Εγώ, η απαισιόδοξη

Οι "σκληρές" (άσχημες) στιγμές στην ζωή μας δεν έχουν διάρκεια και κάποια στιγμή τελειώνουν. Οι "σκληροί" (δυνατοί) άνθρωποι όμως είναι αυτοί που θα αντέξουν για πάντα.

Το ομολογώ. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο. To αναγνωρίζω και το αποδέχομαι. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν προσπαθώ να γίνω. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, από τότε δηλάδή που μπορώ να θυμηθώ σαν αρχή.

Όλη μου την εφηβική ηλικία την πέρασα με χαμόγελο. Σίγουρα στεναχώριες υπήρχαν, καθώς δεν μεγάλωσα και σε περιβάλλον που έλειπαν οι τσακωμοί και τα κατσαδιάσματα, αλλά όπως έλεγε πάντα η μητέρα μου εμένα «δεν ίδρωνε το αυτί μου». Ποτέ δεν στεναχωρήθηκα ιδιαιτέρως για τον πρώτο μου «ανεκπλήρωτο» έρωτα, ούτε καν για τον δεύτερο και όσους ακολούθησαν κατά τα σχολικά χρόνια. Ποτέ δεν με άγχωσαν τα μαθήματα και οι εξετάσεις αλλά ούτε και ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός που στην ουσία δεν υπήρξε ποτέ καθορισμένος στο μυαλό μου. Ήθελα πολλά, μου άρεσαν πολλά, ήλπιζα σε πολλά. Ποτέ δεν αφοσιώθηκα σε κάτι συγκεκριμένο, ποτέ δεν έθεσα στόχο. Πάντα έλεγα πως όλα μια χαρά θα πάνε και μια χαρά θα έρθουν. Διάβαζα τόσο όσο, χωρίς φροντιστήρια, χωρίς ιδιαίτερο κόπο και πάντα αφήνοντας χρόνο για τις παρέες μου και την διασκέδασή μου. Κάτω από τα ανοιχτά βιβλία είχα σκίτσα που ετοίμαζα όταν η μητέρα μου γυρνούσε την πλάτη ή έβαζα μουσική να παίζει ή άνοιγα την τηλεόραση ώστε να ρίχνω ματιές στις αγαπημένες μου εκπομπές. Κάπως έτσι κατάφερα και αποφοίτησα από το λύκειο με αρκετά ικανοποιητικό βαθμό για τα δεδομένα, τόσο ικανοποιητικό που μέχρι και εγώ είχα απορήσει. Φυσικά αυτό τόνισε ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή μου και την σιγουριά μου πως όλα θα πάνε καλά στην ζωή μου και πως δεν έχω να φοβάμαι τίποτα.

Ενώ λοιπόν όλοι οι συμμαθητές μου είχαν επιλέξει τις σπουδές και το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, εγώ ήμουν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» κάνοντας διακοπές διαρκείας κοντά στην αδερφή μου που σπούδαζε στα Γιάννενα. Το ότι οι γονείς μου δεν βρίσκονταν σε άνετη οικονομική κατάσταση ώστε να διαθέσουν το απαραίτητο ποσό να πάω σε μια ιδιωτική σχολή φυσικά και δεν με άγχωνε τόσο όσο θα άγχωνε άλλους στην θέση μου. Εγώ εξακολουθούσα να πιστεύω πως όλα θα γίνουν ακόμα και αν αργήσουν. Ώσπου έγιναν πολύ γρηγορότερα από ότι ήλπιζα και μπήκα σε ιδιωτική σχολή για να σπουδάσω μία από τις μεγάλες τότε αγάπες μου, το σχέδιο μόδας. Και εξακολουθούσα να είμαι ευτυχισμένη και αισιόδοξη ότι θα φτάσω μια μέρα ψηλά σαν σχεδιάστρια μόδας. Μέχρι και τις συνεντεύξεις που θα μου έπαιρναν φανταζόμουν όσο κατοικούσα στο ροζ συννεφάκι μου!! Τόσο «τσίου» περίπτωση ήμουν. Στην σχολή βέβαια και στα μαθήματα ήμουν πολύ πιο αφοσιωμένη και αποφασισμένη ότι θα πετύχω. Και έτσι έγινε, ήμουν από τις καλύτερες της τάξης μου, ασχέτως αν το εξάμηνο της αποφοίτησής μου έπεσα στην γενική βαθμολογία καθώς έριξα το βάρος μου σε μια εταιρεία που με είχε προσλάβει για πρακτική εξάσκηση. Και ενώ όλοι κοιτούσαν να συνεχίσουν στο εξωτερικό τις σπουδές τους, κάτι που θα μπορούσα και εγώ αν είχα την απαραίτητη οικονομική άνεση, εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα βρεθεί εργασία στην Ελλάδα και θα ξεκινήσω άμεσα να εργάζομαι. Έμεινα λοιπόν σε αυτή την πεποίθηση και δεν προσπάθησα για το περισσότερο.

