Στο νέο σπίτι

Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράφω σοβαρά, "βαριά" ποστ στο μπλογκ μου. Το κάνω χρόνια τώρα, όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί για κάποιον μυστήριο λόγο μου βγαίνει εύκολα. Το λες και drama queen, θαρρώ, και δεν θα ξέρω πως να σε αντικρούσω. Στην διαδικασία αλλαγής κι αυτό. Έχω και πάντα θα έχω λόγους να γκρινιάξω για την ζωή μου, την καθημερινότητα και το πως πάνε τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς.

Έχω ήδη έναν μήνα στο νέο μου σπίτι. Ένα διώροφο στο Abbey Wood, μια περιοχή ακόμα πιο μακριά απ΄ότι το Woolwich που έμενα πριν αλλά είναι όμορφα και ήσυχα. Όλα τα σπίτια στον δρόμο μου είναι ίδια σχεδόν και μ'αρέσει όταν βγαίνω για βόλτα να βλέπω τις προσπάθειες των κατοίκων να τα κάνουν να ξεχωρίζουν, με διαφορετικές πόρτες, φυτά και γυψινα διακοσμητικά (νάνοι, αλεπούδες, αγγελάκια, σπιτάκια, κλπ) και τώρα αυτές τις μέρες, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το σπίτι είναι όμορφο, με την δυνατότητα αυτή την φορά να έχω τον προσωπικό μου χώρο, με την κουζίνα να είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο και το καθιστικό να έχει έναν άνετο καναπέ. Στο σπίτι επίσης υπάρχουν και τρία τζάκια, ένα στο καθιστικό κι από ένα στο κάθε υπνοδωμάτιο, τα οποία φυσικά είναι σφραγισμένα και δεν χρησιμοποιούνται. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά ήθελα πάντα να μείνω σ'ένα σπίτι με τζάκι, πείτε το παιδικό απωθημένο. Προς το παρόν χρησιμεύει ως χώρο για να έχω τα βιβλία μου κι αυτά που μου έχει δανείσει η Saigon, χώρο για να βάζει την συλλογή απο ποτήρια μπύρας ο συγκάτοικος και κάπου για να βάζουμε την αλληλογραφία μας. 

Μ'αρέσει το σπίτι. Μ'αρέσει γιατί μπορώ και το αισθάνομαι σαν σπιτικό μου, γιατί δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν που μένω εδώ, γιατί έχω το δικό του δωμάτιο, γιατί χρειάστηκε να εξοπλίσω σε έναν βαθμό την κουζίνα και να την αισθανθώ έτσι δικιά μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι όλη μέρα με τους συγκατοίκους μου και γιατί αισθάνομαι άνετα και ήρεμα εδώ. Ο συγκάτοικος, ένας Νεοζηλανδός που αυτοπροσδιορίζεται ως kiwi, είναι ένας ευγενικός, διακριτικός άνθρωπος και ήταν αυτός που με ξενάγησε στο σπίτι όταν ήρθα να το δω. Ήταν ο μόνος που μου είπε να καθίσω και μου προσέφερε ένα τσάι. Έτσι με κέρδισε. Το σπίτι είναι ένα σπίτι, ο άνθρωπος και οι τρόποι του το κάνουν σπιτικό, ωστόσο. Στο σπίτι πλέον μπορώ και άνετα κάνω ό,τι θέλω. Μαγειρεύω, δοκιμάζω νέες συνταγές, πειραματίζομαι ακόμα με τα choclate chip cookies που κάποια στιγμή θα τα πετύχω, πλέκω, διαβάζω (αυτό τον καιρό την αυτοβιογραφία του Frankie Boyle που μου δάνεισε η Saigon), απολαμβάνω το Comedy Central στην τηλεόραση με συνδυασμό Friends, Two and a half men, Scrubs και South Park (και γελάω πάρα πολύ με όλα τους), ακούω μουσική. Και συνειδητοποιώ πώς έχω μπροστά μου πολλές ευκαιρίες να κάνω πολλά απ'όσα θέλω, μπορώ ακόμα να κυνηγήσω τα όνειρα μου, τα εμπόδια που έβαζα στον εαυτό μου είναι πια πίσω μου και πώς εννιά μήνες μετά τον ερχομό μου στο Λονδίνο χρειάστηκε να ξανακάνω μεν μερικά πράγματα από την αρχή, αλλά είμαι εδώ, έτοιμος για τα επόμενα επεισόδια, με την μηχανή μου στα χέρια μου, την South Bank μιάμιση ώρα από εδώ για επισκέψεις φόρτισης και το Skype εκεί, σταθερό και αχόρταγο.

Χριστούγεννα στο νέο σπίτι λοιπόν, παρέα με τον kiwi συγκάτοικο και με απόθεμα μπύρας, ψητών, σνακς και ταινίες. Καθόλου άσχημα. Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε αυτές τις μέρες, όπως εσείς ορίζετε το "καλά".

