Saltar al conteníu

Balón d'Oru

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Nun confundir con FIFA Balón d'oru.
Balón d'Oru
Eventu actual Gallardón 2017
Nome orixinal Ballon d'Or (en francés)
Premiu a Meyor futbolista del añu presentador = France Football
Concedíu por France Football
Llocalización Bandera de Francia Francia
Historia
Primer entrega 18 d'avientu de 1956
Sitiu oficial
[editar datos en Wikidata]

El Balón d'Oru (francés: Ballon d'Or) ye un premiu dau añalmente pola revista francesa especializada France Football[1][2][3]. Apurríu ininterrumpidamente dende 1956, a partir del añu 2009 fundir col premiu homólogu del FIFA World Player pa designar al meyor futbolista hasta que dambos gallardones volvieron dixebrase en 2016.[4][5][6]

Instituyíu en 1956 pol entós direutor de la mentada revista y precursor de la Copa de Campeones d'Europa, Gabriel Hanot, primeramente'l gallardón tuvo dirixíu puramente a xugadores que cuntaren con dalguna nacionalidá europea, siendo'l primer ganador l'inglés Stanley Matthews, quien nesi añu xugaba pal Blackpool Football Club.[7] Un xuráu formáu puramente por periodistes especializaos de les principales publicaciones deportives mundiales dictaminen el vencedores del premiu.

Hasta 1995 apurrir al meyor xugador inscritu, cada añu, en dalgún campeonatu de fútbol profesional européu y que la so nacionalidá fuera d'un país de dicha zona, razón pola cual tamién foi conocíu como'l Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru (francés: Trophée du footballeur européen de l'année à l'étranger) nel so instauración,[8] anque llueu s'impunxo la denominación de Balón d'Oru pola imaxe del mesmu.

Suprimida dicha condición pudo ser condecoráu cualesquier futbolista del mundu pero tenía de siguir militando nun club européu, siendo esa mesma temporada'l vencedor liberianu George Weah, tresferíu a metá del añu del Paris Saint-Germain Football Club francés a l'Associazione Calcio Milan italianu.[9] Doce años más tarde la inclusión de votaciones por internet de los periodistes acreditaos dio-y al premiu un algame mundial comparable col que cuntaba'l premiu al Xugador Mundial de la FIFA,[9] lo que motivó nel 2010 que'l grupu editorial Amaury —propietariu de France Football— alcordara cola Federación Internacional de Fútbol Asociao (FIFA) la fusión de dambos premios pa dar orixe al FIFA Balón d'Oru, del que France Football ye'l principal auspiciador y donante del troféu.[10] L'alcuerdu traxo consigo la inclusión de los seleccionadores y capitanes de les federaciones nacionales reconocíes pola FIFA como votantes d'un premiu que dende 2007 esanició toa restricción, pudiendo optar a él cualesquier futbolista independientemente del país onde xugara. Por cuenta de la repercusión y felicidá globalización, la Xunión Europea d'Asociaciones de Fútbol (UEFA) instauró en 2011 un nuevu premiu dau puramente al meyor futbolista n'Europa basáu na tradición del Balón d'Oru, dau pola publicación francesa.[11]

Les discrepancies ente la publicación francesa y el máximu organismu futbolísico dieron cola rotura del alcuerdu en 2016, pasando a ser de nuevu y namái los corresponsales deportivos los que votaren pa dirimir al meyor futbolista mundial al traviés de la revista France Football.[12]

Historia

[editar | editar la fonte]

France Football crea'l Balón d'Oru

[editar | editar la fonte]

La revista francesa France Football de publicación biselmanal instaurada en 1946, decidió por incentiva del prestixosu periodista y editor Gabriel Hanot —impulsor tamién de la Copa de Clubes Campeones Europeos, actual Lliga de Campeones— otorgar un gallardón individual que designara al meyor futbolista del momentu.[13] Instauráu primeramente pa sofitar la crecedera de la competición continental como'l Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru (francés: Trophée du footballeur européen de l'année à l'étranger),[14] reconocía al meyor xugador européu del añu que tuviera participación a nivel internacional.

El xuráu qu'escoyía al ganador taba compuestu por 16 periodistes especializaos, cada unu representando a una asociación de la UEFA pa garantizar una opinión más plural y non tan sesgada como la qu'apurriríen los d'un únicu país, qu'escoyíen los sos cinco futbolistes preferíos del panorama futbolísticu.[n 1] El primer futbolista escoyíu per cada periodista recibía cinco puntos, ente que'l segundu cuatro, y asina socesivamente. Namái se concedía un troféu al primera clasificáu nel cómputu global, anque yá dende los sos oríxenes designábase extraoficialmente a los siguientes clasificaos como los balones de plata y bronce».

Stanley Matthews, primer vencedor.

So estes premises foi l'inglés Stanley Matthews quien el 18 d'avientu de 1956 —na publicación númberu 561 de la revista—[15] foi designáu con 47 puntos como'l primer vencedor per delantre del hispanoargentino Alfredo Di Stéfano (44) y del francés Raymond Kopa (33) siendo los trés más votaos de los venticuatro que recibieron dalgún votu.[16] El xugador inglés, reconocíu más a títulu póstumu pola so trayeutoria —cuntaba con 41 años— que polos sos rexistros mientres l'añu por cuenta de una actuación nun partíu frente a la seleición brasilana,[17] aventayó a los dos integrantes del Real Madrid Club de Fútbol, consideráu'l meyor club del momentu mercé sobremanera al so ésitu na Copa d'Europa.[15]

“Imperturbable, impassible, Le visage immobile, sauf quand il est marqué par l'effort, Stanley Matthews ne rit pas ; mais il fait rire le stade tout entier. Il est, à sa manière, un «clown» de génie, Le Charlie Chaplin du football. Nul joueur n'est plus discipliné: quand il est fauché par un adversaire, il se relève, qu'il y ait sanction ou non, sans protester, sans gesticuler, sans signe d'irritation nin même de mécontentement.”

“Imperturbable, impasible, cola cara inmóvil, salvu cuando ta marcáu pol esfuerciu, Stanley Matthews nun ri, pero fai rir al estadiu enteru. Ye, a la so forma, un «clown» xenial, el Charlie Chaplin del fútbol. Nengún xugador ye más disciplináu: cuando ye cutíu por un oponente, llevántase, seya sancionáu o non, ensin protestar, ensin gesticular, ensin signos d'irritación nin descontentu”
Gabriel Hanot, editor de L'Équipe. Avientu de 1956.

Orixinalmente los periodistes namái podíen votar a favor de futbolistes europeos,[18] y decidióse qu'un futbolista nun podía ser designáu vencedor nuevamente una vegada llograr con anterioridá, circunstancia que se modificar en 1959 cola cuarta edición del gallardón por cuenta de la superioridá qu'amosaba Di Stéfano, vencedor en 1957, y qu'en 1958 nun pudo pos ser tomáu en cuenta polos votantes. Bastante ye que, yera la gran figura non yá del meyor equipu del momentu, sinón a nivel mundial tres los sos ésitos y rexistros a nivel individual y coleutivu. Nél xugaba tamién el hispanohúngaro Ferenc Puskás, quien foi cuartu del Balón d'Oru en 1956.

Alfredo Di Stéfano, primer xugador en llograr el premiu dos veces y únicu gallardoniáu del Super Balón d'Oru.

Foi según el xugador con 80 puntos convertir nel primeru na historia del premiu en conquistalo dos veces, y recibiendo siquier un votu de 18 de los 20 periodistes qu'entós votaben pa dirimir al meyor xugador.[19] Curiosamente, foi de nuevu'l so compañeru Kopa quien remató por detrás d'él —y quien venciera en 1958 siendo'l primer francés en llogralo—. Yera la reconocencia a un futbolista que conquistó consecutivamente trés Copes d'Europa, siendo'l gran artífiz anotando 22 goles pal so club nel tornéu, trés d'ellos partíos nos trés finales ganaes. Dichos llogros, a los que sumó dellos más, valiéron-y pa ser consideráu tiempu dempués como unu de los meyores futbolistes de tolos tiempos.[20] Asina lo reconoció tamién France Football cuando en 1989 declaró-y vencedor del Súper Balón d'Oru en reconocencia a la so trayeutoria per delantre de Johan Cruyff y Michel Platini.[21][22]

“Di Stéfano's feats fathered faith in Real Madrid around the world, a faith that endures in places where the liturgy is not exactly Spanish nor Argentinian. There was no player like Alfredo Di Stéfano. As my father used to say about his special heroes: «when they made him, they threw away the mould.»”

