پرش به محتوا

جودو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جودو
تاکید
سختیورزش برخوردی
کشور مبداژاپن ژاپن
پدیدآورکانو جیگورو
افراد شناخته شدهفهرست مدال‌آوران قهرمانی جهان در جودو
والدمکاتب مختلف کو-ریو جوجوتسو، عمدتاً تنجین شینیو-ریو و کیتو-ریو
هنرهای پیشین
هنرهای پسین
المپیک
  • پذیرفته‌شده به عنوان ورزش‌های المپیک در ۱۹۶۰ (ببینید پایین)
  • مورد رقابت از ۱۹۶۴ برای مردان[۱] و از ۱۹۹۲ برای زنان[الف]
تارنمای رسمی

جودو (ژاپنی: 柔道 هپبورن: Jūdō؟, ت.ت.'راه ملایم') یک هنر رزمی مدرن ژاپنی بدون استفاده از سلاح، ورزش رزمی، ورزش المپیکی (از سال ۱۹۶۴) و برجسته‌ترین شکل کشتی با لباس در مسابقات بین‌المللی است.[ب] جودو در سال ۱۸۸۲ توسط کانو جیگورو به عنوان یک هنر رزمی التقاطی ایجاد شد و به دلیل تأکید بر رندوری (مبارزه آزاد) به جای کاتا (مجموعه حرکات از پیش طراحی شده) و حذف عناصر ضربه زدن و آموزش سلاح‌ها از هنرهای رزمی قبلی (عمدتاً تنجین شینیو-ریو جوجوتسو و کیتو-ریو جوجوتسو) متمایز شد.[۳]

جودو به دلیل تسلط بر مدارس جوجوتسو قدیمی در مسابقات هنرهای رزمی پلیس توکیو (به ژاپنی: 警視庁武術大会، Keishicho Bujutsu Taikai) که توسط اداره پلیس کلان‌شهر توکیو برگزار می‌شد، به شهرت رسید و به عنوان هنر رزمی اصلی این دپارتمان انتخاب شد.[۴] تمرین‌کننده جودو جودوکا و لباس جودو، جودوگی نامیده می‌شود.

هدف جودوی رقابتی این است که حریف را به زمین بیندازید، او را با تثبیت (پین) بی‌حرکت کنید یا او را با قفل مفصل یا خفه‌کن تسلیم کنید. در حالی که ضربات و استفاده از سلاح‌ها در برخی از فرم‌های از پیش تعیین شده (کاتا) گنجانده شده‌اند، اما اغلب تمرین نمی‌شوند و در مسابقات جودو یا تمرین آزاد غیرقانونی هستند. نهاد بین‌المللی حاکم بر جودو، فدراسیون جهانی جودو است و رقبا در مدار حرفه‌ای بین‌المللی فدراسیون جهانی جودو رقابت می‌کنند.

فلسفه جودو حول دو اصل اصلی می‌چرخد: "سیریوکو-زن‌یو" (ژاپنی: 精力善用 هپبورن: Seiryoku-Zenyo؟, ت.ت.'استفاده خوب از انرژی') و "جیتا-کیوئی" (ژاپنی: 自他共栄 هپبورن: Jita-Kyoei؟, ت.ت.'رفاه و منفعت متقابل'). فلسفه و تدریس جودو مدلی برای سایر هنرهای رزمی مدرن ژاپنی که از "کو-ریو" (ژاپنی: 古流 هپبورن: ko-ryū؟, ت.ت.'مدارس سنتی') توسعه یافته‌اند، شد. جودو همچنین تعدادی هنر رزمی مشتق در سراسر جهان مانند جوجیتسو برزیلی، کراو ماگا، سامبو و ای‌آربی را به وجود آورد. جودو همچنین بر سبک‌های مبارزه دیگر مانند مبارزه نزدیک یا سی‌کیوسی (enهنرهای رزمی ترکیبی یا ام‌ام‌ای، کشتی شوت و کشتی تسلیمی تأثیر گذاشت.[۵]

تاریخ و فلسفه

[ویرایش]

زندگی اولیه بنیان‌گذار

[ویرایش]
تصویری از کانو جیگورو، بنیان‌گذار جودو در کهنسالی

تاریخ اولیه جودو به‌طور جدانشدنی با بنیان‌گذار آن، همه‌چیزدان و مربی ژاپنی، کانو جیگورو که نام اصلی او شینوسوکه جیگورو (به ژاپنی: 新之助 治五郎، Shinnosuke Jigorō) بود، مرتبط است. کانو در سال ۱۸۶۰ و در خانواده‌ای نسبتاً مرفه به دنیا آمد. پدرش جیروساکو، پسر دوم رئیس کشیش معبد شینتو هیوشی در استان شیگا بود. او با ساداکو کانو، دختر مالک شرکت کیکو-ماسامونه ازدواج کرد و به این خانواده ملحق شد و نام خود را به کانو تغییر داد. او در نهایت به مقامی رسمی در شوگون‌سالاری منصوب شد.[۶]

کانو جیگورو از کودکی تحت آموزش علمی قرار گرفت و از سن هفت سالگی، زبان انگلیسی، خوشنویسی ژاپنی (به ژاپنی: 書道، Shodō) و چهار کتاب کنفوسیوسی (به ژاپنی: 四書، Shisho) را زیر نظر چندین مربی مطالعه کرد. وقتی کانو چهارده ساله بود، در مدرسه‌ای با زبان انگلیسی در شیبا توکیو به نام ایکوئی-گیجوکو شروع به تحصیل کرد. فرهنگ قلدری که در این مدرسه رایج بود، او را وادار کرد تا برای تمرین دفاع شخصی به دنبال دوجو جوجوتسو بگردد.[۷][۸]

تلاش‌های اولیه او برای یافتن استاد جوجوتسویی که او را بپذیرد با موفقیت کمی مواجه شد. جوجوتسو در ژاپن که به سرعت به سوی غربی شدن می‌رفت، از مد افتاده بود. بسیاری از کسانی که قبلاً این هنر را آموزش می‌دادند مجبور به تغییر شغل شده بودند یا از آموزش آن چنان ناامید شده بودند که به‌طور کامل دست از کار کشیده بودند. ناکای اومِناری، یکی از آشنایان پدر کانو و سرباز سابق، موافقت کرد به او کاتا را نشان دهد اما حاضر نشد که به او جوجوتسو آموزش دهد. کاتاگیری ریوجی، سرایدار خانه دوم جیروساکو نیز جوجوتسو می‌دانست اما از آموزش آن به وی خودداری کرد؛ زیرا معتقد بود که دیگر کاربردی ندارد. یکی دیگر از بازدیدکننده مکرر، ایمای گنشیرو از مدرسه کیوشین-ریو (به ژاپنی: 扱心流، Kyūshin-ryū) جوجوتسو نیز این هنر را به او آموزش نداد. چند سالی گذشت تا اینکه کانو سرانجام یک استاد مایل به آموزش پیدا کرد.[۹]

در سال ۱۸۷۷، وقتی که کانو دانشجوی دانشگاه توکیو بود، متوجه شد که بسیاری از معلمان جوجوتسو مجبور شده‌اند به مشاغل جایگزین روی آورند و اغلب مطب‌های سِیکوتسو-این (ژاپنی: 整骨院 هپبورن: Seikotsu-in؟, ت.ت.'روش‌های سنتی استخوان‌درمانی') باز کرده‌اند.[۱۰] پس از تحقیق در مورد چندین مورد از آنها، کانو به فکودا هاچینوسوکه (ح. ۱۸۲۸–۱۸۸۰)،[۱۱] معلم مدرسه تنجین شینیو-ریو (ژاپنی: 天神真楊流 هپبورن: Tenjin Shin'yō-ryū؟) جوجوتسو معرفی شد که دوجو کوچکی با نه تشک داشت و پنج شاگرد را آموزش می‌داد.[۱۲][۱۳][۱۴] کیکو فکودا، دان نهم (متولد ۱۹۱۳)، نوه فکودا هاچینوسوکه و آخرین شاگرد مستقیم کانوا است.[۱۵] گفته می‌شود فکودا بر فن تأکید داشت نه بر تمرین‌های رسمی و این باعث شد که کانو بر رندوری در جودو تأکید کند.

با مرگ فکودا در سال ۱۸۸۰، کانو که به مشتاق‌ترین و توانمندترین شاگرد او در هر دو زمینه رندوری (مبارزه آزاد) و کاتا (مجموعه حرکات از پیش طراحی شده) تبدیل شده بود، دِنشو (ژاپنی: 伝書 هپبورن: densho؟, ت.ت.'طومارها') دوجو فکودا را دریافت کرد.[۱۶][۱۷] کانو تصمیم گرفت به مطالعات خود در مدرسه دیگری از تنجین شینیو-ریو که متعلق به ایسو ماساتومو (ح. ۱۸۲۰–۱۸۸۱) بود ادامه دهد. ایسو بیشتر بر تمرین کاتا تأکید داشت و آموزش رندوری را به دستیاران و بیشتر به کانو واگذار کرد.[۱۸] ایسو در ژوئن ۱۸۸۱ درگذشت و کانو به تحصیل در دوجو اییکوبو تسونه‌توشی (۱۸۳۵–۱۸۸۹) از مدرسه کیتو-ریو (ژاپنی: 起倒流 هپبورن: Kitō-ryū؟) ادامه داد[۳] مانند فکودا، اییکوبو نیز بر رندوری تأکید داشت و کیتو-ریو تمرکز بیشتری بر ناگه‌وازا (ژاپنی: 投げ技 هپبورن: nage-waza؟, ت.ت.'تکنیک‌های پرتاب') داشت.[۱۹]

تأسیس کودوکان

[ویرایش]
معبد ایشو-جی در توکیو

در فوریه ۱۸۸۲، کانو مدرسه و دوجویی در معبد بودایی ایشو-جی (ژاپنی: 永昌寺 هپبورن: Eisho-ji؟) در ناحیه شیتایا توکیو (اکنون ناحیه هیگاشی اوئنو در ناحیه تای‌تو) تأسیس کرد.[۲۰][پ] اییکوبو، مربی کیتو-ریو کانو، سه روز در هفته به دوجو می‌آمد تا به آموزش کمک کند و اگرچه دو سال طول کشید تا معبد به نام کودوکان نام‌گذاری شود و کانو هنوز مدرک منکیو (ژاپنی: 免許 هپبورن: Menkyo؟, ت.ت.'گواهی استادی') در کیتو-ریو را دریافت نکرده بود، امروزه این زمان به‌عنوان زمان تأسیس کودوکان شناخته می‌شود.[۲۱]

دوجو ایشو-جی در ابتدا شوئین-زوکوری بود. این مکان نسبتاً کوچک بود و مساحتی حدود ۱۲ جو (۲۱۴ فوت مربع) داشت. کانو دانشجویان مقیم و غیرمقیم را پذیرفت که اولین دو نفر آنها تومیتا تسونه‌جیرو و شیرو سایگو بودند.[۲۲] در اوت سال بعد، این دو نفر درجات شودان (ژاپنی: 初段 هپبورن: shodan؟, ت.ت.'درجه اول') را دریافت کردند که اولین درجاتی بود که در هر هنر رزمی اعطا شده بود.[۲۳][۲۱]

جودو در مقابل جوجوتسو

[ویرایش]
«جودو» (به ژاپنی: 柔道، jūdō)، به کانجی نوشته شده است.

مرکزیت بینش کانو برای جودو بر اصول سیریوکو زن‌یو (ژاپنی: 精力善用 هپبورن: seiryoku zen'yō؟, ت.ت.'حداکثر کارایی، حداقل تلاش') و جیتا کیوئی (ژاپنی: 自他共栄 هپبورن: jita kyōei؟, ت.ت.'رفاه و منفعت متقابل') قرار داشت.[۲۴][۲۵][۲۶][۲۷][۲۸] او کاربرد سیریوکو زن‌یو را با مفهوم جو یوکو گو او سیسو (ژاپنی: 柔能く剛を制す - 柔能剛制 هپبورن: jū yoku gō o seisu؟, ت.ت.'نرمی سختی را کنترل می‌کند') چنین شرح داد:[۲۹][۳۰]

به‌طور خلاصه، مقاومت در برابر حریف قوی‌تر منجر به شکست شما خواهد شد، درحالی‌که سازگاری با حمله حریف و فرار از آن باعث می‌شود تعادل خود را از دست بدهد، قدرت او کاهش یابد و شما او را شکست دهید. این مفهوم جو یوکو گو او سیسو است.

کانو متوجه شد که سیریوکو زن‌یو که در ابتدا به‌عنوان مفهوم جوجوتسو تصور شده بود، کاربرد فلسفی وسیع‌تری دارد. با ترکیب این مفهوم با جیتا کیوئی که تحت تأثیر کنفوسیوس‌گرایی بود، کاربرد وسیع‌تر این مفاهیم باعث شد جودو از بوجوتسو (ژاپنی: 武術 هپبورن: bujutsu؟, ت.ت.'هنر رزمی') به بودو (ژاپنی: 武道 هپبورن: budō؟, ت.ت.'راه رزمی') تبدیل شود. کانو فنونی را که با این اصول سازگار نبودند رد کرد و بر اهمیت کارایی در اجرای فنون تأکید کرد. او معتقد بود که تمرین جوجوتسو درحالی‌که با این ایده‌ها سازگار است، راهی برای بهبود شخصی و بهبود جامعه به‌طور کلی است.[ت] با این حال، او به شدت از درک منفی عمومی ژاپنی‌ها نسبت به جوجوتسو آگاه بود:[۳۰]

در آن زمان، چند متخصص بوجوتسو (هنرهای رزمی) هنوز وجود داشتند، اما بوجوتسو تقریباً توسط ملت به‌طور کلی رها شده بود. حتی اگر می‌خواستم جوجوتسو را آموزش دهم، بیشتر مردم دیگر به آن فکر نمی‌کردند؛ بنابراین فکر کردم بهتر است تحت نامی دیگر آموزش دهم، زیرا اهدافم بسیار گسترده‌تر از جوجوتسو بود.[۳۲]

کانو معتقد بود که جوجوتسو برای توصیف هنر او ناکافی است: اگرچه جوتسو (ژاپنی: هپبورن: jutsu؟) به معنای «هنر» یا «روش» است، اما به معنای روشی که شامل مجموعه‌ای از فنون فیزیکی است. بر این اساس، او کاراکتر دوم را به دو (ژاپنی: هپبورن: ؟) تغییر داد که به معنای «راه»، «جاده» یا «مسیر» است و مفهومی فلسفی‌تر از جوتسو دارد و منشأ مشترکی با مفهوم چینی تائو دارد. به این ترتیب، کانو آن را جودو نامید.[ث]

جودو در دوران جنگ جهانی دوم و پس از آن

[ویرایش]

بازداشت ژاپنی‌تباران

[ویرایش]

در سال ۱۹۴۱ و پس از حمله ژاپن به پرل هاربر، ایالات متحده و کانادا تصمیم گرفتند اقدامات شدیدی را علیه ژاپنی‌تباران ساکن در این کشورها اجرا کنند. در ایالات متحده، بیش از ۱۲۰٬۰۰۰ آمریکایی ژاپنی‌تبار بر اساس فرمان اجرایی ۹۰۶۶ که توسط رئیس‌جمهور فرانکلین روزولت امضا شد، مجبور شدند خانه‌هایشان در سواحل غربی را ترک کرده و به اردوگاه‌های موقت منتقل شوند.[۳۳] در کانادا نیز حدود ۲۲٬۰۰۰ کانادایی ژاپنی‌تبار از مناطق ساحلی بریتیش کلمبیا به مناطق داخلی کشور تبعید شدند. این اقدامات به دلیل ترس از خیانت یا خرابکاری احتمالی آن‌ها انجام شد؛ اما هیچ مدرکی دال بر چنین فعالیت‌هایی از سوی این افراد وجود نداشت و این تصمیمات بیشتر بر اساس ترس و نژادپرستی اتخاذ شده بود.[۳۴][۳۵][۳۶]

نقش جودو در اردوگاه‌های بازداشت

[ویرایش]

شرایط زندگی در این اردوگاه‌ها بسیار سخت بود؛ افراد در ساختمان‌های موقتی و با حداقل امکانات به سر می‌بردند. با این حال، ژاپنی‌تباران از جودو به عنوان یک ابزار مهم برای تقویت روحیه و تحمل شرایط دشوار استفاده کردند. جودو که اصولی مانند انضباط، صبر و احترام به دیگران را آموزش می‌دهد، به یکی از فعالیت‌های اصلی در اردوگاه‌ها تبدیل شد. به عنوان مثال، در اردوگاه منزنار در کالیفرنیا یک دوجو سنتی تأسیس شد که به بیش از ۳۵۰ نفر آموزش جودو داده می‌شد؛ از جمله ۱۰۰ نفر که دارای کمربند مشکی بودند.[۳۶][۳۷]

پس از پایان جنگ جهانی دوم، بسیاری از ژاپنی‌تباران به مناطق مختلف آمریکا و کانادا مهاجرت کردند و این مهاجرت‌ها به گسترش فرهنگ ژاپنی، از جمله جودو، در این کشورها کمک کرد.[۳۶][۳۷]

ممنوعیت جودو در دوران پس از جنگ

[ویرایش]

در همین دوران، ژاپن نیز با چالش‌های جدی مواجه بود. پس از تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵، قوای اشغالگر آمریکایی تحت فرماندهی ژنرال داگلاس مک‌آرتور برنامه‌ای برای غیرنظامی‌سازی و دموکراتیک‌سازی ژاپن آغاز کردند. به عنوان بخشی از این برنامه، آموزش هنرهای رزمی سنتی مانند جودو و کن‌دو در مدارس ممنوع شد. آمریکایی‌ها معتقد بودند که این هنرهای رزمی، که بخشی از فلسفه بودو بودند، می‌توانند جوانان ژاپنی را با ارزش‌های نظامی‌گری پرورش دهند و در آینده به تهدیدی برای قوای اشغالگر تبدیل شوند.[۳۸][۳۹]

با این حال، مقامات ژاپنی و مربیان جودو تلاش کردند تا نشان دهند که این ورزش می‌تواند به عنوان یک فعالیت تربیتی و غیرنظامی به مدارس بازگردانده شود. این تلاش‌ها در نهایت موفقیت‌آمیز بود و در سال ۱۹۵۱ آموزش جودو به مدارس بازگشت؛ اما این بار با تمرکز بیشتر بر جنبه‌های فیزیکی آن و کاهش یا حذف آموزش‌های فلسفی و اخلاقی مرتبط با بودو. این اقدام بخشی از بازسازی فرهنگی و هویتی ژاپن پس از جنگ بود و به نسل جوان ژاپنی کمک کرد تا با ارزش‌های جدید سازگار شوند و به بازسازی کشورشان کمک کنند.[۳۹][۴۰]

اجزای جودو

[ویرایش]

جودوکا (تمرین‌کننده جودو)

[ویرایش]
دو جودوکا درحال تمرین که جودوگی پوشیده‌اند

فردی که به تمرین و اجرای هنر رزمی جودو می‌پردازد، به عنوان جودوکا (ژاپنی: 柔道家 هپبورن: judoka؟, ت.ت.'استاد جودو') شناخته می‌شود. معنای مدرن جودوکا در انگلیسی به معنای تمرین‌کننده جودو با هر سطحی از تجربه و تخصص است؛[۴۱] اما به‌طور سنتی، افرادی که زیر رتبه دان ۴ بودند کِنکیو-سی (ژاپنی: 研究生 هپبورن: kenkyu-sei؟, ت.ت.'کارآموزان') نامیده می‌شدند و تنها کسانی که دارای رتبه دان ۴ یا بالاتر بودند جودوکا نامیده می‌شدند.[۴۲]

پسوند -کا (ژاپنی: هپبورن: ka؟, در اینجا به معنای متخصص یا استاد)، هنگامی که به یک اسم اضافه می‌شود، به معنای فردی با تخصص یا دانش ویژه در آن موضوع است.

سنسی (معلم جودو)

[ویرایش]

یک معلم جودو سنسی (ژاپنی: 先生 هپبورن: sensei؟) نامیده می‌شود.[۴۱] واژه سنسی از ترکیب دو واژه سن (قبل) و سی (زندگی) تشکیل شده و یعنی «کسی که قبل از شما بوده» است. در دوجوهای غربی، معمول است که به مربی هر درجه دان، سنسی گفته شود. به‌طور سنتی، این عنوان برای مربیان با درجه دان ۴ و بالاتر محفوظ بود.[۴۳]

جودوگی (لباس جودو)

[ویرایش]
جودوگی از بافت سنگین ساخته شده است تا در برابر فشار پرتاب و مبارزه مقاومت کند.

تمرین‌کنندگان جودو به‌طور سنتی لباس‌های سفیدی به نام کیکوگی (ژاپنی: 稽古着 هپبورن: keikogi؟, ت.ت.'لباس تمرین') یا جودوگی (ژاپنی: 柔道着 هپبورن: jūdōgi؟, ت.ت.'لباس جودو') می‌پوشند[۴۱][۴۴] که در غرب گاهی به اختصار گی (ژاپنی: هپبورن: gi؟, ت.ت.'لباس') نامیده می‌شود.[۴۵]

این لباس شامل یک کت سنگین نخی به شکل کیمونو به نام اوواگی (ژاپنی: 上衣 هپبورن: uwagi؟, ت.ت.'کت') است که شبیه به کت‌های کارگری سنتی به نام هانتن (ژاپنی: 半纏 هپبورن: hanten؟) می‌باشد و با اوبی (ژاپنی: هپبورن: obi؟, ت.ت.'کمربند') که رنگ آن رتبه را نشان می‌دهد بسته می‌شود و همچنین زوبون (ژاپنی: ズボン هپبورن: zubon؟, ت.ت.'شلوار') با بند کشی است.[۴۶] نمونه‌های اولیه کیکوگی دارای آستین‌ها و پاچه‌های شلوار کوتاه بودند و جودوگی آستین بلند مدرن در سال ۱۹۰۶ به تصویب رسید.[۴۷][۴۵]

برای رویدادهای برگزار شده تحت نظارت فدراسیون جهانی جودو (IJF)، جودوگی‌ها باید دارای برچسب نشان رسمی «International Judo Federation» باشند. این برچسب نشان می‌دهد که جودوگی تعدادی تست کنترل کیفیت را گذرانده است تا اطمینان حاصل شود که مطابق با مقررات ساخت بوده و بیش از حد سفت، انعطاف‌پذیر، سخت یا لغزنده نیست تا به حریف اجازه گرفتن یا انجام فنون را بدهد.[۴۵][۴۸]

جودوگی آبی

[ویرایش]
یک کارآموز کودک که جودوگی آبی پوشیده است

استفاده مدرن از جودوگی آبی برای مسابقات سطح بالا اولین بار توسط آنتون خسینک در جلسه کمیسیون انضباطی فدراسیون جهانی جودو (IJF DC)، در شهر ماستریخت در سال ۱۹۸۶ پیشنهاد شد. برای مسابقه، یکی از دو رقابت‌کننده جودوگی آبی می‌پوشد تا تمایز آن‌ها برای قضاوت داوران و تماشاگران آسان‌تر باشد.[۴۵][۴۹]

جودوکاهای ژاپنی و سنت‌گرایان تمایل دارند استفاده از جودوگی آبی را نپسندند؛ زیرا جودو به عنوان یک ورزش «پاک» در نظر گرفته می‌شود و جایگزینی جودوگی سفید خالص با آبی ناپاک، یک توهین تلقی می‌شود.[۴۹]

در ژاپن، هر دو جودوکا از جودوگی سفید استفاده می‌کنند و اوبی قرمز سنتی (بر اساس رنگ‌های پرچم ژاپن) به کمربند یکی از رقابت‌کنندگان متصل می‌شود. خارج از ژاپن، اوبی رنگی نیز ممکن است برای راحتی در مسابقات کوچک‌تر استفاده شود و جودوگی آبی تنها در سطوح منطقه‌ای یا بالاتر الزامی است که به سازمان مربوط بستگی دارد.[۴۵][۴۹]

فنون جودو

[ویرایش]

در جودو سه دسته اصلی از وازا (ژاپنی: هپبورن: waza؟, ت.ت.'فنون') وجود دارد: ناگه-وازا (ژاپنی: 投げ技 هپبورن: nage-waza؟, ت.ت.'فنون پرتابی')، کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技 هپبورن: katame-waza؟, ت.ت.'فنون گلاویزی') و آتمی-وازا (ژاپنی: 当て身技 هپبورن: atemi-waza؟, ت.ت.'فنون ضربتی').[۵۰] جودو بیشتر به خاطر ناگه-وازا و کاتامه-وازا شناخته شده است.[ج] تمرین‌کنندگان جودو معمولاً بخشی از هر جلسه تمرین را به اوکمی (ژاپنی: 受け身 هپبورن: ukemi؟, ت.ت.'افتادن‌های ایمن') اختصاص می‌دهند تا بتوانند ناگه-وازا را بدون خطر آسیب جدی تمرین کنند. انواع مختلفی از اوکمی وجود دارد، از جمله:

فردی که فن را اجرا می‌کند به نام توری (ژاپنی: 取り هپبورن: tori؟, ت.ت.'گیرنده') و فردی که فن روی او اجرا می‌شود با نام اوکه (ژاپنی: 受け هپبورن: uke؟, ت.ت.'دریافت‌کننده') شناخته می‌شود.[۵۲]

ناگه-وازا (فن‌های پرتابی)

[ویرایش]
هارای گوشی (ژاپنی: 払腰 هپبورن: Harai goshi؟, ت.ت.'پرتاب از روی لگن')، یکی از فن‌های کوشی-وازا است.

ناگه-وازا شامل تمام فنونی است که در آن‌ها توری تلاش می‌کند اوکه را معمولاً با هدف قرار دادن اوکه روی پشت، پرتاب یا زمین‌گیر کند. هر فن دارای سه مرحله متمایز است:[۵۳]

  1. کوزوشی (ژاپنی: 崩し هپبورن: Kuzushi؟): به معنای از بین بردن تعادل حریف[۵۴][۵۵]
  2. تسوکوری (ژاپنی: 作り هپبورن: Tsukuri؟): به معنای چرخیدن و جایگیری برای پرتاب[۵۶][۵۷]
  3. کاکه (ژاپنی: 掛け هپبورن: Kake؟): به معنای اجرای نهایی و تکمیل پرتاب.[۵۶][۵۷]

ناگه-وازا معمولاً با استفاده از اوچی-کومی (ژاپنی: 内込 هپبورن: uchi-komi؟)، به معنای چرخش مکرر و آماده‌سازی تا مرحله کاکه، تمرین می‌شوند.[۵۸]

به‌طور سنتی، ناگه-وازا به دو دسته اصلی تقسیم می‌شود: تاچی-وازا (ژاپنی: 立ち技 هپبورن: tachi-waza؟, ت.ت.'فنون ایستاده') یعنی پرتاب‌هایی که با حفظ وضعیت عمودی توری انجام می‌شوند و سوتمی-وازا (ژاپنی: 捨身技 هپبورن: sutemi-waza؟, ت.ت.'فنون فداکاری') به معنای پرتاب‌هایی که در آن توری برای پرتاب اوکه وضعیت عمودی خود را فدا می‌کند.[۵۹] تاچی-وازا به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:

  1. ته-وازا (ژاپنی: 手技 هپبورن: te-waza؟, ت.ت.'فنون دستی')، فنونی که در آن توری عمدتاً از بازوهای خود برای پرتاب اوکه استفاده می‌کند.[۶۰]
  2. کوشی-وازا (ژاپنی: 腰技 هپبورن: koshi-waza؟, ت.ت.'فنون باسنی')، پرتاب‌هایی که عمدتاً از حرکت بلند کردن از باسن استفاده می‌کنند.[۶۱]
  3. آشی-وازا (ژاپنی: 足技 هپبورن: ashi-waza'؟, ت.ت.'فنون پا و ساق پا')، پرتاب‌هایی که در آن توری عمدتاً از پاهای خود استفاده می‌کند.[۶۲]
ناگه-وازا (ژاپنی: 投げ技 هپبورن: nage-waza؟, ت.ت.'فنون پرتابی') تاچی-وازا (ژاپنی: 立ち技 هپبورن: tachi-waza؟, ت.ت.'فنون ایستاده') ته-وازا (ژاپنی: 手技 هپبورن: te-waza؟, ت.ت.'فنون دستی')
کوشی-وازا (ژاپنی: 腰技 هپبورن: koshi-waza؟, ت.ت.'فنون باسنی')
آشی-وازا (ژاپنی: 足技 هپبورن: ashi-waza'؟, ت.ت.'فنون پا و ساق پا')
سوتمی-وازا (ژاپنی: 捨身技 هپبورن: sutemi-waza؟, ت.ت.'فنون فداکاری') ما-سوتمی-وازا (ژاپنی: 真捨身技 هپبورن: Ma-sutemi-waza؟, ت.ت.'فنون فداکاری از پشت')
یوکو-سوتمی-وازا (ژاپنی: 橫捨身技 هپبورن: Yoko-sutemi-waza

؟, ت.ت.'فنون فداکاری از پهلو')

کاتامه-وازا (فنون گلاویزی)

[ویرایش]
جوجی گاتامه (ژاپنی: 十字固 هپبورن: Juji gatame؟, ت.ت.'قفل صلیبی') که به آن آرم‌بار نیز گفته می‌شود، یکی از فن‌های کانسِتسو-وازا (فنون قفل مفصل) است.

کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技 هپبورن: Katame-waza؟, ت.ت.'فنون گلاویزی') به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند:[۶۳][۶۴]

  1. اوساکومی-وازا (ژاپنی: 抑込技 هپبورن: osaekomi-waza؟, ت.ت.'فنون نگهداری') که در آن توری، اوکه را روی زمین به پشت می‌گیرد و نگه می‌دارد.
  2. شیمه-وازا (ژاپنی: 絞技 هپبورن: shime-waza؟, ت.ت.'فنون خفه‌کردن') که در آن توری تلاش می‌کند با خفه‌کردن یا فشار دادن به گردن اوکه را به تسلیم وادار کند.
  3. کانستسو-وازا (ژاپنی: 関節技 هپبورن: kansetsu-waza؟, ت.ت.'فنون مفصلی') که در آن توری تلاش می‌کند با دستکاری دردناک مفاصل اوکه را به تسلیم وادار کند.

یک مفهوم مرتبط، نه-وازا (ژاپنی: 寝技 هپبورن: ne-waza؟, ت.ت.'فنون خوابیده') است که در آن فن‌ها از وضعیت غیر ایستاده اعمال می‌شوند.[۶۵]

در جودوی رقابتی، کانستسو-وازا در حال حاضر به دستکاری مفصل آرنج محدود است.[۶۶] دستکاری و قفل‌کردن سایر مفاصل را می‌توان در کاتاهای مختلف، مانند کاتامه-نو-کاتا و کودوکان گوشین جوتسو یافت.[۶۷][۶۸]

کاتامه-وازا (ژاپنی: 固技 هپبورن: Katame-waza؟, ت.ت.'فنون گلاویزی') اوساکومی-وازا (ژاپنی: 抑込技 هپبورن: osaekomi-waza؟, ت.ت.'فنون نگهداری')
شیمه-وازا (ژاپنی: 絞技 هپبورن: shime-waza؟, ت.ت.'فنون خفه‌کردن')
کانستسو-وازا (ژاپنی: 関節技 هپبورن: kansetsu-waza؟, ت.ت.'فنون مفصلی')

آتمی-وازا (فنون ضربتی)

[ویرایش]

آتمی-وازا (ژاپنی: 当身技 هپبورن: Atemi-waza؟, ت.ت.) فنونی هستند که در آن توری با ضربه به نقطه حیاتی اوکه را ناتوان می‌کند. آتمی-وازا خارج از کاتا مجاز نیستند.[۶۹][۷۰][۶۴]

ایمنی در جودو

[ویرایش]

دیدگاه کانو جیگورو برای جودو، هنری رزمی بود که بتوان آن را به‌طور واقع‌بینانه تمرین کرد. رندوری (تمرین آزاد) بخش اصلی آموزش جودو بود و شیای (مسابقه) آزمونی مهم برای درک یک جودوکا از جودو به‌شمار می‌رفت.[۷۱] ایمنی نیازمند برخی نوآوری‌های اساسی بود که شکل‌گیری جودو را تحت تأثیر قرار داد.

آتمی وازا (فنون ضربه‌زدن) در اوایل تاریخ جودو به‌طور کامل به کاتا (فرم‌های از پیش طراحی‌شده) محدود شد. کانسِتسو وازا (فنون قفل مفاصل) به فنونی که بر مفصل آرنج تمرکز داشتند محدود شدند. فنون مختلف پرتابی که قضاوت می‌شدند برای تمرین با نیروی کامل بیش از حد خطرناک هستند، مانند تمام پرتاب‌های قفل مفصل از جوجوتسو، در شیای ممنوع شدند. برای حداکثر ایمنی در ناگه وازا (فنون پرتاب)، جودوکا در اوکِمی (افتادن‌های کنترل‌شده) آموزش می‌دیدند و بر روی تاتامی (تشک‌های ساخته شده از کاه برنج) تمرین می‌کردند.[۶۴]

کانسِتسو و شیمه وازا

[ویرایش]

خفگی با کانستسو-وازا (فنون قفل مفاصل) و شیمه-وازا (فنون خفه‌کردن) عموماً تحت شرایط کنترل شده معمولی دوجو، جودو و در مسابقات ایمن است. معمولاً محدودیت‌های سنی برای تمرین و اجرای این نوع فنون وجود دارد، اما ماهیت دقیق این محدودیت‌ها از کشوری به کشور دیگر و از سازمانی به سازمان دیگر متفاوت خواهد بود.[۷۲]

ناگه وازا

[ویرایش]

ایمنی در تمرین فنون پرتابی بستگی به سطح مهارت هر دو نفر توری (فرد پرتاب‌کننده) و اوکه (فرد پرتاب‌شونده) دارد. پرتاب‌های ناپخته می‌توانند پتانسیل آسیب‌رسانی به هر دو نفر را داشته باشند؛ برای مثال، در هنگامی که توری برای جبران فن ضعیف، با قدرت از طریق پرتاب عمل می‌کند. به همین ترتیب اوکِمی ضعیف، به‌ویژه از پرتاب‌های قدرتمندتری که اوکه مهارت لازم برای افتادن‌های کنترل‌شده از آن‌ها را ندارد، می‌تواند منجر به آسیب شود. به این دلایل، پرتاب‌ها معمولاً به ترتیب دشواری برای هر دو توری و اوکه آموزش داده می‌شوند. این موضوع در گوکیو (ژاپنی: 五教 هپبورن: Gokyo؟, ت.ت.'پنج آموزش') که یک گروه‌بندی سنتی از پرتاب‌ها است و به ترتیب دشواری اوکِمی مرتب شده‌اند، نشان داده می‌شود. آن‌هایی که در دای ایککیو (ژاپنی: 第一教 هپبورن: Dai ikkyo؟, ت.ت.'اولین آموزش') گروه‌بندی شده‌اند، نسبتاً برای افتادن‌های کنترل‌شده، ساده هستند درحالی‌که آن‌هایی که در دای گوکیو (ژاپنی: 第五教 هپبورن: dai gokyo؟, ت.ت.'پنجمین آموزش') گروه‌بندی شده‌اند، برای افتادن‌های کنترل‌شده، دشوار هستند.[۵۳]