London baby: the sequel (Epilogue)

Φυσικά, ποτέ δεν είναι ευχάριστο να τελειώνουν οι διακοπές σου. Για μένα, ειδικά αν αυτές οι διακοπές είναι στο Λονδίνο κιόλας! Αλλά ήρθε κι αυτή η μέρα. Τελευταία μέρα πάλι στα Harrod's στα οποία γινότανε απλά σκοτωμός απο τον κόσμο, είχαν ξεκινήσει κάτι εκπτώσεις και ήταν σαν λαϊκό προσκύνημα μέσα στο κατάστημα. Αυτή την φορά όμως μπόρεσα να το δω όλο σχεδόν, όλους τους ορόφους. Κάποια στιγμή εντοπίσαμε κι ένα μέρος για καφέ με το κολασμένο όνομα Chocolate Bar. Και είναι απο εκείνα τα μέρη που δεν θέλεις να φας ή να πιεις κάτι, αλλά απλά θέλεις να κάνεις ένα ντουζάκι σε σοκολάτα, ένα λούσιμο με κουβερτούρα, μια μάσκα σώματος με τρούφες, γαργάρες με ρόφημα σοκολάτα και μετά ένα τρίωρο μπάνιο με τρία είδη σοκολάτας. Ταυτόχρονα. Πανάκριβο μεν, αλλά ο,τι πιο σοκολατένιο έχω δει και ζήσει στην ζωή μου και με τέλεια σοκολάτα, όχι την κοροϊδία που πουλάνε μερικά καφέ στην Ελλάδα. Τέλος πάντων, έκανα την καρδιά μου πέτρα κι έφυγα και με συνοπτικές διαδικασίες που θα παραλείψω να περιγράψω έφυγα για το αεροδρόμιο Gatwick. Μετά το γρήγορο check in, είχα στην διάθεση μου ένα απλά τεράστιο και τέλειο χώρο με καφέ, σούπερ μάρκετ και άλλα καταστήματα μέχρι να περιμένω την επιβίβαση! Φανταστικός ο χώρος, σε βοηθάει λίγο να ξεπεράσεις το σοκ οτι φεύγεις, έχεις και την ευκαιρία να πάρεις μια απο αυτές τις τεράστιες Cadburry να πνίξεις τον πόνο σου και να περιμένεις.

Tέλεια η πτήση της επιστροφής, δίπλα μου είχα μια αγγλίδα μητέρα με την 5χρονη κόρη της, πολλοί διακριτικοί άνθρωποι, μόλις απογειωθήκαμε κοιμηθήκανε αγκαλιά, τόσο εξοικειωμένοι με τις πτήσεις. Τα υπόλοιπα δυστυχώς ήταν τυπικά. Άφιξη, αναμονή για λεωφορείο για ΟΣΕ, προαστιακός για Λάρισα και ξεκούραση μέχρι το επόμενο πρωί που επέστρεψα στην μονάδα για μια μαγευτική αλλαγή χρόνου στην σκοπιά (αλλά με καλή παρέα ενός φάνταρου) και μια Πρωτοχρονιά εντός στρατοπέδου. Δεν γκρινιάζω, ακόμα ήμουν σε ρυθμούς Λονδίνου και στο κάτω κάτω, κι αυτό μια εμπειρία ήταν. 

Αυτό είναι το γαμάτο με το Λονδίνο, για μένα τουλάχιστον. Οτι φεύγοντας απο εκεί, "είμαι" ακόμα εκεί για λίγες μέρες, το μυαλό μου ακόμα είναι στους χάρτες του μετρό ή του DLR, στην ευγένεια του κόσμου και το επιβλητικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Όπως και να'χει, το Λονδίνο το'χω μέσα στην καρδιά μου, θα μου μείνει φυσικά αξέχαστο αυτό το ταξίδι ως στρατιώτης τυπικά στο Λονδίνο αλλά το μυαλό μου είναι πως θα κάνω κι άλλα, περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα εκεί. Ποιός ξέρει, ίσως τα σχέδια μου να περιλαμβάνουν το Λονδίνο για κάποιο διάστημα. θα δείξει...

Για κλείσιμο μερικές φωτογραφίες απο πράγματα που μου αρέσανε πολύ αλλά δεν έβαλα 

 σε προηγούμενα ποστ. Μακάρι να τα δείτε κι εσείς απο κοντά σύντομα!

 Ένα υπαίθριο γλυπτό έργο του Peter Burke, κοντά στο συγκρότημα που έμενα.

 Η διακόσμηση με εξύφυλλα δίσκων στο GBK του Ο2. Όλο το μαγαζί έτσι ήταν!

 Η τεράστια γόβα που μου έκανε εντύπωση κάθε φορά που περνούσαμε απο εκεί! Ουσιαστικά είναι η μαρκίζα για το πολύ πετυχημένο μιούζικαλ Priscilla

 Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο κτίριο είναι, αλλά είναι πανέμορφο!

 Το HMS Victory, δίπλα απο το άγαλμα του Νέλσον στην Trafalgar Square. Είναι αρκετά μεγάλο και σίγουρα ο τρόπος παρουσίασης είναι τέλεια ιδέα!

 Τελικά είναι ένα άγαλμα προς τιμήν του Oscar Wilde, απο την Maggi Hambling

Ένα απλό στενό, απο τα πολλά του Λονδίνου. Δεν είναι κάποιο σημαντικό, δεν έγινε κάτι αξιομνημόνευτο εκεί. Αλλά σίγουρα μου θυμίζει αυτή την ατμόσφαιρα, την διάθεση που μου αφήνει αυτή η πόλη.

London baby: the sequel (3)

Οι μέρες περνάνε (δεν είναι επιλογή μου, πιστέψτε με) και παθαίνω αυτό το "όσο και να δω υπάρχουν τρεις φορές άλλα τόσα να δω" αλλά μου περνάει γρήγορα. Οι επόμενες μέρες αφιερώνονται στο κέντρο της πόλης, το City όπως το λένε, αλλά και σε μια έντονη προσπάθεια να ξεπερνάω το σοκ του Λονδίνου αυτές τις μέρες! 

Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη, ούτε καν αυτή στην οποία μένεις χρόνια. Αλλά όσο γυρνάς μια πόλη, τόσο περισσότερο την μαθαίνεις, παίρνεις εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες απο αυτήν. Στο Λονδίνο λοιπόν πίστευα πως το κέντρο είναι ένα υπέροχο μέρος για να μάθω κάπως την πόλη, να την γνωρίσω με τα όλα της, όχι αυτά που θέλουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία να δω. Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το Picadilly Circus και την Regent Street, ένα μέρος που στ'αλήθεια με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο! Δεν ήξερα απο που να ξεκινήσω να προσπαθήσω να νιώσω όλο αυτό το θέαμα: απο τις ορδές του κόσμου, την πολύ ωραία χριστουγεννιάτικη διακόσμηση (αν και με χάλασε λίγο η διαφήμιση), τα καταστήματα, την απίστευτη κίνηση;;; Οφείλω να ομολογήσω πως όσο και να προσπάθησα να μην φανώ πολύ τουρίστας, δεν κατάφερα και πολλά. Η Regent Str. είναι ο παράδεισος του καταναλωτή, με άπειρα μαγαζιά, μια έντονη λονδρέζικη αίσθηση αλλά και μια μεγάλη ποικιλία σε ανθρώπους και γλώσσες (πρέπει να άκουσα πάνω απο 20 διαφορετικές γλώσσες σε μια βόλτα και μόνο, ανάμεσα τους και ελληνικά). Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μαγαζιά ήταν και το National Geographic, με μεγάλη ποικιλία απο βιβλία, φωτογραφίες αλλά και ρουχισμό για όσους σκέφτονται να πάνε απο την έρημο μέχρι τους Πόλους! Μάλιστα είχε και έναν θάλαμο για να δοκιμάσει κανείς τον πολικό εξοπλισμό σε πραγματικές πολικές θερμοκρασίες (=κωλόκρυο).

Το κρύο στο Λονδίνο δεν ήταν τόσο κακό όσο μέσα σ'αυτούς τους θαλάμους, αλλά ήταν καμπόσο. Οπότε, απο την μία το κρύο, απο την άλλη η κούραση της βόλτας, απο την άλλη η πείνα, η μόνη λύση είναι ένα cafe! Και φέτος, αυτό το cafe ήταν Η αποκάλυψη του ταξιδιού και ακούει στο μαγικό, τρυφερό, ζεστό όνομα Patisserie Vallerie! Είναι μια αλυσίδα καταστημάτων όπου μπορείς να βρεις καφέ, ζεστά και κρύα πιάτα αλλά και γλυκά απ'αυτά που θα σε κάνουν να σφουγγαρίζεις το πάτωμα απο τα σάλια που θα σου τρέχουν (αυτό κάνω και τώρα που τα θυμάμαι!). Ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, μου λείπει αυτό το μαγαζί, εμείς πηγαίναμε σ'αυτό στην Trafalgar, απέναντι απο την pub Porcupine, με κέρδισε απο την πρώτη στιγμή και θα συνεχίσω να είμαι μεγάλος θαυμαστής. Τεράστιες κούπες, φανταστική τοματόσουπα, ονειρικά κρουασάν βουτύρου και grilled croissants, τέλειες σαλάτες, διακόσμηση με αφίσες του Lautrec, αέρα άλλης δεκαετίας στην διακόσμηση και τις στολές των παιδιών που δουλεύουν εκεί. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γι'αυτό το μαγαζί, δεν έβγαλα καν σοβαρές φωτογραφίες εκεί επειδή απλά το απολάμβανα!

