Η φιλοξενία του Ευρυτάνα

Ένα συγκινητικό άρθρο από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

 για τους αναγνώστες του blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Η φιλοξενία ήτανε κάτι το ιερό για τα χωριά της Ευρυτανίας. Ήταν δείγμα πολιτισμού για τους ορεινούς ανθρώπους. Οι παππούδες μας, οι γονείς μας και γενικά όλος ο κόσμος θεωρούσανε, εκείνα τα χρόνια, ευχή να έρθει κάποιος μακρινός μουσαφίρης στο σπίτι τους και ιδίως αν ήταν να μείνει το βράδυ. Θα στρώνανε τα καλύτερα για να κοιμηθεί, θα φτιάχνανε το νοστιμότερο φαγητό και βέβαια θα κάθονταν το βράδυ για να κουβεντιάσουν, να μάθουν τα νέα από το χωριό του φιλοξενούμενου, να πούνε κι αυτοί τα δικά τους. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν τηλεοράσεις και ακόμη και τα ραδιόφωνα ήταν σπάνια...

Συγκοινωνίες δεν υπήρχαν στα περισσότερα χωριά μας. Εγκαταλειμμένη στη μοίρα της ήταν μια ζωή η Ευρυτανία. Εδώ καλά-καλά δεν υπάρχουν συγκοινωνίες ούτε σήμερα, θα υπήρχαν τότε;; Ξεκίναγε λοιπόν ο καθένας από το μακρινό του χωριό για να πάει με τα πόδια μέχρι την πρωτεύουσα, το Καρπενήσι, να κάνει τις δουλειές του. Καθώς όμως οι αποστάσεις ήταν μεγάλες, ο οδοιπόρος βράδιαζε πολλές φορές στο δρόμο, οπότε σε κάποιο χωριό που τον έπαιρνε η νύχτα κοίταγε να βρει κάπου να μείνει. Χτύπαγε τότε κάποια πόρτα κι όταν του ανοίγανε ρωτούσε: "μπορώ βρε πατριώτη να ξενυχτήσω απόψε στο σπιτικό σου;;". "Μετά χαράς", του έλεγε σχεδόν πάντοτε ο νοικοκύρης. Κι έτσι οι άνθρωποι έβρισκαν απάγκιο.

Βέβαια ακόμη και σήμερα σε μερικές περιπτώσεις, και ειδικά σε κάποια απόμακρα μικρά χωριουδάκια της Ευρυτανίας, έτσι και τύχει να ξεμείνει κανείς βράδυ, σίγουρα θα βρεθεί κάποια γιαγιά ή κάποιος γεροντάκος για να τον φιλοξενήσει. Να λοιπόν και μερικά καλά που μας έμειναν σ' αυτούς τους κακούς καιρούς που ζούμε πια.

Όμως η φιλοξενία δεν ήταν μόνο στα χωριά. Αυτή τη νοοτροπία του Ευρυτάνα τη συναντούσες και στην Αθήνα τα πιο παλιά χρόνια. Όσοι δικοί μας κατοικούσαν στην πρωτεύουσα φιλοξενούσαν τους συγγενείς τους, τους συγχωριανούς τους και γενικά τους συμπατριώτες τους, πολλές φορές και για αρκετό καιρό μέχρι να τελειώσουν τις διάφορες υποχρεώσεις τους ή ώσπου να πιάσουν καμιά δουλειά αν τύχαινε να έρθουν στην πόλη για πιο μόνιμα θέλοντας έτσι να ξεφύγουν από τη φτώχεια ή από άλλες καταστάσεις στα χωριά.

Τότε ήταν που συναντούσες το μεγαλείο της ψυχής του Ευρυτάνα. Θα σας πω για την Κυρία, με Κάππα κεφαλαίο, τη Βασιλική. Φτωχό κορίτσι ήρθε στην Αθήνα στο θείο της και δούλεψε σκληρά. Αργότερα έφτιαξε το δικό της σπιτικό με τον άντρα της και το μικρό της παιδάκι. Ένα δωματιάκι είχε όλο κι όλο. Φτωχό σε τετραγωνικά μα πλούσιο σε καρδιά. Απ' αυτό το χώρο πέρασαν πολλοί φιλοξενούμενοι, από το χωριό της, από το χωριό του άντρα της και από τα γύρω χωριά. Πόσοι και πόσοι δεν περάσανε από το σπιτικό της Κυρίας Βασιλικής. Και όλοι χωρούσαν! Πως;;; Έπαιρνε τσιμεντόλιθους, έβαζε τρεις από δω-τρεις από κει, ακούμπαγε μετά από πάνω σανίδες και έτοιμο το... κρεβάτι για τον μουσαφίρη! Και πάντα θα υπήρχε κι ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Ευγενική ψυχή η Κυρία Βασιλική. Και εκείνο το μωρό της έγινε ένας υγιέστατος άντρας και ένας τέλειος οικογενειάρχης. Πως θα γινόταν κι αλλιώς αφού είχε μια τέτοια υπέροχη μάνα και ένα σπουδαίο πατέρα. Κι ας κοιμόταν το μωρό στο ίδιο δωμάτιο με άλλα 10 άτομα!

Ο κυρ-Γιάννης πάλι... Φτωχός άνθρωπος και αυτός, βιοπαλαιστής, όπως και ο αδερφός του ο Κλεομένης, φιλοξενούσαν, αυτοί και οι γυναίκες τους, τα αδέρφια τους, ακόμη και ξαδέρφια, για χρόνια, στην αρχή ώσπου να πιάσουνε δουλειές, κι ύστερα μέχρι να αποκατασταθούν και να παντρευτούν, άλλοτε να παντρέψουν και αδερφές και όλα αυτά χωρίς ποτέ να βαρυγκομούν κι ας είχαν κι εκείνοι ήδη τις δικές τους οικογένειες, τις γυναίκες τους και τα παιδάκια τους. Το σπιτικό τους ήταν ανοιχτό και φιλόξενο.

