Το Ημερολόγιο τρελάθηκε. Υποτίθεται πως έχει μια σειρά. Αλλά... υποτίθεται! Τρεις μέρες μετά το «δις εξαμαρτείν». Μία μέρα μετά του Αγίου (?) Βαλεντίνου. Μία μέρα πριν την Τσικνοπέμπτη. Χωράνε όλα στην ίδια εβδομάδα?
Τετάρτη 15/2/2012
Σήμερα είναι της Απόγνωσης. Οσιομάρτυρας Πελασγίας και πασών επαρχιών! Μεγάλη η χάρη της! Ανάμεσα σε αντισυνταγματικές συναλλαγές (Λάθος! Αλλαγές σκέτο. Χωρίς το συν-. Η συναλλαγή προϋποθέτει δύο και ορίζεται μεταξύ του «δούναι και λαβείν». Η χώρα απουσιάζει και απέχει από δοσοληψίες). Ανάμεσα σε κόκκινες βιτρίνες, καρδιές τεράστιες και κόκκινα μπαλόνια. Ανάμεσα σε ψητά, ψησταριές, κρεατικά και τσίκνες, κρασιά, ρετσίνες και χορούς.
Μπερδεύτηκα. Γιορτάζουμε ή θρηνούμε? Θρηνούμε εορτάζοντας ή εορτάζουμε θρηνώντας? Θέλουμε μια ζωή όπως πριν και κάνουμε ό,τι τη θυμίζει. Μοιάζει. Μα η χώρα βουλιάζει. Ψάχνουν τα πνευμόνια καθαρό αέρα.
14/2/2012
Η εκκλησία φωνάζει τα δικά της: «δεν είναι ο Βαλεντίνος Άγιος της ορθοδοξίας μας!!!». Και τούτες τις καρδιές τις αγαπησιάρικες τι θα τις κάνουμε Αιδεσιμότατε? Άλλωστε είναι όλες υποψήφιες για εμφράγματα και άλλες για εγχείριση ανοιχτής καρδιάς που δε θα κλείσει ποτέ. Θα μείνει πληγή ανοιχτή. Η καρδιά θα κοπεί στα δύο και θα πάρει κάθε κομμάτι το δρόμο του. Το ένα στην Ανατολή και το άλλο στη Δύση. Έτσι είναι η επικοινωνία των ερωτευμένων σήμερα. Πολωτική. Η μία θετικής ενέργειας και η άλλη αρνητικής παθητικότητας.
16/2/2012
Έρωτας! Περνάει και από το στομάχι. Το απύθμενο στομάχι του νεοέλληνα, με προίκα-κληροδότημα το κατοχικό σύνδρομο. Τσικνίζει και την Πέμπτη του μετά τις φωτιές της Κυριακής.
Κυριακή 12/2/2012
Ζωσμένοι αστυνομικοί προσπάθησαν να πνίξουν την κραυγή, να σβήσουν την οργή, να προστατέψουν την αρχή. Ποια αρχή? Ποια εξουσία? Ποια πολιτεία? Αρχές. Δεν έχουμε Αρχές. Κανείς δεν εξουσιάζει. Αρχές. Δεν έχουμε Αρχές. Χαθήκανε μαζί με τις Αξίες. Τέλη. Έχουμε. Αβάσταχτα. Τέλος. Ήρθε. Δεν υπάρχουν Αρχές. Υπάρχουν μόνο Τέλη που γονατίζουν. Δεν υπάρχουν Αρχές, ούτε Ιδανικά. Απλά δύουν αργά. Τα πήρε η Δύση και τα έκανε βρούβες. Για μας εδώ στα Βαλκάνια ανατέλλει μοναχά το Τέλος μας. Έτσι αποφασίσαμε! Φασιστικά αλλά το αποφασίσαμε. Διότι:
εγώ ψηφίζω
εσύ ψηφίζεις
αυτός ψηφίζει
εμείς ψηφίζουμε
εσείς ψηφίζετε
ΕΚΕΙΝΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ!
Εγώ δεν ακούγομαι
Εσύ δεν ακούγεσαι
Αυτός δεν ακούγεται
Εμείς δεν ακουγόμαστε
Εσείς δεν ακούγεστε
ΕΚΕΙΝΟΙ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ?
15/2/2012
Και τώρα ποιος θα με διατάξει τι να σκεφτώ? Το Ημερολόγιο με μπερδεύει. Ποιος θα μου υπαγορεύσει τι να νιώσω? Μαλλιά-κουβάρια οι στάσεις μου. Σαστισμένη η κρίση μου. Σέρνεται μεταξύ εορτών μιας εμμονής που επιμένει να γλεντάει τον πόνο της και ενός πένθους που βυθίζει ζωντανό τον Έλληνα στον τάφο. Καζάνια βράζουνε, αλλά δεν εκρήγνυνται. Θρύψαλα οι τζαμαρίες. Σπάσανε οι βιτρίνες! Βιτρίνες! Δεν υπάρχουνε πια βιτρίνες. Τσακίστηκαν κάτω από τις βαριοπούλες, θρυμματίστηκαν με μολότοφ κι αυτές και το «θεαθήναι». Να ένα καλό!
Και τώρα ποιος θα με διατάξει τι να σκεφτώ? Το Ημερολόγιο με μπερδεύει. Ποιος θα μου υπαγορεύσει τι να νιώσω? Μαλλιά-κουβάρια οι στάσεις μου. Σαστισμένη η κρίση μου. Σέρνεται μεταξύ εορτών μιας εμμονής που επιμένει να γλεντάει τον πόνο της και ενός πένθους που βυθίζει ζωντανό τον Έλληνα στον τάφο. Καζάνια βράζουνε, αλλά δεν εκρήγνυνται. Θρύψαλα οι τζαμαρίες. Σπάσανε οι βιτρίνες! Βιτρίνες! Δεν υπάρχουνε πια βιτρίνες. Τσακίστηκαν κάτω από τις βαριοπούλες, θρυμματίστηκαν με μολότοφ κι αυτές και το «θεαθήναι». Να ένα καλό!
14/2/2012
Ούτε καρδιές υπάρχουν κόκκινες. Μονάχα ματωμένες. Να! Χθες θαρρώ πως ήτανε ανήμερα του Μεγάλου Αν-ορθόδοξου Αγίου που χώρισε ακόμη μία φίλη μου. Τι σόι Άγιος είναι και δεν έκανε το Θαύμα του? Μήπως και αυτός φοβέρα θέλει?