Μετά τα αρκετά και απολαυστικά διαλείμματα στα Patisserie Vallerie, η βόλτα συνεχίστηκε, περάσαμε απο φανταστικά θέατρα με πολλές παραστάσεις - υπερπαραγωγές (σε μια ο Hoff είναι ο Κάπτεν Κουκ...), την γραφική Chinatown την οποία και δυστυχώς δεν πήγαμε να δούμε αλλά και το λατρεμένο μου Soho. Μετά την βόλτα και στην Carnaby Street και την μοναδική της χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της με τον Άγιο Βασίλη ως αστροναύτη, ήρθε η ώρα για φαγητό. Και αυτή την φορά είχαμε κανονίσει που θα πηγαίναμε: στο humus bros για χούμους! Δεν είχα δοκιμάσει ξανά και περίμενα να δω πως είναι αλλά το μαγαζί με κέρδισε κυριολεκτικά απο την ταμπέλα: το slogan του μαγαζιού είναι "give peas a chance" και μόλις το διάβασα λύθηκα στα γέλια! Είδα μετά πόσο ζεστό είναι το μαγαζί, πόσο εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί οι υπάλληλοι και το λάτρεψα! Δοκίμασα την ασφαλή λύση του humus με κοτόπουλο κι διάφορες σως και μας έφερε ως κέρασμα φαλάφελ και τσάι μέντα για το τέλος! Η γεύση του χούμους, όλος αυτός ο συνδυασμός με την σάλτσα και την πίτα και το κρέας και το χούμους ήταν απλά μοναδικός!

London baby: the sequel! (2)

Πολύ κρύο είπαμε στο Λονδίνο, εγώ πετάω στα σύννεφα και κοιτάω απο το παράθυρο στο τρένο. Το περυσινό μάθημα το έμαθα καλά και η μηχανή είναι πάντα πάνω μου, φωτογραφίζω ελάχιστα όμως, πιο πολύ θέλω να ζήσω την στιγμή, να μου μείνει στο μυαλό κι όχι στον αισθητήρα. Μια ώρα και κάτι ψιλά μετά, φτάνω στον προορισμό μου, το Woolwich Arsenal, μια περιοχή του Λονδίνου νοτιοανατολικά, κοντά στο Greenwich και δίπλα στον Τάμεση. Το σπίτι που θα μείνω είναι σε ένα κτίριο που κάποτε ήταν βασιλικό εργοστάσιο κανονιών και πυρομαχικών κι έχει ένα πολύ industrial και ιδιαίτερο στυλ που συνδυάζεται με πέτρα και αψιδωτά παράθυρα, ένας συνδυασμός που γουστάρω τρελά! Απ'οτι ξέρω, δεν γνωρίζουν πολλοί την περιοχή, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. 

Εδώ να ευχαριστήσω και δημόσια την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μου η οποία μου έσπασε τα @@ όταν προσπάθησα να βάλω χρόνο ομιλίας και δεν αναγνώριζε (!!) το voucher που είχα αγοράσει απο κατάστημα της στην περιοχή. Ευχαριστώ για την ταλαιπωρία!

Πρώτη μέρα στο Λονδίνο, εννοείται πως δεν θα καθόμουν μέσα, αποφασίσαμε να πάμε, λόγω του προχωρημένου της, ώρας στο O2. Το οποίο Ο2 είναι ένα φαινόμενο! Είναι ένα τιτανοτεράστιο συγκρότημα ψυχαγωγίας, με πολλά καφέ, bars, pubs, κινηματογράφους, καταπληκτικό design εξωτερικά όπου θυμίζει ένα τεράστιο θόλο. Μοιάζει πραγματικά πολύ μεγάλος, αλλά όταν μπαίνεις μέσα, είναι στ'αλήθεια εντυπωσιακό! Καφέ και φαγητό εκεί λοιπόν, με φαγητό στο GBK, όπου δοκίμασα ένα απο τα πεντανόστιμα burger τους σε ένα μαγαζί με ιδιαίτερη διακόσμηση, αφιερωμένη στην μουσική και με εξώφυλλα δίσκων στους τοίχους!

To O2 και η Canary Wharf στο βάθος

Τέλος πρώτης μέρας και η δεύτερη μου δίνει την ευκαιρία να δω την περιοχή με το φως της μέρας. Και ναι, έχει ήλιο στο Λονδίνο, όχι δεν είναι πάντα συννεφιασμένο και καταθλιπτικό. Κι όσοι λέτε για το πόσο βρέχει και πόσο συννεφιασμένο είναι, έχετε μείνει για καιρό στα Γιάννενα; θα καταλάβετε τι εννοώ... Η περιοχή είναι πανέμορφη, με πολύ ιδιαίτερα κτίρια, όπως το Gatehouse και το καταπληκτικό κτίριο της Βιβλιοθήκης. Πραγματικά τα χάζευα για ώρα! Εκτός απο χάζεμα όμως, η δεύτερη μέρα είχε και επίσκεψη στην National Gallery για να δούμε την μόνιμη συλλογή (αλλά περισσότερο για να δω αυτό το έργο φυσικά απο κοντά). Σταματάμε στον σταθμό Charing Cross, περνάμε δίπλα απο την εκκλησία του St Martin in-the-fields και το μνημείο στον Wilde και φτάνουμε δίπλα στην National Gallery, ένα αρκετά μεγάλο κτίριο, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά με μια μεγαλη πλατεία μπροστά του, την Trafalgar square και πολύ κόσμο να κυκλοφορεί και να φωτογραφίζεται εκεί. Φυσικά, η εμπειρία του να βλέπεις απο κοντά έργα τέχνης απο τον Van Gogh, Rembrandt, Matisse, Leonardo, Turner και απο πολλούς άλλους είναι απλά απερίγραπτη. Απλά ας πω οτι νιώθω περήφανος που είδα απο κοντά κάτι τέτοιο, κάτι τόσο μοναδικό.