Ή ο κυρ Χρήστος με τη γυναίκα του την Αντιγόνη που μαζί με τα τέσσερα υπέροχα παιδιά που μεγάλωσαν, είχανε μαζί τους ώσπου να κλείσουν τα μάτια τους, τούς παππούδες, τούς γονείς δηλαδή και των δύο!, που τους γηροκόμησαν ως τα βαθιά τους γεράματα με μεγάλη αγάπη και με όλες τις φροντίδες.

Πολλές από αυτές τις οικογένειες που σας αναφέρω είχανε φύγει από την Ευρυτανία μετά τον εμφύλιο για να αποφύγουν σκληρές καταστάσεις.

Δεν είχαν πλούτη και ανέσεις, ίσα-ίσα που ήταν μεροκαματιάρηδες. Όμως το γέλιο και η χαρά ήταν ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους! Γιατί η επικοινωνία και η προσφορά δεν σε αφήνουν να μελαγχολήσεις όσο δύσκολα κι αν περνάς.

Σιγά-σιγά χαθήκανε όλα αυτά τα ωραία, άλλαξε ο κόσμος. Σε υλικά αγαθά είμαστε σαφώς καλύτερα κάπως. Αλλά ψυχικά;; Χάλια μαύρα...

Ο κόσμος απομονώθηκε, κλείστηκε καθένας στο καβούκι του, κατάφεραν να μας αποξενώσουνε και να μας μικρύνουν την καρδιά που κάποτε ήταν μεγάλη και ανοιχτή για όλους. Η ψυχική η μιζέρια είναι χειρότερη κι από τη φτώχεια. 

Σας εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και να θυμάστε να ανοίγετε με χαμόγελο την πόρτα και την καρδιά σας. Θα δίνετε χαρά και θα είστε και οι ίδιοι πιο ευτυχισμένοι.

Ήταν ένα υπέροχο κείμενο 

από την Ευρυτάνισσα κυρά Λένη

(στο blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

Λίμνη Κρεμαστών: η απειλή

Λίμνη Κρεμαστών : ένα τεράστιο σώμα νερού με γαλαζοπράσινη φορεσιά. Μία υδάτινη οπτασία χαμένη μέσα στην αγκαλιά των ψηλών βουνών μας.

Πίσω όμως από τη φαντασμαγορική εμφάνισή της ενυπάρχει ένα θλιβερό ιστορικό αποτύπωμα, καθώς η Λίμνη κρύβει μια πικρή ιστορία όταν στα μέσα της δεκαετίας του '60, και κατά τη διάρκεια της κατασκευής του φράγματος, πλημμύρισε ολόκληρη η περιοχή με τα άφθονα ύδατα τεσσάρων μεγάλων ποταμών : Αγραφιώτη, Μέγδοβα, Αχελώου και Τρικεριώτη. Οι κάτοικοι ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, αφού  κάτω από αυτά τα νερά θάφτηκαν για πάντα κάμποσα χωριά και οικισμοί, ιστορικά μνημεία, βυζαντινές εκκλησιές, παλιά γεφύρια, χωράφια, μαζί με μνήμες, προσδοκίες και όνειρα. Το τραγικότερο όλων όμως ήταν ότι θυσιάστηκαν στο έργο αυτό πάνω από 30 άνθρωποι!!!

Πέρασε πολύς καιρός από τότε...

Σήμερα πια η Λίμνη Κρεμαστών πέρα από τη χρηστική της αξία για την παραγωγή ρεύματος από το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της ΔΕΗ, αποπνέει την αίσθηση της γαλήνης μα και της ασύλληπτης φυσικής ομορφιάς με τα ατελείωτα φιόρδ, τα διάσπαρτα νησάκια, τις δαντελωτές ακτές, τα απόκρυφα ειδυλλιακά σημεία και τα μαγικά ολόχρωμα ηλιοβασιλέματα! 

Βέβαια μια ωραία ύπαρξη την εποφθαλμιούν πολλοί εν δυνάμει εραστές ή μάλλον για να το πούμε πιο ωμά, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμη και... βιαστές!

Κάποιοι εξ' αυτών ορέγονται να πληγώσουν και να ατιμάσουν το υδάτινο κορμί της με φωτοβολταϊκά ανοσιουργήματα για τα οποία δικαίως αντιδρούν οι Αγραφιώτες και γενικότερα οι Ευρυτάνες και Αιτωλοακαρνάνες που την ονειρεύονται πάντοτε αγνή με ήπιες οικολογικές δραστηριότητες (βαρκάδες, ερασιτεχνικό ψάρεμα, περιηγήσεις με άλογα και μερικά σεμνά ταβερνάκια και μικρούς ξενώνες στις παρυφές της).

Και όχι με άθλια αντιαισθητικά τερατουργήματα για τον πλουτισμό μιας μικρής παρασιτικής ελίτ εις βάρος του περιβάλλοντος και των ανθρώπων του τόπου μας.

Η δυναμική νεολαία αντιδρά, οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες αντιστέκονται.

Οι απέναντι... ακονίζουν τα δόντια τους!

Θα τους αφήσουμε;;;

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Του ΕΡΓΑΤΗ - ένα διαλεχτό ποίημα του Ρήγα Γκόλφη*

 

Του ΕΡΓΑΤΗ

Ένας χορός αδέρφια μου είν' η ζωή εδώ κάτου.

