Κυριακή του Θωμά: Ο Θωμάς είχε μεγάλο πόθο να δει τον Κύριο.

Ἐὰν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεταφερθοῦμε ἐν Πνεύματι στὸν ᾅδη τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν ὁ Βασιλιᾶς τῆς Δόξης καὶ παρακολουθούσαμε σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία τὰ ὅσα συνέβησαν, ἴσως νὰ ἀναθεωρούσαμε τὸν τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ τὸ εἶδος τῆς πίστεώς μας καὶ θὰ ἐπιστρέφαμε στὴν παροῦσα πραγματικότητα συγκλονισμένοι καὶ ἐκστατικοί.

Θὰ ἀκούγαμε τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, κορυφαῖο τοῦ χοροῦ τῶν προφητῶν, νὰ ἀνοίγῃ τὸν δρόμο καὶ νὰ ἑτοιμάζῃ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου, κάνοντας «εὐθείας τὰς τρίβους Αὐτοῦ». Θὰ βλέπαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν δικαίων. Θὰ ἀκούγαμε γνώριμα στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα πόδια νὰ περπατοῦν, θὰ ἀκούγαμε τὰ βήματα ποὺ κάποτε τοὺς τρόμαξαν καὶ κρύφτηκαν ἀπὸ ντροπὴ ἐκεῖνο τὸ δειλινό, ὅταν εἶχαν γίνει περίγελος τοῦ πονηροῦ ὄφεως. Θὰ τοὺς ἀκούγαμε νὰ λένε: «Τότε ἀπὸ φόβο κρυφτήκαμε, τώρα φόβος κυριεύει τὸν ᾅδη· τότε κρυφτήκαμε ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του, τώρα ἀναζητοῦμε τὸ λυτρωτικὸ φῶς τοῦ προσώπου Του». Θὰ βλέπαμε τοὺς δαίμονες νὰ τρέχουν πανικόβλητοι πρὸς τὶς πύλες τοῦ ᾅδη, γιὰ νὰ τὶς ἀσφαλίσουν γερά, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθῃ ὁ Χριστός. Θὰ ἀκούγαμε τὶς φωνὲς τῶν ἀγγέλων ἀπὸ ἔξω νὰ φωνάζουν: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης».

Η Διακαινήσιμος Εβδομάδα

Με την ονομασία Διακαινήσιμος ή Διακαινήσιμος εβδομάδα, ή Εβδομάδα Διακαινησίμου (επίσημα: Διακαινήσιμος εβδομάς), ονομάζεται κατά τη χριστιανικό εορτολόγιο η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επόμενη, την Κυριακή του Θωμά.

Η ονομασία της οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτιζόταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους. Σε ένδειξη αυτής της ανακαίνισης και ταυτόχρονα αναγέννησης και "πνευματικής καθαρότητας οι νεοβαπτισμένοι έφεραν καθ΄ όλην αυτή την εβδομάδα λευκά ενδύματα, εξ ου και αποκαλούμενη "λευκή εβδομάδα". Ο Αυγουστίνος χαρακτηρίζει επίσης την ίδια εβδομάδα ως "οκτώ ημέρες των νεοφύτων" (ή νεοβαπτισθέντων ή και νεοφωτίστων).

Αυτός είναι ο Θεός, Θεός Ανάστασης!

Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.

Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Κυριακή Βαΐων: Η χαρά εν Κυρίω και η χαρά του κόσμου.

Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής μεγάλης ημέρας κινείται σε κλίμα χαράς και ευφροσύνης. Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός «καθήμενος επί πώλον όνου» εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι των υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Όπως είπαμε λοιπόν σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το αποστολικό ανάγνωσμα. «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», μας λέει ο απόστολος Παύλος. Να χαίρεστε μας λέγει ο απόστολος όμως πώς να χαιρόμαστε;

Η σημερινή ημέρα αγαπητοί μου μας δείχνει πως θα πρέπει να χαιρόμαστε εν Κυρίω. Το γεγονός που διαδραματίζεται σήμερα, δηλαδή η είσοδος του Ιησού στην πόλη της Ιερουσαλήμ μας διδάσκει πολλά. Γιατί; Διότι η ιστορία θα μας δείξει ότι η χαρά εκείνης της ημέρας δεν ήταν εν Κυρίω, δεν ήταν γνήσια, δεν ήταν καθαρή αλλά ήταν μία χαρά που περιείχε δόλο και εμπάθεια.

Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε.

Η ερμηνεία των γραμμάτων του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος.

Αυτό είναι το μοναχικό ή αγγελικό σχήμα. Όποιος γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός, φορά­ει το σχήμα, που είναι το σύμβολο του δεύ­τερου βαπτίσματος του.

Έχει κεντημένο πάνω του, με κόκκινη κλωστή, το Σταυρό, πάνω στο Γολ­γοθά (που παριστάνεται σαν βάθρο), τη λόγχη και το σπόγγο – σύμβολα του Πάθους του Κυρίου μας. Στην φωτογραφία διακρίνεται και το "πολυσταύρι" το οποίο φοριέται πάνω από το "σχήμα".
Ας δούμε τι συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικό σχήμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 

«Ἵνα … ἰσχυράν πα­ρά­κλησιν ἔχωμεν οἱ κατα­φυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6.18).

Στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραη­λιτικό λαό ἀναφέρθηκε στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Ἑβραίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά νά πείσει τούς συμπα­τρι­­ῶτες του ὅτι μπο­ροῦν νά ἐμπιστεύονται στόν Θεό, διότι πραγμα­τοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις του καί ἀποτελεῖ τή σταθερή καί ἀκαταίσχυ­ντη ἐλπίδα ὅσων προσ­φεύγουν σ᾽ αὐτόν καί τοῦ ἀνα­θέτουν τή ζωή καί τό μέλλον τους.

Δ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (Ομιλία)

 

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λό­γον, δεξαμένη τήν νῦν προσφο­ράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­τας καί τῆς μελλούσης λύ­τρω­σαι κολάσεως τούς σοί βοῶν­τας. Ἀλληλούια».

Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρ­θέ­νο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευ­θυν­θή­κα­με ἀπόψε καί πάλι, Παρα­σκευή τῆς τετάρτης ἑβδομά­δος τῶν Νηστειῶν, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕ­μνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χά­ρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀνα­ρί­θμη­τα «χαῖ­ρε» τοῦ Ἀκαθί­στου Ὕ­μνου, ὡς τα­πεινό δῶρο εὐ­λα­­βεί­ας καί σεβα­σμοῦ γιά τήν ἀνύ­στα­κτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ με­σιτεία της.

Καί τήν παρ­α­κα­­λέσαμε νά δεχθεῖ τήν προσ­­φορά μας καί νά μᾶς δώ­σει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.

Τί τῆς ζητήσαμε ὅμως, ἀδελφοί μου;

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ  ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μαρκ. 9.1).

Μέ αὐτή τή διαβεβαίωση πρός τούς ἀκροατές του ὁλοκλήρωσε ὁ Χριστός τήν ὁμι­λία, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα.

Εἶναι κάποιοι ἀνάμεσά σας, τούς εἶπε, οἱ ὁποῖοι δέν θά γνωρίσουν τόν θάνατο, πρίν νά δοῦν τή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ μέ ὅλη τή δύναμή της. Δέν προσδιόρισε ὁ Χριστός οὔτε ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά δοῦν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρίν νά πεθά­νουν οὔτε ποιόν θάνατο ἐννοῦσε. Ὅμως οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστός ἀναφέρεται κυρίως στούς τρεῖς μαθητές του, τόν Πέ­τρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, τούς ὁποίους θά ἔπαιρνε μαζί του σέ λίγες ἡμέρες στό ὄρος Θαβώρ καί ἐκεῖ θά εἶχαν τή δυνατότητα νά δοῦν κατά τή Μεταμόρφωσή του, ἔστω καί κατ᾽ ἐλάχιστο, τή δόξα πού θά ἔχει ὁ Χριστός στή βασιλεία του.

Γ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».

Μέ αὐτόν τόν χαιρε­τι­σμό πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί Μητέρα τῶν ἀν­θρώ­­πων κλείνει ὁ δέ­κα­­τος τρίτος οἶκος τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου πού ψάλαμε ἀπόψε. «Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».