“Les fazañes de Di Stéfano niciaron fe nel Real Madrid alredor del mundu, una fe que perdura en llugares onde la lliturxa nun ye precisamente española nin arxentina. Nun hubo nengún futbolista como Alfredo Di Stéfano. Como'l mio padre solía dicir de los sos héroes particulares: «cuando lo fixeron, destruyeron el molde»”
Myles Palmer. Reporteru inglés.[23][24]

Col xugador yá en segundu planu por cuenta de la so edá, el premiu tuvo más abiertu que nunca. Foi finalmente l'español Luis Suárez quien s'alzó col gallardón superando a Ferenc Puskás por 17 puntos, y a Uwe Seeler por 21.[25] Detrás apaecieron Di Stéfano con 22 puntos menos y Lev Yashin, 26 por detrás de Suárez. El soviéticu, porteru, foi'l primeru de la so demarcación n'apaecer nes votaciones, ya igualó el so meyor resultáu hasta la fecha de 1956, y tres les victories d'Omar Sívori y Josef Masopust, convirtiós'en 1963 nel primer y únicu porteru de la historia del gallardón en proclamase vencedor.

L'escocés Denis Law foi nomáu como meyor futbolista en 1964 per delantre de Luis Suárez y Amancio Amaro, na que foi la primer y única vegada que dos españoles consiguíen asitiase nel podiu, y cola esceición del añu siguiente col tercer puestu del mesmu Suárez, nengún otru español consiguió asitiase ente los trés primeros hasta que lo fixera Emilio Butragueño en 1986 y 1987. Esi 1965 foi l'añu nel que'l portugués Eusébio da Silva llogró un gallardón que magar nun volver vencer tuvo ente los nomaos mientres doce ediciones, sumando sí dos Balones de Plata, asitiábase pareyu a los cuatro podios de Suárez y Kopa y los trés de Di Stéfano —quien siguía siendo l'únicu en tener dos d'oru—. Ellos fueron cuatro de les grandes referencies del fútbol europeo mientres la dómina.

La Trinidá del United venció un Balón d'Oru cada unu.

A ellos llueu se xunió l'inglés Bobby Charlton, quien venció en 1966 y remató segundu nos dos siguientes entregues. La so victoria a nivel de seleiciones nel Mundial d'Inglaterra 1966 dexó constancia que los ésitos en dicha competición celebrada cada cuatro años amosaben un notable reflexu na decisión del xuráu d'esi añu. D'igual manera asocedió colos años 1958 y 1962 con apaiciones esporádiques de xugadores: casos de Helmut Rahn, Just Fontaine, Josef Masopust o Karl-Heinz Schnellinger y qu'en definitiva yera la esencia del gallardón. Nun foi sicasí fugaz la irrupción del xugador británicu, quien conformaba la denomada «Santísima Trinidá» o «Trinidá del United» (inglés: «Holy Trinity» or «United Trinity») del Manchester United Football Club.[26] Denis Law, Charlton y George Best fueron tou vencedores del premiu tres el conquistáu pol norirlandés en 1968. Una reconocencia al resurdir del fútbol inglés de mediaos de la década de los años 1960 que vio como de ser los grandes dominadores d'un deporte inventáu por ellos viéronse superaos por numberoses rexones col pasu de les décades. La FIFA reconoció tiempu dempués a Charlton como'l meyor xugador inglés de tolos tiempos y unu de los meyores europeos del sieglu XX. Foi'l gran reconstructor xunto a Matt Busby de los diaños coloraos» tres el desastre aereu de Múnich nel qu'ocho de los sos compañeros finaron y él llogró salvar la vida.[27]

Fervosu almirador de Di Stéfano, al igual que Best,[24] reconoció qu'él y el so equipu fueron la so inspiración pa llevar al club inglés lo más alto del fútbol europeo, fazaña de les más significatives y resaltaes nel fútbol tres la debacle sufierta y que forxó una gran rellación ente dambos clubes.[n 2]
Namái l'húngaru Flórián Albert —compañeru de seleición de Puskás xunto al que formó parte del llexendariu «Equipu d'oru» (húngaru: Aranycsapat) o «Maxares máxicos»— consiguió faer solombra al repartu en proclamándose Balón d'Oru en 1967. El focu taba puestu agora nel norte d'Europa, y yeren estos equipos quien recibíen les reconocencies con escases salvedaes per parte d'Italia, qu'aguantaba como únicu bastión del sur del continente.

Llegóse asina a la década de los años 1970. Foi la de la consagración del fútbol alemano, qu'empezó a espuntar años tres y que tuvo'l so máximu explendor nesta década.[28] D'ente tolos esponentes teutonos y que llegaron a proclamase campeones mundiales a nivel de seleiciones, dos clubes yeren los sobresalientes, el Borussia Mönchengladbach de Jupp Heynckes y Günter Netzer, y el Fußball-Club Bayern nel destacaron especialmente dos nomes, el de Gerd Müller y el de Franz Beckenbauer.

Franz Beckenbauer, referente alemán de los años 1970.

Goliador el primeru y un polivalente xugador de corte defensivu'l segundu, ye consideráu ésti como unu de los referentes na demarcación de líbero, hasta'l momentu cuasi desconocida y bien pocu estendida por cuenta de les peculiaridaes táctiques qu'esixe,[29] y que dende la so irrupción foi bien utilizáu nos equipos europeos hasta la década de 1990.[30] Foi una de les particularidaes más carauterístiques del fútbol alemano y nel que basó la so evolución n'años vivientes y pol que'l futbolista aportó a consideráu como unu de los meyores de la historia.[31][32]

La so primer nominación al gallardón producióse sicasí en 1966, siendo la primer vegada qu'un xugador recibía votos per parte de tolos miembros del xuráu, ente que foi premiáu col Balón d'Oru en dos causes, y col de plata n'otros dos. Si'l so dominiu nun foi mayor deber en parte al cúmulu de referentes nuna dómina que se considera como una de les que más evolución y progresu traxo al fútbol. N'ocasiones referir a esti periodu como'l que traxo la modernización al fútbol,[28] y nun fueron los alemanes, sinón el neerlandeses los que tuvieron mayor repercusión nesi sentíu.

Ellos fueron los principales rivales de los teutones, non solo a nivel particular, sinón a nivel de clubes y de seleiciones. Desenvolviendo y evolucionando un fútbol singular d'Hungría, y referenciáu especialmente polos yá citaos «maxares máxicos» de Puskás y Flórián Albert, prauticaron un fútbol darréu denomináu como «fútbol total».[33] Carauterizáu pola imprevisibilidad aparente sobre'l yá que ocupaba cada xugador, yera más una aportación coleutiva tanto al ataque como a la defensa con combinaciones vistoses y rápides a unu o dos toques pa desordenar al rival teniendo al empar un absolutu control de tol xuegu. Ensin dulda el máximu esponente foi la seleición neerlandesa de Rinus Michels que foi moteyada como la «Naranxa Mecánica».[34][35] A nivel de clubes foi'l Amsterdamsche Football Club Ajax el referente, lideráu por Johan Cruyff.[36]

Johan Cruyff, máximu esponente del «fútbol total».

Beckenbauer y Cruyff acopaben toa reconocencia y titulo de la dómina. Y ye que magar la so lóxica decadencia col pasu de los años, dexaron un cercu tantu nos sos clubes como seleiciones que-yos dexó siguir esa evolución, representada n'otros futbolistes. Nel casu del alemán, foi nomáu al Balón d'Oru en dolce causes, estableciendo un récor na historia del gallardón, hasta 1977, ente que'l neerlandés sumó un Balón de Bronces y tres Balones d'Oru que-y convirtieron na fecha nel futbolista non solo más gallardoniáu sinón nel primeru en llogralo en trés causes. Él tamién tuvo nomáu en dolce causes.

