Kompato estas emocia sento de kunvivata sufero, plej ofte kun deziro malpliintensigi alies suferon, montri specialan bonvolon al suferanto. Kompato ekestas esence pro samsentemo, kaj estas ofte karakterizata de agoj per kiuj kompatanto klopodas helpi iun.
« Sola esper’ por ĉiu el ni, ne esti traktata kiel bruton de siaj similuloj, estas, ke ĉiuj siaj simululoj, kaj li kiel unua, agnoskas sin kiel suferivaj estuloj, kaj flegas en siaj plej internaj mensoj tiun kapablon je la kompato, kiu en stato natura anstataŭas leĝaron, etikon kaj virton, kaj sen praktiko de kiu, tion kompreni ni komencas, en stato socia ne povas esti leĝaro, etiko nek virto. Malproksima de prezento al homo nostalgiecan azilon, identiĝo al ĉiuj vivformoj, komencante per plej la humilaj, proponas al l’nuna homaro la fundamento de ĉia saĝo. »
« Do en pli malfruaj tempoj, kiuj sekvas la tempon de la mitajprauloj kaj kiuj, de la vidpunkto de la vivantaj arandoj, povas esti konsiderataj la nunaj, sur lokon de la sinmanĝado venis alia principo — la principo de kompato. La plej proksimajn parencojn inter la bestoj oni ne manĝas, same kiel oni ne manĝas la homojn. La tempoj de la totema kanibalismo — kaj nome tiel oni povas nomi manĝadon de propra totemo — pasis. »
« Mi kredas, ke ĉe ĉiu nivelo de socio - familia, triba, nacia kaj internacia - la ŝlosilo al pli feliĉa kaj pli sukcesa mondo estas la kreskado de kompato. Ni ne bezonas religiiĝi, nek kredi en ideologio. Necesas, ke ĉiu el ni disvolvu niajn bonajn homajn kvalitojn. »
Kompato en Vikipedio
Kompato en Komuneja kategorio
Kompato en Vikivortaro
Pliaj citaĵoj ĉe Zamenhofa proverbaro.