horfa

See also: hörfa

Icelandic

Etymology

From Old Norse horfa (“to turn toward, face”), from Proto-Germanic *hwurbōną (“to turn, veer”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈhɔrva/
• Rhymes: -ɔrva

Noun

horfa f (genitive singular horfu, nominative plural horfur)

1. look, aspect
2. (in the plural) outlook

   Horfurnar eru góðar.

   The outlook is good.

   Horfurnar eru slæmar.

   The outlook is bad.

Declension

Declension of horfa (feminine)

	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	horfa	horfan	horfur	horfurnar
accusative	horfu	horfuna	horfur	horfurnar
dative	horfu	horfunni	horfum	horfunum
genitive	horfu	horfunnar	horfa	horfanna

Verb

horfa (weak verb, third-person singular past indicative horfði, supine horft)

1. (personal) to look, to watch

   Á hvað ertu að horfa?

   What are you watching?

2. (personal) to face

   Veggurinn horfir í austur.

   The wall faces east.

3. (impersonal)

   Það horfir til vandræða.

   It looks serious.

Usage notes

• In the sense of looking the preposition á ("on") is used.

  Ég horfði á sjónvarpið.

  I watched the television.

Conjugation

horfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að horfa
supine (sagnbót)		horft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		horfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég horfi	við horfum	present (nútíð)	ég horfi	við horfum
	þú horfir	þið horfið		þú horfir	þið horfið
	hann, hún, það horfir	þeir, þær, þau horfa		hann, hún, það horfi	þeir, þær, þau horfi
past (þátíð)	ég horfði	við horfðum	past (þátíð)	ég horfði	við horfðum
	þú horfðir	þið horfðuð		þú horfðir	þið horfðuð
	hann, hún, það horfði	þeir, þær, þau horfðu		hann, hún, það horfði	þeir, þær, þau horfðu
imperative (boðháttur)	horf (þú)	horfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	horfðu	horfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

horfast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að horfast
supine (sagnbót)		horfst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		horfandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég horfist	við horfumst	present (nútíð)	ég horfist	við horfumst
	þú horfist	þið horfist		þú horfist	þið horfist
	hann, hún, það horfist	þeir, þær, þau horfast		hann, hún, það horfist	þeir, þær, þau horfist
past (þátíð)	ég horfðist	við horfðumst	past (þátíð)	ég horfðist	við horfðumst
	þú horfðist	þið horfðust		þú horfðist	þið horfðust
	hann, hún, það horfðist	þeir, þær, þau horfðust		hann, hún, það horfðist	þeir, þær, þau horfðust
imperative (boðháttur)	horfst (þú)	horfist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	horfstu	horfisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Synonyms

• (to face): snúa

Derived terms

Derived terms

• bjóða við að horfa
• horfa á
• horfa í að gera
• horfast
• horfa upp á

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *hwurbōną (“to turn, veer”).

Verb

horfa (singular past indicative horfði, plural past indicative horfðu, past participle horft)

1. to turn (be turned) in a certain direction

   horfði upp eggin

   the edge turned upwards

   suðr horfðu dyrr

   the door looked south

2. to look in a certain way; to have a certain appearance

Conjugation

Conjugation of horfa — active (weak class 3)

infinitive	horfa
present participle	horfandi
past participle	horfr
indicative	present	past
1st-person singular	horfi	horfða
2nd-person singular	horfir	horfðir
3rd-person singular	horfir	horfði
1st-person plural	horfum	horfðum
2nd-person plural	horfið	horfðuð
3rd-person plural	horfa	horfðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	horfa	hørfða
2nd-person singular	horfir	hørfðir
3rd-person singular	horfi	hørfði
1st-person plural	horfim	hørfðim
2nd-person plural	horfið	hørfðið
3rd-person plural	horfi	hørfði
imperative	present
2nd-person singular	horf
1st-person plural	horfum
2nd-person plural	horfið

Conjugation of horfa — mediopassive (weak class 3)

infinitive	horfask
present participle	horfandisk
past participle	horfzk
indicative	present	past
1st-person singular	horfumk	horfðumk
2nd-person singular	horfisk	horfðisk
3rd-person singular	horfisk	horfðisk
1st-person plural	horfumsk	horfðumsk
2nd-person plural	horfizk	horfðuzk
3rd-person plural	horfask	horfðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	horfumk	hørfðumk
2nd-person singular	horfisk	hørfðisk
3rd-person singular	horfisk	hørfðisk
1st-person plural	horfimsk	hørfðimsk
2nd-person plural	horfizk	hørfðizk
3rd-person plural	horfisk	hørfðisk
imperative	present
2nd-person singular	horfsk
1st-person plural	horfumsk
2nd-person plural	horfizk

Descendants

• Icelandic: horfa
• Faroese: horva

References

• “horfa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press