ΠΟΛΥΣ ΚΑΙΡΟΣ

Καιρός πέρασε πολύς και μια καλημέρα δε φτάνει, μια καληνύχτα δεν αρκεί, ένα γεια είναι μικρό και ένα αντίο πληγώνει.

.•:*¨¨*:•.

Παιχνίδια μόνο με χαμένους, ιστορίες μόνο λύπης και η ζωή συνεχίζεται.

.•:*¨¨*:•.

Κράτα γερά και θα προχωρήσεις, κράτα απ όπου βρεις, κρατήσου από μένα και εγώ θα σταθώ, αλήθεια σου λέω, δε θα πέσω.

.•:*¨¨*:•.

Μόνο ένα μπορεί να με ρίξει και ξέρεις τι είναι, αλλά δε μπορείς να κάνεις κάτι, έτσι λες.

.•:*¨¨*:•.

Διαφορετικοί είμαστε μα τελικά τόσο ίδιοι και καταλαβαίνω, καταλαβαίνεις και τα λόγια δεν έχουν νόημα μα κάποιες φορές μαλακώνουν και ο πόνος γίνεται ζυμάρι και πονάει λιγότερο.

.•:*¨¨*:•.

Σταμάτα σε παρακαλώ να μου ρίχνεις πέτρες, αυτές πονάνε και μπορεί να στέκομαι και να μη πέφτω αλλά τα σημάδια φαίνονται και μένουν.

.•:*¨¨*:•.

Πολύς καιρός τελικά, πολύ κουράγιο, πολύ υπομονή, πολύ...και στέκομαι, ακόμα στέκομαι.

.•:*¨¨*:•.

Εφτά προτάσεις που έχουν τις ομοιότητές τους, έχουν σχέση μεταξύ του, αλλά είναι και τόσο διαφορετικές.

Εφτά προτάσεις που κάθε μια έχει μέσα της σκέψεις και ερωτήματα αμέτρητα.

Αυτές για σήμερα εδώ και στο μυαλό άλλες τόσες και τόσες και...

καλημέρα,

καληνύχτα,

ένα γεια

και ένα αντίο που δε θέλω να έρθει ποτέ.

.•:*¨¨*:•. ΑΠΟΥΣΙΑ....•:*¨¨*:•.

Απουσία εκείνου που εδω και πολύ κ
αιρό έχει φύγει από τη ζωή μου...

Εκείνο που ο καθένας θέλει να έχει.

Κάτι που είχα και έχασα, κάτι που δεν περίμενα ότι θα γίνει τόσο άσχημο.

Απουσία αυτού που κάθε άνθρωπος αναζητά, κάθε ένας εύχεται και κρύβει μέσα του την ελπίδα γι αυτό.

Το έχασα και ξέρω ότι πρέπει να βουτήξω πολύ βαθιά, όχι για να το πιάσω, αλλά για να ψάξω να το βρω με την ελπίδα να το έχω πάλι πίσω.

Ότι έγινε, έγινε όχι χωρίς να το θέλω αλλά χωρίς να περιμένω και να γνωρίζω ότι θα φτάσουν τα πράγματα ως εδώ.

Απουσία λοιπόν και ίσως απομόνωση για να μη πω πάλι για τιμωρία γιατι έχω κάποιες ψυχές που περιμένουν και ψάχνουν και αυτές να βρουν αυτό που έχασαν, αυτό που περιμένουν να κρατηθούν και να προχωρήσουν.

ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ;;;

ΑΡΓΗΣΕΣ

Άργησες πολύ χάνοντας όσα ήθελες και θέλεις.

Άργησες να κοιτάξεις, να μιλήσεις, να δωσεις.

Τώρα θέλεις να τα δωσεις όλα μαζί και να πάρεις.

Νομίζεις πως έχεις προλάβει, ότι το έχεις σώσει το παιχνίδι.

Και εγω;

Πόσο θέατρο πρέπει να παίξω για να μη καταλάβεις;

Πόσο να κρατήσω ότι εσύ χάλασες;

Πόσο να περιμένω μέχρι να ξαναγίνουν όλα οπως ήσαν;

Άργησες και δεν είμαι καλός ηθοποιός

αλλά ειμαι σκληρή με τον εαυτό μου και μπορώ.

Δώσε λοιπόν και εδω είμαι για να πάρω.

Μίλα και εδω είμαι για να ακούσω.

Κοίταξε...όσο μπορώ θα κοιτάω και εγω.

ΥΠΟΜΟΝΗ

Κάθε μέρα με την υπομονή να με δοκιμάζει.

Κάθε μέρα με την υπομονή και χωρίς το θάρρος να μιλήσω και να την βγάλω από την ζωή μου.

Κάθε μέρα βλέποντας έναν άνθρωπο να βασανίζεται και να μην έχω την δύναμη να κάνω κάτι γι αυτό.

Κάθε μέρα με την υπομονή για ότι θελήσει και για ότι σκεφτεί.

Μη μπορώντας να νιώσω όσα πρέπει και κάνοντας και την δική μου ζωή το ίδιο βασανιστική.

Ο καθένας με τα δικά του αλλά και οι δύο σε ένα αγωνα, στον αγώνα της υπομονής.

Συνεχίζουμε και όποιος αντέξει...

ΕΔΩ ΤΡΙΓΥΡΩ...

Εδώ τριγύρω χωρίς σκοπό, εδώ τριγύρω για να περνάει η ώρα, μια ώρα και δύο και τρεις, όσες χρειάζονται και ας μην αρέσει σε κάποιους.
Αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω θα το έκανα, όχι για τους άλλους, για μένα, καλύτερο για να γεμίσουν, καλύτερο για να δω, να ακούσω, να νιώσω.
Μέσα σε σελίδες με ίσως όχι τόσο αστεία παιχνιδάκια γιατί έχουν να δώσουν όσα δεν περιμένει κάποιος έξω από αυτά.
Κάνοντας λάθη και επαναλαμβάνοντάς τα χωρίς να μπορώ να το αλλάξω.
Λάθη από την έλειψη δύναμης και αντοχής.
Λάθη από την αναζήτηση κάτι άλλου.
Λάθη για τους άλλους και σωστό για εμένα.
Κι όταν βρεθεί μια μικρή σπίθα δύναμης και αντοχής έρχεται η απογοήτευση από την ανακάλυψη ότι δεν υπάρχει αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά.
Αν διαβάσει κάποιος όσα γράφω φαντάζομαι πως δε θα καταλάβει ούτε γιατί μιλάω αλλά και γιατί τα γράφω.
Κι εγώ ακόμα ανναρωτιέμαι και προσπαθώ να τα βάλω σε μια σειρά.
Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις και τόσο πεσμένη η διάθεση που ίσως να μη μπορώ να το κάνω.
Θα το αφήσω έτσι λοιπόν και ας μη θυμάμαι σε λίγο καιρό και γτ ακριβώς μιλούσα και με την ελπίδα να μπορέσω κάποια στιγμή να γράψω κάτι που να βγάζει νόημα.

ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ...

Όλα μπήκαν σε σειρά ή έτσι φαίνονται απλά...

Όλα όπως πρέπει και όπως διατάζει η ζωή...

Όλα για όλους εκτός από τους εαυτούς μας...

Όλα με αξιοπρέπεια και καλοσύνη...

Όλα για το κοινό καλό...

Τι μένει άραγε;

Αυτός ο πόνος που κάποιες φορές έρχεται και μας ''τρώει;''

Αυτός που μας κάνει από τη μια στιγμή στην άλλη

να γινόμαστε άλλοι άνθρωποι;

Ή μήπως μένει η ελπίδα;

Αλλά και πάλι για τι να ελπίζουμε...

Να φύγει ο πόνος;

Να μην αισθανόμαστε;

Να ξεχάσουμε;

Όλα και τίποτα.

