- Η Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -

Αγαπητοί αναγνώστες, σας ενημερώνουμε ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, Α.Ε.Ι. και Α.Τ.Ε.Ι., δραστηριοποιείται η Φοιτητική Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας.

Η Λέσχη συγκροτείται από ομάδες φοιτητών που προέρχονται από διάφορα πανεπιστημιακά ή μεταπτυχιακά προγράμματα της χώρας. Υπάρχει ωστόσο η δυνατότητα να γίνει κανείς μέλος ακόμη και αν δεν είναι φοιτητής.

 Στόχους της Λέσχης αποτελούν

                                 Απότιση τιμής στην μνήμη του Περικλή Γιαννόπουλου

 

Για μια ακόμη χρονιά ο αθηναϊκός πυρήνας των μελών της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. συγκεντρώθηκε στα προπύλαια του ΕΚΠΑ για να αποτίσει τιμή στην μνήμη του Περικλή Γιαννόπουλου. Ο Γιαννόπουλος ήταν ένας από τους χαρακτηριστικούς Έλληνες εκφραστές της γενιάς των νεορομαντικών διανοητών του κινήματος σκέψης της δεκαετίας του 1890.

Βιώνοντας την γενικευμένη ψυχική συντριβή της εθνικής ήττας του 1897, σε συνδυασμό με την ευρύτερη πανευρωπαϊκή τάση των νεορομαντικών διανοητών να απορρίπτουν τον θετικιστικό υλισμό, τον διεθνισμό και τον εκσυγχρονιστικά αντιουσιοκρατικό προσανατολισμό της Belle Époque, ο Γιαννόπουλος πρωταγωνίστησε στην διαμόρφωση μιας διανοητικής εθνικιστικής τάσης στον ελληνικό πνευματικό κόσμο. Στην ουσία ο Γιαννόπουλος αποτέλεσε κάτι σαν άτυπο επικεφαλής του ελληνικού διανοητικού εθνικιστικού ρεύματος των αρχών του 20^ου αιώνα, στο οποίο εντάχθηκαν ο Ίων Δραγούμης και στα πρώτα τους βήματα οι Άγγελος Σικελιανός, Νίκος Καζαντζάκης και πολλοί άλλοι πριν αλλάξουν διανοητικό προσανατολισμό μετά τον θάνατο του Δραγούμη.

Αρχικά ο Γιαννόπουλος ήρθε, ως σπουδαστής στην Γαλλία, σε επαφή με τα ρεύματα του ευρωπαϊκού πνευματικού κόσμου της εποχής. Γρήγορα στράφηκε προς τους ρομαντικούς συγγραφείς και θαύμασε την σκέψη των Πόε, Μπωντλαίρ και Ράσκιν. Έγινε φίλος με τον Ζαν Μορεάς και εστίασε στο λογοτεχνικό ρεύμα του αισθητισμού. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, μετά την διακοπή των σπουδών ιατρικής στην Γαλλία, έγινε γνωστός στους ελληνικούς διανοητικούς κύκλους κι άρχισε να μεταφράζει στα ελληνικά ρομαντικούς συγγραφείς με πρώτο όλων τον Πόε.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 η περιρρέουσα ελλαδική παρακμή τον έκανε να υιοθετήσει έναν έντονα εθνικιστικό λόγο, συνδυασμένο με έντονο αντιδυτικισμό και με ιδέες του παλαιότερου ελληνικού Ρομαντισμού. Η στάση του στα δημόσια δρώμενα ήταν παροιμιώδης. Έκανε πράξη το σύνθημα «εναντίον όλων» με έναν αισθητικά ιδιαίτερο τρόπο ζωής. Δεν διεκδίκησε αξιώματα, απαξίωσε πολιτικούς και διανοητικές τάσεις και υιοθέτησε το γραπτό ύφος του επιθετικού λιβελογραφήματος. 