Η συνέχεια έχει φαγητό, στο αγαπημένο μου Soho. Πέρυσι δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω ιδιαίτερες κουζίνες αλλά φέτος πήγα αποφασισμένος! Η πρόταση φίλων ήταν να πάμε σε ινδικό, συγκεκριμένα στο Masala Zone, ένα ιδανικό μαγαζί για εισαγωγή στην ινδική κουζίνα χωρίς "ατυχήματα". Πολύ όμορφη, ζεστή ατμόσφαιρα στο μαγαζί αλλά παίρνοντας τον κατάλογο ψιλοχάθηκα. Οι έμπειροι φίλοι μας με "ξενάγησαν" στον κατάλογο πιάτων και την ορολογία και η παραγγελία μου τελικά ήταν κάτι σαν "ποικιλία", το οποίο λέγεται "Grand Thali", το οποίο έχει ως βάση κάποιο πιάτο με κρέας και διάφορες σάλτσες και συνοδευτικά και φυσικά με αρκετό nan bread. Μέχρι τώρα όλα αυτά τα είχα δει σε εκπομπές του Gordon Ramsey, αλλά τώρα πια τα δοκίμαζα και ήταν πεντανόστιμα! Υπέροχες και πολλές γεύσεις, μια ποικιλία γεύσεων στο στόμα απο το γλυκό μέχρι το αλμυρό και διάφορες υφές. Το πιάτο μου ήταν ελάχιστα καυτερό αλλά έτσι κι αλλιώς είχα πάρει για ποτό ένα ρόφημα με γιαούρτι και mango, το οποίο ήταν και το τέλειο φάρμακο για τα καυτερά!

Μέσα στην Dial Arch

Η επόμενη μέρα είχε ακόμα καλύτερη γνωριμία με το Woolwich. Πρωινό σε μια απλά φανταστική pub, την Dial Arch, με τέλεια διακόσμηση, τζάκι, ξύλινα, vintage και δεν συμμαζεύεται, ένας συνδυασμός που με έκανε να χαζεύω το μαγαζί για ώρα πριν παραγγείλω κάτι για πρωινό. Αλήθεια, γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε μαγαζιά που να σερβίρουν πρωινό ή brunch; τι γαμάτη θα ήταν μια Κυριακή με πρωινό κι εφημερίδες σ'ένα τέτοιο μαγαζί! 

Woolwich Gatehouse

 Για να πάμε στην High Street, την κεντρική οδό της περιοχής (όχι, δεν λέγεται "High" η οδός αλλά έτσι λένε τις κεντρικές οδούς σε κάθε περιοχή), περάσαμε και απο το πανέμορφο Woolwich Gatehouse, στο οποίο και θέλω να επανέλθω για καλύτερες φωτογραφίες ωστόσο. 

Woolwich Public Library

Για βόλτα στην περιοχή μετά, είδα και το καταπληκτικό κτίριο της Woolwich Public Library, της Βιβλιοθήκης της περιοχής και την χάζευα κι αυτή για ώρα φυσικά. 

Γυρνώντας στο Woolwich Arsenal, είχε κάποια απίστευτα κτίριο όπως το Artillery Museum και άλλα πολλά, όπως αυτό που φωτογράφισα αλλά δεν συγκράτησα ποιο είναι. Θα το μάθω όμως. Και τέλος, όπως βλέπετε κάτω είναι τα σπίτι στην περιοχή εκεί. Ναι, μου αρέσουν ΠΑΡΑ πολύ!

London baby!!! (παρτ φορ)

Είναι η πέμπτη μέρα πλέον στο Λονδίνο και είναι κι επίσημα αφιερωμένη στα ψώνια! Όχι οτι όντως θα ψωνίσουμε, απλά θα περάσουμε την μέρα μας στο Harrod's στην Knightsbridge, ένα τεράστιο υπερκατάστημα 5 ορόφων, σε ένα υπερτέλειο κτίριο που το χαζεύεις πριν καν μπεις μέσα! Η Elizabeth το χαρακτήρισε "so posh!" και δεν είχε άδικο, αλλά αυτό περιμένεις κιόλας από κάτι τέτοιο! Μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε τον τρελό χαλασμό από κόσμο. Μιλάμε για ΠΟΛΥ κόσμο, όχι απλά πολύ. Και πάλι δεν ήταν γεμάτο! Πραγματικά ήταν για να το χαζεύεις πάντως, πάρα πολλές εταιρείες, για ο,τι ήθελε ο καθένας: από ανδρική ένδυση, γυναικεία μόδα, παιδικά, είδη γραφείου, επιτραπέζια, λευκά είδη, τα πάντα! Και μέσα σ'όλα αυτά έχει και μερικά καφέ κι εστιατόρια, έτσι για να κάτσεις να ξαποστάσεις από το περπάτημα και το χάζεμα όσων πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις. Καθίσαμε φυσικά σε ένα, όπου περιμέναμε να μας συνοδέψουνε στο τραπέζι μας (κάτσε καλά δλδ) και απολαύσαμε καφέ με κάτι παραδοσιακά αγγλικά γλυκά. Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι γάλλων, κοντά 50άρηδες και τελείως ερωτευμένος, δεν σταματούσε να της πιάνει το χέρι και να της μιλάει τρυφερά όση ώρα απολαμβάνανε το αγγλικό πρωινό τους (μεσημεριάτικά αλλά γούστα είναι αυτά...) Α, το Harrod's έχει και δικό του gift shop, για να μπορέσεις ν'αγοράσεις πράγματα που θα σου θυμίζουν το ίδιο το Harrod's κι όχι οτι είδες μέσα του αναγκαστικά! Ωραιότατο κι αυτό, με πολλές tote bags, πετσέτες, είδη γραφείου, αρκουδάκια (πήρα κι εγώ ένα, όχι για μένα ρε), τετράδια, μολύβια, χίλια δυο μπιχλιμπίδια και σε καλές τιμές μάλιστα. Πραγματικά όπου και να κοιτάξεις θαμπώνεσαι, ακόμα κι αν βλέπεις τομείς που δεν σε ενδιαφέρουν, όπως τα είδη ταξιδίου, είναι απλά ένας καταναλωτικός ναός όπου δεν μπορείς να μην τον χαζέψεις! Οι υπάλληλοι ευγενέστατοι, κάποιοι μάλιστα ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον να βοηθάνε τον τουρίστα που δεν ξέρει που να πάει κι έχει χαθεί και διαθέτανε και χάρτες για όλους, για τέτοιο μέγεθος λέμε!
Φεύγουμε αφού έχουμε μείνει εκεί για 5 ώρες (!) και πηγαίνουμε για φαγητό. Έχουμε αποφασίσει να πάμε σε ένα φισάδικο, μαγαζί πυο σερβίρει fish'n'chips δλδ, και η Elizabeth μας έχει προτείνει ένα σχετικά κοντά, στο Seven Dials. Δεν είναι δύσκολο να το βρούμε, εξάλλου έχω συνηθίσει με έναν χάρτη στο χέρι τόσες μέρες στο Λονδίνο και τελικά το βρίσκουμε. Είναι το Rock and Sole Plaice στην Endell Street. Φανταστικό, πολύ τυπικά εγγλέζικο, με πολύ κόσμο. Περιμένουμε ένα λεπτό να αδειάσει τραπέζι, καθόμαστε και παραγγέλνουμε cod fish (μπακαλιάρο) με πατάτες τηγανητές φυσικά. Σε λίγο έρχεται ένα τεράστιο κομμάτι ψάρι με πατάτες, μας έχουν δασκαλέψει να δοκιμάσουμε τις πατάτες με ξύδι και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον! Στο τραπέζι έχουμε και δύο σάλτσες τις οποίες και μοιραζόμαστε με τους διπλανούς μας στο τραπέζι, ένα ζευγάρι κινέζων (ή κάτι τέτοιο). Η μία σάλτσα είναι ketchup (είπαμε, γούστα είναι αυτά) και η άλλη είναι τζατζίκι (μεγάλη έκπληξη!). Το ψάρι είναι τέλειο, δεν υπάρχουν λέξεις δλδ για να το χαρακτηρίσω και σκάμε από φαγητό. Και τι ταιριάζει καλύτερα μετά το fish'n'chips; τσάι! Ο ιδιοκτήτης μας αποχαιρετά με σπασμένα ελληνικά και ξεκινάμε για ένα μαγαζί με τέλεια τσάι και τέλεια pastry απ'οτι έχουμε ακούσει! Περνάμε μπροστά από το "The Tea House" το οποίο ενώ έκλεινε εκείνη την ώρα πρόλαβα να πάρω μια τέλεια κούπα με ενσωματωμένο infuser. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο "Maison Bertaux" στην Greek Street στο Soho, μια τέλεια οδό και περιοχή που χαλαρά θα μπορούσα να κάνω στέκι μου, το οποίο επίσης μαγαζί κλείνει δυστυχώς εκείνη την ώρα και παίρνουμε μόνο δυο custard eclers (κόλαση!). Εκεί δίπλα, περνάμε μπροστά κι από την διάσημη undergound gallery "Lazaride's", γνωστή για την υποστήριξη του graffiti και την σχέση του με τον Banksy, η οποία ήταν κλειστή για τις γιορτές.
Η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη 8-9 η ώρα, υποψιαζόμαστε πως μια ομάδα τριών ατόμων πήγαινε να μας ληστέψει αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε ένας αστυνομικός απο το πουθενά. Κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο με την γνωστή κατάθλιψη της ετοιμασίας πραγμάτων για αναχώρηση από τέλειες διακοπές. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο, αποφασίζω να κάνω κι ένα τάμα μου πραγματικότητα: να προμηθευτώ meat pies για την Saigon (ξέρει αυτή τον λόγο). Δυστυχώς τελικά δεν φτάσανε στην Ελλάδα οι πίτες, κρίμα, θα επανορθώσω! Τα πράγματα ετοιμάζονται, με το ζόρι κλείνουν οι βαλίτσες, είμαστε σίγουροι οτι θα πληρώσουμε εξτρά για το βάρος, και το πρωί κατεβαίνουμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πλούσιο κι αυτό φυσικά και αποχαιρετούμε τον χώρο με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε κάπου εκεί κοντά! Για το αεροδρόμιο αναχωρούμε με το λεωφορείο του τουριστικού γραφείου με το οποίο και απολαμβάνουμε την λιακάδα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, πληρώνουμε όντως εξτρά στο βάρος και καθόμαστε για καφέ μέχρι την πτήση. Στο αεροδρόμιο είναι η απόλυτη ποικιλία από φυλές, γλώσσες και ανθρώπους, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο το απολαμβάνω όλο αυτό. Η πτήση ξεκινάει με μιάμιση ώρα καθυστέρηση και αναχωρούμε την ώρα που ο ήλιος δύει, οπότε και απολαμβάνουμε ηλιοβασίλεμα εν πτήσει. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως φεύγω κι αφήνω την φωτογραφική μου μηχανή στην Αγγλία αλλά προσπαθώ να το πνίξω με σχέδια για το πως θα αποκτήσω την επόμενη.
Τρεις ώρες μετά φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Πάντα το ταξίδι της επιστροφής μου φαινότανε σημαντικά μικρότερο και συνήθως θυμάμαι τα λιγότερα. Οπότε, η διαδρομή Αεροδρόμιο - ΟΣΕ - σπίτι μου φάνηκε πως πέρασε γρήγορα. Στο σπίτι έφτασα στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και πέφτω ξερός, σκεφτόμενος ακόμα το Λονδίνο, το κρύο του, τα μέρη που επισκέφτηκα κι απόλαυσα, το Λονδίνο το ίδιο.
(συνεχίζεται με τον επίλογο)