Δυστυχώς ένα τίποτα...

@(*_*)@

-Έλα κοριτσάκι, έχει παγωτό φράουλα.

-Όχι, δεν έρχομαι.

-Γιατί καλέ, εσένα σου άρεσε.

-Μου άρεσε, τώρα δεν μου αρέσει.

-Και τι θες;

-Θέλω εκείνο το γλυκό του κουταλιού που έφτιαχνε η γιαγιά.

-Δεν έχουμε καλή μου, τελείωσε, την άλλη εβδομάδα θα πάμε και θα μας δώσει.

-Εγώ τώρα το θέλω, εκείνο και όχι το παγωτό που μου δίνεις.

Έκείνο το γλυκό έχω επιθυμήσει, εκείνο θέλω σου λέω.

-Θα πάμε σου είπα και θα φας.

-Την άλλη εβδομάδα είπες και εγω τι να κάνω, τώρα το θέλω.

-Ναι, την άλλη εβδομάδα και ξέρεις, δεν μπορούμε πάντα να έχουμε ότι θέλουμε και την ώρα που το θέλουμε.

-Δεν καταλαβαίνω, γτ να μην έχω αυτό που θέλω όταν το θέλω.

-Γτ έτσι είναι η ζωή, δεν είναι όλα μαγικά, να πούμε ότι θέλουμε κάτι και να γίνει εκείνη την στιγμή.

-Δεν είναι όλα μαγικά ε;

-Ναι καλή μου, δεν είναι.

-Μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να γίνουν;

-Όχι, δεν μπορούμε, μόνο προσπαθούμε να αρκεστούμε σε αυτά που έχουμε και να περιμένουμε την στιγμή που θα μας δωθεί και αυτό που λαχταράμε.

-Εντάξει, θα περιμένω ως την άλλη εβδομάδα που θα πάμε στην γιαγιά, αλλά παγωτό δεν τρώω, να το ξέρεις, δεν τρώω με τπτ.

ΚΥΜΑΤΑ

Είναι μεγάλα τα κύματα...κάποιες φορές τεράστια.
Ξέρω να κολυμπάω, από μικρή έπαιζα μαζί τους, άλλο παιχνίδι βέβαια τότε σαν παιδάκι και άλλο τώρα.
Ξέρω σου λέω να κολυμπάω, μη φοβάσαι, παλεύω μαζί τους και δεν κουράζομαι.
Έλα να κολυμπήσουμε μαζί, έλα θα σου μάθω, δεν πρέπει να φοβάσαι, είναι απλά κύματα και μπορείς να την χαρείς την θάλασσα και έτσι.
Και μη μου γκρινιάζεις, μπορείς, το ξέρω ότι μπορείς και ας λες όχι, το ξέρω πως το θες και το χρειάζεσαι.
Το ξέρω, είναι δυνατός ο αέρας, πολύ δυνατός και για τους δυο μας αλλά έλα, έλα σου λέω και όσο μας πάρει, όσο θέλουμε και όταν κουραστούμε θα βγούμε στην αμμουδιά.
Θα κάτσουμε εκεί, θα ξεκουραστούμε και θα την κοιτάμε μόνο.

ΕΔΩ ΠΑΛΙ...

Εδώ πάλι και μου φαίνεται παράξενο.

Παράξενο και κάπως ξένο.

Όχι όμως, δεν είναι έτσι, δεν είναι ξένο είναι η γωνιά μου.

Η γωνιά με τις σκέψεις μου και έχω μέρες να γράψω αλλά όχι μέρες να σκεφτώ.

Μάλλον σκέφτηκα πολλά και δεν ήξερα τι να πρωτογράψω.

Πέρασα πολλά, είδα πολλά και ένιωσα ακόμα περισσότερα.

Αποφάσισα και έπραξα, συγχώρεσα και έδωσα.