Ασφαλώς και παρουσίασε ορισμένες αντιφάσεις, καθώς στρεφόταν αδιάκριτα κατά του δυτικού πολιτισμού ενώ ταυτόχρονα υιοθετούσε ρομαντικές ιδέες που είχαν γεννηθεί στην κεντρική και την δυτική Ευρώπη. Δεν διέκρινε τον πολιτισμό που οικοδομήθηκε στις ιδέες του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, ο οποίος ήταν πράγματι το αντίπαλο δέος των ιδεών του, από το σύνολο της ευρωπαϊκής σκέψης (στην οποία συγκαταλέγονταν και οι συγγραφείς που αγαπούσε). Ο Γιαννόπουλος έκανε την εύστοχη διαπίστωση ότι η Ελλάδα είχε υποστεί μια πνευματική αποικιοποίηση από τις ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο δεν διευκρίνισε ή δεν διέκρινε ότι και οι ομοϊδεάτες του ρομαντικοί διανοητές των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Δεν ήταν, λοιπόν, απλά αποικία των Ευρωπαίων η Ελλάδα. Ήταν αποικία των κυρίαρχων πολιτικά και πολιτιστικά ελίτ του φιλελεύθερου Διαφωτισμού, όπως αποικίες τους ήταν και οι παραδοσιακές κοινωνίες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών εθνών. Θεωρούμε, όμως, ότι η γενίκευση του Γιαννόπουλου ήταν σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη. Πρώτον γιατί οι νεορομαντικοί διανοητές ήταν ακόμη λίγοι πανευρωπαϊκά όσο έζησε ώστε να μπορέσει να διαπιστώσει με ποιους συνδέονταν πανευρωπαϊκά οι ιδέες του και, δεύτερον, γιατί στις επίκαιρες και μεγάλες διανοητικές μάχες είναι, κάποτε, δικαιολογημένη και η υπερβολή.

Ο Γιαννόπουλος άνοιξε τον δρόμο προς την επάνοδο των ιδεών του αντιδιαφωτιστικού πολιτικού Ρομαντισμού στον ελληνικό πνευματικό κόσμο, κατά τις αρχές του 20^ου αιώνα. Συνέδεσε τον οργανικό εθνικισμό με την αισθητική, διαλέχθηκε με την ιδέα του απομονωμένου ρομαντικού και του «ήρωα» της ιστορίας, πρόκρινε την παράδοση ως αντίπαλο δέος της μοντέρνας φιλελεύθερης νεωτερικότητας. Δεν κατάφερε να εντάξει και την κοινωνιστική θεμελιώδη αρχή των ιδεών του ρομαντικού πολιτικού αντιδιαφωτισμού στο πλέγμα της σκέψης του. Ο Γιαννόπουλος έμεινε στον εγωκεντρισμό και χρειάστηκε να περάσουν δέκα περίπου χρόνια μέχρι ο Δραγούμης και οι συνεργάτες του να αντιληφθούν ότι ο κοινωνικός οικονομικός αντιφιλελευθερισμός δεν ήταν μονοπώλιο των μαρξιστών, καθώς και να αποτιναχθεί η νιτσεϊκή επιρροή ώστε να γίνει στους Έλληνες εθνικιστές αντιληπτό ότι η λαϊκότητα δεν ήταν αντίθετη με τον ρομαντικό «ηρωισμό» της χαρισματικής προσωπικότητας.

Ωστόσο, είναι μάλλον άστοχο να αξιολογείται ο Γιαννόπουλος αρνητικά για αυτό. Και τούτο γιατί, στα χρόνια που έζησε ο Γιαννόπουλος, ήταν ακόμη άγνωστη στην Ελλάδα όχι μόνο η σχέση του κοινωνισμού με τον εθνικισμό και τον συντηρητισμό στα πλαίσια της πολιτικής θεωρίας το Ρομαντισμού, αλλά και η κλασική σοσιαλιστική θεωρία. Δεν υπήρχε ανεπτυγμένο σοσιαλιστικό διανοητικό ρεύμα στην ελληνική διανόηση (Το κοινωνικόν μας ζήτημα δημοσιεύθηκε το 1907, όταν ο Γιαννόπουλος έγραψε τα τελευταία του κείμενα πριν σιωπήσει για τρία ολόκληρα χρόνια πριν την αυτοχειρία του), δεν υπήρχε σοσιαλιστικό κίνημα (πέρα από ισχνές κινήσεις), δεν υπήρχε καν πλήρως ανεπτυγμένος καπιταλισμός στην ελληνική οικονομία και παραγωγή, γενικότερα ο σοσιαλισμός ήταν άγνωστος στην Ελλάδα για να χρεώσουμε στον Γιαννόπουλο ότι δεν τον υιοθέτησε. Ας μην αναζητούν, λοιπόν, σοσιαλιστικό αντικαπιταλισμό στα κείμενά του οι αναγνώστες. Αντικαπιταλιστικός ήταν συνολικά ο ρομαντικός τρόπος ζωής του. Μελλοντικά θα αναρτήσουμε άρθρα σχετικά με αυτό το θέμα.