ممنوعیت محافظ (پوشش سر)

[ویرایش]

به کار بستن پوشش سر (حجاب) در مسابقات جودو ممنوع است. به گفتهٔ نیکولاس مسنر سخنگوی وقت فدراسیون جهانی جودو، این تصمیم برای حفظ مسائل ایمنی در حین نگه‌داشتن‌ها و خفه کردن‌ها گرفته شده است.[۷۳][۷۴]

آموزش

[ویرایش]

رندوری (تمرین آزاد)

[ویرایش]
کودکان در حال تمرین جودو در توکیو

آموزش جودو تأکید ویژه‌ای بر رندوری (ژاپنی: 乱取り هپبورن: randori؟, ت.ت.'گرفتن آشوب'، اما به معنای «تمرین آزاد») دارد. این اصطلاح شامل انواع مختلفی از فرم‌های تمرین است و شدت اجرای آن بسته به هدف و سطح تخصص شرکت‌کنندگان متفاوت است. از طرفی، رندوری از نوع یاکوسوکو گیکو (ژاپنی: 約束稽古 هپبورن: Yakusoku geiko؟, ت.ت.'تمرین پیش‌پیمان')، سبکی همکارانه است که در آن هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان مقاومتی در برابر تلاش‌های همدیگر برای پرتاب نشان نمی‌دهند. یک مفهوم مرتبط، سوته گیکو (ژاپنی: 捨稽古 هپبورن: Sute geiko؟, ت.ت.'تمرین فداکاری') است که در آن جودوکای باتجربه اجازه می‌دهد تا توسط شریک کم‌تجربه‌تر خود پرتاب شود.[۷۵] در انتهای دیگر، سبک سخت رندوری قرار دارد که سعی دارد سبک جودو دیده شده در مسابقات را تقلید کند. در حالی که رندوری سخت اساس جودو است، تأکید بیش از حد بر جنبه رقابتی، توسط سنت‌گرایان به عنوان نامطلوب تلقی می‌شود اگر هدف رندوری «پیروزی» به جای «یادگیری» باشد.[۷۵][۷۶]

کاتا (فرم‌ها)

[ویرایش]
کانو جیگورو و یاماشیتا یوشیتسوگو در حال اجرای کوشیکی-نو-کاتا (Koshiki-no-kata)

کاتا (ژاپنی: هپبورن: kata؟, ت.ت.'فرم‌ها') الگوهای از پیش تعیین شده‌ای از فنون هستند و در جودو، به استثنای عناصر سیریوکو زنیو کوکومین تاییکو نو کاتا، همه با یک شریک تمرین می‌شوند. اهداف آن‌ها شامل نشان دادن اصول اساسی جودو، نمایش اجرای صحیح یک فن، آموزش اصول فلسفی جودو، اجازه تمرین فنونی که در رندوری مجاز نیستند و حفظ فنون قدیمی که از نظر تاریخی مهم هستند اما در جودوی معاصر استفاده نمی‌شوند.[۷۷]

امروزه ده کاتا توسط کودوکان به رسمیت شناخته شده‌اند:[۷۸]

  • رندوری-نو-کاتا (ژاپنی: 乱取りの形 هپبورن: Randori-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های تمرین آزاد') که شامل دو نوع کاتا می‌شود:
    • ناگه-نو-کاتا (ژاپنی: 投の形 هپبورن: Nage-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های پرتابی'): پانزده پرتاب که هم چپ دست و هم راست دست تمرین شده، شامل سه پرتاب از هر یک از پنج دسته ناگه-وازا: ته وازا، کوشی وازا، آشی وازا، ما سوتمی وازا و یوکو سوتمی وازا.[۷۹][۸۰][۸۱]
    • کاتامه-نو-کاتا (ژاپنی: 固の形 هپبورن: Katame-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های گلاویزی'): شامل پانزده فن در سه مجموعه پنج‌تایی که سه دسته کاتامه وازا را نشان می‌دهد: اوساکومی وازا، شیمه وازا و کانستسو وازا.[۸۲][۸۳][۸۴]
  • کیمه-نو-کاتا (ژاپنی: 極の形 هپبورن: Kime-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های قاطعیت'): شامل بیست فن که اصول دفاع در موقعیت‌های جنگی را نشان می‌دهد، اجرا شده از موقعیت‌های نشسته و ایستاده. حملات به صورت مسلح و غیر مسلح با خنجر و شمشیر انجام می‌شود. این کاتا از آتمی وازا (فنون ضربتی) که در رندوری ممنوع هستند، استفاده می‌کند.[۸۵]
  • کودوکان گوشین جوتسو (ژاپنی: 講道館護身術 هپبورن: Kōdōkan goshin jutsu؟, ت.ت.'مهارت‌های دفاع شخصی کودوکان'): جدیدترین کاتا شناخته شده، شامل بیست و یک فن دفاع در برابر حمله از یک مهاجم غیر مسلح و مسلح به چاقو، چوب و تپانچه. این کاتا فنون مختلف جوجوتسو مانند قفل مچ و آتمی وازا را شامل می‌شود.[۸۶]
  • جو-نو-کاتا (ژاپنی: 柔の形 هپبورن: Jū-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های نرمی و انعطاف‌پذیری'): شامل پانزده فن، مرتب شده در سه مجموعه پنج‌تایی که اصل جو و استفاده صحیح از آن در حمله و دفاع را نشان می‌دهد.[۸۷][۸۸]
  • گو-نو-کاتا (ژاپنی: 剛の形 هپبورن: Gō-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های نیروی قوی'): یکی از قدیمی‌ترین کاتاها، شامل ده فرم که استفاده مؤثر از نیرو و مقاومت را نشان می‌دهد. امروزه به ندرت تمرین می‌شود.[۸۹][۹۰][۹۱]
  • ایتسوتسو-نو-کاتا (ژاپنی: 五の形 هپبورن: Itsutsu-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های پنجگانه'): کاتا پیشرفته‌ای که اصل سیریوکو زنیو و حرکات جهان را نشان می‌دهد.[۹۲] این کاتا پیش از ایجاد کودوکان وجود داشته و از تنجین شینیو-ریو نشأت گرفته است.[۹۳]
  • کوشیکی-نو-کاتا (ژاپنی: 古式の形 هپبورن: Koshiki-no-kata؟, ت.ت.'فرم‌های سنتی'): مشتق شده از کیتو-ریو جوجوتسو، این کاتا در ابتدا برای اجرای پوشیدن زره طراحی شده بود. کانو تصمیم گرفت آن را حفظ کند زیرا اصول جودو را در خود جای داده است.[۹۴]
  • سیریوکو زنیو کوکومین تاییکو نو کاتا (ژاپنی: 精力善用国家体育 هپبورن: Seiryoku Zen'yo Kokumin Taiiku no Kata|Seiryoku Zen'yō Kokumin Taiiku؟, ت.ت.'تربیت بدنی ملی با بهره‌وری بالا'): یک سری تمرینات طراحی شده برای توسعه فیزیکی بدن برای جودو.[۹۵]
  • جوشی-گوشینهو (ژاپنی: 女子護身法 هپبورن: Joshi-goshinhō؟, ت.ت.'روش‌های دفاع شخصی برای زنان'): یک تمرین تکمیل شده در سال ۱۹۴۳ که توسعه آن به دستور جیرو نانگو، دومین رئیس کودوکان، انجام شد.[۹۶][۹۷][۹۸]

علاوه بر این، تعدادی کاتا وجود دارند که به‌طور رسمی توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده‌اند اما معمولاً تمرین می‌شوند. برخی از کاتاهای متداول‌تر شامل:

تاندوکو-رنشو (تمرین شخص با خود)

[ویرایش]

آموزش ذهنی در جودو

[ویرایش]

آموزش ذهنی یک روش نوظهور در تمرینات جودو است که هدف آن بهبود عملکرد ورزشکاران حرفه‌ای در تمرینات و مسابقات و همچنین ارتقاء سلامت و رفاه در زندگی روزمره ورزشکاران و اطرافیان آن‌ها از طریق یادگیری و کاربرد مهارت‌های روان‌شناختی است. اولین انتشار یک رویکرد عملی خاص جودو برای آموزش ذهنی مبتنی بر اصول تمرینات ورزشی در سال ۲۰۰۵ با کارهای بوریس بلومنشتاین، رونی لیدور و گرشون تننباوم صورت گرفت.[۱۰۵] در سال ۲۰۲۲، کایو گابریل اولین مقاله در مورد آموزش ذهنی را که در مجله علمی فدراسیون جهانی جودو، «هنرها و علوم جودو» منتشر شد، ارائه داد.[۱۰۶]

جودوی رقابتی

[ویرایش]

تاریخچه

[ویرایش]
یوشیهیکو یوشیماتسو در حال تلاش برای پرتاب توشیرو دایگو با استفاده از اوچی ماتا در فینال مسابقات جودوی سراسری ژاپن سال ۱۹۵۱.

مسابقات (ژاپنی: 試合 هپبورن: shiai؟) بخش بسیار مهمی از جودو هستند. در سال ۱۸۹۹، از کانو درخواست شد که به ریاست کمیته‌ای در دای نیپون بوتوکوکای (ژاپنی: 大日本武徳会 هپبورن: Dai Nippon Butoku Kai؟, ت.ت.'انجمن سراسری فضیلت رزمی ژاپن') منصوب شود تا نخستین مجموعه قوانین رسمی مسابقات برای جوجوتسو را تدوین کند. این قوانین قرار بود مسابقات بین مدارس مختلف سنتی جوجوتسو و همچنین تمرین‌کنندگان جودوی کودوکان را پوشش دهند. مسابقات ۱۵ دقیقه طول می‌کشید و بر اساس ناگه وازا و کاتامه وازا، با حذف آتمی وازا، داوری می‌شدند. برنده شدن با دو ایپون امکان‌پذیر بود که در چهار راه مختلف پیروزی اهدا می‌شد: با «پرتاب» که در آن پشت حریف به‌طور کامل و با نیروی کافی به تشک برخورد کند، با «نگه داشتن» آنها روی پشت برای مدت «کافی»، یا با «تسلیم شدن» که از طریق شیمه-وازا یا کانسِتسو-وازا که حریف را مجبور به تسلیم شدن یا توقف توسط داور یا داور کناری می‌کرد، حاصل می‌شد. قفل‌های انگشت، انگشت پا و مچ پا ممنوع بودند.[۱۰۷]

در سال ۱۹۰۰، این قوانین با اصلاحاتی توسط کودوکان پذیرفته شدند که شامل ممنوعیت همه قفل‌های مفصلی برای درجات کیو و اضافه کردن قفل‌های مچ به کانسِتسو-وازای ممنوعه برای درجات دان بود. همچنین نسبت تاتشی-وازا به نه-وازا باید بین ۷۰٪ تا ۸۰٪ برای درجات کیو و بین ۶۰٪ تا ۷۰٪ برای درجات دان باشد.[۱۰۷]

در سال ۱۹۱۶، قوانین اضافی برای محدود کردن بیشتر کانسِتسو-وازا با ممنوعیت آشی گارامی و قفل‌های گردن و همچنین دو جیمه، وضع شدند.[۱۰۸] این قوانین در سال ۱۹۲۵ بیشتر تکمیل شدند.

جودو (۱۹۳۵)

کانو جیگورو برای مدت طولانی آرزو داشت که جودو به‌عنوان رشته‌ای از ورزش‌های المپیک شناخته شود.[۱۰۹] اولین باری که جودو در بازی‌های المپیک دیده شد، در نمایش غیررسمی به میزبانی کانو در بازی‌های ۱۹۳۲ بود.[۱۱۰] با این حال، کانو دربارهٔ ورود احتمالی جودو به‌عنوان ورزش المپیکی نظر دوگانه داشت.[۱۱۱]

مردم از بخش‌های مختلف دربارهٔ حکمت و امکان معرفی جودو به‌همراه دیگر بازی‌ها و ورزش‌ها در بازی‌های المپیک از من سؤال کرده‌اند. نظر من در حال حاضر، نسبتاً منفعل است. اگر این خواسته کشورهای عضو دیگر باشد، من اعتراضی ندارم. اما خودم تمایلی به پیشقدم شدن ندارم. به‌دلیل اینکه جودو در واقعیت، فقط یک ورزش یا بازی نیست. من آن را به‌عنوان یک اصل زندگی، هنر و علم می‌بینم. در واقع، جودو وسیله‌ای برای دستیابی به کمال فردی است. تنها یکی از اشکال آموزش جودو، به اصطلاح رندوری یا تمرین آزاد، می‌تواند به‌عنوان یک نوع ورزش طبقه‌بندی شود. البته تا حدی، همین مطلب دربارهٔ بوکس و شمشیربازی هم صدق می‌کند، اما امروزه آنها به‌عنوان ورزش‌ها تمرین و اجرا می‌شوند. سپس بازی‌های المپیک به‌شدت تحت تأثیر ناسیونالیسم هستند که ممکن است بر آن تأثیر بگذارد و «جودوی مسابقه‌ای» را توسعه دهد که شکلی واپس‌گرایانه همانند جوجوتسو پیش از تأسیس کودوکان است. جودو باید به‌عنوان هنر و علم از هرگونه تأثیر خارجی، سیاسی، ملی، نژادی و مالی یا هر منفعت سازمان‌یافته دیگری آزاد باشد. و همه چیزهای مرتبط با آن باید به هدف نهایی آن، یعنی «نفع بشریت»، هدایت شوند. قربانی‌کردن انسانی یک موضوع تاریخی است.

استفاده از جودو در بازی‌های المپیک تابستانی

[ویرایش]
نماد تصویرنگاشت جودو المپیک

در پنجاه و هفتمین جلسه عمومی کمیته بین‌المللی المپیک که در ۲۲ اوت ۱۹۶۰ در رم برگزار شد، اعضای کمیته بین‌المللی المپیک به‌طور رسمی تصمیم گرفتند که جودو را در میان رویدادهای المپیکی بگنجانند. این پیشنهاد که توسط هیئت ژاپنی مطرح شد، با استقبال همه شرکت‌کنندگان مواجه شد. تنها دو رأی مخالف در رأی‌گیری نهایی وجود داشت که مخالف خود جودو نبودند بلکه افزایش تعداد رویدادهای المپیک به‌طور کلی را نمی‌پذیرفتند. برای اولین بار در تاریخ، یک ورزش سنتی ژاپنی در رقابت‌های المپیک گنجانده شد.[۱۱۲]

سرانجام، جودو برای اولین بار به‌عنوان یک ورزش المپیکی برای مردان در بازی‌های ۱۹۶۴ توکیو برگزار شد. کمیته المپیک جودو را از بازی‌های ۱۹۶۸ حذف کرد که با اعتراضات مواجه شد.[۱۱۳] آنتون خسینک از هلند اولین مدال طلای المپیک را در بخش آزاد جودو با شکست دادن آکیو کامیناگا از ژاپن به‌دست‌آورد. رویداد زنان به‌عنوان یک رویداد نمایشی در المپیک ۱۹۸۸ معرفی شد و در سال ۱۹۹۲ به یک رویداد رسمی با مدال تبدیل شد.

استفاده از جودو در بازی‌های پارالمپیک تابستانی

[ویرایش]

جودو به‌عنوان یک ورزش پارالمپیکی در بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۱۹۸۸ سئول معرفی شد و رویدادهای زنان برای اولین بار در بازی‌های پارالمپیک تابستانی ۲۰۰۴ برگزار شد.

استفاده از جودو در بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع

[ویرایش]

جودو یک ورزش اختیاری در سه دوره بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع بود: بازی‌های ۱۹۹۰ در آوکلند، بازی‌های ۲۰۰۲ در منچستر و بازی‌های ۲۰۱۴ در گلاسگو. از سال ۲۰۲۲، جودو به یک ورزش اصلی در بیست‌ودومین دوره بازی‌های کشورهای مشترک‌المنافع در بیرمنگام تبدیل شد.

قوانین فعلی مسابقات بین‌المللی

[ویرایش]
جودوکار ژاپنی تاکاماسا آنای در مقابل جودوکا فرانسوی تیری فابر در مسابقات جهانی جودو ۲۰۱۰ که در توکیو برگزار شد.

مجازات‌ها ممکن است برای: انفعال یا جلوگیری از پیشرفت در مسابقه؛ برای نقض‌های ایمنی مانند استفاده از فنون ممنوعه، یا برای رفتاری که برخلاف روح جودو تلقی می‌شود، اعمال شود. مبارزه باید در صورتی که شرکت‌کننده‌ای خارج از منطقه تعیین‌شده روی تشک باشد، متوقف شود.[۱۱۴]

تقسیمات وزنی

[ویرایش]

در حال حاضر هفت تقسیم وزنی وجود دارد که ممکن است توسط نهادهای حاکم تغییر کند و بر اساس سن رقابت‌کنندگان تعدیل شود:

فوق‌سبک‌وزن نیمه‌سبک‌وزن سبک‌وزن نیمه‌میان‌وزن میان‌وزن نیمه‌سنگین‌وزن سنگین‌وزن
مردان کمتر از ۶۰ کیلوگرم
(۱۳۰ پوند؛ ۹٫۴ سنگ)
۶۰–۶۶ کیلوگرم
(۱۳۲–۱۴۶ پوند؛ ۹٫۴–۱۰٫۴ سنگ)
۶۶–۷۳ کیلوگرم
(۱۴۶–۱۶۱ پوند؛ ۱۰٫۴–۱۱٫۵ سنگ)
۷۳–۸۱ کیلوگرم
(۱۶۱–۱۷۹ پوند؛ ۱۱٫۵–۱۲٫۸ سنگ)
۸۱–۹۰ کیلوگرم
(۱۷۹–۱۹۸ پوند؛ ۱۲٫۸–۱۴٫۲ سنگ)
۹۰–۱۰۰ کیلوگرم
(۲۰۰–۲۲۰ پوند؛ ۱۴–۱۶ سنگ)
بیشتر از ۱۰۰ کیلوگرم
(۲۲۰ پوند؛ ۱۶ سنگ)
زنان کمتر از ۴۸ کیلوگرم
(۱۰۶ پوند؛ ۷٫۶ سنگ)
۴۸–۵۲ کیلوگرم
(۱۰۶–۱۱۵ پوند؛ ۷٫۶–۸٫۲ سنگ)
۵۲–۵۷ کیلوگرم
(۱۱۵–۱۲۶ پوند؛ ۸٫۲–۹٫۰ سنگ)
۵۷–۶۳ کیلوگرم
(۱۲۶–۱۳۹ پوند؛ ۹٫۰–۹٫۹ سنگ)
۶۳–۷۰ کیلوگرم
(۱۳۹–۱۵۴ پوند؛ ۹٫۹–۱۱٫۰ سنگ)
۷۰–۷۸ کیلوگرم
(۱۵۴–۱۷۲ پوند؛ ۱۱٫۰–۱۲٫۳ سنگ)
بیشتر از ۷۸ کیلوگرم
(۱۷۲ پوند؛ ۱۲٫۳ سنگ)

امتیازدهی در مسابقات

[ویرایش]

پرتابی که حریف را با قدرت و کنترل به پشت روی تشک می‌اندازد، یک ایپون امتیاز دارد و مسابقه را می‌برد.[۱۱۵] پرتابی کمتر از این که حریف را به پشت می‌اندازد اما نیروی کافی برای دریافت ایپون ندارد، یک وازا-آری (ژاپنی: 技あり هپبورن: waza-ari؟, ت.ت.'امتیاز جزئی') امتیاز دارد.[۱۱۵] «دو امتیاز وازا-آری معادل یک ایپون است» (ژاپنی: 技あり合わせて一本 هپبورن: waza-ari awasete ippon؟)، این قانون در سال ۲۰۱۷ لغو شد، اما در سال ۲۰۱۸ دوباره اجرا شد. پیش از این، پرتابی که حریف را به پهلو می‌اندازد، یک یوکو (ژاپنی: 有効 هپبورن: yuko؟) امتیاز داشت.[۱۱۵]

در سال ۲۰۱۷، فدراسیون جهانی جودو تغییراتی در ارزیابی امتیازها اعلام کرد. تنها ایپون و وازا-آری در طول مسابقه داده می‌شود و امتیازات یوکو اکنون در داخل وازا-آری محسوب می‌شوند.[۱۱۶]

ایپون در نه-وازا برای نگه داشتن حریف به پشت با استفاده از اوسه‌کومی-وازای شناخته‌شده برای ۲۰ ثانیه یا وادار کردن حریف به تسلیم از طریق شیمه-وازا یا کانسِتسو-وازا اعطا می‌شود.[۱۱۵] تسلیم با دو بار ضربه زدن به تشک یا حریف با دست یا پا، یا گفتن مایتا (ژاپنی: まいった هپبورن: maitta؟, ت.ت.'من تسلیم شدم') اعلام می‌شود.[۱۱۵] نگه داشتن برای کمتر از ۲۰ ثانیه، اما بیش از ۱۰ ثانیه یک وازا-آری امتیاز دارد (پیش‌تر وازا-آری برای نگه داشتن بیش از ۱۵ ثانیه و یوکو برای نگه داشتن بیش از ۱۰ ثانیه اعطا می‌شد).[۱۱۵]

پیش‌تر، امتیاز اضافی که کمتر از یوکو بود، به نام کوکا (ژاپنی: 効果 هپبورن: Koka؟) وجود داشت.[۱۱۵] این امتیاز اکنون حذف شده است.[۱۱۷][۱۱۸]

اگر امتیازات در پایان مسابقه یکسان باشند، مسابقه با قانون امتیاز طلایی حل می‌شود. امتیاز طلایی یک وضعیت ناگهانی مرگ است که در آن ساعت به زمان مسابقه بازنشانی می‌شود و اولین شرکت‌کننده‌ای که هر امتیازی کسب کند، برنده می‌شود. اگر در این مدت امتیازی کسب نشود، برنده با هانتِی (ژاپنی: 判定 هپبورن: Hantei؟)، نظر اکثریت داور و دو داور کناری، تعیین می‌شود.[۱۱۹]

تغییراتی در امتیازدهی صورت گرفته است. در ژانویه ۲۰۱۳، هانتِی حذف شد و امتیاز طلایی دیگر محدودیت زمانی ندارد. مسابقه تا زمانی که جودوکا با یک فن امتیاز کسب کند یا حریف مجازات شود (هانسوکو-ماکه) ادامه می‌یابد.

مجازات‌ها

[ویرایش]

دو نوع مجازات ممکن است اعطا شود. یک شیدو (ژاپنی: 指導 هپبورن: shido؟, ت.ت.'راهنمایی') برای تخلفات جزئی قوانین اعطا می‌شود. شیدو می‌تواند برای دوره طولانی از عدم تهاجم نیز اعطا شود. تغییرات اخیر در قوانین اجازه می‌دهند که اولین شیدوها تنها به‌عنوان هشدار محسوب شوند. اگر نتیجه برابر باشد، سپس و فقط سپس، تعداد شیدوها (اگر کمتر از سه باشد) برای تعیین برنده استفاده می‌شود. پس از اعطای سه شیدو، پیروزی به حریف داده می‌شود که به معنای هانسوکو-ماکه (ژاپنی: 反則負け هپبورن: hansoku-make؟, ت.ت.'شکست به‌خاطر بازی ناپاک') غیرمستقیم است، اما منجر به اخراج از مسابقات نمی‌شود.[۱۲۰]

توجه: پیش از سال ۲۰۱۷، شیدوی چهارم هانسوکو-ماکه بود. اگر هانسوکو-ماکه برای تخلف بزرگ قوانین اعطا شود، نه تنها منجر به باخت مسابقه می‌شود، بلکه منجر به اخراج از مسابقات برای بازیکن مجازات‌شده می‌شود.[۱۲۰]

در هنرهای رزمی ترکیبی

[ویرایش]

تعدادی از تمرین‌کنندگان جودو در هنرهای رزمی ترکیبی یا اِم‌اِم‌اِی تأثیرگذار بوده‌اند.[۱۲۱][۱۲۲][۱۲۳] از مبارزان برجسته اِم‌اِم‌اِی که آموزش جودو دیده‌اند، می‌توان به مدال‌آوران المپیک هیدهیکو یوشیدا (طلا، ۱۹۹۲)، نائویا اوگاوا (نقره، ۱۹۹۲)، پاوئو ناستولا (طلا، ۱۹۹۶)، ماکوتو تاکیموتو (طلا، ۲۰۰۰)، ساتوشی ایشی (طلا، ۲۰۰۸)، روندا روزی (برنز، ۲۰۰۸) و کیلا هریسون (طلا، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۶) اشاره کرد. همچنین، فدور املیاننکو که مدال برنز قهرمانی ملی جودوی روسیه را کسب کرده است، یوشیهیرو آکیاما، دان فرای، ریک هاون، دن جاش کلی، هکتور لومبارد، کارو پاریسیان، آیاکا هاماساکی، آنتونیو سیلوا، اولگ تاکتاروف، رادی فرگوسن، یون دونگ سیک و حبیب نورمحمدوف نیز از دیگر مبارزان شناخته‌شده در اِم‌اِم‌اِی هستند که پس‌زمینه جودو دارند.[۱۲۴][۱۲۵]

سبک‌های جایگزین و هنرهای رزمی مشتق شده

[ویرایش]
اردوی بین‌المللی جودو در آرتیاروی، اوریماتیلا، فنلاند

جودوی کودوکان که توسط کانو جیگورو تأسیس شده، محبوب‌ترین و شناخته‌شده‌ترین سبک جودو است، اما تنها سبک موجود نیست. اصطلاحات جودو و جوجوتسو در سال‌های اولیه تقریباً به جای هم استفاده می‌شدند، بنابراین برخی از این اشکال جودو هنوز به نام جوجوتسو یا جیو-جیتسو شناخته می‌شوند، یا به دلیل همین شباهت، یا صرفاً برای اینکه آن‌ها از جودوی سنتی متفاوت باشند، از سبک اصلی جودوی کانو، چندین فرم مرتبط تکامل یافته‌اند که برخی اکنون به عنوان هنرهای جداگانه در نظر گرفته می‌شوند:

جودوی کوسن

[ویرایش]

جودوی کوسن که به‌طور معمول به عنوان یک سبک جداگانه از جودو توصیف می‌شود، مجموعه‌ای از قوانین مسابقات جودوی کودوکان است که در اوایل قرن بیستم برای استفاده در مسابقات مدارس عالی ویژه ژاپن که در دانشگاه امپراتوری کیوتو برگزار می‌شد، محبوب شد.[۱۲۶] واژه «کوسن» یک مخفف از کلمه کوتو سنمون گاکو (ژاپنی: 高等専門学校 هپبورن: Koto Senmon Gakko؟, ت.ت.'مدرسه عالی حرفه‌ای') است. در حال حاضر، مسابقات بین هفت دانشگاه سابق امپراتوری ژاپن برگزار می‌شود و به عنوان ناناتی جودو (هپبورن: Nanatei Judo, ت.ت.'جودوی هفت امپراتور') شناخته می‌شود. تمرکز جودوی کوسن بر نه-وازا باعث مقایسه آن با جوجیتسو برزیلی شده است.

جودوی فری‌استایل

[ویرایش]

جودوی فری‌استایل نوعی از جودوی رقابتی است که عمدتاً در ایالات متحده تمرین می‌شود و فنونی را حفظ می‌کند که از قوانین اصلی فدراسیون جهانی جودو حذف شده‌اند.[۱۲۷] جودوی فری‌استایل در حال حاضر توسط «اتحادیه جودوی فری‌استایل جهانی» (IFJA) پشتیبانی می‌شود. اتحادیه ورزشی آماتور (AAU) به‌طور رسمی جودوی فری‌استایل را در ایالات متحده آمریکا تأیید می‌کند.[۱۲۸]

جودوی گرجی

[ویرایش]

جودوی گرجی تحت تأثیر «چیدائوبا» (کشتی سنتی گرجی با ژاکت) قرار گرفته است. تأثیر چیدائوبا بر سبک جودوی گرجی درگرفتن‌های غیرمتعارف و همچنین پرتاب‌ها و فنون گرفتن آن دیده می‌شود. جودوی گرجی همچنین به فنون ضدحمله با استفاده از حرکات قدرتی مانند بغل کردن و گرفتن دوگانه زیر بغل به پرتاب‌ها و گرفتن‌ها معروف است.[۱۲۹][۱۳۰] این سبک توسط برندگان المپیک و قهرمانان جهان مانند لاشا بکائوری، لوخومی چخویمیانی، شوتا چوچیشویلی، تاتو گریگالاشویلی، زازا کدلاشویلی، داوید خاخالیشویلی، لوکا مایسورادزه، لاشا شاوداتواشویلی و دیگران نمایندگی می‌شود.

جودوی روسی

[ویرایش]

این سبک متمایز جودو تحت تأثیر هنر رزمی سامبو شوروی قرار گرفته است. این سبک توسط مربیان شناخته‌شده‌ای مانند الکساندر رتوینسکی و ایگور یاکیموف و مبارزان هنرهای رزمی ترکیبی مانند فدور املیاننکو، اولگ تاکتاروف، حبیب نورمحمدوف و کارو پاریسیان نمایندگی می‌شود. جودوی روسی به نوبه خود بر جودوی اصلی تأثیر گذاشته است، با فنونی مانند قفل بازوی پرشی (Flying Armbar) که در جودوی کودوکان پذیرفته شده‌اند.[۱۳۱][۱۳۲]

جودوی مغولی

[ویرایش]

برخلاف سبک‌های دیگر جودوی خاور دور، جودوی مغولی بیشتر بر قدرت تا فن تمرکز دارد. تأثیر کشتی مغولی بر جودوی مغولی درگرفتن‌ها و موقعیت بدن دیده می‌شود. گرفتن‌هایی مانند گرفتن بالا پایین، گرفتن دوگانه زیر بغل و استفاده زیاد از گرفتن‌ها روی کمربند در این سبک جودو معمول است.[۱۳۳][۱۳۴] این سبک توسط قهرمانان جهان مانند خالیونی بولدباتار، تسندیین دامدین، بولدین گانخایچ، نایدانگین توشینبایار، مونخباتین اورانتستسگ، گانباتین بولدباتار نمایندگی می‌شود.

جودوی کره‌ای

[ویرایش]

جودوی کره‌ای نیز بسیار فنی است، اما آنچه که آن را از سایر سبک‌ها متمایز می‌کند سرعت اجرای فنون است. جودوی کره‌ای به‌طور معمول به جای استفاده از قدرت، بر سرعت، حرکت و فن برای ایجاد حرکات سریع و قدرتمند تأکید دارد. این سبک توسط قهرمانان المپیک مختلفی مانند آن بیونگ-کن، چو مین-سون، چوی مین-هو، ها هیونگ-جو، جون کی-یونگ، کیم جائه-بوم، کیم جائه-یوپ، لی کیونگ-کن، لی وون-هی، سونگ دائه-نام و دیگران نمایندگی می‌شود.[۱۳۵][۱۳۶]

جودوی فرانسوی

[ویرایش]

جودوی فرانسوی بر تاکتیک‌های کومی کاتا و تمرکز بر شکستن وضعیت حریف و جلوگیری از گرفتن صحیح حریف تمرکز دارد. این سبک از قدرت زیادی استفاده نمی‌کند، بلکه بر فن، تاکتیک و زمان‌بندی تأکید دارد.[۱۳۷][۱۳۸] بسیاری از جودوکاران فرانسوی به قهرمانان جهان و المپیک تبدیل شده‌اند، مانند کلاریس اگبگننو، امیلی آندئول، مارک آلکساندر، جمل بوراس، آماندین بوشار، گیوم شن، اکسل کلرژه، سارا-لئونی سیزیک، لوسی دکوس، رومان دیکو، داوید دیه، کاترین فلوری-واشون، الکساندر ایدیر و بسیاری دیگر.

جودوی کوبایی

[ویرایش]

جودوی کوبایی با سبک انفجاری و بسیار ورزشی شناخته می‌شود که بر تمرینات بدنی و برنامه‌ریزی محاسباتی همراه با قدرت خام تأکید دارد. از نظر تمرین، ورزشکاران از رویکردی بسیار روشمند و فکری به این ورزش استفاده می‌کنند.[۱۳۹][۱۴۰]

جودوی آذربایجانی

[ویرایش]

جودو در آذربایجان در طی سال‌ها توسعه یافته و به عنوان یک ورزش برتر در کشور مورد توجه قرار گرفته است. این سبک بسیار شبیه به جودوی گرجی است، زیرا بیشتر بر قدرت تمرین‌کننده در هنگام پرتاب‌ها تمرکز دارد. این یک ترکیب از جودوی اصلی کودوکان و سبک کشتی سنتی آذربایجان به نام «آذری» است که فنون آن شامل گرفتن‌ها و موقعیت‌های غیرمعمول در هنگام ضدحمله‌ها است.[۱۴۱][۱۴۲]

جودوی اسرائیلی

[ویرایش]

جودو به تازگی به یکی از ورزش‌های برتر در اسرائیل تبدیل شده است. جودوی اسرائیلی با تأکید خاصی بر روی فنون پرتاب از ناحیه لگن شناخته می‌شود که با ترکیبی از فن و تهاجم اجرا می‌شوند و همچنین ورزشکار ابتدا باید آستین‌های خود را تنظیم کند، سپس با قدرت حریف را محکم بگیرد و پرتاب کند.[۱۴۳][۱۴۴]

سامبو

[ویرایش]

سامبو تحت تأثیر جودو و فنون کشتی قرار دارد و در صورت سامبوی مبارزه‌ای شامل ضربات نیز می‌شود. واسیلی اوشچپکوف یکی از اولین کمربند سیاه‌های جودو در اروپا بود که تحت نظر کانو آموزش دیده بود. اوشچپکوف دانش جودو خود را به عنوان یکی از سه بنیان‌گذار سامبو به اشتراک گذاشت که همچنین سبک‌های مختلف کشتی بین‌المللی و بلوک شوروی و فنون رزمی دیگر را ادغام کرد. اوشچپکوف در طی پاکسازی‌های سیاسی سال ۱۹۳۷ اعدام شد و جودو برای دهه‌ها ممنوع شد تا اینکه در المپیک ۱۹۶۴ دوباره شامل شد، جایی که سامبوکاران چهار مدال برنز کسب کردند.[۱۴۵] در تاریخچه سامبو، برت ژاک و اسکات اندرسون نوشتند که در روسیه «جودو و سامبو به عنوان یک چیز واحد در نظر گرفته می‌شدند» —البته با یونیفرم متفاوت و برخی تفاوت‌ها در قوانین.[۱۴۶]

جوجیتسو برزیلی

[ویرایش]

جوجیتسو برزیلی یک اقتباس از جوجیتسو کانو (نام رایج برای جودو در آن زمان) در برزیل است که به دانش‌آموزان میتسویو مائدا،[۱۴۷] به ویژه خانواده گریسی نسبت داده می‌شود.[۱۴۸][۱۴۹] 10th Planet Jiu Jitsu و سایر سیستم‌های جوجیتسو که تحت تأثیر کشتی بدون لباس فرم هستند نیز محبوبیت یافته‌اند.[۱۵۰]

سبک‌های دیگر

[ویرایش]

جودو همچنین بر سبک‌های رزمی دیگر مانند مبارزه نزدیک (CQC)، هنرهای رزمی ترکیبی (اِم‌اِم‌اِی)، کشتی شوت و کشتی تسلیمی تأثیر گذاشته است.