Αποφάσισα για τις πρωτεραιότητες που θα δώσω, για το τι είναι πιο σημαντικό για μένα, για το τι θα κάνω από δω και πέρα.

Αλλαγμένη, εξωτερικά αλλά το σημαντικότερο, εσωτερικά και κάνοντας μου καλό και τα δύο.

Ότι και να κάνω, ότι και να λέω, ότι και να σκέφτομαι είναι πια κάτι που ξέρω γτ το κάνω και δεν έχει να κάνει με κανέναν άλλον παρά μόνο με μένα.

Τα πράγματα άλλαξαν από τους γύρω, μπορώ να πω πως γύρισαν αρκετές μοίρες.

Ο σκοπός δεν με ενδιαφέρει, με ενδιαφέρει μόνο η στιγμή και το τι έχω να ζήσω και να πάρω.

Αλλά πιο πολύ απ' όλα με ενδιαφέρει τι θα δώσω. Κι έχω σκοπό να δώσω πολλά και σε πολλούς, γιατί έτσι ήμουν πάντα και δε νομιζω πως πρόκειται να αλλάξω.

Εδώ θα είμαι και για σένα και για όλους, εδώ για ότι χρειαστείτε.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ

Έκανα ότι μπορούσα, έκανα όσα περισσότερα μπορούσα,

προσπάθησα να τιμωρήσω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό που διάλεξα να ζήσω.

Έκανα πάρα πολλά, έψαχνα και έβρισκα κι άλλα μέχρι που κουράστηκα.

Έδωσα την καληνύχτα μου με ένα φιλί στο καθένα και έκατσα.

Αύριο η τιμωρία συνεχίζεται, εδώ και πάλι εδώ, στο μαγαζάκι με τα σκοροφαγωμένα έπιπλα μέχρι να βρω κάτι που να με κάνει να θέλω να τα φτιάξω.

Αύριο θα πήγαινα μια βόλτα, θα έβλεπα τους φίλους μου,

κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσα να γελάσω κιόλας με όσα θα μου έλεγαν, αλλά διάλεξα να μην τους δω, δεν ήθελα να με δουν έτσι και ήθελα να συνεχίσω να τιμωρώ τον εαυτό μου.

Κάποια στιγμή το ξέρω πως θα μου περάσει, θα πιστεύω πως έχω τιμωρηθεί αρκετά και θα σταματήσω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου.

Ως τότε όμως θα έχω κάνει πολλά και σε μένα και στους γύρω μου.

Δυστυχώς έτσι θα γίνει, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, πρέπει να το κάνω για όσα έκανα ως τώρα.

ΤΕΛΕΙΩΣΑ

Μέσα σε μία μέρα ξεπούλησα ότι είχα και δεν είχα.

Έβγαλα σε τιμή ευκαιρίας την αξιοπρέπεια , την ανθρωπιά, την εμπιστοσύνη και την περιφάνεια.

Στο καλαθάκι με τον σωρό υπήρχαν η αγάπη, η χαρά, η ελπίδα, η φαντασία, ο έρωτας και η ευαισθησία.

Κρέμασα ψηλά και έβαλα μεγάλη ταμπέλα με την πολύ καλή τιμή για να την δουν όλοι και να αγοράσουν γρήγορα την ελευθερία.

Και ότι είδα ότι δεν πουλιόταν το χάρισα.

Έδινα στους περαστικούς λόγια της ψυχής μου, είδα κάποιον να τα πετάει λίγο πιο πέρα αλλά δεν με πείραξε.

Χάρισα, έδωσα, ξεπούλησα.

Το μαγαζάκι μου έκλεισε, έμειναν μόνο μέσα κάτι παλιά σκοροφαγωμένα έπιπλα.

Με αυτά θα μείνω και εκεί, δεν έχω πουθενά αλλού να πάω και ούτε και θέλω.

Έμαθα σε αυτό το μαγαζάκι και δεν μπορώ να πάω αλλού, θα μείνω και ίσως βρω το κουράγιο κάποια στιγμή ή να φτιάξω τα επιπλά μου ή να το ανοίξω πάλι.