Και δεν βγήκα λάθος ακόμα μια φορά, κάτι που με έκανε να νιώθω ακόμα πιο δυνατή για τον εαυτό μου και τις ικανότητές μου. Ακόμα και αν στην ουσία δεν κατάφερα να στεριώσω σε μια εταιρεία της προκοπής, έως και μέχρι σήμερα, το ότι το βιογραφικό μου και η εμπειρία που αποκτούσα με το πέρασμα των χρόνων είχε τόσο μεγάλη ζήτηση και ενδιαφέρον, αυτό με έκανε να έχω πάντα την σιγουριά πως ότι και να γίνει εγώ θα τα καταφέρνω να έχω δουλειά. Ποτέ δεν έμεινα άνεργη πάνω από μήνα. Ποτέ δεν περίμενα να με καλέσουν για συνέντευξη πάνω από δύο μέρες. Ποτέ δεν περίμενα να μου απαντήσουν θετικά αν προσλαμβάνομαι. Η πρόσληψη γινόταν την επόμενη στιγμή. Βέβαια, άλλες εποχές τότε, με οικονομία σαφώς καλύτερη. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Έτσι, νιώθοντας τόση σιγουριά ποτέ δεν προσπάθησα να απαιτήσω και την περαιτέρω εξέλιξη, καθώς πίστευα ότι μπροστά μου έχω άπλετο χρόνο εργασίας να με περιμένει και ότι η εξέλιξη και η αναγνώριση θα έρθουν από μόνες τους στην ώρα τους. Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια κατά την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, ευχάριστα και ικανοποιητικά. Δεν είχα υπολογίσει όμως άλλους παράγοντες, ειδικά έναν που ήταν και το μεγαλύτερο outsider, την κρίση. Σε αυτό το σημείο, ήταν που άρχισα να προσγειώνομαι από το ροζ συννεφάκι που κατοικούσα ειδικά μετά από κάθε απόρριψη για πρόσληψη. Και όσο ο καιρός περνούσε τόσο πιο μαύρα και απογοητευτικά τα έβλεπα. 

Τώρα θα μου πείτε πως σε όλο αυτό δεν ευθύνομαι εγώ. Δεν ευθύνομαι εγώ που δεν μπορώ να βρω εργασία, που έχω φτάσει στο σημείο να νιώθω ανίκανη και άχρηστη και ταυτόχρονα έχασα την αισιοδοξία μου για καλύτερες μέρες. Σαφώς και έχετε δίκιο. Διότι το σύστημα αυτό φτιάχτηκε πλέον για να σε εκμηδενίζει, για να σε κάνει να αγγίζεις το πάτωμα και να είσαι και ευγνώμων που ακόμα υπάρχεις και αναπνέεις.

Όμως, δεν γράφω αυτή την ανάρτηση για να αναλύσω τα πολιτικά δρώμενα, μιας και έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι το μόνο που δεν θα κάνω σε αυτό το blog, είναι να μιλήσω για τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας. 

Επανέρχομαι στο θέμα μου. Η αισιοδοξία μου λοιπόν, ναι αυτή που είχα άφθονη κάποτε, δεν περιοριζόταν μόνο στην σχολική και επαγγελματική μου σταδιοδρομία. Ήταν κομμάτι μου και άγγιζε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ναι και τον ερωτικό, και ας είχα αρκετές απογοητεύσεις από το αντίθετο φύλο. Χωρίς να θέλω να φανώ ψωνισμένη με την εμφάνιση και τον χαρακτήρα μου, πάντα κατάφερνα κατά έναν περίεργο τρόπο και ξεχώριζα στην παρέα μου από τις υπόλοιπες κοπέλες. Ίσως όχι μόνο λόγω ανάπτυξης, αλλά και για όλο αυτό που ένιωθα και με έκανε να είμαι σαν ένα μικρό Λας Βέγκας, με όλες τις φωτεινές επιγραφές επάνω μου. Έτσι τραβούσα και επάνω μου σαν τα έντομα στο φως, κάθε καρυδιάς καρύδι. Βέβαια, ήμουν και είμαι από την φύση μου και αθεράπευτα ρομαντική, γεγονός που με έκανε κατά κάποιο τρόπο να επιδιώκω και το φλέρτ και να προσπαθώ να το δημιουργήσω εκεί που δεν υπήρχε. Δεν λεω, όμορφες καταστάσεις. Όταν ένας άντρας έπαυε να με διεκδικεί τότε κάποιος άλλος «εμφανιζόταν» και ο έρωτας ήταν σαν να μην έφευγε ποτέ από την ζωή μου, ούτε μια μέρα. Μόνο κατά την περίοδο της εργασίας μου είχα απομακρυνθεί από το αντίθετο φύλο καθώς είχα αρχίσει να φλερτάρω και να ερωτεύομαι την δουλειά μου, οπότε και δεν άφηνα χρονικά περιθώρια για περαιτέρω έρωτες στην καρδιά μου. Και όταν πια άρχισα να νιώθω σίγουρη και εξασφαλισμένη με την δουλειά μου, τότε ξαναγύρισα το ενδιαφέρον μου στο αντίθετο φύλο, καθώς ήθελα να νιώσω την σιγουριά και την εξασφάλιση και σε αυτό τον τομέα. Όμως, στράφηκα με φόρα και πήγα και σακατεύτηκα. Όχι μια φορά, αλλά δις, και μάλιστα το στραπατσάρισμα ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα έχω αμυχές μέσα μου.

