Ernst Jünger

Ernst Jünger
Vida
Nacimientu	Heidelberg, 29 de marzu de 1895
Nacionalidá	Alemaña
Muerte	Riedlingen, 17 de febreru de 1998 (102 años)
Sepultura	Wilflingen Cemetery (en)
Familia
Hermanos/es	Friedrich Georg Jünger Wolfgang Jünger (en) Hans Otto Jünger (en) Johanna Deventer-Jünger (en)
Estudios
Estudios	Universidá de Leipzig
Llingües falaes	alemán
Oficiu	militar, entomólogu, filósofu, escritor, diarista, periodista, escritor de ciencia ficción, poeta
Trabayos destacaos	La emboscadura (es) Tempestades de acero (es) Eumeswil (es)
Premios	ver Pour le Mérite Literaturpreis der Stadt Bremen  (1956) Immermann-Preis  (1965) Premio Schiller Memorial  (1974) Orden al mérito de Baden-Wurtemberg  (1980) Premio Mundial Cino Del Duca  (1981) Premiu Goethe  (1982) Gran Cruz del orde al Méritu de La República Federal d'Alemaña  (1985) Orde bávara de Maximilianu para la Ciencia y les Artes  (1986) doctor honoris causa pola Universidá Complutense de Madrid  (1995)
Nominaciones	ver Premiu Nobel de Lliteratura (1956) Premiu Nobel de Lliteratura (1961) Premiu Nobel de Lliteratura (1964) Premiu Nobel de Lliteratura (1965) Premiu Nobel de Lliteratura (1966)
Movimientu	Movimiento revolucionario conservador (es)
Serviciu militar
Cuerpu militar	Exércitu Imperial Alemán
Graduación	soldáu
Lluchó en	Primer Guerra Mundial Segunda Guerra Mundial
Creencies
Relixón	catolicismu
IMDb	nm1297780
juenger-haus.de

Ernst Jünger (29 de marzu de 1895, Heidelberg – 17 de febreru de 1998, Riedlingen) foi un escritor, filósofu, novelista ya historiador alemán. Los nazis tacháronlu de "anarcomarxista", y los comunistes de "protonazi", promoviendo un desconocimientu de la so obra que solo empezó a solucionase col tiempu. Realmente la so filosofía política y la so obra encuadrar nuna corriente de pensamientu conservadora que'l so elementu principal ye un nacionalismu radical, bien influyíu por Nietzsche, que refuga'l lliberalismu, el igualitarismu y la Revolución Francesa. El so pensamientu y figura foi descomanadamente popular ente la mocedá alemana, la clase media-alta y l'aristocracia mientres la República de Weimar. Mientres l'Alemaña Nazi, Jünger asitiar ente'l grupu d'intelectuales nacionalistes que nun sofitaron a Adolf Hitler, magar que'l mesmu Joseph Goebbels pretendió convencelo personalmente pa ingresar nel Partíu Nazi. Dempués de la Segunda Guerra Mundial y magar reconocer la so oposición al réxime nazi, los sos críticos reprocháron-y haber conferíu curiosu al nazismu de manera indireuta, polos sos rellatu de la Primer Guerra Mundial y la so esaltación de la nación.

Amás de ser unu de los más eminentes prosistes del sieglu XX, tamién abluca la so fondura filosófico y científico, que lu llevó a compartir amistá y reconocencia de pensadores tan pernomaos como Martin Heidegger o Borges. Cultivó la crónica, l'ensayu, la novela, foi soldáu nos dos grandes guerres, viaxeru, entomólogu, psiconauta y recibió numberosos honores académicos y científicos a lo llargo de la so vida, principalmente n'Europa.

Biografía

Yera fíu del doctor Ernst George Jünger, profesor de química, y Lily Karoline. Xunir a los Wandervögel en 1911, un movimientu xuvenil que sostenía principios radicalmente opuestos a la sociedá moderna, estremaba l'espíritu de la naturaleza y la busca de los montes según el respetu absolutu pola vida animal, según un aponderáu sentimientu d'amor escontra la patria y la glorificación de la nación alemana.

