riða

See also: rida, ridà, riþa, rīdā, říďa, and ríða

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɪːða/

  Rhymes: -ɪːða

Etymology 1

From Old Norse riða.

Verb

riða (weak verb, third-person singular past indicative riðaði, supine riðað)

1. to sway, to totter
2. to tremble

Conjugation

riða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að riða
supine (sagnbót)		riðað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		riðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég riða	við riðum	present (nútíð)	ég riði	við riðum
	þú riðar	þið riðið		þú riðir	þið riðið
	hann, hún, það riðar	þeir, þær, þau riða		hann, hún, það riði	þeir, þær, þau riði
past (þátíð)	ég riðaði	við riðuðum	past (þátíð)	ég riðaði	við riðuðum
	þú riðaðir	þið riðuðuð		þú riðaðir	þið riðuðuð
	hann, hún, það riðaði	þeir, þær, þau riðuðu		hann, hún, það riðaði	þeir, þær, þau riðuðu
imperative (boðháttur)	riða (þú)	riðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	riðaðu	riðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Etymology 2

From Old Norse riða (“fever”).

Noun

riða f (genitive singular riðu, no plural)

1. scrapie