Εκεί που ένιωθα πως τα είχα όλα, ξαφνικά άρχισαν να καταρρέουν ένα ένα. Και ενώ έπεφτα και έλεγα «όλα θα πάνε καλά», έπαιρνα λίγη δύναμη όταν όντως κάτι θετικό ερχόταν. Όμως αυτό το θετικό ήταν τόσο μικρό και χωρίς διάρκεια που ξαναέπεφτα πριν προλάβω να χαρώ. Ώσπου οι τούμπες έγιναν αναρίθμητες και εγώ βρισκόμουν περισσότερο στο πάτωμα παρά στα σύννεφα. Και αυτό γινόταν ταυτόχρονα, σε όλους τους τομείς. Λες και είχε συντονιστεί όλο το σύμπαν. Λες και μου έλεγε ο Θεός «πάρε να έχεις να μην στα χρωστάω» ή « τόσο καιρό μου είχες ξεφύγει, πάρε μαζεμένα όσα δεν σου έδωσα στην ώρα τους». Σε όλο αυτό λοιπόν το χαμό, κάπου σε κάποια στροφή, έχασα την αισιοδοξία μου. Υπήρξαν πολλές οι φορές που έπιασα τον εαυτό μου να μην χαμογελάει ακόμα και με πράγματα που κάποτε με έκαναν αυθόρμητα να χαμογελάω. Υπήρξαν πολλές οι φορές που δεν είχα κουράγιο ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Και υπήρξαν πολλές οι φορές, το παραδέχομαι ευθέως και για πρώτη φορά δημοσίως, που θέλησα να δώσω τέρμα στην ζωή αυτή που δεν αναγνώριζα και δεν ονειρεύτηκα ποτέ.

Όμως, κάτι μέσα μου μικρό, μια «φλογίτσα που τρεμοπαίζει» όπως έχω καταλήξει να την χαρακτηρίζω σήμερα, πάντα με κρατούσε στα πόδια μου έστω και αν τα ένιωθα αδύναμα. Σιγά σιγά άρχισα να παλεύω όλο αυτό που δεν μου άρεσε. Έτσι πολλές φορές που ξάπλωνα το βράδυ να κοιμηθώ έλεγα στον εαυτό μου «αύριο είναι μια νέα μέρα και θα είναι υπέροχη». Και ακόμα και αν δεν κατέληγε να είναι υπέροχη το επόμενο βράδυ εγώ ξάπλωνα με την ίδια σκέψη παίρνοντας ταυτόχρονα μια βαθιά ανάσα. Και αν δεν ήταν από μόνη της υπέροχη τότε άρχισα να την δημιουργώ μόνη μου. Κατά την διάρκεια της προσπαθούσα να απωθώ τις άσχημες σκέψεις μακριά, χαρακτηρίζοντας τες «ένας εφιάλτης που πέρασε την ίδια στιγμή που σηκώθηκες από το κρεβάτι». Απέφευγα να σκέφτομαι το χτες και όλα τα άσχημα και αφοσιωνόμουν στο αύριο και στα όνειρά μου. Φυσικά αυτό δεν «έπιανε» πάντα και έτσι υπήρχαν στιγμές που έχανα τον έλεγχο λέγοντας στον εαυτό μου «ποιόν κοροϊδεύεις: ξύπνα και κοίτα γύρω σου την πραγματικότητα» και άλλα παρόμοια. Μέχρι που άρχισα να προσπαθώ να έχω τον έλεγχο και σε αυτές τις «δύσκολες στιγμές της αλήθειας μου». Προσπάθησα να πάρω τον έλεγχο, αν όχι για να τις εξαφανίσω τουλάχιστον για να τις μειώσω σε διάρκεια. Να μειώσω την διάρκεια της στεναχώριας μου και να αυξήσω την διάρκεια της ευτυχίας μου. Και το κατάφερα τελικά και αυτό σε έναν μεγάλο βαθμό με τον εξής τρόπο: Κάθε φορά που ένιωθα ότι «έπεφτα» ψυχολογικά, γινόμουν αυτομάτως ένας επαγγελματίας «σκάουτερ» αναζητώντας με μανία οτιδήποτε θα με κάνει να ξεχαστώ και να γελάσω: μία έξοδο της τελευταίας στιγμής, ένα βιβλίο, αγαπημένη μουσική, ένα τηλέφωνο σε αγαπημένο πρόσωπο, ύπνος, οτιδήποτε δημιουργικό, αστεία βίντεο ή ταινίες και πολλά άλλα, μικρά και καθημερινά. Και μην νομίζεις πως όλο αυτό δεν εξακολουθώ πια να το κάνω. Ακόμα την ίδια πάλη δίνω κάθε φορά που το ασανσέρ της ψυχολογίας μου ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό, διότι να το ξεπεράσω οριστικά δεν το έχω καταφέρει ακόμα. 

Σε αυτό το σημείο, θέλω να πω και να ξεκαθαρίσω τα εξής, σχετικά με το σήμερα το οποίο βιώνω. Πέρα από τα άσχημα σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μου υπάρχει ένα και μοναδικό άκρως ευχάριστο στην ζωή μου, η ύπαρξη του «γάτου» μου. Όσοι με έχετε διαβάσει στις αναρτήσεις μου γνωρίζετε σε ποιόν αναφέρομαι. Στον έναν και μοναδικό πιο αισιόδοξο άνθρωπο της ζωής μου, που παρόλο τα άσχημα που έζησε και αυτός, και ίσως σε μεγαλύτερο και σοβαρότερο βαθμό από ότι τα έζησα εγώ, καταφέρνει και χαμογελάει συνέχεια, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για εμένα μαζί. Το χαμόγελό του είναι αρκετό για να ζεστάνει και τους δυο μας, ακόμα και όταν το δικό μου έχει παγώσει. Και αν κάτι με κάνει να βρίσκω σήμερα μεγαλύτερη ευτυχία και αισιοδοξία καθώς και δύναμη για να συνεχίσω να παλεύω, είναι αυτός ο άνθρωπος. Μου είχε πει κάποτε πως είμαι ο εαυτός του. Πράγματι, μοιάζουμε. Αν όχι σε όλα τα σημεία του χαρακτήρα μας σίγουρα στα περισσότερα. Όμως του είχα απαντήσει πως κάνει ένα μικρό λάθος, γιατί εκείνος είναι ο εαυτός μου στην καλύτερη εκδοχή του, εκείνη δηλαδή που θα ήθελα να μοιάσω. Για αυτό και μόνο, τον ευχαριστώ χωρίς να επεκταθώ σε περαιτέρω λεπτομέρειες και με πιάσουν και τα κλάματα.

Ναι, δεν μπορώ να με θεωρήσω τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο. Όχι όσο γύρω μου υπάρχουν πραγματικά αισιόδοξοι άνθρωποι με απίστευτη ψυχική δύναμη. Όμως το παλεύω να ξαναγίνω εκείνο το πάντα χαμογελαστό κορίτσι που πίστευε ότι όλα θα πάνε καλά ότι και να γίνει. Και αυτή την μάχη την κερδίζω όλο και περισσότερο μέρα με την ημέρα. Για εσένα λοιπόν που με διαβάζεις και ίσως αναγνωρίζεις λίγο από τον εαυτό σου σε εμένα, το μόνο που μπορώ να σου δώσω σαν συμβουλή μέσα από όλα αυτά και χωρίς να είμαι ειδική σε τέτοια θέματα, είναι το εξής και ελπίζω να σε βοηθήσω λιγάκι.

Δεν είναι κακό να χάνεις τον έλεγχο και να πέφτεις ψυχολογικά. Ούτε αν νιώθεις άσχημα για την ημέρα που δεν εξελίχτηκε ακόμα μια φορά όπως θα ήθελες ή με την ίδια σου την ζωή επειδή δεν είναι όπως την ονειρεύτηκες. Δεν γεννηθήκαμε από ατσάλι για να αντέχουμε στα πάντα. Αυτό που πρέπει να μην ξεχνάς, είναι να προσπαθείς κάθε φορά που πέφτεις να σηκώνεσαι, και αυτό όχι για να ικανοποιήσεις τους γύρω σου αλλά για εσένα και μόνο εσένα. Για να είσαι πρώτα εσύ καλά και μετά οι γύρω σου. Προσπάθησε να εντοπίσεις όλες τις μικρές/ μεγάλες καθημερινές χαρές σου και κάντες μια λίστα. Αυτή την λίστα να την έχεις πάντα στο μυαλό σου σαν λίστα «έκτακτης ανάγκης». Ανάτρεξε σε αυτή κάθε φορά που θα νιώσεις ότι ο εαυτός σου εκπέμπει σήμα κινδύνου. Μην απογοητευτείς αν υπάρξουν στιγμές που η επαναφορά από το αρνητικό στο θετικό μπορεί να αργήσει να έρθει. Το σίγουρο είναι πως θα έρθει μόνο όταν το επιτρέψεις και θελήσεις εσύ. Να μην ξεχνάς τα όνειρά σου και τους στόχους σου. Ακόμα και αν οι δρόμοι που αναγκάζεσαι να πάρεις δείχνουν πως σε οδηγούν προς άλλη κατεύθυνση, εσύ να τα έχεις πάντα ψηλά στο μυαλό σου. Δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί αυτός ο δρόμος να διασταυρωθεί στο τέρμα του. Τέλος, επειδή οι άνθρωποι που επιλέγουμε στην ζωή μας, με όποια ιδιότητα και αν τους κατατάσσουμε σε αυτήν, συνήθως παίζουν και μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία μας, προσπάθησε να κάνεις ένα γερό ξεκαθάρισμα για το ποιους αξίζει πραγματικά να έχεις κοντά σου. Σίγουρα δεν θες να κρατάς όλους εκείνους που αντί να σε ανεβάζουν στα ουράνια σε ρίχνουν στα πατώματα. Και σίγουρα θες γύρω σου ανθρώπους που έχουν αρκετά καλά ώστε να τους περισσεύει να «δώσουν» και σε εσένα, όπως ψυχική δύναμη, αισιοδοξία και ευτυχία. Ακριβώς δηλαδή όσα χρειάζεσαι για να επιβιώνεις στην δύσκολη καθημερινότητά σου. Και αν πιστεύεις πως όλα αυτά σου μοιάζουν βουνό, τότε το να στραφείς προς την βοήθεια ενός ειδικού είναι ίσως και η καλύτερη βοήθεια που μπορείς να προσφέρεις στον εαυτό σου. Δες το σαν μια σπα περιποίηση της ψυχής σου, δώρο από εσένα για εσένα.