رده‌بندی و درجه‌بندی

[ویرایش]
دو کودک در حال تمرین فنون جودو

کیو-دان در ژاپنی به معنای «رده و رتبه» به سیستم رتبه‌بندی در هنرهای رزمی و دیگر رشته‌ها اشاره دارد و شامل دو دسته اصلی است: کیو (ژاپنی: هپبورن: kyū؟) برای رتبه‌های پایین‌تر و دان (ژاپنی: هپبورن: dan؟) برای رتبه‌های بالاتر.[۱۵۱]

  • کیو: این رتبه‌ها معمولاً به مبتدیان و افراد با سطح مهارت پایین‌تر اختصاص دارد و از بالاترین شماره (مثل ۱۰ یا ۶) به سمت شماره‌های پایین‌تر (مثل ۱) کاهش می‌یابد.[۱۵۱]
  • دان: این رتبه‌ها به هنرجویان با سطح بالاتر و استادان تعلق دارد و معمولاً از دان ۱ شروع شده و به تدریج به سمت اعداد بالاتر (مثل دان ۱۰) افزایش می‌یابد.[۱۵۱]

جودو یک هنر سلسله‌مراتبی است که جایگاه جودوکاها در آن با سیستم رتبه‌بندی کیو-دان مشخص می‌شود. این سیستم توسط کانو جیگورو توسعه یافت و بر اساس سیستم رتبه‌بندی در بازی تخته‌ای گو بود.[۱۵۲] دانش‌آموزان مبتدی از طریق درجات کیو به سمت درجات دان پیشرفت می‌کنند.[۱۵۱]

جایگاه یک جودوکا در سیستم رتبه‌بندی کیو-دان با رنگ کمربند آنها نمایش داده می‌شود. دانش‌آموزان مبتدی معمولاً کمربند سفید می‌بندند و از طریق درجات نزولی کیو پیشرفت می‌کنند تا زمانی که به سطحی از مهارت برسند که به عنوان درجه دان شناخته شوند، در این مرحله آنها کمربند سیاه (ژاپنی: 黒帯 هپبورن: kuro obi؟) می‌بندند. سیستم رتبه‌بندی کیو-دان از آن زمان به‌طور گسترده توسط هنرهای رزمی مدرن پذیرفته شده است.[۱۵۳]

در مورد بالاترین درجات یعنی درجات دان ۹ و ۱۰، معمولاً امتحان رسمی و مشخص مانند درجات پایین‌تر وجود ندارد، بلکه این درجات به‌طور کلی به افراد خاص مثل مدیران و قهرمانان ملی اعطا می‌شود که شرایط خاصی دارند یا سهم ویژه‌ای در توسعه و ترویج جودو داشته‌اند.[۱۵۴][۱۵۵]

تصمیم‌گیری در مورد اعطای این درجات معمولاً با تأیید فدراسیون جهانی، فدراسیون‌های ملی یا شورای فنی کودوکان و امضای مستقیم ریاست آنها انجام می‌شود؛ بنابراین، رؤسای این نهادها نقش اداری و رسمی مهمی در تعیین این درجات بالا دارند. این درجات بر اساس دستاوردهای کلی و خدمات افراد به جودو اهدا می‌شوند و به تأیید کمیتهٔ فنی و مدیران آنها می‌رسد.[۱۵۴][۱۵۵]

نوه کانو جیگورو، کانو یوکیمیتسو، از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۹ به عنوان چهارمین رئیس مؤسسه جودو کودوکان خدمت کرد. کانو به عنوان یک معلم به حرفه خود معتقد بود که نباید هیچ پایانی برای یادگیری فرد وجود داشته باشد و بنابراین هیچ محدودیتی برای تعداد درجات دان وجود ندارد. تا سال ۲۰۱۱، پانزده مرد ژاپنی به رتبه جودان (ژاپنی: 十段 هپبورن: jūdan؟, ت.ت.'دان دهم') توسط کودوکان ترفیع یافته‌اند؛[۱۵۳] فدراسیون جهانی جودو و فدراسیون‌های ملی غربی و آسیایی نیز یازده نفر دیگر را که در این سطح رتبه توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده‌اند، ترفیع داده‌اند. در تاریخ ۲۸ ژوئیه ۲۰۱۱، هیئت ترفیعات جودوی ایالات متحده آمریکا به کیکو فوکودا رتبه دان ۱۰ را اعطا کرد که اولین زنی بود که به بالاترین سطح جودو ترفیع یافت، هرچند که این رتبه توسط کودوکان به رسمیت شناخته نشده بود.[۱۵۶][۱۵۷]

اگرچه درجات دان معمولاً بین سازمان‌های ملی یکسان هستند، اما در درجات کیو تفاوت‌های بیشتری وجود دارد، به‌طوری که برخی کشورها تعداد بیشتری درجات کیو دارند. اگرچه در ابتدا کمربندهای درجات کیو به‌طور یکسان سفید بودند، امروزه از رنگ‌های متنوعی استفاده می‌شود. اولین کمربندهای سیاه برای نشان دادن درجات دان در دهه ۱۸۸۰ معرفی شدند و در ابتدا از کمربند پهن استفاده می‌شد؛ به دلیل تمرین جودوکاران با کیمونو، تنها از کمربندهای سفید و سیاه استفاده می‌شد. تا اوایل دهه ۱۹۰۰ و پس از معرفی جودوگی، سیستم کمربند رنگی گسترش یافت و به عنوان نشان رتبه‌بندی ایجاد شد.[۱۵۳] حساب‌های کتبی از آرشیو باشگاه جودوی بودوکوی لندن که در سال ۱۹۱۸ تأسیس شد، استفاده از کمربندهای رنگی جودو در نمایش سالانه نهم بودوکوی در سال ۱۹۲۶ را ثبت کرده‌اند و لیستی از جودوکاهای رنگی رتبه‌بندی شده در صورت‌جلسات کمیته بودوکوی در ژوئن ۱۹۲۷ ظاهر شده است. کاوایشی در سال ۱۹۲۸ از لندن و بودوکوای بازدید کرد و احتمالاً الهام گرفت تا سیستم کمربند رنگی را به فرانسه بیاورد.[۱۵۸]

با توجه به رنگ کمربند می‌توان سطح آموزشی یک جودوکا را تشخیص داد. درجات شاگردی (کیو) و درجات استادی (دان) وجود دارد. هر تازه‌کاری با یک کمربند سفید شروع می‌کند و سپس از طریق یک آزمون می‌تواند به درجه بالاتری برسد. آزمون‌دهنده در این فرایند تمرینات سقوط، تکنیک‌های ایستاده و تکنیک‌های زمینی را که با توجه به سطح درجه‌بندی دشوارتر می‌شوند، نشان می‌دهد. پنج رنگ کمربند کیو ابتدا توسط میکینوسوکه کاوایشی در روش آموزشی توسعه‌یافته‌اش برای جودوکارهای اروپایی معرفی شد. درجات شاگردی تا کمربند قهوه‌ای پیش می‌روند. درجات استادی با کمربند سیاه شروع می‌شوند.[۱۵۱]

درجات شاگردی

[ویرایش]
رنگ‌های کمربند درجات تک‌رنگ شاگردی در جودو

آلمان

[ویرایش]

این جدول، تقسیم‌بندی کمربندهای شاگردی را در نه درجه نشان می‌دهد که مطابق با مقررات آزمون کیو از فدراسیون جودو آلمان (DJB) است و از اول اوت ۲۰۰۵ برای باشگاه‌های وابسته به DJB در آلمان معتبر است. انجمن دان آلمان کمربندهای دو رنگ نمی‌دهد و مقررات آزمون خود را دارد.[۱۵۱][۱۵۹]

۹. کیو ۸. کیو ۷. کیو ۶. کیو ۵. کیو ۴. کیو ۳. کیو ۲. کیو ۱. کیو
نام کوکیو هاچیکی‌یو ناناکی‌یو روکی‌یو گوکی‌یو یونکی‌یو سانکی‌یو نیکی‌یو ایککی‌یو
تصویر کمربند کمربند سفید کمربند کمربند سفید-زرد کمربند Gelber کمربند زرد-نارنجی کمربند Oranger کمربند نارنجی-سبز کمربند سبز کمربند آبی کمربند قهوه‌ای
رنگ سفید سفید- زرد زرد- نارنجی نارنجی- سبز آبی قهوه‌ای
زرد نارنجی سبز
حداقل سن[۱۶۰][۱۶۱] ۸ سال ۱۱ سال ۱۳/۱۶ سال[چ]
حداقل سن (پیش از ۲۰۱۵)[ح] ۷ سال ۸ سال ۹ سال ۱۰ سال ۱۱ سال ۱۲ سال ۱۳ سال ۱۴ سال

با تغییر سیستم درجه‌بندی در سال ۲۰۲۲، ۸. کیو صرفاً یک کمربند پروژه‌ای است که هیچ سطح مهارتی به دست آمده‌ای را نشان نمی‌دهد، بلکه صرفاً درک پایه‌ای از جودو و دربارهٔ جودو را مستند می‌کند.[۱۶۴][۱۶۵][۱۵۹]

بر اساس آیین‌نامه آزمون کیو فدراسیون جودو آلمان، تا سال ۲۰۲۲ در هر آزمون کمربند از ۳. کیو (کمربند سبز) به بعد، باید یک گروه از ناگه‌نو-کاتا اجرا می‌شد، یعنی یک ترتیب دقیقاً تعیین شده از اشکال حرکتی و تکنیک‌های پرتاب. تمرین کاتا اغلب منجر به تسلط بیشتر بر تکنیک‌های مربوط می‌شود زیرا بر اجرای دقیق و صحیح آنها تأکید می‌شود. کاتا شامل کاتاهای زمینی و ایستاده است. با آیین‌نامه آزمون جدید که از سال ۲۰۲۲ به اجرا درآمده است، تنها در آزمون ۱. کیو امکان اختیاری وجود دارد که ده تکنیک از تکنیک‌های موجود در ناگه‌نو-کاتا را نشان دهد. به‌طور جایگزین، می‌توان برنامه مبارزه فردی یا جودو به عنوان دفاع شخصی (برای افراد بالای ۱۶ سال) را ارائه کرد.[۱۶۶][۱۶۷][۱۵۹]

اتریش
[ویرایش]

در اتریش، علاوه بر کمربندهای معمول، کمربندهای سبز-آبی و آبی-قهوه‌ای نیز اعطا می‌شوند، به طوری که در مجموع یازده درجه کیو وجود دارد. اگر جودوکا در سال آزمون به سن ۱۵ سالگی برسد، می‌تواند با گذراندن هر دو آزمون به‌طور همزمان، از کمربندهای دو رنگ صرف‌نظر کند.[۱۶۸]

از آنجا که آزمون درجه ۱۰ کیو فقط در سن ۷ سالگی قابل انجام است، کودکان کوچکتر با «خورشیدها» تقدیر می‌شوند که از سن ۴ سالگی می‌توانند هر ساله یکی از آنها را کسب کنند.[۱۶۹]

درجه ۱۱ کیو بدون آزمون به مبتدیان اعطا می‌شود. سایر درجات کیو از طریق آزمون‌ها اعطا می‌شوند و نمی‌توان از آنها صرف‌نظر کرد. حداقل فاصله زمانی بین آزمون‌ها پنج ماه است. به محض اینکه جودوکا در سال آزمون به سن ۱۵ سالگی برسد، می‌تواند آزمون‌های درجات زوج و فرد را در یک آزمون بگذراند.[۱۶۹]

۱۱. کیو ۱۰. کیو ۹. کیو ۸. کیو ۷. کیو ۶. کیو ۵. کیو ۴. کیو ۳. کیو ۲. کیو ۱. کیو
تصویر کمربند کمربند سفید کمربند سفید-زرد کمربند زرد کمربند زرد-نارنجی کمربند نارنجی کمربند نارنجی-سبز کمربند سبز کمربند سبز-آبی کمربند آبی کمربند آبی-قهوه‌ای کمربند قهوه‌ای
رنگ سفید سفید- زرد زرد- نارنجی نارنجی- سبز سبز- آبی آبی- قهوه‌ای
زرد نارنجی سبز آبی قهوه‌ای
حداقل سن ۷ سال ۷ سال ۸ سال ۹ سال ۱۰ سال ۱۱ سال ۱۲ سال ۱۳ سال ۱۴ سال ۱۵ سال

سایر کشورها نیز قوانین امتحانی خود را دارند، بنابراین درجات مختلف به سادگی قابل مقایسه نیستند و فقط در محیط خود (یعنی انجمن مربوطه) معتبر هستند. این موضوع همچنین برای مجوزهای ممتحن احتمالی نیز صدق می‌کند که به صورت ملی متفاوت تنظیم شده‌اند.[۱۵۱]

درجات استادی

[ویرایش]
رنگ‌های کمربند درجات استادی در جودو
۱. دان ۲. دان ۳. دان ۴. دان ۵. دان ۶. دان ۷. دان ۸. دان ۹. دان ۱۰. دان
نام شودان نیدان ساندان یوندان گودان روکودان نانادان هاچیدان کیودان جودان
تصویر کمربند کمربند سیاه کمربند سیاه کمربند سیاه کمربند سیاه کمربند سیاه کمربند قرمز-سفید کمربند قرمز-سفید کمربند قرمز-سفید کمربند قرمز کمربند قرمز
رنگ سیاه سیاه سیاه سیاه سیاه قرمز- قرمز- قرمز- قرمز قرمز
سفید سفید سفید
حداقل سن ۱۵ سال[خ] ۱۸ سال ۲۱ سال ۲۵ سال ۳۰ سال ۳۶ سال
مدت آمادگی[د] ۲ سال ۳ سال ۴ سال ۵ سال ۶ سال

در آلمان، طبق برنامه امتحانی فدراسیون جودوی آلمان، حداکثر تا درجه دان ۶ اهدا می‌شود.[۱۷۱] درجات بالاتر نادر هستند، زیرا نه از طریق تسلط بر تکنیک‌های استادی، بلکه به‌طور اختصاصی اهدا می‌شوند. این درجات به‌نوعی نمایانگر دستاوردهای زندگی جودوکا تا آن زمان هستند. انجمن ملی مسئول اعطای درجات از دان ۶ تا حداکثر دان ۹ است.[۱۷۲] درجه دان ۱۰ فقط توسط فدراسیون بین‌المللی جودو (IJF) یا کودوکان، مدرسه اصلی جودو در ژاپن، اعطا می‌شود. بر اساس کودوکان، ۱۵ نفر به این درجه رسیده‌اند. آخرین دارنده زنده این درجه (یوشیمی اوساوا) در اکتبر ۲۰۲۲ درگذشت. دو نفر دیگر نیز در سال ۱۹۹۷ از سوی IJF به آنتون خسینک و چارلز پالمر اعطا شد.[۱۷۳]

اتریش

[ویرایش]

فدراسیون جودوی اتریش (ÖJV) اجازه امتحان درجه دان ۱ را از سن ۱۶ سالگی می‌دهد. زمان آماده‌سازی برای درجه دان معادل تعداد سال‌های هدف‌گذاری شده برای رسیدن به آن است. در ÖJV امتحانات فنی تا درجه دان ۶ برگزار می‌شود.[۱۷۴]

مسابقه (شی‌آی)

[ویرایش]

جودو، ورزش رزمی است که به صورت مبارزه دو نفره انجام می‌شود. هدف این است که حریف را با استفاده از تکنیکی که قدرت و سرعت در آن به کار گرفته شده است، به‌طور کنترل‌شده‌ای به پشت بر روی زمین بیاندازید. اگر این کار موفقیت‌آمیز باشد، مبارزه به مانند یک ضربه فنی در بوکس به پایان می‌رسد. در این حالت، معمولاً نحوه پرتاب یا تکنیکی که استفاده شده اهمیت چندانی ندارد، به شرط آنکه پرتاب‌کننده بتواند حریف را به‌طور واضحی کنترل کند و مرتکب تخلفی نشود. در واقع، برخی از تکنیک‌های دیگر هنرهای رزمی نیز در مسابقات جودو وارد شده‌اند. به عنوان یک شاخص کلی: هر چه حریف به پشت بهتری بیفتد، امتیاز بهتری کسب می‌کنید. اگر هیچ‌یک از مبارزان نتوانند مبارزه را پیش از پایان زمان به نفع خود به پایان برسانند (از طریق ایپون یا سه جریمه برای حریف)، پس از پایان زمان مبارزه (چهار دقیقه در بخش بزرگسالان، بین دو تا چهار دقیقه در ورزش کودکان و نوجوانان) بر اساس امتیازات تصمیم‌گیری می‌شود. اگر امتیازات برابر باشد، مبارزه‌ای در قالب «امتیاز طلایی» برگزار می‌شود، مشابه «گل طلایی» که پیش‌تر در فوتبال وجود داشت. امتیازات و جریمه‌ها از زمان قبلی مبارزه حفظ می‌شوند. اما مبارزه در «امتیاز طلایی» بلافاصله با کسب امتیاز یا دریافت سومین جریمه توسط یکی از مبارزان به پایان می‌رسد. از سال ۲۰۱۴ به دلیل تغییرات قوانین توسط فدراسیون بین‌المللی جودو (IJF) که در سال ۲۰۱۳ به صورت آزمایشی اجرا شد و در سال ۲۰۱۴ به صورت رسمی معرفی شد، مبارزه «امتیاز طلایی» هیچ محدودیت زمانی ندارد.[۱۷۵] به همین دلیل، تصمیم داور که تا آن زمان در صورت نبودن امتیاز در «امتیاز طلایی» انجام می‌شد، منسوخ شد. در این حالت، هر سه داور به فرمان داور اصلی به صورت همزمان با پرچم‌ها اعلام می‌کردند که کدام مبارز بهتر مبارزه کرده است. مبارزی که اکثریت آرا را کسب می‌کرد، برنده مبارزه می‌شد.[۱۷۶][۱۷۷]

