oriënteren

Dutch

Etymology

Borrowed from French orienter.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔ.ri.(j)ɛnˈteː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ori‧en‧te‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

oriënteren

1. (transitive) to orient (direct towards or point at a particular direction)
2. (reflexive) to orient oneself

Conjugation

Conjugation of oriënteren (weak)
infinitive	oriënteren
past singular	oriënteerde
past participle	georiënteerd
infinitive	oriënteren
gerund	oriënteren n
	present tense	past tense
1st person singular	oriënteer	oriënteerde
2nd person sing. (jij)	oriënteert, oriënteer2	oriënteerde
2nd person sing. (u)	oriënteert	oriënteerde
2nd person sing. (gij)	oriënteert	oriënteerde
3rd person singular	oriënteert	oriënteerde
plural	oriënteren	oriënteerden
subjunctive sing.1	oriëntere	oriënteerde
subjunctive plur.1	oriënteren	oriënteerden
imperative sing.	oriënteer
imperative plur.1	oriënteert
participles	oriënterend	georiënteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• oriëntatie