Vickers-masjiengeweer
Die Vickers-masjiengeweer was ’n Britse waterverkoelde .303-masjiengeweer (7,7 mm) wat deur die maatskappy Vickers Limited vervaardig is, hoofsaaklik vir die Britse weermag. Ses tot agt soldate was nodig om dit te beman: een om dit te vuur, een om die ammunisie in te voer en die res om die wapen, ammunisie en bykomende toerusting te help dra.[1] Dit is gebruik van voor die Eerste Wêreldoorlog tot in die 1960's, met lugverkoelde weergawes wat tydens die oorlog ook op vegvliegtuie van die Geallieerdes gemonteer is.
Die wapen was baie stewig en betroubaar. Ian V. Hogg beskryf in Weapons & War Machines ’n voorval in Augustus 1916 toe die 100ste Kompanjie van die Britse Masjiengeweerkorps twaalf uur aaneen met hul Vickers-gewere geskiet het. Hulle het ’n miljoen rondes gevuur sonder ’n enkele weiering. "Dit was hierdie absolute onfeilbare betroubaarheid wat die Vickers gewild gemaak het by elke Britse soldaat wat al ooit een gevuur het."[2]
Geskiedenis
[wysig | wysig bron]Die Vickers-masjiengeweer was geskoei op die suksesvolle Maxim-masjiengeweer van die laat 19de eeu. Nadat Vickers die maatskappy Maxim in 1896 gekoop het, het hulle die ontwerp van die Maxim-geweer verbeter en sy gewig verminder deur ander metale te gebruik. ’n Mondingversterker is ook bygevoeg.
Die Britse weermag het die Vickers-geweer op 26 November 1912 as sy standaard-masjiengeweer in diens geneem en dit saam met hul Maxims gebruik. Daar was nog ’n groot tekort toe die Eerste Wêreldoorlog begin en in 1914 is hoofsaaklik Maxims gebruik. Vickers is gedreig met vervolging weens oorlogswinsbejag omdat hulle so duur vir hul masjiengewere gevra het. Daarna is die prys verlaag. Namate die oorlog gevorder en die gewere meer geredelik beskikbaar geraak het, is dit aan alle fronte as standaard gebruik.
Voor die Tweede Wêreldoorlog was daar planne om die Vickers-gewere te vervang, maar dit is tot op 30 Maart 1968 nog deur die Britse weermag gebruik. Dit is toe vervang deur die L7-masjiengeweer.
Gebruik op vliegtuie
[wysig | wysig bron]In 1913 is ’n Vickers-masjiengeweer op ’n eksperimentele Vickers E.F.B.1-tweedekkervliegtuig gemonteer – dit was waarskynlik die eerste doelgeboude vegvliegtuig. Teen die tyd dat die eerste gebruiksweergawe, die Vickers F.B.5, die volgende jaar in diens geneem is, is ’n Lewis-geweer egter gebruik.[3] Tydens die Eerste Wêreldoorlog het die Vickers-geweer ’n standaardwapen op Britse en Franse militêre vliegtuie geword, veral ná 1916. In die lug was die swaar waterverkoelingstelsel onnodig en is die wapen deur die lug verkoel.
Nadat vegvliegtuie se masjiengewere in die jare voor die Tweede Wêreldoorlog van die romp na die vlerke verskuif het, is die Vickers meestal vervang deur ’n geweer wat vinniger kon vuur, die Browning-model 1919.
’n Groterkalibergeweer (halfduim) is gebruik op pantservoertuie en skepe.
Buitelandse gebruik
[wysig | wysig bron]Die Vickers is ook kommersieel verkoop en baie lande het dit gebruik saam met hul eie spesifieke ammunisie. Dit is vir elke land aangepas en het as basis vir baie ander wapens gedien, byvoorbeeld:
- 6,5 mm Italië
- 6,5 mm Arisaka
- 6,5x54R Nederland
- 7x57 Mauser
- 7,5x55 Switserland
- 7,62x51 Nato
- ,30-06 Springfield
- 7,62x54R Rusland
- 7,65x53mm Argentinië
- 8 mm Lebel
Spesifikasies
[wysig | wysig bron]Die gewig van die geweer het gewissel na gelang van die toerusting wat aangeheg is, maar was gewoonlik sowat 11 tot 14 kg met ’n driepoot van sowat 18 tot 23 kg. Die houers vir die 250-patroon-bande het 10 kg elk geweeg. Verder het dit 4,3 liter water in sy verkoelingstelsel benodig om te keer dat dit oorverhit.
In die Britse weermag het die Vickers-gewere die standaardpatrone van .303 duim gebruik wat gewoonlik met die hand in die patroonbande gelaai moes word. Daar was ook ’n 0.5 duim-kaliber wat op Britse tenks en skepe gebruik is en verskeie ander kalibers vir ander lande.
Die geweer was net langer as ’n meter en kon tussen 450 en 600 patrone per minuut vuur. In die praktyk is verwag dat 10 000 patrone per uur geskiet sou word en dat die loop elke uur vervang sou word – ’n taak wat ’n opgeleide span sowat twee minute geneem het.
Gebruik
[wysig | wysig bron]
Die geweer en sy driepoot is afsonderlik gedra en albei was swaar. Die ontwerpers het nie in ag geneem dat mense dit op hul rug teen bebosde berghange sou moes opdra nie, maar die wapen was so gewild dat soldate dit sonder om te kla oor moeilik begaanbare terreine gedra het.
Die driepoot is opgestel en stewig gemaak, soms deur dit effens in die grond in te grawe of met sandsakke. Die verkoelingstelsel is met water gevul. Die gebruik van die wapen het die water verhit tot dit kook en die stoom is met ’n rubberpyp herlei na ’n metaalhouer. Hier het dit gekondenseer en dié water is dan weer gebruik. Dit het ook gekeer dat die stoom sigbaar is vir die vyand en so die soldate se posisie verklap.
Hoewel die verkoelingstelsel swaar was, was dit baie doeltreffend en kon langer met die Vickers-gewere geskiet word as met enige lugverkoelde wapen. As water nie beskikbaar was nie, het soldate soms hul urine gebruik.[4]
Die laaier het aan die skut se regterkant gesit en die patroonbande in die wapen ingevoer. Die wapen het die patroon uit die band getrek, in die slot ingestoot, dit gevuur en die patroondoppie onder laat uitval. Namate die patroonband deur die geweer beweeg het, het dit aan die linkerkant uitgeskuif tot op die grond.
Die Vickers is gebruik vir indirekte vuur op vyandelike posisies van tot 4 100 meter. Dit was veral doeltreffend vir vuur op loopgrawe, padaansluitings ens. wat deur iemand nader aan die vyand gesien is. Die visier kon ook vooraf ingestel word tot die wapen later gebruik is. Soms is die visier in die dag ingestel en dan is ’n verrassingsaanval in die nag op die vyand gedoen.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "argiefkopie". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 April 2012. Besoek op 27 Januarie 2013.
- ↑ Hogg, Ian V.; Batchelor, John (1976). Weapons & War Machines. Londen: Phoebus. p. 62. ISBN 0-7026-0008-3.
- ↑ Driver, Hugh: The Birth of Military Aviation: Britain, 1903–1914, The Boydell Press, 1997, ISBN 978-0-86193-234-4 (p.126)
- ↑ "Vickers Mk.I machine gun" (in Engels). Royal Armouries. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Maart 2016. Besoek op 26 September 2012.
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron] |
Wikimedia Commons bevat media in verband met Vickers .50 machine gun. |
- Britse Vickers-geweertaktieke tydens die Eerste Wêreldoorlog Geargiveer 4 Maart 2016 op Wayback Machine
- Vickers-masjiengeweer
- Spartacus Educational – Vickers-masjiengeweer Geargiveer 23 Junie 2009 op Wayback Machine
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Vickers-masjiengeweer.
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
