onderbreken

Dutch

Etymology

From onder- +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔn.dərˈbreː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -eːkən

Verb

onderbreken

1. to interrupt, disrupt, butt in

Conjugation

Conjugation of onderbreken (strong class 4, prefixed)
infinitive	onderbreken
past singular	onderbrak
past participle	onderbroken
infinitive	onderbreken
gerund	onderbreken n
	present tense	past tense
1st person singular	onderbreek	onderbrak
2nd person sing. (jij)	onderbreekt, onderbreek2	onderbrak
2nd person sing. (u)	onderbreekt	onderbrak
2nd person sing. (gij)	onderbreekt	onderbraakt
3rd person singular	onderbreekt	onderbrak
plural	onderbreken	onderbraken
subjunctive sing.1	onderbreke	onderbrake
subjunctive plur.1	onderbreken	onderbraken
imperative sing.	onderbreek
imperative plur.1	onderbreekt
participles	onderbrekend	onderbroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ononderbroken