En 1913, a los 17 años, fuxe del llar familiar y apúntase na Lexón Estranxera francesa, viaxando a África. Esa esperiencia marcólu para siempres, quedando retratada na so obra Xuegos africanos. Cuando españó la I Guerra mundial, Jünger foi unu de los primeros n'apuntase, llogrando en 1918, poques selmanes antes del fin de la guerra, la máxima condecoración prusiana, Pour -y Mérite, tamién conocida como «Blauer Max» al méritu militar. Foi'l postreru ganador de la medaya Pour -y Mérite, la última persona condecorada en morrer, y la persona más nueva en recibir la preciada condecoración, con namái 23 años.

Frutu d'esta esperiencia, foi la publicación —con tan solo 25 años— de les sos alcordances de la guerra nel llibru Torbonaes d'aceru, una allabancia a la guerra en cuanto esperiencia interior, que catapultó al nuevu escritor a la fama.

En 1923 empieza los sos estudios de Ciencies Naturales y Filosofía, y a finales de la década treslladar a Berlín, onde collabora nel Konservative Revolution, del que formaron parte, amás de diversos grupos, autores como Ernst Von Salomon, Werner Sombart, Carl Schmitt o Oswald Spengler. Dalgunes de les carauterístiques más importantes que definieron al Konservative Revolution foi'l so nacionalismu radical, el so refugu al lliberalismu decimonónicu, o a la Revolución francesa.

Anque llibros como La guerra como esperiencia interior, La movilización xeneral o El trabayador amenaron l'interés de los nacionalsocialistes, Jünger refuga delles vegaes la ufierta para ocupar un cargu parllamentariu y prohibe a los nazis usar la so obra con fines propagandísticos.

Ente otres munches razones l'antisemitismu llevó a Jünger a refugar yá en 1933 al nacionalsocialismu, al nun aceptar l'ingresu na Academia de Poesía Alemana, purgada diba poco tiempu pola Gestapo, y coló a una aldega, Goslar, nos montes Harz; dempués anicióse en Ueberlingen.

En 1934 prohibe al periódicu del partíu nazi que siga utilizando y manipoliando los sos escritos, refugando tamién ocupar un asientu nel Reichstag, de la que publica Blaetter und Steine (Fueyes y piedres), la so primer crítica al racismu nacionalsocialista.

D'esta dómina tamién tenemos de destacar El corazón aventureru (1938). La vastedad de los múltiples saberes y l'incansable interés de Jünger pónense llargamente de manifiestu nesta obra. Ta compuesta por observaciones convertíes n'auténtiques reflexones metafísiques sobro les correspondencies esistentes ente los elementos más desemeyaos de la realidá. La inclusión de curties y esmolecedores cuentos, velees y allucinaciones averen en llibru a les temes carauterístiques del surrealismu.

En 1939 publica la novela Sobro los cantiles de mármol, la so sele respuesta a los totalitarismos, que-y asitia rápido nel puntu de mira de los nazis. L'almiración de Hitler pola primer obra de Jünger, Torbonaes d'aceru, aforra a ésti un seriu problema.

Jünger pasó una parte de la II Guerra Mundial como militar nel París ocupáu, onde a partir de 1941 frecuentó'l tratu con diverses personalidaes de la cultura (Picasso...), según la bohemia parisina y los fumaderos d'opiu, dexóse convidar polos oficiales qu'empezaben a remontase contra Hitler y salvó la vida a cuantos xudíos represaliaos pudo. «L'uniforme, les condecoraciones y el rellumu de les armes, que tanto amé, prodúcenme repunancia», anotó Jünger nel so diariu, al enterase de la exterminación progresiva de los xudíos.

La publicación en plena guerra de los sos diarios Xardinos y carreteres(1942) val-y la censura per parte del réxime. En 1942 foi unviáu al frente rusu, y en 1944, tres el fallíu atentáu contra Hitler (a quien nos sos escritos llamaba Kniebolo), nel que participó, dimitió del so puestu nel exércitu. Aquel día yá empezó a circular de forma clandestina La paz, que se va publicar primeramente en 1946 fora d'Alemaña, yá que primeramente tamién el gobiernu militar británicu de la zona ocupada prohíbe-y publicar.