Να τονέ σύρουμε όλοι μας ελάτε αγκαλιασμένοι,

κι όποιος λεβέντικα ακλουθά μακρύ το πάτημά του,

κι όποιος λυγίζεται άγουρα και καταγή απομένει.

Κι ας μην τραβάμε αβόλεφτα, τυφλά κατά το δρόμο

που χάραξαν απελπισμού κ' υπομονής σκοτάδι,

μ' ας δώσουμε τα χέρια μας στης λευτεριάς το νόμο 

και γύραθε ας σκορπίσουμε κ' ενός ρυθμού το χάδι.

Αληθινά τα μάτια μας μέσα στον παιδεμό μας,

ας νιώσουνε τον Τύραννο που τάθελε κλειστά,

και πως το χέρι που κρατάει σφιγμένο το λαιμό μας

μάς καάρφωσε τις όψες μας σαν έργατα φριχτά.

Στη νέα τη στράτα ανέγγιχτο θ' αφήνουμε το χώμα,

τι θα πατάμε του Άσπλαχνου τις χίλιες τις μορφές 

και τα πεδούκλια σπάνοντας θε να τηράμε ακόμα

οι Πόρτες που διαβαίνουμε να μη σταθούν κρυφές.

Και ας χυθεί παντού το φως της Νίκης κ' η γαλήνη,

σαν απλωθεί η αγάπη μας κι ως των ανθών το χνούδι,

αχ! τότες άλλο αδέρφια μου εδώ δε θ' απομείνει

παρά ο χορός μας να τραβάει μ' ένα γλυκό τραγούδι.

{Σπάνιο ποίημα που τιτλοφορείται "Ζωή κι Ανάσταση" και φέρει ως υπότιτλο "Του ΕΡΓΑΤΗ" - από τον διαπρεπή λόγιο Ρήγα Γκόλφη (1886-1958) φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημήτρη Δημητριάδη ο οποίος κατάγονταν, εκ του πατρός του, από το Καρπενήσι}

* ΥΓ: ΑΠΕΡΓΙΑ 9/4/2025 : 

Κανείς για δουλειά. 

Να νεκρώσουν τα πάντα!

✓ Απεργιακή Συγκέντρωση στην Κεντρική Πλατεία Καρπενησίου στις 11 π.μ.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

ΑΠΟΔΩΣΤΕ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΗ!

Τμήμα του καμένου Καρπενησιού (φωτογραφία Σπύρου Μελετζή)

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Δημητρίου Γκορόγια

Πρόεδρου της Επιτροπής εισήγησης 

για την ανέγερση Μνημείου Θυμάτων των δύο ναζιστικών επελάσεων εναντίον της πόλης Καρπενησίου και των περιχώρων τα έτη 1943 και 1944.

Προς: το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Καρπενησίου

Αξιότιμοι εκπρόσωποι της Δημοτικής Αρχής 

Με το πέρας των εργασιών του συνεδρίου "Καρπενήσι Αύγουστος 1944 -80 χρόνια από την καταστροφή της πόλης. Εθνικές και Ευρωπαϊκές διαστάσεις" :

-Σας εκφράζω ως απλός δημότης αλλά και ως πρόεδρος της επιτροπής, την δυσαρέσκεια μου για κάποιες δικές σας σχετικές παραλείψεις.

-Σας υποβάλλω ταυτόχρονα συγκεκριμένα αιτήματα που συνδέονται με το μνημείο θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας.

Στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ που πραγματοποιήθηκε εδώ στο Καρπενήσι, εσείς όσοι οι συμμετέχοντες αιρετοί άρχοντες, παραλείψατε να ενημερώσετε τους παρευρισκόμενους, για την ύπαρξη δημοτικής απόφασης έργου που σχετίζεται άμεσα  με το αντικείμενο που το φόρουμ διαπραγματεύτηκε στις εργασίες του. Ξεχάσατε να μνημονεύσετε το έργο που θα έπρεπε να σηματοδοτεί και επισφραγίζει την έμπρακτη βούληση του Δήμου, έστω και 80 χρόνια μετά, να αποδοθεί το χρέος μνήμης και τιμής προς τα μαρτυρικά θύματα.

Αρκεσθήκατε στις συναισθηματικά φορτισμένες διατυπώσεις περί λεβεντογέννας και αδούλωτης Ευρυτανίας, περί γενικευμένης αντίστασης ενάντια στον εισβολέα, τότε και τώρα. Καινοφανής και αντιδιαλεχτική αυτή η θεωρία του "όλοι μαζί" που παίζει παντού, σε όλα τα εργαστήρια παραχάραξης της ιστορίας.

Επιτρέψτε μου την ταπεινή παρατήρηση: Ο απλός λαός ΝΑΙ ΗΤΑΝ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΣ ΜΑΖΙ  ΚΙ ΑΓΩΝΙΣΘΗΚΕ ΜΕ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης, όχι όμως κι όλοι οι άλλοι! Όχι δα τόση διάχυση, τόση οικουμενικότητα πατριωτισμού και αυτοθυσίας!  

Αναφερθήκατε με τους προσωπικούς σας χαιρετισμούς στην ανάγκη να διδαχθούμε σωστά απο τα γεγονότα εκείνων των ημερών, να κρατήσουμε άσβεστη μνήμη...

Τι κρίμα, εσείς οι θεσμικοί θεματοφύλακες των υψηλών ιδανικών του έθνους να θυμίζετε το "δάσκαλο που διδάσκε και νόμους δεν εκράτει". Δεν έχετε καταλάβει σωστά, ποιο χρέος σας ανέθεσαν με την ψήφο τους οι πολίτες, τι θέλουν από σας που ξεχώρισαν ως τους καλύτερους των καλύτερων.

