφέρει κατά πολύ από τα υπόλοιπα. Οι Black Angels δεν είναι φυσικά για χαντάκωμα διότι η συνολική δισκογραφία τους έχει αποδείξει πως δεν πρόκειται για μια τυχαία ή πρόχειρη μπάντα ασχέτως που το “Indigo Meadow” ζητάει αρκετές υποχωρήσεις σου.

Read More

Twice Born

H Gemma αφήνει για λίγες μέρες την Ρώμη και τον σύζυγό της και επισκέπτεται το Σαράγεβο μαζί με τον 16χρονο γιο της, Pietro. Ο λόγος του ταξιδιού είναι ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που δέχθηκε η μητέρα από έναν παλιό φίλο. Με το πρώτο πάτημα στην πρωτεύουσα της Βοσνίας ξετυλίγεται μια μεγάλη ιστορία και ένα παρελθόν για την Gemma τα οποία θα την φέρουν αντιμέτωπη με αναμνήσεις αλλά και νέα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την ζωή της. Εμφύλιος πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας, έρωτες, άκαρπες προσπάθειες για γέννα και επιπλέον αποκαλύψεις θα συνθέσουν ένα περίπλοκο παζλ για την μεσήλικη πλέον Gemma.

Το μυθιστόρημα της Margaret Mazzantini, “Venuto al Mundo”, στάθηκε αφορμή για να σκηνοθετήσει την καινούρια του ταινία ο Sergio Castellito. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η ταινία είναι αφιερωμένη στην μητρότητα. Το “Twice Born”, όπως είναι ο αγγλικός τίτλος, ένα πολύ γλυκό και συγκινητικό φιλμ με μια ιστορία πολύπλοκη με συνεχείς ανατροπές. Τα διαρκή περάσματα από το παρόν στο μέλλον και αντιστρόφως είναι εξαιρετικά και δεν σου αφήνουν κανένα κενό. Το μοναδικό μελανό σημείο που ίσως υπάρχει είναι ο εκβιασμός πολύ περίπλοκων και ανακατεμένων ιστοριών που μπλέκουν πολύ περισσότερο την ιστορία.

Η ιστορία εκτυλίσσεται λίγο πριν ξεκινήσου οι χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες το 1984. Ωστόσο, όλα ανατρέπονται όταν ξεσπάει ο εμφύλιος πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. Η ταινία δεν στέκεται σε ιστορικά γεγονότα και γενικότερα στο θέμα του πολέμου αλλά προχωράει στην προσωπική ιστορία της πρωταγωνίστριας, η οποία ζει το δικό της δράμα υπό την στέγη του εμφυλίου. Η πλοκή του “Twice Born” θα μπορούσε να είναι πιο απλή διότι σε αρκετά σημεία υπάρχουν κάποιες σεναριακές υπερβολές με σκοπό να γίνει ακόμα μεγαλύτερο το ήδη μεγάλο δράμα. Αυτό, όμως, δεν είναι ικανό να χαλάσει την συνολική εικόνα της ταινίας που καταφέρνει να συγκινήσει.

Φαίνεται πλέον πως η Penelope Cruz (To Rome With Love) είναι για μεγάλες ταινίες και στέκεται επάξια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εξαιρετικός είναι ο Emile Hirsch στον ρόλο του αγοριού της Gemma με τον απελευθερωτικό χαρακτήρα και το ασυμβίβαστο. Επίσης, βλέπουμε και τον ίδιο τον σκηνοθέτη ως ο τωρινός σύζυγος της Cruz να εμφανίζεται σε ορισμένες σκηνές ενώ και το υπόλοιπο cast που απαρτίζεται από τον Adhan Haskovic και την Saadet Aksoy είναι αρκετά καλό. Μπορεί βέβαια σε κάποιες στιγμές να νιώσεις πως σου εκβιάζουν την συγκίνηση αλλά οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι τουλάχιστον πολύ καλές.

Με το ήδη υπάρχον σενάριο στα χέρια του, ο Sergio Castellito παρουσιάζει μια εξαιρετική ταινία που θα σε κρατήσει καθηλωμένο και τις δυο ώρες. Η ιστορία του “Twice Born” είναι πολύ καλά στημένη, σε κρατάει, σε βάζει σε σκέψεις, σε συγκινεί.

Read More

Haim – Forever

Τρεις αδερφές από το Los Angeles έχουν εντυπωσιάσει με τις μουσικές τους τα τελευταία δυο χρόνια. Πέρσυ κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους δίσκο, ένα ΕΡ ενθουσιάζοντας όλους τους οπαδούς της indie pop σκηνής. Οι Haim, όπως ονομάζεται το σχήμα των τριών γυναικών, συνθέτουν κάτι μεταξύ pop και r&b προσθέτοντας indie και folk στοιχεία τα οποία θεωρούνται πλέον απαραίτητα για να αρέσει ένα τραγούδι τώρα. Η πρώτη, μικρή δισκογραφική δουλειά τους είχε τον τίτλο “Forever” ενώ φέτος οι Αμερικανίδες επιστρέφουν με ένα καινούριο single το οποίο κυκλοφορούν στην μορφή ενός ακόμα ΕΡ.

Συνολικά, λοιπόν, οι Haim έχουν βγάλει 6 τραγούδια χωρίς να έχουν ακόμα έναν ολοκληρωμένο δίσκο. Η μουσική τους δεν είναι εντυπωσιακή, δεν είναι ξεχωριστή. Έχει, όμως, κάτι που μπορείς να το πεις κολλητικό. Αυτό το indie που θα σε κρατήσει, θα σε κάνει να θέλεις να ακούσεις και παρακάτω, να δεις που το πάνε αυτές οι τρεις αδερφές. Ακούγοντας τα δυο ΕΡ που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής δεν είμαι και πολύ σίγουρος για το πού θέλουν οι τύπισσες να το πάνε το θέμα. Οι συνεχείς λούπες των beats δεν ηχούν και πολύ ευχάριστα αν και κάποιες στιγμές κάνουν την εισαγωγή τους όμορφοι ήχοι από συνθεσάϊζερ και κάπως γλυκαίνει το όλο πράγμα. Στην Αμερική οι Haim θεωρούνται το “next big thing” και πιστεύω πως όχι αδίκως διότι οι μουσικές αυτού του γυναικείου συγκροτήματος παραπέμπουν σε εκείνες των 80’s που όπως φαίνεται αρχίζουν να γίνονται πάλι της μόδας.

Read More

The Lone Ranger

Η συμμορία του Butch Cavendish σπέρνει τον τρόμο και τον φόβο και γι’ αυτό το λόγο πέντε αστυνομικοί προσπαθούν να την πιάσουν. Ωστόσο, αντί για αυτό η ομάδα των αστυνομικών σκοτώνεται από την «παρέα» του αρχιληστή εκτός από έναν μονάχα, τον John Reid, εξαιτίας του Tonto ενός Ινδιάνου που τον σώζει. Έκτοτε, ο επιζώντας θα βάλει ως στόχο την σύλληψη και την τιμωρία της συμμορίας παρέα με το άσπρο άλογό του, την μαύρη μάσκα του πάντα στο πρόσωπό του και φυσικά τον Ινδιάνο.

Ο Silver, το άλογο του «μοναχικού καβαλάρη», πηδάει γκρεμούς, τρέχει πάνω σε τρένα, πηδάει ανάμεσα σε βαγόνια. Αυτά θα παρακολουθήσεις στο πολυαναμενόμενο “Lone Ranger”. Όχι, όμως, μόνο αυτά καθώς η ταινία έχει περιπέτεια και το κυριότερο γέλιο. Από εκείνα τα γέλια που δεν εκβιάζουν το χαμόγελο από το πρόσωπό σου αλλά είναι υπεύθυνα για να σωθεί μια φαινομενικά (χαμένη) παρτίδα. Και αυτό, διότι το “Lone Ranger” πλατιάζει, κουράζει, το τραβάει από τα μαλλιά. Βέβαια το χιούμορ και ο τύπος κινούμενου σχεδίου που έχει το φιλμ σε κρατάνε αν και οι δυομιση ώρες είναι υπερβολή.

Για τον «μοναχικό καβαλάρη» δεν θα μπορούσαν άλλοι να βρίσκονταν από πίσω. Η τριάδα των Ted Elliott, Terry Rossio και Gore Verbinski είναι η καταλληλότερη, πράγμα που φυσικά έχει αποδειχθεί πολλάκις λόγω των «Πειρατών της Καραϊβικής». Πίσω αυτοί οι άνθρωποι και μπροστά στον φακό ο Johnny Depp (Dark Shadows, The Rum Diary) που για μια ακόμη φορά είναι καταπληκτικός, φοβερός, κάνει την διαφορά και συνέχισε εσύ τα υπόλοιπα κοσμικά επίθετα. Ο Armie Hammer στον πρωταγωνιστικό ρόλο του τελευταίου ranger είναι άκυρος και δεν κολλάει με το υπόλοιπο cast, το οποίο απαρτίζεται από τον πολύ καλό William Fichtner (Drive Angry), την «κινούμαι σε ρηχά νερά» Ruth Wilson και την απλώς καλή Helena Bonham Carter (Dark Shadows).

Από το “Lone Ranger” κρατάμε την εκπληκτική φωτογραφία και το γέλιο που προσφέρει, αν και η αλήθεια είναι πως σε αρκετές σκηνές είναι πλεονασμός οι αστείες ατάκες. Θα δεις ένα καλό γουέστερν με όλα εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα γουέστερν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στις τελευταίες σκηνές της περιπέτειας οι οποίες είναι ντυμένες με το μουσικό θέμα του lone ranger από τον Gioachino Rossini. Σε γενικές γραμμές, ο «μονχαικός καβαλάρης» δεν ενθουσιάζει με δυομιση ώρες να περνούν κάπως αργά.

Read More