toereiken

Dutch

Etymology

From toe +‎ reiken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈturɛi̯kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

toereiken

1. (transitive) to give, hand over
2. (intransitive) to suffice

Conjugation

Conjugation of toereiken (weak, separable)
infinitive	toereiken
past singular	reikte toe
past participle	toegereikt
infinitive	toereiken
gerund	toereiken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	reik toe	reikte toe	toereik	toereikte
2nd person sing. (jij)	reikt toe, reik toe2	reikte toe	toereikt	toereikte
2nd person sing. (u)	reikt toe	reikte toe	toereikt	toereikte
2nd person sing. (gij)	reikt toe	reikte toe	toereikt	toereikte
3rd person singular	reikt toe	reikte toe	toereikt	toereikte
plural	reiken toe	reikten toe	toereiken	toereikten
subjunctive sing.1	reike toe	reikte toe	toereike	toereikte
subjunctive plur.1	reiken toe	reikten toe	toereiken	toereikten
imperative sing.	reik toe
imperative plur.1	reikt toe
participles	toereikend	toegereikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• toereikend (“sufficient”)