Dambos futbolista fueron consideraos xunto a Di Stéfano y Pelé como los cuatro grandes que dio hasta entós el fútbol a nivel individual,[37] llegando'l mesmu Beckenbauer a manifestar la superioridá del xugador «tulipán» magar recibieron dambos ensame d'aponderamientos de compañeros y personalidaes:[38][39]

“Él yera'l meyor... pero yo gané'l Mundial. (Beckenbauer sobre Cruyff)”
“Foi unu de los meyores futbolistes que vi, poner al mesmu nivel que Pelé, Di Stéfano y Maradona. Cruyff camudó'l fútbol cola so forma de xugar y sigue teniendo impautu anguaño.” (Charlton sobre Cruyff)
“Foi'l meyor de tolos tiempos. Almirar, yera un xugador escepcional.” (Michel Platini sobre Cruyff)
“Johan Cruyff foi un xugador magníficu, unu de los meyores de la historia. Un símbolu del xuegu elegante. Una inspiración. Una fonte d'almiración pa los aficionaos. Marcó la historia del fútbol pa siempres.” (Gianni Infantino sobre Cruyff)
“Ye l'héroe del nuesu país. Nun ye casualidá: ganar a pulsu.” (Netzer sobre Beckenbauer)
“Ye un escelente compañeru. Sobre'l campu siempres se caracterizó más pola so intelixencia que pola so fuercia. Yera un futbolista más brasilanu qu'alemán. (Pelé sobre Beckenbauer)”
“Ye unu de los grandes, xunto a Alfredo Di Stéfano o Pelé. (Sepp Herberger sobre Beckenbauer)”
Declaraciones sobre Cruyff y Beckenbauer.


pero en 1995 hubo un cambéu nes regles pa dexar que los futbolistes non europeos fueren escoyíos siempres y cuando pertenecieren a un club de dichu continente.[40] Les normes fueron modificaes nuevamente en 2007 por que los futbolistes de cualquier nacionalidá y de cualquier club de tol mundu pudieren ser escoyíos pal premiu. Nun se celebraba nengún tipu de ceremonia pública d'entrega del troféu: el nome del ganador revelar al publicar el númberu del mes d'avientu de la revista France Football, en que la so portada apaecía los ganador posando col Balón d'Oru. Tamién nos cambeos de 2007 amplióse'l númberu de periodistes que podíen votar. Hasta esi momentu'l premiu yera designáu por 53 periodistes europeos procedentes de cada unu de los países de la UEFA, pero añadieron otros 43 non europeos procedentes de países que les sos seleiciones nacionales apostaren siquier una fase final d'un Mundial.[41]

Los criterios p'axudicar el premiu veníen descritos nel artículu 9 del reglamentu del troféu.[42] Estos son: los resultaos llograes individual y colectivamente mientres l'añu en considerancia, la clase del xugador (talentu + xuego llimpiu), la so carrera profesional y la personalidá y carisma que tien.

Fusión col FIFA World Player

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: FIFA Ballon d'Or

Ente los años 2010 y 2015 la FIFA y el grupu editorial Amaury (EPA), propietariu de la revista deportiva France Football, llegaron a un alcuerdu por aciu el cual los trofeos Xugador Mundial de la FIFA (inglés: FIFA World Player) y el Balón d'Oru pasaben a conformar un solu gallardón sol nome de FIFA Balón d'Oru (francés: FIFA Ballon d'Or).[10] Cola inclusión de seleccionadores nacionales y capitanes como parte del xuráu votante como gran novedá —y que yeren los que dirimían el vencedor del premiu FIFA— namái dos futbolistes mientres los seis fallos producíos fueron capaces de llograr vencelo, l'arxentín Lionel Messi y el portugués Cristiano Ronaldo.

Diversos desalcuerdos que nun trescendieron a la opinión pública llevaron a la rotura del alcuerdu tres apenes cinco años.[43]

Desalcuerdos cola FIFA y restauración del Balón d'Oru

[editar | editar la fonte]

Tres diversos desalcuerdos ente la FIFA y France Football decidieron romper l'alcuerdu establecíu pasando nuevamente cada ente a apurrir el so propiu premiu. Asina, la publicación francesa restableció'l Balón d'Oru, ente que la federación internacional inauguró'l The Best FIFA —socesor del históricu FIFA World Player—.[4]

El gallardón recuperó asina la so identidá, y les normatives d'eleición establecíes mientres la fusión quedaron esaniciaes. Asina fueron de nuevu y puramente los corresponsales deportivos los que formaron el xuráu. Pa la primer edición del anováu premiu fueron un total de 173 periodistes los que votaron,[44] resultando vencedor Cristiano Ronaldo, quien sumaba la so segunda reconocencia tres el conquistáu en 2008. Significó que'l xugador fora'l novenu en llogralo en más d'una ocasión en tola historia del Balón d'Oru. Otra de les novedaes foi l'ampliación de 23 a 30 xugadores los que conformaron el llistáu de finalistes, y nos que namái 19 futbolistes consiguieron dalgún votu.[45] Un añu dempués repitió como vencedor siendo'l futbolista más gallardoniáu na historia del premiu xunto a Michel Platini con cinco gallardones, y únicos que lo llograron vencer tres veces, cómputu que tamién llograron Franz Beckenbauer y Lionel Messi.[n 3]

Historial

[editar | editar la fonte]
Pa un completu detalle de los gallardoniaos vease Palmarés del Balón d'Oru
Nomes y banderes según la dómina.
Edición Primeru Segundu Terceru
Xugador Pts. Xugador Pts. Xugador Pts.
1956 Bandera de Inglaterra Stanley Matthews (Blackpool F. C.) 47 Alfredo Di Stéfano (Real Madrid C. F.) 44 Bandera de Francia Raymond Kopa (Real Madrid C. F.)[n 4] 33
1957 Alfredo Di Stéfano (Real Madrid C. F.) 72 Bandera de Inglaterra Billy Wright (Wolverhampton F. C.) 19 Bandera de Francia Raymond Kopa (Real Madrid C. F.)
Bandera de Inglaterra Duncan Edwards (Manchester United F. C.) 		16
1958 Bandera de Francia Raymond Kopa (Real Madrid C. F.) 71 Bandera d'Alemaña Helmut Rahn (Rot-Weiss Essen) 40 Bandera de Francia Just Fontaine (Stade de Reims) 23
1959 Alfredo Di Stéfano (Real Madrid C. F.) 80 Bandera de Francia Raymond Kopa (Stade de Reims)[n 5] 42 Bandera de Gales John Charles (Juventus F. C.) 24
1960 Luis Suárez (C. F. Barcelona) 54 Ferenc Puskás (Real Madrid C. F.) 37 Bandera d'Alemaña Uwe Seeler (Hamburger S. V.) 33
1961 Bandera d'Italia Omar Sívori (Juventus F. C.) 46 Luis Suárez (F. C. Internazionale)[n 6] 40 Bandera de Inglaterra Johnny Haynes (Fulham F. C.) 22
1962 Josef Masopust (F. K. Dukla Praga) 65 Bandera de Portugal Eusébio (S. L. Benfica) 53 Bandera d'Alemaña Karl-Heinz Schnellinger (F. C. Köln) 33
1963 Bandera de la Xunión Soviética Lev Yashin (F. K. Dinamo Moskva) 73 Bandera d'Italia Gianni Rivera (A. C. Milan) 55 Bandera de Inglaterra Jimmy Greaves (Tottenham Hotspur F. C.) 50
1964 Bandera d'Escocia Denis Law (Manchester United F. C.) 61 Luis Suárez (F. C. Internazionale) 43 Amancio Amaro (Real Madrid C. F.) 38
1965 Bandera de Portugal Eusébio da Silva (S. L. Benfica) 67 Bandera d'Italia Giacinto Facchetti (F. C. Internazionale) 59 Luis Suárez (F. C. Internazionale) 45
1966 Bandera de Inglaterra Bobby Charlton (Manchester United F. C.) 81 Bandera de Portugal Eusébio da Silva (S. L. Benfica) 80 Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer (F. C. Bayern) 59
1967 Bandera d'Hungría Flórián Albert (Ferencváros T. C.) 68 Bandera de Inglaterra Bobby Charlton (Manchester United F. C.) 40 Bandera d'Escocia Jimmy Johnstone (Celtic F. C.) 39
1968 Bandera d'Irlanda del Norte George Best (Manchester United F. C.) 61 Bandera de Inglaterra Bobby Charlton (Manchester United F. C.) 53 Draguen Džajić (Estrella Colorada) 46
1969 Bandera d'Italia Gianni Rivera (A. C. Milan) 83 Bandera d'Italia Luigi Riva (Cagliari Calcio) 79 Bandera d'Alemaña Gerd Müller (F. C. Bayern) 38
1970 Bandera d'Alemaña Gerd Müller (F. C. Bayern) 77 Bandera de Inglaterra Bobby Moore (West Ham United F. C.) 70 Bandera d'Italia Luigi Riva (Cagliari Calcio) 65
1971 Bandera de Países Baxos Johan Cruyff (A. F. C. Ajax) 116 Bandera d'Italia Sandro Mazzola (F. C. Internazionale) 57 Bandera d'Irlanda del Norte George Best (Manchester United F. C.) 56
1972 Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer (F. C. Bayern) 81 Bandera d'Alemaña Gerd Müller (F. C. Bayern)
Bandera d'Alemaña Günter Netzer (Borussia Mönchengladbach) 		79 -
1973 Bandera de Países Baxos Johan Cruyff (F. C. Barcelona)[n 7] 96 Bandera d'Italia Dino Zoff (Juventus F. C.) 47 Bandera d'Alemaña Gerd Müller (F. C. Bayern) 44
1974 Bandera de Países Baxos Johan Cruyff (F. C. Barcelona) 116 Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer (F. C. Bayern) 105 Bandera de Polonia Kazimierz Deyna (K. P. Legia Warszawa) 35
1975 Bandera de la Xunión Soviética Oleg Blojín (F. K. Dynamo Kyiv) 122 Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer (F. C. Bayern) 42 Bandera de Países Baxos Johan Cruyff (F. C. Barcelona) 27
1976 Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer (F. C. Bayern) 91 Bandera de Países Baxos Rob Rensenbrink (R. S. C. Anderlecht) 75 Bandera de Chequia Ivo Viktor (F. K. Dukla Praga) 52
1977 Bandera de Dinamarca Allan Simonsen (Borussia Mönchengladbach) 74 Bandera de Inglaterra Kevin Keegan (Hamburger S. V.)[n 8] 71 Bandera de Francia Michel Platini (A. S. Nancy-Lorraine) 70
1978 Bandera de Inglaterra Kevin Keegan (Hamburger S. V.) 87 Bandera de Austria Hans Krankl (F. C. Barcelona)[n 9] 81 Bandera de Países Baxos Rob Rensenbrink (R. S. C. Anderlecht) 50
1979 Bandera de Inglaterra Kevin Keegan (Hamburger S. V.) 118 Bandera d'Alemaña Karl-Heinz Rummenigge (F. C. Bayern) 52 Bandera de Países Baxos Ruud Krol (A. F. C. Ajax) 41
1980 Bandera d'Alemaña Karl-Heinz Rummenigge (F. C. Bayern) 122 Bandera d'Alemaña Bernd Schuster (F. C. Barcelona)[n 10] 34 Bandera de Francia Michel Platini (A. S. Saint-Étienne) 33
1981 Bandera d'Alemaña Karl-Heinz Rummenigge (F. C. Bayern) 106 Bandera d'Alemaña Paul Breitner (F. C. Bayern) 64 Bandera d'Alemaña Bernd Schuster (F. C. Barcelona) 39
1982 Bandera d'Italia Paolo Rossi (Juventus F. C.) 115 Bandera de Francia Alain Giresse (F. C. Girondins de Bordeaux) 64 Bandera de Polonia Zbigniew Boniek (Juventus F. C.)[n 11] 53
1983 Bandera de Francia Michel Platini (Juventus F. C.) 110 Bandera d'Escocia Kenny Dalglish (Liverpool F. C.) 26 Bandera de Dinamarca Allan Simonsen (Vejle B. K.)[n 12] 25
1984 Bandera de Francia Michel Platini (Juventus F. C.) 128 Bandera de Francia Jean Tigana (F. C. Girondins de Bordeaux) 57 Bandera de Dinamarca Preben Elkjær (A. C. Hellas Verona)[n 13] 48
1985 Bandera de Francia Michel Platini (Juventus F. C.) 127 Bandera de Dinamarca Preben Elkjær (A. C. Hellas Verona) 71 Bandera d'Alemaña Bernd Schuster (F. C. Barcelona) 46
1986 Bandera de la Xunión Soviética Igor Belánov (F. K. Dynamo Kyiv) 84 Bandera de Inglaterra Gary Lineker (F. C. Barcelona)[n 14] 62 Emilio Butragueño (Real Madrid C. F.) 59
1987 Bandera de Países Baxos Ruud Gullit (A. C. Milan)[n 15] 106 Bandera de Portugal Paulo Futre (Atlético de Madrid)[n 16] 91 Emilio Butragueño (Real Madrid C. F.) 61
1988 Bandera de Países Baxos Marco van Basten (A. C. Milan) 129 Bandera de Países Baxos Ruud Gullit (A. C. Milan) 88 Bandera de Países Baxos Frank Rijkaard (A. C. Milan)[n 17] 45
1989 Bandera de Países Baxos Marco van Basten (A. C. Milan) 119 Bandera d'Italia Franco Baresi (A. C. Milan) 80 Bandera de Países Baxos Frank Rijkaard (A. C. Milan) 43
1990 Bandera d'Alemaña Lothar Matthäus (F. C. Internazionale) 137 Bandera d'Italia Salvatore Schillaci (Juventus F. C.) 84 Bandera d'Alemaña Andreas Brehme (F. C. Internazionale) 68
1991 Bandera de Francia Jean-Pierre Papin (Olympique de Marseille) 141 Dexen Savićević (Estrella Colorada)
Darko Pančev (Esrella Colorada)
Bandera d'Alemaña Lothar Matthäus (F. C. Internazionale) 		42 -
1992 Bandera de Países Baxos Marco van Basten (A. C. Milan) 98 Bandera de Bulgaria Hristo Stoichkov (F. C. Barcelona) 80 Bandera de Países Baxos Dennis Bergkamp (A. F. C. Ajax) 53
1993 Bandera d'Italia Roberto Baggio (Juventus F. C.) 142 Bandera de Países Baxos Dennis Bergkamp (F. C. Internazionale)[n 7] 83 Bandera de Francia Éric Cantona (Manchester United F. C.) 34
1994 Bandera de Bulgaria Hristo Stoichkov (F. C. Barcelona) 210 Bandera d'Italia Roberto Baggio (Juventus F. C.) 136 Bandera d'Italia Paolo Maldini (A. C. Milan) 109
1995 Bandera de Liberia George Weah (A. C. Milan)[n 18] 144 Bandera d'Alemaña Jürgen Klinsmann (F. C. Bayern)[n 19] 108 Bandera de Finlandia Jari Litmanen (A. F. C. Ajax) 67
1996 Bandera d'Alemaña Matthias Sammer (B. V. Borussia) 144 Bandera de Brasil Ronaldo Nazário (F. C. Barcelona)[n 15] 143 Bandera de Inglaterra Alan Shearer (Newcastle United F. C.)[n 20] 107
1997 Bandera de Brasil Ronaldo Nazário (F. C. Internazionale)[n 6] 222 Bandera de Serbia y Montenegru Predrag Mijatović (Real Madrid C. F.) 68 Bandera de Francia Zinedine Zidane (Juventus F. C.) 63
1998 Bandera de Francia Zinedine Zidane (Juventus F. C.) 244 Bandera de Croacia Davor Šuker (Real Madrid C. F.) 68 Bandera de Brasil Ronaldo Nazário (F. C. Internazionale) 66
1999 Bandera de Brasil Rivaldo (F. C. Barcelona) 219 Bandera de Inglaterra David Beckham (Manchester United F. C.) 154 Bandera de Ucraína Andriy Shevchenko (A. C. Milan)[n 21] 64
2000 Bandera de Portugal Luís Figo (Real Madrid C. F.)[n 6] 197 Bandera de Francia Zinedine Zidane (Juventus F. C.) 181 Bandera de Ucraína Andriy Shevchenko (A. C. Milan) 85
2001 Bandera de Inglaterra Michael Owen (Liverpool F. C.) 176 Raúl (Real Madrid C. F.) 140 Bandera d'Alemaña Oliver Kahn (F. C. Bayern) 114
2002 Bandera de Brasil Ronaldo Nazário (Real Madrid C. F.)[n 22] 169 Bandera de Brasil Roberto Carlos (Real Madrid C. F.) 145 Bandera d'Alemaña Oliver Kahn (F. C. Bayern) 110
2003 Bandera de Chequia Pavel Nedvěd (Juventus F. C.) 190 Bandera de Francia Thierry Henry (Arsenal F. C.) 128 Bandera d'Italia Paolo Maldini (A. C. Milan) 123
2004 Bandera de Ucraína Andriy Shevchenko (A. C. Milan) 175 Bandera de Portugal Deco (F. C. Barcelona)[n 16] 139 Bandera de Brasil Ronaldinho (F. C. Barcelona) 133
2005 Bandera de Brasil Ronaldinho (F. C. Barcelona) 225 Bandera de Inglaterra Frank Lampard (Chelsea F. C.) 148 Bandera de Inglaterra Steven Gerrard (Liverpool F. C.) 142
2006 Bandera d'Italia Fabio Cannavaro (Real Madrid C. F.)[n 23] 173 Bandera d'Italia Gianluigi Buffon (Juventus F. C.) 124 Bandera de Francia Thierry Henry (Arsenal F. C.) 121
2007 Bandera de Brasil Kaká (A. C. Milan) 444 Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo (Manchester United F. C.) 277 Bandera d'Arxentina Lionel Messi (F. C. Barcelona) 255
2008 Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo (Manchester United F. C.) 446 Bandera d'Arxentina Lionel Messi (F. C. Barcelona) 281 Fernando Torres (Liverpool F. C.) 179
2009 Bandera d'Arxentina Lionel Messi (F. C. Barcelona) 473 Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo (Real Madrid C. F.)[n 24] 233 Xavi Hernández (F. C. Barcelona) 170
Dende 2010 y hasta 2015 apurrir nel so llugar el premiu FIFA Balón d'Oru, fusión del Balón d'Oru y del premiu Xugador Mundial de la FIFA Xugador Mundial de la FIFA (FIFA World Player)
2016 Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo (Real Madrid C. F.) 745 Bandera d'Arxentina Lionel Messi (F. C. Barcelona) 316 Bandera de Francia Antoine Griezmann (Atlético de Madrid) 198
2017 Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo (Real Madrid C. F.) 946 Bandera d'Arxentina Lionel Messi (F. C. Barcelona) 670 Bandera de Brasil Neymar da Silva (Paris Saint-Germain F. C.) 361
Luis Suárez, l'español que más podios llogró con cuatro.
Cristiano Ronaldo, xugador más gallardoniáu con cinco premios.
Emilio Butragueño, dos veces escoyíu Balón de Bronce.
Xavi Hernández, últimu español en ser gallardoniáu.