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Περίεργη εβδομάδα αυτή που μας πέρασε, πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλά ευχάριστα, μερικά δυσάρεστα, τρέξιμο για δουλειές, ο ύπνος λιγοστεύει όλο και λιγότερο, το τσάι φεύγει με το λίτρο πλέον (δεν αστειεύομαι, κοντά 1 λίτρο τσάι την ημέρα, να'ουμ'...) αλλά ευτυχώς κάνω πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν, δημιουργικά και πραγματικά απολαυστικά. Όλοι μας πιστεύω πως όταν ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε το βράδυ σκεφτόμαστε την μέρα που πέρασε και αυτήν που θα έρθει. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, όσο γεμάτη κι αν είναι η επόμενη μέρα, πραγματικά χαίρομαι γι'αυτά που κάνω, όσο διαφορετικά κι αν είναι απ'αυτά που διδάχθηκα ή που περίμενα. Αν και στον χώρο του πολιτισμού στην Ελλάδα η κουβέντα πάει μακριά, πόσο μάλλον στην Λάρισα, μια πόλη με μια νοοτροπία που της αξίζει πολλές φορές αλλά και με πολύ κόσμο που μπορεί να βοηθήσει την κατάστη.
Η συζήτηση για τον πολιτισμό και τον τουρισμό (Zlatko, ΥΠΠΟΤΟΥ είναι καλύτερο;) συνεχίστηκε αυτή την Κυριακή και χαίρομαι. Χάρηκα που επιτέλους επίσης αναφερθήκανε και ονόματα και θεσμοί, όπως το Νέο Μουσείο και τα Φεστιβάλ. Χαίρομαι που αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος και στο θέμα του "ελληνικού DNA" και την σχέση του θέματος με τον πολιτισμό. Μ'αρέσει η ανάλυση του, δεν συμφωνώ απόλυτα με τα πορίσματα αλλά συμφωνώ με τον χειρισμό του. Και φυσικά, λατρεύω την τελευταία φράση η οποία και κλείνει μέσα της όλο το νόημα των δύο άρθων: " Οχι ότι και οι τουρίστες δεν είναι πελατεία μας!"
Κι μιας και η συζήτηση για τον πολιτισμό στην Ελλάδα, μ'αρέσει που γίνεται κουβέντα για τον ελληνικό κινηματογράφο και τις νέες παραγωγές! Μ'αρέσει που επιτέλους ρε γαμώτο υπάρχει υλικό, υπάρχουν ταινίες για να σχολιάσουμε, να συζητήσουμε, να θάψουμε, να κάνουμε τις συγκρίσεις και τους διαχωρισμούς μας, να δούμε τι γίνεται. Δεν τις μπορώ με τίποτα τις ελληνικές ταινίες που θέλουνε απλώς να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική επιτυχία των αστέρων ή που απλά προβάλουν το σεξ φτηνά, πρόστυχα και με ελληναράδικη νοοτροπία. Περιμένω να δω το Στρέλλα για να δω αν επιτέλους θα γίνει μια σοβαρή ταινία σχετικά με την ομοφυλοφιλία και τους τραβεστί. Το θέμα είναι μεγάλο και προσωπικά με ενοχλεί που δεν ασχολείται περισσότερο ο καλλιτεχνικός κόσμος στην Ελλάδα. Οι κραγμένες, τα καχέκτυπα και οι υπερβολές σε λίγες σειρές και θεατρικά δεν είναι καν άξια λόγου.
Ένα θέμα που τον τελευταίο καιρό με απασχολεί και το διαβάζει συχνά και με ενοχλούν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι είναι το θέμα της επανάστασης των καμπύλων, το πως οι γυναίκες με καμπύλες "αντεπιτίθενται" στον χώρο της μόδας και του θεάματος. Αυτό που με ενοχλεί, είναι ο χαρακτηρισμός "αληθινές γυναίκες" όταν αναφέρονται σε γυναίκες με καμπύλες και παραπάνω κιλά (το θέμα είχε θίξει κάποτε και η μετέπειτα Ugly Betty, America Ferrera). Δεν το