γ_ _ ώ την ατυχία μου
Είχα πάει χτες σε κάτι γενέθλια στην Αττική.Επειδή δε βόλευε να πάρω αυτοκίνητο καθότι δεν ξέρω καν πως πάνε εκεί,δεν έχει πολλές θέσεις παρκαρίσματος και θα κινδύνευε η ακεραιότητα του οχήματος λόγω "άλλων πληθυσμών" αποφάσισα να πάω με τρένο.Εξάλλου οι περισσότεροι έτσι θα πήγαιναν και θα ήταν καλή φάση κι επιπλέον θα μπορούσα να πιώ όσό ήθελα.
Περνούσαμε "κάπως".Καλά δεν ήταν σίγουρα.Ούτε και άσχημα όμως.Με τα λίγα και τα πολλά όμως πέρασε η ώρα και δεν προλαβαίναμε τρένα.Ταξί λοιπόν.
Θα με βάζαν τα παιδιά μέσα και θα κρατούσαν και τον αριθμό για ασφάλεια.Και όταν έφτανα θα τους ειδοποιούσα.
Η συνέχεια της ιστορίας?Το ταξί τράκαρε.Παραβίασε ένα στοπ και φάγαμε γερό τράκο.Πιο πολύ ταρακουνήθηκαν οι επιβάτες του άλλου αυτοκινήτου.Η ώρα ήταν 3.Κι εγώ είχα πει στους δικούς μου ότι θα γυρίσω κατά τις 1.(έχουμε και εξεταστική υποτίθεται...) Το τρακάρισμα έγινε 5-6 τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου.
Πως αντέδρασα?Λάθος μάλλον...
Πλήρωσα γρήγορα γρήγορα τον ταξιτζή κι έφυγα.Δεν είχε χτυπήσει κανείς μας σοβαρά.Στο δρόμο μιλούσα όλη την ώρα στο τηλέφωνο για να μη φοβάμαι.Ήταν αργά και διέσχισα μεγάλη απόσταση σε όχι και τόσο καλή περιοχή ολομόναχη.Με πάιρνει η μητέρα μου τηλέφωνο να μου πει ότι άκουσε σειρήνες περιπολικού (που πήγαιναν προφανώς στο χώρο του ατυχήματος) και ότι ανησύχησε μήπως μου έτυχε κάτι.
"'Οχι μαμά.Όλα καλά.Είμαι στο ταξί και φτάνουμε σε λίγο."
Ήταν στο μπαλκόνι."Μα που σε άφησε το ταξί?Δεν το είδα..."
"Λίγο πιο πέρα.Δε θα φαινόταν."
Ο Γιάννης και ο Σωτήρης στέλνουν μήνυμα:"Έφτασες καλά?"
Τι να τους λες τώρα...