Μένω με την ελπίδα ότι κάποτε αυτά τα γεγονότα θα επιστρέψουν στη μνήμη σας, με τον ασυνείδητο τρόπο, και τότε θα  σκεφθείτε καλά-καλά το πόσο "λίγοι" υπήρξατε για την περίσταση.

Σε επαναλαμβανόμενες παρεμβάσεις μου, με δημοσιευμένα κείμενα, με προσωπικές προφορικές αλλά και γραπτές ερωτήσεις προς αρμόδιους (δήμαρχο, αντιδημάρχους, συμβούλους), ουδέποτε, ουδεμία συγκεκριμένη απάντηση έλαβα, πέραν αοριστιών και διφορούμενων προοπτικών.

Δείχνετε επίσης να είστε από εκείνους που δεν επιδέχονται ουδεμίας κριτικής, προχωράτε σταθεροί προς την κατάκτηση των προσωπικών σας επιδιώξεων. Σαν να μην βάζετε υπεράνω αυτού του σκοπού ουδέν έτερον!  Με αντίληψη εξουσιαστών αποφεύγετε να ανταποκριθείτε έστω και στις αυτονόητες υποχρεώσεις σας όπως είναι η ενημέρωση των πολιτών. Αλλά τι να  απαντήσετε; Να πείτε μήπως την αλήθεια πως στην πολιτική εργαλειοθήκη σας έχετε διαθέσιμες τρεις τακτικές; Μια που την μαρτυράτε αλλά δεν την εφαρμόζετε, μια που την εφαρμόζετε αλλά δεν τη μαρτυράτε, και μια που και την μαρτυράτε και την εφαρμόζετε;

Να πείτε μήπως πως η γνώμη σας είναι οτι  εμείς οι πολίτες  δεν χρειάζεται να ξέρουμε τίποτα για την τύχη και την προοπτική του συγκεκριμένου έργου;

 Έστω κι αν έχουν περάσει δύο χρόνια "συνεπούς εκ μέρους σας αδράνειας".....

Έτσι θα είναι, εάν έτσι νομίζετε!!!

Δεν το κρύβω οτι με ξάφνιασαν (και θετικά)  τα σχετικά δρώμενα στην πλατεία της πόλης, που δεν έχει όμως ουτε μια σπιθαμή μαρμαράκι, με μια λεξούλα αφιερωμένη στην ιστορική μνήμη εκείνων των γεγονότων.... Τα παιδιά έκαναν το περισσότερο και το καλύτερο που μπορούσαν, αυτό είναι το μεγαλείο των παιδικών ψυχών. Τι ξέρουν όμως πραγματικά τα παιδιά μας για τα γεγονότα εκείνης της εποχής, τι μάθανε στο σχολείο τους ή και στο σπίτι τους για τον Άρη Βελουχιώτη, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,  το θηριώδη ναζισμό, τα SS,  τα γερμανικά μπλόκα, τα ολοκαυτώματα, τα τάγματα ασφαλείας, τους δοσίλογους, τους γερμανοτσολιάδες, τους λαδέμπορους, τους μαυραγορίτες, τους κουκουλοφόρους και τους χειροκροτητές;

"Να ναι γλυκό το βόλι" , "του Μικρού Χωριού", αυτά τα τραγούδια ειναι αθάνατοι ύμνοι του λαού μας για το έπος της εθνικής αντίστασης. Όμως οι παράτες, οι χοροί και οι όποιες άλλες εκδηλώσεις πρέπει να συνοδεύονται κι από τις ανάλογες στάσεις και πράξεις αντίστασης.

Κύριε Δήμαρχε, κύριοι δημοτικοί σύμβουλοι σας ρωτάμε άλλη μια φορά και απαιτούμε την απάντησή σας:

-ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΠΟΤΕ;

-ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΠΟΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑΤΕ ΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΙΛΗΜΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ;

ΘΕΛΕΤΕ ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΔΡΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΛΑΦΡΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑΚΙΑ ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΝΑΗ ΑΠ ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ;

Καιροσκοπείτε και αποφεύγετε την άμεση εκδήλωση των προθέσεων σας, το διαχειρίζεσθε με τη λογική του "βλέποντας και κάνοντας";

Πολλοί και πολλά τα είπατε στο συνέδριο, αλλά η απαίτηση των συμπολιτών μας και η δική μου παραμένει αμετάβλητη:

ΦΤΙΑΞΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΡΑ, ΑΠΟΔΩΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥΣ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΗ.

Υπάρχει απόφαση του ΔΣ, αν δεν τη σέβεσθε και δεν θέλετε να την υλοποιησετε τότε σας μένει μια και μοναδική επιλογή:

ΔΗΛΩΣΤΕ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΣΑΣ

*Η επιστολή υποβάλλεται με το αίτημα να δημοσιευθεί στην επίσημη σελίδα του Δήμου, προκειμένου οι πολίτες να έχουν από εκεί την πληρέστερη δυνατόν ενημέρωση.