Να μην ξεχνάς: Οι "σκληρές" (άσχημες) στιγμές στην ζωή μας δεν έχουν διάρκεια και κάποια στιγμή τελειώνουν. Οι "σκληροί" (δυνατοί) άνθρωποι όμως είναι αυτοί που θα αντέξουν για πάντα.




** Μιας και όπως θα έχετε παρατηρήσει δεν γράφω τόσο συχνά όπως κάποτε, αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω σε δύο ανθρώπους. Τον γάτο μου (Gatoseoistro) που είναι το γέλιο μου ακόμα και όταν το έχω χάσει και την Μαρίνα (Drama Queen) που λίγο πριν την ανάρτηση αυτή, σε ένα ακόμα "πέσιμό" μου, με βοήθησε να ανέβω πάλι  και να καταφέρω να γράψω όλα όσα ήθελα να γράψω από το πρωί. Σας ευχαριστώ και τους δύο για όσα κάνετε και όσα δεν φαντάζεστε οτι κάνετε. Τέλος, σε αυτό το σημείο, να ευχαριστήσω όλους εσάς που τόσο καιρό παραμένετε εδώ και μου ζητάτε να γράψω κάτι για να με διαβάσετε. Ακόμα και αυτό με κάνει να χαμογελάω.

Ξέφραγο αμπέλι

Καλησπέρα και εύχομαι να έχουμε έναν υπέροχο μήνα!

Πριν ξεκινήσω με το θέμα μου θα ήθελα να υπενθυμίσω πως απεχθάνομαι τις πολιτικές συζητήσεις γιατί πλέον στα αυτιά μου και στα μάτια μου έχουν καταντήσει κουραστικές. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν παρακολουθώ τα πολιτικά δρώμενα. Απλά προτιμώ να μην τα παρακολουθώ τόσο αναλυτικά αλλά να κρατάω μια σφαιρική εικόνα των πραγμάτων. Επομένως η συγκεκριμένη μου ανάρτηση δεν έχει κανένα σκοπό να θίξει πολιτικές πεποιθήσεις παρά μόνο κοινωνικές.

Επίσης σε αυτό το σημείο θέλω να σας ενημερώσω πως εντάσσω τον εαυτό μου στην κατηγορία των μη ρατσιστών. Για να μην παρεξηγηθώ θα σας πω με λίγα λόγια τι εννοώ. Δεν με ενοχλεί ούτε με εξοργίζει η καταγωγή και η εμφάνιση του κάθε ανθρώπου. Στα μάτια μου όλοι είμαστε άνθρωποι με ίσα δικαιώματα ζωής. Στο παρελθόν έχω συνεργαστεί στον επαγγελματικό τομέα με ανθρώπους από διάφορες χώρες καθώς και έχω γνωριστεί σε προσωπικό επίπεδο με άλλους τόσους σε σημείο μάλιστα που πίστευαν οι γονείς μου πως θα τους φέρω γαμπρό από άλλη χωρά (εδώ τους την έφερα). Επομένως, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να συνυπάρξω με όλη την σημασία της λέξεως με ανθρώπους διαφορετικής καταγωγής ή θρησκείας. Νομίζω πως έγινα αρκετά κατανοητή σε αυτό. 

Μετά από την εισαγωγή αυτή ερχόμαστε στο κυρίως θέμα μου.

Πριν μερικές ημέρες και ενώ χάζευα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (κάτι που κάνω αρκετά συχνά) έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο συνοδευόμενο από βίντεο που με συγκλόνισε αρκετά. Δυστυχώς συγκράτησα μόνο το βίντεο από το you tube καθώς δεν είχα αποφασίσει να κάνω την ανάρτηση αυτή και να θίξω το όλο αυτό θέμα. Επειδή το βίντεο είναι στα αγγλικά, θα πω με λίγα λόγια περί τίνος πρόκειται για την ευκολία σας. 

 (το βίντεο αυτό ανέβηκε το έτος 2012)

**Στην Σουηδία μια γυναίκα 29 χρονών, μητέρα 2 ανήλικων παιδιών, βιάστηκε ομαδικά από τουλάχιστον 11 Αφγανούς επί 7 συνεχόμενες ώρες!! Πρόσφυγες που βρίσκονταν σε εγκαταστάσεις συγκέντρωσης αιτούμενοι για άσυλο ζήτησαν από κάποιον γνωστό τους ομοεθνή που βρίσκονταν εκτός εγκαταστάσεων να τους βρει μια γυναίκα και να τους την πάει. Ο συγκεκριμένος εντόπισε την 29χρονη και αφού κατάφερε να την βάλει στο αμάξι του την μετέφερε στο σημείο που βρίσκονταν οι μετανάστες. Κατά την διάρκεια του βιασμού οι δράστες ζητωκραύγαζαν και την φώναζαν «πόρνη». Κατά τους  Αφγανούς, οποιαδήποτε γυναίκα μη-μουσουλμάνα θεωρείται πόρνη και ο βιασμός είναι μια πράξη αποδεκτή και μη κατακριτέα.

Στην δίκη που ακολούθησε καταδικάστηκαν μόνο οι 7 από αυτούς με ποινή φυλάκισης 4.5-6.5 χρόνια και όσοι απελάθηκαν θα μπορέσουν να επιστρέψουν στην χώρα μετά από μερικά χρόνια. Το θύμα  βρίσκεται καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι υποφέροντας από ψυχική διαταραχή**

Στο συγκεκριμένο βίντεο όμως, πέρα από την αναλυτική αναφορά στην υπόθεση αυτή θίγεται ένα μεγαλύτερο θέμα: H αποσιωποίηση του θέματος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καθώς και η στάση της ίδιας της χώρας προς τους μετανάστες και την παραμονή τους στην χώρα.

Ανασκαλίζοντας το you tube σήμερα για να εντοπίσω ξανά το εν λόγω βίντεο με τον βιασμό, έπεσα σε πληθώρα άλλων βίντεο σχετικά με το θέμα των μεταναστών και συγκεκριμένα εκείνων από τις ισλαμικές χώρες. Σας παραθέτω ένα ακόμα βίντεο που φτιάχτηκε σχετικά με την μετανάστευση στην Σουηδία το οποίο επίσης θίγει την αποσιωποίηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τον τρόπο με τον οποίο το ίδιο το κράτος υποστηρίζει την διαμονή τους και γενικά ολόκληρο το χάος που επικρατεί. Δυστυχώς και αυτό είναι στα Αγγλικά αλλά πιστεύω πως και μόνο από τις εικόνες θα καταλάβετε το όλο νόημα. 

 (το βίντεο αυτό ανέβηκε το έτος 2011)

Τώρα θα μου πείτε γιατί ασχολούμαι με την Σουηδία. Στα μάτια μου η Σουηδία είναι η κάθε Σουηδία, η κάθε Ελλάδα και η κάθε χώρα που αντιμετωπίζει ανάλογα προβλήματα μετανάστευσης. Ύστερα από τα συγκεκριμένα βίντεο που βρήκα στο μυαλό μου ήρθαν κατευθείαν διάφορα περιστατικά από άλλες χώρες (πχ. το βίντεο με την σφαγή του στρατιωτικού στην Αγγλία που κρατούσε ο δράστης το μπαλτά και έβγαζε λόγο ανενόχλητος μπροστά σε τόσο κόσμο) αλλά και από την δικιά μας.

Πώς να ξεχάσω το περιστατικό με το κοριτσάκι στο νησί που ο δράστης το βίασε και το κοπάνησε στα βράχια αφήνοντας το σε άθλια κατάσταση με μόνη του δήλωση στην συνέχεια πως «την είδα και θέλησα να την πηδήξω». Πώς να ξεχάσω το περιστατικό με εκείνον τον άνθρωπο που πήγαινε την γυναίκα του στο μαιευτήριο και τον μαχαίρωσαν για εκατό ευρώ. Πώς να ξεχάσω τόσα άλλα περιστατικά που ακούγονται σχεδόν σε καθημερινή βάση από τις ειδήσεις είτε για βιασμούς είτε για ληστείες και όλα μετα απόπειρας θανάτου.

Σκέφτομαι...

Γιατί να υπάρχει όλη αυτή η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και γιατί να δίνουμε τόσα δικαιώματα χωρίς να ξέρουμε καν αν στην χώρα τους ήταν ήδη εγκληματίας; Γιατί να πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε μια τέτοια κατάσταση ενώ μπορούμε να δημιουργήσουμε συνθήκες μιας καλύτερης και να ζούμε χωρίς φόβο; Θα μου πείτε κρούσματα εγκληματικότητας υπάρχουν και από τους Έλληνες και όχι μόνο τους αλλοδαπούς. Θα συμφωνήσω. Όμως γιατί δίνουμε τα περιθώρια αυτό το ποσοστό εγκληματικότητας να αυξηθεί;

Σε μία χώρα που ήδη έχει να αντιμετωπίσει τόσα προβλήματα διαβίωσης, σε μία χώρα που νοσεί στον επαγγελματικό και οικονομικό τομέα, που δεν μπορεί να στηρίξει ούτε τους ίδιους τους πολίτες της, πως θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να ορθοποδήσουν και να ζήσουν χωρίς να εγκληματήσουν; Πως θα μπορέσουμε να προστατευθούμε όταν το ίδιο το κράτος δεν μεριμνεί να μας προστατεύσει; Όταν με την έγκρισή του φέρνει κοντά μας ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικούς νόμους, διαφορετικά ήθη και έθιμα και τους επιτρέπει όχι μόνο να τους καταπατούν αλλά και να προστατεύονται από αυτούς;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα στροβιλίζονται στο μυαλό μου με βασικότερο το γιατί ενώ υπάρχει η δυνατότητα επιβολής ελεγχόμενης μετανάστευσης παρ’ όλα αυτά επιλέγουν οι κυβερνόντες την ανεξέλεγκτη οδό; Δεν μπορώ να  καταλάβω, ειλικρινά ποιο το συμφέρον μιας τέτοιας κατάστασης για την κοινωνία μας.