 

ΥΓ. Πέρα από την όποια δυνητική καλοπροαίρετη κριτική και αρνητική αξιολόγηση του Γιαννόπουλου, κατά τα  τελευταία χρόνια, γνωστά ιδεολογικά «εστιατόρια» της Δεξιάς, που άνοιξαν υποκαταστήματα εντός του εθνικιστικού χώρου με την υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας και παρακρατικών φιλοεβραϊκών σκοτεινών κύκλων, έβαλαν στο στόχαστρο την γενιά των Ελλήνων νεορομαντικών εθνικιστών του Γιαννόπουλου και του Δραγούμη. Με χυδαία ψεύδη και χοντροκομμένες συρραφές, κάποιες φορές και με δάνεια από την επιχειρηματολογία αριστερών οργανώσεων, προσπάθησαν να αμαυρώσουν την ιστορική αξία αυτών των διανοητών. Μια από τις ανόητες προβοκάτσιες των «εστιατορίων» κατά του Γιαννόπουλου τον ήθελε να ήταν «βενιζελικός». Η απάντησή μας οφείλει να είναι το σκίσιμο των menu της εβραιοκρατούμενης Δεξιάς.

Ο Γιαννόπουλος, ασφαλώς, δεν ήταν βενιζελικός. Ήταν υπέρ της Επανάστασης που έγινε στο Γουδί, εντασσόμενος στο ρεύμα του ελληνικού αντικοινοβουλευτισμού που προϋπήρχε και εκδηλώθηκε εμπράκτως εκείνη την εποχή (ο Μποχώτης, στην γνωστή έρευνά του, θεωρεί ότι το ρεύμα αυτό είχε προφασιστικά γνωρίσματα αλλά το θέμα χωρά μεγάλη συζήτηση). Στο ρεύμα του ελληνικού αντικοινοβουλευτισμού συγχρωτίστηκαν διαφόρων ιδεολογικών προελεύσεων διανοητές και πολιτικοί, ακόμη και φιλελεύθεροι. Ο Δραγούμης ήταν ένας από τους άμεσα εμπλεκόμενους της προεργασίας για την Επανάσταση στο Γουδί ως έμπρακτης έκφρασης του αντικοινοβουλευτισμού.

Ο Βενιζέλος συνδέθηκε με τους επαναστάτες όχι γιατί εξέφραζε τις αντιδιαφωτιστικές ιδέες του Δραγούμη και του Γιαννόπουλου, αλλά εκπροσωπώντας την φιλελεύθερη και εκσυγχρονιστική τάση της Επανάστασης. Μέχρι το 1910, όταν και αυτοκτόνησε ο Γιαννόπουλος, ο Βενιζέλος φαινόταν ως ένας επαναστάτης πολιτικός στην κρητική πολιτική ζωή, δεν είχε αντιπαρατεθεί με τον Δραγούμη και με τους εθνικιστές. Ούτε καν με τους μοναρχικούς. Τα πολιτικά στρατόπεδα του Εθνικού Διχασμού δεν είχαν ακόμη διαμορφωθεί και ο Βενιζέλος, παρουσιαζόταν ως ένας γενικά αποδεκτός πολιτικός στους κύκλους των υποστηρικτών της Επανάστασης, που θα έβαζε τέλος στον λεγόμενο «παλαιοκομματισμό» των τρικουπικών και των δηλιγιαννικών πολιτευτών.  

Κλοτσάμε και αναποδογυρίζουμε τις κατσαρόλες των «εστιατορίων» του Μητσοτάκη, του Σαμαρά και των υπολοίπων ελλαδικών σκουπιδιών του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου. Μαθαίνουμε ιστορία και ιστορία των πολιτικών ιδεών. Και αγωνιζόμαστε για την διαφύλαξη της μνήμης των ηρώων της ιδεολογίας μας, για όσο αναπνέουμε τον αέρα της ελληνικής μας πατρίδας.

                                                                                     Με τον Μάργκαρετ

Πρέπει να μας τρολάρει το σύμπαν!! Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πριν δυο μέρες κάποιος ανώνυμος σχολιαστής έγραψε κάτω από την ανταπόκριση του Σταμάτη από την συναυλία των Accept ένα μάλλον χιουμοριστικό σχόλιο με θέμα τον τραγουδιστή Γιώργο Μαργαρίτη. Ακολούθησαν απαντήσεις και ανάμεσα σε αυτές μια που μας γύρισε στην δεκαετία του ’80, όταν οι skins της εποχής σύχναζαν σε κέντρο νυχτερινής διασκέδασης που εμφανιζόταν ο Άρχοντας του λαϊκού πενταγράμμου. Απρόσμενα, ο «Ζωρζ Μάργκαρετ» έγινε θέμα συζήτησης στην ανάρτηση που, μάλλον, συγκέντρωνε τις λιγότερες πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο.