* Ύστερη Υποσημείωση (Δημητρίου Γκορόγια ):

Λίγο μετά την αποστολή προς το Δήμο και τα τοπικά ΜΜΕ της επιστολής μου, καλοπροαίρετοι φίλοι και συνοδοιπόροι της προσπάθειας μου για την ανάδειξη του διπλού ολοκαυτώματος, επικοινώνησαν μαζί μου και μου ανέφεραν ότι: 

Υπήρξαν συγκεκριμένα προσυνεδριακά συμβάντα στα οποία διαπιστώνεται αρνητική διάθεση των διοργανωτών να καλέσουν ως εισηγητές, ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν πολύχρονη, δημόσια και συνεπή δράση για την ανάδειξη όλων των ιστορικών πλευρών αυτού του θέματος από τη μία, αλλά και την εκφρασμένη άρνηση τους από την άλλη, να συμπεριλάβουν αυτοπροτεινόμενους εισηγητές που διέθεταν σε  επάρκεια την επιστημονική κατάρτιση και την ιστορική γνώση. Συμμετοχές δηλαδή που θα διεύρυναν  το περιεχόμενο και το κύρος του συνεδρίου. Συνεπώς  μπαίνει εξ αντικειμένου το ερώτημα:  

Όχι εάν, αλλά σε ποιο βαθμό αυτό το συνέδριο ήταν πολιτικά χειραγωγημένο, σε πιο βαθμό δηλαδή ήταν ιδεολογικά περιχαρακωμένα τα τελικά συμπεράσματα των εργασιών του;

Κρίμα για το λαό αυτής της ηρωικής άγονης γης, κρίμα κι άδικο. Διαχρονικά με τον δικό του ιδρώτα οι πολυεπίπεδοι και ποικιλόμορφοι εξουσιάζοντες χρηματοδοτούσαν και συνεχίζουν  να χρηματοδοτούν ανούσιες κοστοβόρες φιέστες ή ακόμα χειρότερα ανελεύθερες, καθοδηγούμενες έρευνες. Που στην καλύτερη των περιπτώσεων υποβαθμιζουν την πραγματική σημασία των μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Δράσεις που σκόπιμα και μεθοδικά  παραποιούν τις αλήθειες. Ακόμα και εκείνες που αφορούν θηριωδιες στις οποίες ο λαός θυσίασε τα πάντα  μέχρι και το αίμα των ίδιων των παιδιών του. Όπως είναι το ολοκαύτωμα του Καρπενησίου από τις ναζιστικές ορδές και τα ντόπια μιάσματα-συνεργάτες τους. 

Ο τιμώμενος στο συνέδριο αποθανών δημοσιογράφος,  δεν δίστασε σε προηγούμενο ανάλογο για την εμπορική ζωή του Καρπενησίου αφιέρωμα, να ταυτίσει τη διπλή πυρπόλυση του Καρπενησίου και τις θηριώδεις εκτελέσεις αθώων συμπολιτών μας από τα ναζιστικά στρατεύματα, με τις ζημιές που υπέστη η πόλη κατά την κατάληψη της από τις δυνάμεις του ΔΣΕ το 1949!!! 

Επικαλούμενος μάλιστα, για να ισχυροποιήσει την άποψη του, μια αισχρή διασωσμένη αναφορά του τότε εγκάθετου διευθυντή της Εθνικής Τραπεζας προς την κεντρική διοίκηση του ευαγούς ιδρύματος που υπηρετούσε!!!

Είναι τέτοια η διαχείριση που επιφύλαξε ο τιμώμενος στην ιστορική πραγματικότητα που σε κάνει να νιώθεις ότι η αντικειμενικότητα του  υπερχειλίζει! Συναγωνιζόμενη την αντίστοιχη και κατά τι ισχυρότερη αγωνιστική του διάθεση!

Προφανώς εζήλεψαν σφόδρα το μεγαλείο των ιδεών του και οι ίδιοι οι τιμητές (μιμητές) του έργου του.

(Δημοσίευση:

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης")

Πρωταπριλιάτικο από το... μέλλον!

Αγαπητοί συμπολίτες, αλλά και κλέφτες και λωποδύτες, γεια σας.

Σας ομιλεί ένας ακραιφνής ευπατρίδης, ένα εκλεκτό τέκνο της γ-Ελλάς, ένας έντιμος πολιτικός, που τα λόγια του γίνονται πάντοτε πράξη. 

Σήμερα την 1η Απριλίου του σωτηρίου έτους 2125, Μετά Μητσοτάκη, έχω να σας αναγγείλω ένα χαρμόσυνο γεγονός που αφορά εσάς, τους ορεσίβιους Ευρυτάνες, τους υπερήφανους ψηφοφόρους ημών.

Προτού όμως τη σπουδαιοτάτη αναγγελία θέλω να σας πω δυο τιμητικά λόγια για αυτόν τον προσοδοφόρο δι' Ημάς, κι όχι δι' Υμάς, τόπον που ακούει στο όνομα Ευρυτανία.

Δεκάδες και δεκάδες χρόνια, πλην ενός μικρού διαστήματος που παραστρατήσατε και παρασυρθήκατε από Βελουχιώτηδες και λοιπούς κατσαπλιάδες, ακολουθείτε το δικό μας σχέδιο, βαδίζετε στη δική μας στράτα και στις δικές μας ράγες γι' αυτό και... προκόψατε!

Η Ευρυτανία βρίσκεται πλέον στην κορυφή των επενδυτικών δράσεων. Επρασίνησε όχι από την καταθλιπτική μονοτονία των αχρήστων ελάτων που ουδεμία χρησιμότητα έχουν, αλλά από τις χαρούμενες πράσινες επιχειρηματικές δραστηριότητες που είναι απολύτως χρήσιμες δια-όλους ΗΜΑΣ!

Δείτε ολόγυρά σας : Τους τεράστιους σιδερένιους ανεμιστήρες στις κορυφές των βουνών σας που σας δροσίζουν τις τσουρουφλιστές μέρες των καλοκαιριών και σας παρέχουν ολίγον ρεύμα, πολύ ακριβό μεν, χρήσιμο όμως δε για τα πουγκιά των επεν-γδυτών που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της  οικονομίας, η οποία οικονομία βεβαίως-βεβαίως είναι εθνική διότι το έθνος είναι η κοινή αναφορά όλων μας, δγιότι όπως λέει και η σοφή ευρυτανική παροιμία "τα δικά μου... δικά μου - και τα δικά σου... δικά μου"!