Τρομάζω...

Αν στην Σουηδία που δεν υπάρχει οικονομική κρίση και προβλήματα διαβίωσης, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, έχει εφαρμοστεί ο αντιρατσιστικός νόμος και υπάρχουν ήδη αυτά τα κρούσματα, κυρίως από μετανάστες ισλαμικών χωρών, τι χειρότερο μπορεί να συμβεί άραγε στην Ελλάδα; Όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να εργαστούν, δεν θα μπορούν να τραφούν, δεν θα μπορούν να κάνουν οικογένεια τότε που θα καταλήξουν; Όταν τα ήθη και έθιμά τους και οι νόμοι τους είναι κατά πολύ διαφορετικά από τα δικά μας, τότε πόσο εύκολο είναι για αυτούς να εγκληματήσουν και να σκοτώσουν για να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν; Να βιάσουν τις μη μουσουλμάνες γυναίκες για να ικανοποιήσουν τις γενετήσιες ορμές τους; Να ξαμολυθούν στους δρόμους και στον αγοραίο έρωτα που μόνο αρρώστιες μπορούν να φέρουν; 

Θυμάμαι κάποιος γνωστός μου που μου εξηγούσε πως στα κοινόβια σπίτια που ζούνε κάθε εβδομάδα ο ένας από αυτούς αναλαμβάνει να παίξει τον ρόλο της γυναίκας ώστε να μπορούν να ικανοποιούνται σεξουαλικά οι υπόλοιποι. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω το πόσες φορές προχώρησα στον δρόμο και μου προκάλεσαν τρόμο από τον επίμονο τρόπο που με κοίταξαν και τα λόγια που μουρμούρισαν με ένα χυδαίο βλέμμα στα μάτια τους. Είμαι σίγουρη πως αρκετές γυναίκες θα έχουν βιώσει ανάλογα περιστατικά σαν το δικό μου. 

Υπενθυμίζω, δεν είμαι ρατσίστρια ούτε εντάσσομαι υπέρ συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης, θα το δηλώνω ξανά και ξανά. Θέλω όμως να ξέρω πως στην κοινωνία που ζω ο διπλανός μου έχει κάποια ταυτότητα όπως και εγώ. Πως εργάζεται και συνεισφέρει σε αυτό το κράτος όπως και εγώ. Πως προσπαθεί να ενταχθεί στους νόμους και τους κώδικες της κοινωνίας αυτής όπως και εγώ. Πώς θα σεβαστεί τον αέρα που αναπνέει όπως και εγώ. Πως ακόμα και αν πράξει κάποιο έγκλημα θα έχει την ίδια αντιμετώπιση από τον νόμο όπως και εγώ. Θυμάμαι πόσες φορές άκουσα στις ειδήσεις να επικαλούνται το νεαρό της ηλικίας ώστε να έχουν μια πιο ομαλή ποινή, χωρίς καν να μπορούν οι αρχές να εξακριβώσουν αυτή την ηλικία διότι δεν υπήρχαν χαρτιά!! 

Έχω μια αδερφή που ζεί και μένει μόνιμα πλέον στο εξωτερικό. Δεν βρέθηκε στην χώρα που είναι ανεξέλεγκτα ούτε πέρασε τα σύνορα λαθραία δίνοντας φακελάκι στις «μεταφορικές». Υπήρξε μια ολόκληρη διαδικασία για να καταφέρει να μεταναστεύσει. Νόμιμα! Εργάζεται ήδη και προσπαθεί να μάθει  την γλώσσα για να ενταχθεί πιο εύκολα. Δεν πήγε εκεί με έτοιμο σπίτι να το μοιράζεται σαν κοινόβιο με άλλους δέκα μετανάστες προσπαθώντας να επιβιώσει με όποιο τρόπο μπορεί και εις βάρος των μόνιμων κάτοικων της περιοχής. Την ακουω να μου λεει το πόσο ήρεμα και άφοβα νιώθει για να κυκλοφορήσει συγκρίνοντας το πριν με την Ελλάδα και εξοργίζομαι. Την ακούω να μου λέει πως όλα τα σπίτια δεν έχουν ούτε καν κάγκελα στις αυλές τους διότι δεν υπάρχει ο φόβος του εγκληματία που καραδοκεί. Πώς λοιπόν η συγκεκριμένη χώρα καταφέρνει να εκμηδενίζει την εγκληματικότητα και εμείς προσπαθούμε άντ' αυτού να την αυξήσουμε; Για να νιώσω και εγώ ασφάλεια θα πρέπει να γίνω η ίδια μετανάστρια άλλης χώρας; 

Ξέρω πως και στην Ελλάδα αρκετές οικογένειες μεταναστών έχουν ενταχθεί, έχουν κάνει οικογένειες, εργάζονται νόμιμα και τα παιδιά τους σπουδάζουν και συνεισφέρουν όλοι μαζί υπέρ του κράτους μας. Στην πολυκατοικία μου υπάρχει μια τέτοια οικογένεια και δεν έχει υπάρξει ποτέ πρόβλημα με κανέναν. Όλη αυτή μου ανάρτηση δεν αναφέρεται σαφώς σε αυτές τις οικογένειες αλλά στους υπόλοιπους πρόσφυγες, που τους έχουν συγκεντρωμένους σαν τα ζώα προσπαθώντας να τους νομιμοποιήσουν χωρίς να έχουν καν στοιχεία της πραγματικής τους ταυτότητας. 