Λίγες ώρες αργότερα, καθώς τα περισσότερα μέλη του αθηναϊκού πυρήνα της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ παίρναμε τα πρωινά μας ροφήματα σε γνωστή καφετέρια της οδού Ιπποκράτους, το σύμπαν συνωμότησε για να μας τρολάρει. Από το βάθος του πανέμορφου καταστήματος άρχισε να πλησιάζει κάποια στιγμή, σαν να βγήκε από το πουθενά, ο Άρχοντας της νύχτας!! Το βλέπαμε και δεν το πιστεύαμε. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά δευτερόλεπτα προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε ότι τα μάτια μας δεν μας γελούσαν. Ο Γιώργης στάθηκε δίπλα από το τραπέζι μας και έπιασε κουβέντα με τον υπάλληλο του καταστήματος για μια θεατρική παράσταση.

Είναι γνωστός ο σεβασμός του Βασίλη, του Flammentrupp, για το αρχαίο πάνθεον και το δέος του προς τις υπάρξεις που διαθέτουν μεταφυσικές καταβολές. Το ύφος του στην παρακάτω φωτογραφία αποκαλύπτει την συναισθηματική ένταση που τον διαπέρασε έχοντας τον τελευταίο Μεγάλο Παλαιό του λαϊκού ελληνικού τραγουδιού μόλις λίγα βήματα πλάι του.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ενώ προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ποια υπερφυσική αύρα συνέδεε αυτό που συνέβαινε με τον σχολιαστή της προηγούμενης ανάρτησης, ο Άρχοντας έκανε κίνηση προς την μεριά μας. Παλιός μόρτης, με μάτι κοφτερό και φορτωμένο από τις εμπειρίες δύο ζωών -μιας πρωινής συνηθισμένης και μιας νυχτερινής για τους λίγους- πέρασε από το φίλτρο της κρίσης του αστραπιαία τους πελάτες του καταστήματος και διαπίστωσε, σε χρόνο μηδέν, ποιοι ήταν οι περισσότερο ζόρικοι.

Έτσι, πλησίασε το τραπέζι μας. «Γεια σας ρε μάγκες!», είπε με το γνωστό του western γέλιο που λυγίζει σίδερα και ψυχές. Οι πολέμαρχοι της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. κοιτούσαν σαν αποσβολωμένα παιδιά, με τα χαμόγελα να αστράφτουν ως τις άκρες των προσώπων τους, ανίκανοι να ξεπεράσουν την κεραυνόπληκτη έκπληξη.

Μόνο ο Σταμάτης έδειχνε να κολυμπάει στα νερά του. «Γεια σου Γιώργαρε» ανταπάντησε, κάνοντας ένα νεύμα χαιρετισμού, μέχρι ο Άρχοντας να κουνήσει το κεφάλι καταφατικά και να συνεχίσει περπατώντας προς την έξοδο του καταστήματος.   

Η ερώτηση που προκύπτει αφορά, ασφαλώς, τον σχολιαστή που έγραψε το επίμαχο σχόλιο: Ρε φίλε, είχες δει κανένα όνειρο και το έγραψες; Όπως και να έχει, σε ευχαριστούμε. Αν, πάντως, κάνεις την καλή και δεις σε κάποιο άλλο όνειρο ότι κερδίσαμε το λαχείο, έλα να μας το γράψεις στα σχόλια. Να είσαι σίγουρος ότι την επόμενη στιγμή θα έχουμε φύγει όλοι καρφωτοί για το πρακτορείο.    

ΥΓ. Το τελευταία άσμα του Άρχοντα αφιερωμένο σε έναν τακτικό μας αναγνώστη που δεν χάνει ανάρτηση στο ιστολογιο από ένα υπόγειο διαμέρισμα του απόκεντρου των Αθηνών.  