Κάθε ἄνθρωπος, ἀδελ­φοί μου, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή στοργή καί τήν ἀγάπη τοῦ συνανθρώ­που του. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὡς τέτοιο εἶναι πλα­σμέ­νος γιά νά προσφέρει ἀλλά καί γιά νά ἀνα­παύεται στήν ἀγάπη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

«Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Μαρκ. 2.8)

Δίπλα στούς πρωταγωνιστές τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παρα­λυτικοῦ, πού ἀκούσαμε στό σημε­ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στόν Χριστό δηλαδή πού θεραπεύει καί τόν παραλυτικό πού θεραπεύεται καί λαμβάνει καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐμφανίζονται καί κά­ποια ἀκόμη πρόσωπα. Πρόσωπα βουβά, πού παρατηροῦν καί διαλο­γίζονται, πού δέν ὁμιλοῦν ἀλλά βγάζουν συμπεράσματα, πού δέν θέλουν νά πιστεύσουν καί παρα­νοοῦν τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χρι­στοῦ καί τόν συκοφαντοῦν. Εἶναι οἱ γραμματεῖς οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ βλέ­πουν τό θαῦμα, ἀμφισβητοῦν Aὐτόν πού τό ἐπιτελεῖ· οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν διατυπώνουν τίς ἀπορίες τους, κα­τη­γοροῦν τόν Χριστό.

Σέ αὐτούς τούς σιωπηλούς πρω­τα­γωνιστές ἀπευθύνεται ὁ Χριστός καί ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις τους καί τήν πονηρία τους. Καί τούς ρω­τᾶ: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γιατί κάνετε τέτοι­ες σκέψεις μέσα στήν ψυχή σας; Γιατί ὄχι μόνο δέν πιστεύετε, ἀλλά καί ἀποδίδετε ἄδικες κατη­γο­ρίες;

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ τούς ἐλέγ­χει, ἔστω καί ἄν δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Ἐκεῖνοι τόν κα­τη­­γοροῦσαν ὡς βλάσφημο, γιατί εἶπε στόν παραλυτικό ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες του. Τώρα ὅμως δια­πιστώνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν γνω­ρίζει μόνο τίς ἁμαρτίες τοῦ παρα­λυτικοῦ, τίς ὁποῖες καί συγχωρεῖ, ἀλλά γνωρίζει καί τούς δικούς τους λογισμούς, τούς ὁποίους ἐκεῖ­νοι ἀρνοῦνται νά ἀποκαλύψουν, καί ἔτσι ὄχι μόνο στεροῦνται τῆς ἀφέσεως ἀλλά καί γίνονται αἰτία κατακρίσεως γι᾽ αὐτούς.

B´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζου­σα».

Ἔχοντας ἑορτάσει, ἀ­δελφοί μου, τήν προη­γούμενη πρώτη Κυρια­κή τῶν Νηστειῶν τόν θρίαμβο τῆς Ὀρ­θο­δοξίας ἡ Ἐκκλησία μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, ἐγγίζουμε ἤ­δη τήν δεύτερη Κυ­ρια­κή τῆς Ἁγίας καί Με­γά­λης Τεσ­­σαρακοστῆς, Κυ­­­ρια­κή τήν ὁποία ἡ Ἐκκλη­σία μας ἔχει ἀφι­ε­­ρώσει σέ ἕνα ἄλλο με­γάλο ἀγωνιστή καί ὑπέρ­­μαχο τῆς ὀρθο­δό­ξου πίστεως, στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, καί στόν θρί­αμ­βό του ἐναντίον ἐ­κεί­νων πού δέν μπο­ροῦ­σαν νά κα­τα­νοή­σουν ὅτι ὁ Θεός ἀξιώνει τούς καθαρούς τῇ καρ­δίᾳ νά δοῦν τό ἄκτιστο φῶς τῆς χάρι­τός του, καί μέ τούς σωματι­κούς ὀ­φθαλ­μούς τους, καί γι᾽ αὐτό τούς συκοφαν­τοῦ­σαν.

Α´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (Ομιλία)

 

«Ἄγγελος πρωτο­στά­της οὐρανόθεν ἐπέμ­φθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό χαῖρε».