Τι θα γίνει με όλους αυτούς λοιπόν; Τι θα γίνει με εμάς; Για ποιά προστασία ανθρώπινων δικαιωμάτων μιλάμε; Τα δικά μου ανθρώπινα δικαιώματα ποιός τα προστατεύει;

Ας μην ξεχνάμε

Τα δικά μας ανθρώπινα δικαιώματα παύουν να έχουν ισχύ όταν καταπατούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων.



Σας φιλώ γλυκά!! 


**** Σας αφήνω με το βίντεο ενός ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε στην Αθήνα σχετικά με την ζωή των πρόσφυγων και που βρήκα στο τελείωμα της ανάρτησης αυτής. Νομίζω αξίζει να αφιερώσετε χρόνο να το δείτε και αυτό.

 

**Γυρισμένο στην Αθήνα μεταξύ Οκτωβρίου 2011 και Φεβρουαρίου 2012, εν μέσω της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αναταραχής, το ντοκιμαντέρ δίνει βήμα στις φωνές εκείνων που έχουν εγκαταλείψει το Αφγανιστάν, τη Σομαλία ή το Σουδάν ελπίζοντας να βρουν καταφύγιο στην Ευρώπη.
Μετά από μήνες ή ακόμη και χρόνια στο δρόμο, φτάνουν στην Ελλάδα, μια χώρα της οποίας ο πληθυσμός αντιμετωπίζει το πλήρες βάρος της οικονομικής κρίσης και τα συστήματα ασύλου και υποδοχής είναι εντελώς δυσλειτουργικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε βλέπουν άλλη επιλογή από το να πάρουν να το δρόμο και πάλι με την ελπίδα να φτάσουν σε μια χώρα που θα μπορεί να τους δεχτεί και να εξετάσει το αίτημά τους για άσυλο. Αλλά, από τη στιγμή που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να εγκαταλείψουν τη χώρα λόγω των ευρωπαϊκών πολιτικών που τους εγκλωβίζουν νομικά στην Ελλάδα.

Το ντοκιμαντέρ είναι ο καρπός της συνεργασίας μεταξύ ECRE, του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων και του κινηματογραφιστή Matthias Wiessler, και υποστηρίζεται από το Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα για την Ενσωμάτωση και τη Μετανάστευση (EPIM).

Έκανε ταυτόχρονη πρεμιέρα σε Βρυξέλλες και Αθήνα για την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων (20 Ιουνίου). Το "Πόσο Μακριά Ακόμα;" έχει ήδη παρουσιαστεί σε 2 άλλες προβολές μέχρι στιγμής, στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκής Πολιτικής και στους μαθητές του Δικτύου Οδυσσέας στο Θερινό Σχολείο Ευρωπαϊκού Δικαίου και Πολιτικής για τη Μετανάστευση και το Άσυλο.

Αυτοί οι άνδρες, οι γυναίκες και οι οικογένειες έχουν, ως επί το πλείστον, ξοδέψει όλες τις οικονομίες τους για το μακρύ ταξίδι τους, το οποίο τους οδήγησε στην Ευρώπη, με τους περισσότερους ανθρώπους να πληρώνουν λαθρεμπόρους να περάσουν τα σύνορα. Μπορούν να βρεθούν σε μεγάλη ένδεια στην Αθήνα, η οποία έχει μόλις 1.000 θέσεις υποδοχής για πάνω από 9.000 αιτούντες άσυλο το 2011 και μόνο. Με καμία ελπίδα να φύγουν από την Ελλάδα νόμιμα και με ασφάλεια, χωρίς την ελπίδα της ζωής με αξιοπρέπεια στην Ελλάδα, χωρίς ελπίδα επιστροφής στις χώρες τους και σε ένα ευμετάβλητο περιβάλλον γεμάτο από κοινωνικές εντάσεις και με την ξενοφοβία σε άνοδο, μαζεύονται όπου μπορούν και περιμένουν ελπίζοντας να βρούνε έναν τρόπο να φύγουν.

Το 'Πόσο Μακριά Ακόμα;' (How Much Further?) είναι μια "ταινία δρόμου" τοποθετημένη στην Αθήνα. Από κρυμμένα διαμερίσματα, κατοικίες κοινοτήτων των προσφύγων και δημόσια πάρκα, οι πρόσφυγες μας λένε τις ιστορίες τους για το πώς ζουν και παρουσιάζουν τις λύσεις τους. Εκπρόσωποι από αρμόδια θεσμικά όργανα, πολιτικοί και εκπρόσωποι οργανισμών προσθέτουν σχόλια και τις λύσεις τους για την κρίση.**