بی

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /یِی/

بی

1. نشانه نفی و سلب که بر سر اسم درآید و کلمه را صفت سازد: بیکار، بیچاره. بدون.
2. گاه بر سر اسم درآید و قید مرکب سازد: بی‌شک، بی‌گفت و گو.
3. بیِّ: در گویش گنابادی یعنی بیائید ، تشریف بیاوردید ، یک تعارف برای مهمان کردن کسی یا خانواده ای برای آمدن به خانه برای مهمانی یا آمدن به درون خانه است زمانی که دم در هستند.

زبان دیگر

ریشه لغت

• بهاری

اسم

بی

1. عدد یک، یکبار، یک‌دفعه، یا یکباری، یک‌دفعه‌ای.
2. بی ممکن است در زبان معیار باستان مفاهیم مفعولی هم داشته و همچنین پسوند القاب پیامبران اوللامر مانند نبی، یا نابی نیز بود؛ برخی اصطلاحات فرقه‌ای مانند بابی و وهابی مزیین به بی هستند.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین