Reino de Granada

Reino de Granada
	إمارة غرﻧﺎﻃﺔ (ar)
Epónimo	Granada
Localización
	37°10′39″N 3°35′24″O / 37.1775, -3.59
Capital	Madinat Gharnāṭah
Poboación
Lingua oficial	lingua árabe clásica
Relixión	Sunnismo
Xeografía
Parte de	taifa do terceiro período
Comparte fronteira con	Coroa de Castela
Datos históricos
Precedido por	Taifa de Ceuta
Fundador	Muhammad I de Granada
Creación	1238
Disolución	2 de xaneiro de 1492
Sucedido por	Reino de Granada
Organización política
Forma de goberno	monarquía hereditaria

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Granada (homónimos).

O Reino de Granada, foi un estado islámico da Idade Media situado no sur da Península Ibérica, con capital na cidade de Granada. Foi fundado en 1238 polo nazarí Muhammad ibn Nasr (Alhamar), o seu derradeiro rei foi Muhammad XII, máis coñecido coma Boabdil o Chico, derrocado polos Reis Católicos o 2 de xaneiro de 1492 tras a toma da cidade de Granada, que puxo fin á Guerra de Granada. Tras isto, o reino foi incorporado á Coroa de Castela baixo o nome de Reino Cristián de Granada. O reino nazarí de Granada foi o último estado de al-Ándalus.

Historia

Encontro de Boabdil cos Reis Católicos tras a derrota do Reino de Granada.

Tras a derrota almohade en 1212 na Batalla das Navas de Tolosa, comeza a tomar importancia no sueste de al-Ándalus a dinastía nazarí, liñaxe de orixes árabes cuxo fundador foi Alhamar, quen se proclamou sultán no 1232, sendo recoñecido como tal polas oligarquías de Guadix, Baza, Xaén, Málaga e Almería. No 1234 declarouse vasalo do poder de Córdoba, pero en 1236 Fernando III conquista a dita cidade e Alhamar fíxose vasalo do rei castelán, o que lle permitiu conservar a súa independencia. No 1238 Alhamar ampliou os seus dominios conquistando Granada, pero no 1246 Fernando III arrebatoulle Xaén, para consolidar as súas conquistas no val do Guadalquivir, o que obriga a Alhamar a firmar o Pacto de Xaén, no que recoñecía o rei cristián como señor daquel territorio e se obrigaba a pagar as parias para conseguir paces de vinte anos.

No 1305 os nazarís conquistaron Ceuta, aínda que no 1309 o Reino de Fez a reconquistou grazas á axuda dos aragoneses. No 1325, tras o asasinato do seu pai Ismail I de Granada, Muhammad IV accedeu ao trono de Granada. No 1333, arrebatou Alxeciras e Xibraltar aos casteláns, aínda que non puido gozar dos seus éxitos militares posto que foi asasinado ese mesmo ano, aos 18 anos de idade, sendo sucedido polo seu irmán máis novo Iusuf I. No 1348 os nazarís conquistaron Ceuta por segunda vez e a volveron perder no 1387. Tras isto, o reino queda baixo o goberno de distintos soberanos que foron incapaces de manter o control do territorio. Sucedéronse as disputas dinásticas ata que no ano 1492, durante o goberno de Boabdil, os Reis Católicos puxeron fin ao reino conquistando a capital e facendo que o rei capitulase ante os soberanos cristiáns ese mesmo ano.

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

Daniel Eisenberg, Cisneros e a queima dos manuscritos granadinos, Journal of Hispanic Philology, 16 1992 [1993]), pp. 107–124. (en castelán)
Reino de Granada no cine