مبارزه تنها در حالت ایستاده انجام نمی‌شود، بلکه به صورت زمینی نیز ادامه می‌یابد. در اینجا به‌طور کلی دو روش برای کسب پیروزی وجود دارد. اگر حریف به مدت ۲۰ ثانیه (تا سال ۲۰۱۳ این مدت ۲۵ ثانیه بود) به پشت بر روی زمین نگه داشته شود، مبارزه به نفع شما تمام می‌شود. برای زمان‌های کوتاه‌تر نیز مشابه تکنیک‌های پرتاب، امتیازاتی تعلق می‌گیرد. به عنوان گزینه جایگزین، بسته به رده سنی، می‌توان حریف را با قفل دست یا تکنیک خفه‌کننده وادار به تسلیم کرد. اما به محض اینکه یکی از مبارزان به حالت ایستاده بازگردد، مبارزه باید متوقف شده و در حالت ایستاده از سر گرفته شود.[۱۷۶][۱۷۷]

امتیازات

[ویرایش]

از زمانی که کوچک‌ترین امتیاز کُکا در سال ۲۰۰۹ لغو شد و امتیاز کوچک‌تر بعدی یُکو در اوایل سال ۲۰۱۷ حذف شد، اکنون فقط دو نوع امتیاز وجود دارد. بالاترین امتیازی که می‌توان به مبارز داد، ایپون است. اگر مبارزی این امتیاز را دریافت کند، مبارزه بلافاصله پایان می‌یابد. دومین امتیاز، وازا-آری است. پیش از لغو امتیاز یُکو در سال ۲۰۱۷، مبارزی که دومین وازا-آری را کسب می‌کرد، نیز بلافاصله مبارزه را می‌برد. از اوایل سال ۲۰۱۷ تا ۱ ژانویه ۲۰۱۸، وازا-آری به تعداد دلخواه جمع می‌شد. امروز، دو وازا-آری برای مبارز معادل یک ایپون است.[۱۷۶][۱۷۸][۱۷۷][۱۷۹]

ایپون (امتیاز کامل)

[ویرایش]

بالاترین امتیاز برای مبارز در موارد زیر اعطا می‌شود:[۱۷۹]

  • تکنیک پرتابی که حریف را با کنترل، قدرت و سرعت به پشت بیاندازد.[۱۸۰]
  • نگه‌داشتن حریف با تکنیک نگه‌داری (اوسائه-کومی) برای ۲۰ ثانیه (تا سال ۲۰۱۳: ۲۵ ثانیه، پیش از آن حتی ۳۰ ثانیه).
  • استفاده از تکنیک قفل یا خفه‌کننده تا زمانی که حریف تسلیم شود یا ناتوان از مبارزه شود (در رده‌های سنی تا زیر ۱۲ سال، تکنیک قفل و تا زیر ۱۵ سال تکنیک خفه‌کننده مجاز نیستند[۱۸۱]).
  • دیسکالیفه کردن حریف با هانسوکو-ماکه (ایپون توسط داور نشان داده نمی‌شود).

قانونی که می‌گفت دو وازا-آری (وازا-آری آواسِته ایپون «دو وازا-آری معادل یک ایپون است») یک ایپون به همراه دارد، در اوایل سال ۲۰۱۷ موقتاً لغو شد، اما در سال ۲۰۱۸ دوباره اجرا شد.[۱۸۲]

پس از ایپون، مبارزه پایان می‌یابد. در مسابقات تیمی و سیستم هرکسی با هرکسی، ایپون در امتیازدهی فرعی ۱۰ امتیاز دارد. در صورت تساوی تعداد پیروزی‌ها، امتیازدهی فرعی تعیین‌کننده پیروزی یا رتبه‌بندی است.

وازا-آری (۷۰٪ یک امتیاز)

[ویرایش]

وازا-آری برای موارد زیر داده می‌شود:

  • تکنیک پرتابی که تنها یکی از سه معیار ایپون را به‌طور کامل برآورده کند (وضعیت رایج برای وازا-آری این است که اگر پشت حریف تنها بخشی از سطح زمین را لمس کند)
  • نگه‌داشتن حریف با تکنیک نگه‌داری (اوسائه-کومی) برای حداقل ۱۵ ثانیه (تا سال ۲۰۱۳: ۲۰ ثانیه).

از اوایل سال ۲۰۱۷، برای همه اعمالی که تا آن زمان با یُکو امتیازدهی می‌شدند، یک وازا-آری تعلق می‌گیرد.[۱۸۲]

یک وازا-آری در امتیازدهی فرعی ۷ امتیاز دارد، دومین وازا-آری امتیازدهی فرعی را به اندازه یک ایپون (۱۰ امتیاز) افزایش می‌دهد، نه به ۱۴ امتیاز.

یوکو (مزیت فنی بزرگ)

[ویرایش]

تا اوایل سال ۲۰۱۷، یوکو یک امتیاز برای حرکتی بود که نشان‌دهنده یک مزیت فنی بزرگ بود. این امتیاز در اوایل سال ۲۰۱۷ لغو شد. اکنون حرکاتی که قبلاً امتیاز یوکو می‌گرفتند، با وازا-آری (Waza-ari) ارزیابی می‌شوند.[۱۸۲]

یک یوکو برای موارد زیر اعطا می‌شد:

  • تکنیکی پرتاب که یکی از سه معیار ایپون (Ippon) را فقط به‌صورت جزئی برآورده می‌کرد (مثلاً پرتابی که در آن تنها پهلوی مبارز به زمین برخورد می‌کرد، بدون اینکه قسمتی از پشت او به تاتامی برخورد کند)[۱۸۳]
  • نگه‌داشتن حریف با تکنیک نگهداری (Osae-komi) به مدت حداقل ۱۰ ثانیه[۱۸۳]

یوکو ارزش ۵ امتیاز در ارزیابی فرعی داشت. برای هر حرکت فقط یک نوع امتیاز داده می‌شد، بنابراین دریافت هم‌زمان وازا-آری و یوکو برای یک پرتاب ممکن نبود. برخلاف امتیازات دیگر، ایپون که به دلیل منجر شدن به پیروزی بلافاصله در مسابقه فقط در تابلوهای امتیازدهی الکترونیکی نمایش داده می‌شود. امتیازات بالا در سمت چپ و امتیازات پایین‌تر در سمت راست نمایش داده می‌شوند. تابلوهای امتیاز قدیمی‌تر نیز امتیازات بالاتر را در وسط نشان می‌دهند؛ این نمایش در جودوی رقابتی دیگر رایج نیست. برای درک بهتر، در اینجا چند مثال آورده شده است:

مثال ۱

مبارز ۱ مبارز ۲
وازا-آری یوکو وازا-آری یوکو
۱ ۰ ۰ ۶

مبارز ۱ از نظر امتیاز پیشتاز است و در صورت پایان زمان مسابقه برنده خواهد بود. توجه داشته باشید که هر امتیاز بالاتر از هر تعداد امتیاز پایین‌تر بیشتر محاسبه می‌شود.

مثال ۲

مبارز ۱ مبارز ۲
وازا-آری یوکو وازا-آری یوکو
۱ ۱ ۱ ۲

مبارز ۲ از نظر امتیاز پیشتاز است و در صورت پایان زمان مسابقه برنده خواهد بود.

همانند بوکس، در جودو نیز امتیازدهی توسط سه نفر انجام می‌شود: داور اصلی روی تاتامی و دو داور کنار. داور اصلی مسابقه را هدایت کرده و با علامت دست و صدا امتیازات را اعلام می‌کند. دو داور کنار می‌توانند در صورت مخالفت با تصمیم داور اصلی با علامت دست نظر خود را اعلام کنند. تصمیمات اتخاذ شده توسط داور اصلی می‌تواند توسط داوران کنار اصلاح شود. اگر امتیازات دو داور کنار با هم تطابق نداشته باشد، به این ترتیب عمل می‌شود: اگر امتیاز داور اصلی کمتر از امتیاز دو داور کنار باشد، باید امتیاز او به پایین‌ترین امتیاز داوران کنار اصلاح شود. اگر امتیاز داور اصلی بیشتر از امتیاز دو داور کنار باشد، او باید تصمیم خود را به بالاترین امتیاز دو داور کنار تنزل دهد. در حال حاضر، در مورد امتیازات و مجازات‌های تعیین‌کننده نتیجه مسابقه، توافق هر سه داور لازم است. بحث و تبادل نظر تنها در مورد بالاترین مجازات و در حالت مذکور انجام می‌شود.

سطح مسابقه

[ویرایش]

مبارزه بر روی تاتامی‌های نیمه‌سخت انجام می‌شود که هم ایستایی و ثبات کافی را برای مبارزان فراهم می‌کنند و هم در عین حال ضربات حاصل از افتادن را به‌طور مناسب کاهش می‌دهند. سطح مسابقه به دو بخش «منطقه مبارزه» و «منطقه ایمنی» تقسیم می‌شود. مبارزه در منطقه مبارزه صورت می‌گیرد. اندازه این منطقه بسته به رده سنی و اهمیت مسابقات متفاوت است. در رده بزرگسالان، از مسابقات قهرمانی منطقه‌ای به بالا، اندازه منطقه مبارزه باید حداقل ۷ متر × ۷ متر و حداکثر ۱۰ متر × ۱۰ متر باشد. برای مسابقات بین‌المللی مانند بازی‌های المپیک، اندازه استاندارد ۸ متر × ۸ متر است. منطقه ایمنی به‌عنوان محدوده بیرونی منطقه مبارزه طراحی شده و باید از بروز آسیب جلوگیری کند، در صورتی که مبارزان به‌طور تصادفی از منطقه مبارزه خارج شوند. این محدوده بیرونی باید بین دو تا سه متر عرض داشته باشد. هر دو منطقه باید دارای رنگ‌بندی متفاوتی باشند تا تمایز آن‌ها به‌وضوح مشخص شود.[۱۸۴][۱۸۵][۱۸۶]

حرکات ممنوعه

[ویرایش]

مبارز در صورت نقض قوانین مسابقه، اخطار (شیدو) دریافت می‌کند یا از مسابقه، محروم (هانسوکو-ماکه) می‌شود. اخطار، برخلاف گذشته، تأثیر مستقیم بر امتیازات ندارد. اما اگر در پایان زمان مبارزه امتیازات برابر باشند، مبارزی که کمترین شیدو را دریافت کرده است، پیروز می‌شود. از سال ۲۰۱۸، یک یا دو شیدو دیگر تعیین‌کننده نتیجه نهایی نیستند و مسابقه در «امتیاز طلایی» تا زمان کسب امتیاز یا دریافت سومین شیدو یا هانسوکو-ماکه ادامه می‌یابد. تنها در بخش نوجوانان، شیدوها می‌توانند پس از «کینسا» (برتری فنی) در تصمیم‌گیری داور (هانته‌ای) لحاظ شوند. با سومین تخلف، هانسوکو-ماکه اعلام می‌شود و پیش از آن، مشاوره داوران صورت می‌گیرد و مبارزه به نفع حریف پایان می‌یابد. برای تخلفات جدی‌تر، هانسوکو-ماکه می‌تواند به‌صورت مستقیم صادر شود. اخراج مستقیم از یک مسابقه به معنی محرومیت از کل مسابقات است. استثنا در این مورد «هانسوکو-ماکه» به دلیل گرفتن مستقیم زیر کمربند است که در این صورت، مبارز می‌تواند در مسابقه بعدی شرکت کند، زیرا این حمله، اگرچه ممنوع است، اما با روح جودو مغایرت ندارد. این قانون در سال ۲۰۱۸ تغییر کرد و از آن زمان به بعد، گرفتن زیر کمربند فقط با شیدو جریمه می‌شود. اصطلاحات قدیمی برای اخطارهای میانی - چویی و کِی-کوکو - دیگر در جودوی رقابتی استفاده نمی‌شوند.[۱۸۷]

تخلفات جزئی

[ویرایش]

فدراسیون جودو در تلاش است تا مسابقات جودو را به ویژه برای تلویزیون و به‌طور کلی برای تماشاگران جذاب‌تر کند. در سطوح بالای مسابقات، تفاوت‌ها در قدرت، سرعت و تکنیک معمولاً بسیار کم است، به‌طوری که بدون تشویق به حملات تهاجمی، ممکن است تصمیم‌گیری در مورد نتیجه بسیار طولانی شود. به همین دلیل، مجموعه‌ای از قوانین وضع شده‌اند که مبارزان را به حمله وادار کرده و در عین حال آن‌ها را از اتخاذ موضع دفاعی مستمر منع می‌کند.[۱۸۷]

یکی از این قوانین می‌تواند به عنوان مثال این باشد که مبارز با اجتناب از گرفتن یقه و به‌ویژه گریپ حریف، فاصله خود را با او حفظ کند. به این ترتیب، او نمی‌تواند حمله کند و در عین حال حریف نیز قادر به حمله نخواهد بود. معمولاً مبارز به گونه‌ای گریپ خود را انتخاب می‌کند که حریف فرصت چندانی برای اجرای حمله خود نداشته باشد. برای مثال، اگر هر دو سر آستین حریف را بگیرد، می‌تواند از گرفتن گریپ توسط حریف جلوگیری کند. البته، این اقدام مانند بسیاری از اقدامات در این گروه، در ابتدا مجاز است، اما فقط در صورتی که به دنبال آن حمله‌ای صورت گیرد. این امر نیز به موقعیت و ارزیابی داوران بستگی دارد و ممکن است متفاوت باشد. سایر تخلفات شامل قفل کردن انگشتان، انتخاب گریپی غیر از گریپ معمول و به‌طور کلی اتخاذ یک موضع دفاعی مداوم است. اجرای تکنیک‌های پرتابی غیرموثر به عمد، معروف به حملات نمایشی که تنها با هدف انتقال مبارزه از حالت ایستاده به روی زمین یا تظاهر به مبارزه فعال انجام می‌شوند، نیز به همان اندازه که اجتناب آشکار از حمله مجازات می‌شود، مورد مجازات قرار می‌گیرند. ترک عمدی تاتامی و بیرون راندن حریف از تاتامی نیز با شیدو مجازات می‌شود.[۱۸۷]

البته در جودو تکنیک‌هایی وجود دارند که می‌توانند مبارزان را به خطر بیندازند. برای مثال، استفاده از قیچی پا به سمت سر، گردن یا تنه با پاهای کشیده ممنوع است. همچنین خم کردن انگشتان یا لگد زدن به دست حریف برای آزاد کردن گریپ او مجاز نیست. گرفتن سر آستین یا حتی انتهای شلوار حریف، مانند گرفتن مستقیم داخل جودوگی، نیز مجاز نیست. همچنین، گذاشتن قسمت‌هایی از لباس در دهان ممنوع است. پیچیدن اندام‌های خود با کمربند یا انتهای کت نیز مجاز نیست.[۱۸۷]

تخلفات شدید

[ویرایش]

یک تخلف شدید زمانی رخ می‌دهد که یک مبارز سلامت حریف یا خود را به خطر بیندازد یا به‌طور کلی رفتار غیرورزشی از خود نشان دهد. برخی از تکنیک‌ها به دلیل ایجاد آسیب‌های مکرر ممنوع شده‌اند. از جمله این تکنیک‌ها می‌توان به کاوازو-گاکه (Kawazu-Gake)، پرتاب‌های اهرمی، هر نوع اهرم‌بندی روی مفاصل غیر از آرنج و همچنین اینتاوچن (Eintauchen) به سمت تاتامی اشاره کرد (در این حالت، مبارز با خم شدن بیش از حد به سمت جلو و پایین، تلاش می‌کند تا تکنیک خود را بهبود بخشد، اما ممکن است به خود آسیب برساند). این حرکت به‌عنوان دایوینگ (Diving) نیز شناخته می‌شود. توهین به حریف یا داور و انجام حرکات توهین‌آمیز نیز به‌عنوان رفتار غیرورزشی شدید تلقی می‌شوند.[۱۸۷]

از سال ۲۰۱۳ در سطح بین‌المللی و از سال ۲۰۱۴ در سطح ملی، گرفتن یا مسدود کردن با دست‌ها یا بازوها در زیر کمربند، چه در حالت ایستاده و چه در هنگام انتقال از حالت ایستاده به زمین، با هانسوکو-ماکه (Hansoku-make) مجازات می‌شود و به‌عنوان یک تخلف شدید در نظر گرفته می‌شود. این قانون به معنای ممنوعیت کامل پرتاب‌هایی است که در آن‌ها دست به پای حریف گرفته می‌شود.[۱۸۰] این قانون در واقع سخت‌گیری بیشتری نسبت به قانون سال ۲۰۱۰ دارد که طبق آن، این تکنیک‌ها تنها در شرایط استثنایی (برای مثال، در صورت وقوع حمله جدی از سوی حریف) مجاز بودند. از سال ۲۰۱۸، تمامی گرفتن‌های مستقیم زیر کمربند به‌عنوان تخلف‌های سبک‌تر محسوب شده و تنها با شیدو (Shido) جریمه می‌شوند.[۱۸۷]

