opbrengen

Dutch

Etymology

From op +‎ brengen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌbrɛŋə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: op‧bren‧gen

Verb

opbrengen

1. to yield, to produce
2. to afford the energy or capacity for

Conjugation

Conjugation of opbrengen (weak with past in -cht, separable)
infinitive	opbrengen
past singular	bracht op
past participle	opgebracht
infinitive	opbrengen
gerund	opbrengen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breng op	bracht op	opbreng	opbracht
2nd person sing. (jij)	brengt op, breng op2	bracht op	opbrengt	opbracht
2nd person sing. (u)	brengt op	bracht op	opbrengt	opbracht
2nd person sing. (gij)	brengt op	bracht op	opbrengt	opbracht
3rd person singular	brengt op	bracht op	opbrengt	opbracht
plural	brengen op	brachten op	opbrengen	opbrachten
subjunctive sing.1	brenge op	brachte op	opbrenge	opbrachte
subjunctive plur.1	brengen op	brachten op	opbrengen	opbrachten
imperative sing.	breng op
imperative plur.1	brengt op
participles	opbrengend	opgebracht
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• opbrenger
• opbrenging
• opbrengst

Descendants

• Negerhollands: breng op

Anagrams

• brengen op