Μάρτυρες μιᾶς συναν­τή­­σεως οὐρανοῦ καί γῆς μᾶς καθιστᾶ ὁ ποι­η­τής τοῦ Ἀκαθίστου ὕ­μνου, τήν πρώτη στάση τοῦ ὁποίου ψάλαμε ἀ­πόψε πρός τήν Πα­να­γία μας, ἀδελφοί μου. Μάρ­τυρες τοῦ χαι­ρε­τισμοῦ τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβρι­ήλ πρός τήν τα­πει­νή Κό­­ρη τῆς Ναζα­ρέτ. Μάρ­­τυ­ρες τοῦ οὐρανίου μηνύματος πού τῆς με­τα­φέρει ὅτι ὁ Θεός τήν ἐπέλεξε ἀνάμεσα σέ ὅ­λες τίς γυναῖκες τοῦ κό­­σμου γιά νά γίνει ἡ μη­τέρα τοῦ Υἱοῦ του.

Τό «χαῖρε», λοιπόν, τοῦ ἀγγέλου δέν εἶναι μόνο ἕνας ἁπλός χαιρε­τι­σμός, ἀλλά εἶναι ἡ ἀ­ναγ­γελία τοῦ πιό χαρ­μοσύνου γεγονότος πού ἐπρόκειτο νά συμβεῖ στή γῆ, τῆς ἐνανθρω­πή­σεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀπαρχῆς τῆς σω­τηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γέ­νους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπι­στεύ­σαμεν» (Ρωμ. 13.11).

Μέ μία διαπίστωση ἀρ­­χίζει τό σημερινό ἀ­πο­στολικό ἀνάγνω­σμα. Καί ἡ διαπίστωση αὐτή ἀφορᾶ σέ ὅ,τι πιό σπου­δαῖο καί σημαντι­κό ὑπάρχει στή ζωή μας. Ἀφορᾶ στή σω­τη­ρία μας. Τί εἶναι ὅμως ἡ σω­τη­ρία μας καί γιατί εἶναι τώρα πιό κοντά μας ἀπό ὅ,τι πιστεύαμε;

Σωτηρία εἶναι, ἀδελ­φοί μου, ἡ ἀπαλλαγή μας ἀπό τίς συνέπειες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πα­ρακοῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ ἀπο­δέσμευσή μας ἀπό ὅ,τι βαρύνει τήν ψυχή μας καί δέν τήν ἀφήνει νά ἐπιστρέψει καί νά ἑνω­θεῖ μέ τόν Θεό. Εἶ­ναι ἡ δυ­­νατότητα νά ἀνοί­ξου­­με καί πάλι τήν κε­κλεισμένη πύλη τοῦ πα­­­ραδείσου καί νά σπεύ­σουμε πρός τόν δη­μιουργό καί Πατέρα μας Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ

 «Καί ἀπελεύσονται … οἱ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώ­νιον» (Ματθ. 25.46).

Τρίτη Κυριακή τοῦ Τρι­­ωδίου σήμερα, ἀ­δελ­φοί μου, καί πρίν νά μᾶς ὑπεν­θυμίσει ἡ Ἐκ­κλησία μας τήν ἔξωσή μας ἀπό τόν παράδεισο τῆς Ἐδέμ καί νά μᾶς καλέσει νά εἰσέλθουμε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά νά ἀγωνισθοῦμε, ὥστε νά καθάρουμε τήν ψυχή μας ἀπό τούς ρύ­πους τῆς ἁμαρτίας καί νά βρεθοῦμε προετοι­μα­­­­σμένοι κατάλληλα κα­­­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­­σεως, μᾶς παρου­σιά­ζει σήμερα αὐτήν ἀ­κρι­βῶς τήν ἡμέρα. Μᾶς πα­ρουσιάζει καί μᾶς πε­ρι­γράφει τί θά συμβεῖ, ὅταν θά ἔρθει ὁ Χριστός με­τά δόξης γιά νά ἀπο­δώσει δικαιοσύνη.

Ἡ πε­ριγραφή αὐτή δέν εἶ­ναι περιγραφή κά­ποιου ἀνθρώπου, ὥστε νά μπο­ρεῖ νά ἰσχυρισθεῖ κα­νείς πώς εἶναι φαν­τα­­στική ἤ δέν εἶναι ἀ­κρι­βής. Εἶναι ἡ περι­γρα­­φή τοῦ Χριστοῦ πού γνωρίζει καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλο τί θά συμβεῖ ἐκείνη τήν ἡμέρα, καί τά δεδομένα εἶναι ἁπλά καί σαφῆ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ

«Ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ» (Λουκ. 15.29).

Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου καί τό πρόσωπο πού πρωταγωνιστεῖ, θά λέγαμε, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ὁ νεώτερος υἱός ἑνός ἀγαθοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἄσωτη ζωή του ὀνοματίζει τόσο τήν εὐαγγελική παραβολή πού ἀκούσαμε ὅσο καί τή σημερινή Κυριακή τοῦ Ἀσώτου.

Ἄν ὅμως ὁ ἄσωτος υἱός εἶναι πρωταγωνιστής τῆς σημερινῆς παραβολῆς, δέν εἶναι ἀσφαλῶς ὁ μόνος. Ὑπάρχει καί ἕνας τουλάχιστον ἀκόμη. Καί αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του. Ὁ δεύτερος πρωταγωνιστής εἶναι ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὁ εὐπειθής, ὁ ὑπάκουος, αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ πατέρα του, χωρίς νά ἔχει ἀπαιτήσεις. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι τό δικό του παράδειγμα εἶναι αὐτό πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Ἀρκεῖ ὅμως ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, γιά νά δείξει ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός ποιός πραγματικά εἶναι. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

«Κατέβη οὗτος δε­δι­και­­ω­μέ­­νος εἰς τόν οἶ­κον αὐτοῦ ἤ γάρ ἐκεῖ­νος» (Λουκ. 18.14).

Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἡ σημε­ρι­νή Κυ­ρι­ακή καί ἡ Ἐκ­κλησία μας μᾶς παρου­σιάζει μέ τό ση­με­ρινό εὐ­αγγελικό ἀνά­­γνω­σμα δύο πρό­σω­πα ἐξαι­ρετικά οἰκεῖα σέ ὅλους μας.

Ἡ οἰκειότητα αὐτή δέν ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἡ εὐαγ­γε­λι­­κή πε­ρι­κο­πή εἶναι πο­λύ γνω­στή σέ ὅλους μας. Ὀφείλεται κυρίως στό γε­γο­νός ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά ἀναγνω­ρί­σει στή συμ­πε­ρι­φορά τῶν δύο πρω­ταγωνιστικῶν προ­­­­σώ­­­πων τοῦ εὐαγ­γελι­κοῦ ἀνα­γνώ­σμα­τος στοιχεῖα τῆς δικῆς του συμπερι­φο­ρᾶς καί τοῦ δικοῦ του χαρακτήρα.

Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

«Καί εὐλόγησεν αὐ­τούς ὁ Συμεών» (Λουκ. 2.34).

Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό γεγονός ὡς τό πρῶτο δη­μόσιο γεγονός τῆς ἐπι­γείου ζω­ῆς τοῦ Χρι­στοῦ μετά τή γέννησή του. Ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ πηγαίνουν στόν ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρουν τήν ὁρισμένη ἀπό τόν Μω­σαϊκό νόμο θυσία γιά τό τεσσαρακονθήμερο βρέ­φος. Πηγαίνουν ἀπό σε­βασμό πρός τόν νόμο, χωρίς νά σκεφθοῦν καί νά συνειδητοποιή­σουν ὅτι τό βρέφος πού κρα­τοῦν στήν ἀγκάλη του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Ὁδηγοῦν, λοιπόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό στόν οἶκο τοῦ Πα­τρός του, ὄχι γιά νά εὐλο­γη­θεῖ ἀπό τόν Θεό, ἀλ­λά γιά νά λάβουν οἱ ἴδιοι τήν εὐλογία.

Ὁδη­γοῦν τό βρέφος Ἰη­σοῦ στόν ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀκούσουν τόν Συ­με­ών νά εὐλογεῖ τόν Θεό «ὅτι εἶδον οἱ ὀ­φθαλ­μοί» του «τό σω­τή­ριον» τοῦ Θε­οῦ, καί γιά νά ἀντι­λη­φθοῦν πό­­σο μεγάλη εἶ­ναι ἡ εὐ­λογία πού ἔλα­βαν οἱ ἴδιοι ἀπό τόν Θεό νά ἀξι­ωθοῦν νά κρατή­σουν στά χέρια τους τόν Υἱό του καί σω­τῆρα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν τήν εὐ­λο­γία τοῦ δι­καίου Συ­μεών.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE´ ΛΟΥΚΑ

«Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο» (Λουκ. 19.9).

Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχο­λοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα.

Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προ­τρέπει στούς πνευμα­τι­κούς ἀγῶνες, τόν δια­βε­βαιώνει ὅτι αὐτοί ἔ­χουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλ­­πίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.