kruipen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch crupen, from Old Dutch *crūpan, from Proto-West Germanic *kreupan, from Proto-Germanic *kreupaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkrœy̯pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: krui‧pen
• Rhymes: -œy̯pən

Verb

kruipen

1. (intransitive) to crawl
2. (intransitive) to creep

Conjugation

Conjugation of kruipen (strong class 2b)
infinitive	kruipen
past singular	kroop
past participle	gekropen
infinitive	kruipen
gerund	kruipen n
	present tense	past tense
1st person singular	kruip	kroop
2nd person sing. (jij)	kruipt, kruip2	kroop
2nd person sing. (u)	kruipt	kroop
2nd person sing. (gij)	kruipt	kroopt
3rd person singular	kruipt	kroop
plural	kruipen	kropen
subjunctive sing.1	kruipe	krope
subjunctive plur.1	kruipen	kropen
imperative sing.	kruip
imperative plur.1	kruipt
participles	kruipend	gekropen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aankruipen
• achternakruipen
• afkruipen
• bekruipen
• bijeenkruipen
• binnenkruipen
• boomkruiper
• buitenkruipen
• doorkruipen
• ineenkruipen
• inkruipen
• kruipbrem
• kruipend moerasscherm
• kruipend stalkruid
• kruipend vetkruid
• kruiper
• kruipklokje
• nakruipen
• neerkruipen
• omkruipen
• onderkruipen
• ontkruipen
• opkruipen
• overkruipen
• rondkruipen
• samenkruipen
• uitkruipen
• verkruipen
• voorkruipen
• voortkruipen
• wegkruipen

 

Descendants

• Afrikaans: kruip
• Negerhollands: krup, kryb