Ahmadou Ahidjo
 (1982)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 24 de agosto de 1924 Garoua, Camerún (pt)  |
| Morte | 30 de novembro de 1989 (65 anos) Dakar, Senegal |
| Causa da morte | infarto agudo de miocardio |
| Lugar de sepultura | Yoff (en) |
| Presidente da Organización para a Unidade Africana | |
| 6 de setembro de 1969 – 1 de setembro de 1970 ← Houari Boumédiène (pt) – Kenneth Kaunda (pt) → | |
| 1º Presidente do Camerún | |
| 5 de maio de 1960 – 6 de novembro de 1982 ← sen valor – Paul Biya → | |
| Primeiro ministro do Camerún | |
| 1 de xaneiro de 1960 – 15 de maio de 1960 ← sen valor – Charles Assalé (pt) → | |
| Datos persoais | |
| Relixión | Islam |
| Actividade | |
| Ocupación | político |
| Partido político | Reunião Democrática do Povo de Camarões (pt) |
| Familia | |
| Cónxuxe | Germaine Ahidjo |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Dictionary of African Biography,  Africa: An Encyclopedic Reference (en) , (vol:1) |
 | |
prAhmadou Babatoura Ahidjo, nado o 24 de agosto de 1924 en Garoua, Camerún e finado o 30 de novembro de 1989 en Dakar, Senegal, foi o primeiro presidente da República do Camerún, ocupando o posto dende 1960 até 1982.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos e educación
[editar | editar a fonte]Ahmadou Ahidjo naceu en 1924, no seo dunha familia musulmá residente en Garoua, situada ó norte do Camerún. Finalizou os seus estudos secundarios na Escola Superior Administrativa de Yaoundé, e comeza a traballar como operador nunha emisora de radio entre 1942 e 1946.[1]
Carreira política
[editar | editar a fonte]Comezou a súa carreira política, sendo elixido deputado da Asemblea de Representantes do Camerún polo período 1947-1952 e sendo reelixido para o período 1952-1956.[2] Mentres era deputado, foi membro da secretaría da Asemblea Territorial, que traballaba xunto á Unión Francesa, en relación á administración do Camerún francés.
En 1957, Francia permite que o Camerún sexa un goberno autónomo, no que Ahidjo asume como Viceprimeiro Ministro e Ministro do Interior, cargos que ocupa até 1958, cando o entón Primeiro ministro André Marie Bbida renuncia, e por iso, fai que Ahidjo asuma como Primeiro ministro do Camerún. Durante ese proceso, funda e preside o partido político Unión Camerunesa (UC).[1]
Como Primeiro ministro, ofreceu unha amnistía e negociacións coa Unión dos Pobos do Camerún (UPC), o partido máis radical do país, para que renunciase á vía armada e se rendese, pero eles negáronse e durante anos, realizaron diversos ataques no país co obxectivo de independizarse de Francia e instaurar o seu propio goberno.[2]
Presidente do Camerún (1960-1982)
[editar | editar a fonte]Trala independencia do Camerún en 1960, Ahidjo permaneceu como Primeiro ministro, chamando a un referendo o 21 de febreiro, no cal propuña que el asumise a presidencia do novo estado; medida que é aprobada, sendo nomeado Presidente do Camerún o 5 de maio dese mesmo ano, pola Asemblea de Representantes.
Logo dun plebiscito o 1 de outubro de 1961, o sur do Camerún (baixo mandato británico), unifícase co Camerún, dando paso á creación da República Federal do Camerún. Durante esa unificación, Ahidjo tratou de reconciliar os habitantes anglófonos e musulmáns que se situaban no oeste do país, cos do leste, que na súa maioría eran francófonos e católicos.[1]
O 2 de xuño de 1972, mediante outro referendo, promúlgase unha nova constitución, na que o país pasa a chamarse República Unida do Camerún. O 30 de xuño de 1975, nomea a Paul Biya como Primeiro ministro e segundo ó mando do país.
En canto a relacións internacionais, o seu goberno mostrou apoio cara a Occidente, e mantivo moi boas relacións con Francia, quen foi o seu principal provedor de produtos, e entre 1970 e 1978, o seu país ocupou a presidencia da Organización para a Unidade Africana (OUA).[1]
O 4 de novembro de 1982, renuncia á presidencia por motivos de saúde, sendo sucedido por Paul Biya. Porén, as relacións entre ambos deterióranse, ó momento de que Ahidjo acusou a Biya de querer instaurar un réxime policial no Camerún, e este último responde acusandóo de estar detrás dunha conspiración para derrocalo, afirmando que ía deter a todos os partidarios de Ahidjo. Temendo unha represalia, Ahidjo parte ó exilio cara a Francia en agosto de 1983 e ese mesmo mes, renuncia á secretaría xeral do partido.
En 1984, foi xulgado e condenado á morte in absentia polo goberno camerunés, sendo posteriormente conmutada a prisión perpetua. Permaneceu en Francia até 1985, cando viaxa a Senegal e vive alí, até o seu falecemento o 30 de novembro de 1989.[2]
Controversias
[editar | editar a fonte]O seu goberno foi fortemente criticado, en primeiro lugar polas atribucións de corte ditatorial que Ahidjo posuía no país, nas que gañou cinco veces as eleccións presidenciais de 1965, 1970, 1975 e 1980, nas que contaba cunha escasa maioría, e en segundo lugar polo control da Asemblea de Representantes, por parte da Unión Camerunesa, que tras fusionarse co Partido Nacional Demócratico do Camerún (KNDP), créase en 1985, a Unión Nacional Camerunesa (UNC), dando así a case inexistencia de partidos opositores durante o seu réxime.[1]
Tamén foi acusado de propagar a islamización do país con toques animistas, co fin de reducir a presenza cristiá no país africano.
| Primeiro ministro do Camerún | ||
|---|---|---|
Segue a: Cargo creado |
Ahmadou Ahidjo | Precede a: Charles Assalé |
| Unión Camerunesa | ||
| Presidente do Camerún | ||
|---|---|---|
Segue a: Cargo creado |
Ahmadou Ahidjo | Precede a: Paul Biya |
| Unión Camerunesa | ||
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 "Biografia de Ahmadou Ahidjo". Consultado o 15 de febreiro de 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "Biografia de Ahmadou Ahidjo". Consultado o 15 de febreiro de 2017.
| Control de autoridades |
|
|---|
