Novena cruzada
| Novena Cruzada | ||||
|---|---|---|---|---|
| Parte de Cruzaes | ||||
 | ||||
| Fecha | 1271 → 1272 | |||
| Llugar | Cercanu Oriente | |||
| Resultáu |
Victoria musulmana Estancamientu. Fin de les Cruzaes nel Cercanu Oriente. Entamu del fin de los estaos cristianos nel Llevante. | |||
| Belixerantes | ||||
| ||||
| Comandantes | ||||
| ||||
| Fuercies en combate | ||||
| ||||
| [editar datos en Wikidata] | ||||
La novena cruzada ye munches vegaes considerada como parte de la octava cruzada. El príncipe Eduardo d'Inglaterra, dempués Eduardu I, xunir a la cruzada de Lluis IX de Francia contra Túnez, pero llegó al campamentu francés tres la muerte del rei. En pasando l'iviernu en Sicilia, decidió siguir cola cruzada y comandó los sos siguidores, ente mil y dos mil, hasta Acre, onde llegó 9 de mayu de 1271. Tamién-y acompañaben un pequeñu destacamentu de bretones y otru de flamencos, mandaos pol obispu de Liexa, qu'abandonaría la campaña pel hibiernu ante la noticia de la so eleición como nuevu papa (Gregorio X).
Antecedentes
[editar | editar la fonte]En 1268 Baybars, el sultán mamelucu d'Exiptu, conquistara'l Principáu de Antioquía,[2] y yá amenorgara'l Reinu de Xerusalén, a una pequeña franxa de tierra ente Sidón y Acre. El rei d'Inglaterra, Enrique III, fixera votos diba tiempu de participar nuna cruciada pero, yá vieyu, dexó que lo fixera'l so fíu y herederu, y vital y despiadáu príncipe Eduardo, veteranu de les guerres colos vasallos del so padre.[3] La cayida d'Antioquía decidió-y a entamar los preparativos necesarios.[3] Anque de primeres numberosos nobles ingleses prometieron acompañalo, adulces unos y otros atoparon escuses pa nun faelo, polo que'l príncipe partió nel branu de 1271 escontra Tierra Santa con apenes un millar d'homes.[3] Acompañar nel viaxe la so esposa, Leonor de Castiella.[3] A les fuercies d'Eduardo xunieron meses más tarde delles tropes más, que llegaron mandaes pol so hermanu Edmundo de Lancaster.[3] Como complementu de los soldaos ingleses viaxen tamién un contingente bretón empobináu pol so conde y otru de los Países Baxos, mandáu pol obispu de Liexa
Fracasu en Túnez y travesía a Tierra Santa
[editar | editar la fonte]El plan inicial d'Eduardo fuera'l de xunise a Lluis IX de Francia en Tunicia y siguir con él hasta Tierra Santa.[3] Sicasí, pa cuando llegó ellí, el monarca francés morriera y les huestes franceses apuntar pa volver a la so tierra, lo qu'esbarató'l plan.[3] Eduardo pasó coles sos fuercies a Sicilia, onde pasó l'iviernu antes de cruciar el restu del Mediterraneu na primavera de 1279.[3] En faciendo escala en Xipre, aportó a Acre el 9 de mayu.[3] Ellí xuniéronse-y Bohemundo VI de Antioquía y Hugo III de Xipre.[3]
Debilidá militar y reñedielles cruciaes
[editar | editar la fonte]Eduardo yera consciente de la debilidá de les sos propies fuercies p'acometer por sigo solo al sultán exipciu, polo que cuntaba con axuntar en redol a sigo a los cristianos de Llevante y aliase colos mongoles del Ilkanato pa faelo.[4] Al llegar a Llevante, atopar coles reñedielles qu'estremaben a los distintos señores de la rexón, a los vasallos del rei de Xipre col so soberanu y col floreciente comerciu que venecianos y xenoveses calteníen col sultán —los primeres suministráben-y madera y fierro, crucial p'armase, y los segundos, esclavos—.[5] La cooperación mongola tamién foi escasa para lo qu'esperaba'l príncipe inglés: cuando la embaxada qu'unvió a Abaqa Kan llegó ante él, el gruesu de les fuercies el Ilkanato taben atollaes en campañes nel Turquestán.[5] Con too y con eso, l'ilkán prometió unviar fuercies pa collaborar colos cruzaos.[5]