Nota *: Club nel momentu de recibir el premiu.

Palmarés

[editar | editar la fonte]

Un total de 43 futbolistes distintos consiguieron proclamase vencedores, siendo nueve d'ellos los únicos que consiguieron llogralos más d'una vegada, y venticinco los que consiguieron ganalo y apaecer siquier una vegada más ente los trés meyores. Nes ediciones de 1957 y 1991 hubo cuatro xugadores gallardoniaos, yá que hubo empate a puntos ente dalgún de los trés primeros puestos finales. Les federaciones de Países Baxos y Alemaña apoderen el palmarés con siete xugadores vencedores cada unu, siendo los teutones quien más xugadores distintos apurre con cinco.

Michel Platini, Franz Beckenbauer, Cristiano Ronaldo y Lionel Messi son los xugadores que más podios llograron con cinco cada unu ente los 104 que dalguna vegada acoparon el podiu final.

Nota: en negrina ediciones ganaes. En cursiva ediciones finalista.

Xugador B. Oru !width=5%|B.

Plata !width=7%|B. Bronce !width=70%|Años gallardoniáu

Bandera de Portugal Cristiano Ronaldo 3 2 -
2007, 2008, 2009, 2016, 2017
Bandera de Francia Michel Platini 3 - 2
1977, 1980, 1983, 1984, 1985
Bandera de Países Baxos Johan Cruyff 3 - 1
1971, 1973, 1974, 1975
Bandera de Países Baxos Marco van Basten 3 - -
1988, 1989, 1992
Bandera d'Alemaña Franz Beckenbauer 2 2 1
1966, 1972, 1974, 1975, 1976
Bandera de Brasil Ronaldo Nazário 2 1 1
1996, 1997, 1998, 2002
Alfredo Di Stéfano
  • | align=center | 2
 1 -
1956, 1957, 1959
Bandera de Inglaterra Kevin Keegan 2 1 -
1977, 1978, 1979
Bandera d'Alemaña Karl-Heinz Rummenigge 2 1 -
1979, 1980, 1981
Bandera d'Arxentina Lionel Messi 1 3 1
2007, 2008, 2009, 2016, 2017
Luis Suárez 1 2 1
1960, 1961, 1964, 1965
Bandera de Portugal Eusébio da Silva 1 2 -
1962, 1965, 1966
Bandera de Inglaterra Bobby Charlton 1 2 -
1966, 1967, 1968
Bandera de Francia Raymond Kopa 1 1 2
1956, 1957, 1958, 1959
Bandera d'Alemaña Gerd Müller 1 1 2
1969, '1970, 1972, 1973
Bandera de Francia Zinedine Zidane 1 1 1
1997, 1998, 2000
Bandera d'Italia Gianni Rivera 1 1 -
1963, 1969
Bandera de Países Baxos Ruud Gullit 1 1 -
1987, 1988
Bandera d'Alemaña Lothar Matthäus 1 1 -
1990, 1991
Bandera d'Italia Roberto Baggio 1 1 -
1993, 1994
Bandera de Bulgaria Hristo Stoichkov 1 1 -
1992, 1994
Bandera de Ucraína Andriy Shevchenko 1 - 2
1999, 2000, 2004
Bandera d'Irlanda del Norte George Best 1 - 1
1968, 1971
Bandera de Dinamarca Allan Simonsen 1 - 1
1977, 1983
Bandera de Brasil Ronaldinho de Assis 1 - 1
2004, 2005
Bandera de Inglaterra Stanley Matthews 1 - -
1956
Bandera d'Italia Omar Sívori 1 - -
1961
Bandera de Chequia Josef Masopust 1 - -
1962
Bandera de la Xunión Soviética Lev Yashin 1 - -
1963
Bandera d'Escocia Denis Law 1 - -
1964
Bandera d'Hungría Flórián Albert 1 - -
1967
Bandera de la Xunión Soviética Oleg Blojín 1 - -
1975
Bandera d'Italia Paolo Rossi 1 - -
1982
Bandera de la Xunión Soviética Igor Belánov 1 - -
1986
Bandera de Francia Jean-Pierre Papin 1 - -
1991
Bandera de Liberia George Weah 1 - -
1995
Bandera d'Alemaña Matthias Sammer 1 - -
1996
Bandera de Brasil Rivaldo 1 - -
1999
Bandera de Portugal Luís Figo 1 - -
2000
Bandera de Inglaterra Michael Owen 1 - -
2001
Bandera de Chequia Pavel Nedvěd 1 - -
2003
Bandera d'Italia Fabio Cannavaro 1 - -
2006
Bandera de Brasil Kaká 1 - -
2007

Nota *: Non incluyíu'l Súper Balón d'Oru de 1989.

Discutinios del premiu

[editar | editar la fonte]

La exclusividad europea

[editar | editar la fonte]
Diego Maradona, gallardoniáu como Balón d'Oru Honorífico.

Magar el troféu cunta con un gran prestíu internacional, ye al empar aldericáu n'ocasiones.[46] El principal motivu y el que más se repite a lo llargo de les sos ediciones foi que nun pudieren optar a él los futbolistes que nun fueren europeos nin xugaren n'Europa. Hai que recordar que tales fueron les premises na so fundación, yá que magar que seya denomináu como Balón d'Oru anguaño, n'honor al troféu, ésti denominábase Troféu al futbolista européu del añu nel estranxeru —interpretándose estranxeru por competición internacional, siempres dientro de les fronteres d'Europa—. Por tal motivu suelse recurrir nos medios o conxustes deportives a nomes como los de Pelé, Diego Maradona, Garrincha, Mario Kempes, Zico o Romário da Souza, dalgunos de los meyores xugadores de la historia de Suramérica que nun pudieron optar a él.[47]

Foi unu de los motivos, por cuenta de la globalización del fútbol, polos que s'abrir el premiu primeru a cualquier xugador mientres xugara n'Europa, y dempués a cualesquier independientemente del club. Pa eses dates de 1995 y 2007, dichos xugadores taben yá nel ocaso de les sos carreres, nun xugaben n'Europa, o bien retiraos o finaos, circunstancies toes inalcanzables pa l'apertura total de 2007. Foi nesa primer fecha cuando Maradona recibió un Balón d'Oru honorífico y que más tarde recibió Pelé en señal de reconocencia poles sos carreres.