Ανταπόκριση από την συναυλία των Udo Dirkschneider και Peter Baltes (των Accept), με το σχήμα Dirkschneider, στο Fuzz Club (8/4/2025)

                                                                                            του Σταμάτη Μαμούτου

Είχα αρκετό καιρό να παρακολουθήσω συναυλία heavy metal συγκροτήματος. Αλλά μαθαίνοντας ότι οι Udo Dirkschneider και Peter Baltes των Accept, συνοδευόμενοι από τους Sven Dirkschneider στα τύμπανα και από το δίδυμο Andrey Smirnoff/Dee Dammers στις κιθάρες, θα πραγματοποιούσαν συναυλίες αφιερωμένες στο album Balls To The Wall και σε τραγούδια της δεκαετίας του ’80 δεν γινόταν να απουσιάσω. Επρόκειτο για ένα προσκλητήριο που αφορούσε όλους τους Έλληνες ακροατές του αυθεντικού heavy metal, σε μια από τις πλέον δυνατές, ποιοτικές και ειλικρινείς εκδοχές του.

Έχω την εντύπωση ότι το φιλόξενο και όμορφο Fuzz ήταν μικρό για μια τέτοια συναυλία. Όπως, επίσης, θα ήταν καλύτερο αντί για τις ημερομηνίες της περασμένης Τρίτης (Αθήνα) και Τετάρτης (Θεσσαλονίκη), η συναυλία να είχε πραγματοποιηθεί σαββατοκύριακο. Αν η εμφάνιση των Dirkschneider γινόταν Σάββατο, Κυριακή ή Παρασκευή βράδυ -ή ακόμη και αν είχε ενσωματωθεί σε κάποιο από τα θερινά, μεγάλα μουσικά φεστιβάλ- θα συγκέντρωνε σίγουρα πολύ περισσότερους θεατές.

Το Fuzz γέμισε (νομίζω ότι πρέπει να έμειναν λιγότερα από σαράντα εισιτήρια απούλητα για να επιτυγχανόταν το sold out) αλλά μια καλύτερη ημερομηνία και ένας μεγαλύτερος χώρος διεξαγωγής εκτιμώ ότι θα έφερναν τους Dirkschneider, στην χειρότερη περίπτωση, μπροστά από τους τριπλάσιους θεατές, σε σχέση με αυτούς που συγκέντρωσαν την περασμένη Τρίτη στο ασφυκτικά γεμάτο Fuzz. Οι μισοί Accept να παρουσιάζουν ένα set list με τραγούδια της περιόδου 1980-1985 δεν είναι απλή συναυλία. Είναι heavy metal γιορτή. Είναι τελετουργικό απότισης τιμής στους μεγάλους παλαιούς ενός ήχου αυθεντικά αντρίκιου, τευτονικά ρομαντικού, αέναα εφηβικού.

Ο Udo, o Peter και η παρέα τους ανέβηκαν στην σκηνή στις δέκα παρά εικοσιπέντε. Ο στρατηγός φορούσε την συνηθισμένη στρατιωτική φόρμα παραλλαγής, καλογυαλισμένα άρβυλα, άσπρα γάντια και αλυσίδες με ασημένιους σταυρούς στο στήθος. Με το  τέλος του εισαγωγικού ηχητικού sample, ξεκίνησε ο μεταλλικός βομβαρδισμός. Ο καταιγισμός από εναλλασσόμενες ριπές συμπαγούς και ρέοντος μετάλλου.

Η αρχή έγινε με το «Fast As a Shark». Για να ακολουθήσει ένα μουσικό σφυροκόπημα με τα «Living for Tonite», «Midnight Mover», «Breaker», «Flash Rockin' Man», «Metal Heart» και «Breaking Up Again» (το οποίο τραγούδησε εξαιρετικά ο Baltes). Στην μικρή αρένα γινόταν παραλήρημα. Προσωπικά, αν μου έλεγαν ότι η συναυλία θα τελείωνε εκεί δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να φύγω. Τι άλλο να δω; Είχα δει τα πάντα. «Δεν περιγράφω άλλο», που έλεγε και ένας παλιός σπορτκάστερ.

Οι Dirkschneider είχαν πατήσει στην κορυφή του Ολύμπου. Ο ήχος γεμάτος, το μπάσο ακουγόταν σαν γλυκό σφυρί, οι κιθαρίστες σε εξαιρετική φόρμα, ο τυμπανιστής μετρημένος, στιβαρός και καθόλου φλύαρος, ο κοντός στρατηγός έβγαζε τους ιδιαίτερους λαρυγγισμούς του άνετα (στον Udo ταίριαζε το Fuzz, ο χώρος του οποίου του έδινε την δυνατότητα να κάνει τα ιδιαίτερα φωνητικά του να ακούγονται καθαρά, διατρέχοντας την αρένα, αναρριχώμενα στον όροφο και γαργαλώντας τους τοίχους). Το set list ήταν αυτό που θέλαμε να ακούσουμε όλοι οι true metalheads.

