opschieten

Dutch

Etymology

From op +‎ schieten.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

opschieten

1. to hasten, hurry
2. to make progress, make headway
3. (with met) to get along

   Schiet hij op met zijn vriendinnetje?

   Does he get along with his girlfriend?

4. to coil a rope, usually around one's hand

Conjugation

Conjugation of opschieten (strong class 2a, separable)
infinitive	opschieten
past singular	schoot op
past participle	opgeschoten
infinitive	opschieten
gerund	opschieten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	schiet op	schoot op	opschiet	opschoot
2nd person sing. (jij)	schiet op	schoot op	opschiet	opschoot
2nd person sing. (u)	schiet op	schoot op	opschiet	opschoot
2nd person sing. (gij)	schiet op	schoot op	opschiet	opschoot
3rd person singular	schiet op	schoot op	opschiet	opschoot
plural	schieten op	schoten op	opschieten	opschoten
subjunctive sing.1	schiete op	schote op	opschiete	opschote
subjunctive plur.1	schieten op	schoten op	opschieten	opschoten
imperative sing.	schiet op
imperative plur.1	schiet op
participles	opschietend	opgeschoten
1) Archaic.

Anagrams

• schieten op