Afgelopen week ontving ik het bericht dat Anne (ik noem haar voor hier even Anne), één van mijn cursisten is overleden.
Anne was één van de leukste mensen die ik in de afgelopen jaren heb leren kennen. Ze was echt één van mijn favoriete mensen.
Ze kon ontzettend goed naaien, was heel secuur, alleen het tekenen, daar had ze soms wat meer moeite mee. Ze had een ongelooflijke rappe, soms scherpe tong. Was recht voor haar raap. Maar waar ik altijd het hardst om moest lachen was haar zelfspot. Als ze iets niet begreep dan zei ze vaak: Ik zet nu mijn meest intelligente gezicht op, maar snappen doe ik het nog niet.
Ik heb ontzettend veel van haar geleerd. Patronen op haar maat krijgen was altijd een uitdaging, omdat ze niet binnen de standaard maattabellen viel.
De laatste keer dat ik haar ontmoette was in het ziekenhuis. We troffen elkaar bij de orthopeed.
Ik herkende haar niet direct... pas toen ze tegen me praatte... Zij herkende mij ook niet direct.
Zij in een rolstoel, de operatie al achter de rug. Ik zou die dag besluiten om tot de operatie over te gaan. Ze had mij al eerder zien lopen, zei ze, en gedacht: Goh... die loopt moeilijk... maar daarbij niet gezien dat ik het was. Raar nu, dat dat onze laatste ontmoeting was.
Muzikaal troffen we elkaar bij Son Mieux. Ik had heel graag een keer samen met haar neer een concert van deze band gewild. Had ik het nou maar voorgesteld en gedaan... nu kan het niet meer.
Anne, dankjewel. De lessen met jou waren, ondanks alle uitdagingen, goud. En dat kwam vooral door wie je was. Ik hoop dat je nu rust gevonden hebt.
Anne was één van de leukste mensen die ik in de afgelopen jaren heb leren kennen. Ze was echt één van mijn favoriete mensen.
Ze kon ontzettend goed naaien, was heel secuur, alleen het tekenen, daar had ze soms wat meer moeite mee. Ze had een ongelooflijke rappe, soms scherpe tong. Was recht voor haar raap. Maar waar ik altijd het hardst om moest lachen was haar zelfspot. Als ze iets niet begreep dan zei ze vaak: Ik zet nu mijn meest intelligente gezicht op, maar snappen doe ik het nog niet.
Ik heb ontzettend veel van haar geleerd. Patronen op haar maat krijgen was altijd een uitdaging, omdat ze niet binnen de standaard maattabellen viel.
De laatste keer dat ik haar ontmoette was in het ziekenhuis. We troffen elkaar bij de orthopeed.
Ik herkende haar niet direct... pas toen ze tegen me praatte... Zij herkende mij ook niet direct.
Zij in een rolstoel, de operatie al achter de rug. Ik zou die dag besluiten om tot de operatie over te gaan. Ze had mij al eerder zien lopen, zei ze, en gedacht: Goh... die loopt moeilijk... maar daarbij niet gezien dat ik het was. Raar nu, dat dat onze laatste ontmoeting was.
Muzikaal troffen we elkaar bij Son Mieux. Ik had heel graag een keer samen met haar neer een concert van deze band gewild. Had ik het nou maar voorgesteld en gedaan... nu kan het niet meer.
Anne, dankjewel. De lessen met jou waren, ondanks alle uitdagingen, goud. En dat kwam vooral door wie je was. Ik hoop dat je nu rust gevonden hebt.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.
(O en @Rianne, ik kan nog steeds niet op je zwijmels reageren, maar lees en luister alles)
