ابداع

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اِبداع/

اسم مصدر

ابداع

1. ایجاد چیزی نو؛ نوآوری. نو آوردن، نو پیدا کردن، ایجاد، اختراع.
2. آفرینش، خلقت.
3. (فلسفه قدیم): ایجاد اشیا از سوی خداوند که مسبوق به ماده و زمان نباشد. نیز احداث.
4. (ادبی): در بدیع، آوردن چند صنعت بدیعی در یک بیت یا عبارت مانند این بیت: تا نسوزد برنیاید بوی عود/ پخته داند کاین سخن با خام نیست. «سعدی»
5. شعر نو گفتن، به طرز نو شعر سرودن.
6. کند شدن مرکب در رفتار، درماندن.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین