گورگوزن
| گورگوزن | |
|---|---|
| |
| گورگوزن، Tragelaphus eurycerus | |
| وضعیت حفاظت | |
| رده‌بندی علمی | |
| فرمانرو: | جانوران |
| شاخه: | طنابداران |
| رده: | پستانداران |
| راسته: | جفت‌سم‌سانان |
| تیره: | گاوان |
| سرده: | بزآهو |
| گونه: | T. eurycerus |
| نام دوبخشی | |
| Tragelaphus eurycerus | |
| |
گورگوزن یا بونگو (نام علمی: Tragelaphus eurycerus) نام یک گونه از زیرخانواده گاویان است.
طبقه‌بندی
[ویرایش]نام علمی بونگو، Tragelaphus eurycerus است. این گونه به سردهٔ بزآهو (نام علمی: Tragelaphus) و خانودهٔ گاوان (نام علمی: Bovidae) تعلق دارد.
این گونه برای نخستین بار در سال ۱۸۳۷ توسط ویلیام اوگیلبی، طبیعت‌شناس ایرلندی توصیف شد.
بونگوها اغلب به عنوان دو زیرگونه طبقه‌بندی می‌شوند:
بونگوی غربی یا بونگوی دشت (نام علمی: T. e. eurycerus) که در جنگل‌های استوایی مرکز و غرب آفریقا یافت می‌شود.
بونگوی شرقی یا بونگوی کوهستانی (نام علمی: T. e. isaaci) که فقط به کوه‌های کنیا محدود است و به شدت در خطر انقراض قرار دارد.
مشخصات
[ویرایش]بونگوها یکی از بزرگ‌ترین آنتلوپ‌های جنگلی هستند. بدن آنها پوششی به رنگ شاه بلوطی یا قهوه‌ای با ۱۰ تا ۱۵ نوارهای عمودی روشن برای استتار در جنگل و لکه‌هایی سفید در ناحیهٔ گلو و گردن، گوش‌ها، صورت و دست و پا دارد.
رنگ بدن در سینه، گردن و پاها تیره‌تر از سایر نقاط بدن بوده و در نرها تیره‌تر از ماده هاست. با افزایش سن رنک این حیوانات تیره‌تر می‌شود.
هردو جنس نر و ماده از نظر ارتفاع شانه در حدود ۱۱۰ تا ۱۳۰ سانتیمتر ارتفاع دارند.
وزن ماده‌ها از ۱۵۰ تا ۲۳۵ کیلوگرم و وزن نرها از ۲۲۰ تا ۴۰۵ کیلوگرم است.
هر دو جنس دارای شاخ‌هایی مارپیچ هستند که در نرها بزرگتر و سنگین تر هستند. طول شاخ‌ها بین ۷۵ تا ۹۹ سانتیمتر است.
بوم‌شناسی و رفتار
[ویرایش]بونگوها به ندرت در گروه‌های بزرگ دیده می‌شوند. حیوانات نر معمولاً منزوی هستند درحالی که ماده‌ها و جوان‌ترها در گروه‌هایی با ۶ تا ۸ عضو زندگی می‌کنند. همچنان که نرهای جوان به بلوغ می‌رسند و گروه مادری خود را ترک می‌کنند، اغلب منفرد می‌مانند، اگرچه به ندرت ممکن است به یک نر مسن بپیوندند. مردان بالغ با اندازه یا سن مشابه تمایل دارند از یکدیگر دوری کنند. اگرچه اغلب شبانه هستند اما گاهی در طول روز به فعالیت می‌پردازند.
جمعیت و حفاظت
[ویرایش]تعداد بونگوهای شرقی در کنیا، به‌طور قابل توجهی کاهش یافته است و در کوه کنیا، آنها در دهه گذشته به دلیل شکار غیرقانونی از بین رفته‌اند. بونگوهای غربی در حال حاضر در معرض خطر انقراض محسوب نمی‌شوند اگرچه اطلاعاتی درمورد وضعیت آنها در طبیعت وجود ندارد.
پلنگ‌ها و کفتارهای خالدار شکارچیان طبیعی اصلی بونگو هستند. (شیرها به دلیل زیستگاه ترجیحی متفاوت، به ندرت با بونگو روبرو می‌شوند). مارهای پیتون گاهی گوساله‌های بونگو را می‌خورند.
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Bongo (antelope)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ مارس ۲۰۱۴.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
 | این یک مقالهٔ خرد زیست‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
- فهرست سرخ IUCN از گونههای نزدیک تهدید
- بزآهو
- پستانداران آفریقا
- پستانداران آنگولا
- پستانداران بنین
- پستانداران تانزانیا
- پستانداران توصیفشده در ۱۸۳۷ (میلادی)
- پستانداران توگو
- پستانداران جمهوری آفریقای مرکزی
- پستانداران جمهوری دموکراتیک کنگو
- پستانداران جمهوری کنگو
- پستانداران ساحل عاج
- پستانداران سودان جنوبی
- پستانداران سودان
- پستانداران سیرالئون
- پستانداران غرب آفریقا
- پستانداران غنا
- پستانداران کامرون
- پستانداران کنیا
- پستانداران گابن
- پستانداران گینه
- پستانداران لیبریا
- پستانداران نیجر
- جانوران بزرگ آفریقا
- زیاگان آفریقای غربی
- زیاگان شرق آفریقا
- زیاگان مرکز آفریقا
- فهرست سرخ IUCN از گونههای در بحران انقراض
- گاویان