Όμως, βρισκόμασταν ακόμη στην αρχή. Μετά από μια ανάπαυλα λίγων δευτερολέπτων η μπάντα άρχισε να παίζει το Balls To The Wall. Ολόκληρο. Από την αρχή μέχρι το τέλος (που ήσουν Τέλη, να άκουγες το «London Leather Boys»). Δεν χρειάζεται να σχολιάσω τίποτα άλλο. Η αναφορά και μόνο είναι αρκετή.

Μετά το «Winter Dreams» το συγκρότημα αποσύρθηκε, αφήνοντας τους θεατές σε μεταλλική έκσταση. Έπειτα από τις εκκλήσεις μας για επιστροφή στην σκηνή, οι Dirkschneider ήταν ξανά μαζί μας με το τραγούδι που όλοι περιμέναμε. «Princess of the Dawn» και τα μυαλά στα κάγκελα!! Ακολούθησαν το «Up to the Limit» και το «Burning», με την αρένα να παίρνει φωτιά σε ρυθμούς μεταλλικού rock’n’roll.

Ήταν έντεκα και τέταρτο όταν ο Udo και η παρέα του αποχώρησαν, αγκαλιάζοντας την ελληνική σημαία, από την σκηνή του Fuzz. Ήταν έντεκα και τέταρτο όταν όσοι παρακολουθήσαμε αυτή την συναυλία συμπεράναμε άμεσα ότι θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό. Είχα καιρό να βρεθώ σε κάποιο live, συνεπώς δεν έχω εικόνα για τις πρόσφατες συναυλίες. Ωστόσο η συναυλία των Dirkschneider δεν ήταν στα όρια της σύγκρισης, του μετρήσιμου, του συζητήσιμου ώστε να εξεταστεί στα πλαίσια του διαλόγου και των πιθανών διαφωνιών. Ήταν έξω από κάθε πεδίο κανονικότητας. Στα υψίπεδα του ονειρικού, του αψεγάδιαστα τέλειου.

Αυτό είναι το heavy metal, παίδες. Χωρίς πολλά λόγια και μεγάλες αναλύσεις. Τα υπόλοιπα μπορεί να είναι thrash, power, death, black, hard core, prog, doom, symphonic, glam, avant garde, nu, οτιδήποτε άλλο και να αξίζουν πολύ. Όμως, αυτό που βιώσαμε δεν ήταν τέτοιο. Ήταν μόνο heavy metal. Για την ακρίβεια, ο ορισμός του. Σε μια από τις πλέον ωραίες του εκδοχές. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

                            Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο των εκδόσεων Κλέος

                 Κάρολος Μπωντλαίρ- Sun Knight- Σταμάτης Μαμούτος: Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας 

                                            

Το νέο βιβλίο των εκδόσεών μας μόλις κυκλοφόρησε. Και είναι δύσκολο να το κατατάξει κανείς στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ξεκινά με μια σύνοψη των πολιτικών κι αισθητικών αντιλήψεων του Μπωντλαίρ. Ο Μπωντλαίρ ήταν ένας αντιδιαφωτιστής ρομαντικός λογοτέχνης και κριτικός τέχνης, που συνήθως επικαλούνται κινήματα και πολιτικοί χώροι με τους οποίους τον χώριζε ιδεολογική άβυσσος. Το εισαγωγικό σημείωμα, έχοντας ως επίκεντρο την ιδέα του Μπωντλαίρ για την σημασία της αέναης παιδικότητας και της φαντασίας στην ρομαντική οπτική επί των πραγμάτων, αποτελεί μια απόπειρα να θυμηθούμε ποιες ήταν οι κεντρικές ιδέες της πολιτικής σκέψης και της αισθητικής του Γάλλου λογοτέχνη, ώστε να επαναξιολογηθεί ως διανοητής από τους αναγνώστες που ενδιαφέρονται σήμερα να κατανοήσουν τον Ρομαντισμό ως φαινόμενο της ευρωπαϊκής ιστορίας των ιδεών.

Μετά το εισαγωγικό κείμενο του Σταμάτη Μαμούτου ακολουθεί το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, που φέρει τον τίτλο Η Ηθική του Παιχνιδιού. Σε αυτό το δοκίμιο ο Μπωντλαίρ παρουσίασε την αισθητική και διανοητική σημασία του παιδικού παιχνιδιού υπό το πρίσμα της ρομαντικής του κοσμοθεωρίας. Την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου έχει αναλάβει η Εύα Παναγιωτοπούλου.

