Singarda albatroso
 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Singarda albatroso
| ||||||||||||
| Biologia klasado | ||||||||||||
| ||||||||||||
| Thalassarche cauta (Gould, 1841) | ||||||||||||
| Konserva statuso | ||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||
La Singarda albatroso aŭ Singarda talasarko (Thalassarche cauta) estas mezgranda albatroso kiu reproduktiĝas ĉe la ĉeantarktaj insuloj de Aŭstralio kaj Novzelando kaj uzas teritoriojn etende tra la Suda Oceano. Kelkaj fakuloj nomas tiun specion la Blankakrona albatroso.[1]
Taksonomio
[redakti | redakti fonton]Tiu talasarko estis iam konsiderata la sama specio kiel la Salvina albatroso, Thalassarche salvini kaj la Ĉathama albatroso, Thalassarche eremita, sed ili estis disigitaj ĉirkaŭ 2004. En 1998, Robertson kaj Nunn sugestis kvarvojan disigon inklude la specion de la Blankakrona albatroso, Thalassarche steadi.[2] La trivoja disigo estis akceptita de Brooke en 2004,[3] de ACAP en 2006,[4] de SACC en 2008,[5][6][7] kaj de BirdLife International ĉe 2000.[8] James Clements ŝajne estis la lasta ĉefa oponanto al la trivoja disigo.[9] La kvara disigo, steadi, estis akceptita nur de ACAP en 2006,[4] kaj de BirdLife International en 2008.[8] Fine, laŭ Brooke, tiu specio estis ŝanĝita el Diomedea al Thalassarche, kio estis ĝenerale interkonsentita de plej fakuloj.
Talasarkoj estas tipo de albatrosoj kiuj apartenas al la familio de Diomedeedoj kaj al la ordo de Procelarioformaj, kun pufinoj, fulmaroj, ŝtormopetreloj, kaj merĝopetreloj. Ili kunhavas iajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko nome narikornoj[10], kvankam la naztruoj ĉe albatrosoj estas en la flankoj de la beko. La bekoj de Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ en tio ke ili disiĝas en inter 7 kaj 9 kornecaj platoj. Fine, ili produktas stomakoleon faritan el vaksoesteroj kaj trigliceridoj kiu estas stokita en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj sane kiel energiriĉa manĝofonto kaj por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[11]
Ili havas ankaŭ salglandon situanta super la naza trapasejo kiu helpas sensaligi ties korpojn, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ĝi elpelas altan salan solvaĵon el sia nazo.[12]
Aspekto
[redakti | redakti fonton]La Singarda albatroso averaĝe estas 90 al 99 cm longa, kun enverguro de 220 al 256 cm,[13] kaj pezo de 4.1 kg. Kun sia similgranda frata specio, nome la Salvina albatroso, tiu specio estas konsiderata la plej granda el la "talasarkoj" aŭ la plej malgranda el la albatrosoj.[14][15] Ĝi estas nigra, blanka kaj ardez-griza birdo kun la karaktera nigra borda marko baze de la antaŭa bordo de subflugiloj. Plenkreskuloj havas blankajn frunton kaj kronon, kiu estas bordata sube per malhela brovolinio kaj helgriza vizaĝo. Ties dorso, vosto kaj supraflugiloj estas griznigraj, kaj la resto estas blanka. Ties beko estas grizflava kun elstara flava supra bekobordo kaj flava pinto.[16]
Kutimaro
[redakti | redakti fonton]
Manĝo
[redakti | redakti fonton]La Singarda albatroso manĝas pre kombino de surfaca kaptado kaj kelka persekuta plonĝado – ĝi estis registrita plonĝanta tiom profunde kiom ĝis 5 m. Fiŝoj, cefalopodoj, krustuloj, kaj tunikuloj estas la ĉefa nutrado por tiu specio.[17]
