ontwijken

Dutch

Etymology

From ont- +‎ wijken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈʋɛi̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

ontwijken

1. (transitive) dodge, avoid

Conjugation

Conjugation of ontwijken (strong class 1, prefixed)
infinitive	ontwijken
past singular	ontweek
past participle	ontweken
infinitive	ontwijken
gerund	ontwijken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwijk	ontweek
2nd person sing. (jij)	ontwijkt, ontwijk2	ontweek
2nd person sing. (u)	ontwijkt	ontweek
2nd person sing. (gij)	ontwijkt	ontweekt
3rd person singular	ontwijkt	ontweek
plural	ontwijken	ontweken
subjunctive sing.1	ontwijke	ontweke
subjunctive plur.1	ontwijken	ontweken
imperative sing.	ontwijk
imperative plur.1	ontwijkt
participles	ontwijkend	ontweken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• studieontwijkend, soggen