καταλαβαίνω, οι υπόλοιπες τι είναι, πλαστικές, ψεύτικες; δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση με δύο άκρα, με τις ανορεξικές από την μία και τις στρουμπουλές από την άλλη, όσο κι αν μας συμφέρει! Εντάξει, κι εγώ υπέρβαρος είμαι, θα με συνέφερε να βγάλω τους αδύνατους και με καλύτερα σώματα άρρωστους ή ανώμαλους ή αντιερωτικούς. Αλλά ξέρω και ξέρουμε πολλοί πως δεν είναι έτσι, καλώς ή κακώς. Και στο κάτω κάτω δεν καταλαβαίνω και το άλλο: για ποιον λόγο πρέπει αυτή η και-καλά επανάσταση να αφορά μόνο τις γυναίκες; μόνο οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πούνε πως δεν είναι μόνο οι ανορεξικές ωραίες; για τους άντρες δεν πειράζει, δεν είναι θέμα υγιούς εικόνας; και μην ακούσω το γνωστό επιχείρημα για τα μοντέλα: τα περιοδικά μόδας που πολλές φορές έχουν όντως ανορεξικά μοντέλα δεν τα στηρίζουν οικονομικά οι άντρες, οι γυναίκες τα στηρίζουν. Ουφ!
Μου άρεσε πολύ η ιδέα για φωτογραφίες διασήμων ώστε να φαίνεται η καφρίλα τους και η "άλλη πλευρά" του κόσμου που (νομίζουν οτι) ζουν.
Η Πινακοθήκη μας στην Λάρισα έχει αρκετές εκθέσεις, καλά ξεκινήσαμε, μία έκθεση του Λυγερού στο καφέ και μία της Ελένης Παυλοπούλου στο αίθριο, επιβάλεται να πάω σύντομα.
Θέλω τρελά να πάω στην έκθεση του Tim Burton στο MoMa, τέλος!
Τρόμαξα αρκετά με τις εικόνες σ'αυτήν την φωτογραφική δουλειά. Ποτέ δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτική μια δουλειά με παιδιά, σοβαρά τώρα...
Την δουλειά του Γιάννη Κόντου την ξέρει πολύς κόσμος ακόμα κι αν δεν την συνειδητοποιεί. Την βλέπει σε εξώφυλλα εφημερίδων και όχι μόνο, σε περιοδικά, παντού. Πρόκειται για έναν από τους πιο πολυβραβευμένους έλληνες φωτοδημοσιογράφους διεθνώς. Αλλά αυτή η δουλειά του είναι αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες και πραγματικά ενδιαφέρουσα. Ναι, έχει γυμνό, δεν έγινε τίποτα, εφημερίδα διαβάζεις και ένα γυμνό το βλέπεις. Για να μην πούμε τι γίνεται άμα δεις καμιά ταινία σαν τον Αντίχριστο του Τρίερ (μια παρουσίαση της έκανα εδώ)!
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την διατροφή και τι λέει αυτή για εμάς διάβασα εδώ. Είναι μεγάααλη συζήτηση και θέλει τραπέζι, καλό κρασί και ένα καλό φαγοπότι πρώτα για να συζητηθεί.
Κατα τ'άλλα, αυτή την εβδομάδα και ειδικά τις τελευταίες μέρες τρέχω και για το Artfools Video Festival, ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που οργανώνουμε με το Artfools στην Λάρισα για τον Μάρτιο. Είναι το 2ο, το 1ο έγινε φέτος και για το επόμενο θέλουμε τα καλύτερα. Μου κάνανε την τιμή να μου ζητήσουν να είμαι ένας εκ των δυο καλλιτεχνικών διευθυντών (κάτσε καλά δλδ) και αυτές τις μέρες σχεδιάζουμε το site με την βοήθεια δύο πολύ ταλαντούχων παιδιών. Ένα προσχέδιο του μπορείτε να δείτε εδώ, σύντομα θα αλλάξει απλά διεύθυνση, το στήσιμο είναι αυτό και θα εμπλουτίζεται. Αν γυρίζετε ταινίες μικρού μήκους, σας περιμένουμε τον Μάρτιο στην Λάρισα!
Αυτά για τώρα, έκανα και μια ανακαίνιση στο blog, σύντομα θα μπούνε κι άλλα. Καλή εβδομάδα και να είστε χαμογελαστοί!