Los sos llibros fueron prohibíos hasta 1949 (a pesar de lo cual, como diximos, consiguiría publicar Der Friede (La paz) en 1946 n'Ámsterdam, en 1947 Atlantische Fahrt (Viaxe atlánticu) y un añu más tarde Aus der goldenen Muschel (La concha d'oru). La prohibición de les sos publicaciones en 1949 surde arriendes de negase Jünger a rellenar un formulariu sobro la desnazificación na zona d'ocupación británica. Esta prohibición llevólu a camudase a Ravensburg, na zona d'ocupación francesa.

Obra lliteraria

La emboscadura

Antonio Escohotado, unu de los primeros pensadores españoles en sopelexar la obra de Jünger, describió "La emboscadura" nuna reseña disponible (baxu dominiu públicu) na so web que citamos de siguío: "Acorviaos pola derrota y la miseria, non menos que pola so responsabilidá nel Holocaustu, los alemanes inauguraben una democracia bien vixilada, biforcaos n'hermanos irreconciliables por esixencies de la Guerra Fría. Y en esi clima –de terror, tracamundiu, verguënza y bañu propagandístico- Jünger redacta un maxestosu himnu a la dignidá humana: "La emboscadura" (1951). Dende los antípodes del ánimu patéticu y el victimismu, recuerda que la tema de la nuesa vida sigue siendo aguantar a la opresión, sían cualesquier les sos formes, y que de caltener dicha resistencia derívense innumberables allegríes y cumplimientos. Dicha respuesta recái agora sobro una figura que Jünger bautiza como'l Emboscado, que la so esencia ye “la persona singular soberana".

L'auténticu problema ye que una mayoría nun quier la llibertá y entá-y tien mieu. Pa aportar a llibre hai que ser llibre, pos la llibertá ye esistencia, concordanza consciente cola esistencia, y ye el placer, sentíu como destín, de faela realidá. (La emboscadura).

Esta obra espón que la llibre aición ye l'únicu poder que vence al mieu, magar namái ellí onde amás de resistencia al sobornu o a la coaición ye tamién “prestar”, esfrute de sí mesma. La emboscadura esamina diverses estratexes de guerrilla pa oponese a lo intolerable -aliáu primariu del mieu-, llamándolo “crueldá” o violencia gratuita. Estes premises son una declaración de guerra al gregarismu y a la propaganda, por non dicir qu'una declaración de guerra a l'autoridá coactiva polo xeneral. Pero aguantar vien de que los emboscados vacunar contra'l nihilismu –al espulsar de los sos pechos la rensía énte la necesidá de morrer-, y gracies a ello atopen con fontes de vida qu'ufierten “manantiales de bayura, veneros de poder cósmicu”. Fuere cual fuere la so suerte particular, “son conscientes de la inatacable fondura [...] y la plenitú del mundu”. Eso funda nellos ánimos de benevolencia, como funda l'amor de los padres mesma estima nos fíos. Les llinies finales del llibru, que resumen el paisaxe deparáu pol monte, dicen asina: “Lo abuxao, lo polvoriento, xúntense namái a la superficie. Quien cava más fondu algama en cualquier desiertu l'estratu onde se topa'l manantial. Y coles agües xube a la superficie una fecundidá nueva”. (Gocie y esixencies de la llibertá, 2003)

Otres obres

Desque nos años 50 entablara amistá con Albert Hofmann, el creador del LSD, dellos de los llibros de Jünger trataron de forma direuta o indireuta sobro la esperiencia sicodélica.

En 1952, dempués de la so primer esperiencia col LSD, escribe Besuch auf Godenholm (Visita a Godenholm), que la so publicación coincidió cola apaición de Les puertes de la perceición, d'Aldous Huxley. Tamién hai referencies na so novela "Heliopolis" (1949).

El so otru gran llibru sobro la tema de les drogues ye Annäherungen. Drogen und Rausch (Acercamientos. Drogues y ebriedad), de 1970. Esta obra, na que l'autor acuñó'l términu psiconautas ('navegantes de la psique'), espón les numberoses esperiencies de Jünger con dellos tipos de sustancies psicoactives, tanto enteogénicas como estimulantes o opiáceos. En 1959 otorgar la Cruz del Méritu Federal, xunto al pintor Otto Dix.