Aprovechando'l sesenta aniversariu del gallardón en 2015, la publicación llevó a cabu un estudiu sobre quién lo recibiera si nun esistieren diches normes. Asina afirmaron que'l futbolista brasilanu Pelé venciera en non menos de siete causes, nes ediciones de 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1964 y 1970,[48] Garrincha en 1962, Kempes en 1978, Maradona en 1986 y 1990, y Romário en 1994.[49][n 25]

Pelé, gallardoniáu como Balón d'Oru Honorífico.
Nota: Desconócense los criterios establecíos pa dichos reconocencies, ensin dexar de ser datos puramente anecdóticos.
Edición Balón d'Oru (Vencedor ensin restricciones)
Xugador Xugador
1958 Bandera de Francia Raymond Kopa (Real Madrid C. F.) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1959 Alfredo Di Stéfano (Real Madrid C. F.) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1960 Luis Suárez (C. F. Barcelona) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1961 Bandera d'Italia Omar Sívori (Juventus F. C.) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1962 Josef Masopust (F. K. Dukla Praga) Bandera de Brasil Garrincha (Botafogo F. R.)
1963 Bandera de la Xunión Soviética Lev Yashin (F. K. Dinamo Moskva) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1964 Bandera d'Escocia Denis Law (Manchester United F. C.) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1970 Bandera d'Alemaña Gerd Müller (F. C. Bayern) Bandera de Brasil Pelé (Santos F. C.)
1978 Bandera de Inglaterra Kevin Keegan (Hamburger S. V.) Bandera d'Arxentina Mario Kempes (Valencia C. F.)
1986 Bandera de la Xunión Soviética Igor Belánov (F. K. Dynamo Kyiv) Bandera d'Arxentina Diego Maradona (S. S. C. Napoli)
1990 Bandera d'Alemaña Lothar Matthäus (F. C. Internazionale) Bandera d'Arxentina Diego Maradona (S. S. C. Napoli)
1994 Bandera de Bulgaria Hristo Stoichkov (F. C. Barcelona) Bandera de Brasil Romário da Souza (F. C. Barcelona)

La disparidad de criterios

[editar | editar la fonte]

Que la mesma organización nun disponga de requisitos o normes a la de la eleición, sinón que dispón que seya la llibre eleición del xuráu según la so propia opinión y criterios la que tien de designar al merecedor del premiu, amena con mayor o menor midida ciertu discutiniu. Históricamente los méritos nos años nos que se celebra la Copa Mundial de seleiciones vense resaltaos, adquiriendo les actuaciones de los posibles vencedores una mayor resonancia, ensin que seya un requisitu definitoriu, yá que nun esiste nengunu. La cantidá de xugadores y equipos fai que'l discutiniu estiéndase popularmente y n'ámbitos extradeportivos según otros criterios a xuiciu de detractores.[46][50]

La fusión de premios

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: FIFA Balón d'Oru

Cola yá suxetivu criteriu de seleición, la fusión del premiu cola FIFA amestó más polémica ya incertidume. El tradicional focu sobre los mundiales nun se vio reflexáu na edición de 2010 —primer tres la fusión— cuando s'esperaba que'l gallardón fuera parar a unu de los dos xugadores españoles finalistes, Andrés Iniesta y Xavi Hernández —vencedores de la Copa Mundial— ya integrantes del mesmu equipu que'l vencedor final, l'arxentín Lionel Messi, que la so seleición nun pasó de los cuartos de final y onde el xugador tuvo una actuación más que discreta. La prensa deportiva especializada fíxose ecu de la sorpresa qu'amenó en tolos ámbitos incluyíu'l mesmu xugador, aludiendo que nun se reflexaba xusticia colos vistu mientres l'añu fubolístico, baremu del premiu, non d'un rendimientu por trayeutoria. De la mesma, la non inclusión del neerlandés Wesley Sneijder (quien esi añu consiguió faer triplete col Inter y llegar a la final del Mundial cola seleición de Países Baxos) ente los finalistes d'esi mesmu añu amenó tamién muncho discutiniu, proclamando tamién munchos que tenía de ser el vencedor final una y bones bastante ye que foi finalista na cita mundialista, ente que foi vencedor de Lliga y Copa d'Europa col so club, dos de los mayores llogros a nivel de clubes.[51][52] Sicasí, felicidá polémica nun foi vista en tal manera polos sos compañeru d'equipu.[n 26]

“¿Messi? Nooo! [...] Ye increíble ya inxustu. Nun reflexa n'absolutu al meyor de 2010.” (La Gazzetta dello Sport)
“El fútbol perdió'l norte, una y bones el gallardoniáu ye unu que nes competiciones que cunten nun ganó nada.” (Diariu La Stampa)
“Messi más fuerte que toos. El xeniu y l'eficacia del de Rosario imponer a dos campeones mundiales. Ye la primer vegada que'l gallardón, creáu en 1956 por "France Football", nun premia a un campeón mundial nun añu de tornéu desque puede votase a tolos xugadores del planeta”. (Diariu L'Équipe)
“Va Haber que pensar que los tiempos camudaron o que la superioridá de Lionel ye tan aplastante como pa borrar un Mundial fallíu.” (Diariu Le Parisien)
“La ceremonia d'entrega, en llugar de ser la consagración del trunfu del fútbol español, provocó qu'ésti sala mortificado.” (Diariu La Dernière Heure)
“La FIFA espónse involuntariamente a numberoses cuestiones alrodiu de la xusticia del sistema de votación.” (Diariu Le Soir)
“Messi quedó sorprendíu pola decisión y amosóse visiblemente amoriáu al recoyer el gallardón.” (Diariu The Telegraaf)
“España ta que trina. La conquista de la Copa del Mundu esta vegada nun cunta. L'oru foi pa Messi y la narizada pa España.” (Diariu As)
Joseph Blatter abofetea al fútbol español per segunda vegada nun mes: negó-y n'avientu'l Mundial 2018 y agora dexa ensin gallardón a Xavi, Iniesta y Del Bosque.” (Diariu Marca)
Titulares de dellos diarios a nivel mundial sobre'l fallu del premiu.

Y ye que desque'l premiu sufrió la fusión, amontóse'l discutiniu, quiciabes amenada pol nuevu sistema de votación, onde la FIFA amestó non solo a periodistes de tol mundu, sinón a capitanes y seleccionadores, polo que s'abrir entá más el llibre albedríu a la de les votaciones xenerando más duldes y alderiques, llegando inclusive a desprestixar la imaxe histórica del premiu. La FIFA aumentó felicidá polémica camudando criterios de votación, nel so derechu al pagar polos derechos del premiu, pero alloñar de lo que foi mientres la so historia y creciendo l'ánimu de desprestixu en redol a él al empar que crecía los desconciertu sobre les pautes a tener en cuenta pa la so votación.[53] Cabo resaltar sicasí, que munches vegaes el discutiniu provién de círculos zarraos y allegaos a según qué futbolistes, desprestixándolo públicamente con comentarios en función del presto o non de los demandantes, y posiblemente teniendo más trescendencia de la que pudiera paecer o ser en pimera instancia debíu al gran númberu de medios y cobertoria qu'esiste anguaño alredor del fútbol.

Estadístiques

[editar | editar la fonte]
Pa un completu resume estadísticu de los gallardoniaos vease Estadístiques del Balón d'Oru Estadísticu del Balón d'Oru
Lev Yashin, primer y únicu porteru en vencer el premiu.

