ophitsen

Dutch

Etymology

From op +‎ hitsen. Compare German aufhetzen, Swedish upphetsa, Danish ophidse.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpɦɪtsə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

ophitsen

1. (transitive) to egg on, to stir up, to provoke, to incite

Conjugation

Conjugation of ophitsen (weak, separable)
infinitive	ophitsen
past singular	hitste op
past participle	opgehitst
infinitive	ophitsen
gerund	ophitsen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hits op	hitste op	ophits	ophitste
2nd person sing. (jij)	hitst op, hits op2	hitste op	ophitst	ophitste
2nd person sing. (u)	hitst op	hitste op	ophitst	ophitste
2nd person sing. (gij)	hitst op	hitste op	ophitst	ophitste
3rd person singular	hitst op	hitste op	ophitst	ophitste
plural	hitsen op	hitsten op	ophitsen	ophitsten
subjunctive sing.1	hitse op	hitste op	ophitse	ophitste
subjunctive plur.1	hitsen op	hitsten op	ophitsen	ophitsten
imperative sing.	hits op
imperative plur.1	hitst op
participles	ophitsend	opgehitst
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ophitser
• ophitsing

Descendants

• Afrikaans: ophits