Κοιτάξτε τους αναρίθμητους καθρέπτες, στις πλαγιές, στα ανενεργά βοσκοτόπια και στη λίμνη, που συλλέγουν το ζωοδότη ήλιο που λαμπυρίζει πλέον σαν χρυσός, πραγματικός χρυσός αφού απέφερε 300.000 ράβδους χρυσού στους επεν-γδυτές για να (...) ξέρετε τώρα η εθνική οικονομία, κτλ, κτλ, μην τα επαναλαμβάνω και σας κουράζω αδίκως άοκνοι συμπολίτες μου.

Δείτε το υπερσύγχρονο και υπερπλήρες νοσοκομείο σας που επιτέλους απέκτησε και νέα πτέρυγα, αυτή των μελλοθανάτων, με το νεκροτομείο που εγκαινιάσαμε προσφάτως.

Δείτε τα γεμάτα με παιδιά σχολεία σε κάθε τοπική κοινότητα... που λέει ο λόγος κοινότητα καθότι τις καταργήσαμε προ πολλού ως ασύμφορες διότι μην αυταπατάσθε ότι είναι πάντοτε συμφέρων το συμφέρον των πολλών.

Καμαρώστε τα περήφανα γηρατειά που βαστούν Θερμοπύλες σε χωριά των 5 και 5+ κατοίκων. Τι θα απογίνονταν η Ευρυτανία χωρίς αυτούς τους ηρωικούς ακρίτες της;; Τούτο σκεφτήκαμε και εμείς και είπαμε να μην μετατρέψουμε τα χωριά σας σε πολύβουες κοσμοπόλεις με τα τόσα προβλήματα.

Δεν έχει σημασία που το Καρπενήσι έχει πλέον λιγότερους από 4.000 κατοίκους. Έφυγαν όλοι εκείνοι οι γκρινιάρηδες νέοι που αποτελούσαν τροχοπέδη για την ανάπτυξη. Άλλωστε η Ευρυτανία σας ήτο πάντοτε πρωτοποριακή στην εξεύρεση καινούργιων ευκαιριών για τους νέους που κατέκτησαν τα 4 σημεία του ορίζοντα στα μήκη και τα πλάτη της γης. Αυτό σκεφτήκαμε και εμείς και είπαμε να διατηρήσουμε αυτή την παλαιά παράδοση των ποντοπόρων Ευρυτάνων εξερευνητών.

Να επανέλθω όμως στο θέμα μας :

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα να σας ευχαριστήσω για τη συνετή στάση σας και την προσήλωσή σας στο Μαυρογιαλούρειο ένδοξο και διαχρονικό Κόμμα μας, εγκαινιάζοντας την... πρωτοποριακή Μακέτα για το σιδηροδρομικό δίκτυο που ΘΑ συνδέσει την Αθήνα με το εξωτικό Καρπενήσι.

Σήμερα η Μακέτα, αύριο, μεθαύριο, παραμεθαύριο, το Έργον. Το τρένο ΘΑ είναι γεγονός για την ευρυτανική πρωτεύουσα. Λίαν συντόμως μάλιστα. Σε 20 χρόνια ΘΑ έχουν τοποθετηθεί οι ράγες, σε 30 ΘΑ έχει αγορασθεί ο συρμός και το πολύ τον επόμενο αιώνα ΘΑ λειτουργήσει και η τηλεδιοίκηση, όπως επίσης και τα φανάρια του σιδηροδρόμου για γρήγορες και ασφαλείς μετακινήσεις (όπως τότε...).

Όμως το μελλοντικό έργο θα δοθεί ΑΠΟ ΤΩΡΑ στους φίλους Ιδιώτας που θα το ΑΠΟΓΕΙΩΣΟΥΝ - εεε συγνώμη μπερδεύτηκα με τα εγκαίνια του αρεοδρομίου Καρπενησίου τα οποία θα γίνουν κι αυτά λίαν συντόμως - ΘΑ ΤΡΟΧΙΟΔΡΟΜΗΣΟΥΝ, ήθελα να πω, τις ράγες ανάπτυξης για το νομό σας.

Γι' αυτό και θα τριχοτομήσουμε, εδώ και τώρα, όπως έλεγε κι ο μακαρίτης, το σιδηροδρομικό δίκτυο Αθηνών-Καρπενησίου. Εξηγούμαι αναλυτικά: Τα μπικικίνια, δηλαδή το μαρούλι, οι εισπράξεις θέλω να πω, θα δοθούν στον ιδιώτη επεν.γδυτή κύργιο Αργύριο Αλεπουδιάρη φίλο της κυβερνήσεως. Η προμήθεια του νέου συρμού, αξίας 4 δις εβρό θα δοθεί ασφαλώς στον εβροπέο εταίρο μας μίστερ Arpax. Κι όσο για τη συντήρηση του δικτύου και τα λοιπά κερατιάτικα - εεεε συγνώμη την αποκατάσταση των φθορών ήθελα να πω - αυτά θα τα αναλάβει το Κράτος μας, δηλαδή εσείς, διότι Κράτος είναι ο λαός, ασχέτως αν ο λαός δεν είναι κράτος. Πως θα πάμε, άλλωστε, μπροστά χωρίς τη συμμετοχή του πολίτη και εάν δεν υλοποιήσουμε το σύνθημα "πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ".