Ακολουθούν έξι επεξεργασμένα κείμενα του γνωστού στους ακροατές της heavy metal μουσικής -και παλαιότερα διευθυντή σύνταξης του ελληνικού Metal Hammer- συγγραφέα, που αρθρογραφεί εδώ και χρόνια με το ψευδώνυμο Sun Knight. Εξίσου δύσκολο είναι να κατηγοριοποιηθούν και τα κείμενα του Sun Knight. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αποτελούν δοκίμια. Γιατί έχουν στοιχεία του δοκιμιακού λόγου. Όμως, είναι πολύ σύντομα. Κι, επιπλέον, διαθέτουν έναν λογοτεχνικό παλμό που αποπνέει εκείνο το γνώρισμα το οποίο οι ρομαντικοί αποκαλούν «ποίηση», χωρίς απαραίτητα να εννοούν το λογοτεχνικό είδος ως φόρμα. Ας αρκεστούμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι τα κείμενα του Χάρη (Sun Κnight), που φιλοξενούνται σε αυτό το βιβλίο, αποτελούν καλογραμμένα άρθρα ενός συγγραφέα εντυπωσιακά ικανού να γράφει ως «ρομαντικός». Και ας έχουμε κατά νου ότι είναι η πρώτη φορά που κείμενα του Χάρη δημοσιεύονται όχι σε περιοδικό αλλά σε βιβλίο.

Τέλος η νέα μας κυκλοφορία ολοκληρώνεται με τέσσερα διηγήματα φανταστικής λογοτεχνίας, τα οποία έγραψε πριν λίγα χρόνια ο Σταμάτης.

Τι είναι αυτό που συνδέει τα τρία μέρη του βιβλίου; Το δοκίμιο του Μπωντλαίρ, τα άρθρα του Sun Knight και τα διηγήματα του Σταμάτη, έχουν ένα κοινό θέμα. Τα παιχνίδια των μικρών και μεγάλων παιδιών, ιδωμένα μέσα από το ερμηνευτικό πρίσμα της ρομαντικής κοσμοαντίληψης. Ευχόμαστε να το απολαύσετε.

Περιεχόμενα:

-Ο ρομαντικός Κάρολος Μπωντλαίρ, του Σταμάτη Μαμούτου

-Η ηθική του παιχνιδιού, Κάρολος Μπωντλαίρ (μετάφραση Εύα Παναγιωτοπούλου)

-Έξι μικρά κείμενα για παλιά παιχνίδια, του Sun Knight

       Το μυστικό δωμάτιο

       Table Soccer

       Submarino Lost

       Plastic Knights

       The Evzones NO. 196

       Space Patrol

-Τέσσερα διηγήματα φαντασίας με θέμα τα παιχνίδια, του Σταμάτη Μαμούτου

      Κάστρα και πολιορκητές

      Κένταυρος

      Στον θόλο

      Τέσσερα παιχνίδια

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο Η Ηθική του Παιχνιδιού ενάντια στον κόσμο της νεωτερικότητας, στα παρακάτω σημεία διανομής.

Αθήνα

Βιβλιοπωλεία

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3) (υπόγειο, στο ράφι της κλασικής λογοτεχνίας)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3) (υπόγειο, στο ράφι της λογοτεχνίας του φανταστικού)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Δισκοπωλεία

Δισκοπωλείο Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

 

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

                  Κυκλοφόρησε το τεύχος 2 (23) της Φανταστικής Λογοτεχνίας

Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από το 2018, όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Φανταστική Λογοτεχνία. Αυτό που μας επιφύλαξε η συνέχεια ήταν δύσκολο να προβλεφθεί και ακόμη πιο δύσκολο να το αντέξουμε. Ο covid και οι εγκλεισμοί, κοινωνικοπολιτικές μεταβολές, ασθένειες μελών της λέσχης, μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των τυπογραφικών υλικών, κοντολογίς μια σειρά από γεγονότα δεν επέτρεψαν την κυκλοφορία νέου τεύχους του περιοδικού μας. Τέσσερα χρόνια και μερικοί μήνες ήταν αναμφίβολα πολλοί. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Με κυριότερο εξ αυτών την ίδρυση του εκδοτικού οίκου μας, των εκδόσεων Κλέος.