Namái trés futbolistes llograron vencer el premiu en trés causes cada unu, el francés Michel Platini y el neerlandeses Johan Cruyff y Marco van Basten. El xugador galu ye amás l'únicu en conquistalo tres veces consecutives, nes ediciones de 1983, 1984 y 1985, siendo'l más reconocíu ente los 103 xugadores que dalguna vegada acoparon los trés primeros puestos.[7] Que la finalidá del xuegu seya anotar goles, faceta na que destaquen los xugadores de campu y n'especial los atacantes, fixo que'l gallardón tuviera destináu a les demarcaciones de mediocampistes y delanteros na mayoría de les ocasiones. Sicasí, un porteru foi capaz de llograr el premiu, el soviéticu Lev Yashin —na edición de 1963—; amás de trés defensores, los xermanos Franz Beckenbauer —en dos causes— y Matthias Sammer, amás del italianu Fabio Cannavaro. Namái otros cuatro porteros consiguieron apaecer na terna final del premiu.[n 27]

El primer futbolista non européu en llograr dichu premiu foi'l liberianu George Weah en l'añu 1995, yá que hasta esa mesma fecha taba acutáu puramente a xugadores con nacionalidá europea, anque se caltenía la condición de que teníen de xugar n'Europa. Por ello, xugadores como Alfredo Di Stéfano o Omar Sívori, de nacencia arxentín pero nacionalizaos español ya italianu respeutivamente, pudieron optar a un premiu que finalmente llegaron a conquistar.[40][n 28] Dicha condición torgó reconocer a grandes futbolistes mundiales como Pelé o Diego Maradona por citar dalgunos, anque precisamente ellos recibieron un Balón d'Oru especial pola so trayeutoria pa desaniciar dicha situación,[54] siendo los dos únicos balones d'oru honoríficu apurríos na historia.[55][56]

Ente los vencedores más nuevos destaca con 21 años y 3 meses el brasilanu Ronaldo Nazário en 1997, siendo amás el primer brasilanu y americanu en llogralo —salvamos los casos antes citaos—.[57] Pela so parte el xugador más veteranu en ganar el títulu foi Stanley Matthews quien en 1956 facer con 41 años.

En cuanto al equipu de procedencia del vencedor, Juventus Football Club y l'Associazione Calcio Milan son los clubes con más títulos con ocho, siguíos polos siete llograos por Real Madrid Club de Fútbol y Futbol Club Barcelona, quien son amás los que más xugadores nel podiu asitiaron.

Balones d'Oru especial

[editar | editar la fonte]

La revista France Football apurrió dos Balones d'Oru especial a lo llargo de la so historia —trés si cuntamos el premiu honoríficu apurríu en xunto por France Football y la FIFA— coincidiendo los dos primeros con dos feches especiales.

Súper Balón d'Oru

[editar | editar la fonte]

El primer Balón d'Oru especial conceder al xugador Alfredo Di Stéfano, n'avientu de 1989,[22] so la denominación de Súper Balón d'Oru. Este foi escoyíu por votación y la so candidatura imponer a la de Johan Cruyff y Michel Platini.

Balón d'Oru Honorífico

[editar | editar la fonte]

El segundu Balón d'Oru especial foi concedíu a Diego Armando Maradona, en 1995,[58][59] so la denominación de Balón d'Oru Honorífico. Maradona nun recibiera nengún Balón d'Oru hasta esa fecha, yá que solo podíen optar a estos xugadores cola nacionalidá europea y él nun la tenía. Esti gallardón especial coincidió col primer añu nel que la revista francesa apurría los Balón d'Oru a un xugador con una nacionalidá non europea, George Weah.

FIFA Balón d'Oru Honorífico

[editar | editar la fonte]

Na gala celebrada'l 13 de xineru de 2014, la FIFA dio un balón d'oru honorífico al ex-futbolista brasilanu Pelé, polos sos notables apurras al fútbol. Ye'l primer y únicu balón d'oru honorífico que s'apurrió, en tola historia de la FIFA Balón d'Oru.