Εσείς ηρωικοί πολίτες θα στηρίξετε το μελλοντικό σιδηρόδρομο της Ευρυτανίας. Γι' αυτό θα σας παρακαλέσω θερμά να συναινέσετε στην ενίσχυση των φίλων ιδιωτών ΑΠΟ ΤΩΡΑ μέσω της συμβολής σας στο ειδικό τέλος που θα εμπεριέχεται στους λογαριασμούς της άνεμο.ΔΕΗς με την ένδειξη "σιδηροδρομικό δίκτυο ο καρβουνιάρης", όπως έγινε, αν ενθυμείστε, και για τους ανεμομύλους με τη συμβολή σας στο επίσης ειδικό τέλος περί "ανανεώσιμων πηγών ενεργείας". Διότι των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Γι' αυτό εμπιστευτείτε τους μαγείρους, και ιδιαιτέρως τους εκλογομαγείρους.

Αγαπητοί συμπολίτες, διακατέχομαι από βαθιά συγκίνηση λέγω, λέγω συγκίνηση βαθιά, επειδής λέγω, λέγω επειδής, γκουχ, γκουχ, γκουχ...

(Ευχαριστώ για το νερό. Ελπιζω να είναι από αυτό της εταιρίας "Κοράκιασα" και όχι από εκείνο των πηγών τις οποίες βεβαίως παραχωρήσαμε σε υγιείς επενδυτές διότι ήσαν ανθυγιεινές).

Συνεχίζω τον εμπνευσμένο λόγο μου...

Αγαπητοί Ευρυτάνες, θα σας εξαφανίσωμεν - εεε συγνώμην, θα σας εξασφαλίσωμεν ήθελα να πω - σύγχρονες συγκοινωνιακές υποδομές στο νομό σας. 

Δεν έχει σημασία εάν τα λε-φορεία δεν εκτελούν τακτικά δρομολόγια προς τα χωριά σας, παρά μόνον στη χάση και στη φέξη. Οι ιατροί λέγουν πως το περπάτημα ωφελεί την καρδιακή λειτουργία και ευνοεί την μακροημέρευση. Αυτό σκεφτήκαμε και εμείς και είπαμε να μην σας επιβαρύνουμε άλλο!

Τέλος να σας ανακοινώσω ότι η μακέτα του σιδηροδρομικού δικτύου Ευρυτανίας θα φέρει ως έμβλημα το μυστρί των εγκαινίων για να θυμίζει παλιές καλές μέρες.

Επιτέλους ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΑ, διότι χωρίς να ολοκληρώσει ένας πολιτικός πως θα αφομοιώσει την ολοκλήρωση ο αδαής πολίτης;;

Παρακαλώ χειροκρότημα, ξέρετε εσείς, όπως δεκάδες χρόνια τώρα...

Καρπενήσι, 1η του Απρίλη του 2125.

Μετά  τιμής...

Μικές Παρλαπίπας

του ενδόξου και διαχρονικού

Μαυρογιαλούρειου Κόμματος.

blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Φοβού τους "σωτήρες"...

 

Φοβού τους "σωτήρες" και δώρα φέροντας - κατά παράφραση της γνωστής ρήσης.

Αν περιμένουμε να μας "σώσουν" οι υποτακτικοί των δυναστών, ή έστω όλοι εκείνοι που δεν θέλουν και δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν με τους εξουσιαστές και το σύστημά τους, τότε προτιμότερο είναι να κάνουμε το σταυρό μας ώστε να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να "σωθούμε" παρά να περιμένουμε από δαύτους.

Και για να το σοβαρέψουμε λίγο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή για έναν λαό από την "ανάθεση". Να αφήνεται δηλαδή ο ίδιος ανενεργός και απαθής εξουσιοδοτώντας τους τάχα "σοφούς εκπροσώπους του" για να τον λυτρώσουν, εν απουσία του, με συνηθέστερο βέβαια αποτέλεσμα να τον πουλάνε και να τον προδίδουν.

Μόνο η ενεργή συμμετοχή όλων μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, η μετατροπή μας σε ενεργούς πολίτες και η μαζική παρουσία μας στους λαϊκούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο, μπορεί να φέρει την ελπίδα σε μια κοινωνία που την αναζητά απεγνωσμένα.

Και τότε δεν θα έχουν και πολλά περιθώρια οι "σωτήρες" για να... μας τη φέρουν. Αφήστε που δυνητικά μπορεί η παρουσία τους να μας είναι και εντελώς αχρείαστη έως άχρηστη!

(Με αφορμή μια απρόσμενη εικόνα στα πανέμορφα μα και χιλιοπαιδεμένα Άγραφα που έχουν χιλιοχορτάσει από υποσχέσεις, από τους εκάστοτε κυβερνώντες, διαχρονικά...)

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"

Ο λαϊκός θρήνος - αντιεπετειακό (;)

Τους είπαν κλέφτες, παραβατικούς, ληστές, κατσαπλιάδες, κλαρίτες, αντάρτες, ζορμπάδες και με χίλια δυο ακόμα ονόματα και παραονόματα. Όπως όμως κι αν τους ονόμασαν οι εξουσιαστές αυτοί ήταν οι απροσκύνητοι, οι περιφρονητές των αφεντάδων και οι πρωτομάχοι του ελεύθερου βίου σε καιρούς που λίγοι τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι.

Οι λαϊκοί ήρωες αυτοί που μάχονται για την προσωπική τους ελευθερία μα και για το δίκιο του αδικημένου ραγιά (όλων των εποχών) θα συγκινούν και θα συνεγείρουν πάντοτε τους λαϊκούς ανθρώπους που στο πρόσωπό τους νιώθουν τους δικούς τους "Προμηθέες", εκείνους των "περήφανων ταπεινών" αυτού του τόπου.

Ο ΚΑΤΣΑΝΤΩΝΗΣ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ήταν ένας από αυτούς, μπορεί και το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτών, στα αδούλωτα ευρυτανικά κορφοβούνια της ανυποταξίας και της παλικαριάς.

Τους είπαν κλέφτες, παραβατικούς, ληστές, κατσαπλιάδες, κλαρίτες, αντάρτες, ζορμπάδες και με χίλια δυο ακόμα ονόματα και παραονόματα. Όπως όμως κι αν τους ονόμασαν οι εξουσιαστές αυτοί ήταν οι απροσκύνητοι, οι περιφρονητές των αφεντάδων και οι πρωτομάχοι του ελεύθερου βίου σε καιρούς που λίγοι τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι.

Μα ο λαός ήξερε και ξέρει. Ότι εκείνοι οι "ξεροκέφαλοι" και ανυπάκουοι ήταν και θα είναι οι προάγγελοι της συλλογικής λεφτεριάς γιατί πολύ απλά ξέρουν να παλεύουν πρώτα για τη δική τους τιμή και αξιοπρέπεια. Ήξερε και ξέρει ο λαός ότι αυτοί ήταν και θα είναι οι πρωτοξεκινητάδες στην πορεία του Ανθρώπου από το σκοτάδι στο φως, τότε, τώρα κι αύριο...

Ο Λαϊκός Θρήνος για την Απώλεια ενός Παλικαριού, πόσω δε μάλλον ενός σαν τον Αλύγιστο Κατσαντώνη, αποτελεί μια ιδιαίτερη στιγμή Σεβασμού και Τιμής.

Γι' αυτό και επιλέξαμε -και ενόψει 25ης- όχι ένα από τα συνηθισμένα "επετειακά" αφιερώματα, αλλά κάτι διαφορετικό...

Είναι  ένα γραπτό του συμπατριώτη μας βραβευμένου Ευρυτάνα λόγιου Δημήτρη Σταμέλου (1931-2005) μέσα από το βιβλίο του, που κοσμεί και την προσωπική μας βιβλιοθήκη και φέρει τίτλο: "Κατσαντώνης η αποθέωση της παλικαριάς", βιβλιοπωλείον της Εστίας και το οποίο συστήνουμε ανεπιφύλακτα στους αναγνώστες του "Ευρυτάνα ιχνηλάτη" .

Αναφέρεται στο θρήνο των απλών ανθρώπων για το χαμό του Αγραφιώτη σταυραετού μα και πως ο αυτός ο θρήνος γίνεται εν τέλει φλάμπουρο ξεσηκωμού στη λαϊκή ψυχή που γυρεύει παντού και πάντοτε τη δική της λύτρωση από κάθε είδους τυραννία, ξένη και ντόπια...

*****

"Ο χαμός του Κατσαντώνη, αντιλάλησε σα βαρύ και πρωτάκουστο μοιρολόι σ' ολάκερη την Ελλάδα. Ο μεγάλος ελευθερωτής, ο ακατανίκητος προστάτης των ραγιάδων, σφράγιζε με το μαρτυρικό του θάνατο, πάνω στα τριαντατρία ανθισμένα του χρόνια, την αξιοσύνη της ζωής του.

Μέσα ωστόσο στο πολύπικρο τραγούδι, αντιφέγγιζε η ελπίδα και θέριευε η απαντοχή. Το θλιβερό μαντάτο χύμηξε στις αγραφιώτικες κορφές, σα φθινοπωρινή νεροποντή κ' έδερνε τη γης, βροχοτόπια και διάσελα και μικροπερίβολα, σπίτια και καρδιές, που όλα είχανε σκοτεινιάσει.

Γύρω στις φωτιές οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο και δε μιλούσαν. Τι να πουν; Ανησήκωναν μονάχα τα στηριγμένα στα γόνατά τους σκληρά και ροζιασμένα από τη δούλεψη χέρια τους και σκούπισαν τα μάτια τους. Κι όλο απλωνόταν ο θρήνος. Κι όλο μεγάλωνε το μίσος για τον τύραννο. Κι όλο στεριωνόταν μέσα τους η φλογισμένη λαχτάρα της λευτεριάς.

Όμως ετούτος ο θρήνος γινόταν αγάλι, ώρα την ώρα, σαρακατσάνικο, κλέφτικο τραγούδι. Κ' ήταν σα να πήγαιναν σε γάμο, με διπλές και τρίδιπλες ζυγιές. Σα να κινούσανε με γερόντους, γριές, κοπέλες και νιούς πάνω στ' άλογα και με το φλάμπουρο μπροστά για το περίτρανο γιορτάσι. 

Για μια στιγμή φάνηκε σα να μαυροφόρεσε η γης ολάκερη. Μ' άξαφνα πύργωσε πάλι η ζωή κ' έγινε ποτάμι φουρτουνιασμένο ο πολύπικρος χαμός.

Σε τούτη τη γη τη δουλεμένη με τη λαχτάρα της λευτεριάς την αβασίλευτη δεν της πάει μαύρα μαντήλια να φοράει. Τόνιωθαν οι πικραμένοι κι άστραφτε στα μάτια η ελπίδα. Κι άστραφαν στον ήλιο που ξάνοιγε στις κορφάδες τα γιαταγάνια. Κι άστραφε ολούθε η παλικαριά κ' η ομορφιά του Κατσαντώνη, έτσι καθώς ολοζώντανος, τρόμος της τουρκιάς, σιγουριά κι αποκούμπι του ραγιά, ανυψωνόταν και διαφέντευε τη μνήμη του λαού."

Πρωτο-δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό "ΚΑΤΙΟUΣΑ" (20/3/2025) από τον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"