αναχωρητής

Greek

Noun

αναχωρητής • (anachoritís) m (plural αναχωρητές, feminine αναχωρήτρια)

1. (religion) hermit, recluse, anchorite (anachorite), eremite

Declension

	singular	plural
nominative	αναχωρητής (anachoritís)	αναχωρητές (anachorités)
genitive	αναχωρητή (anachorití)	αναχωρητών (anachoritón)
accusative	αναχωρητή (anachorití)	αναχωρητές (anachorités)
vocative	αναχωρητή (anachorití)	αναχωρητές (anachorités)

Related terms

• and see: αναχωρώ (anachoró, “to depart”)
• αναχωρητήριο n (anachoritírio, “hermitage”)
• αναχωρητισμός m (anachoritismós, “anachoresis”)