پرش به محتوا

سکینه (قرآن)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سکینه (انگلیسی: Sakina)، از ریشه «سکن» به معنای استقرار و ثبات در برابر حرکت است. و به آرامش روان آدمی و رفع نگرانی، اضطراب و تشویش از او رهنمون می‌شود.[۱]

علی بن محمد جرجانی در تعریف اصطلاحی سکینه می‌گوید: نوری در قلب انسان است که در مواجهه با امور غیبی، به انسان ثبات و آرامش می‌بخشد.[۲]

واژه قرآنی «سکینه» تنها شش بار در سه سورهٔ قرآن به کار رفته‌است. مفسران مسلمان و مترجمان قرآن، این واژه را غالباً به معنای «آرامش و طمأنینه»، مطابق با ریشهٔ لغوی آن «سکن» دانسته‌اند.[۳]

روح الهی

[ویرایش]

سید محمدحسین طباطبایی، منظور از سکینه را در آیه «إِنَّ آیَةَ مُلْکِهِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ التَّابُوتُ فیهِ سَکینَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ بقره ۲۴۸»، روحی الهی می‌داند که به قلب انسان، آرامش و به جان آدمی، استقرار و ثبات می‌بخشد. این روح الهی، مرتبه‌ای از کمالات نفس انسانی و جلوه‌ای از روح ایمان است.[۴]

منابع

[ویرایش]
  1. العین، ص ۳۸۲؛ مفردات، ص ۴۱۷
  2. تعریفات، الشریف علی بن محمد جرجانی، چاپ مصر ۱۳۰۶ هجری قمری.
  3. معناشناسی واژه «سکینه» در قرآن و متون مقدس یهودی، محمود مکوند نرجس توکلی محمدی، معرفت ادیان سال نهم بهار ۱۳۹۷ شماره ۲ (پیاپی ۳۴)
  4. طباطبایی، محمدحسین، ترجمه تفسیر المیزان، جلد دوم، حوزه علمیه قم، دفتر انتشارات اسلامی - ایران - قم، ۱۳۷۴ ه‍. ش