Заяц-русак
| Заяц-русак | |
 2004 год, Нідэрлянды | |
| Клясыфікацыя | |
|---|---|
| Надцарства | Эўкарыёты |
| Царства | Жывёлы |
| Падцарства | Сапраўдныя шматвузавыя |
| Разьдзел | Двухбакова-сымэтрычныя |
| Падразьдзел | Другаснаротыя |
| Тып | Хордавыя |
| Падтып | Хрыбетныя |
| Надкляса | Чатырохногія |
| Кляса | Сысуны |
| Падкляса | Зьвяры |
| Інфракляса | Вышэйшыя зьвяры |
| Атрад | Зайцападобныя |
| Сямейства | Зайцавыя |
| Род | Заяц |
| Падвід | |
сярэднярускі заяц-русак
| |
| Бінамінальная намэнклятура | |
| Lepus europaeus Pallas, 1778 | |
| Арэал | |
| |
| Ружовым месцы акліматызаваньня | |
За́яц-руса́к — зьвер з роду заяц (Lepus) сямейства Зайцавых (Leporidae).
Даўжыня цела 55—70 см. Вага да 6 кг. Улетку мае карычнева-вохрыста-шэрую поўсьць зь цёмна-стракатым малюнкам. Вакол вачэй белае кольца. Пад вачыма цёмная пляма. Кончыкі вушэй цёмныя. Хвост зьверху чорны або чорна-буры, а зьнізу белы. Бакі чырвона-палевыя. Узімку мае шэрую поўсьць. Веснавая лінька сканчаецца ў траўні, а восеньская — у лістападзе. Размнажаецца зь лютага да верасьня. Дае 2—4 прыплоды па 1—7 зайчанятаў (часьцей па 4). Цяжарнасьць доўжыцца 42—45 дзён. Працягласьць жыцьця да 10 гадоў. Жыве на палях, лясных палянах, высечках, узьлесках і ў ярах. Пераважна начны зьвер, актыўны ўвесь год. Спажывае расьлінны корм: улетку — пераважна злакавыя і бабовыя травяністыя расьліны, узімку — хмызьнякі, кару і парасткі асіны, вярбы, грушы і яблыні. Служыць прадметам пушнога промыслу і паляваньня. Пашыраны ў Эўразіі і Паўночнай Афрыцы. Акліматызаваны ў Паўночнай Амэрыцы, Новай Зэляндыі і на поўдні Аўстраліі[1]. Іншая назва: заяц-шарак[2].
Маладняк нараджаецца з расплюшчанымі вачымі, пакрыты поўсьцю і здольны да бегу. Разьвівае хуткасьць да 60 км/гадзіна[3]. Пятляе і вяртаецца па сваім сьледзе[4].
Беларусь
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]На адкрытых краявідах Беларусі трапляецца падвід сярэднярускі заяц-русак. У 1983 годзе сярэднегадавая колькасьць складала 150—300 тысячаў. Штогод нарыхтоўвалі 60—150 тыс. шкурак[1]. У паляўнічым сэзоне 2012 году ў Беларусі здабылі 37,6 тыс. зайцоў-русакоў. На лістапад 2013 году ў лясах налічвалася 101,2 тыс. асобін зайца-русака[5].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ а б Алег Фядосаў. Заяц-русак // Энцыкляпэдыя прыроды Беларусі ў 5 тамах / гал.рэд. Іван Шамякін. — Менск: Беларуская савецкая энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1983. — Т. 2. Гатня — Катынь. — С. 409. — 522 с. — 10 000 ас.
- ^ Назовы жывёл. Менск: Інбелкульт, 1927 // Электронная энцыкляпэдыя, 2020 г. Праверана 20 студзеня 2020 г.
- ^ Заяц-русак // Партал «Крок за крокам», 2020 г. Праверана 20 студзеня 2020 г.
- ^ Ну, заяц… жыві // Рэспубліка : газэта. — 10 студзеня 2009. — № 3 (4669). — ISSN 1991-5322.
- ^ Сяргей Расолька. На паляваньне, на зайца // Зьвязда : газэта. — 5 лістапада 2013. — № 209 (27574). — С. 3. — ISSN 1990-763x.
 |
Гэта — накід артыкула па біялёгіі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |