poepen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpu.pə(n)/
• Hyphenation: poe‧pen
• Rhymes: -upən

Etymology 1

Probably an onomatopoeia (compare to English pop and poop, respectively). In the sense “to fuck” related with western German poppen.

Verb

poepen

1. (Netherlands) to defecate; to shit

   Synonyms: kakken, schijten, drukken, ontlasten, een bruine trui breien

2. (obsolete) to fart

   Synonyms: scheten, ruften

3. (vulgar, Belgium) to fuck (to copulate)

   Synonyms: neuken, vogelen, seksen, van bil gaan

Conjugation

Conjugation of poepen (weak)
infinitive	poepen
past singular	poepte
past participle	gepoept
infinitive	poepen
gerund	poepen n
	present tense	past tense
1st person singular	poep	poepte
2nd person sing. (jij)	poept, poep2	poepte
2nd person sing. (u)	poept	poepte
2nd person sing. (gij)	poept	poepte
3rd person singular	poept	poepte
plural	poepen	poepten
subjunctive sing.1	poepe	poepte
subjunctive plur.1	poepen	poepten
imperative sing.	poep
imperative plur.1	poept
participles	poepend	gepoept
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• poep
• poeper
• te dom om te poepen
• uitpoepen

 

Related terms

• poepsjiek

 

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

poepen

1. plural of poep

References

• Prof. dr. G. Geerts e.a., van Dale. Groot Woordenboek der Nederlandse Taal. Utrecht - Antwerp, Van Dale Lexicografie, 1984 (eleventh edition). [leading Dutch dictionary in Dutch, commonly known as ‘de Grote Van Dale’]
• van Veen, P.A.F., van der Sijs, Nicoline (1997) Etymologisch woordenboek: de herkomst van onze woorden (in Dutch), Utrecht, Antwerpen: Van Dale Lexicografie, →ISBN