سازمان‌ها

[ویرایش]

نهاد بین‌المللی حاکم بر جودو فدراسیون جهانی جودو یا به اختصار «IJF» است که در سال ۱۹۵۱ تأسیس شد. اعضای فدراسیون جهانی جودو شامل اتحادیه جودوی آفریقا (AJU)، کنفدراسیون جودوی پان-آمریکا (PJC)، اتحادیه جودوی آسیا (JUA)، اتحادیه جودوی اروپا (EJU) و اتحادیه جودوی اقیانوسیه (OJU) هستند که هر کدام شامل تعدادی از انجمن‌های ملی جودو می‌باشند. فدراسیون جهانی جودو مسئول برگزاری مسابقات بین‌المللی است و میزبان مسابقات قهرمانی جهانی جودو و برگزارکننده رویدادهای جودوی المپیک می‌باشد.[۱۸۸][۱۸۹]

روز جهانی جودو

[ویرایش]

در ۲۸ اکتبر هر سال، جامعه جودو روز جهانی جودو را به مناسبت تولد بنیان‌گذار جودو یعنی کانو جیگورو، جشن می‌گیرد. پیام روز جهانی جودو هر سال تغییر می‌کند؛ اما هدف همیشه برجسته کردن ارزش‌های اخلاقی جودو است. اولین جشن در سال ۲۰۱۱ برگزار شد.[۱۹۰] پیام‌های گذشته روز جهانی جودو عبارت‌اند از:

  • سال ۲۰۱۷: شجاعت[۱۹۱]
  • سال ۲۰۱۸: دوستی[۱۹۲]
  • سال ۲۰۱۹: یک درخت بکار[۱۹۳]
  • سال ۲۰۲۰: قوی‌تر با هم[۱۹۴]
  • سال ۲۰۲۱: همبستگی[۱۹۵]
  • سال ۲۰۲۲: شمول[۱۹۶]
  • سال ۲۰۲۳: یک دوست پیدا کن[۱۹۷]

فیلم‌شناسی

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. نخستین مسابقات المپیکی که مدال‌هایی به جودوکاران زن اهدا کرد، در سال ۱۹۹۲ برگزار شد؛ اما در سال ۱۹۸۸، زنان به عنوان یک ورزش نمایشی در مسابقات شرکت کرده بودند.[۲]
  2. دانشنامه نیپونیکا تعریف اولیه جودو را چنین بیان می‌کند: 「心身を鍛錬することにより、その力をもっとも有効に使用する道であると同時に、人間形成の道である。」(ترجمه: «جودو راهی است برای استفاده مؤثر از قدرت از طریق تمرین و تقویت ذهن و بدن و در عین حال، راهی برای شکل‌دهی به شخصیت انسان.») برای تعاریف بیشتر دایرتالمعارف جودو را ببینید.
  3. برای موقعیت معبد ایشو-جی، مراجعه کنید به: «Way to Eisho-Ji Temple»، Kodokan، بایگانی‌شده از اصلی در مارس ۱۱, ۲۰۱۱، دریافت‌شده در مارس ۱۴, ۲۰۱۱
  4. برای نظرات کانو دربارهٔ کاربرد گسترده‌تر «جیتا کیوئی» در زندگی، به عنوان مثال، مراجعه کنید به:[۳۱]
  5. اصطلاح «جودو» پیش از آن نیز استفاده شده بود؛ مانند مدرسه جوجوتسو که خود را چوکوشین-ریو جودو (ژاپنی: 直信流柔道 هپبورن: Chokushin-ryū Jūdō؟, گاهی به عنوان جیکیشین-ریو جودو ارائه می‌شود) می‌نامید؛ اما به‌طور کلی استفاده از آن نادر بود.
  6. منابع فراوانی وجود دارند که فنون جودو را به‌طور دقیق توصیف می‌کنند. برخی نمونه‌های برجسته این منابع: Inokuma و Sato. Kano. Mifune. Daigo. و Ohlenkamp. را ببینید.
  7. تکمیل ۱۳ سالگی برای بخش‌های انتخابی کاتا و راندوری یا شیا) و تکمیل ۱۶ سالگی برای بخش‌های انتخابی SV و تایسو لازم می‌باشد.[۱۶۰][۱۶۱]
  8. سنین تا امروز همچنان به عنوان توصیه در نظر گرفته می‌شود. برای تمام دان‌ها، آزمون می‌تواند در سالی که سن مورد نظر تکمیل می‌شود، برگزار شود.[۱۶۲][۱۶۳]
  9. در صورتی که جودوکا حداقل ۱۲ امتیاز در کارت موفقیت‌های رقابتی داشته باشد و صاحب درجه ۱ کیو باشد، می‌تواند از سن ۱۵ سالگی امتحان دهد.[۱۷۰]
  10. از طریق موفقیت‌های رقابتی، یا اگر جودوکا آموزشی به‌عنوان مربی یا داور بگذراند، زمان آماده‌سازی می‌تواند به‌طور جداگانه یک سال کاهش یابد.[۱۷۰]

پانویس

[ویرایش]
  1. Inman 2005, p. 10.
  2. Inman 2005, p. 11.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ Kano 2008, p. 11.
  4. "Judo | Definition, History, & Facts". Encyclopaedia Britannica (به انگلیسی). Archived from the original on 5 September 2015. Retrieved 2024-07-22.
  5. ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۸۵.
  6. Kano 2008, pp. 46 & 47.
  7. Kano 2008, p. 1.
  8. Hoare 2009, p. 43.
  9. Kano 2008, p. 2.
  10. Hoare 2009, p. 44.
  11. Fukuda 2004, p. 145.
  12. Kano 2008, p. 4 & 3.
  13. Hoare 2009, p. 45–47.
  14. Fukuda 2004, p. 145–152.
  15. Davis، Simon. «Be Strong, Be Gentle, Be Beautiful - Keiko Fukuda». United States Judo Federation. بایگانی‌شده از اصلی در مارس ۸, ۲۰۱۱. دریافت‌شده در مارس ۱۲, ۲۰۱۱.
  16. Kano 2008, p. 6.
  17. Hoare 2009, p. 47.
  18. Kano 2008, pp. 9 & 10.
  19. Kano 2005, p. 23.
  20. Hoare 2009, pp. 52 & 53.
  21. ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۷۴.
  22. Kano 2008, p. 20.
  23. Lowry 2006, p. 49.
  24. "『【柔道】』" ["Judo"] (سی‌دی-رام). 『日本大百科全書』 (به ژاپنی). ژاپن: شوگاکوکان. 1984. {{cite encyclopedia}}: |chapter-format= requires |chapter-url= (help)
  25. «Kodokan Judo Institute, "What is Seiryoku-Zenyo?"». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  26. «Teaching of Kanō Jigorō Shihan» (PDF). بایگانی‌شده (PDF) از روی نسخه اصلی در اکتبر ۳۰, ۲۰۲۱.
  27. «精力善用、自他共栄を英語で学ぶ». ۸ ژانویه ۲۰۱۶. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۸ آوریل ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  28. «Kodokan Judo Institute, "What is Jita-kyoei?"». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  29. Kano 2005, pp. 39 & 40.
  30. ۳۰٫۰ ۳۰٫۱ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۸۱.
  31. Kano 2008, p. 107.
  32. Hoare 2009, p. 56.
  33. "Executive Order 9066: Resulting in Japanese-American Incarceration (1942)". National Archives (به انگلیسی). 2021-09-22. Archived from the original on 3 February 2023. Retrieved 2024-08-16.
  34. "Personal Justice Denied: Report of the Commission on Wartime Relocation and Internment of Civilians". National Archives (به انگلیسی). 2024-04-03. Archived from the original on 16 August 2024. Retrieved 2024-08-16.
  35. Kashima، Tetsuden (۲۰۱۲). Personal Justice Denied: Report of the Commission on Wartime Relocation and Internment of Civilians. University of Washington Press. شابک ۹۷۸۰۲۹۵۸۰۲۳۴۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  36. ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ ۳۶٫۲ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۹۳.
  37. ۳۷٫۰ ۳۷٫۱ Weglyn، Michi (۱۹۷۶). Years of Infamy: The Untold Story of America's Concentration Camps. Morrow. صص. ۵۶–۶۰. شابک ۹۷۸۰۶۸۸۰۷۹۹۶۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  38. Judo: History, Theory, Practice. North Atlantic Books. ۲۰۰۴. صص. ۳۰–۳۵. شابک ۹۷۸۱۵۵۶۴۳۴۴۵۷. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  39. ۳۹٫۰ ۳۹٫۱ دهناد، کیوان (۱۳۸۵). آموزش جودو (برای نونهالان). تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۴۶.
  40. Schaller، Michael (۱۹۸۵). The American Occupation of Japan: The Origins of the Cold War in Asia. Oxford University Press. صص. ۹۲–۱۰۰. شابک ۹۷۸۰۱۹۹۸۷۸۸۴۰. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  41. ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ ۴۱٫۲ Inokuma and Sato 1987, p. 253.
  42. ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۵۶.
  43. Hill، Robert (۲۰۱۰). «Chapter ۸». World of Martial Arts. London, Kentucky: LuLu Publishing. شابک ۹۷۸-۰-۵۵۷-۰۱۶۶۳-۱.
  44. Lowry 2006, pp. 35–61.
  45. ۴۵٫۰ ۴۵٫۱ ۴۵٫۲ ۴۵٫۳ ۴۵٫۴ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۵۶.
  46. Lowry 2006, p. 39.
  47. Hoare 2005, p. 8.
  48. «Judogi Guidance». International Judo Federation. ژانویه ۲۰۱۱. بایگانی‌شده از اصلی در ژوئیه ۲۰, ۲۰۱۱. دریافت‌شده در مارس ۱۱, ۲۰۱۱.
  49. ۴۹٫۰ ۴۹٫۱ ۴۹٫۲ «Introduction of the Blue Judogi». International Judo Federation. بایگانی‌شده از اصلی در سپتامبر ۱۲, ۲۰۰۷.
  50. Daigo 2005, p. 8.
  51. Kano 1994, pp. 44 & 45.
  52. Ishikawa and Draeger 1999, p. 179.
  53. ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۱۳.
  54. Kano 1994, pp. 42 & 43.
  55. Mifune 2004, pp. 41–43.
  56. ۵۶٫۰ ۵۶٫۱ Kano 1994, p. 44.
  57. ۵۷٫۰ ۵۷٫۱ Mifune 2004, p. 44.
  58. Takahashi 2005, pp. 39–43.
  59. Daigo 2005, p. 10.
  60. «All Judo Hand Techniques (Te-Waza)». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۴ آوریل ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  61. «All Judo Hip Techniques (Koshi-Waza)». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  62. «All Judo Foot Techniques (Ashi-Waza)». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  63. برای پوشش کامل تکنیک‌های کاتامه وازا که در قوانین فعلی مسابقات جودو وجود دارند به Adams (1991) ،Kashiwazaki (1992) و Kashiwazaki (1997) مراجعه کنید.
  64. ۶۴٫۰ ۶۴٫۱ ۶۴٫۲ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۱۵.
  65. Koizumi، Gunji. «Ne-waza (Groundwork) and Atemi-waza (blows) in Judo». Judo. Budokwai Judo Quarterly Bulletin. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۷ مارس ۲۰۲۱. دریافت‌شده در ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۲.
  66. Adams 1991.
  67. Otaki & Draeger 1983, pp. 398–405.
  68. Kano 1982, pp. 192–203.
  69. Daigo 2005, p. 9.
  70. Harrison 1952, pp. 162–168.
  71. Kano، Jigoro. «The Contribution of Judo to Education». Judo Info. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۳ فوریه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۲.
  72. ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۳۲.
  73. «حجاب اسلامی جودوکار عربستان سعودی دردسر ساز می‌شود». BBC News فارسی. ۲۰۱۲-۰۷-۳۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۱۲-۰۷-۳۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۲۷.
  74. «Saudi judoka banned from wearing hijab». www.aljazeera.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۵ اوت ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۰۷.
  75. ۷۵٫۰ ۷۵٫۱ Ishikawa and Draeger 1999, p. 84.
  76. Kano 1994, p. 142.
  77. «What is a Kata?». umich.edu. بایگانی‌شده از اصلی در فوریه ۱۹, ۲۰۱۵. دریافت‌شده در مارس ۵, ۲۰۱۵.
  78. Hanon 2010.
  79. Kano 1994, pp. 148-159.
  80. Otaki and Draeger 1994, pp. 73–109.
  81. Otaki and Draeger 1994, pp. 139–266.
  82. Kano 1994, pp. 160-172.
  83. Otaki and Draeger 1994, pp. 110–138.
  84. Otaki and Draeger 1994, pp. 267–405.
  85. Kano 1994, pp. 173–191.
  86. Kano 1994, pp. 192–203.
  87. Kano 1994, pp. 204-219.
  88. Fukuda 2004, pp. 1–144.
  89. De Crée & Jones 2009a.
  90. De Crée & Jones 2009b.
  91. De Crée & Jones 2009c.
  92. Kano 1994, pp. 220–223.
  93. De Crée 2012, pp. 56–107.
  94. Kano 1994, pp. 224–238.
  95. Kano 1994, pp. 239–251.
  96. De Crée & Jones 2011a.
  97. De Crée & Jones 2011b.
  98. De Crée & Jones 2011c.
  99. Fromm and Soames 1982, pp. 71–72.
  100. Fromm and Soames 1982, pp. 109.
  101. Mifune 2004, pp. 211–220.
  102. De Crée 2015, pp. 155-174.
  103. Itō 1970, pp. 1–111.
  104. Cf. Jigoro Kano, Kodokan Judo, Kodansha, US, 2013, § Tandoku-renshu.
  105. Blumenstein، Boris؛ Lidor، Ronnie؛ Tenenbaum، Gershon (۲۰۰۵). «Periodization and planning of psychological preparation in elite combat sport programs: The case of judo». International Journal of Sport and Exercise Psychology. ۳ (۱): ۷–۲۵. doi:10.1080/1612197X.2005.9671755.
  106. Gabriel، Caio (۲۰۲۲). «Towards Mental Training for Elite Judo Athletes». The Arts and Sciences of Judo. ۲ (۲): ۱۸–۲۱.
  107. ۱۰۷٫۰ ۱۰۷٫۱ Hoare 2005, pp. 4–7.
  108. Hoare 2009, p. 109.
  109. Andreas, Niehaus. "If You Want to Cry, Cry on the Green Mats of Kôdôkan". Olympism: The Global Vision (به انگلیسی). p. ۱۰۲.
  110. Jigoro Kano. «The Contribution of Judo to Education by Jigoro Kano». Judo Info. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  111. Koizumi 1947.
  112. «Judo is Now Olympic Event». New Japan. ج. ۱۳. صص. ۱۱۸ & ۱۱۹.
  113. «Black Belt Vol. 2, No. 2». Active Interest Media, Inc. مارس ۱۹۶۴: ۲۷.
  114. «Judo Rules: Basic Rules of Judo». rulesofsport.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۳ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  115. ۱۱۵٫۰ ۱۱۵٫۱ ۱۱۵٫۲ ۱۱۵٫۳ ۱۱۵٫۴ ۱۱۵٫۵ ۱۱۵٫۶ Takahashi 2005, pp. 18–20.
  116. «Wide consensus for the adapted rules of the next Olympic Cycle». IJF.org. دسامبر ۹, ۲۰۱۶. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ دسامبر ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ژوئن ۲, ۲۰۱۷.
  117. «Refereeing Rules Alterations: Test Event on WC Junior Bangkok'08» (PDF). Judo Info. INT. Judo Federation: IJF Referee Commission. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰۱۶-۰۳-۰۳. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  118. Ohlenkamp، Neil. «Evolution of Judo Contest Rules». Judo Info. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۱. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  119. «Extended match (e.g. Golden Score Contest)». Judo Channel. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۷ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  120. ۱۲۰٫۰ ۱۲۰٫۱ IJF Sport and Organisation Rules (SOR) (PDF).
  121. Grant، T.P. (ژوئیه ۱۵, ۲۰۱۳). «MMA Fan's Guide to Grappling: Judo». Bloody Elbow. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ ژوئن ۲۰۱۷. دریافت‌شده در فوریه ۲۲, ۲۰۱۶.
  122. Fusco، Anthony (اوت ۲۰, ۲۰۱۲). «Judo "The Gentle Way": Why Judo Is so Underrated in MMA Today». Bleacher Report. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۹ ژانویه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  123. Snowden، Jonathan (آوریل ۶, ۲۰۱۲). «The Gentle Way: Strikeforce Champion Ronda Rousey and the Birth of a Judo Star». Bleacher Report. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۹ ژانویه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  124. Snowden، Jonathan (آوریل ۱۱, ۲۰۱۲). «The Gentle Way Part II: Olympians Ronda Rousey and Rick Hawn Adapt to MMA». Bleacher Report. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۵ مارس ۲۰۱۶. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  125. Erickson، Matt (۲ ژوئیه ۲۰۱۴). «Is Ronda Rousey the savior judo has been waiting for?». MMAjunkie.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۶ اوت ۲۰۱۸. دریافت‌شده در فوریه ۲۲, ۲۰۱۶.
  126. Kashiwazaki 1997, pp. 14 & 15.
  127. «Judo handbook» (PDF). بایگانی‌شده (PDF) از روی نسخه اصلی در ۲۰۱۶-۰۲-۰۵.
  128. وبگاه رسمی
  129. «The development of Georgian Judo». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  130. «Judo Grand Slam Returns». ۲۴ مارس ۲۰۲۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  131. «The Russian Judo Revolution». ۲ اوت ۲۰۱۲. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  132. «Judo:Its history in the world and Russia». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۷ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  133. «Mongolian Judo». ۱۹ ژوئن ۲۰۲۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۷ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  134. «The secret of Mongolian Judo». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  135. «What is Korean Judo». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  136. «The Development of Korean Judo» (PDF). بایگانی‌شده (PDF) از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  137. «France Loves Judo».
  138. «Judo For The World». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۷ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  139. «Cuban Judo History». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۰ ژانویه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  140. «The Origin Of Judo In Cuba». ۲۵ ژانویه ۲۰۲۲. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  141. «Aizerbaijan». ۱۲ ژانویه ۲۰۲۴. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  142. «Judo styles». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۳ آوریل ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  143. «Israeli Judo Legends». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۳ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  144. Ben-Tal، Daniel (۱۷ اوت ۲۰۱۶). «Israeli Judo». Haaretz. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۳ دسامبر ۲۰۲۳. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  145. Egorov، Boris (مه ۲۹, ۲۰۱۹). «Why Vladimir Putin would have struggled to be a black belt in the Soviet Union». Russia Beyond. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۷ اکتبر ۲۰۲۳. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  146. «The History of Sombo». Members.tripod.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۲ مه ۲۰۲۰. دریافت‌شده در فوریه ۲۱, ۲۰۱۶.
  147. «Seeds of Mitsuyo Maeda». سپتامبر ۲۳, ۲۰۱۴. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۷ مارس ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  148. Eros، Rildo. «História do Judô». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۰۹-۰۲-۱۰.
  149. Drysdale، Robert (فوریه ۱۳, ۲۰۱۸). «Who was Oscar Gracie and who taught him Jiu-Jitsu?». Global Training Report. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ مه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۴-۱۶.
  150. «10th Planet Locations». ۲۰۲۳-۰۴-۱۷. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۵ دسامبر ۲۰۲۳. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۲۴.
  151. ۱۵۱٫۰ ۱۵۱٫۱ ۱۵۱٫۲ ۱۵۱٫۳ ۱۵۱٫۴ ۱۵۱٫۵ ۱۵۱٫۶ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۵۷.
  152. «Go Ranks». Mechner. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۹ دسامبر ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۷.
  153. ۱۵۳٫۰ ۱۵۳٫۱ ۱۵۳٫۲ Ohlenkamp، Neil (مارس ۲۵, ۲۰۰۷). «The Judo Rank System». JudoInfo.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۶ مه ۲۰۱۰. دریافت‌شده در اکتبر ۱۵, ۲۰۰۷.
  154. ۱۵۴٫۰ ۱۵۴٫۱ «The Judo Rank System - Belts | Judo Info». judoinfo.com. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۵ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۱۵.
  155. ۱۵۵٫۰ ۱۵۵٫۱ «Judo black belt requirements». judostuffandpics.com. ۲۰۱۷-۱۰-۱۷. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۷ آوریل ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۲۴.
  156. «A Lifetime of Judo: Keiko Fukuda | Judo Info». judoinfo.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۶.
  157. "A Living Legend: Judo Master Keiko Fukuda". Steph Davis - High Places (به انگلیسی). 2009-07-15. Retrieved 2024-10-26.
  158. Callan، Mike (مه ۲۰۱۵). «History of the Grading System». ResearchGate.com. دریافت‌شده در مارس ۶, ۲۰۲۰.
  159. ۱۵۹٫۰ ۱۵۹٫۱ ۱۵۹٫۲ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۹۶.
  160. ۱۶۰٫۰ ۱۶۰٫۱ Deutscher Judo Bund e.  V. – DJB (ed.). "Graduierungsordnung des Deutschen Judo-Bundes e.  V" (PDF). judobund.de (به آلمانی). Archived from the original (PDF; 415 kB) on 2023-11-08. Retrieved 2023-11-08.
  161. ۱۶۱٫۰ ۱۶۱٫۱ Deutscher Judo Bund e.  V. – DJB (ed.). "Anforderungen für Kyu-Grade im DJB" (PDF). judobund.de (به آلمانی). Archived from the original (PDF; 415 kB) on 2023-02-04. Retrieved 2023-11-08Anforderungen an Kyu-Grade im DJB (Rev. 1.01, Stand 1. Juli 2022){{cite journal}}: نگهداری CS1: پست اسکریپت (link)
  162. «Grundsatzordnung des Deutschen Judo Bundes e.  V» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰۲۳-۰۹-۲۹.
  163. «Kyu-Informationsflyer: Prüfungsprogramm: Aus-/Fortbildung: Deutscher Judo-Bund». judobund.de. ۲۰۲۳-۱۲-۱۵. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ دسامبر ۲۰۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۱۵.
  164. Deutscher Judo Bund e.  V. – DJB, ed. (2022-06-03). "Das neue Graduierungssystem ist online". judobund.de (به آلمانی). Archived from the original on 2023-11-16. Retrieved 2023-07-03.
  165. Niedersächsischer Judo-Verband e.  V. – NJV (ed.). "Das neue Graduierungssystem". njv.de (به آلمانی). Archived from the original on 27 August 2024. Retrieved 2023-11-08.
  166. Deutscher Judo-Bund e.  V, ed. (2022-06-01). "Kyu-Graduierungssystem". judobund.de (به آلمانی). Archived from the original on 2023-11-08. Retrieved 2023-11-08.
  167. Deutscher Judo-Bund e.  V, ed. (2022-06-01). "Anforderung für Kyu-Grade (Kyu-Programm)" (PDF). judobund.de (به آلمانی). Archived from the original (PDF; 563 kB) on 2023-12-02. Retrieved 2023-11-08.
  168. «ÖJV — Kyu Prüfungsordnung 2016» (PDF). oejv.com (به آلمانی): ۶. بایگانی‌شده از اصلی (PDF; 250 kB) در ۲۰۱۷-۱۰-۰۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۱-۱۳.
  169. ۱۶۹٫۰ ۱۶۹٫۱ «ÖJV Kyū-Prüfungsordnung 2016 – § 13: Graduierungsstufen». judoaustria.at (به آلمانی). بایگانی‌شده از اصلی (PDF; 371 kB) در ۲۰۲۴-۰۵-۲۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۱-۱۳.
  170. ۱۷۰٫۰ ۱۷۰٫۱ «Grundsatzordnung des Deutschen Judo Bundes e. V.» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰۲۱-۱۱-۲۶.
  171. «Anforderungen für Dan-Grade 2024» (PDF). judobund.de: ۹. بایگانی‌شده از اصلی (PDF; 356 kB) در ۲۰۲۴-۰۵-۱۳. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۵-۰۲.
  172. «Ehrenordnung des Deutschen Judo-Bund e.  V» (PDF). judobund.de. بایگانی‌شده از اصلی (PDF; 323 kB) در ۲۰۲۳-۰۹-۲۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۱-۱۳.
  173. "Profiles of Judo 10th Dan Holders –– Judan | Judo Info". judoinfo.com (به انگلیسی). Archived from the original on 2014-06-26. Retrieved 2023-02-23.
  174. Österreichischer Judo-Verband, ویراستار (۲۰۱۱-۰۱-۲۱). «Handbuch DAN-Prüfungsordnung (ÖJV)» (PDF). oejv.com (به آلمانی). بایگانی‌شده از اصلی (PDF; 94 kB) در ۲۰۱۶-۱۲-۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۱-۱۳.
  175. "V ENG Proposal Refeeing rules 2013–2016 meeting in Tokyo 12 2012_06 12 2012" (PDF) (به انگلیسی). Archived from the original (PDF) on 2013-06-19. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  176. ۱۷۶٫۰ ۱۷۶٫۱ ۱۷۶٫۲ «Page 5». rules.ijf.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۲.
  177. ۱۷۷٫۰ ۱۷۷٫۱ ۱۷۷٫۲ "JudoFest 2020: Refereeing Rules". www.ijf.org (به انگلیسی). Retrieved 2024-10-22.
  178. «The Hague Grand Prix 2017 / IJF.org». www.ijf.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۲.
  179. ۱۷۹٫۰ ۱۷۹٫۱ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۴۳.
  180. ۱۸۰٫۰ ۱۸۰٫۱ «Übersicht der Regeländerungen 2014 bis 2016 auf der Seite des Nordrhein-Westfälischen Judoverbandes» (PDF). بایگانی‌شده (PDF) از روی نسخه اصلی در ۲۷ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۵ اوت ۲۰۲۴.
  181. «Regeländerungen für 2013 - Deutscher Judo-Bund». judobund.de. ۲۰۲۳-۰۹-۳۰. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۲۳-۰۹-۳۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۸-۱۵.
  182. ۱۸۲٫۰ ۱۸۲٫۱ ۱۸۲٫۲ «DJB-Präsentation der neuen IJF-Regeln» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۰۱۷-۰۲-۰۵.
  183. ۱۸۳٫۰ ۱۸۳٫۱ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۴۵.
  184. Department of Local Government, Sport and Cultural Industries. "Judo". Department of Local Government, Sport and Cultural Industries (به انگلیسی). Retrieved 2024-10-22.
  185. «Judo Court Dimensions | Perfect Court For Fair Combat - Sports Dimensia». sportsdimensia.com (به انگلیسی). ۲۰۲۳-۰۸-۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۱۰-۲۲.
  186. ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۴۸.
  187. ۱۸۷٫۰ ۱۸۷٫۱ ۱۸۷٫۲ ۱۸۷٫۳ ۱۸۷٫۴ ۱۸۷٫۵ ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۴۶.
  188. «International Judo Federation». بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۷ اوت ۲۰۱۱. دریافت‌شده در مارس ۱۳, ۲۰۱۱.
  189. ماتسوموتو، دیوید؛ بروس، میشل (۱۳۸۴). جودو، یک ورزش، یک راه زندگی (اولین ورزش آسیائی در المپیک). ترجمهٔ کیوان دهناد. تهران: انتشارات علم و ورزش. ص. ۱۰۲.
  190. «28 October World Judo Day». European Judo Union (به انگلیسی). ۲۰۱۱-۱۰-۲۸. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۹ مه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۲۳.
  191. «WORLD JUDO DAY 2017: COURAGE». European Judo Union (به انگلیسی). ۲۰۱۷-۱۰-۲۶. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۸ مه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۲۳.
  192. «WORLD JUDO DAY 2018: FRIENDSHIP». European Judo Union (به انگلیسی). ۲۰۱۸-۱۰-۲۲. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۳ فوریه ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۲۳.
  193. "WJD 2019: Plant a Tree". www.ijf.org (به انگلیسی). Archived from the original on 5 December 2023. Retrieved 2023-02-23.
  194. "WJD 2020: Show Us How Much We Are Stronger Together". www.ijf.org (به انگلیسی). Archived from the original on 22 February 2024. Retrieved 2023-02-23.
  195. Cowen، Thea (۲۰۲۱-۱۰-۲۸). «HAPPY WORLD JUDO DAY 2021!». European Judo Union (به انگلیسی). بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۴ مارس ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۲۳.
  196. Cowen، Thea (۲۰۲۲-۱۰-۲۸). «WORLD JUDO DAY 2022: INCLUSION». European Judo Union (به انگلیسی). بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۴ مارس ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۲-۲۳.
  197. "Bring a Friend - NEW". www.ijf.org (به انگلیسی). Archived from the original on 21 July 2024. Retrieved 2024-07-21.

منابع

[ویرایش]
  • Koizumi، Gunji (آوریل ۱۹۴۷)، «1936 Conversation with Jigoro Kano»، Budokwai Bulletin
  • Harrison، E. J. (۱۹۵۲Manual of Judo، London: Foulsham
  • Itō، Kazuo (۱۹۷۰Jūdō no nage- to katame-no-ura-waza، Tōkyō: Seibunkan Shoten
  • Weglyn، Michi (۱۹۷۶). Years of Infamy: The Untold Story of America's Concentration Camps. Morrow. صص. ۵۶–۶۰. شابک ۹۷۸۰۶۸۸۰۷۹۹۶۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  • Fromm، Alan؛ Soames، Nicolas (۱۹۸۲Judo - The Gentle Way، London: Routledge & Kegan Paul
  • Schaller، Michael (۱۹۸۵). The American Occupation of Japan: The Origins of the Cold War in Asia. Oxford University Press. صص. ۹۲–۱۰۰. شابک ۹۷۸۰۱۹۹۸۷۸۸۴۰. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  • Inokuma، Isao؛ Sato، Noboyuki (۱۹۸۷Best Judo، Tokyo, Japan: Kodansha International
  • Adams، Neil (۱۹۹۱Armlocks، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
  • Kashiwazaki، Katsuhiko (۱۹۹۲Shimewaza، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
  • Kano، Jigoro (۱۹۹۴Kodokan Judo، Tokyo, Japan: Kodansha
  • Kashiwazaki، Katsuhiko (۱۹۹۷Osaekomi، Judo Masterclass Techniques، London: Ippon Books
  • Otaki، Tadao؛ Draeger، Donn F. (۱۹۹۷Judo Formal Techniques: Complete guide to Kodokan randori no kata (ویراست reprint)، Clarendon, Vermont: Tuttle Publishing
  • Ishikawa، Takahiko؛ Draeger، Donn F. (۱۹۹۹Judo Training Methods، Boston, Massachusetts: Tuttle Publishing
  • Fukuda، Keiko (۲۰۰۴Ju-No-Kata، Berkeley, California: North Atlantic Books
  • Mifune، Kyuzo (۲۰۰۴The Canon of Judo: Classic teachings on principles and techniques، Tokyo, Japan: Kodansha
  • Judo: History, Theory, Practice. North Atlantic Books. ۲۰۰۴. صص. ۳۰–۳۵. شابک ۹۷۸۱۵۵۶۴۳۴۴۵۷. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  • Daigo، Toshiro (۲۰۰۵Kodokan Judo Throwing Techniques، Tokyo, Japan: Kodansha Internationa
  • Inman، Roy (۲۰۰۵The Judo Handbook، UK: Silverdale Books
  • Kano، Jigoro (۲۰۰۵)، Naoki، Murata، ویراستار، Mind Over Muscle: Writings from the founder of Judo، Tokyo, Japan: Kodansha
  • Takahashi، Masao (۲۰۰۵Mastering Judo، Champaign, Illinois: Human Kinetics
  • Hoare، Syd (۲۰۰۵«Development of judo competition rules» (PDF)، sydhoare.com، بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ژوئیه ۱, ۲۰۱۹، دریافت‌شده در سپتامبر ۱۶, ۲۰۱۲
  • Lowry، Dave (۲۰۰۶In the dojo. A guide to the rituals and etiquette of the Japanese martial arts، Boston, MA: Weatherhill
  • Ohlenkamp، Neil (۲۰۰۶Judo Unleashed: Essential Throwing & Grappling Techniques for Intermediate to Advanced Martial Artists، Maidenhead: McGraw-Hill
  • Law، Mark (۲۰۰۷The Pyjama Game, A Journey Into Judo، London, UK: Aurum Press
  • Kano، Jigoro (۲۰۰۸)، Watson، Brian N.، ویراستار، Judo Memoirs of Jigoro Kano، Victoria, BC: Trafford Publishing
  • Andreas, Niehaus (2008). "If You Want to Cry, Cry on the Green Mats of Kôdôkan". Olympism: The Global Vision (به انگلیسی). p. ۱۰۲.
  • Cachia، Jeffrey (۲۰۰۹Effective Judo، Sarasota, FL: Elite Publishing
  • Hoare، Syd (۲۰۰۹A History of Judo، London: Yamagi Books
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹a)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 1»، Archives of Budo، ج. ۵، صص. ۵۵–۷۳
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹b)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 2»، Archives of Budo، ج. ۵، صص. ۷۴–۸۲
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۰۹c)، «Kōdōkan Jūdō's Elusive Tenth Kata: The Gō-no-kata - "Forms of Proper Use of Force" - Part 3»، Archives of Budo، ج. ۵، صص. ۸۳–۹۵
  • Jones، Llyr C.؛ Hanon، Michael J. (۲۰۱۰)، «The way of kata in Kodokan Judo»، Journal of Asian Martial Arts، ج. ۱۹، صص. ۸–۳۷
  • Hill، Robert (۲۰۱۰). «Chapter ۸». World of Martial Arts. London, Kentucky: LuLu Publishing. شابک ۹۷۸-۰-۵۵۷-۰۱۶۶۳-۱.
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱a)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 1»، Archives of Budo، ج. ۷، صص. ۱۰۵–۱۲۳
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱b)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 2»، Archives of Budo، ج. ۷، صص. ۱۲۵–۱۳۷
  • De Crée، Carl؛ Jones، Llyr C. (۲۰۱۱c)، «Kōdōkan Jūdō's Inauspicious Ninth Kata: The Joshi goshinhō - "Self-defense methods for females" - Part 3»، Archives of Budo، ج. ۷، صص. ۱۳۷–۱۳۹
  • De Crée، Carl (۲۰۱۲The origin, inner essence, biomechanical fundamentals, and current teaching and performance anomalies of Kōdōkan jūdō's esoteric sixth kata: The Itsutsu-no-kata ―"Forms of five"، Rome, Italy: University of Rome
  • Kashima، Tetsuden (۲۰۱۲). Personal Justice Denied: Report of the Commission on Wartime Relocation and Internment of Civilians. University of Washington Press. شابک ۹۷۸۰۲۹۵۸۰۲۳۴۳. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۱۶ اوت ۲۰۲۴. دریافت‌شده در ۱۶ اوت ۲۰۲۴.
  • De Crée, Carl (2015), "Kōdōkan jūdō's three orphaned forms of counter techniques – Part 3: The Katame-waza ura-no-kata ―"Forms of reversing controlling techniques"", Archives of Budo (به انگلیسی), vol. 11, pp. 155–174

پیوند به بیرون

[ویرایش]