Reproduktado
[redakti | redakti fonton]La Singarda albatroso reproduktiĝas sur rokaj insuloj kie ili konstruas amasajn nestojn el grundo, herboj kaj radikoj. La ino demetas ununuran ovon en la dua duono de septembro.[3]
Teritorio kaj habitato
[redakti | redakti fonton]| Loko | Populacio | Dato | Tendenco |
|---|---|---|---|
| Albatrosinsulo | 5,017 paroj | 2007 | Pliiĝanta 3% por jaro |
| Mewstone | 7,258 — 7,458 paroj | 1996 | |
| Pedra Branca | 268 paroj | 1996 | Malpliiĝanta 10% por jaro |
| Totalo | 26,000 | 2007 | Nekonata |
La Singarda albatroso estas endemia de Aŭstralio kaj ĝi reproduktiĝas sur tri insulaj kolonioj; nome Albatrosinsulo, Pedra Branca, kaj Mewstone.[18] Dum la reprodukta sezono, plenkreskuloj koncentriĝas ĉirkaŭ suda Aŭstralio kaj Tasmanio.[19][20][21][22] Junuloj flugas tiom for kiom ĝis Sudafriko;[21][22] aliflanke, nereproduktantaj birdoj povas esti trovitaj tra la sudaj oceanoj, sed malfacilas identigo pro simileco al la aliaj albatrosaj specioj.[4][23] Ĝi troviĝas foje ĉe la marbordoj de Pacifiko de Usono.
Konservado
[redakti | redakti fonton]La IUCN klasigas tiun specion kiel Preskaŭ Minacata,[24] kun loĝa teritorio de 23,900,000 km2. La populacio el ĉirkaŭkalkulo de 2007 estis 25,500 reproduktuloj kun 5,100 paroj en Albatrosinsulo, 270 paroj en Pedra Branca, kaj 7,380 en Mewstone.[16] Historie ili estis ekspluatataj por ties plumoj, kaj ĉirkaŭ 1909 estis nur 300 paroj restantaj en Albatrosinsulo.[3][25]
Nune, multhokada fiŝkaptado ankoraŭ malbonigas tiun specion sed ties nombroj stabilas spite tiun minacon.[22] Ili havis ankaŭ eksplodo de avipoksviruso en Albatrosinsulo kiu malpliigis iomete ties nombroj.[26] Fine la Aŭstralia sulo, Morus serrator estas la ĉefa minaco al ties survivado.[4]
Bildaro
[redakti | redakti fonton]
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Remsen Jr., J. V. (2008)(a)
- ↑ Robertson, C. J. R. & Nunn, G. B. (1998)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Brooke, M (2004)
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 ACAP (2006)
- ↑ Remsen Jr., J. V. (2004)
- ↑ Remsen Jr., J. V. (2005)
- ↑ Remsen Jr., J. V. (2008)
- ↑ 8,0 8,1 BirdLife International (2008)(b)
- ↑ Clements, J. (2007)
- ↑ Sibley D. A. (2001)
- ↑ Double, M. C. (2003)
- ↑ Ehrlich, Paul R. (1988)
- ↑ Dunn, Jon L. & Alderfer, Jonathan (2006)
- ↑ [1] (2011).
- ↑ Brooke, Michael, Albatrosses and Petrels across the World (Bird Families of the World). Oxford University Press (2004), ISBN 978-0-19-850125-1
- ↑ 16,0 16,1 16,2 BirdLife International (2008)(a)
- ↑ Hedd, A. & Gales, R. (2001)
- ↑ Brothers, Nigel. (2001) Tasmania's Offshore Islands: seabirds and other natural features. Tasmanian Museum and Art Gallery. ISBN 0-7246-4816-X.
- ↑ Hedd, A., et al. (2001)(a)
- ↑ Garnett, S. T. & Crowley, G. M. (2000)
- ↑ 21,0 21,1 BirdLife International (2004)
- ↑ 22,0 22,1 22,2 Baker, G. B., et al. (2007)
- ↑ Double, M. C. , et al.(2003)
- ↑ BirdLife International (2012). Thalassarche cauta. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj. Versio 2012.1. Internacia Unio por la Konservo de Naturo. Elŝutita 16a Julio 2012.
