Gaan na inhoud

Emanuel Ax

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Emanuel Ax
Ax by die Hongkongse Kultuursentrum in 2009
Agtergrondinligting
Gebore08 Junie 1949 (1949-06-08) (75 jaar oud)
Lviv, Oekraïne, Sowjetunie
OorsprongNew York, VSA
Beroep(e)Pianis
InstrumenteKlavier
Jare aktief1973—tans

Emanuel Ax (gebore op 8 Junie 1949) is 'n bekroonde Amerikaanse klassieke pianis. Hy is 'n dosent by die Juilliard Skool vir Musiek.[1]

Vroeë lewe

[wysig | wysig bron]

Ax is gebore in 'n Pools-Joodse gesin[2] in Lviv, Oekraïne, (in wat toe nog die Sowjetunie was) as die seun van Joachim en Hellen Ax. Beide ouers het die konsentrasiekampe van die NSDAP oorleef. Ax het op die ouderdom van ses jaar begin klavierspel aanleer. Sy vader was sy eerste onderwyser gewees. Toe hy sewe jaar oud was het die gesin na Warskou, Pole getrek (waar hy klavierspel studeer het by die Miodowaskool). Twee jaar later het die gesin na Winnipeg, Manitoba, Kanada verhuis waar Ax voortgegaan het met sy musiekstudies, insluitende as 'n lid van die Junior Musikale klub van Winnipeg. Die gesin het in 1961 na New York getrek, waar Ax sy studies voortgesit het by die Juilliard Skool van musiek onder Mieczysław Munz. Ax het in 1970 sy B.A.-graad in Frans by die Columbia-universiteit behaal en ook Amerikaanse burgerskap verkry. Hy het in 1973 die Jong Konsertkunstenaars Internasionale Onderhoude gewen.

Musikale styl

[wysig | wysig bron]

Ax is vernaam bekend as ondersteuner van hedendaagse komponiste en het reeds drie wêreldpremiéres gegee tydens die mees onlangse paar seisoene; naamlik Century Rolls deur John Adams, Seeing deur Christopher Rouse en Red Silk Dance deur Bright Sheng. Hy speel ook werke deur persoonlikhede soos Michael Tippett, Hans Werner Henze, Joseph Schwantner en Paul Hindemith, sowel as meer tradisionele komponiste soos Haydn, Mozart, Beethoven, en Chopin. Ax tree sedert 3 Augustus 1973 op as die hoofvenoot van die tjellis Yo-Yo Ma in duette. Hul genoemde eerste openbare optrede het by die Marlboro Musiekskool en Fees plaasgevind. Hulle het saam reeds groot dele van die tjello/klavier repertoire opgeneem.

Ax het ook vir 'n kort rukkie kwartette saam met Ma en die viooliste Isaac Stern en Jaime Laredo gespeel. Voor die kwartet in 2001 as gevolg van die afsterwe van Stern opgebreek het het hulle werke vir Sony deur Brahms, Fauré, Beethoven, Schumann en Mozart opgeneem. Ax is ook 'n gaskunstenaar in 'n dokumentêre rolprent oor die Toronto Simfonieorkes en Peter Oundjian getiteld Five Days in September; the Rebirth of an Orchestra. In 1997 was Ax die Musikale Direkteur van die Ojai Musiekfees saam met die dirigent Daniel Harding.

Ax het eredoktorsgrade vir musiek van Yale-universiteit[3] (toegeken in Mei 2007)[4] en Columbia-universiteit ontvang.[3] Hy het ook Yale-universiteit se Sanford Medalje ontvang.[5]

Pryse en erkennings

[wysig | wysig bron]
  • 1974 - Arthur Rubinstein Internasionale Klaviermeesterskompetisie in Tel Aviv
  • 1979 - Avery Fisher-prys in New York
  • 2007 - Genoot van die Amerikaanse Akademie van die Kunste en Wetenskappe[6]
  • 2013 - Echo Klassik-prys vir solo-opname van die Jaar (19de eeuse musiek/klavier) vir Ax se Variations opname van werke deur Beethoven, Haydn en Schumann.[7]
  • Toekenning van Uitnemendheid, die Internasionale Sentrum in New York

Grammy vir Beste Kamermusiek uitvoering:

  • Emanuel Ax en Yo-Yo Ma vir Brahms: Tjello en Klaviersonates in E Mineur en F (Grammy-toekennings van 1986)
  • Emanuel Ax en Yo-Yo Ma vir Beethoven: Tjello en Klaviersonate No. 4 in C & Variasies (Grammy-toekennings van 1987)
  • Emanuel Ax, Jaime Laredo, Yo-Yo Ma en Isaac Stern vir Brahms: Klavierkwartette (Op. 25 and 26) (Grammy-toekennings van 1992)
  • Emanuel Ax en Yo-Yo Ma vir Brahms: Sonates vir Tjello en Klavier (Grammy-toekennings van 1993)
  • Emanuel Ax, Yo-Yo Ma en Richard Stoltzman vir Brahms/Beethoven/Mozart: Klarinettrios (Grammy-toekennings van 1996)

Grammy vir Beste Instrumentale Solis uitvoering (sonder orkes):

  • Emanuel Ax vir Haydn: Klaviersonates, Nos. 32, 47, 53, 59 (Grammy-toekennings van 1995)
  • Emanuel Ax vir Haydn: Klaviersonates Nos. 29, 31, 34, 35 & 49 (Grammy-toekennings van 2004)

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Emanuel Ax" (in Engels). The Juilliard School. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 Oktober 2016. Besoek op 17 Februarie 2015.
  2. ↑ Kaminski, Bartosz (8 Januarie 2001). "Emanuel Ax: nie miałem talentu do gry na fortepianie" [Emanuel Ax: I had no talent for playing the piano]. Gazeta Wyborcza (in Pools). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Februarie 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 "Emanuel Ax performs Beethoven, Schoenberg, and Chopin Feb. 6" (in Engels). Yale Skool van Musiek. 24 Januarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 April 2017. Mnr. Ax is 'n genoot van die Amerikaanse Akademie van die Kunste en Wetenskappe en hou ere-doktorsgrade vir musiek van die Yale en Columbia Universiteite.
  4. ↑ "Yale Honorary Degree Recipients". Yale University. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Mei 2015. Besoek op 27 Februarie 2015.
  5. ↑ "Tokyo Quartet, Peter Oundjian receive Sanford Medals" (in Engels). Yale Skool van Musiek, Yale-universiteit. 23 Januarie 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 April 2017. Voormalige ontvangers van die Sanford Medalje sluit Georg Solti, Pierre Boulez, Aaron Copland, Virgil Thomson, Mstislav Rostropovich, Sherrill Milnes, Marilyn Horne, Emanuel Ax en Richard Stoltzman, in.
  6. ↑ "A". Members of the American Academy of Arts & Sciences: 1780-2010. American Academy of Arts and Sciences. p. 22. {{cite book}}: |access-date= requires |url= (hulp); Onbekende parameter |chapterurl= geïgnoreer (hulp)
  7. ↑ "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Desember 2016. Besoek op 9 September 2019.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]


Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Emanuel_Ax&oldid=2577554"