Escontra 1977 escribe otra de les sos obres más conocíes, Eumeswil, onde sobresal la figura del «anarca», personaxe preconfigurado por Albert Camus nel so llibru L'homme révolté (L'home rebalbu, 1951). La sustancia del anarca ye la creación, la del anarquista ye la destrucción. Asina, diz Jünger: "El anarca nun ye l'antagonista del monarca sinón el so polu contrariu, daqué a lo que'l poder del monarca nun llega... Nun ye l'adversariu sinón la so correspondencia". "El pasu más rudimentariu escontra la llibertá ye lliberar de toa servidume (creencia) política". "El monarca quier apoderar a munchos, el anarca solu a sigo mesmu".

Recibió'l Premiu Goethe en 1982.

Unu de los sos últimos testos sería Die Schere (La tisoria), publicáu en 1989, cuando Jünger cuntaba con 95 años d'edá. De gran valor históricu y lliterariu son los sos diarios de la Segunda Guerra Mundial (Radiaciones). Na actualidá, la so obra ta considerada como una de les mayores contribuciones a la lliteratura en llingua alemana nel sieglu XX.

Morrió'l 17 de febreru de 1998, a dos selmanes de cumplir 103 años d'edá.

Enumeración de la so obra escrita

* In Stahlgewittern (1920)

• Der Kampf als inneres Erlebnis (1922)
• Sturm (1923)
• Feuer und Blut (1925)
• Das Wäldchen 125 (1925)
• Das abenteuerliche Herz. Aufzeichnungen bei Tag und Nacht (1929)
• Der Arbeiter. Herrschaft und Gestalt (1932)
• Blätter und Steine (1934)
• Afrikanische Spiele (1936)
• Das abenteuerliche Herz. Figuren und Capricios (1938)
• Auf den Marmorklippen (1939)
• Gärten und Straßen (1942)
• Myrdun. Briefe aus Norwegen (1943)
• Der Friede. Ein Wort an die Jugend Europas und an die Jugend der Welt. (1945)
• Atlantische Fahrt (1947)
• Sprache und Körperbau (1947)
• Ein Inselfrühling (1948)
• Heliopolis. Rückblick auf eine Stadt (1949)
• Strahlungen (1949)
• Am Kieselstrand (1950)
• Über die Linie (1951)
• Der Waldgang (1951)
• Besuch auf Godenholm (1952)
• Der gordische Knoten (1953)
• Das Sanduhrbuch (1954)
• Am Sarazenturm (1955)
• Rivarol (1956)
• Gläserne Bienen (1957)
• Jahre der Okkupation (1958)
• An der Zeitmauer (1959)
• Der Weltstaat (1960)
• Typus, Name, Gestalt (1963)
• Grenzgänge. Essays. Reden. Träume (1966)
• Subtile Jagden (1967)
• Sgraffiti (1969)
• Ad hoc (1970)
• Annäherungen. Drogen und Rausch (1970)
• Die Zwille (1973)
• Zahlen und Götter. Philemon und Baucis. Zwei Essays (1974)
• Eumeswil (1977)
• Siebzig verweht I (1980)
• Siebzig verweht II (1981)
• Aladins Problem (1983)
• Máxima – Mínima, Adnoten zum 'Arbeiter' (1983)
• Autor und Autorschaft (1984)
• Eine gefährliche Begegnung (1985)
• Zwei Mal Halley (1987)
• Die Schere (1989)
• Prognosen (1993)
• Siebzig verweht III (1993)
• Siebzig verweht IV (1995)
• Siebzig verweht V (1997)
• Venganza tardía — Tres caminos a la escuela (1998, ed. póstuma)

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Ernst Jünger.
  • Páxina web oficial (n'alemán)
• Ernst Jünger na Internet Movie Database (n'inglés)
• «Ernst Jünger». en Find a Grave. (n'inglés)
• Obres d'Ernst Jünger nel Proyeutu Gutenberg

• Datos: Q76727
• Multimedia: Ernst Jünger
• Cites famoses: Ernst Jünger