- ↑ Johnstone, G. W., et al. (1975)
- ↑ Woods, R. & Gales, R. (2008)
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- ACAP (2007). ACAP species assessments, Shy Albatross. (pdf). ACAP. Arkivita el la originalo je 2014-02-01. Alirita 20 Feb 2008 .
- Alsop, III, Fred J.(2001). Smithsonian Birds of North America. Dorling Kindersley ISBN 0-7894-8001-8
- (2007) “A global assessment of the impact of fisheries-related mortality on Shy and White-capped Albatrosses: conservation implications”, Biological Conservation (137), p. 319–333.
- BirdLife International Ŝablono:Cite conference
- BirdLife International (2008(a)). Bartlett's Tinamou – BirdLife Species Factsheet. Data Zone. Arkivita el la originalo je 2007-09-29. Alirita 18 Feb 2009 .
- BirdLife International (2008(b)) The BirdLife checklist of the birds of the world, with conservation status and taxonomic sources. (xls). Alirita 18 Feb 2009 .
- Brands, Sheila. Systema Naturae 2000 / Classification – Diomedea subg. Thalassogeron –. Project: The Taxonomicon (Aug 14 2008). Alirita 18 Feb 2009 .
- Brooke, M.. (2004) “Procellariidae”, Albatrosses And Petrels Across The World. Oxford, UK: Oxford University Press. ISBN 0-19-850125-0.
- Clements, James. (2007) The Clements Checklist of the Birds of the World, 6‑a eldono, Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
- “Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)”, Grzimek's Animal Life Encyclopedia.
- (2003) “Morphometric comparison of Australian shy and New Zealand white-capped albatrosses”, Emu (103), p. 287–294.
- Dunn, Jon L.. (2006) “Albatrosses”, National Geographic Field Guide to the Birds of North America. Washington D.C.: National Geographic Society. ISBN 978-0-7922-5314-3.
- Ehrlich, Paul R.. (1988) The Birders Handbook. New York, NY: Simon & Schuster, p. 29–31. ISBN 0-671-65989-8.
- Garnett, S. T.. (2000) The action plan for Australian birds 2000. Canberra, Australia: Environment Australia.
- (2001) “Foraging ecology of Shy Albatrosses”, Marine Ecology Progress Series (221), p. 267–282.
- (2001(a)) “Foraging strategies of Shy Albatross Thalassarche cauta breeding at Albatross Island, Tasmania, Australia”, Marine Ecology Progress Series (224), p. 267–282.
- (1975) “The White-capped Albatross of Albatross Island: numbers and breeding behaviour”, Emu (75), p. 1–11.
- ; et al.. Proposal #155 to South American Check-list Committee: Split Shy Albatross Thalassarche cauta into two or three species. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union (Dec 2004). Arkivita el la originalo je 2008-05-16. Alirita 18 Feb 2009 .
- ; et al.. PROPOSAL (#166) TO SOUTH AMERICAN CLASSIFICATION COMMITTEE: RE-LUMP THALASSARCHE EREMITA AND THALASSARCHE SALVINI WITH THALASSARCHE CAUTA. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union (Feb 2005). Arkivita el la originalo je 2008-05-08. Alirita 18 Feb 2009 .
- ; et al.. Proposal (#255) to South American Classification Committee : Follow-up to Proposal 155: Split Thalassarche cauta into three species. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union (28 Feb 2008). Arkivita el la originalo je 2008-05-16. Alirita 18 Feb 2009 .
- ; et al.. A classification of the bird species of South America : South American Classification Committee American Ornithologists' Union. South American Classification Committee. American Ornithologists' Union (28 Feb 2008). Arkivita el la originalo je 2009-03-02. Alirita 18 Feb 2009 .
- Robertson, C. J. R.. (1998) “Towards a new taxonomy for albatrosses”, Albatross biology and conservation. Chipping Norton, Australia: Surrey Beatty & Sons, p. 13–19.
- Woods, R. & Gales, R. (2008), in litt.
| ||||||||||||||||||