Κλείδωσα τις πόρτες, κατέβασα τα ρολά και έγραψα σε ένα μικρό χαρτάκι...

ΤΕΛΕΙΩΣΑ

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Φαντασία μου....
Εσύ, σαν παραμύθι μιας άλλης εποχής.
Εσύ, σαν φωτεινό παράθυρο, ηλιόλουστο.
Εσύ, σαν μάγισσα με μεταμορφώνεις.

Φαντασία μου...
Πόσα ακόμα θα πλάσεις;
Πόσο ακόμα θα είσαι εδώ;
Πόσο και πως να σε αντέξω;

Φαντασία μου...
Μήπως σε χρειάζομαι τελικά; Μάλλον ναι, αλλιώς θα σε είχα αφήσει, θα σε έκανα πέρα και δε έφτιαχνα ιστορίες, δε θα πετούσα ψηλά και ας ξέρω πως θα πέσω πάλι απότομα.
Ας είσαι εδώ, να σε έχω σαν ένα όμορφο νυχτερινό όνειρο, ένα όνειρο που θα δω και θα ξυπνήσω πάλι μπροστά στην πραγματικότητα.
Πλάσε πύργους, πρίγκιπες και ξωτικά, πλάσε ανθισμένα παρτέρια κάνε ένα όμορφο παραμύθι και μετά θα ξυπνήσω.

ΥΠΟΣΧΕΣΗ

Έδωσα υπόσχεση, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω.
Είπα να κάνω μια καινούργια αρχή, να πάρω χαρά.
Ξεκίνησα με πολύ διάθεση, θυμάμαι ήταν μεσημέρι,
Το είχα βάλει σκοπό και ξεκίνησα, έκανα το ένα, έκανα το άλλο, χαιρόμουν τον εαυτό μου που τον έβλεπα να είναι τόσο χαρούμενος, το είχα αποφασίσει.
Είπα γελώντας: ’’Καλά, τόσο εύκολο ήταν;’’
Δεν ήταν όμως, γέλασα αλλά γελάστηκα κιόλας.
Η υπόσχεση παρέμεινε στο μυαλό μου, η δύναμη δεν ξέρω αν υπάρχει.
Η δύναμη για να τα βγάλω πέρα, να κάνω όσα θέλω και να πω αυτά που θεωρώ σωστά.
Αυτά που έφυγαν, που σταμάτησαν αλλά στην ουσία συνεχίζονται.
Νόμιζα πως είναι εύκολο να πηγαίνει κάποιος μπροστά, αλλά δυστυχώς όσα έχουμε κάνει δεν περνάνε τόσο εύκολα.

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Σας κλείδωσα, σας έβαλα σε ένα δωμάτιο βαθιά στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, υγρό και στενάχωρο.
Σας κλείδωσα αλλά δεν πέταξα το κλειδί.
Κάπου κάπου μπαίνω στον πειρασμό και πάω και ξεκλειδώνω την πόρτα και την ανοίγω λίγο να δω ότι έχει μέσα.
Ευτυχώς όμως βρίσκω την δύναμη και την ξανακλείνω.
Την ξανακλείνω απότομα, έτσι όπως την άνοιξα.
Το ξέρω πως δεν μου κάνει καλό.
Το ξέρω πως δεν πρέπει να κοιτάω μέσα και πιστεύω, ελπίζω και εύχομαι να τα καταφέρω.
Αυτό που με κάνει όμως να χαίρομαι λιγάκι, είναι που όταν ανοίγω εκείνη την πόρτα βλέπω πως όσα είχα βάλει εκεί μέσα όσο πάνε και λιγοστεύουν.
Λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα, λίγο λίγο.
Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή που θα αδειάσει και αν δεν αδειάσει, τουλάχιστον να μην παίρνω τον δρόμο προς τα κει.

Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