omcirkelen

Dutch

Etymology

From om- +‎ cirkelen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔmˈsɪr.kə.lə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

omcirkelen

1. to surround, to envelop

Conjugation

Conjugation of omcirkelen (weak, prefixed)
infinitive	omcirkelen
past singular	omcirkelde
past participle	omcirkeld
infinitive	omcirkelen
gerund	omcirkelen n
	present tense	past tense
1st person singular	omcirkel	omcirkelde
2nd person sing. (jij)	omcirkelt, omcirkel2	omcirkelde
2nd person sing. (u)	omcirkelt	omcirkelde
2nd person sing. (gij)	omcirkelt	omcirkelde
3rd person singular	omcirkelt	omcirkelde
plural	omcirkelen	omcirkelden
subjunctive sing.1	omcirkele	omcirkelde
subjunctive plur.1	omcirkelen	omcirkelden
imperative sing.	omcirkel
imperative plur.1	omcirkelt
participles	omcirkelend	omcirkeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• insluiten
• omgeven
• omringen
• omsingelen
• omsluiten