L'ex-presidente de la FIFA, Joseph Blatter, destacó apurrir del brasilanu y la so enorme influyencia. Ente que François Morinière, presidente del diariu francés L'Équipe resaltó-y como un verdaderu símbolu del fútbol mundial.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ «El Balón d'Oru vuelve a la so esencia.». elpais.com. Consultáu'l 4 de payares de 2016.
  2. ↑ Portal dixital ZoomNews (ed.): «El Balón d'Oru, un premiu con más prestíu que credibilidad». Consultáu'l 4 d'avientu de 2016.
  3. ↑ Diariu Marca (ed.): «20 coses que tienes de saber sobre'l Balón d'Oru». Consultáu'l 4 d'avientu de 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 «"The Best", el nuevu nome pa los premios FIFA.». elmundo.es. Consultáu'l 4 de payares de 2016.
  5. ↑ https://www.cambridge.org/core/journals/perspectives-on-politics/article/abs/messi-ronaldo-and-the-politics-of-celebrity-elections-voting-for-the-best-soccer-player-in-the-world/36CB5CB44D4C06866305408163A49290
  6. ↑ https://www.sportbible.com/football/ballon-dor-votes-lionel-messi-cristiano-ronaldo-665271-20230302?source=facebook&fbclid=IwAR3LI1jGmPSn6t7ceIM-ql4o5eV5meCTB5dcbvPMeTArHAGJnDHlIuzPR_Y
  7. ↑ 7,0 7,1 news.bbc.co.uk (ed.): «Ronaldo joins legendary list.» (inglés). Consultáu'l 22 de xunu de 2009.
  8. ↑ Rob Moore, Karel Stokkermans. Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (ed.): «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or")» (inglés). Consultáu'l 9 de xineru de 2011.
  9. ↑ 9,0 9,1 France Football (ed.): «Historique et évolution du trophée» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 14 d'ochobre de 2011. Consultáu'l 10 de xineru de 2011.
  10. ↑ 10,0 10,1 Diariu Marca (ed.): «El Balón d'Oru y la FIFA World Player fúndense». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  11. ↑ (n'inglés) UEFA announces new award. ESPNSoccernet. 18 de xunetu de 2011. Archivado del original el 2012-10-26. https://web.archive.org/web/20121026112147/http://soccernet.espn.go.com/news/story/_/id/935462/uefa-announces-best-player-in-europe-award?cc=5901. Consultáu'l 9 de xineru de 2012. 
  12. ↑ Portal dixital LaInformación (ed.): «France Football cansar de la FIFA y anuncia un cambéu nel Balón d'Oru». Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  13. ↑ Páxina oficial de la UEFA (ed.): «60 ans de "France Foot"» (francés) (28 de setiembre de 2007). Consultáu'l 15 de xineru de 2010.
  14. ↑ Portal dixital FutbolPrimera (Medios Deportivos) (ed.): «Gabriel Hanot, inventor del Balón d'Oru». Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  15. ↑ 15,0 15,1 Diariu L'Équipe (enllaz recuperáu) (ed.): «50 ans de Ballon d'Or - 1956» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 19 de febreru de 2009. Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  16. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «Balón d'Oru 1956». Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  17. ↑ Diariu El País (ed.): «El primer Balón d'Oru ganólo un cuarentón» (30 d'avientu de 2012). Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  18. ↑ news.bbc.co.uk (ed.): «Matthews wins first Golden Ball» (inglés). Consultáu'l 4 d'agostu de 2009.
  19. ↑ Diariu L'Équipe (enllaz recuperáu) (ed.): «50 ans de Ballon d'Or - 1959» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 18 de febreru de 2009. Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  20. ↑ British Broadcasting Corporation (ed.): «Morrió Alfredo Di Stéfano, "el meyor xugador de tolos tiempos"» (inglés). Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  21. ↑ Diariu Marca (ed.): «buelga_de_di_stefano/2014/07/05/seccion_01/1404593537.html L'únicu Súper Balón d'Oru». Consultáu'l 12 d'avientu de 2016.
  22. ↑ 22,0 22,1 goal.com (ed.): . Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  23. ↑ BBC (ed.): «vida_ye_xuegu/newsid_4572000/4572080.stm El milagru de Di Stéfano». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  24. ↑ 24,0 24,1 Arsenal News Review (ed.): «Gooner Di Stéfano must be Arsenal's guest» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 5 d'abril de 2007. Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  25. ↑ Revista France Football (enllaz recuperáu) (ed.): «50 ans de Ballon d'Or - 1960» (francés). Archiváu dende l'orixinal, el 14 de xineru de 2006. Consultáu'l 8 d'avientu de 2016.
  26. ↑ Páxina oficial de la FIFA (ed.): «United's historic 20». Consultáu'l 12 de xunetu de 2014.
  27. ↑ Páxina oficial de la FIFA (enllaz recuperáu) (ed.): «Charlton given freedom of Manchester». Archiváu dende l'orixinal, el 5 de marzu de 2016. Consultáu'l 12 d'avientu de 2016.
  28. ↑ 28,0 28,1 The Tactical Room (ed.): «La década prodixosa del fútbol alemano». Consultáu'l 9 de xineru de 2017.
  29. ↑ «Franz Beckenbauer bio». ifhof.com – International Football Hall of Fame. Consultáu'l 29 de marzu de 2008.
  30. ↑ BBC Sports Academy (ed.): «The sweeper» (inglés). Consultáu'l 9 de xineru de 2017.
  31. ↑ Páxina oficial de la FIFA (ed.): «Der Kaiser, the brains behind Germany» (inglés). Consultáu'l 24 de xunetu de 2009.
  32. ↑ James Lawton (3 de xunu de 2006). Diariu The Independent (ed.): «Franz Beckenbauer: The Kaiser» (inglés). Consultáu'l 24 de xunetu de 2009.
  33. ↑ Diariu As (ed.): «El Ajax de los 70: l'equipu que revolucionó'l fútbol». Consultáu'l 9 de xineru de 2017.
  34. ↑ Diariu El Mundo Deportivo (ed.): «deporte/20160409/401001510154/seleccion-de-holanda-la naranxa-mecanica-1974.html La Naranxa Mecánica de 1974». Consultáu'l 9 de xineru de 2017.
  35. ↑ Diariu Sport (ed.): «Cruyff y la Naranxa Mecánica». Consultáu'l 9 de xineru de 2017.
  36. ↑ «BBC - The total footballer» (inglés). Consultáu'l 20 d'avientu de 2007.
  37. ↑ «International Football Hall of Fame: Johan Cruyff» (inglés). Consultáu'l 17 d'avientu de 2007.
  38. ↑ «FIFA Johan Cruyff». Consultáu'l 17 de xineru de 2017.
  39. ↑ «FIFA Franz Beckenbauer». Archiváu dende l'orixinal, el 2016-06-01. Consultáu'l 17 de xineru de 2017.
  40. ↑ 40,0 40,1 news.bbc.co.uk (ed.): «The 1990s Ballon d'Or winners» (inglés). Consultáu'l 4 d'agostu de 2009.
  41. ↑ «El Balón d'Oru abrir al mundu.». El Mundo (25 de setiembre de 2007). Consultáu'l 4 de xineru de 2011.
  42. ↑ «BALLON D'OR» (francés). France Football. Archiváu dende l'orixinal, el 22 de xunetu de 2010. Consultáu'l 18 de xunu de 2010.
  43. ↑ «France Football ruempe cola FIFA y va apurrir en solitariu'l Balón d'Oru». Diariu El Mundo. Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  44. ↑ Revista France Football (ed.): «Le Ballon d'Or France Football 2016 sera dévoilé le lundi 12 décembre sur Francefootball.fr et la chaîne L'Équipe» (francés). Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  45. ↑ Revista France Football (ed.): «Classement final Ballon d'Or 2016» (francés). Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  46. ↑ 46,0 46,1 Diariu Marca (ed.): «Los 10 balones d'oru más polémicu de la historia». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  47. ↑ Diariu El Mundo Deportivo (ed.): «balones-de-oru-ganaren--pele-y-maradona.html ¿Cuántos Balones d'Oru ganaren Pelé y Maradona?». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  48. ↑ Revista France Football (ed.): «Pelé devait être le recordman» (francés). Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  49. ↑ (en francés) On a refait le palmarès - Le nouveau palmarès.  p. 88. http://www.francefootball.fr/hors-serie/. Consultáu'l 15 d'avientu de 2016. 
  50. ↑ Diariu El Mundo Deportivo (ed.): «fraude-el-balon-de-oru_JtIAFlenCP0rNNpViZy9l4/ ¿Cuántos Balones d'Oru ganaren Pelé y Maradona?». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  51. ↑ Diariu La Vanguardia (ed.): «¡Sorpresa mayúscula!: Leo Messi, Balón d'Oru 2010». Consultáu'l 27 d'avientu de 2016.
  52. ↑ Diariu L'Espectador (ed.): «Polémiques n'Europa tres trunfu de Messi nel Balón d'Oru». Consultáu'l 27 d'avientu de 2016.
  53. ↑ Diariu La Vanguardia (ed.): «La FIFA desprestixa'l Balón d'Oru». Consultáu'l 27 d'avientu de 2016.
  54. ↑ Revista France Football (ed.): «Maradona, c'était ça...» (francés). Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  55. ↑ Diariu Marca (ed.): «Balón d'Oru Honorífico (Maradona 1995)». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  56. ↑ Diariu Marca (ed.): «Balón d'Oru Honorífico (Pelé 2013)». Consultáu'l 15 d'avientu de 2016.
  57. ↑ «The 1990s Ballon d'Or winners» (inglés). BBC (1 d'avientu de 2008). Consultáu'l 18 de xunu de 2010.
  58. ↑ planetafutbol.wordpress.com (ed.): «Balón d'Oru revista France Football». Consultáu'l 17 de febreru de 2012.
  59. ↑ terra.com (ed.): «Los títulos de Maradona». Consultáu'l 17 de febreru de 2012.

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Años dempués la redaición de la mesma revista ellaboraba primeramente un llistáu de los futbolistes nomaos al premiu. Yera tradicionalmente de 50 xugadores, pero en 2008 amenorgar a 30.
  2. ↑ A raigañu del accidente, el club español entamó dellos partíos pa recaldar fondos amás de cubrir ensin costu la estancia de los ingleses, quixo dexar el troféu cedíu na Copa d'Europa de 1958 a los ingleses y ufiertóse a vence-yos de baldre a Alfredo Di Stéfano p'ayudar na so reconstrucción. Finalmente los dos ufiertes nun fueron aceptaos por The Football Federation (la Federación Inglesa) alegando que quitaría los puestu a un xugador británicu y que nun yeren merecedores del troféu al nun ganalo llexítimamente.
  3. ↑ Non incluyíos les FIFA Balón d'Oru mientres la fusión del Balón d'Oru cola FIFA World Player ente 2010 y 2015, en que'l so palmarés global empata con cinco trofeos d'oru con Lionel Messi, quien apoderaría los palmarés absolutu con once premios, unu per delantre de Ronaldo.
  4. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Stade de Reims francés.
  5. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Real Madrid Club de Fútbol español.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Esi mesmu añu xugara nel Futbol Club Barcelona español.
  7. ↑ 7,0 7,1 Esi mesmu añu xugara nel Ajax Ámsterdam neerlandés.
  8. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Liverpool Football Club inglés.
  9. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Rapid Viena austriacu.
  10. ↑ Esi mesmu añu xugara nel F. C. Colonia alemán.
  11. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Widzew Łódź polacu.
  12. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Charlton Athletic Football Club inglés.
  13. ↑ Esi mesmu añu xugara nel KSC Lokeren belga.
  14. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Everton Football Club inglés.
  15. ↑ 15,0 15,1 Esi mesmu añu xugara nel PSV Eindhoven neerlandés.
  16. ↑ 16,0 16,1 Esi mesmu añu xugara nel Fútbol Club Porto portugués.
  17. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Real Zaragoza español.
  18. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Paris Saint-Germain Football Club francés.
  19. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Tottenham Hotspur Football Club inglés.
  20. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Blackburn Rovers Football Club inglés.
  21. ↑ Esi mesmu añu xugara nel FC Dinamo de Kiev ucranianu.
  22. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Inter de Milán italianu.
  23. ↑ Esi mesmu añu xugara na Juventus de Turín italianu.
  24. ↑ Esi mesmu añu xugara nel Manchester United Football Club inglés.
  25. ↑ Desconócense los criterios establecíos pa dichu reconocencia, polo que nun dexa de ser un datu puramente anecdóticu.
  26. ↑ Como Xavi, el so club, o Guardiola.
  27. ↑ Dino Zoff en 1973, Ivo Viktor en 1976, Oliver Kahn en 2001 y 2002 y Gianluigi Buffon en 2006. El tercer puestu de Manuel Neuer en 2014 foi so la fusión de FIFA Balón d'Oru.
  28. ↑ Alfredo Di Stéfano, d'orixe arxentín, ganó'l gallardón en 1957 y 1959, pero entós daquella yá tenía nacionalidá española. Omar Sívori, al igual que di Stéfano nació n'Arxentina, pero cuando llogró'l gallardón en 1961 yá tenía la nacionalidá italiana.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Balón_d%27Oru&oldid=4295774»