Nel iviernu de 1271-1272, l'obispu de Liexa abandonó la campaña y tornó a Europa, yá que se-y escoyera papa —escoyó'l nome de Gregorio X—.[6] Los sos posteriores esfuercios pa entamar nueves cruzaes resultaron infructuosos.[6]
Combates
[editar | editar la fonte]Mientres estes llegaben, Eduardo llindar a realizar delles correríes fronterices.[5] N'ochobre por fin cruciaron la frontera diez mil caballeros mongoles de les fuercies que'l ilkán tenía n'Anatolia.[5] Esta hueste arrodió Aintab y ganó a les tropes turcomanes d'Alepo, que la so guarnición fuxó a Hama.[5] Les fuercies mongoles siguieron avanzando escontra Apamea.[5]
Sicasí, cuando Baibars, que se topaba en Damascu, axuntó un gran exércitu, con refuerzos veníos d'Exiptu, y coló escontra'l norte a enfrentase a los invasores, estos, incapaces de faer frente a les enormes fuercies del sultán, replegar al norte y cruciaron la frontera del Éufrates.[7]
Mientres esto asocedía, Eduardo trató de baltar la llanura de Sharon y conquistar la pequeña fortaleza enemiga de Qaqun, que-y cortaba'l camín.[7] L'acaballada, escasa de fuercies inclusive pa esta pequeña empresa, resultó un fracasu.[7]
Fin de la cruzada
[editar | editar la fonte]Finalmente, tres un añu de conflictu, el príncipe Eduardo entendió que con tan exiguas fuercies taba perdiendo'l tiempu.[7] La cruzada acabó cola firma d'una tregua por diez años y diez meses el 22 de mayu de 1272 en Cesarea.[7] El pactu viose favorecíu pola actitú de les partes: Eduardo taba convencíu de la inutilidá de siguir nel Llevante ensin refuerzos; el sultán, de poder acabar colos restos de los Estaos cruciaos en cuanto esmoreciérase l'amenaza mongola; y el rei Carlos d'Anjou, que sirvió de mediador, de la conveniencia de caltener el Llevante en manes cruciaes, pero ensin reforzar demasiáu al so posible rival futuru, el rei Hugo.[7] L'armisticiu tenía de protexer el reinu, amenorgáu a la zona costera ente Acre y Sidón, de los asaltos del sultán.[7] L'otru territoriu cruciáu de tierra firme, el condáu de Trípoli, roblara yá un pactu similar en 1271.[7]
Sicasí, yera conocida por toos la intención d'Eduardo de volver nel futuru al mandu de una cruzada mayor y más entamada, polo que Baibars intentó asesinalo por aciu los hashshashin, unu de los cualos apuñaló al príncipe con una daga envelenada'l 16 de xunu de 1272.[6] La firida nun resultó mortal, pero Eduardo tuvo enfermu dellos meses, hasta que la so salú dexó-y partir de vuelta a Inglaterra'l 22 de setiembre de 1272.[6] Aquel día el so vieyu padre finara y Eduardo ocupó'l so puestu.[6]
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Methodist Episcopal Church Missionary Society, Methodist Episcopal Church (1881). The Gospel in All Lands. Publicáu pol propietariu A.D.F. Randolph, páxs. 262
- ↑ Runciman, 1994, p. 271.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Runciman, 1994, p. 279.
- ↑ Runciman, 1994, páxs. 279-280.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Runciman, 1994, p. 280.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Runciman, 1994, p. 282.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 7,6 7,7 Runciman, 1994, p. 281.
Bibliografía
[editar | editar la fonte]- Runciman, Steven, Hestoria de les Cruzaes. 3: El Reinu d'Acre y les Postreres Cruciaes. Madrid: Alianza Editorial, 1973.
- Runciman, Steven (1994). A history of the Crusades, volume III : the kingdom of Acre and the later Crusades (n'inglés). Foliu Society, páx. 448. OCLC 933889320.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Novena cruzada.
Datos: Q316743- Multimedia: Ninth Crusade