 

Πλέον, έφτασε η στιγμή της επιστροφής. Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας κυκλοφορεί. Με περισσότερες σελίδες, με τον γνωστό πλούτο των αρθρογραφικών θεματικών, με καλύτερης ποιότητας χαρτί και με την παραδοσιακή προσήλωση στην ερμηνεία των πραγμάτων που βασίζεται στην κοσμοθεώρηση του Ρομαντισμού. Η τιμή του περιοδικού είναι αναγκαστικά διαφοροποιημένη από εκείνη του 2018. Οι αυξήσεις των πρώτων υλών δεν μας άφησαν περιθώρια όσο και αν θέλαμε να αποφύγουμε  ανατιμήσεις. Ωστόσο, η τωρινή τιμή των 4,9 ευρώ εκτιμούμε ότι εξακολουθεί να είναι αρκετά καλή για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Η ύλη του νέου τεύχους περιλαμβάνει άρθρα που είχαν γραφτεί και συνεντεύξεις που είχαν δοθεί για το τεύχος που θα κυκλοφορούσε λίγο πριν την πανδημία και τελικά ματαιώθηκε, καθώς επίσης και πρόσφατα κείμενα που γράφτηκαν αποκλειστικά για το νέο τεύχος.

 

Η Φανταστική Λογοτεχνία που μόλις κυκλοφόρησε περιλαμβάνει τα εξής άρθρα που ελπίζουμε να απολαύσετε.

-Το Κέρας (εισαγωγικό), του Σταμάτη Μαμούτου

-Τα Νίσε της Σουηδής ζωγράφου J. E. Nyström ως αισθητικά πρότυπα της καθιερωμένης εικόνας του Αγίου Βασίλη, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-War Flag of the Sun (μόνιμη στήλη), του Sun Knight

-Ο ιππότης, ο διάβολος και ο θάνατος. Το μυθιστόρημα του Jean  Cau με τους υπαινικτικούς συμβολισμούς, του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

-Ο βασιλιάς Μπόχους και η αδελφότητα των Τσέχων εθνικιστών του Ράινερ Μαρία Ρίλκε,  του Σταμάτη Μαμούτου

-Ὁ παράδεισος τῶν προφητῶν, τοῦ Ρόμπερτ Γουίλλιαμ Τσέημπερς, Ἀπόδοσις: Εὐστράτιος Εὐ. Σαρρῆς

-Συνέντευξη του Στάθη Παυλάντη των Reflection, του Χρήστου Νάστου

-Στο Ναό των  Ασωμάτων Δυνάμεων (διήγημα), του Flammentrupp

-Ιδέες του νεορομαντικού διανοητικού κινήματος της γενιάς του 1890 στο έργο του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ. Η περίπτωση του Ταρζάν, του Σταμάτη Μαμούτου

-Fallout. Η σάτιρα του σύγχρονου κόσμου, του Αριστείδη Χριστοφοράκη

-Συνέντευξη του δημιουργού comics Νίκου «Malk» Γιαμαλάκη, του Σταμάτη Μαμούτου

-Πολύτιμα Μέταλλα (μόνιμη μουσική στήλη), των Σταμάτη Μαμούτου και Flammentrupp

-Το Δρύινο Ράφι (μόνιμη στήλη βιβλιοπαρουσιάσεων), του Σταμάτη Μαμούτου

-Πεζοδρομιακός Ρομαντισμός στα  ελληνικά ‘80’s! Δυο εκ των παλαιότερων Ελλήνων skinheads μας παραχώρησαν συνέντευξη 

-Η χώρα του δύοντος ηλίου, του Αχιλλέα

 

Το νέο τεύχος της Φανταστικής Λογοτεχνίας φέρει τον τίτλο Η ιδεολογία του μύθου. Μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω καταστήματα

Αθήνα

Πολιτεία (Ασκληπιού1-3)

Πρωτοπορία (Γραβιάς 3)

Comiconshop (Σόλωνος 128)

Βιβλιοπωλείο Πατάκη (Ακαδημίας 65) 

Λαβύρινθος (Ιπποκράτους 108)

Αλληλεγγύη των φίλων (Χαριλάου Τρικούπη 14)

Metalera (Εμ. Μπενάκη 22)

Περίπτερα διανομής τύπου

Πανεπιστημίου 39, ακριβώς απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη και μπροστά από την στοά Νικολούδη

Φιλελλήνων κα Μητροπόλεως γωνία (Σύνταγμα), μπροστά από την αφετηρία της γραμμής λεωφορείων 040

Θεσσαλονίκη

Πρωτοπορία (Λεωφ. Νίκης 3)

Πάτρα

Πρωτοπορία (Γεροκωστοπούλου 31)

 

Τις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν επιπλέον σημεία διανομής.